Μεσάνυχτα. Στο στενό σοκάκι επικρατεί σιωπή. Μόνο τα τακούνια από τις κόκκινες γόβες της ακούγονταν καθώς περπατούσε αργά αλλά σταθερά. Ήταν αποφασισμένη για όλα και κανείς δεν μπορούσε να την σταματήσει. Ένα τετράγωνο παρακάτω, ένας άντρας κοίταζε το ρολόι του. Δώδεκα και δέκα. Νευρίασε. Δεν του άρεσε ποτέ να περιμένει. Έβγαλε το πακέτο με τα τσιγάρα από την εσωτερική τσέπη της καμπαρντίνας του και άναψε ένα. Η αναμονή τού προκαλούσε άγχος. Ήξερε ότι η δουλειά έπρεπε να τελειώσει απόψε κι όμως εκείνη είχε αργήσει.
Δώδεκα και μισή. Κάτι δεν πάει καλά , σκέφτηκε. Ήταν έτοιμος να φύγει όταν λίγα μέτρα πιο κει μια φιγούρα φάνηκε να πλησιάζει. Καιρός ήταν , είπε εκνευρισμένος. Το τελευταίο πράγμα που άκουσε ήταν ένας υπόκωφος ήχος πριν πέσει νεκρός με μία σφαίρα στο κεφάλι.
Το πρωί η αστυνομία βρήκε το πτώμα ενός άντρα αγνώστου ταυτότητας και στο διπλανό τετράγωνο το πτώμα μιας γυναίκας που το μόνο που φορούσε ήταν ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες.
Σίγουρα τίποτα δεν ήταν τυχαίο.