A/N Na het zien van hun voorstelling NG kwam het bestaan van dit verhaal weer bij me boven drijven. Dit stuk staat al heel lang te verstoffen op m'n laptop! Zou zonde zijn om het niet te delen, toch? Enjoy!
------------------------------------
Niels fronste even toen de bel ging. Het was al avond, het was al schemerdonker buiten, en hij verwachtte niemand. Zijn vriendin moest nog thuiskomen, maar zij had een sleutel. Misschien was ze die vergeten. Maar dan was ze ook wel erg vroeg thuis. Vreemd... Niels stond toch maar op toen de bel nog een keer ging, dit keer iets langer en dringender. Hij opende de deur. "Ben jij dat scha-? Oh..." Niels keek vragend naar de figuur in een donkere hoodie, die op zijn stoep stond. De capuchon ging af en Niels had het gevoel alsof hij een stomp in zijn maag kreeg.
Daar stond Jeroen.
Jeroen, zijn Jeroen, die hij al meer dan acht jaar niet had gezien, die vijf jaar geleden compleet van de radar verdwenen was, stond nu opeens op zijn stoep. Niels kon het nauwelijks geloven. Zijn eerste reflex was dan ook om de deur dicht te doen, en daarna gelijk weer open, om te kijken of hij niet gedroomd had. Maar daar stond hij toch echt. Zijn Jeroen.
"Mag ik binnenkomen?", vroeg Jeroen zacht, schuchter.
Niels knikte, nog steeds met stomheid geslagen, en stapte opzij, zodat Jeroen naar binnen kon. Met grote ogen keek hij naar zijn vriend. Dit kon niet. Dit moest een droom zijn. Dat was het. Hij was aan het slapen en aan het dromen, een van de vele dromen waarin Jeroen terugkwam, en dat bleek dan niet zo te zijn als hij wakker werd. Hij moest wakker worden, om de teleurstelling voor te zijn. Uit automatisme deed hij de deur achter Jeroen dicht, en kneep zichzelf. Auw. Het deed pijn. Misschien was hij dan toch wakker?
Met ongelovige grote ogen keek Niels naar het figuur van zijn beste vriend voor hem. Jeroen had zich omgedraaid en keek nu naar Niels. De grote bruine ogen waren exact zoals Niels ze zich herinnerde. Alleen er was iets anders. Ze stonden verdrietig, leeg, de twinkeling was eruit. Nu Niels zo naar Jeroen keek, er was wel meer anders. Hij was veel magerder, maar wel gespierder. Hij was gebruind en zijn huid zat strak om zijn botten, hij had bijna een echt baardje en zijn haar was langer dan Niels het ooit gezien had. Maar toch. Toch was dit echt Jeroen. "Je bent het echt...", wist Niels uit te brengen.
Jeroen knikte. "Ja, ik ben het echt." Hij keek naar Niels, die nog steeds onbeweeglijk bij de deur stond, half in shock. Zijn vriend was niets veranderd, alleen waren de ontembare krullen nu helemaal grijs in plaats van bruin. Het was misschien ook wel wat veel, opeens elkaar weer zien. Jeroen had er zó naar toe geleefd, naar dit moment, het weerzien in zijn hoofd zo vaak beleefd, hij had zich er maanden, jaren, op voor kunnen bereiden. Maar die arme Niels had geen enkele voorbereiding of waarschuwing gehad.
Langzaam liep Jeroen op Niels af. Hij pakte Niels' hand en legde die tegen zijn wang, terwijl hij in de vertrouwde helderblauwe ogen van zijn vriend keek. "Ik ben het echt", herhaalde hij nog eens. Hij zag iets klikken in Niels' ogen. Niels' duim maakte een beweging over Jeroens wang.
"Jeroen?" Het woord kwam hoog en gebroken uit Niels' keel.
"Ja, Niels", bevestigde Jeroen zacht.
Zijn naam leek het hem te doen. Jeroen zag het gebeuren in Niels' ogen. De dijk waarachter alle emoties zaten brak door. Niels vloog Jeroen in de armen en drukte hem dicht tegen zich aan. De tranen stroomden over zijn gezicht terwijl ze zich aan elkaar vastklemden. Tranen van vreugde of van verdriet, of van allebei, dat was niet te zeggen. Jeroen echter, voelde de emoties in zijn binnenste ontploffen, maar de tranen braken niet door. De dijk was te hoog, de muur te dik en de deur gebarricadeerd. Zijn jaren zonder Niels hadden diepe sporen achtergelaten.
Niels drukte zijn neus en mond tegen Jeroens schouder en liet zich overspoelen door zijn emoties. Jeroen, zijn Jeroen, was er weer, bij hem, zoals het hoorde. Hoewel het lichaam dat hij omklemde een stuk smaller was dan voorheen, klopte de lengte en hoe ze in elkaar pasten exact. En als hij het nu nog niet geloofde, de geur in zijn neusgaten nu was zoals hij zich feilloos herinnerde. Dezelfde geur die nog een week of 3 in het vest had gezeten dat Jeroen hem gegeven had. Dit was echt zijn Jeroen. Zó vaak had hij naar dit moment verlangd. Het moment dat hij zich weer heel zou voelen, met zijn Jeroen terug in zijn armen, waar hij hoorde. Naarmate de jaren vorderden was het verlangen veranderd in een droom die hem regelmatig overkwam in zijn slaap, zodat hij vervolgens wakker werd met de teleurstelling dat het maar een droom was. Maar nu was het echt. Toch?
Jeroen drukte zich zo stevig tegen Niels aan dat hij ervan overtuigd was dat hij vroeg of laat in Niels zou verdwijnen. De gedachte aan deze man was het enige dat hem de afgelopen jaren de wil om door te blijven gaan had gegeven. Hij had zich vastgeklampt aan de gedachte dat hij, voordat hij zou sterven, nog één keer Niels' armen om zich heen zou mogen voelen. En nu was het zo ver. Eindelijk.
Jeroen was zo ontzettend blij om hier te zijn. Jarenlang had hij toegeleefd naar dit moment. Hij had het op zo veel manieren voor zich gezien, maar toch was dit scenario het beste. Veilig in Niels' armen, waar de vertrouwde geur van Niels' aftershave hem geruststelde. Geurherinneringen waren sterk, sterker dan Jeroen had verwacht. Hij drukte zijn neus en mond in Niels' schouder. Hij wenste dat hij zou kunnen huilen, zoals Niels nu. Alle emoties tegelijkertijd waren overweldigend. Maar alle tranen waren geblokkeerd, zelfs in Niels' armen.
Na een minutenlange omhelzing lieten de vrienden elkaar los. Losser. Contact bleef er, met handen op schouders en zij. Ze keken nog steeds naar elkaar alsof ze de ander straks uit het hoofd moesten natekenen, elkaar in zich opnemend, elk detail.
Niels hief zijn hand op en volgde met zijn vingers bijna verwonderd de lijnen van Jeroens gezicht, alsof het zou bevestigen dat Jeroen hier echt was. In zijn ogen lagen concentratie en kwetsbaarheid, dusdanig dat het Jeroen een beetje week maakte vanbinnen. Het was lang geleden dat Niels zo intens naar hem gekeken had.
Jeroen schrok wel toen Niels opeens naar voren bewoog en zijn lippen op die van Jeroen drukte. Jeroen voelde zijn ogen dicht vallen en zichzelf tegen Niels aan smelten. De herinnering aan hun afscheidskus kwam weer naar boven. Zo vaak had hij dat moment opnieuw beleefd. Maar tegelijkertijd kwamen de negatieve herinneringen mee. Er was de afgelopen jaren zo veel kapot gemaakt. Niels was lief en veilig, maar de onveilige momenten van afgelopen jaren waren sterker en voordat hij het door had, had Jeroen zich losgerukt van Niels. Hij keek zijn vriend in de ogen en zag de schrik, de gekwetstheid en het onbegrip.
Snel legde Jeroen zijn hand op Niels' wang en drukte zijn voorhoofd tegen die van zijn vriend. "Nee nee zo bedoel ik het niet. Sorry", fluisterde hij. "Het ligt niet aan jou. Het is gewoon... Er is de afgelopen jaren veel gebeurd. Ik ben niet meer wie ik was toen ik je achterliet. Misschien met de tijd... Het spijt me." Jeroen was blij om de opluchting, begrip en liefde terug te zien stromen in Niels' ogen. Ze waren nog steeds goed met elkaar.
"Het is okee", knikte Niels. "Maak je geen zorgen."
Jeroen glimlachte zijn mooiste glimlach. "Jij bent lief", zei hij zacht.
Ze keken elkaar in de ogen. Er waren zo veel vraagtekens, zo veel tijd om in te halen.
"Zullen we naar de woonkamer?", opperde Niels. "Deze hal is niet zo gezellig."
Jeroen knikte. Niels glimlachte en draaide zich om. Hun handen gleden van elkaars lichaam af, maar Niels leek het niet te kunnen verdragen om Jeroen los te laten. Zijn rechterhand sloot om Jeroens linker en zo trok hij hem mee de woonkamer in.
Niet veel later zaten ze samen op Niels' bank, met een kop koffie voor hun neus. Niels keek nog steeds naar Jeroen alsof hij een spook zag. Jeroen moest er inwendig wel een beetje om lachen.
"Waar kijk je naar?", vroeg hij, een lichte glimlach om zijn lippen.
"Ik dacht dat je dood was...", antwoordde Niels, het ongeloof nog steeds hoorbaar in zijn stem.
"Dat scheelde ook niet veel", mompelde Jeroen terwijl hij omlaag keek, zodat Niels het maar half kon verstaan.
"Wat zei je?", vroeg Niels, zijn ogen groot en gealarmeerd.
"Het scheelde niet veel", herhaalde Jeroen.
"Wat...?" Niels was gechoqueerd. "Dat meen je! Echt?"
Jeroen knikte, bloedserieus.
"Maar... wat is er dan allemaal gebeurd?!" Niels' gezicht was één groot vraagteken. "Ik bedoel, ik had door dat er iets aardig mis was. Je reageerde opeens niet meer op appjes en mailtjes, en die kwamen op een gegeven moment ook niet eens meer aan. Ik was zo ongerust! Ik heb zelfs nog je familie geprobeerd te bereiken, maar die zeiden..." Niels' stem ging omhoog nu de tranen weer naar de oppervlakte kwamen. "Die zeiden dat je dood was!" Niels keek weer naar Jeroen alsof hij het grootste wonder van de wereld was. "En nu zit je gewoon hier, op mijn bank... Ik kan het nog steeds niet geloven."
Jeroen glimlachte, en strekte zijn hand uit naar Niels. "Kom eens met je hand?", gebood hij.
Niels stak zijn hand uit, zijn uitdrukking verward. Hij stond toe dat Jeroen zijn hand vastpakte.
"Ogen dicht", zei Jeroen. Niels gehoorzaamde. Jeroen pakte de mondharmonica uit zijn zak en drukte het instrumentje in Niels' open hand. Hij sloot Niels' hand om het instrumentje en liet Niels toen los. Er verscheen al een grote glimlach op Niels' gezicht voordat hij zijn ogen opende. "Mijn mondharmonica!", riep hij blij. Direct bracht hij het naar zijn mond en speelde een melodietje. "En hij is nog in topvorm. Ik wist wel dat 'ie in goede handen was." Niels glimlachte en keek op. "Heb jij er ook op leren..." Hij stopte midden in zijn zin toen hij Jeroens gezicht zag. "Jeroen... gaat het goed?", vroeg hij enigszins bezorgd.
Jeroen knikte, terwijl hij voor het eerst in jaren weer echt tranen voelde branden. Jarenlang was het kleine instrumentje zijn reddingsboei geweest. Het was niet uit zijn zak geweest, zelfs niet in de tijd dat... zelfs niet op de meest nare en donkere plekken. Het was zijn hoop, zijn aandenken aan Niels, het enige bewijs dat zijn leven in Nederland echt was geweest, en dat hij iets had om naar terug te keren. Het had hem in zekere zin gered. En dat het nu terug lag in de handen van de eigenaar, dat deed meer met Jeroen dan hij had verwacht.
Hij keek van het instrumentje, naar zijn vriend, terug naar het instrumentje. Met enige moeite, omdat zijn stem opeens niet zo goed meer wilde meewerken, wist hij uit te brengen: "Het is alleen... die mondharmonica is de afgelopen jaren geen moment in andere handen geweest dan de mijne. Het is een beetje gek om hem terug te zien bij jou. En het is de reden dat ik hier ben. Het heeft me gered." Jeroen keek Niels recht aan. "Jij hebt me gered...", zei hij zacht. Hij knipperde met zijn ogen, maar de tranen die hij voelde, waren nog te ver weg en wilden niet komen.
Niels knikte, ookal begreep hij de helft er niet van. "Och Jeroen..." Hij wist niet echt wat hij moest doen. Hij zag Jeroen vechten met zichzelf en wilde hem daarbij helpen, dus hij schoof maar richting Jeroen om hem zijn armen in te trekken. Maar in plaats van netjes in Niels' armen weg te kruipen, stribbelde Jeroen tegen en probeerde hij Niels af te weren.
"Nee! Nee! Ik wil niet!", riep Jeroen, angst in zijn stem, zijn ogen ongefocust en bijna wild. "Blijf van me af!" Zijn armen vlogen wild in het rond.
Niels schrok. Wat was dit? Zo kende hij zijn vriend helemaal niet. Instinctief bleef hij proberen Jeroen vast te houden en contact met hem te zoeken. Ergens was er in Niels' binnenste de overtuiging dat hij tot Jeroen door kon dringen. Dit hoorde niet. Dit was niet zoals hij zijn Jeroen kende.
"Jeroen! Jeroen, lieverd, kijk me aan. Ik ben het. Niels..." Hij greep Jeroens polsen en dwong zijn vriend hem aan te kijken. Het duurde even, maar toen vonden Jeroens ogen die van Niels en leek hij weer terug te komen naar het heden.
Niels liet Jeroens polsen los. Hij glimlachte geruststellend. "Ik ben het maar", herhaalde hij.
Jeroen knikte. "Mijn Niels", zei hij zacht, terwijl zijn ogen heen en weer schoten tussen die van Niels. Met zijn vingertoppen raakte hij heel licht, bijna verwonderd de zachte huid van Niels' wang aan. Hij leek voor zichzelf vast te stellen dat Niels er echt was. Toen dook hij voorover, Niels' armen in, en liet toe dat zijn vriend hem vasthield.
"Sorry... Sorry, sorry. Ik ben mezelf niet", fluisterde Jeroen in Niels' oor.
Niels knikte en wreef over Jeroens rug. "Geeft niet. Ik ben er voor je", antwoordde hij geruststellend, maar van binnen voelde hij zo veel pijn voor zijn vriend. Wat had Jeroen allemaal mee moeten maken dat dit een reactie was op onverwachte aanraking? Hij wilde dat hij de pijn die hij in Jeroen zag kon helpen dragen, weg kon nemen of iets... iets kon doen waardoor zijn vriend niet zo verschrikkelijk ondragelijk getraumatiseerd meer uit zijn ogen zou kijken. Maar hij kon nu niets anders doen dan Jeroen heel dicht tegen zich aan trekken, hem vasthouden, over zijn rug wrijven en geruststellende woorden tegen hem zeggen. En voor nu was dat voldoende. Voor nu was het goed. Jeroen was thuis. Eindelijk.
Na een tijdje maakte Jeroen zich los uit Niels' armen. Hij glimlachte naar hem. "Dankjewel dat je er voor me bent, Niels. Ik sta ook maar opeens zonder aankondiging voor je deur, en moet jij dealen met mij zoals ik geworden ben... Sorry, daar heb je helemaal niet om gevraagd. Als je wil dat ik weer ga-" Jeroen kreeg niet de tijd om die gedachte uit te spreken.
Niels schudde verwoed zijn hoofd. "Waag het niet! Ik heb járen op dit moment gewacht, gehoopt zelfs, ook toen ik te horen had gekregen dat je... dat je er niet meer was. En nu het moment hier eindelijk is, nu je eindelijk terug bent, wil ik niet dat het stopt of dat je weggaat." Niels keek met een veel te brede glimlach in Jeroens ogen, waar langzaam de rust in terugkeerde, gelukkig. "Ik ben veel te blij je weer te zien."
Jeroen glimlachte en knikte dankbaar. "Ik ben ook zo blij jou weer te zien." De vrienden lachten naar elkaar en zwegen, beiden blij om bij elkaar te zijn.
---
Nu ze in rustiger vaarwater terecht gekomen waren, voelde Niels de vrijheid om eindelijk de vragen die op zijn lippen brandden te stellen.
"Jeroen? Wat is er toch met je gebeurd? Hoe heb ik je dan gered? Ik snap er niks van."
Jeroen grinnikte even. "Het zit je wel hoog hè." Wat er was gebeurd... dat verhaal was te groot en te heftig voor dit moment. Maar de tweede vraag kon hij nu wel beantwoorden. "Je hebt me gered, Niels, omdat je me een doel hebt gegeven om voor te blijven vechten. Je hebt me die harmonica gegeven en ik had beloofd om hem aan je terug te geven. Er zijn de afgelopen jaren zo veel momenten geweest dat ik het wilde opgeven, dat ik dood wilde, maar dan vond mijn hand die mondharmonica weer in mijn broekzak, en werd ik herinnerd aan die belofte, en aan jou..." Jeroen keek naar Niels alsof hij het achtste wereldwonder was. "Dat ik hier nu ben, heb ik aan jou te danken", zei hij zacht. "De gedachte dat ik jou ooit weer zou zien, je ooit weer zou omhelzen, dat hield me gaande. Daarom heb je me gered."
Zonder dat hij er iets aan kon doen, ontsnapten er toch weer tranen uit Niels' ogen. "Dat geldt voor mij ook", zijn stem klonk hoger dan gewoonlijk, en Jeroen veegde met zijn duimen wat tranen van Niels' wangen om hem te troosten en aan te moedigen. "Dat de gedachte dat we elkaar ooit weer zouden zien me op de been hield." Niels zuchtte diep en schudde even met zijn hoofd om alle emotie terug te dringen. Hij wilde helder kunnen praten. "Zo vaak heb ik gedroomd dat je terug was, en dan werd ik wakker en..." Niels maakte met zij handen een licht wanhopig gebaar. "...dan was je er toch niet." Nieuwe tranen lekten uit zijn ogen. "Alles wat ik hoop is dat ik nu wakker word en je er nog steeds bent", eindigde hij zacht. Jeroen keek Niels recht in de ogen. "Ik beloof dat ik er nog ben als je wakker wordt." Het klonk bemoedigend en bloedserieus. Niels knikte. "Rationeel weet ik dat. Maar het gevoel..."
"Is dat waarom je me maar niet los lijkt te kunnen laten?", grinnikte Jeroen, terwijl hij zijn hand over Niels' hand legde, die op zijn been lag. Niels schoot in de lach en de tranen droogden gelukkig op. Hij knikte, blikte naar zijn hand en kneep even in Jeroens bovenbeen. "Misschien wel ja."
De vrienden keken elkaar voor de zoveelste keer in de ogen zonder iets te zeggen, en zagen die wederzijdse blijdschap, liefde voor elkaar, opluchting dat ze elkaar weer zagen, dat het echt was en geen droom. Net op het moment dat het door Niels' hoofd heen schoot dat nu misschien eindelijk een moment zou komen dat Jeroen zijn emoties zou durven toelaten en laten zien aan hem, vloog de tussendeur open.
"Wat gebeurt hier n-? Oh..." Niels' vriendin, Anna, stapte binnen. Ze had gezien hoe dicht haar man bij iemand anders zat, maar viel stil zodra ze Jeroen herkende. Haar ogen schoten heen en weer van Niels naar Jeroen naar Niels, die snel opstond en op haar af liep.
"Schat... Hij is terug! Jeroen is terug!" Vol blijdschap omhelsde hij zijn vriendin. "Is het niet fantastisch?"
Ze leek even overrompeld, maar toen brak een brede glimlach door. "Lieverd, wat heerlijk!" Ze kuste haar man en draaide zich vervolgens naar Jeroen, met open armen om hem te omhelzen.
Jeroen stond op en liep op haar af. Het was ook goed om haar weer te zien, en hij was blij dat ze zo goed geageerde. Hoe vaak gebeurt het nu dat je je man betrapt op net iets té liefdevol naar een andere man kijken terwijl jij van huis bent? Oh ja, voor deze acht jaar, best regelmatig. Dankbaar liet Jeroen zich door haar in een omhelzing trekken. "Ik ben ook blij jou weer te zien", zei hij in haar oor terwijl ze hem net iets te stevig en te lang vast hield. Dit had hij nou ook weer niet verwacht.
Niels stond er glunderend bij te kijken. Dit was nog nooit in zijn dromen voorgekomen. Het moest wel echt zijn. Jeroen moest hier wel echt zijn. Hij durfde dat geluk nu langzaam steeds meer toe te laten, zonder bang te zijn voor een desillusie.
"Dit moeten we vieren", zei Anna nadat ze Jeroen los had gelaten. Ze keek Niels aan. "Een mooie wijn?" Niels knikte en keek naar Jeroen. Die haalde zijn schouders op en knikte ook.
"Mooi!" Ze verdween naar de keuken.
Niels keek verontschuldigend naar Jeroen. "Ik was helemaal vergeten dat ze nog thuis moest komen. Sorry."
Jeroen grinnikte en haalde zijn schouders op. "Ik heb er niet naar gevraagd. Voel je nergens schuldig over."
"Niels? Kom eens helpen!", klonk er uit de keuken.
Niels grijnsde naar Jeroen. "De plicht roept", grapte hij.
Jeroen knikte lachend. "Dan moet je gaan. Ik vermaak me wel."
Niels strekte zijn hand uit naar Jeroen en aaide even over zijn schouder, om daarna zijn hand langs Jeroens arm naar beneden te laten glijden. Hij kneep even, alsof hij zich ervan moest verzekeren dat Jeroen er nog steeds écht was. Daarna vertrok hij naar de keuken en Jeroen ging op de bank zitten. Hij had nu even de tijd om de kamer rustig in zich op te nemen en te kijken of er veel veranderd was. De grootste verandering die hij kon zien was dat het kleuterspeelgoed plaats had gemaakt voor speelgoed voor kinderen van een jaar of tien. Verder was er hier en daar een nieuw meubelstuk, wat andere boeken... een viool? Die was nieuw. Daar moest hij Niels maar eens naar vragen.
---
In de keuken pakte Niels de wijnglazen zonder moeite van de hoogste plank om ze door te geven aan zijn vriendin, die hem ondertussen aan een klein vragenvuur onderwierp.
Wist hij dat Jeroen vanavond zou komen? Nee, het was voor hem net zo'n verrassing als voor haar. Waar moest Jeroen vannacht slapen? Dat kon wel hier, toch? Natuurlijk, de logeerkamer was in orde. Hoe was het met Jeroen? Niet heel goed, maar naar omstandigheden prima.
"Hij huilt niet", vertelde Niels zacht zijn grootste bezorgdheid. "Ik heb hem een paar keer zien vechten om het toe te laten, maar het lukt hem gewoon niet. Dat is niets voor hem."
"Dat komt vast nog wel", suste Anna hem. "Het is ook veel om te verwerken, elkaar opeens weer zien."
Niels knikte. "Vast wel", herhaalde hij, maar hij klonk niet overtuigd.
Hij pakte een fles wijn uit het rek in de gangkast, terwijl Anna de glazen en wat te eten op een dienblad zette. Hij was moed aan het verzamelen om haar te vragen wat hij wist dat ze niet leuk vond. "Schat?"
"Ja...?" Ze klonk al licht wantrouwend.
"Is het goed als... ik zou vannacht graag bij hem slapen."
Ze draaide zich om en keek hem aan. Niels voelde opluchting toen hij begrip in haar ogen zag. Ze glimlachte naar hem en streek wat van zijn krullen van zijn voorhoofd. "Dat begrijp ik. Jullie hebben elkaar zo lang moeten missen." Ze keek hem waarschuwend aan. "Alleen vannacht."
Niels knikte opgelucht. "Je bent een schat." Hij kuste haar en liep toen de keuken uit, terug naar Jeroen. Niels bleef in de deuropening staan kijken zodra hij Jeroen met zijn viool in zijn handen zag staan. Als een expert draaide Jeroen het instrument rond in zijn handen en voelde voorzichtig aan de snaren, om vervolgens iets aan de knoppen te draaien en weer aan de snaar te plukken. Binnen no time tokkelde hij een vierklankig melodietje. Niels' hart smolt direct. Jeroen en instrumenten, het bleef altijd a sight to see. Naast hem hoorde Niels gegrinnik. "Sommige dingen veranderen nooit", hoor de hij Anna zeggen. Ze liep voor hem uit en plaatste het dienblad op tafel. Niels liep achter haar aan.
Jeroen hoorde de andere twee terug de kamer in lopen, dus hij plaatste de viool terug in zijn standaard en liep terug naar de bank. Zijn ogen vonden die van Niels en ze glimlachten naar elkaar. Er was zo'n diep gevoel van geluk dat tussen hen hing, dat ze elkaar op een of andere manier niet te lang uit het oog wilden hebben.
Jeroen keek Niels met opgetrokken wenkbrauw aan terwijl hij het glas wijn van hem aanpakte. "Viool?"
Niels onderdrukte een glimlach. "Ik moest iets doen om mezelf bezig te houden en me af te leiden van de situatie", antwoordde hij schouderophalend. "Een nieuw instrument leren leek me logisch, en ik wilde eens iets totaal anders. Dus vandaar, viool."
"Ben je een beetje goed?", vroeg Jeroen nieuwsgierig.
Niels glimlachte geheimzinnig, stond op, pakte de viool en de strijkstok. Hij sloot zijn ogen, haalde diep adem en speelde een melodie die de haren op heel Jeroens lichaam recht overeind deed staan. Wat Niels speelde was niet gewoon mooi, maar prachtig en ontroerend.
Niels streek de laatste noot, hield nog even zijn ogen dicht, ademde uit en opende zijn ogen. Zijn ogen vonden die van Jeroen. Licht verlegen zei hij, "Deze melodie heb ik naar jou genoemd." Hij sloeg zijn ogen op, op een manier die Jeroen zo raakte dat hij zich helemaal week voelde worden vanbinnen. Dit was zo lief!
Niels zette de viool terug in de standaard en ging weer zitten. Het viel Jeroen op dat Niels nu wel van hem af kon blijven, helaas.
Met z'n drieën praatten ze wat over hoe het ging met de kinderen, waar Anna vanavond heen was geweest, hoe het er nu voor stond met de regelgeving omtrent Aziaten in Nederland en de plannen voor de volgende dag. Al snel was de wijn op en was het bedtijd.
Terwijl Anna de glazen naar de keuken bracht, nam Niels Jeroen mee naar boven, gaf hem een shirt en short om dienst te doen als pyjama, een tandenborstel en vertelde hem knipogend dat ze die nacht samen in het tweepersoons logeerbed mochten doorbrengen.
Jeroen glimlachte lief. "Stiekem vind ik dat best fijn", zei hij zacht. Niels knikte. "Ik ook."
Niels liet Jeroen even alleen in de logeerkamer terwijl hij in zijn slaapkamer zijn boxer en slaapshirt aan trok en zijn tanden poetste in de badkamer. Even later kwam een omgeklede Jeroen naast hem staan om ook tanden te poetsen. Ze grijnsden naar elkaar in de spiegel.
Niet veel later kropen ze samen onder de dekens van het tweepersoons logeerbed. Ze keken elkaar heel even verlegen aan, maar toen kroop Jeroen dicht tegen Niels aan. Zijn arm legde hij om Niels' middel en zijn hoofd lag net boven Niels' schouder. Hij maakte een tevreden geluid.
Niels kon niet anders dan glimlachen en een van zijn armen om Jeroen heen slaan. "Net als vroeger", zei hij vertederd. Jeroen knikte. "Net als vroeger." Het klonk slaperig. "Veilig, dicht bij jou."
Met een lieve lach op zijn gezicht kuste Niels de top van Jeroens hoofd. Ze zwegen. Hun ademhaling werd langzaam gelijk en daarna gelijkmatig. Tevreden en gelukkig om weer dicht bij elkaar te zijn, vielen ze in slaap.