Uni
"ခေတ်လေး မောင် လိုက်ခဲ့မယ်လေ "
ခေတ် နေပြည်တော်က မိဘတွေကို ကန်တော့ပြန်တာ။ မောင်နဲ့အကြောင်းလည်း အသိပေးတော့မယ်လေ။ မိဘတွေကို ပြောရမှာ ကြောက်နေတာကြောင့် မောင့်ကိုမခေါ်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ။ မောင်ပါရင်လည်း ပြောရမှာ တမျိုးကြီး။ ကိုယ့်မိသားစု အကြောင်း ကိုယ်အသိဆုံးပဲလေ။ အခုတောင်နေပြည်တော်ရောက်နေတဲ့ မမတို့မိသားစုကို ခေတ်တားထားရတာ ။ ခေတ် လာပြီးမှပြန်ပါလို့ ။ မမရှိတော့ ကူပြောလို့ရအောင်။
"မောင်ရယ် ခေတ်က ၂ရက်ပဲကြာမှာလေ "
"ဟုတ် လွမ်းနေတော့မှာပေါ့ "
"ပြွတ်....."
သူ့ကိုနမ်းကာ ချော့ရသေးတယ်။ လေဆိပ်လိုက်ပို့ဖို့ကိုလည်း မနည်း ပြောနေရတာ ။ သူနဲ့ကားနဲ့သွားမယ်ဆိုတာကြည့်ပဲ။ မောင်တစ်ယောက်ကတော့ ကလေးဆိုး ။
"ခေတ်လေး ၂ရက်ပဲနော်
ကြာရင်မောင်လိုက်လာခဲ့မှာ "
"အင်းပါ စိတ်ချ
မောင့်ကို ဖုန်းဆက်မယ်လေ "
မောင်လိုက်လာရင်စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်မှာ ဆိုးသေးတာ ။ ခေတ်ဖေဖေနဲ့မေမေ အကြောင်းက ခေတ် အသိဆုံး။ အရမ်းရှေးရိုးဆန်တော့ အခု ခေတ် LGBT တွေ ဘာတွေနားမလည်ဘူး ။ သိလည်းမသိဘူး ။ အတော်ကိုနားချရအုန်းမှာလေ။ အခုတောင် ကူပြောပေးဖို့ မမကို အကူအညီတောင်းထားရတာ။ မောင်ကို ခေါ်သွားဖို့က သတ္တိမရှိ။
လေဆိပ်သွားတဲ့လမ်းတလျှောက် ခေတ် လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားကာ ခဏခဏ နမ်းသေးတာ။ မောင်က ဘယ်လိုလွမ်းနေမယ်ဖြစ်ကြောင်း၊ ဘယ်လို သတိရနေမှာဖြစ်ကြောင်း ၊ ခေတ် အနားမှာမရှိရင်အိပ်မပျော်ကြောင်း၊ ခေတ်ကို ဘယ်လောက်ချစ်ကြောင်းတွေလည်းတတွတ်တွတ်ပြောနေသေး၏။
"မောင်အထဲထိ လိုက်မပို့နဲ့တော့ "
"ပြွတ်.... ချစ်တယ်နော်"
"ချစ်တယ် မောင့်အချစ်လေး "
ကားထဲမှာ မောင်က စူးစူးစိုက်စိုက်ကြီးကြည့်ကာ ခေတ်ကို အနမ်းမိုးတွေ ရွာလိုက်သေး၏ ။ ခေတ်မောင့်ကိုနှုတ်ဆက်ကာ လေဆိပ်ထဲအပြေးအလွှား ။ မောင်တအားချွဲနေတာကြောင့် လေယာဥ်ထွက်ဖို့ အချိန် နည်းနည်းပဲလိုတော့သည် ။ တကယ်တော့သူက လေယာဥ်မမှီအောင်တမင်လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည် ။ သူ့ကားနဲ့လိုက်ပို့ချင်လို့ ။ မောင်တစ်ယောက်နဲ့တော့ ခက်ပါတယ်လေ။
~~~~~~~~~~~~
"ငါ့သားလေး ဘုန်းကြီးလို့ အသက်ရှည်ပါစေကွယ်"
"ပေးတဲ့ဆုနဲ့ပြည့်ပါစေ ဖေဖေနဲ့မေမေ "
ဖေဖေနဲ့မေမေ တို့ကို ခေတ် ကန်တော့ လိုက်ပြီး ။ မိသားစု မဆုံတာ ကြာတော့ စကားတွေပြောလို့မကုန်။ မမတို့မိသားစု က သင်္ကြန်တွင်းထဲက ရောက်နေတာ ။ ညစာစားကြပြီးတော့ မမရဲ့ကလေးတွေက ဆော့တာမောပြီးအိပ်ကုန်ကြသည်။ ခေတ်ကလည်း သူပြောစရာရှိတာ များကို ပြောဖို့ အချိန်အခါစောင့်နေရသည်။
"ဖေဖေနဲ့မေမေ ကို သားပြောစရာရှိတယ် "
မမနဲ့ မမယောကျာ်းကတော့ သိပြီးသားပါ။ဒါပေမယ့် မိသားစု အရေးဆိုတော့ မမနဲ့ ယောက်ဖ ကိုပါ စကားဝိုင်းတွင်ရှိစေချင်သည်။
"ပြောလေ သားလေး "
"သားမှာ ချစ်သူရှိနေပြီ "
"ဟင်!!!! ဟုတ်လား ဘယ်သူတုန်းကွ
တခါတည်း ခေါ်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး"
"ဖေဖေနဲ့မေမေ သူ့ကို သိပါတယ် တခါ ပါလာဘူးတယ်လေ သားနဲ့ "
"ဘယ်သူလည်း သားခေတ်လေးရယ် မေမေ မသိရပါလား "
"တခါ ဒီပါလာတဲ့ ရွှေဘုန်းတန်ခိုးပါ
မေမေ "
"ဟင်!!!!!"
"........"
"သူက ဟုတ်ပါတယ် မေမေ
သူကယောကျာ်းလေးပါ
သားတို့ ချစ်နေကြတာ ၁နှစ်ကျော်နေပါပြီ မမနဲ့လည်းမိတ်ဆက်ပေးပြီးပါပြီ"
"ဟုတ်ပါတယ် မေမေ
မောင်ရွှေဘုန်းက တကယ့်ဆွေကြီး မျိုးကြီးထဲကပါ" မမကပါ ကူပြောပေးသည်။
ဖေဖေနဲ့မေမေ မျက်နှာသိသိသာသာ ပျက်နေတာ သိသာလှသည်။ ခေတ်ကတော့ အပြစ်လုပ်ထားတဲ့ အပြစ် သားက စီရင်ချက် ချမှာကို ထိုင်စောင့်နေသလိုမျိုး ။ ဖေဖေနဲ့မေမေက အတော်ကြာ အသံတိတ်သွားသည်။ မမကလည်း ခေတ်ဖက်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ ။ သူလည်း ဘာပြောရမှန်းမသိ။ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမလည်း ဖြစ်နေသူက ခေတ်။
အချိန် အတော်ကြာ ဖေဖေ ဆီက
"ဖေဖေ ပြောချင်တာတော့ ငါ့သားလေး သံယောဇဥ် တအားမတွယ်ခင် ဖြတ်လိုက်ပါ
ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ
အဖေတစ်ယောက် အနေနဲ့ ဘာလို့ ဒီလိုပြောတာလည်း သားတစ်ချိန်ကြရင် နားလည်လာလိမ့်မယ် "
ခေတ် မျက်နှာမှ မျက်ရည် ဝေ့တတ်လာသည်။ သူ မျှော်လင့်ထားတာထက် ဖေဖေ့ စကားက ဓါးသွား ထက်လှသည်။
ဖေဖေက အရမ်းသွေးအေးတဲ့သူပါ ။ တော်ရုံဘာမှမပြောတတ်ပေမယ့် အခုတော့။
"ဟုတ်တယ် သားလေး
မေမေ က သားလေးကို သိပ်ချစ်တယ်
ကိုယ့်သားလေး ကိုအခြားသူ တွေ မေးငေါ့ကြမယ့် အဖြစ်မျိုးအဖြစ်မခံနိုင်ဘူး
သားလေး လည်း မေမေ ကိုခွင့်လွှတ်ပါ
မေမေအသက်ရှင်နေသ၍ဘယ်လိုမှ သဘောမတူနိုင်ပါဘူး"
ခေတ် ဖေဖေနဲ့မေမေ ရဲ့စကားတွေကပြတ်သားလွန်းလှသည်။ ခေတ် ဘာမှပြန် မပြောနိုင်အောင်။ ဘယ်တုန်းကမှလည်း ပြန်မပြောဖူးဘူးလေ။ သူတို့ပြောတာလည်းမှန်နေတာပဲ။ ခေတ် အကြတ်အတည်းတွေကြားထဲမှာ ။ မမ နဲ့ယောက်ဖကလည်း မျက်နှာမကောင်းကြ။ ဖေဖေနဲ့မေမေက ခေတ်ကို ပြောပြီးတာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲအသီးသီးဝင်သွားကြသည်။
ခေတ်လည်း အခန်းထဲဝင်ကာ စိတ်လွှတ်ကာ ငိုချလိုက်သည်။ ငို လိုက်တော့ ခေါင်းတွေက ကိုက်လာတာ။ ဖုန်းကို
ကြည့်လိုက်တော့ မောင်ခေါ်ထားတဲ့ missed call တွေ ။ မောင်နဲ့ မိဘတွေကြား ခေတ် ဘယ်လိုလုပ်ရမလည်း မောင်ရယ်။
~~~~~~~~~~~~
📩Morning ခေတ်လေး
မောင် စိတ်ပူတယ် အချိန်ရရင် ဖုန်းခေါ်ပါ
ခေတ် ညက တစ်ညလုံးအိပ်မရ။ မောင်နဲ့ဘယ်လို ရှေ့ဆက်ရမလဲတွေးကာ။ သေချာတဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချမှ ဖြစ်တော့မယ်။ ဒီတိုင်းဆို မောင့်ပေါ်လည်း မတရားတာကျတယ်လေ ။ မောင့်အသက် အရွယ် ၊ မောင့် အသိုင်းအဝိုင်း က လူတိုင်းမက်မောလောက်တဲ့ အနေအထား။ မောင့် အတွက်အကောင်းဆုံးလုပ်ဖို့ စဥ်းစားထားလိုက်သည်။ ခေတ်ရဲ့အချစ်တွေက မောင့်အတွက် အမြဲခမ်းနားရမယ်လေ။ မိဘ တွေလည်း ခေတ်အတွက် တန်ဘိုးမဖြတ်နိုင်သလို မောင်ကလည်းခေတ်အတွက် တန်ဘိုးမဖြတ်နိုင်ပါဘူး ။ မိဘတွေနဲ့မောင့်အတွက်မျှမျှတတ ခေတ်ဆုံးဖြတ်မှာပါ ။
📲တူတူတူ
📞ခေတ်လေး
ချက်ခြင်းဆိုသလို မောင်က ကိုင်လိုက်သည်။
📞မောင့်!! ခေတ် ဖုန်းမဆက်လို့ စိတ်မဆိုးနဲ့နော် မနေ့က အစောကြီး အိပ်ပျော်သွားလို့
📞စိတ်မဆိုးပါဘူး ခေတ်လေး အဆင်ပြေလား မောင်ကသိချင်တာ
📞အဆင်ပြေတယ်မောင်
မနက်ဖြန် မနက် လေယာဥ်နဲ့ပြန်ခဲ့မယ်
မောင်လာကြို
📞စိတ်ချပါ ဗျာ
📞ချစ်တယ်နော် မောင်
📞မောင်က ပိုချစ်တယ်
ခေတ်ဖုန်းချပြီးတော့ မျက်ရည်မဆယ်နိုင်အောင် ငိုတော့သည်။ မောင်ကို ညာလိုက်ရပေမယ့် စိတ်တွေမကောင်းဘူး။ မောင်က ခေတ်ကိုဒီလောက်ချစ်တာ ။ ခေတ်ဘယ်လို လုပ်ရမလည်း။ မောင့်အတွက် ရက်စက်လွန်း ရာကြသွားမလား ။ ခေတ် ဆုံးဖြတ်ချက်ကို မောင် လက်ခံနိုင်ပါစေလို့သာ မျှော်လင့်ရင်း။
ခေတ် ရေချိုးကာ မျက်နှာကို ငိုထားမှန်းမသိအောင် သနပ်ခါး လိမ်းလိုက်သည် ။ breakfast စားဖို့ ထမင်းစားခန်းရောက်တော့ အားလုံးက ကြိုဆို နေကြသည်။ ခေတ်လည်း မျက်နှာ အမူအရာ မပျက်အောင် အကောင်းဆုံးကြိုးစားလိုက်သည်။ မိသားစု စုံစုံလင်လင် ထမင်းဝိုင်းက ပျော်ရွှင်စရာအတိ။
"သားလေး လာ သားလာတုန်း
သားအကြိုက်တွေ ချက်ထားတာ"
"ဟုတ်မေမေ "
ဖေဖေ ကတော့ မျက်နှာက မလန်း။ ခေတ်လည်းမသိမသာခိုးကြည့်လိုက်၏။
"ငါ့သားထည့်စား လေ အိမ်ဟင်းအိမ်ထမင်းနဲ့ ဝေးနေတာ ကြာပြီမို့လား "
"ဟုတ်ဖေဖေ "
"မမတို့ကော ဘယ်တော့ပြန်မလဲ"
" မမတို့ကတော့ နောက် ၂ရက်လောက်နေပြီးရင် ပြန်မယ် "
"ဟုတ် မောင်လေးကတော့ မနက်ဖြန် ပြန်မယ်မမ
အလုပ်တွေက မပြတ်သေးလို့ "
ဖေဖေနဲ့မေမေ က အံသြတကြီး ဖြစ်နေကြသည်။ မနေ့က သူတို့ကန့်ကွက် တာကို သားက မသိသလိုပဲ ။ မျက်နှာလည်းမပျက် အလုပ်တွေလည်းဆက်လုပ်မယ်ဆိုတော့ ။ ဝမ်းသာရမှာလားဝမ်းနည်းရမှာလား မပြောတတ်။
ဒါပေမယ့် ခေတ်လေး ဘယ်တော့မှ မိဘစကားနားမထောင်တာ မရှိတော့ စိတ်တော့အေးရသည်။
"သဲသဲနဲ့ ကဲကဲ ထည့်စားလေ
မကြိုက်ဘူးလား"
"ကြိုက်ပါတယ် လေးခေတ် "
"မမ ယောက်ဖ ကို ဟင်းထည့်ပေးလိုက်အုန်း "
အားလုံးက ခေတ် စိတ်ပျက် လက်ပျက် ဖြစ်နေမယ်ထင်ထားကြတာ။ ခေတ်က အရင်လိုပဲမျက်နှာ တစ်ချက်မပျက် ။ သူတို့တွေထင်တာကတော့ ခေတ်က ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပေါ့။ ခေတ်စိတ်ထဲမှာတော့ ကမ္ဘာပျက်နေတာပါ ။ ခေတ် သေတောင်သေ လိုက်ချင်တာ ။ မိဘတွေကိုလည်း စိတ်မဆင်းရဲစေချင်။ မောင့်ကိုလည်းစိတ်မဆင်းရဲစေချင်။ ခေတ် ရူးချင်ပြီမောင်ရေ။
~~~~~~~~~~~~~
ရန်ကုန် ပြန်ရန် အိတ်ကလေးချကာ
ဖေဖေနဲ့မေမေ ကို ကန်တော့လိုက်သည်။
"ဘုန်းကြီးလို့ အသက်ရှည်ပါစေကွယ်
သွားလမ်းသာလို့ လာလမ်းဖြောင့်ပါစေ "
"ပေးတဲ့ဆုနဲ့ပြည့်ရပါစေ
ဖေဖေနဲ့မေမေလည်းကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ပါ"
ဖေဖေ၊ မေမေ နဲ့ မမတို့မိသားစုကို နှုတ်ဆက်ကာ ဖေဖေ့ driver က လေဆိပ်လိုက်ပို့ပေးသည်။
ရန်ကုန်လေဆိပ်ရောက်တော့ မောင်က အသင့်ကြိုနေသည်။ ခေတ် လက်ကို ဆွဲခေါ်လာပြီး ကားပေါ်ရောက်တော့ ခေတ်ကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားလိုက်သည်။
"မောင်က အရမ်းလွမ်းနေတာ
ခေတ်မရှိဘဲမနေနိုင်တော့ဘူး "
"ခေတ်လည်း လွမ်းတာပဲလေ မောင်ကလည်း "
ခေတ်ကျချင်နေတဲ့ မျက်ရည်တွေကို မနည်းထိမ်းကာ ။ မျက်ရည်ကကျလို့မဖြစ် ။ မိဘတွေက မောင်နဲ့သဘော မတူတဲ့အကြောင်းလည်း မပြောချင်။ မောင့်ကို သနားလို့လေ ။ ဒီလောက်ခေတ်အပေါ် ကောင်းတဲ့ လူက ရှာလို့ မတွေ့နိုင်တော့ဘူးလေ။ မောင်က ခေတ် အတွက်တော့ အကောင်းဆုံးအဖော်မွန်ပါ။
"မောင့်!!!ဗိုက်ဆာတယ် "
"ဟုတ် မောင်လည်း မစားရသေးဘူး "
"သွားစားမယ်လေ ခေတ်ဘာစားချင်လည်း "
"ကြီးသူ ချက်တာ စားချင်တာ အပြင်စာ မစားချင်ဘူး"
"ဟုတ် "
မောင်က အိမ်ကို ဦးတည်လိုက်သည်။ အိမ်သွားချင်တာက မာမီတို့ ကြီးသူတို့နဲ့လည်း တွေ့ချင်သေးတယ်လေ ။ မာမီက ခေတ်အတွက် အမေရင်းနဲ့မခြား ကောင်းတဲ့ လူလေ ။
အိမ်ရောက်တော့ မာမီ က နှုတ်ဆက်ကာ ခေတ်ကလည်း မာမီ ကို အနမ်းပေးလိုက်သည်။ နောက်ဆို မာမီကို ဘယ်တော့မှ ပြန်တွေ့ရမည်မသိ။ ခေတ် ရင်ထဲကဆို့တတ်လာသည်။
"ခေတ်လေး ထမင်းစားမယ်လေ
မာမီနဲ့နောက်မှ အလွမ်းသည်နော် "
"အင်း လာပြီမောင် "
"ကြီးသူ ဘာဟင်းလည်း "
"သားခေတ်ကြိုက်တာတွေပေါ့ နောက်နေ့လည်း ခေတ်လေး စားချင်တာပြော
ကြီးသူ ချက်ထားမယ် "
"ဟုတ်ကြီးသူကျေးဇူး "
ကြီးသူကတော့ မသိဘူးပေါ့ ခေတ်ကတော့ စိတ်မကောင်းခြင်းများစွာ။ ကိုယ့်အပေါ်ကောင်းခဲ့တဲ့သူတွေကို ထားခဲ့ဖို့ ခေတ် ကြိုးစားပြင်ဆင်ခဲ့တာ။ မောင်နဲ့ ခေတ်မိဘ တွေအတွက် မျှတတဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ချနိုင်ဖို့ ခေတ် သူတို့နဲ့အနီးနားမှာ မရှိမှဖြစ်မှာလေ။
မာမီ တို့ ကြီးသူတို့ကို နှုတ်ဆက်ကာနေ့လည်စာ စားပြီး ခေတ်ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးကာ မောင်က ကုမ္ပဏီပြန်သွားသည်။
ခေတ်စီစဥ်စရာရှိစရာများကိုစီစဥ်ပြီး ကောင်းစေဆီ က ဖုန်းဝင်လာသည်။
"အေး ကောင်း"
"အားလုံးအဆင်ပြေတယ် ခေတ်ရေ
Monday မှာ အလုပ်ဝင်ဖို့ လူလိုနေတာနဲ့အားလုံးအိုကေ "
"အေးပါ ကောင်း
အစစအရာရာ အတွက်ကျေးဇူး"
ခေတ် ထည့်စရာရှိတာများအားလုံးထည့်လိုက်သည် ။ နောက်ဆုံး passpost စာအုပ်ကလေးကိုင်ရင်းသက်ပြင်းချလိုက်သည်။ မျက်ရည်တွေက အလိုလို ကျလာသည်။ မောင်က မခွဲနိုင်သလို ခေတ်ကလည်း မခွဲနိုင်ပါဘူးမောင်ရယ်။ အခုက အခြေအနေတစ်ခုအရ ခွဲရအုန်းမှာပေါ့။
ခေတ် ဆိုင်အတွက် စီမံရန်အတွက် ရတုမေနဲ့ဆုရတီ ကို ခေါ်ကာ meeting လုပ်လိုက်သည်။
အံသြနေတဲ့သူက ရတုပါ ။မဆုက တော့ အကြီးဆိုတော့ အရာရာ သိတတ်နားလည်တယ် ။ ခေတ် ပြောတာကို လည်းသဘောပေါက်တယ်။ ခေတ်ကလည်း အရင်ကတည်း ခရီးသွားလည်း design တွေ ဆွဲပြီး mail နဲ့ပို့ပေးနေကြဆိုတော့ အထူးအထွေမဟုတ်။ ခေတ် ဟိုရောက်ရင်လည်း design တွေ ဆွဲပေးမှာဖြစ်ကြောင်း ၊ ဆိုင်အတွက်ကိစ္စ အဝဝ ကိုတော့ မဆုနဲ့ တိုင်ပင်ပြီးလုပ်ရန် ရတုကို မှာလိုက်သည်။ online meeting လည်း တပတ် တစ်ကြိမ်လုပ်မှာ ဖြစ်ကြောင်း၊ ready to wear ကိုတော့ ၃လ တစ်ကြိမ် design တွေကို ခေတ်ကပို့ပေးမယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေမှာခဲ့လိုက်သည် ။
ခေတ်မနက်ဖြန် သွားတော့မှာဆိုတော့ မှာစရာရှိရာများ မှာလိုက်သည်။ ခေတ်သွားမယ့်ကြောင်း ကိုတော့ဘယ်သူ့မှအသိမပေးရန် မှာလိုက်သည်။ ဘယ်သွားမှာလည်းဆိုတာလည်းသူတို့မသိ။ ခေတ်ကလည်း ဘယ်သူကိုမှ မပြော ။ခေတ်မမ ကိုတောင် မပြောခဲ့ပါဘူး။
"ဆရာအားလုံးကို စိတ်ချပါ
စိတ်အေးလက်အေး အနားယူခဲ့ပါ
ရတုတို့ဆီ အမြန်ဆုံးပြန်လာခဲ့ပါနော် "
"စိတ်ချပါ ဆရာ
မဆု အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပေးပါ့မယ်"
"ကျေးဇူးပါ မဆုနဲ့ရတု
ကျနော့ကို ကူညီပေးပါအုန်း "
ညနေပိုင်း မောင်က အလုပ်ဆင်းကာ ထုံးစံအတိုင်းခေတ်ဆီရောက်လာသည်။
"ခေတ်လေး "
"ဟော မောင် "
"ခေတ် ဘုရားသွားချင်တယ်
လိုက်ပို့ပေး "
"ဟုတ် သွားမယ်လေ
အပြန် ညစာ ဝင်စားကြမယ်လေ "
"အင်းပါ "
မောင်နဲ့အတူ ဘုရားသွားပြီး ညစာဝင်စားလိုက်သည်။ဒီနေ့က မောင်နဲ့အတူ နောက်ဆုံးစားတဲ့ ညစာပဲ။ နောက် ဘယ်အချိန်မှာ ပြန်ဆုံမယ်ဆိုတာလည်းမသေချာ ။ ဘယ်အချိန် တွေ့ရမယ်ဆိုတာလည်းမသေချာ ။ သေချာတာကတော့ မောင်နဲ့ ခွဲရတော့မယ် ဆိုတာပဲလေ။
မောင်နဲ့ ညစာ စားပြီးပြန်လာတော့ ။
ခေတ်က ပစ္စည်းတွေ ရှင်းနေသည်။ရေချိုးခန်းက ထွက်လာတဲ့ မောင် က
"ခေတ် ခါးကို ဖက်ကာ ခေတ်လေး
အိပ်စို့ "
"အင်းပါ မောင် "
တကယ်ဆို ခေတ်အိပ်ဖို့ ဆန္ဒမရှိ မောင့်ကို တညလုံး ထိုင်ကြည့်ဖို့ စဥ်းစားထားတာ။
ခေတ် မောင့်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်သည်။ ခေတ် စနမ်းလိုက်ပေမယ့် မောင်က အနမ်းတွေ ခပ်ကြမ်းကြမ်းစတင်တော့သည်။
အနမ်းတွေ ကြာရှည်ခဲ့ပြီး မောင်က ခေတ် ဗိုက်လေးကိုပွတ်ကာ အိပ်ပျော်သွားသည်။ မောင်က ခလေးလေးလိုပဲ အပြစ်ကင်းသည်။ မောင့်ကို ထားခဲ့ရမှာ မချစ်လို့ မဟုတ်ပါဘူးမောင်။ ချစ်လွန်းလို့ပါ ။ မောင့်ရင်ခွင်ထဲကနေ မောင့်မျက်နှာကို ကြည့်ကာ
'ခေတ်ကို ခွင့်လွှတ်ဖို့မတောင်းဆိုပါဘူးမောင်
ခေတ်ကို မေ့ပေးဖို့ပဲတောင်းဆိုပါတယ်'
အချစ်များစွာဖြင့် 🌻
16.4.2022(Sat)
.................................
Zawgyi
"ေခတ္ေလး ေမာင္ လိုက္ခဲ့မယ္ေလ "
ေခတ္ ေနျပည္ေတာ္က မိဘေတြကို ကန္ေတာ့ျပန္တာ။ ေမာင္နဲ႕အေၾကာင္းလည္း အသိေပးေတာ့မယ္ေလ။ မိဘေတြကို ေျပာရမွာ ေၾကာက္ေနတာေၾကာင့္ ေမာင့္ကိုမေခၚဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္တာ။ ေမာင္ပါရင္လည္း ေျပာရမွာ တမ်ိဳးႀကီး။ ကိုယ့္မိသားစု အေၾကာင္း ကိုယ္အသိဆုံးလည္းေလ။ အခုေတာင္ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ မမတို႔မိသားစုကို ေခတ္တားထားရတာ ။ ေခတ္ လာၿပီးမွျပန္ပါလို႔ ။ မမရွိေတာ့ ကူေျပာလို႔ရေအာင္။
"ေမာင္ရယ္ ေခတ္က ၂ရက္ပဲၾကာမွာေလ "
"ဟုတ္ လြမ္းေနေတာ့မွာေပါ့ "
"ႁပြတ္"
သူ႕ကိုနမ္းကာ ေခ်ာ့ရေသးတယ္။ ေလဆိပ္လိုက္ပို႔ဖို႔ကိုလည္း မနည္း ေျပာေနရတာ ။ သူနဲ႕ကားနဲ႕သြားမယ္ဆိုတာၾကည့္ပဲ။ ေမာင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကေလးဆိုး ။
"ေခတ္ေလး ၂ရက္ပဲေနာ္
ၾကာရင္ေမာင္လိုက္လာခဲ့မွာ "
"အင္းပါ စိတ္ခ်
ေမာင့္ကို ဖုန္းဆက္မယ္ေလ "
ေမာင္လိုက္လာရင္စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာ ဆိုးေသးတာ ။ ေခတ္ေဖေဖနဲ႕ေမေမ အေၾကာင္းက ေခတ္ အသိဆုံး။ အရမ္းေရွးရိုးဆန္ေတာ့ အခု ေခတ္ LGBT ေတြ ဘာေတြနားမလည္ဘူး ။ သိလည္းမသိဘူး ။ အေတာ္ကိုနားခ်ရအုန္းမွာေလ။ အခုေတာင္ ကူေျပာေပးဖို႔ မမကို အကူအညီေတာင္းထားရတာ။ ေမာင္ကို ေခၚသြားဖို႔က သတၱိမရွိ။
ေလဆိပ္သြားတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ ေခတ္ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားကာ ခဏခဏ နမ္းေသးတာ။ ေမာင္က ဘယ္လိုလြမ္းေနမယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လို သတိရေနမွာျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ေခတ္ အနားမွာမရွိရင္အိပ္မေပ်ာ္ေၾကာင္း၊ ေခတ္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း။
"ေမာင္အထဲထိ လိုက္မပို႔နဲ႕ေတာ့ "
"ႁပြတ္ ခ်စ္တယ္ေနာ္"
"ခ်စ္တယ္ေမာင့္အခ်စ္ေလး "
ကားထဲမွာ ေမာင္က စူးစူးစိုက္စိုက္ႀကီးၾကည့္ကာ ေခတ္ကို အနမ္းမိုးေတြ ႐ြာလိုက္ေသးတာ ။ ေခတ္ေမာင့္ကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ေလဆိပ္ထဲအေျပးအလႊား ။ ေမာင္တအားခြၽဲေနတာေၾကာင့္ ေလယာဥ္ထြက္ဖို႔ အခ်ိန္ နည္းနည္းပဲလိုေတာ့တာေလ ။ တကယ္ေတာ့သူက ေလယာဥ္မမွီေအာင္တမင္လုပ္ေနတာ။ သူကားနဲ႕လိုက္ပို႔ခ်င္လို႔ ။ ေမာင္တစ္ေယာက္နဲ႕ေတာ့ ခက္ပါတယ္ေလ။
~~~~~~~~~~~~
"ငါ့သားေလး ဘုန္းႀကီးလို႔ အသက္ရွည္ပါေစကြယ္"
"ေပးတဲ့ဆုနဲ႕ျပည့္ပါေစ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ "
ေဖေဖနဲ႕ေမေမ တို႔ကို ေခတ္ ကန္ေတာ့ လိုက္ၿပီး ။ မိသားစု မဆုံတာ ၾကာေတာ့ စကားေတြေျပာလို႔မကုန္။ မမတို႔မိသားစု က သၾကၤန္တြင္းထဲက ေရာက္ေနတာ ။ ညစာစားၾကၿပီးေတာ့ မမရဲ႕ကေလးေတြက ေဆာ့တာေမာၿပီးအိပ္ကုန္ၾကသည္။ ေခတ္ကလည္း သူေျပာစရာရွိတာ မ်ားကို ေျပာဖို႔ အခ်ိန္အခါေစာင့္ေနရသည္။
"ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ကို သားေျပာစရာရွိတယ္ "
မမနဲ႕ မမေယာက်ာ္းကေတာ့ သိၿပီးသားပါ။ဒါေပမယ့္ မိသားစု အေရးဆိုေတာ့ မမနဲ႕ ေယာက္ဖ ကိုပါ စကားဝိုင္းတြင္ရွိေစခ်င္သည္။
"ေျပာေလ သားေလး "
"သားမွာ ခ်စ္သူရွိေနၿပီ "
"ဟင္!!!! ဟုတ္လား ဘယ္သူတုန္းကြ
တခါတည္း ေခၚခဲ့တာမဟုတ္ဘူး"
"ေဖေဖနဲ႕ေမေမ သူ႕ကို သိပါတယ္ တခါ ပါလာဘူးတယ္ေလ သားနဲ႕ "
"ဘယ္သူလည္း သားေခတ္ေလးရယ္ ေမေမ မသိရပါလား "
"တခါ ဒီပါလာတဲ့ ေ႐ႊဘုန္းတန္ခိုးပါ
ေမေမ "
"ဟင္!!!!!"
"........"
"သူက ဟုတ္ပါတယ္ ေမေမ
သူကေယာက်ာ္းေလးပါ
သားတို႔ ခ်စ္ေနၾကတာ ၁ႏွစ္ေက်ာ္ေနပါၿပီ မမနဲ႕လည္းမိတ္ဆက္ေပးၿပီးပါၿပီ"
"ဟုတ္ပါတယ္ ေမေမ
ေမာင္ေ႐ႊဘုန္းက တကယ့္ေဆြႀကီး မ်ိဳးႀကီးထဲကပါ" မမကပါ ကူေျပာေပးသည္။
ေဖေဖနဲ႕ေမေမ မ်က္ႏွာသိသိသာသာ ပ်က္ေနတာ သိသာလွသည္။ ေခတ္ကေတာ့ အျပစ္လုပ္ထားတဲ့ အျပစ္ သားက စီရင္ခ်က္ ခ်မွာကို ထိုင္ေစာင့္ေနသလိုမ်ိဳး ။ ေဖေဖနဲ႕ေမေမက အေတာ္ၾကာ အသံတိတ္သြားသည္။ မမကလည္း ေခတ္ဖက္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ။ သူလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမလည္း ျဖစ္ေနသူက ေခတ္။
အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ ေဖေဖ ဆီက
"ေဖေဖ ေျပာခ်င္တာေတာ့ ငါ့သားေလး သံေယာဇဥ္ တအားမတြယ္ခင္ ျဖတ္လိုက္ပါ
ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ဘူးေလ
အေဖတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ ဘာလို႔ ဒီလိုေျပာတာလည္း သားတစ္ခ်ိန္ၾကရင္ နားလည္လာလိမ့္မယ္ "
ေခတ္ မ်က္ႏွာမွ မ်က္ရည္ ေဝ့တတ္လာသည္။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ ေဖေဖ့ စကားက ဓါးသြား ထက္လွသည္။
ေဖေဖက အရမ္းေသြးေအးတဲ့သူပါ ။ ေတာ္႐ုံဘာမွမေျပာတတ္ေပမယ့္ အခုေတာ့။
"ဟုတ္တယ္ သားေလး
ေမေမ က သားေလးကို သိပ္ခ်စ္တယ္
ကိုယ့္သားေလး ကိုအျခားသူ ေတြ ေမးေငါ့ၾကမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးအျဖစ္မခံနိုင္ဘူး
သားေလး လည္း ေမေမ ကိုခြင့္လႊတ္ပါ
ေမေမအသက္ရွင္ေနသ၍ဘယ္လိုမွ သေဘာမတူနိုင္ပါဘူး"
ေခတ္ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ရဲ႕စကားေတြကျပတ္သားလြန္းလွသည္။ ေခတ္ ဘာမွျပန္ မေျပာနိုင္ေအာင္။ ဘယ္တုန္းကမွလည္း ျပန္မေျပာဖူးဘူးေလ။ သူတို႔ေျပာတာလည္းမွန္ေနတာပဲ။ ေခတ္ အၾကတ္အတည္းေတြၾကားထဲမွာ ။ မမ နဲ႕ေယာက္ဖကလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ ေဖေဖနဲ႕ေမေမက ေခတ္ကို ေျပာၿပီးတာနဲ႕ အိပ္ခန္းထဲအသီးသီးဝင္သြားၾကသည္။
ေခတ္လည္း အခန္းထဲဝင္ကာ စိတ္လႊတ္ကာ ငိုခ်လိဳက္သည္။ ငို လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေတြက ကိုက္လာတာ။ ဖုန္းကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေခၚထားတဲ့ missed call ေတြ ။ ေမာင္နဲ႕ မိဘေတြၾကား ေခတ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလည္း ေမာင္ရယ္။
~~~~~~~~~~~~
"Morning ေခတ္ေလး
ေမာင္ စိတ္ပူတယ္ အခ်ိန္ရရင္ ဖုန္းေခၚပါ"
ေခတ္ ညက တစ္ညလုံးအိပ္မရ။ ေမာင္နဲ႕ဘယ္လို ေရွ႕ဆက္ရမလဲေတြးကာ။ ေသခ်ာတဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒီတိုင္းဆို ေမာင့္ေပၚလည္း မတရားတာက်တယ္ေလ ။ ေမာင့္အသက္ အ႐ြယ္ ၊ ေမာင့္ အသိုင္းအဝိုင္း က လူတိုင္းမက္ေမာေလာက္တဲ့ အေနအထား။ ေမာင့္ အတြက္အေကာင္းဆုံးလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားထားလိုက္သည္။ ေခတ္ရဲ႕အခ်စ္ေတြက ေမာင့္အတြက္ အၿမဲခမ္းနားရမယ္ေလ။ မိဘ ေတြလည္း ေခတ္အတြက္ တန္ဘိုးမျဖတ္နိုင္သလို ေမာင္ကလည္းေခတ္အတြက္ တန္ဘိုးမျဖတ္နိုင္ပါဘူး ။ မိဘေတြနဲ႕ေမာင့္အတြက္မွ်မွ်တတ ေခတ္ဆုံးျဖတ္မွာပါ ။
📞တူတူတူ
📞ေခတ္ေလး
ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ေမာင္က ကိုင္လိုက္သည္။
📞ေမာင့္!! ေခတ္ ဖုန္းမဆက္လို႔ စိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္ မေန႕က အေစာႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔
📞စိတ္မဆိုးပါဘူး ေခတ္ေလး အဆင္ေျပလား ေမာင္ကသိခ်င္တာ
📞အဆင္ေျပတယ္ေမာင္
မနက္ျဖန္ မနက္ ေလယာဥ္နဲ႕ျပန္ခဲ့မယ္
📞ေမာင္လာႀကိဳ
📞စိတ္ခ်ပါ ဗ်ာ
📞ခ်စ္တယ္ေနာ္ ေမာင္
📞ေမာင္က ပိုခ်စ္တယ္
ေခတ္ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္မဆယ္နိုင္ေအာင္ ငိုေတာ့သည္။ ေမာင္ကို ညာလိုက္ရေပမယ့္ စိတ္ေတြမေကာင္းဘူး။ ေမာင္က ေခတ္ကိုဒီေလာက္ခ်စ္တာ ။ ေခတ္ဘယ္လို လုပ္ရမလည္း။ ေမာင့္အတြက္ ရက္စက္လြန္း ရာၾကသြားမလား ။ ေခတ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ေမာင္ လက္ခံနိုင္ပါေစလို႔သာ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း။
ေခတ္ ေရခ်ိဳးကာ မ်က္ႏွာကို ငိုထားမွန္းမသိေအာင္ သနပ္ခါး လိမ္းလိုက္သည္ ။ breakfast စားဖို႔ ထမင္းစားခန္းေရာက္ေတာ့ အားလုံးက ႀကိဳဆို ေနၾကသည္။ ေခတ္လည္း မ်က္ႏွာ အမူအရာ မပ်က္ေအာင္ အေကာင္းဆုံးႀကိဳးစားလိုက္သည္။ မိသားစု စုံစုံလင္လင္ ထမင္းဝိုင္းက ေပ်ာ္႐ႊင္စရာအတိ။
"သားေလး လာ သားလာတုန္း
သားအႀကိဳက္ေတြ ခ်က္ထားတာ"
"ဟုတ္ေမေမ "
ေဖေဖ ကေတာ့ မ်က္ႏွာက မလန္း။ ေခတ္လည္းမသိမသာခိုးၾကည့္လိုက္၏။
"ငါ့သားထည့္စား ေလ အိမ္ဟင္းအိမ္ထမင္းနဲ႕ ေဝးေနတာ ၾကာၿပီမို႔လား "
"ဟုတ္ေဖေဖ "
"မမတို႔ေကာ ဘယ္ေတာ့ျပန္မလဲ"
" မမတို႔ကေတာ့ ေနာက္ ၂ရက္ေလာက္ေနၿပီးရင္ ျပန္မယ္ "
"ဟုတ္ ေမာင္ေလးကေတာ့ မနက္ျဖန္ ျပန္မယ္မမ
အလုပ္ေတြက မျပတ္ေသးလို႔ "
ေဖေဖနဲ႕ေမေမ က အံၾသတႀကီး ျဖစ္ေနၾကသည္။ မေန႕က သူတို႔ကန့္ကြက္ တာကို သားက မသိသလိုပဲ ။ မ်က္ႏွာလည္းမပ်က္ အလုပ္ေတြလည္းဆက္လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ။ ဝမ္းသာရမွာလားဝမ္းနည္းရမွာလား မေျပာတတ္။
ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေလး ဘယ္ေတာ့မွ မိဘစကားနားမေထာင္တာ မရွိေတာ့ စိတ္ေတာ့ေအးရသည္။
"သဲသဲနဲ႕ ကဲကဲ ထည့္စားေလ
မႀကိဳက္ဘူးလား"
"ႀကိဳက္ပါတယ္ ေလးေခတ္ "
"မမ ေယာက္ဖ ကို ဟင္းထည့္ေပးလိုက္အုန္း "
အားလုံးက ေခတ္ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနမယ္ထင္ထားၾကတာ။ ေခတ္က အရင္လိုပဲမ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္မပ်က္ ။ သူတို႔ေတြထင္တာကေတာ့ ေခတ္က ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပါ့။ ေခတ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကမာၻပ်က္ေနတာပါ ။ ေခတ္ ေသေတာင္ေသ လိုက္ခ်င္တာ ။ မိဘေတြကိုလည္း စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္။ ေမာင့္ကိုလည္းစိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္။ ေခတ္ ႐ူးခ်င္ၿပီေမာင္ေရ။
~~~~~~~~~~~~~
ရန္ကုန္ ျပန္ရန္ အိတ္ကေလးခ်ကာ
ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ကို ကန္ေတာ့လိုက္သည္။
"ဘုန္းႀကီးလို႔ အသက္ရွည္ပါေစကြယ္
သြားလမ္းသာလို႔ လာလမ္းေျဖာင့္ပါေစ "
"ေပးတဲ့ဆုနဲ႕ျပည့္ရပါေစ
ေဖေဖနဲ႕ေမေမလည္းက်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါ"
ေဖေဖ၊ ေမေမ နဲ႕ မမတို႔မိသားစုကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ေဖေဖ့ driver က ေလဆိပ္လိုက္ပို႔ေပးသည္။
ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္က အသင့္ႀကိဳေနသည္။ ေခတ္ လက္ကို ဆြေခၚလာၿပီး ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ေခတ္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားလိုက္သည္။
"ေမာင္က အရမ္းလြမ္းေနတာ
ေခတ္မရွိဘဲမေနနိုင္ေတာ့ဘူး "
"ေခတ္လည္း လြမ္းတာပဲေလ ေမာင္ကလည္း "
ေခတ္က်ခ်င္ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို မနည္းထိမ္းကာ ။ မ်က္ရည္ကက်လိဳ႕မျဖစ္ ။ မိဘေတြက ေမာင္နဲ႕သေဘာ မတူတဲ့အေၾကာင္းလည္း မေျပာခ်င္။ ေမာင့္ကို သနားလို႔ေလ ။ ဒီေလာက္ေခတ္အေပၚ ေကာင္းတဲ့ လူက ရွာလို႔ မေတြ႕နိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ေမာင္က ေခတ္ အတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးအေဖာ္မြန္ပါ။
"ေမာင့္!!!ဗိုက္ဆာတယ္ "
"ဟုတ္ ေမာင္လည္း မစားရေသးဘူး "
"သြားစားမယ္ေလ ေခတ္ဘာစားခ်င္လည္း "
"ႀကီးသူ ခ်က္တာ စားခ်င္တာ အျပင္စာ မစားခ်င္ဘူး"
"ဟုတ္ "
ေမာင္က အိမ္ကို ဦးတည္လိုက္သည္။ အိမ္သြားခ်င္တာက မာမီတို႔ ႀကီးသူတို႔နဲ႕လည္း ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ေလ ။ မာမီက ေခတ္အတြက္ အေမရင္းနဲ႕မျခား ေကာင္းတဲ့ လူေလ ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ မာမီ က ႏႈတ္ဆက္ကာ ေခတ္ကလည္း မာမီ ကို အနမ္းေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ဆို မာမီကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႕ရမည္မသိ။ ေခတ္ ရင္ထဲကဆို႔တတ္လာသည္။
"ေခတ္ေလး ထမင္းစားမယ္ေလ
မာမီနဲ႕ေနာက္မွ အလြမ္းသည္ေနာ္ "
"အင္း လာၿပီေမာင္ "
"ႀကီးသူ ဘာဟင္းလည္း "
"သားေခတ္ႀကိဳက္တာေတြေပါ့ ေနာက္ေန႕လည္း ေခတ္ေလး စားခ်င္တာေျပာ
ႀကီးသူ ခ်က္ထားမယ္ "
"ဟုတ္ႀကီးသူေက်းဇူး "
ႀကီးသူကေတာ့ မသိဘူးေပါ့ ေခတ္ကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာ။ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းခဲ့တဲ့သူေတြကို ထားခဲ့ဖို႔ ေခတ္ ႀကိဳးစားျပင္ဆင္ခဲ့တာ။ ေမာင္နဲ႕ ေခတ္မိဘ ေတြအတြက္ မွ်တတဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်နိဳင္ဖို႔ ေခတ္ သူတို႔နဲ႕အနီးနားမွာ မရွိမွျဖစ္မွာေလ။
မာမီ တို႔ ႀကီးသူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ကာေန႕လည္စာ စားၿပီး ေခတ္ကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးကာ ေမာင္က ကုမၸဏီျပန္သြားသည္။
ေခတ္စီစဥ္စရာရွိစရာမ်ားကိုစီစဥ္ၿပီး ေကာင္းေစဆီ က ဖုန္းဝင္လာသည္။
"ေအး ေကာင္း"
"အားလုံးအဆင္ေျပတယ္ ေခတ္ေရ
Monday မွာ အလုပ္ဝင္ဖို႔ လူလိုေနတာနဲ႕အားလုံးအိုေက "
"ေအးပါ ေကာင္း
အစစအရာရာ အတြက္ေက်းဇူး"
ေခတ္ ထည့္စရာရွိတာမ်ားအားလုံးထည့္လိုက္သည္ ။ ေနာက္ဆုံး passpost စာအုပ္ကေလးကိုင္ရင္းသက္ျပင္းခ်လိဳက္သည္။ မ်က္ရည္ေတြက အလိုလို က်လာသည္။ ေမာင္က မခြဲနိုင္သလို ေခတ္ကလည္း မခြဲနိုင္ပါဘူးေမာင္ရယ္။ အခုက အေျခအေနတစ္ခုအရ ခြဲရအုန္းမွာေပါ့။
ေခတ္ ဆိုင္အတြက္ စီမံရန္အတြက္ ရတုေမနဲ႕ဆုရတီ ကို ေခၚကာ meeting လုပ္လိုက္သည္။
အံၾသေနတဲ့သူက ရတုပါ ။မဆုက ေတာ့ အႀကီးဆိုေတာ့ အရာရာ သိတတ္နားလည္တယ္ ။ ေခတ္ ေျပာတာကို လည္းသေဘာေပါက္တယ္။ ေခတ္ကလည္း အရင္ကတည္း ခရီးသြားလည္း design ေတြ ဆြဲၿပီး mail နဲ႕ပို႔ေပးေနၾကဆိုေတာ့ အထူးအေထြမဟုတ္။ ေခတ္ ဟိုေရာက္ရင္လည္း design ေတြ ဆြဲေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ဆိုင္အတြက္ကိစၥ အဝဝ ကိုေတာ့ မဆုနဲ႕ တိုင္ပင္ၿပီးလုပ္ရန္ ရတုကို မွာလိုက္သည္။ online meeting လည္း တပတ္ တစ္ႀကိမ္လုပ္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ready to wear ကိုေတာ့ ၃လ တစ္ႀကိမ္ design ေတြကို ေခတ္ကပို႔ေပးမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြမွာခဲ့လိုက္သည္ ။
ေခတ္မနက္ျဖန္ သြားေတာ့မွာဆိုေတာ့ မွာစရာရွိရာမ်ား မွာလိုက္သည္။ ေခတ္သြားမယ့္ေၾကာင္း ကိုေတာ့ဘယ္သူ႕မွအသိမေပးရန္ မွာလိုက္သည္။ ဘယ္သြားမွာလည္းဆိုတာလည္းသူတို႔မသိ။ ေခတ္ကလည္း ဘယ္သူကိုမွ မေျပာ ။ေခတ္မမ ကိုေတာင္ မေျပာခဲ့ပါဘူး။
"ဆရာအားလုံးကို စိတ္ခ်ပါ
စိတ္ေအးလက္ေအး အနားယူခဲ့ပါ
ရတုတို႔ဆီ အျမန္ဆုံးျပန္လာခဲ့ပါေနာ္ "
"စိတ္ခ်ပါ ဆရာ
မဆု အတတ္နိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္"
"ေက်းဇူးပါ မဆုနဲ႕ရတု
က်ေနာ့ကို ကူညီေပးပါအုန္း "
ညေနပိုင္း ေမာင္က အလုပ္ဆင္းကာ ထုံးစံအတိုင္းေခတ္ဆီေရာက္လာသည္။
"ေခတ္ေလး "
"ေဟာ ေမာင္ "
"ေခတ္ ဘုရားသြားခ်င္တယ္
လိုက္ပို႔ေပး "
"ဟုတ္ သြားမယ္ေလ
အျပန္ ညစာ ဝင္စားၾကမယ္ေလ "
"အင္းပါ "
ေမာင္နဲ႕အတူ ဘုရားသြားၿပီး ညစာဝင္စားလိုက္သည္။ဒီေန႕က ေမာင္နဲ႕အတူ ေနာက္ဆုံးစားတဲ့ ညစာပဲ။ ေနာက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ဆုံမယ္ဆိုတာလည္းမေသခ်ာ ။ ဘယ္အခ်ိန္ ေတြ႕ရမယ္ဆိုတာလည္းမေသခ်ာ ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေမာင္နဲ႕ ခြဲရေတာ့မယ္ ဆိုတာပဲေလ။
ေမာင္နဲ႕ ညစာ စားၿပီးျပန္လာေတာ့ ။
ေခတ္က ပစၥည္းေတြ ရွင္းေနသည္။ေရခ်ိဳးခန္းက ထြက္လာတဲ့ ေမာင္ က
"ေခတ္ ခါးကို ဖက္ကာ ေခတ္ေလး
အိပ္စို႔ "
"အင္းပါ ေမာင္ "
တကယ္ဆို ေခတ္အိပ္ဖို႔ ဆႏၵမရွိ ေမာင့္ကို တညလုံး ထိုင္ၾကည့္ဖို႔ စဥ္းစားထားတာ။
ေခတ္ ေမာင္ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္သည္။ ေခတ္ စနမ္းလိုက္ေပမယ့္ ေမာင္က အနမ္းေတြ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစတင္ေတာ့သည္။
အနမ္းေတြ ၾကာရွည္ခဲ့ၿပီး ေမာင္က ေခတ္ ဗိုက္ေလးကိုပြတ္ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ေမာင္က ခေလးေလးလိုပဲ အျပစ္ကင္းသည္။ ေမာင့္ကို ထားခဲ့ရမွာ မခ်စ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူးေမာင္။ ခ်စ္လြန္းလို႔ပါ ။ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲကေန ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ
'ေခတ္ကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔မေတာင္းဆိုပါဘူးေမာင္
ေခတ္ကို ေမ့ေပးဖို႔ပဲေတာင္းဆိုပါတယ္'
အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ 🌻
16.4.2022(Sat)