Bölümüm gecikmesinden dolayı hepinizden teker teker özür dilerim. Hastalık sürecim hâlâ devam ediyor. 2 hafta hastanede yattım şuan evdeyim ama ağrılarım devam ediyor. O yüzden bölüm yazamıyorum. Kusura bakmayın tekrardan🌸
Keyifli okumalar dilerim...
______
Hayatımda her zaman korkak bir kız olmuştum. İlk ailemden korkmuştum ben, sonra da tüm insanlardan. Beni tanıyan herkes bana zarar vermişti. Canımı yakmıştı. Ama ben öyle olamamıştım. Hayatım boyunca hiç kimseye zarar vermemiştim ve bile bile zarar görmesine izin vermezdim.
Bu özgürlüğümü çalan, bana hapis hayatı yaşatan Yavuz olsa bile.
Adımlarımı hızlandırarak Yavuz'un üzerine atladığım gibi ikimizin de yere düşmesine sağladım. Tam o anda silah patlamıştı. Yavuz'un sırtı taşlı, sert zemine gelirken bende onun üzerine düşmüştüm. Kafamı kaldırdığımda Yavuz'un endişeli bakışlarını gördüm.
"İyi misin?" diye sordu şaşkınlığı üzerinden attığı ilk an. "Bir yerine bir şey oldu mu?"
Kafamı iki yana sallarken Yavuz'un korumaları etrafımızı sarmıştı. Erken geldiniz beyler ya! Silah patlamadan önce neredeydiniz? Yavuz da bunları koruma diye işe almıştı öyle mi?
Yavuz belimden tutarak yattığı yerden doğruldu. Dolaylı olarak bende doğrulmuş hatta kucağında oturur vaziyete gelmiştim. Ellerim sıkıca omuzlarını tutmuştu. Korkudan tek kelime edemiyordum. Hayatımda ilk defa böyle bir şey yaşamıştım. Belki de Yavuz'un üzerine atlamasam şuan kanlar içinde yerde yatıyor olacaktı.
"Esila yüzün bembeyaz güzelim. Kendine gel."
Yavuz'un ellerinin yüzümü sarmasıyla bakışlarım ona kaydı. Nasıl bir pozisyonda olduğumuzu idrak ettiğimde ise hızla kucağından kalktım. Benimle birlikte Yavuz da kalkmıştı.
"Hemen kamera kayıtlarına bakın ve evime silahlı saldırıda bulunmaya çalışanları bulun bana!"
"Tamam Yavuz Bey."
Korumalar etrafımızdan ayrıldığında Yavuz'la ikimiz kalmıştık. Beni kucağına alarak eve girdi. Sesimi çıkarmıyor, beni taşımasına izin veriyordum. Salona geldiğimizde beni koltuğa oturttu ve tam karşımda durdu.
"Alara! Su getir çabuk!"
Alara elinde bir bardak su ile geldiğinde Yavuz önümde diz çökerek suyu bana içirdi. Birkaç yudum içtim. Kendime gelmiş gibiydim. Yavuz'un bir eli bardağı tutarken diğer eli yanağımdaydı. Rahatsız olduğum için kafamı elinden uzaklaştırdım. Bu hareketim onu sinirlendirse de bir şey demedi.
"Sana bir şey olmasına asla izin vermem güzelim..." Konuşmasını yarıda kestim.
"Sen ne diyorsun ya!" diye sorarak ayağa kalktım. "Az önce silahlı bir saldırıya uğradık resmen! Ben senin üstüne atlamasaydım ne olacaktı Yavuz?"
Yutkunarak bana arkasını döndü. Biraz sakinleştiğinde gözleri tekrar gözlerimle buluştu. "Haklısın ama sana bu evin içinde kimse bir şey yapamaz, sakın korkma. Bende şu birkaç işimi halledeyim geleceğim hemen yanına. Sakın evden çıkma!"
Başka bir şey demeden çekip gitmişti. Bakışlarım salon camından görünen büyük bahçeye kaydı. Korumaların çoğu etrafa dağılmış bir şeylerle uğraşıyorlardı. Aslında şuan kaçmak için çok uygundu ama plansız hareket etmek istemiyordum. Eğer tekrar yakalanırsam bu sefer gerçekten kardeşime zarar verirdi. Bacaklarımı kendime çekerek koltuğa daha çok yerleştim. Bugün günlerden cumaydı. Cuma günlerini çok severdim. Haftanın son okul günü olurdu ve bende okulun kütüphanesinde saatlerce çalışırdım. Hafta sonu ise kitap kapağı dahi açamazdım. Ailem buna izin vermezdi. Pazartesi gününü büyük bir iple çekerdim. Kötü geçen iki günün ardına okula gitmek, ders çalışmak bana çok iyi gelirdi. Okul bir nevi benim kaçışımdı en çokta kurtuluşum. Eğer olurda bir gün bu adamın elinden kurtulursam biriktirdiğim paraları da alıp kendime yeni bit hayat kuracaktım. Sadece bana ait olan bir hayat.
"Esila? Duymuyor musun beni?"
İrkilerek başımda dikilen Aylin'e baktım. Geldiğini fark etmeyecek kadar düşüncelere dalmıştım. "Kusura bakma dalmışım. Hoş geldin," diyerek ayağa kalktım. Aylin'le sarıldık ve gelip yanıma oturdu.
"Hoş buldum," diyerek bacak bacak üstüne attı. "Dersten yeni çıktım da yanına geleyim dedim. En son görüşmemizde biraz kötü görünüyordun," dedi meraklı bir sesle.
Babasının hemen evlenmemiz gerektiğini söylediği geceden bahsediyordu. Ah, o günü unutur muyum hiç Aylinciğim? O günü de o günün gecesini de düşünmek istemiyordum. O yüzden konuyu kapatırcasına gülümsedim. "Evet ama şimdi daha iyiyim."
"Sevindim," diyerek heyecanla bana baktı. "Hadi hazırlan, gidiyoruz."
Merakla kaşlarımı çattım. "Nereye?"
"Ne bileyim alışveriş merkezi olur ya da bir kafe. Evde tüm gün canın sıkılmıyor mu? Kafan dağılır biraz."
Ne kadar çok gitmek istesem de Yavuz evden çıkma demişti ve onunla bir kavgaya girmek istemiyordum.
"Yok ya canım sıkılmıyor evde," dedim onu vazgeçirmeye çalışarak. "Böyle iyi."
Oturduğu yerden kalkarak elimden tuttuğu gibi beni de kaldırdı. "İtiraz kabul etmiyorum. Hazırlan çabuk. Bekliyorum burada."
Sıkıntıyla derin bir nefes verip odama doğru ilerledim. Yavuz'a ne diyecektim ben? Ya da bir iki saat gezerdik sonra da Yavuz fark etmeden eve gelirdik. Evet, bu fikir aklıma yatmıştı. Odaya girip dolabımın karşısına geçtim. Hava çok soğuk değildi. Hafif bir güneş vardı. Zaten kapalı bir mekana gidecektik. O yüzden siyah, ince kazağı ve mini eteği alarak giydim.
Saçlarımı açık bırakarak aşağı indim. Aylin telefonuyla uğraşıyordu. Beni görür görmez ayağa kalktı.
"Çok güzel görünüyorsun," diyerek beni beğeniyle süzdü. Bende ona baktığımda üstünde güzel, çiçekli bir elbise vardı. Aylin'le bedenlerimiz aynı gibiydi. Boylarımız da neredeyse aynıydı.
Aylin'le dış kapıdan çıktığımızda bir koruma önümüzü kesti. Korumayla göz göz geldiğimde içimi bir korku kapladı. Aylin Yavuz'a aşık olduğumu sanıyordu. Eğer koruma pot kırarsa benim için çok kötü olurdu.
"Evden dışarı çıkamazsınız."
"Abimin haberi var merak etme. Hem iki saat bile sürmez gidip gelmemiz merak etme."
Koruma tereddütle bana baksa da bir şey demeden önümüzden çekilmişti. Rahat bir nefes vererek Aylin'in çağırdığı taksiye bindik. Taksi büyük bir alışveriş merkezinin önünde durduğunda hızla indim arabadan. Kalabalığa karışarak derin bir nefes aldım. Yavuz'dan önceki hayatımda da eve kapalıydım. O yüzden kalabalık bir ortama girmek ruhuma bile iyi gelmişti. Aylin koluma girerek beni alışveriş merkezinin girişine doğru çekiştirdi. Birlikte içeriye girdiğimizde kendimi hemen bir mağazada buldum. Sanırım bugün Aylin'den çekeceğim vardı!
🌙
Ne kadar zaman geçti bilmiyordum ama artık tükenmiştim. Aylin kesinlikle kıyafetlere doymak bilmeyen bir kızdı! Gördüğü çoğu şeyi beğeniyor ve denemek istiyordu. Kendi denediği yetmezmiş gibi bana da bir sürü şey denetmiş ve ne kadar gerek olmadığını söylesem de almıştı. En sonunda yemek bölümüne çıkmış ve sipariş verdiğimiz yemeklerin gelmesini bekliyorduk.
"Abimle aranızdaki yaş farkı sence de çok değil mi?"
Bakışlarımı etraftaki insanlardan alıp Aylin'e çevirdim. "Evet ama yine de bu bizim için bir engel değil."
Bu şekilde Aylin'e yalan söylemek istemiyordum. İçim hiç rahat değildi ama Yavuz ve tehditleri yüzünden başka çarem de yoktu.
"Ne zamandır aynı evde kalıyorsunuz?"
Ne diyeceğimi bilemeyerek derin bir nefes aldım. Bir şeyler uydurmalıydım.
"Birkaç ay oluyor."
"Abimle nasıl tanıştınız?"
"Ben okuldan dönüşte aceleyle eve giderken abin bana çarpıyordu. O zaman tanıştık."
Yalan değildi. En lanet ettiğim günlerden biriydi hatta. Aylin 'anladım' dercesine kafasını salladı.
"Sen gerçekten aşık mısın abime?"
Sorduğu soru buz kesmemi sağlamıştı. Aslında dışarıya hissettirdiklerimi bende farkındaydım. Yavuz'u sevmediğim için seviyormuş gibi pek yapamıyordum.
"Benim Yavuz'dan önce bir ilişkim olmadı. Her duyguyu onunla tattım. Dışarıya pek yansıtamasam da onu gerçekten seviyorum ve evet aşığım."
Yavuz bu dediklerimi duysa beni hemen nikah masasına götürürdü.
Aylin tam bir şey diyecekken yemeklerimizin gelmesiyle susmuş ve yemeye başlamıştık. Uzun zaman sonra ilk defa bu kadar çok yemek yemiştim. Kendimi patlayacak gibi hissediyordum. Aylin'le biraz daha oturduktan sonra kalkmaya karar verdik ve dışarı çıktık.
Hava kararmış hatta soğumuştu. Bacaklarım fazla üşüyordu. Alışveriş merkezinde bu kadar uzun kalacağımızı bilsem böyle giyinmezdim. Taksi geldiğinde hemen bindik.
Eve geldiğimizde Aylin'i öperek indim arabadan. İçeriye doğru giderken korkmuyor değildim. Çünkü Yavuz'un arabası bahçedeydi. Bu da demek oluyor ki eve gelmişti. Yine de iyi ki gitmiştim bugün. Biraz da olsa özgür olmak iyi gelmişti bana. Zile bastığımda Alara açmıştı kapıyı. Göz göze geldiğimizde korkuyla bana bakıyordu.
"Ne oldu?" diye sordum.
"Yavuz Bey seni salonda bekliyor ve çok sinirli Esila. Dikkatli ol."
Bedenimi bir ürperti sarmıştı. Bugünün hesabını bana çok kötü soracaktı. Yavaş adımlarla salona ilerlerken bacaklarım titriyordu. Salonun girişinde durduğumda Yavuz'u gördüm. Elinde içki kadehi ile oturuyordu. Göz göze geldiğimizde beni baştan aşağı süzdü. Bakışları eteğimde takılı kalınca dişlerini sıktığını gördüm. Elindeki kadehi bir anda karşıdaki duvara fırlatmasıyla korkuyla birkaç adım geriledim.
"Yavuz..."
"Cehennemine hoş geldin ay ışığım."
İşte şimdi bitmiştim!
______
Bölümlerin kısa olmasının sebebi haftalardır hasta olmam. Beni mazur görün lütfen🌸
Bu arada 4k olduk. Umarım daha nicelerini görürüz ve herkes Esila ve Yavuz'un hikayesine tanıklık eder. 🎉
Diğer bölümde görüşmek üzere, kendinize çok iyi bakın💜