9 years later..
Isang lalakeng naggigitara habang nagpeperform sa stage sa isang birthday party. Nang matapos, niligpit na niya ang gitara sa lalagyan at akmang tatayo na sana nang may dalawang babae ang humarang sa kaniya.
He looked at the girls, laguidly.
"What?" He asked.
"Oh.." nagkatinginan ang dalawang babae at nagtawanan.
"Nagkamali ka ng nabunot.. ang cold niya." The blonde girl mumbled to the other girl.
"Exactly.. that's what I want.." the other girl replied sexily.
Naglabas ang lalake ng mabigat na hininga at hinayaan na lamang ang dalawang babae. Aalis na sana siya sa harap ng mga ito nanh inakbayan siya ng kasamahan niyang musician.
"Hey.. where are you going? Tatalikuran mo lang 'yung mga girls ng ganiyan?" Natatawa nitong sabi.
Tumingin ang umakbay sa kaniya sa dalawang babae "Hey girls, both of you look gorgeous right now.." sabay kindat niya sa dalawa. Mahinang tumawa naman ang dalawang babae. Pilit tinatanggal ng lalake ang pagkakaakbay pero hinigpitan ito.
"This is my co-musician, our guitarist, his name is Zarden.. Zarden Darwell." Pagpapakilala ng co-musician sa kanila.
"Oh nice name, like him.." kinikilig na puna ng isang babae. "Is your friend, single?" Tanong ng babae.
Agad na hinawi ni Zarden ang kamay ng co-musician niya at inangat ang kanan niyang kamay.
"I am married." Diin niyang sagot sa dalawang babaeng ito.
Nanlumo ang mukha ng babae at umalis sa harap niya sinundan naman ito ng isa. Bagsak balikat ang ginawa ng kasama niya.
"Is that it? Bakit naman---"
"Shut up," he cut him off and skedaddled at the party.
He let out a sigh when he entered his car and turned on the engine.
ZARDEN'S POINT OF VIEW
I stopped the car when a tears blocked my sight. I gripped the steering wheel and sob there inside.
Halos araw-araw hindi ko mapigilan ang sarili ko.
Until now.. I can't move on.
Until now.. it hurts.
I parked the car and Mang Lorenz approached me.
"Sir good afternoon.."
"Good afternoon."
Kinuha ko ang boquet na bulaklak na nasa back seat. I smiled when I can see her by here. Naglakad ako palapit doon at mas ngumiti.
End of pov.
Nakangiting tinintingnan ni Mang Lorenz si Zarden.
Lumapit ang isang bagong hardinero kay Mang Lorenz "Kahapon nakita ko rin siya, araw araw ba siyang nandito?"
Tanging tango ang sagot ni Mang Lorenz.
"Asawa niya 'yan na namatay nine years ago.. diyan sa upuan rin siya namatay, kinwento sa akin ng isang kaibigan niya." Pagkikwento ni Mang Lorenz.
Caretaker si Mang Lorenz sa lugar na 'yon. Kaya alam na alam na niya ang nangyari no'ng araw na iyon dahil kinwento iyon sa isang matalik na kaibigan ni Zarden.
"Diba patay na 'yan? Hindi ba siya nakahanap ng iba? Ang ibig kong sabihin, pwede naman siyang maghanap ng iba--" sinapak ni Mang Lorenz itong lalakeng nagngangalang Arman.
"Tumahimik ka diyan, hindi maganda iyang lumalabas sa bibig mo." Pagsusuway ni Mang Lorenz.
Napakamot ito sa batok.
"Eh pasensya na.. gusto ko lang kasing malaman kung bakit araw araw niya 'tong binibisita."
Napangiwi si Mang Lorenz na tiningnan si Arman.
"Syempre mahal niya, at mahal na mahal pa niya."
"May anak sila?"
"Namatay ang babae sixteen years old. Sa totoo hindi talaga sila asawa."
"So ang ibig mong sabihin, si Sir Zarden lang ang nagsasabi na mag-asawa sila."
"Parang gano'n na nga. Ganiyan talaga ang nagagawa sa pag-ibig."
ZARDEN'S POINT OF VIEW
Umupo ako sa damuhan at hinawi ang mga tuyong damo sa puntod niya at sinindihan ang puting kandila.
The name embedded on the grave still haunts me. I miss her... everyday. Kinwento ko sa kaniya ang mga nangyari ngayon, and how I tell those girls that I had a wife and that's her.
Sinandal ko ang sarili sa puntod niya.
"I miss you love.." I muffled, wishing she could hear me wherever she was.
Every night I am crying, still waiting for her to comeback.. to caressed my face but I woke up nothing.
"I'm used to be like this every day because I miss you, I want you here next to me and so I want, because until now I still love you."
Hinawi ko ang luha sa mga mata ko. I know she doesn't like seeing me crying infront of her.
Bukas uuwi mula sa states sina Gael at Avabella. Si Flynn naman nasa ibang siyudad at babalik din siya bukas, habang si Archer ay nagkita kami kahapon, excited din daw siya bukas, at syempre ako. Birthday mo na bukas, Naja.
I roamed my eyes around and it's just like, before. I still remembered the first time you bring me here, you comfort me that time and I'm so thankful for that.
I stood up and looked at her grave.
I've realized that this pain will always penetrate to my chest and I am into it. I am used to it. I don't wanna lose this pain anymore.
"Bukas ulit love.."
This place is Naja's favorite place. Gusto kong dito siya ilibing.
--
Nakaupo ako sa sofa ng bahay ni Archer.
"Ako na kukuha sa anak natin mamayang hapon. Mag enjoy kayo." Ani ng asawa niya.
May pamilya na si Archee, asawa at dalawang anak. Lumapit ang asawa niya sa akin at kinumusta ako habang inaayos ni Archer ang gamit niya.
Lumabas na kami ng bahay nila at sumakay sa van ko. We are going to get Flynn.
Huminto kami sa tapat ng isang gym. Kahit nasa labas pa kami ay kitang-kita na namin ang maskulado niyang katawan. Siya ang nagmamay-ari ng gym na iyon.
"Bro.." the three of us hugged each other.
Pagkatapos ay sa airport naman kami. Naghintay kami nang ilang minuto at nahagilap ng mata namin ang dalawang naghoholding hands na palapit sa amin.
No'ng natapos kami sa college nalaman nalang namin na sila na pala ni Gael at Avabella. Sounds so sweet, from bestfriends to lovers. Buntis na rin si Avabella, 2 months.
Nagkwentuhan kami sa van papunta sa puntod niya. Overnight kami roon, syempre we will celebrate her 24th birthday.
Narito na kami at walang minuto na hindi kami nagtatawanan. Parang noon lang, kaso wala na siya.
Naglagay kami ng Folding table desk para roon ilagay ang pagkain at mats naman para upuan namin sa tabi ng puntod niya. May canopy rin kami rito para panlaban sa init.
Isa-isa kaming umupo sa tabi ng puntod ni Naja habang tinatanaw ang mga building sa ilalim.
"I miss her.." We looked at Avabella and a tears started to loom around her eyes.
All of us miss her.
They say 'When a close friend unexpectedly leaves us, a place of our heart is forever broken..' and we felt that. We are never prepared ourselves watched her gone. We are never prepared ourselves from what just happened.
I lay on the green grass, the five of us lay there. I am staring at the azure sky, wishing your face will pop up there and never fade, and I won't blink forever.
"Farewell our friend.. till we meet again someday, somewhere, we love you Naja." I let out a sigh as I closed my eyes.
I love you Naja, and I'll keep loving you.
The End.
To God be the Glory..