Uni
နွေမနက်ခင်းလေးကတော့ သာယာနေပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် နွေရာသီရဲ့အပူတွေလိုပဲ ခေတ် ရင်ထဲမှာလည်းပူနေပါတယ် မောင်ရယ်။ မောင်နဲ့အတူ အရင်လိုပဲ breakfast စားအပြီး ။
"ခေတ် မောင် အလုပ်သွားတော့မယ်
ညနေ လာခေါ်မယ် မောင့်အိမ်မှာ
လိုက်အိပ်
မနက်ဖြန် sunday မောင့် holiday "
"အင်းပါ မောင် "
ခေတ် ပြောသာပြောလိုက်ရပေမယ့် ရင်ထဲမှာ အောင့်ပြီးကျန်ခဲ့သည်။
"ပြွတ် "မောင့်ကို နှုတ်ဆက်အနမ်းလေး နမ်းလိုက်သည်။ ဒီအနမ်းဟာ တကယ့်နှုတ်ဆက်အနမ်းပါ ။ မောင် နဲ့ အခုလို ပြန်ဖြစ်ဖို့ကမသေချာ။ အနာဂတ်တွေက မှုန်ဝါးဝါး ။
"ပြွတ်" မောင်က ခေတ့်ကို ပြန်နမ်းလိုက်ပြီး ။
"ချစ်တယ်နော် မောင့်ခေတ်လေး "
"ချစ်တယ်မောင် တစ်ဘဝလုံးစာ "
တကယ်တစ်ဘဝလုံးစာပါ မောင်။ ခေတ် ဘဝမှာ မောင့်နေရာ ကို အစားထိုးလို့ရမယ်သူ့ ဘယ်တော့မှပေါ်လာမှာမဟုတ်ပါဘူး။ မောင့်လောက် ခေတ် အပေါ် ကောင်းတဲ့သူလည်းရှာတွေ့တော့မယ်မထင်။
မောင်က ခေတ်ပြောတာကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးပြုံးကာ ထွက်သွားလေသည်။ မောင့်ကျောပြင်ကြီးကို ကြည့်ကာ ခေတ် မျက်ရည်များကြလာခဲ့သည်။ ငို နေရင်း ကခေတ် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဖြစ်
မယ့် style pants အပွ အနက်ရောင်လေးနဲ့ free shirt အဝါရောင်အနုလေး ဝတ်ဆင်လိုက်ပြီး လိုအပ်တာတွေ ထည့်ထားတဲ့ ကျောပိုးအိတ် တစ်လုံးကို လွယ်လိုက်သည်။ လက်မှာလည်း luggage အကြီးတစ်လုံးဆွဲကာ lift နဲ့အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့သည်။ ဘယ်သူမှမသိအောင် သွားချင်လို့ taxi သာ ငှားပြီး လေဆိပ်ထွက်ခဲ့သည်။
ခွဲခွာခြင်းတွေ ၊ အလွမ်းတွေကို ကျင့်သားရအောင် တောင့်ခံထားရတာပေါ့ ။ တကယ်ဆို ခေတ် အခက်ခဲဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်ကြီးကို ချခဲ့တာပါ ။ ခေတ်ရဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်က မောင့်ဘက်ကို ကြည့်မပေးခဲ့တာ မဟုတ်။ မောင့် ကို ပြတ်ပြတ်သားသား လမ်းကြောင်းဖွင့်ပေးခဲ့တာပါ။ ခေတ် ရဲ့မိသားစု ပြသနာကြောင့် မောင့်အပေါ်ထားခဲ့တဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်တွေပြတ်သားသွားခဲ့တာပါ။ ခေတ်မရှိရင် မောင်လည်း အသစ်တစ်ယောက်အမြန်ရှာတွေ့နိုင်ပါစေလို့ဆုတောင်းရင်း ။
မောင်ပေးထားတဲ့ ခေတ်ရဲ့ ကားသော့နဲ့ မောင့် black card အားလုံးကို ရတုဆီပေးခဲ့သည်။ မောင်လာရင် ပေးလိုက်ဖို့ပါ။
ခေတ် လေဆိပ် ရောက်ပြီး လေယာဥ် လက်မှတ်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဘန်ကောက် transit ။
"ဟူးးး ဘန်ကောက် မှာ ၃နာရီလောက်နားရအုန်းမှာပေါ့ "
ဒါလည်းကောင်းပါတယ်လေ ။ မောင် ခေတ်ကို လိုက်ရှာရင်တောင် ဘန်ကောက် လေယာဥ်မှာပဲ ပါသွားတယ်လို့သိမှာ။ ဂျပန်သွားတယ်လို့ သိမှာမဟုတ်ဘူး။ မောင်ရေ ခေတ်တော့ မောင်နဲ့အဝေးဆုံးကို ထွက်သွားပြီ။ ခေတ်ကိုခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့။မုန်းလိုက်ပါ ။ ခေတ်က မောင်နဲ့ဝေးရာမှာ အဆင်ပြေအောင် နေမှာမို့ မောင်လည်း အဆင်ပြေအောင်နေပါ။
~~~~~~~~~~~
"ခေတ်ရေ
မောင့်ခေတ်လေး "
ညနေ အလုပ်ဆင်းပြီးပြန်လာတဲ့ ရွှေဘုန်း ခေတ် အခန်းထဲ ကြည့်ပြီး လိုက်ရှာတော့ တစ်ထပ်လုံး ခေတ်ကို အရိပ်တောင်မတွေ့ ။ နောက်ဆုံးတော့ ရတုကို လိုက်ရှာ ကာ ခေတ် ဘယ်သွားလည်း မေးရသည်။
"ညီမလေး ရတု ခေတ် ကိုမတွေ့လို့ "
"ဪဟုတ် အကို ရွှေဘုန်း
ဆရာက ဒါလေး ပေးခိုင်း ထားလို့ပါ "
ကားသော့နဲ့ black card ကိုကြည့်ပြီး
ရွှေဘုန်းအံသြ ကြီးစွာ။
"ခေတ်က ....."
"ဟုတ်ဆရာက ခရီး ထွက်မယ်လို့ပြောသွားပါတယ် "
"..........."
"ဟင် ဘယ်သွားတာလည်းမသိဘူး"
"ဘာမှပြောမသွားပါဘူးရှင့်
ခရီးထွက်မယ်လို့ပဲပြောသွားပါတယ် အကိုလာရင် ဒါလေး ပေးခိုင်းလိုက်တာပါ "
ပြောပြီး ရတုက လုပ်စရာရှိတာများဆက်လုပ်နေသည် ။ ရွှေဘုန်း ကားသော့လေးကိုင်ကာ ကြောင်ပြီး ဘာက စလုပ်ရမှန်းမသိ။ မနက်က အကောင်းကြီးလေ ။ တစ်ခုခုတော့ ပြောခဲ့သင့်တာပေါ့ ။
ခေတ် ဖုန်းကို ဆက်လိုက်တော့ 'စက်ပိတ်ထားပါသည်ရှင်' တွေနဲ့ပဲတိုးနေတော့ သည်။ ရွှေဘုန်း ခြေတောက်တွေမခိုင်ချင်တော့ဘူး ။ ခေတ်အခန်းထဲက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာထိုင်ရင်း မျက်ရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် စီးကြလာသည်။
"ခေတ် ဘယ်မှာလည်းကွာ
မောင့်ကို တခုခု ပြောခဲ့သင့်တယ်မို့လား
မောင် ဘယ်လို လုပ်ရမှာလဲ
ခေတ်မရှိပဲမနေနိုင်ဘူးလေ "
ခေတ် မမကို ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့လည်း အံသြတကြီး သူ့မောင်လေးခေတ်ကိုရှာပေးဖို့ တောင်းပန်နေသည်။ ပြီးတော့မှ မမက ခေတ်ကမိဘတွေနဲ့ပြသနာဖြစ်တဲ့အကြောင်း အစုံအလင် ပြောပြလေသည်။
ခေတ်လေး ဘယ်လောက်တောင်ဝမ်းနည်းနေမလည်း။ မောင့်ကိုပြောပြမှပေါ့ ။မောင်တို့အတူတူ ရင်ဆိုင်ရမှာလေ ခေတ်ရယ် ။ ခေတ်တစ်ယောက်တည်း ကြိတ်မှိတ်ပြီး ရင်ဆိုင်စရာမလိုပါဘူးကွာ။ ခေတ် ဘယ်မှာပုန်းနေပုန်းနေ မောင်တွေ့အောင်ရှာမယ်။
~~~~~~~~~~
"သားငယ်လေး ဘာဖြစ်လာတာလဲ "
အရုပ်ကြိုးပျက် အိမ်ပြန်လာတဲ့ ရွှေဘုန်းကို မာမီက အံသြတကြီး ။ မာမီကို ဖက်ပြီး ကလေး တစ်လို ငို ချလိုက်သည်။ မာမီ့ရင်ခွင်ထဲဝင်ကာ အကြာကြီး စကားတောင်မပြောနိုင်။ ဘာကြောင့်ငို နေမှန်းမသိပေမယ့် မာမီက ကျော လေးကို ပုတ်ကာ ချော့နေသည်။
"သားငယ် ဘာဖြစ်လာတာလဲ မာမီ့ကိုပြောအုန်း စိတ်ကို လျော့ထား သားလေးရယ် "
မာမီချော့တော့မှ ပိုငိုချင်လာသည်။ မာမီ့ကို ဘယ်ကစပြောရမှန်းတောင်မသိ ။ စိတ်ညစ်တာပဲ သိတယ်။
"မာမီ !!! ခေတ် မရှိတော့ဘူး
ဘယ်သွားမှန်းလည်းမသိဘူး "
မာမီ့ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ ငိုရင်း ခေတ့်အကြောင်းစုံအောင် ပြောပြလိုက်သည် ။ မာမီက လည်း ဝမ်းနည်းကာ မျက်ရည်တွေကျနေသည်။ သူလည်း ခေတ်ကိုတကယ် ချစ်သလို ခေတ်ကလည်း အမေအရင်းလို သူ့ကိုချစ်တာ သိထားတာကို ။ မာမီတောင်ဒီလောက်ခံစားနေရရင် သားလေး ဘယ်လောက်တောင်ခံစားနေရမလည်း သဘောပေါက်ကြသည်။ ရွှေဘုန်းရဲ့ငိုသံကြောင့် ဒယ်ဒီကော ကြီးသူပါ ရွှေဘုန်းကိုဝိုင်းချော့နေရသည်။ အငိုတိတ်သွားတော့မှ ကြီးသူက
"သားငယ်လေး ထမင်းစားရအောင်နော် "
"သားမစားချင်ဘူးကြီးသူ "
အပေါ်ထပ်သူ့အခန်းဆီသို့ လေးလံသော ခြေလှမ်းများဖြင့် တက်လာခဲ့သည်။
ငိုထားတာကြောင့် လူလည်းလန်းသွားအောင် ရေချိုးခန်း ဝင်လိုက်သည် ။ ရေပန်းအောက်တွင် နာရီ အတော်ကြာအောင် နေပြစ်လိုက်သည်။ အသက်မဲ့သလို ဖြစ်သွားတောင် သူမသိလိုက်။ ခေတ်ကိုသတိရတဲ့စိတ်က ထိမ်းမရ ။
" ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ခေတ်လေးရယ်ကြာရင်မောင်ရူးလိမ့်မယ်
အာာားးးး"
အားကုန်သုံးကာအော်ပစ်လိုက်သည်။
bathrobe တစ်ထည် ဝတ်လိုက်ပြီး ငိုရင်းနဲ့ ဘယ်အချိန် အိပ်ပျော်သွားတာတောင်မသိလိုက်။
"ဒေါက်ဒေါက်
သားငယ်လေး"
မနက် ၉ နာရီထိုးသည့်အထိ မနက်စာ ဆင်းမစားတာကြောင့် မာမီက အခန်းတံခါးခေါက်ကာ လာနိုးရသည်။ အခန်းတံခါးက လော့ မချထား အခန်းတစ်ခုလုံးမဲမှောင်ပြီး အေးစက်နေတာ ပဲ ။
"သားငယ်လေး
သားလေး "
"ဘုရားဘုရား....."
သားငယ်လေး ဖျားပြီး မလှုပ်နိုင်အောင် ။ ဒေါ်တင်မေထား အရမ်းစိတ်ပူသွားပြီး တစ်အိမ်လုံးကို အော်ခေါ်လိုက် တော့သည်။ သားသူငယ်ချင်း ခန့်မင်းကို လှမ်းခေါ်ရသည်။ ခန့်မင်းရောက်လာတော့ ဆေးထိုးပေးပြီး သောက်ဆေးပါ ပေးသည်။ ခန့်မင်းက သူ့သူငယ်ချင်း အကြောင်းကြားပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်တာကြောင့် ဆေးရုံတောင်မသွားဘဲ သူငယ်ချင်း နိုးအောင် စောင့်နေသည်။
"သားရီး ဘယ်လိုလည်း သက်သာလား "
"အင်း
ငါဘာဖြစ်သွားတာလည်း
အိပ်ပျော်သွားတာ ဘာမှ မသိလောက်အောင် "
"အိပ်ပျော်တာမဟုတ်ဘူးငါ့ကောင်ရေ
အပူကြီးပြီး သတိလစ်နေတာ မင်းမာမီ လာတာ မြန်လို့ပေါ့ "
ရွှေဘုန်းနိုးတော့ အတော်လေး အဖျားကျသွားပြီး သက်တောင့် သက်သာရှိလာသည်။
"သားလေး သက်သာလား"
"ဟုတ်မာမီ "
"သား ဆန်ပြုတ်သောက်ပြီးရင် ဆေးသောက်ရမယ်နော် "
ရွှေဘုန်းက ဆေးသောက်ရတာ အင်မတန်ကြောက်သည်။ နေမကောင်းဖြစ်ပြီးဆို ခေတ်က ချော့တခါ ခြောက်တခါ ဆေးတိုက်ရသည်။ သတိရသွားပြန်ပြီ။ တိုက်ဆိုင်မှုတွေရှိတိုင်းသတိတွေ ရနေပြီ မောင့်ခေတ်လေးရေ။
~~~~~~~~~~~~
"Morning မာမီ
Morning ဒယ်ဒီ "
"သားငယ်လေး အလုပ်သွားမလို့လား
သက်သာသွားပြီး "
ဖျားပြီးကတည်းက အလုပ် မသွားတာ ၁၀ရက်လောက်ရှိပြီ။ အလုပ်တွေတောင်လိုပုံနေသလို ကိုသူရကို လည်း အားနာ ရသည်။ ကို သူရ က အလုပ်နဲ့ရွှေဘုန်းအိမ်ကို ပြေးလွှားနေရသည်။ ဒီနေ့တော့ စိတ်တွေ လျော့ထားပြီး အလုပ်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ သူ ဒီလိုကြီး အလုပ်ပျက် အကိုင်ပျက်ပြီး စိတ်ဓါတ် ကျနေတာကို ခေတ်လည်း ကြိုက်မှာမဟုတ်ဘူးလေ။ ကိုယ်တောင် ဒီလောက် မိသားစုတွေ အများကြီးထဲမှာ စိတ်ဓါတ်ကျနေရင် ခေတ် ဆို မိသားစုနဲ့ဝေးပြီး အဝေးတစ်နေရာမှာ ဘယ်လောက်တောင် ဒုက္ခရောက်နေမလည်းမသိ။
"ဟုတ်မာမီ သား အခြေအနေကောင်းအောင်ကြိုးစားနေပါတယ်"
"ဟုတ်သားပဲ သားငယ်လေးရယ် ခဏလောက်နားလိုက်ပါလား "
"မနားတော့ပါဘူး ဒယ်ဒီ နားနေရင် အလုပ်မရှိတော့ စိတ်ပိုလေတယ် "
"အေးပါကွာ"
"သားမမ က ဖုန်းဆက်တယ် သူ့ဖုန်းကိုကိုင်အုန်းတဲ့"
" ဟုတ်မာမီ "
"ငါ့သားလေး အတွက် ဒယ်ဒီ ခေတ်ကို တွေ့အောင် ရှာပေး မယ် "
"တော်ပါပြီ ဒယ်ဒီ သူက ပိုဆိုးမှာပေါ့ ဒီလို ဆုံးဖြတ်ချက်ချဖို့
သားမရှာတော့ပါဘူး
သား အချစ်တွေသာစစ်မှန်ရင် တချိန်ကျရင် သားဆီသူပြန်ရောက်လာမှာ ပါ "
"တော်တယ် ငါ့သားလေး
အရွယ်ရောက် လာပြီပဲ"
"ကဲပြော ဒီနှစ် ၂၁ နှစ်ပြည့်မွေးနေ့အတွက် ဘာလိုချင်လဲ
ဒယ်ဒီနဲ့ မာမီက သားလိုတာပဲ ဖြည့်ဆီးပေးချင်လို့ "
"သားမွေးနေ့ကြရင် ရဟန်းဝတ်ချင်တယ်
ဒယ်ဒီနဲ့မာမီ "
ရွှေဘုန်း မိဘတွေက မျက်လုံးပြူးကုန်ကျသည်။ သူပြောလိုက်တဲ့စကားတစ်ခွန်းက အားလုံး တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ ကြီးသူက မျက်ရည် ဝဲနေပြီး ။ ဒယ်ဒီနဲ့ မာမီ ကတော့ သူ့ရဲ့ တည်ငြိမ်မှုနဲ့ ရင့်ကျက်မှုအတွက် ချီးကျူး မဆုံးကြ။ မေလ ၂၀ ရက်နေ့က ရွှေဘုန်းမွေးနေ့လေ ။ ခါတိုင်းနှစ်တွေဆို သူ့မွေးနေ့မရောက်ခင် ကတည်းက သားကို ဘာမွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးမှာလည်း အမြဲမေးတတ်တဲ့ ခလေးက အခုတော့။
"သားငယ်လေးရယ် တော် လိုက်တာ
မာမီတို့ထက်တောင် ရင့်ကျက်နေသေးတယ် "
"မာမီတို့က သားလေး အချစ်အတွက် ဘဝကို ရေဆုန်မျှောလိုက်မှာ ကြောက်နေကြတာ "
"မဖြစ်ပါဘူး မာမီရဲ့ ခေတ်နဲ့အတူရှိနေတုန်း တရားတွေနာဘူးတယ်
ဘုန်းဘုန်းတွေပြောသလို လောကဓံ ကို ခံနိုင်ရမယ်တဲ့ "
"သားငယ်လေးရယ် "
မာမီက ရွှေဘုန်းကို ဖက်ကာ ငိုတော့သည်။ သူ့ သားလေးက တကယ်တော်တဲ့ အဖော်မွန်နဲ့တွေ့ခဲ့တာပဲ။ ခေတ်လေး က အစစအရာရာ တော်တာလေ ။ ဘုရား ၊ တရား တွေဆိုလည်း ထဲထဲဝင်ဝင်သိတာ ။ အခု လည်း သူ့ မိဘ စကားကို မဆန့်ကျင် ချင်တာနဲ့ သူ့ ဟာ သူ ခိုင်မာတဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ချသွားတာလေ ။
ရွှေဘုန်းကုမ္ပဏီသွားတဲ့လမ်းတလျှောက်လုံးမှာ အတွေးများစွာဖြင့် ။ ခေတ်ကို သတိရစိတ်တွေ က လွှမ်းမိုးနေဆဲပါ ။
ခေတ်နဲ့အတူ ဖတ်ဖူးတဲ့ တရားစာအုပ်ထဲကလို ချစ်သောသူကို မေတ္တာပို့ပါတဲ့ ။
"ခေတ်လေး အန္တရာယ်ကင်းပါစေ
အစစအရာရာ အဆင်ပြေပါစေ
သူတော်ကောင်းများနဲ့တွေ့ပါစေ "
"မောင်ပို့တဲ့မေတ္တာတွေလည်းရပါစေ "
အချစ်များစွာဖြင့်🌻
20.4.2022(Wed)
...............................
Zawgyi
ေႏြမနက္ခင္းေလးကေတာ့ သာယာေနပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေႏြရာသီရဲ႕အပူေတြလိုပဲ ေခတ္ ရင္ထဲမွာလည္းပူေနပါတယ္ ေမာင္ရယ္။ ေမာင္နဲ႕အတူ အရင္လိုပဲ breakfast စားအၿပီး ။
"ေခတ္ ေမာင္ အလုပ္သြားေတာ့မယ္
ညေန လာေခၚမယ္ ေမာင့္အိမ္မွာ
လိုက္အိပ္
မနက္ျဖန္ sunday ေမာင့္ holiday "
"အင္းပါ ေမာင္ "
ေခတ္ ေျပာသာေျပာလိုက္ရေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ေအာင့္ၿပီးက်န္ခဲ့သည္။
"ႁပြတ္ "ေမာင့္ကို ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေလး နမ္းလိုက္သည္။ ဒီအနမ္းဟာ တကယ့္ႏႈတ္ဆက္အနမ္းပါ ။ ေမာင္ နဲ႕ အခုလို ျပန္ျဖစ္ဖို႔ကမေသခ်ာ။ အနာဂတ္ေတြက မႈန္ဝါးဝါး ။
"ႁပြတ္" ေမာင္က ေခတ့္ကို ျပန္နမ္းလိုက္ၿပီး ။
"ခ်စ္တယ္ေနာ္ ေမာင့္ေခတ္ေလး "
"ခ်စ္တယ္ေမာင္ တစ္ဘဝလုံးစာ "
တကယ္တစ္ဘဝလုံးစာပါ ေမာင္။ ေခတ္ ဘဝမွာ ေမာင့္ေနရာ ကို အစားထိုးလို႔ရမယ္သူ႕ ဘယ္ေတာ့မွေပၚလာမွာမဟုတ္။ ေမာင့္ေလာက္ ေခတ္ အေပၚ ေကာင္းတဲ့သူလည္းရွာေတြ႕ေတာ့မယ္မထင္။
ေမာင္က ေခတ္ေျပာတာကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးၿပဳံးကာ ထြက္သြားေလသည္။ ေမာင့္ေက်ာျပင္ႀကီးကို ၾကည့္ကာ ေခတ္ မ်က္ရည္မ်ားၾကလာသည္။ ငို ေနရင္း ကေခတ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္မယ့္ style pants အပြ အနက္ေရာင္ေလးနဲ႕ free shirt အဝါေရာင္အႏုေလး ဝတ္ဆင္လိုက္ၿပီး လိုအပ္တာေတြ ထည့္ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လုံးကို လြယ္လိုက္သည္။ လက္မွာလည္း luggage အႀကီးတစ္လုံးဆြဲကာ lift နဲ႕ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ သြားခ်င္လို႔ taxi သာ ငွားၿပီး ေလဆိပ္ထြက္ခဲ့သည္။
ခြဲခြာျခင္းေတြ ၊ အလြမ္းေတြကို က်င့္သားရေအာင္ ေတာင့္ခံထားရတာေပါ့ ။ တကယ္ဆို ေခတ္ အခက္ခဲဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ႀကီးကို ခ်ခဲ့တာပါ ။ ေခတ္ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ေမာင့္ဘက္ကို ၾကည့္မေပးခဲ့တာ မဟုတ္။ ေမာင့္ ကို ျပတ္ျပတ္သားသား လမ္းေၾကာင္းဖြင့္ေပးခဲ့တာပါ။ ေခတ္ ရဲ႕မိသားစု ျပသာနာေၾကာင့္ ေမာင့္အေပၚထားခဲ့တဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြျပတ္သားသြားခဲ့တာ။ ေခတ္မရွိရင္ ေမာင္လည္း အသစ္တေယာက္အျမန္ရွာေတြ႕နိုင္ပါေစလို႔ဆုေတာင္းရင္း ။
ေမာင္ေပးထားတဲ့ ေခတ္ရဲ႕ ကားေသာ့နဲ႕ ေမာင့္ black card အားလုံးကို ရတုဆီေပးခဲ့သည္။ ေမာင္လာရင္ ေပးလိုက္ဖို႔ပါ။
ေခတ္ ေလဆိပ္ ေရာက္ၿပီး ေလယာဥ္ လက္မွတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘန္ေကာက္ transit ။
"ဟူးးး ဘန္ေကာက္ မွာ ၃နာရီေလာက္နားရအုန္းမွာေပါ့ "
ဒါလည္းေကာင္းပါတယ္ေလ ။ ေမာင္ ေခတ္ကို လိုက္ရွာရင္ေတာင္ ဘန္ေကာက္ ေလယာဥ္မွာပဲ ပါသြားတယ္လို႔သိမွာ။ ဂ်ပန္သြားတယ္လို႔ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ေရ ေခတ္ေတာ့ ေမာင္နဲ႕အေဝးဆုံးကို ထြက္သြားၿပီ။ ေခတ္ကိုခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႕။မုန္းလိုက္ပါ ။ ေခတ္က ေမာင္နဲ႕ေဝးရာမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ေနမွာမို႔ ေမာင္လည္း အဆင္ေျပေအာင္ေနပါ။
~~~~~~~~~~~
"ေခတ္ေရ
ေမာင့္ေခတ္ေလး "
ညေန အလုပ္ဆင္းၿပီးျပန္လာတဲ့ ေ႐ႊဘုန္း ေခတ္ အခန္းထဲ ၾကည့္ၿပီး လိုက္ရွာေတာ့ တစ္ထပ္လုံး ေခတ္ကို အရိပ္ေတာင္မေတြ႕ ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရတုကို လိုက္ရွာ ကာ ေခတ္ ဘယ္သြားလည္း ေမးရသည္။
"ညီမေလး ရတု ေခတ္ ကိုမေတြ႕လို႔ "
"ဪဟုတ္ အကို ေ႐ႊဘုန္း
ဆရာက ဒါေလး ေပးခိုင္း ထားလို႔ပါ "
ကားေသာ့နဲ႕ black card ကိုၾကည့္ၿပီး
ေ႐ႊဘုန္းအံၾသ ႀကီးစြာ။
"ေခတ္က ....."
"ဟုတ္ဆရာက ခရီး ထြက္မယ္လို႔ေျပာသြားပါတယ္ "
"..........."
"ဟင္ ဘယ္သြားတာလည္းမသိဘူး"
"ဘာမွေျပာမသြားပါဘူးရွင့္
ခရီးထြက္မယ္လို႔ပဲေျပာသြားပါတယ္ အကိုလာရင္ ဒါေလး ေပးခိုင္းလိုက္တာပါ "
ေျပာၿပီး ရတုက လုပ္စရာရွိတာမ်ားဆက္လုပ္ေနသည္ ။ ေ႐ႊဘုန္း ကားေသာ့ေလးကိုင္ကာ ေၾကာင္ၿပီး ဘာက စလုပ္ရမွန္းမသိ။ မနက္က အေကာင္းႀကီးေလ ။ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာခဲ့သင့္တာေပါ့ ။
ေခတ္ ဖုန္းကို ဆက္လိုက္ေတာ့ 'စက္ပိတ္ထားပါသည္ရွင္' ေတြနဲ႕ပဲတိုးေနေတာ့ သည္။ ေ႐ႊဘုန္း ေျခေတာက္ေတြမခိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ေခတ္အခန္းထဲက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာထိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ စီးၾကလာသည္။
"ေခတ္ ဘယ္မွာလည္းကြာ
ေမာင့္ကို တခုခု ေျပာခဲ့သင့္တယ္မို႔လား
ေမာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ
ေခတ္မရွိပဲမေနနိုင္ဘူးေလ "
ေခတ္ မမကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့လည္း အံၾသတႀကီး သူ႕ေမာင္ေလးေခတ္ကိုရွာေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ မမက ေခတ္ကမိဘေတြနဲ႕ျပသနာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အစုံအလင္ ေျပာျပေလသည္။
ေခတ္ေလး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဝမ္းနည္းေနမလည္း။ ေမာင့္ကိုေျပာျပမွေပါ့ ။ေမာင္တို႔အတူတူ ရင္ဆိုင္ရမွာေလ ေခတ္ရယ္ ။ ေခတ္တေယာက္တည္း ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ရင္ဆိုင္စရာမလိုပါဘူးကြာ။ ေခတ္ ဘယ္မွာပုန္းေနပုန္းေန ေမာင္ေတြ႕ေအာင္ရွာမယ္။
~~~~~~~~~~
"သားငယ္ေလး ဘာျဖစ္လာတာလဲ "
အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္ အိမ္ျပန္လာတဲ့ ေ႐ႊဘုန္းကို မာမီက အံၾသတႀကီး ။ မာမီကို ဖက္ၿပီး ကေလး တစ္လို ငို ခ်လိဳက္သည္။ မာမီ့ရင္ခြင္ထဲဝင္ကာ အၾကာႀကီး စကားေတာင္မေျပာနိုင္။ ဘာေၾကာင့္ငို ေနမွန္းမသိေပမယ့္ မာမီက ေက်ာ ေလးကို ပုတ္ကာ ေခ်ာ့ေနသည္။
"သားငယ္ ဘာျဖစ္လာတာလဲ မာမီ့ကိုေျပာအုန္း စိတ္ကို ေလ်ာ့ထား သားေလးရယ္ "
မာမီေခ်ာ့ေတာ့မွ ပိုငိုခ်င္လာသည္။ မာမီ့ကို ဘယ္ကစေျပာရမွန္းေတာင္မသိ ။ စိတ္ညစ္တာပဲ သိတယ္။
"မာမီ့ ေခတ္ မရွိေတာ့ဘူး
ဘယ္သြားမွန္းလည္းမသိဘူး "
မာမီ့ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ငိုရင္း ေခတ့္အေၾကာင္းစုံေအာင္ ေျပာျပလိုက္သည္ ။ မာမီက လည္း ဝမ္းနည္းကာ မ်က္ရည္ေတြက်ေနသည္။ သူလည္း ေခတ္ကိုတကယ္ ခ်စ္သလို ေခတ္ကလည္း အေမအရင္းလို သူ႕ကိုခ်စ္တာ သိထားတာကို ။ မာမီေတာင္ဒီေလာက္ခံစားေနရရင္ သားေလး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခံစားေနရမလည္း သေဘာေပါက္ၾကသည္။ ေ႐ႊဘုန္းရဲ႕ငိုသံေၾကာင့္ ဒယ္ဒီေကာ ႀကီးသူပါ ေ႐ႊဘုန္းကိုဝိုင္းေခ်ာ့ေနရသည္။ အငိုတိတ္သြားေတာ့မွ ႀကီးသူက
"သားငယ္ေလး ထမင္းစားရေအာင္ေနာ္ "
"သားမစားခ်င္ဘူးႀကီးသူ "
အေပၚထပ္သူ႕အခန္းဆီသို႔ ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တက္လာခဲ့သည္။
ငိုထားတာေၾကာင့္ လူလည္းလန္းသြားေအာင္ ေရခ်ိဳးခန္း ဝင္လိုက္သည္ ။ ေရပန္းေအာက္တြင္ နာရီ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေနျပစ္လိုက္သည္။ အသက္မဲ့သလို ျဖစ္သြားေတာင္ သူမသိလိုက္။ ေခတ္ကိုသတိရတဲ့စိတ္က ထိမ္းမရ ။
" ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ေခတ္ေလးရယ္ၾကာရင္ေမာင္႐ူးလိမ့္မယ္
အာာားးးး"
အားကုန္သုံးကာေအာ္ပစ္လိုက္သည္။
bathrobe တစ္ထည္ ဝတ္လိုက္ၿပီး ငိုရင္းနဲ႕ ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေတာင္မသိလိုက္။
"ေဒါက္ေဒါက္
သားငယ္ေလး"
မနက္ ၉ နာရီထိုးသည့္အထိ မနက္စာ ဆင္းမစားတာေၾကာင့္ မာမီက အခန္းတံခါးေခါက္ကာ လာနိုးရသည္။ အခန္းတံခါးက ေလာ့ မခ်ထား အခန္းတစ္ခုလုံးမဲေမွာင္ၿပီး ေအးစက္ေနတာ ပဲ ။
"သားငယ္ေလး
သားေလး "
"ဘုရားဘုရား....."
သားငယ္ေလး ဖ်ားၿပီး မလႈပ္နိုင္ေအာင္ ။ ေဒၚတင္ေမထား အရမ္းစိတ္ပူသြားၿပီး တအိမ္လုံးကို ေအာ္ေခၚလိုက္ ေတာ့သည္။ သားသူငယ္ခ်င္း ခန့္မင္းကို လွမ္းေခၚရသည္။ ခန့္မင္းေရာက္လာေတာ့ ေဆးထိုးေပးၿပီး ေသာက္ေဆးပါ ေပးသည္။ ခန့္မင္းက သူ႕သူငယ္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကားၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဆး႐ုံေတာင္မသြားဘဲ သူငယ္ခ်င္း နိုးေအာင္ ေစာင့္ေနသည္။
"သားရီး ဘယ္လိုလည္း သက္သာလား "
"အင္း
ငါဘာျဖစ္သြားတာလည္း
အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ဘာမွ မသိေလာက္ေအာင္ "
"အိပ္ေပ်ာ္တာမဟုတ္ဘူးငါ့ေကာင္ေရ
အပူႀကီးၿပီး သတိလစ္ေနတာ မင္းမာမီ လာတာ ျမန္လို႔ေပါ့ "
ေ႐ႊဘုန္းနိုးေတာ့ အေတာ္ေလး အဖ်ားက်သြားၿပီး သက္ေတာင့္ သက္သာရွိလာသည္။
"သားေလး သက္သာလား"
"ဟုတ္မာမီ "
"သား ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ရမယ္ေနာ္ "
ေ႐ႊဘုန္းက ေဆးေသာက္ရတာ အင္မတန္ေၾကာက္သည္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးဆို ေခတ္က ေခ်ာ့တခါ ေျခာက္တခါ ေဆးတိုက္ရသည္။ သတိရသြားျပန္ၿပီ။ တိုက္ဆိုင္မႈေတြရွိတိုင္းသတိေတြ ရေနၿပီ ေမာင့္ေခတ္ေလးေရ။
~~~~~~~~~~~~
"Morning မာမီ
Morning ဒယ္ဒီ "
"သားငယ္ေလး အလုပ္သြားမလို႔လား
သက္သာသြားၿပီး "
ဖ်ားၿပီးကတည္းက အလုပ္ မသြားတာ ၁၀ရက္ေလာက္ရွိၿပီ။ အလုပ္ေတြေတာင္လိုပုံေနသလို ကိုသူရကို လည္း အားနာ ရသည္။ ကို သူရ က အလုပ္နဲ႕ေ႐ႊဘုန္းအိမ္ကို ေျပးလႊားေနရသည္။ ဒီေန႕ေတာ့ စိတ္ေတြ ေလ်ာ့ထားၿပီး အလုပ္သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ သူ ဒီလိုႀကီး အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ၿပီး စိတ္ဓါတ္ က်ေနတာကို ေခတ္လည္း ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္ေတာင္ ဒီေလာက္ မိသားစုေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ စိတ္ဓါတ္က်ေနရင္ ေခတ္ ဆို မိသားစုနဲ႕ေဝးၿပီး အေဝးတေနရာမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဒုကၡေရာက္ေနမလည္းမသိ။
"ဟုတ္မာမီ သား အေျခအေနေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားေနပါတယ္"
"ဟုတ္သားပဲ သားငယ္ေလးရယ္ ခဏေလာက္နားလိုက္ပါလား "
"မနားေတာ့ပါဘူး ဒယ္ဒီ နားေနရင္ အလုပ္မရွိေတာ့ စိတ္ပိုေလတယ္ "
"ေအးပါကြာ"
"သားမမ က ဖုန္းဆက္တယ္ သူ႕ဖုန္းကိုကိုင္အုန္းတဲ့"
" ဟုတ္မာမီ "
"ငါ့သားေလး အတြက္ ဒယ္ဒီ ေခတ္ကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာေပး မယ္ "
"ေတာ္ပါၿပီ ဒယ္ဒီ သူက ပိုဆိုးမွာေပါ့ ဒီလို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖိဳ႕
သားမရွာေတာ့ပါဘူး
သား အခ်စ္ေတြသာစစ္မွန္ရင္ တခ်ိန္က်ရင္ သားဆီသူျပန္ေရာက္လာမွာ ပါ "
"ေတာ္တယ္ ငါ့သားေလး
အ႐ြယ္ေရာက္ လာၿပီပဲ"
"ကဲေျပာ ဒီႏွစ္ ၂၁ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႕အတြက္ ဘာလိုခ်င္လဲ
ဒယ္ဒီနဲ႕ မာမီက သားလိုတာပဲ ျဖည့္ဆီးေပးခ်င္လို႔ "
"သားေမြးေန႕ၾကရင္ ရဟန္းဝတ္ခ်င္တယ္
ဒယ္ဒီနဲ႕မာမီ "
ေ႐ႊဘုန္း မိဘေတြက မ်က္လုံးျပဴးကုန္က်သည္။ သူေျပာလိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းက အားလုံး တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ႀကီးသူက မ်က္ရည္ ဝဲေနၿပီး ။ ဒယ္ဒီနဲ႕ မာမီ ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ တည္ၿငိမ္မႈနဲ႕ ရင့္က်က္မႈအတြက္ ခ်ီးက်ဴး မဆုံးၾက။ ေမလ ၂၈ ရက္ေန႕က ေ႐ႊဘုန္းေမြးေန႕ေလ ။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြဆို သူ႕ေမြးေန႕မေရာက္ခင္ ကတည္းက သားကို ဘာေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးမွာလည္း အၿမဲေမးတတ္တဲ့ ခေလးက အခုေတာ့။
"သားငယ္ေလးရယ္ ေတာ္ လိုက္တာ
မာမီတို႔ထက္ေတာင္ ရင့္က်က္ေနေသးတယ္ "
"မာမီတို႔က သားေလး အခ်စ္အတြက္ ဘဝကို ေရဆုန္ေမွ်ာလိုက္မွာ ေၾကာက္ေနၾကတာ "
"မျဖစ္ပါဘူး မာမီရဲ႕ ေခတ္နဲ႕အတူရွိေနတုန္း တရားေတြနာဘူးတယ္
ဘုန္းဘုန္းေတြေျပာသလို ေလာကဓံ ကို ခံနိုင္ရမယ္တဲ့ "
"သားငယ္ေလးရယ္ "
မာမီက ေ႐ႊဘုန္းကို ဖက္ကာ ငိုေတာ့သည္။ သူ႕ သားေလးက တကယ္ေတာ္တဲ့ အေဖာ္မြန္နဲ႕ေတြ႕ခဲ့တာပဲ။ ေခတ္ေလး က အစစအရာရာ ေတာ္တာေလ ။ ဘုရား ၊ တရား ေတြဆိုလည္း ထဲထဲဝင္ဝင္သိတာ ။ အခု လည္း သူ႕ မိဘ စကားကို မဆန့္က်င္ ခ်င္တာနဲ႕ သူ႕ ဟာ သူ ခိုင္မာတဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်သြားတာေလ ။
ေ႐ႊဘုန္းကုမၸဏီသြားတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္လုံးမွာ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ ။ ေခတ္ကို သတိရစိတ္ေတြ က လႊမ္းမိုးေနဆဲပါ ။
ေခတ္နဲ႕အတူ ဖတ္ဖူးတဲ့ တရားစာအုပ္ထဲကလို ခ်စ္ေသာသူကို ေမတၱာပို႔ပါတဲ့ ။
"ေခတ္ေလး အႏၲရာယ္ကင္းပါေစ
အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ
သူေတာ္ေကာင္းမ်ားနဲ႕ေတြ႕ပါေစ "
ေမာင္ပို႔တဲ့ေမတၱာေတြလည္းရပါေစ
အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္🌻
20.4.2022(Wed)