A/N: Dit hoofdstuk is vrij heftig. Ik wil deze mogelijkheid benutten om te benadrukken dat dit allemaal fictie is en dat er hiervan niks echt gebeurd is. Uitspraken in deze fanfic door Niels of Jeroen zijn geen uitspraken van de echte Niels en Jeroen.
Trigger warning: mentions of sexual abuse
--------------------------------------
Jeroen voelde zich licht zenuwachtig. Het verhaal dat hij nu aan Niels zou gaan vertellen was het begin en het einde. Het midden... dat was voor een andere keer. Niels had kaders nodig om dat deel te kunnen begrijpen. Hij keek in Niels' ogen, voelde Niels' hand stevig in die van hem en vatte moed. Hij haalde diep adem en begon te vertellen.
---
"Zoals je weet ging het eerste jaar bij m'n familie best okee. Ik leerde de taal spreken, schrijven zelfs, ik werkte mee in het restaurant van mijn familie, ik leerde nieuwe mensen kennen, ik ging bij het lokale theater en mocht na een tijdje zelfs af en toe optreden met m'n gitaar en een paar liedjes. Het ging goed." Jeroen keek in Niels' ogen. "Natuurlijk miste ik iedereen in Nederland. Gigantisch veel. Die pijn was soms te groot, vooral wanneer ik weer eens met jou gesproken had en na een videocall je nog meer miste dan daarvoor." De flits van pijn en herkenning in Niels' ogen ontging Jeroen niet. Niels herkende dit sentiment, maar hij bleef stil luisteren. Jeroen ging verder.
"In de lokale pub ontmoette ik nieuwe mensen, en met een paar van hen werd ik een soort van bevriend. Ik begon langzaam een leven op te bouwen." Jeroen ging even verzitten. "Mijn familie was blij dat ik m'n draai begon te vinden. Ik begon geld te verdienen zodat ik een eigen appartement kon huren. Ik begon te wennen aan de situatie en Nederland leek steeds verder weg. Het enige dat me dagelijks herinnerde aan de situatie, was jouw mondharmonica, Niels, die ik als een soort talisman in mijn broekzak bij me droeg. Ik heb er menig kroegavond mee opgetreden en ik moet zeggen, dat verdiende niet onaardig." Hij grijnsde naar Niels. "Die harmonica was echt een goudmijn. Ze kennen het instrument daar niet."
Niels glimlachte blij, maar gaf verder geen commentaar. Met zijn ogen spoorde hij Jeroen aan om verder te gaan.
"De jongens van de kroeg werden mijn vrienden", vervolgde Jeroen. "We dronken samen wat, en regelmatig bleven er jongens slapen. Bij mij of ik bij hen. En nee, het is niet wat je denkt", beantwoordde Jeroen direct Niels' opgetrokken wenkbrauw en onuitgesproken vraag. "We crashten gewoon bij elkaar na een avond stappen. Volkomen onschuldig. We vertrouwden elkaar." Zijn blik werd nu somber. "Of eigenlijk, ik vertrouwde hen. Blind. Te blind. Op een ochtend werd ik wakker in mijn eigen huis, van gerammel aan de deur. Er waren een paar jongens blijven slapen, dus ik riep eerst naar hen om voorzichtig te doen en de deur van het slot te draaien. Maar toen klonk er geluid van gebroken glas en kwam de politie binnen. Ze pakten me op. Van mijn vrienden was geen spoor te bekennen, die waren allemaal weggegaan voordat ik wakker was..."
Niels' ogen werden zo groot als schoteltjes. "Dat meen je!", riep hij uit. Tot nu toe had hij Jeroen laten praten, maar hij had zo'n vermoeden waar dit heen ging en hij voelde een woede in zich opborrelen.
Jeroen knikte. "Lang verhaal kort, mijn zogenaamde vrienden bleken nog wel eens het een en ander te jatten. Dat wist ik niet. Ik was er nooit bij betrokken geweest. Blijkbaar hadden ze een grote slag geslagen en vonden ze mij een makkelijk framing-slachtoffer. Het was allemaal gepland. De politie was natuurlijk op zoek naar de daders, dus hadden ze bij mij vals bewijs neergelegd en de politie getipt. Omdat een aantal gestolen items in mijn huis gevonden waren, werd ik opgepakt. Het feit dat ik uit het buitenland kom en dat de spullen in mijn huis lagen, was voldoende. Ik werd veroordeeld tot vier jaar celstraf voor diefstal en afgevoerd naar een gevangenis ergens in een van de grotere steden." Jeroen liet zijn hoofd hangen. "Mijn familie was te schande gebracht en kon niks anders doen dan mij verstoten. Eer is belangrijk in China, en een man in de familie die naar de gevangenis moet is schaamtevol. Voor hen had ik net zo goed dood kunnen zijn." Jeroen hoorde hoe Niels scherp inademde. Hij keek op en zag de realisatie op Niels' gezicht.
"Daarom zeiden ze tegen me dat je dood was toen ik eindelijk contact met ze had!", riep Niels uit.
Jeroen knikte. "Ja." Het klonk droevig. "En ze hadden me nog gewaarschuwd dat niet iedereen hier te vertrouwen is, zoals in Nederland. Maar je kent mij, ik denk altijd het beste van de mensen. En daar heb ik de prijs voor betaald."
Er blonken nu tranen in Niels' ogen. Jeroen vond het moeilijk om naar te kijken maar dwong zichzelf toch. Niels' stem trilde toen hij sprak. "Dus... dus je hebt gewoon een paar jaar in de gevangenis in fokking China gezeten! Terwijl ik dacht... ik dacht..." Niels' stem brak. "Terwijl ik dacht dat je dood was!" Er ontsnapte een traan uit zijn ogen. "Oh Jeroen, wat erg! Het spijt me zo..."
"Hee, hee", zei Jeroen troostend, terwijl hij zijn andere hand over die van Niels heen legde en met zijn duim geruststellend heen en weer wreef.
"Het spijt me zo dat ik je niet tegengehouden heb die avond", jammerde Niels. "Ik had je nooit moeten laten gaan. Het spijt me zo, Jeroen." De tranen drupten uit zijn ogen, terwijl hij Jeroen kwetsbaar aan keek. Zijn houding en zijn ogen smeekten om vergiffenis. Het brak Jeroens hart.
"Ssssj, stil maar Niels, hee", suste Jeroen. "Dit was mijn eigen keuze. Ik verwijt jou niks. Helemaal niks."
"Maar ik mezelf wel", zei Niels verstikt.
"Och Niels..." Jeroen was even stil. Hij overlegde met zichzelf hoe hij dit aan moest vliegen. Als Niels nu al zo reageerde, hoe zou hij de rest van het verhaal opvatten? Hij besloot dat eerlijkheid hem het verst zou brengen. "Niels, kijk me eens aan?", vroeg hij zacht.
Niels keek op, zijn ogen vol water. Het deed Jeroen pijn zijn vriend zo verdrietig te zien. Om hem. "Niels, ik wil dat je goed in je oren knoopt wat ik nu ga zeggen. Ik wil dat je mijn woorden ter harte neemt en ze niet meer vergeet. Goed?"
Niels knikte en haalde zijn neus op. Hij knipperde de tranen uit zijn ogen weg en keek Jeroen verwachtingsvol aan.
Jeroen voelde zich bemoedigd. "Lieve Niels, acht jaar geleden was het mijn besluit om te gaan. Die van mij alleen. Ik had het gevoel dat ik een gevaar was voor mijn omgeving en de enige manier om hen te beschermen was om te gaan. Niets of niemand had mij hierin tegen kunnen houden, zelfs jij niet. Al had je me gedwongen te blijven, dan had ik mezelf alleen maar de schuld gegeven dat ik jou in gevaar zou hebben gebracht door niet te gaan, en onze vriendschap zou daardoor beschadigd en kapot gemaakt zijn. Ík koos hiervoor, Niels. Ik. Alleen ik. En ik koos mijn vrienden in China. Alleen ik. Alles dat er gebeurd is, Niels, dat is allemaal alleen mijn eigen schuld. En ik wil niet dat je ook maar een seconde denkt dat het minder erg was geweest als je me hier had gehouden."
Het was even stil. Jeroens woorden leken langzaam bij Niels binnen te komen. Hij leek ze in zijn hoofd heen en weer te gooien en te wegen voor wat ze waard waren. Ten slotte schudde hij zijn hoofd. "Dat is ook een zwaar lot om te dragen", zei hij. "Te zwaar om alleen te dragen." Hij zweeg weer even. Zijn handen knepen in die van Jeroen. Hij leek voor zichzelf een besluit te maken. Hij knikte en keek Jeroen recht aan. "Ik wil die verantwoordelijkheid samen met jou dragen, Jeroen. Zodat het minder zwaar is op jou. En minder zwaar op mij. Want je hebt geen idee hoe zwaar het is om jou zo gebukt te zien gaan onder trauma's." Verdriet sprak uit Niels' ogen. Het raakte Jeroen.
Jeroen wist even niet wat hij moest zeggen. Een warm gevoel verspreidde zich door zijn hele lichaam. Hier zat hij op Niels' bank, gebroken door een trauma dat hem was aangedaan, niet in staat om ook maar iets aan Niels te geven. En daar was Niels, zijn Niels, die naast hem kwam zitten en niet alleen luisterde, maar hem ook ondersteunde en aanbood hem weer overeind te helpen. Het was een ongekende vriendelijkheid, die Jeroen de afgelopen vijf jaar niet had mogen meemaken. Hij voelde hoe Niels' liefde en opoffering de vestingmuren rondom zijn emoties deed schokken. Er brokkelden kleine stukjes vanaf.
"Dat... ik kan het niet van je vragen, Niels. Je weet niet waar je aan begint."
"Ik wil het en ik geef het je", antwoordde Niels koppig. "Samen komen we hier doorheen."
Jeroen knikte en glimlachte waterig naar Niels. "Dat is lief, Niels. Dankjewel." Maar vanbinnen ontstond er lichte paniek. Zou Niels dit ook zeggen als hij wist wat Jeroen allemaal in de gevangenis had meegemaakt?
Niels kneep nog even in Jeroens hand en liet hem toen los. "Vertel verder. De gevangenis?"
Jeroen knikte en kuchte even om tijd te winnen. Maar voordat hij weer van wal kon steken, sloeg Niels zich op zijn voorhoofd en gebaarde dat Jeroen nog even moest wachten. Hij stond op, liep naar de keuken en kwam triomfantelijk teruglopen met twee biertjes en twee glazen in zijn handen. Jeroen lachte. "Het is ochtend!", riep hij semi verontwaardigd. "Ik heb het gevoel dat ik drank nodig heb om dit verhaal te horen", antwoordde Niels. Jeroen maakte een instemmend gebaar. Dat was waarschijnlijk waar. Hij wachtte totdat Niels de glazen had volgeschonken. Ze proostten en dronken. Toen keek Niels weer verwachtingsvol naar Jeroen. Het was tijd om verder te gaan.
---
"De gevangenis was... heftig.", vertelde Jeroen. Hij durfde niet naar Niels te kijken terwijl hij dit vertelde. "Er zijn daar dingen gebeurd die..." Hij twijfelde even, maar ging toen toch door. "...die ik je nog wel ga vertellen, maar niet nu. Het is nu nog te vers en... dat komt nog wel."
Niels knikte begrijpend. Zijn gezicht verraadde wel dat hij nieuwsgierig was, maar hij respecteerde Jeroens beslissing.
Jeroen knikte dankbaar naar Niels en vervolgde zijn verhaal. "Het waren vier lange jaren waarin ik vooral moest overleven. Maar toen ik eindelijk mocht gaan, toen begon het pas."
Niels trok vragend een wenkbrauw op. "Hoe bedoel je?"
Jeroen lachte een vreugdeloze lach. Het liet de haren op Niels' armen op een onprettige manier overeind staan. Dat voorspelde niets goeds.
"Je wordt gewoon op straat gezet met de spullen die je bij je had op het moment dat je werd opgepakt. Een broek, een shirt, schoenen, een sleutel en een mondharmonica. Dat was 't.", vertelde Jeroen. "Geen geld, geen papieren, niks. Zie dan maar terug te komen naar Europa."
Niels' ogen werden groot terwijl hij scherp inademde en knikte. "Soooo, daar denk je ook niet over na! Hoe is dat je gelukt?"
Jeroen glimlachte en knikte naar de mondharmonica, die op de bank tussen hen in lag. "Het enige dat ik wilde, was terug naar Nederland. Naar jou. Naar mijn familie terug kon niet. Ik voelde me zo onveilig en ik dacht, Nederland kan nooit erger zijn dan hier. Misschien is er al het een en ander veranderd." Hij glimlachte verlegen naar Niels. "Maar vooral wilde ik naar jou. Dat was de enige gedachte die me gaande hield. Dat er een moment zou komen dat ik jou weer zou zien, zou knuffelen en vasthouden. Voor ik dood zou gaan, zou ik jou weer zien. Dat was mijn enige drive."
Niels schoot weer vol. Hij voelde zich echt een labiele vaatdoek vanochtend, maar alles dat Jeroen zei was zó heftig. Niet te vergeten het feit dát Jeroen hier weer zat, na al die tijd... het was allemaal zo veel. Snel nam hij een slok van zijn bier, maar hij kon niet helemaal voorkomen dat Jeroen de tranen in zijn ogen zag. Pas toen hij toe liet dat Jeroen het zag en hem écht aan keek, zag hij dat Jeroens ogen ook vol met emotie stonden. "Ik had je zo intens gemist", zei Jeroen schor. Niels voelde zijn mondhoeken naar beneden trekken. "Ik jou ook", bracht hij uit.
Ze keken elkaar in de ogen en schoten tegelijk in de lach. "Lekker klef zijn we weer", giechelde Jeroen. Er kwam eindelijk wat lucht in het gesprek. Jeroen kuchte even en keek met een schuin oog ondeugend naar Niels. "Ik moest gewoon naar jou terug", zei hij overdramatisch. Toch was de manier waarop zijn handen die van Niels vastgrepen wel serieus. Hij meende het.
Niels knikte en wreef met zijn duim heen en weer over Jeroens hand. Hun handen hadden zich innig verstrengeld en lieten meer van hun behoefte aan intimiteit zien dan dat ze aan elkaar zouden willen toegeven.
"Maar hoe is het je gelukt hier te komen?", vroeg Niels.
Jeroen grinnikte. "Hoe niet?", antwoordde hij. "In eerste instantie te voet, liftend op auto's. Ik trad op in cafés voor geld. Dat was vaak voldoende voor slapen en eten, maar niet meer dan dat." Hij haalde zijn schouders op. "Ik verdiende bij door... diensten te verlenen aan... bepaalde mannen."
Niels' ogen schoten open. "Wat? Je bedoelt...?"
Jeroens ogen sloten in die van Niels. "Seks, ja."
Niels schrok van de blik in Jeroens ogen. Afgesloten. Afgestompt. Alle emoties waren opeens verdwenen. De bekende pijn vulde zijn hart. "Nee..." Het kwam ongelovig zijn mond uit.
"De gevangenis heeft me... Laten we het erop houden dat ik daar het een en ander geleerd heb." Jeroens stem klonk vlak en emotieloos. Het maakte Niels angstig. Deze kant van Jeroen had hij nog niet eerder meegemaakt en Niels vond het nu al zijn minst favoriete kant. Die emotieloosheid, die afgestomptheid... nee, die moesten weg.
"Het verdiende beter dan het optreden", vervolgde Jeroen schouderophalend. "Tegen de tijd dat ik in India was, vond ik een rijkere persoon die me flink betaalde voor mijn diensten." Hij keek met een ondeugende blik in zijn ogen naar Niels. "Ik ben natuurlijk best knap en exotisch voor Indische begrippen." Niels kon niet uitmaken of het een grap was of dat Jeroen het echt meende. Die tijd had hij ook niet, want Jeroen vervolgde al "Na een maand had ik genoeg gespaard voor een vals paspoort en een vliegticket naar Europa." Hij haalde even adem. "Ik kon natuurlijk niet op Schiphol vliegen, dus ik koos voor Engeland. Dat staan toch buiten de EU. En vanaf daar ben ik in de trein gestapt hierheen."
Niels' oren waren nog steeds aan het klapperen van de terloopse verwijzing naar de manier waarop Jeroen zijn geld verdiend had, maar toch wist hij uit te brengen "Maar werd de trein niet gecontroleerd dan?"
Jeroen knikte. "But I pretended to be a Brit on his way to a business meeting", antwoordde hij in zijn beste onvervalst Britse accent. "And they believed me."
Niels knikte. "Natuurlijk. Natuurlijk hebben de Britten weer privileges. Slim!"
Jeroen grijnsde en verplaatste zijn hand naar Niels' knie. "Alles heb ik gedaan om weer bij jou te zijn, Niels. Het heeft me maanden gekost, maar nu ben ik er. Eindelijk." Zijn ogen vulden zich met blijdschap. "Ik was zo zenuwachtig gisteravond. Zo bang dat je me af zou wijzen, terug zou sturen, dat ook jij mij niet meer wilde zien... Alles dat ik hoopte was dat jij me net zo graag wilde zien als ik jou."
Kwetsbaarheid vulde de kamer opnieuw. Niels legde zijn hand over die van Jeroen en keek hem aan, zijn ogen vol liefde. "Natuurlijk wilde ik jou weer zien. Alles in mij wilde jou nog één keer zien en vasthouden. Ik ben zo vereerd en blij en gelukkig dat je er nu bent", zei hij zacht. "Ik had nooit verwacht... Nooit durven dromen...Gossamme Jeroen." Niels dook Jeroens armen in. Hij moest even verwerken wat Jeroen net allemaal gezegd had. Jeroen leek het door te hebben en hield Niels gewoon simpel vast, terwijl hij geruststellend achtjes over Niels' rug aaide met zijn vingers.
Jeroen sloot zijn ogen. Voor het eerst sinds dat hij hier was, besefte hij dat hij het écht gehaald had. Hij was écht bij Niels, en Niels had hem met meer dan open armen ontvangen. Een diepe, diepe dankbaarheid kwam over Jeroen. Dankbaarheid voor zijn fantastische, lieve vriend. Dankbaarheid dat hij het gehaald had. Hij was thuis.
Voor het eerst leken de emoties niet meer zo onbereikbaar. Dit vertellen had iets opgeruimd, een laag weggehaald die voorheen ondoordringbaar leek. De blokkade was nog niet opgeruimd, maar... minder hoog, of minder dik. Misschien kon het water er nu wel doorheen breken, als het hard genoeg probeerde.
Hij voelde hoe Niels' hand zich beschermend om zijn hoofd heen vouwde. Oh Niels. Lieve, lieve Niels. Hoe was het mogelijk dat ze elkaar na al die jaren nog zo aanvoelden, nog steeds zo veel van elkaar hielden, dat de afgelopen dagen één waas van liefde en geluk was? De veiligheid die hij nu bij Niels voelde, dat had hij twee dagen terug nog voor onmogelijk gehouden. Hij was volledig vergeten wat het was om je écht compleet veilig en geliefd te voelen. De angst om alles te verliezen, om opgepakt te worden en teruggestuurd na China, na alle moeite, was een jaar lang dagelijkse realiteit geweest. Maar nu, nu was hij eindelijk veilig. Fysiek, maar ook emotioneel. En dat laatste was meer waard dan wat dan ook.
"Jij bent mijn reddende engel", fluisterde Jeroen in Niels' oor.
"En jij de mijne", antwoordde Niels.
Die kon Jeroen even niet plaatsen. "Maar hoe dan?", vroeg hij zacht, terwijl hij Niels nog steeds stevig tegen zich aan hield.
Hij hoorde Niels een korte vreugdeloze lach geven. Dat geluid gaf Jeroen de rillingen, verkeerde rillingen.
"Je moet het maar aan Anna vragen, Jeroen. Maar ik ben mezelf niet geweest de afgelopen jaren." Hij liet Jeroen los zodat hij hem in de ogen kon kijken. "We hebben het nog niet gehad over hoe mijn jaren zonder jou verlopen zijn, maar ik heb geen dag geen spijt gehad dat ik je heb laten gaan." Zijn lip trilde en Jeroen wist niet of hij dat wel aan kon. "En na wat ik nu gehoord heb", vervolgde Niels, "is die spijt alleen maar groter geworden. Ik wou..." Niels' stem brak. "...dat ik op zijn minst achter je aan was gegaan. Niet samen hier, dan maar samen daar." De woorden kwamen met veel moeite over zijn lippen, die onbedaarlijk trilden door de emotie, en Jeroen voelde iets in zijn binnenste aan hem trekken. Wat Niels nu zei, was de onuitgesproken gedachte die hem de afgelopen jaren vaak had achtervolgd, maar die hij nooit hardop had uitgesproken. Wat als Niels met hem meegegaan was? Hoe had zijn leven er dan uitgezien, die miserabele acht jaar lang?
"Ik heb me vaak afgevraagd hoe het leven eruit had gezien als jij meegegaan was", bekende Jeroen aan zijn vriend. "Maar dat kon ik toch niet van je vragen? En van Anna en je kids... nee, dat was nooit een reële optie, Niels." De woorden hielpen een beetje, maar Jeroen kon aan Niels zien dat hij zichzelf toch nog te veel de schuld gaf.
En Jeroen wist ook dat hij de ergste verhalen nog niet verteld had. Maar dat was een verhaal waar hij zelf ook nog niet klaar voor was om te vertellen. Dat zou later nog wel komen. Voor nu was dit al voldoende om te verwerken. Samen.