Chapter (180) - သူ့မျက်စိက မြင်ရတဲ့ ကမ္ဘာကြီး
ကောင်လေးနိုးလာပြီလား? ချန်ကော သည် ကုတင်အောက်တွင် လက်ဘယ်နှစ်ဖက် ပုန်းအောင်းနေမှန်း မသိသည့်အပြင် တံခါးအပြင်ဘက်တွင်လည်း မကောင်းဆိုးဝါး များ ရှိနေနိုင်သည်။ ချန်ကော က အခန်းထဲမှာ အကြာကြီးနေရတာ ပညာရှိတယ်လို့ မထင်မိဘူး။ ချန်ကော သည် လက်နှစ်ဖက်ကြောင့် ထိခိုက်မိမည့်အန္တရာယ်ကို စွန့်စားပြီး ကောင်လေးကို ကုတင်ပေါ်တွင် ပွေ့ချီလိုက်သည်။
သူသည် နံရံဆီသို့ ဆုတ်သွားစဉ် ကောင်လေး၏လည်ပင်းနားတွင် ဓါးကို တင်ထားလိုက်ပြီး မျက်လုံးများက အခန်းကို စစ်ဆေးလိုက်သည်။ ဒီလက်တွေက သူက မန်နန်ကို မထိခိုက်စေဖို့ ဘာကြောင့် တားနေမှန်း သူ မသိဘူး။
မန်နန်ရဲ့ လုံခြုံရေးကို သူတို့ ဂရုစိုက်ရင် အိပ်ရာပေါ်မှာ ဘာလို့ ကြိုးချည်ထားတာလဲ။
သူ တံခါးထဲဝင်သွားသောအခါ၊ စမ်းသပ်မှု မစ်ရှင်ရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုမရှိတော့ပေ။ ချန်ကော က နောက်ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်မလဲ မသိတော့ဘူး။ ဒါက သူအရင်က မကြုံဖူးတဲ့ အရာတွေဖြစ်တယ်။ ဓားမကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သောအခါ သူ လုပ်နိုင်သည့် တစ်ခုတည်းသော အရာမှာ မန်နန်ကို နှိုးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီကလေးငယ်က သူ့ရဲ့ ဆင်းရဲဒုက္ခကနေ လွတ်မြောက်စေမယ့် တစ်ခုတည်းသော မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်သည်။
ဓားကသည် ကောင်လေး၏ အရေပြားကို ထိလိုက်သောအခါ ကျိုးသွားသော လက်များသည် တိုက်ခိုက်တာကို ရပ်တန့်သွားသည်။ ထိန်းချုပ်ခံရသလိုဖြစ်ကာ သူတို့အားလုံး တံခါးကို ခေါက်ဖို့ ခုန်ပေါက်သွားကြတယ်။ အဆက်မပြတ် ခေါက်သံကြောင့် ချန်ကော က အငြိမ်မနေနိုင်တော့ပေ။
မန်နန်၏ အမိန့်ကို သတိရသောကြောင့် တံခါးဝသို့ ဝင်ကတည်းက စကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောခဲ့ပေ။ သူရွေ့သွားသည့်တိုင် သူ့ခြေရာကို အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းထားလိုက်သည်။ ခေါက်သံက ကျယ်လောင်ပြီး စင်္ကြံပေါ်ကို တဟုန်ထိုး တုန်ခါသွားကာ ချန်ကော ထိန်းထားရန် ကိုးစားခဲ့သော ငြိမ်းချမ်း တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွဲပစ်လိုက်သည်။
ချန်ကော ၏ နှလုံးသားထဲတွင် ခံစားချက်ဆိုးတစ်ခု ပေါ်လာသည်။ သူ ထိတ်လန့်စ ပြုလာပေမယ့် သူ ဘာမှ မတတ်နိုင်ခင်မှာ လျှပ်စစ်ရှော့ခ်ကုထုံးအခန်းတံခါးဝမှာ လူကြီးတစ်ယောက် ပေါ်လာတယ်။ အဘိုးအိုသည် အရပ် ၁.၈ မီတာရှိပြီး ဆံပင်ဖြူအပြည့်နှင့် ဆရာဝန်အင်္ကျီကို ဝတ်ထားသည်။ သို့ရာတွင်၊ သူ၏အင်္ကျီမှာ သွေးများဖြင့် ရွှဲလျက်၊ တကိုယ်လုံး နီးပါး နီသွားသည် ။ အဘိုးအိုကိုကြည့်ရင်း ချန်ကော ၏စိတ်ထဲတွင် စကားလုံးနှစ်လုံးသာပေါ်လာသည်—
ရဲရဲတောက်နေတာပဲ....
မန်နန်၏သတိပေးချက်မှာ ဒီအရာကိုရှောင်ရှားဖို့ ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် အခု မကောင်းဆိုးဝါး ကြီးပေါ်လာပြီး ဖြစ်တာကြောင့် ချန်ကော က အသံမထွက်ဖို့ သတိထားစရာအကြောင်းမရှိတော့ပေ။
"ဒါက အံ့သြစရာပဲ၊ ငါ ကိုယ်တိုင်ကလွဲလို့ တခြားလူတွေက တံခါးထဲကို ဝင်နိုင်မယ်လို့ မထင်ခဲ့မိဘူး။"
လူအိုကြီးက ကြင်နာပြီး နူးညံ့စွာပြောခဲ့တယ်။ သွေးစွန်းနေသော အင်္ကျီကို မေ့ထားနိုင်မယ်ဆိုရင်တော့ သူက ချဉ်းကပ်ရ လွယ်မယ့်ပုံပဲ။
"ဒါက မင်းနေသင့်တဲ့ နေရာမဟုတ်ဘူး၊ ကောင်လေးကို ချလိုက်ပြီး မြန်မြန်ထွက်သွားတော့"
ချန်ကော က မလှုပ်ဘူး။ ကောင်လေးက သူ့ရဲ့ တစ်ခုတည်းသော အကာကွယ်တစ်ခုဖြစ်လို့ လွယ်လွယ်နဲ့ လွှတ်ထားလို့မရဘူး။ ဓားနဲ့ ကောင်လေး၏လည်ပင်းကို ဖိထားလိုက်ကာ သူက တံခါးနားက လူအိုကြီးကို စိုက်ကြည့်ပြီး ကြာကြာ စိုက်ကြည့်လေ ပိုထိတ်လန့်သလို ခံစားရတယ်။
လူအိုကြီး၏ လက်များသည် လေးလံသော အရာတစ်ခု၏ ရိုက်ချိုးခံရသကဲ့သို့ အနည်းငယ် လိမ်နေတယ်။ ကြင်နာတတ်တဲ့ မျက်နှာက ချန်ကောကို ထူးဆန်းသလို ခံစားရစေတယ်။ လူအိုကြီးရဲ့ပုံက လူသေ အလောင်းတစ်ခုနဲ့ တူတယ်။
ဒီလူက သေတာကြာပြီ။ ချန်ကော သည် မသာမိတ်ကပ် လိမ်းခြယ်တဲ့ သူ့ အရည်အချင်းကို အသုံးပြုပြီး ကောက်ချက်ချလိုက်သည်။
ချန်ကော က ဘာမှပြန်မပြောတာကိုမြင်တော့ လူအိုကြီးက မပြောင်းလဲတဲ့အမူအရာနဲ့ အခန်းထဲကို အရင်ဆုံးဝင်လာတယ်။ သူ့လှုပ်ရှားမှုကို ခံစားရင်း ချန်ကော ဓါးကို ဖိလိုက်သည်။ ကောင်လေး၏ မျက်လုံးများသည် နာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရသလို တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူနိုးလာသလို ခံစားရတယ်။
"ကောင်လေးကို မထိခိုက်စေနဲ့။"
လူအိုကြီးက ရပ်လိုက်ပြီး စူးစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
"ကောင်လေး တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် မင်းဘယ်တော့မှ ပြန်လို့ မရနိုင်တော့ဘူး"
သူ့လက်ချောင်းများကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်နှင့် ကျိုးသွားသော လက်များအားလုံးကို ကုတင်အောက်မှ ဆုတ်ခွာသွားခဲ့သည်။ ချန်ကော က ဒါကိုမြင်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေ ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းဆုတ်လိုက်တယ်။
"မင်း အရမ်းစိတ်ညစ်နေတယ် မဟုတ်လား"
ခဏလောက်တော့ လူအိုကြီးရဲ့ အသံက ယုံချင်စရာပါပဲ။ ဒေါက်တာ ကောင်း စကားပြောနေသကဲ့သို့ပင်၊ သူသည် တစ်ဖက်လူကို စိတ်အေးလက်အေး ဖြစ်စေနိုင်ပြီး ပုံမှန် စကားပြောဆိုနေစဉ်တွင် တဖက်သားရဲ့ သတိကို လျှော့ချနိုင်စွမ်းရှိသည်။ ဒီလူအိုကြီးသည် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာလှည့်စားတတ်တဲ့ နည်းပရိယာယ် သို့မဟုတ် အခြားအရာတစ်ခုခုကို လုံးလုံးလျားလျား မှီခိုအားထားမှု ရှိ၊ မရှိ ဆိုတာကို ချန်ကော သေချာတော့ မသိဘူး။
"ဒီနေရာမှာ မင်းနဲ့ ဆက်သွယ်နိုင်တဲ့ တစ်ခုတည်းသော သူကတော့ ငါပဲ၊ ငါက မင်းကို ကူည်ီပေး နိုင်တယ်"
ချန်ကော က စကား တခန်းမှ ပြန်မဖြေဘူး။ သူက လက်တစ်ဖက်နဲ့ မြှောက်ပြီး တံခါးကို ညွှန်ပြတယ်။
"မင်း ထွက်သွားချင်လား?" လူအိုကြီးက ခေါင်းခါသည်။
"မင်း အချိန်မရွေး ထွက်သွားနိုင်တယ် ဒါပေမယ့် ကောင်လေးက ထွက်လို့မရဘူး။ သူက ဒီအခန်းထဲမှာပဲ နေရမယ်။"
လျှပ်စစ်ရှော့ခ်တိုက်ကုထုံးအတွက် အခန်းက အကောင်းဆုံး အသံလုံစနစ်ရှိသည့် အခန်းဖြစ်သည်။ ဒီအခန်းက ဘာသံမှမကြားရပဲ လုံးဝအထီးကျန်နေခဲ့တယ်။ အထဲမှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကို ဘယ်သူမှ မသိကြဘူး။ အနီရောင် အငြိုးတေးဝိဉာဉ် ၏ ပိတ်ဆို့ခြင်း ကြောင့် ချန်ကော သည် အငြိမ်မနေနိုင်တော့ပေ။ သူ ထိတ်လန့်စပြုလာပြီး သူ့လက်မောင်းကို ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။ ဓါးသည် နောက်ထပ် စင်တီမီတာ အနည်းငယ် ကလေးပေါ်ကို ဖိထားသည်။
လူအိုကြီး၏ မျက်နှာမှာ တုန်လှုပ်သွားသော်လည်း လျင်မြန်စွာ ပြန်လည်သက်သာလာခဲ့သည်။
"ငါ မင်းကို ခြိမ်းခြောက်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ငါ့ကို ရှင်းပြဖို့ အခွင့်အရေး ပေးပါ၊ ပြီးရင် မင်း ဆုံးဖြတ်ချက် ချနိုင်တယ်။ မင်း ဒါကို မယုံနိုင်ပေမယ့် ငါတို့က ဒီကောင်လေးရဲ့ အိပ်မက်ဆိုးထဲမှာ ပိတ်မိနေကြရတယ်။ တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ဒါမှမဟုတ် သူနိုးလာရင် ငါတို့ ဒီမှာ ထာဝရ ပိတ်မိနေလိမ့်မယ်။"
"အိပ်မက်ဆိုးလား?"
ချန်ကော က တံခါးဝကို လှမ်းဝင်ပြီးကတည်းက ဒါပထမဆုံးအကြိမ် စကားပြောခဲ့တာပါ။ လူအိုကြီးရဲ့ တုံ့ပြန်မှုကို အနီးကပ် စစ်ဆေးကြည့်တော့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဘာအမှားအယွင်းမှ မရှိဘူးဆိုတာကို သိလိုက်ရတော့ နည်းနည်း သက်သာရာရသွားတယ်။
"ဟုတ်တယ်၊ ကောင်လေးက စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံမှာ ကြီးပြင်းခဲ့ပြီး အကြောင်း အမျိုးမျိုးကြောင့် ပုံမှန်မဟုတ်ပဲ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ သွေဖီနေတဲ့ သူ့ကမ္ဘာ့ရဲ့ မြင်နိုင်စွမ်းကို ဖော်ထုတ်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။"
လူအိုကြီးက နောက်တခေါက်ပြောသည့်စကားက ချန်ကော ကို ထိမိသွားခဲ့သည်။
" အိပ်ယာခင်းစတွေနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ အရုပ်တွေကို မင်းမြင်ဖူးကြမှာပါ။အိပ်ယာခင်းတွေ ခန်းမတွေ ထဲမှာ ပျံ့နေပြီ။ ကောင်လေး၏မျက်လုံးထဲတွင် အဲ့ဒီအရာတွေက ဒီဆေးရုံမှာ ကုသမှုခံယူနေတဲ့ လူနာတွေကို ကိုယ်စားပြုတယ်။ ဆေးရဲ့ အာနိသင်ကြောင့် မှိန်ဖျော့သွားတဲ့ အရာတွေက အသက်မဲ့အရုပ်တွေအဖြစ်ကို တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလဲသွားတယ်။ သူတို့ဟာ အရာအားလုံးကို စိတ်ဝင်စားမှု ပျောက်ဆုံးပြီး နိုးထနေလျက်နဲ့ အိပ်မက်ထဲမှာ အချိန် ကုန်ဆုံးခဲ့ရတယ်"
"ဒါက သူ့စိတ်ကူးတွေပဲလား"
ချန်ကော က ကုတင်ကို ကြည့်လိုက်သည် ။
"ဒါဆို ကျိုးသွားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘယ်လိုရှင်းပြမလဲ၊ သူတို့က လက်တွေ့ဘဝမှာ မရှိဘူး။"
"ကုတင်အောက်မှာ ပုန်းနေတဲ့ လက်နှစ်ဖက်က ကောင်လေးရဲ့ ကြောက်စိတ်ကို ထင်ရှားစေတဲ့ လက္ခဏာပဲ။ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ဆရာဝန်က ကလေးတိုင်းရဲ့ အိပ်ယာအောက်မှာ အမွေးအမှင်ရှိတဲ့ လက်တံတွေ ပုန်းနေပြီး ကလေးက ဆိုးသွမ်းရင် လက်မောင်းက ထွက်လာမယ်လို့ ခြောက်ခဲ့တယ်။ လက်တွေက ညသန်းခေါင်မှာ ကလေးငယ်ရဲ့ ခြေကျင်းဝတ်ကို ဆွဲပြီး အိပ်ရာအောက် အမှောင်ထဲကို ဆွဲချလိမ့်မယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်။ ဒီဇာတ်လမ်းကြောင့် ကလေးငယ်ရဲ့ အိပ်မက်ဆိုးမှာ လက်မောင်းကျိုးတွေက ကြောက်စရာသင်္ကေတ ဖြစ်လာခဲ့တယ်"
လူအိုကြီးက ရှင်းပြခဲ့သည်။
"ဒီအိမ်မက်ဆိုးထဲမှာ လူတွေရဲ့ပခုံးပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်ရတာကို နှစ်သက်တဲ့ ပိန်လှီတဲ့ မကောင်းဆိုးဝါး တစ်ကောင်လည်း ရှိတယ်။ သူတို့ဟာ ဆန္ဒကို ထုတ်ဖော်တာဖြစ်တယ်။ သူတို့ရဲ့ မူလအရွယ်အစားက သာမန်လူနဲ့ ဆင်တူပေမယ့် မတူညီတဲ့ လူတစ်ဦးချင်းစီရဲ့ ပခုံးပေါ်ကို ခုန်ဆင်းတဲ့အခါ ညှစ်လိုက်၊ သွေ့ခြောက်ပြီး သူတို့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ဆက်လက်ကြီးထွားလာပါတယ်။လူ့ဆန္ဒဟာ အောက်ခြေလွတ်သွားပြီး ကန့်သတ်ချက်ထက် ကျော်လွန်ကြီးထွားလာတဲ့အခါ အန္တရာယ်ဖြစ်စေပြီး ရုပ်ဆိုးသွားစေပါတယ်။
"နောက်ထပ် အလားတူ ဥပမာတွေ အများကြီး ရှိပါသေးတယ်။ ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ အရာ အားလုံးဟာ ကောင်လေးရဲ့ မသိစိတ်ရဲ့ ရောင်ပြန်ဟပ်နေတာပဲ။"
ချန်ကော က လူအိုကြီး လိမ်တာ ဟုတ်မဟုတ် မပြောနိုင်ဘူး။ သူ့အမြင်အရတော့ ဒီအဘိုးကြီးက ခေါင်းတောင် သိပ်မမှန်ဘူး။
"ယုံရခက်မှန်း သိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဒါဟာ အမှန်တရားပါပဲ။ လူ့ဦးနှောက်မှာ အာရုံကြောဆဲလ်နှစ်ခုကြား (နျူရွန်) တွေ အကြား လျှပ်စစ် ပို့လွှတ်ပေးနိုင်တဲ့ အာရုံကြောလမ်းဆုံ 150 ဘီလီယံ ရှိပြီး အဲဒီထဲက 95% လောက်က အသုံးမပြုကြဘူး။ လူတွေရဲ့ ဦးနှောက်ကို ရေခဲတောင်နဲ့ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်မယ်ဆိုရင် ရေအောက်မှာ မြုပ်ကျန်ခဲ့တဲ့ ကြီးမားတဲ့ အစိတ်အပိုင်းက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မသိစိတ်ပဲဖြစ်တယ်။ အရွယ်ရောက်ပြီးသူရဲ့ ဦးနှောက်က ရင့်ကျက်ပေမယ့် ကလေးတစ်ယောက်ကတော့ မတူဘူး။ ကလေးတစ်ယောက်က အသက် တစ်နှစ်နဲ့ သုံးနှစ်ကြား ရောက်တဲ့အခါ သူတို့ရဲ့ ဦးနှောက်က အတက်ကြွဆုံးပါပဲ။ အဲဒီအချိန်ဟာ မသိစိတ်က စတင်ဖွဲ့စည်းတဲ့ အချိန်ဖြစ်ပါတယ်။ ကလေးရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထားကို စဉ်ဆက်မပြတ် စမ်းသပ်ပြီးရင် သိစိတ်က အမှန်တကယ် အသိဉာဏ် အဖြစ် ဖြည့်စွမ်းပေးနေတဲ့တိုင် သူတို့က အရမ်းတက်ကြွလာလိမ့်မည်။"
ရိုးရိုးသားသားပြောရလျှင် ချန်ကော သည် အဖိုးအိုပြောသည်ကို နားမလည်သော်လည်း လူအိုကြီးက သူ့ကို လိမ်ညာနေသည်ဟု ခံစားမိသည်။ သူ တစ်ခုခုကို ဖုံးကွယ်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။
***-***
Chapter (180) - သူ႕မ်က္စိက ျမင္ရတဲ့ ကမာၻႀကီး
ေကာင္ေလးႏိုးလာၿပီလား? ခ်န္ေကာ သည္ ကုတင္ေအာက္တြင္ လက္ဘယ္ႏွစ္ဖက္ ပုန္းေအာင္းေနမွန္း မသိသည့္အျပင္ တံခါးအျပင္ဘက္တြင္လည္း မေကာင္းဆိုးဝါး မ်ား ရွိေနႏိုင္သည္။ ခ်န္ေကာ က အခန္းထဲမွာ အၾကာႀကီးေနရတာ ပညာရွိတယ္လို႔ မထင္မိဘူး။ ခ်န္ေကာ သည္ လက္ႏွစ္ဖက္ေၾကာင့္ ထိခိုက္မိမည့္အႏၲရာယ္ကို စြန႔္စားၿပီး ေကာင္ေလးကို ကုတင္ေပၚတြင္ ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။
သူသည္ နံရံဆီသို႔ ဆုတ္သြားစဥ္ ေကာင္ေလး၏လည္ပင္းနားတြင္ ဓါးကို တင္ထားလိုက္ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားက အခန္းကို စစ္ေဆးလိုက္သည္။ ဒီလက္ေတြက သူက မန္နန္ကို မထိခိုက္ေစဖို႔ ဘာေၾကာင့္ တားေနမွန္း သူ မသိဘူး။
မန္နန္ရဲ႕ လုံၿခဳံေရးကို သူတို႔ ဂ႐ုစိုက္ရင္ အိပ္ရာေပၚမွာ ဘာလို႔ ႀကိဳးခ်ည္ထားတာလဲ။
သူ တံခါးထဲဝင္သြားေသာအခါ၊ စမ္းသပ္မႈ မစ္ရွင္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမရွိေတာ့ေပ။ ခ်န္ေကာ က ေနာက္ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲ မသိေတာ့ဘူး။ ဒါက သူအရင္က မႀကဳံဖူးတဲ့ အရာေတြျဖစ္တယ္။ ဓားမကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသာအခါ သူ လုပ္ႏိုင္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အရာမွာ မန္နန္ကို ႏႈိးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီကေလးငယ္က သူ႕ရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡကေန လြတ္ေျမာက္ေစမယ့့္ တစ္ခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္သည္။
ဓားကသည္ ေကာင္ေလး၏ အေရျပားကို ထိလိုက္ေသာအခါ က်ိဳးသြားေသာ လက္မ်ားသည္ တိုက္ခိုက္တာကို ရပ္တန႔္သြားသည္။ ထိန္းခ်ဳပ္ခံရသလိုျဖစ္ကာ သူတို႔အားလုံး တံခါးကို ေခါက္ဖို႔ ခုန္ေပါက္သြားၾကတယ္။ အဆက္မျပတ္ ေခါက္သံေၾကာင့္ ခ်န္ေကာ က အၿငိမ္မေနနိုင္ေတာ့ေပ။
မန္နန္၏ အမိန႔္ကို သတိရေသာေၾကာင့္ တံခါးဝသို႔ ဝင္ကတည္းက စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာခဲ့ေပ။ သူေ႐ြ႕သြားသည့္တိုင္ သူ႔ေျခရာကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထိန္းထားလိုက္သည္။ ေခါက္သံက က်ယ္ေလာင္ၿပီး စႀကႍေပၚကို တဟုန္ထိုး တုန္ခါသြားကာ ခ်န္ေကာ ထိန္းထားရန္ ကိဳးစားခဲ့ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္း တိ္တ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြဲပစ္လိုက္သည္။
ခ်န္ေကာ ၏ ႏွလုံးသားထဲတြင္ ခံစားခ်က္ဆိုးတစ္ခု ေပၚလာသည္။ သူ ထိတ္လန႔္စ ျပဳလာေပမယ့္ သူ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခင္မွာ လွ်ပ္စစ္ေရွာ့ခ္ကုထုံးအခန္းတံခါးဝမွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေပၚလာတယ္။ အဘိုးအိုသည္ အရပ္ ၁.၈ မီတာရွိၿပီး ဆံပင္ျဖဴအျပည့္ႏွင့္ ဆရာဝန္အက်ႌကို ၀တ္ထားသည္။ သို႔ရာတြင္၊ သူ၏အက်ႌမွာ ေသြးမ်ားျဖင့္ ႐ႊဲလ်က္၊ တကိုယ္လံုး နိီးပါး နီသြားသည္ ။ အဘိုးအိုကိုၾကည့္ရင္း ခ်န္ေကာ ၏စိတ္ထဲတြင္ စကားလုံးႏွစ္လုံးသာေပၚလာသည္—
ရဲရဲေတာက္ေနတာပဲ....
မန္နန္၏သတိေပးခ်က္မွာ ဒီအရာကိုေရွာင္ရွားဖို႕ ျဖစ္နိုင္ေပမယ့္ အခု မေကာင္းဆိုးဝါး ႀကီးေပၚလာၿပီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ခ်န္ေကာ က အသံမထြက္ဖို႕ သတိထားစရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ေပ။
"ဒါက အံ့ၾသစရာပဲ၊ ငါ ကိုယ္တိုင္ကလြဲလို႔ တျခားလူေတြက တံခါးထဲကို ဝင္ႏိုင္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိဘူး။"
လူအိုႀကီးက ၾကင္နာၿပီး ႏူးညံ့စြာေျပာခဲ့တယ္။ ေသြးစြန္းေနေသာ အက်ႌကို ေမ့ထားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူက ခ်ဥ္းကပ္ရ လြယ္မယ့္ပံုပဲ။
"ဒါက မင္းေနသင့္တဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္ေလးကို ခ်လိုက္ၿပီး ျမန္ျမန္ထြက္သြားေတာ့"
ခ်န္ေကာ က မလႈပ္ဘူး။ ေကာင္ေလးက သူ႔ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ အကာကြယ္တစ္ခုျဖစ္လို႕ လြယ္လြယ္နဲ႔ လႊတ္ထားလို႔မရဘူး။ ဓားနဲ႕ ေကာင္ေလး၏လည္ပင္းကို ဖိထားလိုက္ကာ သူက တံခါးနားက လူအိုႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ၾကာၾကာ စိုက္ၾကည့္ေလ ပိုထိတ္လန႔္သလို ခံစားရတယ္။
လူအိုႀကီး၏ လက္မ်ားသည္ ေလးလံေသာ အရာတစ္ခု၏ ႐ိုက္ခ်ိဳးခံရသကဲ့သို႔ အနည္းငယ္ လိမ္ေနတယ္။ ၾကင္နာတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာက ခ်န္ေကာကို ထူးဆန္းသလို ခံစားရေစတယ္။ လူအိုႀကီးရဲ႕ပံုက လူေသ အေလာင္းတစ္ခုနဲ႕ တူတယ္။
ဒီလူက ေသတာၾကာၿပီ။ ခ်န္ေကာ သည္ မသာမိတ္ကပ္ လိမ္းျခယ္တဲ့ သူ႔ အရည္အခ်င္းကို အသုံးျပဳျပီး ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
ခ်န္ေကာ က ဘာမွျပန္မေျပာတာကိုျမင္ေတာ့ လူအိုႀကီးက မေျပာင္းလဲတဲ့အမူအရာနဲ႔ အခန္းထဲကို အရင္ဆုံးဝင္လာတယ္။ သူ႔လႈပ္ရွားမႈကို ခံစားရင္း ခ်န္ေကာ ဓါးကို ဖိလိုက္သည္။ ေကာင္ေလး၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ နာက်င္မႈကို ခံစားလိုက္ရသလို တုန္လႈပ္သြားသည္။ သူႏိုးလာသလို ခံစားရတယ္။
"ေကာင္ေလးကို မထိခိုက္ေစနဲ႔။"
လူအိုႀကီးက ရပ္လိုက္ၿပီး စူးစမ္းလိုစိတ္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"ေကာင္ေလး တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ မင္းဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လို႕ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး"
သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ က်ိဳးသြားေသာ လက္မ်ားအားလုံးကို ကုတင္ေအာက္မွ ဆုတ္ခြာသြားခဲ့သည္။ ခ်န္ေကာ က ဒါကိုျမင္ၿပီး ကုတင္ေပၚကေန ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းဆုတ္လိုက္တယ္။
"မင္း အရမ္းစိတ္ညစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား"
ခဏေလာက္ေတာ့ လူအိုႀကီးရဲ႕ အသံက ယုံခ်င္စရာပါပဲ။ ေဒါက္တာ ေကာင္း စကားေျပာေနသကဲ့သို႔ပင္၊ သူသည္ တစ္ဖက္လူကို စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္ေစႏိုင္ၿပီး ပုံမွန္ စကားေျပာဆိုေနစဥ္တြင္ တဖက္သားရဲ႕ သတိကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ ဒီလူအိုႀကီးသည္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလွည့္စားတတ္တဲ့ နည္းပရိယာယ္ သို႔မဟုတ္ အျခားအရာတစ္ခုခုကို လုံးလုံးလ်ားလ်ား မွီခိုအားထားမႈ ရွိ၊ မရွိ ဆိုတာကို ခ်န္ေကာ ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး။
"ဒီေနရာမွာ မင္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ သူကေတာ့ ငါပဲ၊ ငါက မင္းကို ကူည္ီေပး နိုိုင္တယ္"
ခ်န္ေကာ က စကား တခန္းမွ ျပန္မေျဖဘူး။ သူက လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေျမႇာက္ၿပီး တံခါးကို ၫႊန္ျပတယ္။
"မင္း ထြက္သြားခ်င္လား?" လူအိုႀကီးက ေခါင္းခါသည္။
"မင္း အခ်ိန္မေ႐ြး ထြက္သြားႏိုင္တယ္ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးက ထြက္လို႕မရဘူး။ သူက ဒီအခန္းထဲမွာပဲ ေနရမယ္။"
လွ်ပ္စစ္ေရွာ့ခ္တိုက္ကုထံုးအတြက္ အခန္းက အေကာင္းဆုံး အသံလုံစနစ္ရွိသည့္ အခန္းျဖစ္သည္။ ဒီအခန္းက ဘာသံမွမႀကားရပဲ လုံးဝအထီးက်န္ေနခဲ့တယ္။ အထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ အနီေရာင္ အျငိဳးေတးဝိဥာဥ္ ၏ ပိတ္ဆို႕ျခင္း ေၾကာင့္ ခ်န္ေကာ သည္ အၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူ ထိတ္လန႔္စျပဳလာၿပီး သူ႔လက္ေမာင္းကို ဆန႔္ထုတ္လိုက္သည္။ ဓါးသည္ ေနာက္ထပ္ စင္တီမီတာ အနည္းငယ္ ကေလးေပၚကို ဖိထားသည္။
လူအိုႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ တုန္လႈပ္သြားေသာ္လည္း လ်င္ျမန္စြာ ျပန္လည္သက္သာလာခဲ့သည္။
"ငါ မင္းကို ၿခိမ္းေျခာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ကို ရွင္းျပဖို႔ အခြင့္အေရး ေပးပါ၊ ၿပီးရင္ မင္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏိုင္တယ္။ မင္း ဒါကို မယုံႏိုင္ေပမယ့္ ငါတို႔က ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ အိပ္မက္ဆိုးထဲမွာ ပိတ္မိေနၾကရတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ သူႏိုးလာရင္ ငါတို႔ ဒီမွာ ထာဝရ ပိတ္မိေနလိမ့္မယ္။"
"အိပ္မက္ဆိုးလား?"
ခ်န္ေကာ က တံခါးဝကို လွမ္းဝင္ၿပီးကတည္းက ဒါပထမဆုံးအႀကိမ္ စကားေျပာခဲ့တာပါ။ လူအိုႀကီးရဲ႕ တုံ႔ျပန္မႈကို အနီးကပ္ စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ ဘာအမွားအယြင္းမွ မရွိဘူးဆိုတာကို သိလိုက္ရေတာ့ နည္းနည္း သက္သာရာရသြားတယ္။
"ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္ေလးက စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ုံမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီး အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပံုမွန္မဟုတ္ပဲ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေသြဖီေနတဲ့ သူ႕ကမာၻ႔ရဲ႕ ျမင္နုိင္စြမ္းကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။"
လူအိုႀကီးက ေနာက္တေခါက္ေျပာသည့္စကားက ခ်န္ေကာ ကို ထိမိသြားခဲ့သည္။
" အိပ္ယာခင္းစေတြနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ အ႐ုပ္ေတြကို မင္းျမင္ဖူးၾကမွာပါ။အိပ္ယာခင္းေတြ ခန္းမေတြ ထဲမွာ ပ်ံ႕ေနၿပီ။ ေကာင္ေလး၏မ်က္လုံးထဲတြင္ အဲ့ဒီအရာေတြက ဒီေဆး႐ုံမွာ ကုသမႈခံယူေနတဲ့ လူနာေတြကို ကိုယ္စားျပဳတယ္။ ေဆးရဲ႕ အာနိသင္ေၾကာင့္ မွိန္ေဖ်ာ့သြားတဲ့ အရာေတြက အသက္မဲ့အ႐ုပ္ေတြအျဖစ္ကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ သူတို႔ဟာ အရာအားလုံးကို စိတ္ဝင္စားမႈ ေပ်ာက္ဆုံးၿပီး ႏိုးထေနလ်က္နဲ႕ အိပ္မက္ထဲမွာ အခ်ိန္ ကုန္ဆုံးခဲ့ရတယ္"
"ဒါက သူ႔စိတ္ကူးေတြပဲလား"
ခ်န္ေကာ က ကုတင္ကို ၾကည့္လိုက္သည္ ။
"ဒါဆို က်ိဳးသြားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္လိုရွင္းျပမလဲ၊ သူတို႔က လက္ေတြ႕ဘဝမွာ မရွိဘူး။"
"ကုတင္ေအာက္မွာ ပုန္းေနတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္က ေကာင္ေလးရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္ကို ထင္ရွားေစတဲ့ လကၡဏာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဆရာဝန္က ကေလးတိုင္းရဲ႕ အိပ္ယာေအာက္မွာ အေမြးအမွင္ရွိတဲ့ လက္တံေတြ ပုန္းေနၿပီး ကေလးက ဆိုးသြမ္းရင္ လက္ေမာင္းက ထြက္လာမယ္လို႕ ေျခာက္ခဲ့တယ္။ လက္ေတြက ညသန္းေခါင္မွာ ကေလးငယ္ရဲ႕ ေျခက်င္းဝတ္ကို ဆြဲျပီး အိပ္ရာေအာက္ အေမွာင္ထဲကို ဆြဲခ်လိမ့္မယ္လို႕ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းေၾကာင့္ ကေလးငယ္ရဲ႕ အိပ္မက္ဆိုးမွာ လက္ေမာင္းက်ိဳးေတြက ေၾကာက္စရာသေကၤတ ျဖစ္လာခဲ့တယ္"
လူအိုႀကီးက ရွင္းျပခဲ့သည္။
"ဒီအိမ္မက္ဆိုးထဲမွာ လူေတြရဲ႕ပခုံးေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ရတာကို ႏွစ္သက္တဲ့ ပိန္လွီတဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါး တစ္ေကာင္လည္း ရွိတယ္။ သူတို႔ဟာ ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္တာျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မူလအ႐ြယ္အစားက သာမန္လူနဲ႔ ဆင္တူေပမယ့္ မတူညီတဲ့ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ပခုံးေပၚကို ခုန္ဆင္းတဲ့အခါ ညႇစ္လိုက္၊ ေသြ႕ေျခာက္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ ဆက္လက္ႀကီးထြားလာပါတယ္။လူ႔ဆႏၵဟာ ေအာက္ေျခလြတ္သြားၿပီး ကန႔္သတ္ခ်က္ထက္ ေက်ာ္လြန္ႀကီးထြားလာတဲ့အခါ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစၿပီး ႐ုပ္ဆိုးသြားေစပါတယ္။
"ေနာက္ထပ္ အလားတူ ဥပမာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ဒီကမာၻႀကီးမွာ အရာ အားလုံးဟာ ေကာင္ေလးရဲ႕ မသိစိတ္ရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနတာပဲ။"
ခ်န္ေကာ က လူအိုႀကီး လိမ္တာ ဟုတ္မဟုတ္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သူ႔အျမင္အရေတာ့ ဒီအဘိုးႀကီးက ေခါင္းေတာင္ သိပ္မမွန္ဘူး။
"ယုံရခက္မွန္း သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အမွန္တရားပါပဲ။ လူ႔ဦးေႏွာက္မွာ အာ႐ုံေၾကာဆဲလ္ႏွစ္ခုၾကား (န်ဴ႐ြန္) ေတြ အၾကား လွ်ပ္စစ္ ပို႔လႊတ္ေပးနုိင္တဲ့ အာ႐ုံေၾကာလမ္းဆုံ 150 ဘီလီယံ ရွိၿပီး အဲဒီထဲက 95% ေလာက္က အသုံးမျပဳႀကဘူး။ လူေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို ေရခဲေတာင္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေရေအာက္မွာ ျမဳပ္က်န္ခဲ့တဲ့ ႀကီးမားတဲ့ အစိတ္အပိုင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မသိစိတ္ပဲျဖစ္တယ္။ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးသူရဲ႕ ဦးေႏွာက္က ရင့္က်က္ေပမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ မတူဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္က အသက္ တစ္နွစ္နဲ႕ သံုးနွစ္ႀကား ေရာက္တဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္က အတက္ႂကြဆုံးပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ မသိစိတ္က စတင္ဖြဲ႕စည္းတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားကို စဥ္ဆက္မျပတ္ စမ္းသပ္ၿပီးရင္ သိစိတ္က အမွန္တကယ္ အသိဉာဏ္ အျဖစ္ ျဖည့္စြမ္းေပးေနတဲ့တိုင္ သူတို႕က အရမ္းတက္ႀကြလာလိမ့္မည္။"
႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာရလွ်င္ ခ်န္ေကာ သည္ အဖိုးအိုေျပာသည္ကို နားမလည္ေသာ္လည္း လူအိုႀကီးက သူ႔ကို လိမ္ညာေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။ သူ တစ္ခုခုကို ဖုံးကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။
***-***