'Heb je een plan, Kate?' Theo staart me bedenkelijk aan terwijl ik mijn schoenen aantrek.
'Als er iets is wat wij de afgelopen jaren hebben geleerd is het dat een plan nooit werk,' zegt Ron grinnikend. Ik lach luid om het extreem kloppende statement.
We zitten in de woonkamer van Villa Mergel. Buiten vallen lichte sneeuwvlokken uit de hemel en het haardvuur brandt knisperend. Na het kerstdiner van twee dagen geleden is Ron mee naar villa Mergel gekomen, samen met Terry en zijn zusje, waar ze de rest van de vakantie zullen doorbrengen. Ik heb Ron beloofd om hem te helpen in zijn zoektocht naar Harry en Hermelien zodra ik de twee Zwadderaars in veiligheid heb gebracht.
'Ron heeft gelijk,' zeg ik, terwijl ik de honden even over hun kop aai. 'Ik heb vaak genoeg een plan gehad en het heeft bijna nooit gewerkt. Vandaag is mijn plan: vind Rosier en Higgs en breng ze veilig thuis.'
'Klinkt als een sterk plan,' zegt Theo hoofdschuddend. 'Wemel en ik werken verder aan plannen voor de SVP.'
'Kom heelhuids thuis, Kate!' roept Ron en ik zwaai naar mijn twee vrienden voordat ik richting de come and go kamer loop. Zelfverzekerd gooi ik een handvol poeder in de haard en verdwijn met een swoosh richting de Wegisweg.
De winkelstraat heeft een donkere sfeer, ondanks dat het vakantie is en er een laag sneeuw ligt in de straten. Mensen lopen met een capuchon op en zwarte mantels. Het is alsof iedereen zijn best doet zo min mogelijk gezien te worden.
Ik duik een donker steegje in en sluit direct mijn ogen. Als ik ze weer open, is Katelynn verdwenen en staat er een dooddoener die ik in de hal heb zien zitten aan het begin van het schooljaar. Het is niet een van de bekende namen zoals Dolohov of van Detta, maar wel eentje die net genoeg macht uitstraalt om met rust gelaten te worden.
Met stevige stappen loop ik de besneeuwde straten weer in richting de Fopshop van Fred en George. De klokken hebben enkele minuten geleden drie uur geslagen, wat betekent dat de twee zwadderaars ondertussen binnen moeten zijn. Timing is bij deze onderduik actie alles, anders wordt het te snel te verdacht.
De winkel van de tweeling valt enorm op tussen alle stille of vernielde panden. De kleuren spatten er vanaf en de metershoge pop op de voorgevel beweegt rustig heen en weer. Er zit een barst in het raam op de eerste verdieping, die volgens de tweeling komt door een eerdere aanval van dooddoeners, maar dat lijkt de sfeer in de winkel niet te deren. Het is een van de weinige winkels die van binnen nog echt druk is ook, precies wat wij nodig hadden.
Met stevige passen gooi ik de deur open en loop de winkel in. Kinderen schuifelen automatisch wat achteruit als ik in het gedaante van de dooddoeners langs kom en volwassenen hoor je fluisteren. Toch vermindert de overvloed van geluid zich niet. Tevreden baan ik mezelf een weg naar voren, tot ik de eerste roodharige zie verschijnen.
'Wemel!' galmt mijn stem en geschrokken kijkt Fred op vanachter de toonbank. Niet veel later verschijnt ook George, die de roep van zijn naam gehoord moest hebben. Ze kijken me met bange ogen aan, geen idee hebbende dat ik het ben.
Zonder dat andere mensen het zien beweeg ik mijn vingers in een 'W' vorm naar de tweeling. Het is een teken wat wij weken geleden hebben afgesproken mochten we elkaar ooit tegenkomen op een missie en een andere gedaante hebben. Zo kunnen we elkaar altijd herkennen, ook nu.
De ogen van de tweeling verwijden zich eerst tot komische grootte, waarna George snel het teken terug creëert. Ik steek vlug mijn duim naar ze op.
'Hebben jullie vandaag twee Zwadderaars gezien in de winkel?' vraag ik met een zware stem. De tweeling, nu geamuseerd, knikt.
'Jazeker, mijnheer. Ze staan momenteel bij de Beschermhoeden, als u ze wilt spreken.'
Grimmig knik ik. 'Mooi. Waag het niet om iets geks uit te halen.'
In het voorbijgaan geef ik ze nog een knipoog, waarna ik in de richting loop van de afdeling die ze benoemd hadden. De tweeling duikt direct weer naar achter, wetende dat ze nu de aandacht van de mensen in de winkel moeten afleiden om te voorkomen dat er teveel getuigen zullen zijn van onze interactie.
Verderop zie ik de twee zwadderaars over de hoeden gebogen staan, beide met een rugzak op hun rug en een capuchon over hun hoofden. Ze willen zo weinig mogelijk opvallen, wat begrijpelijk is. Ik ga direct achter ze staan en wacht enkele seconden.
'Dames en Heren! Heksen en Tovenaars, mag ik allen uw aandacht!' galmt ineens van voor in de winkel. Fred is op de toonbank geklommen en heeft een vreemd voorwerp in zijn handen. Hij grijnst breed als alle blikken zijn kant op draaien.
'Wij hebben een nieuw product ontwikkeld, dat we graag vandaag willen testen!'
Terwijl alle aandacht gericht is op de tweeling voorin de winkel, buig ik me naar de twee jongens voor mij toe.
'Christiaan Rosier en Terence Higgs,' mompel ik, luid genoeg voor ze om te horen.
Verrast draaien beide zich om en heel kort zie ik even de angst in hun ogen als ze een dooddoener voor hun neus zien staan.
Ik grijns, wat er ook angstaanjagend uit moet zien voor ze. 'Het bal in villa Malfidus was relatief... spetterend vinden jullie ook niet?'
Direct zakken de schouders van de twee jongens en opgelucht halen ze even adem. Dat was de afgesproken begroeting zodat ze zouden weten dat ik het was en niet iemand vermomd als mij.
'Het heeft inderdaad mijn ogen geopend,' zegt Christiaan zacht. Hij gebaart naar zijn vriend naast hem, die me met zoekende ogen aankijkt. Hij heeft me nooit zo goed gekend als Chris. 'Dit is Terence, een schoolvriend van me.'
Terence knikt kort. Hij lijkt nog steeds gespannen. 'Aangenaam.'
'Goed om jullie te zien. Lopen even met mij mee,' zeg ik en ik gebaar dat de twee mij moeten volgen.
Met zijn drieën verlaten we de winkel en lopen we door de straten van de Wegisweg. Het is iets wat ik van te voren bedacht had, aangezien er dan enkele ooggetuigen zullen zijn die de dooddoeners samen ziet met de jongens vlak voor ze verdwijnen. Hij zal dan de schuld op zich krijgen.
'Volg mij,' sis ik en ik duik een steegje in, op de voet gevolgd door de twee Zwadderaars. Nerveus kijken ze om zich heen, terwijl ik mijn toverstok grijp. Ik kijk ze afwachtend aan.
'Ready?'
'Ready,' zeggen ze tegelijk, en pakken mijn arm. Zonder af te wachten verdwijnsel ik ons weg van de winkelstraat. Het zal de laatste keer zijn dat de jongens voet zetten in de bewoonde wereld.
Als onze voeten op de veranda van Villa Mergel landen, laat ik de jongens los en verander direct mijn uiterlijk terug. Ik geef ze geen tijd om bij te komen en loop direct door de grote deuren van de villa heen. Veiligheid is het allerbelangrijkste in dit geval.
In stilte volgen de twee me en pas als ik de deur achter me dicht laat vallen, laat ik mijn ingehouden adem los en grijns breed.
'Welkom in villa Mergel!'
Ik lach als Christiaan me bijna direct om de hals valt. 'Dankjewel, Kate! Ik wist dat we op jou konden rekenen.'
Ook Terence laat een voorzichtige glimlach toe. 'Bedankt Mergel.'
Ik buig even naar de jongens, en loop daarna richting de woonkamer. 'Volg mij, er zijn nog anderen in het huis.'
Als wij de woonkamer betreden, worden we direct begroet door de twee honden, die luid kwispelend op ons af komen. Grinnikend aaien de zwadderaars ze even. Het is niet heel gebruikelijk dat een tovenaarsfamilie honden bezit, aangezien ze geen magische krachten hebben.
'Katelynn?' klinkt een stem, waarna Theo en Ron de hoek van de studiekamer komen om lopen, aangetrokken door het geluid van in de hal. Hun gezichten lichten op als ze hun twee oud schoolgenoten achter me zien staan.
'Het is je gelukt!' zegt Ron enthousiast, terwijl Theo naar de twee loopt om ze te begroeten. Hij kent ze al immers sinds hun jonge jaren.
'Jij ook hier Noot?' vraagt Terence met opgetrokken mondhoek. Christiaan, die al van de situatie af wist, begroet Theo hartelijk.
Theo knikt naar de jongen die zich ondertussen op zijn gemak lijkt te voelen. 'Al sinds de zomervakantie. Thuis was het niet veilig meer.'
'Het is bij jou thuis nooit veilig geweest, niet sinds je moeder is overleden,' zegt Christiaan hoofdschuddend, en ik kan het alleen maar met de jongen eens zijn.
'Negeren we trouwens dat hier een van de meest gezochte mensen van de magische wereld staat?' vraagt Terence, half geamuseerd, half verrast. Hij knikt richting Ron, die hem een grijnst schenkt.
'Ja, dat negeren we,' zegt de Wemel vrolijk. Daarna wordt zijn gezicht serieus. 'Ik ben binnen een paar dagen weer verdwenen. Ik weet dat we op school niet met elkaar konden opschieten, maar het is goed om te zien dat jullie veilig zijn.'
De Zwadderaars, duidelijk verrast door zijn woorden, knikken even dankbaar.
'Blijf in leven, Wemel. De magische wereld heeft jullie nodig,' zegt Christiaan zacht.
Theo besluit het onderwerp te veranderen en kijkt mij vragend aan. 'Hoe is het gegaan? Hebben veel mensen jullie gezien?'
Heel even ben ik afgeleid door de hond, die energiek Theo's aandacht probeert te trekken. De Zwadderaar negeert hem resoluut. Glimlachend kijk ik weer terug naar mijn vriend.
'Het ging makkelijker dan verwacht eigenlijk. Ik was vermomd als dooddoeners, dus daar schrokken de jongens even van, maar verder ging het zonder obstakels. Fred en George zorgden voor genoeg afleiding in de winkel.'
'En of we schrokken,' mompelt Christiaan semi-geïrriteerd. 'We dachten echt dat ze ons plan door hadden voor enkele seconden.'
Ik grijns. 'Het was de perfecte alibi.'
'Wat is het plan nu verder?' vraagt Terence nieuwsgierig. 'Hoe mooi ik jullie huis ook vind, het lijkt me niet dat wij hier blijven, toch?'
'Klopt,' zeg ik, en ik gebaar even naar Theo. 'Jullie worden zo meteen door Theo naar een echt safehouse van ons gebracht, waar al meerdere mensen ondergedoken zullen zitten. Jullie kunnen wel met ons communiceren mochten jullie willen, maar het is handig als zo weinig mogelijk mensen bij ons verblijven.'
Ron rolt met zijn ogen. 'Alsof je daar zo succesvol in was, Kate.'
Ik grijns schaapachtig, denkend aan Sirius, Clothilde, Theo en momenteel Ron en Terry en zijn zusje. Onze familie is nu al een bij elkaar geraapt zooitje.
'Daar hebben we het een andere keer wel over,' zegt Theo met een scherpe blik naar Ron, die nog na grinnikt. 'Terence, Christiaan, volg mij naar jullie permanente verblijfplaats alsjeblieft.'
De twee jongens buigen nog dankbaar naar mij en maken zich dan klaar om achter Theo aan te lopen, richting de onbekende locatie.
'We zullen elkaar snel weer zien,' zeg ik, terwijl ik ze uit zwaai.
'Dat sowieso!' roept Chris nog snel terug, voordat ze de hoek om verdwijnen.
Ron en ik blijven enkele seconden stil en kijken elkaar aan. Na die jaren bevriend zijn en boze tovenaars verslaan, hebben we geen woorden meer nodig om een gesprek te voeren.
'Gaan wij dan ook maar aan de slag?' vraagt hij.
Ik knik, al op weg naar de studiekamer. 'Laten we uitzoeken waar Harry en Hermelien zijn.'
Twee extra mensen zijn veilig na vandaag, maar we hebben nog een lange weg te gaan.
.............................................
Ahh zijn we weer :o
Christiaan en Terence kennen we nog wel, neem ik aan? Het hoofdstuk in de balzaal? Hierna wordt het tijd om terug te keren naar Zweinstein, dus Kate zal het weer druk krijgen ;)