Στις δεκαπέντε μέρες έγινε αυτό που ο διοικητής φοβόταν. Δεν γλίτωσε. Του ήρθε σήμα από την Ελλάδα με ένα είδος συναγερμού για να εγκαταλείψει την Κύπρο το τάγμα και να φύγει στην Ελλάδα. Αμέσως κάλεσε τον λοχία και τους φαντάρους στο γραφείο του. Αυτοί παρουσιάστηκαν στον διοικητή και χαιρέτησαν. Ο διοικητής ανταπέδωσε τον χαιρετισμό και τους είπε να καθίσουν.
-Παιδιά, μου ήρθε σήμα, σαν συναγερμός, σε πέντε μέρες να εγκαταλείψουμε την Κύπρο. Επειδή είμαι ενημερωμένος για τις ικανότητές, την εμπειρία και την εξυπνάδα σας ζητώ την γνώμη σας. Για αυτό σας κάλεσα εδώ πέρα. Για λίγα δευτερόλεπτα απλώθηκε απόλυτη σιγή. Έπειτα ο Λάγιος πήρε τον λόγο, σπάζοντας την σιωπή:
-Κύριε λοχία, το γνωρίζεις πόσο σε εκτιμώ και σε σέβομαι, έχεις να πεις τίποτα;
Ο λοχίας κοίταξε με σεβασμό και εκτίμηση και είπε:
-Αν εσύ Λάγιο με εκτιμάς και με σέβεσαι μια φορά, τότε εγώ ξέρεις πόσο σε σέβομαι... Την δικιά σου γνώμη περιμένουμε να ακούσουμε.
-Κύριε διοικητά, καταρχάς, ο χρόνος είναι χρήσιμος και το σίδερο πάνω στη βράσιμο λυγίζει. Απόψε να φύγουμε η ώρα μια την νύχτα, ώστε αν πάνε να μας στήσουνε καμία παγίδα να προσπαθήσουμε να την αποφύγουμε με γρήγορες κινήσεις.-απευθύνθηκε ο Λάγιος στον διοικητή.
-Λάγιο μου, μου έχουνε πει πολλά καλά λόγια για εσένα, αλλά δεν φανταζόμουνα ότι μπορεί να δείξεις τέτοια διορατικότητα και εξυπνάδα. Αφού δεν απάντησαν στην ερώτηση που έκανα νωρίτερα οι συνάδελφοι σου, ξέρουν τις ικανότητες σου... Τώρα περιμένω την γνώμη σου για το πώς να ξεκινήσουμε- είπε εκείνος με σεβασμό στην φωνή του.
Εσείς-στράφηκε στον λοχία και τον άλλο φαντάρο- έχετε κάποια αμφιβολία για την γνώμη που σχημάτισα για τον Λάγιο;
-Καμία- είπαν με μια φωνή οι δυο νεαροί.
Ο διοικητής κοίταξε τον Λάγιο και είπε πως περιμένει να ακούσει την γνώμη του.
Αυτός έσκυψε το κεφάλι για ένα λεπτό, σα να πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε:
-Πρώτον, θα ενημερώσεις τους αξιωματικούς πως θα κάνεις έναν δοκιμαστικό συναγερμό. Την αληθινότατα του συναγερμού θα την γνωρίζεις μόνο εσύ και εμείς, να μην έχουμε καμία διαρροή την ώρα που θα ξεκινά ο συναγερμός. Την στιγμή που θα ξεκινήσει, τότε θα τους ενημερώσεις ότι φεύγουμε για Ελλάδα. Μπροστά θα φύγει το τάγμα και πίσω θα μείνει ο λόχος υποστήριξης, ώστε αν ακούσουν και δουν να επιτίθεται τούρκος να τους καλύψουν. Τα καράβια να περιμένουν. Όταν τους κάνεις σήμα και μόλις μπει το τάγμα μέσα, θα ρίξουν τρείς φωτοβολίδες – μια κόκκινη, μια γαλάζια και μια κίτρινη. Έπειτα θα ξεκινήσουμε και εμείς με τον λόχο υποστήριξης.
-Κι εγώ αυτόν τον τρόπο είχα στο μυαλό μου, μα φοβάμαι πως βλέποντας ο εχθρός τις φωτοβολίδες θα καταλάβει το πρόγραμμά μας και θα επιτεθεί στον λόχο υποστήριξης. Για αυτό, για κάθε ενδεχόμενο, εσείς θα καθίσετε πίσω και θα στήσετε τρείς όλμου, πέντε πολυβόλα και τρία οπλοπολυβόλα μπάρ, Αν δείτε ότι χτυπούν τον λόχο υποστηρίξεως θα βάλετε πυρ προς όλες τις κατευθύνσεις με όλα τα όπλα, να νομίζουν πως έχουν να κάνουν με μια οχυρωμένη και αρκετά μεγάλη δύναμη. Εσείς να πάτε στον λόχο υποστήριξης, θα ενημερώσω τον λοχαγό για τον ρόλο που θα παίξετε. Καλή τύχη παιδιά μου και καλή αντάμωση.
Με αυτά τα λόγια ο διοικητής τους καληνύχτισε και φύγανε.
Ο Λάγιος, όταν βγήκαν έξω, κοιταξε τον ουρανό, που ήταν σκοτεινός και έτοιμος για κάποια δυνατή φουρτούνα. Έπειτα απευθύνθηκε στους συνεργάτες του:
-Παιδιά, απόψε ο καιρός και το σκοτάδι είναι με το μέρος μας.
Ο λοχίας χτύπησε απαλά στον ώμο τους φαντάρους του και είπε:
-Ο Θεός να βάλλει το χέρι του παιδιά...
***
Ο διοικητής εκεί που ήταν να ενημέρωνε τους αξιωματικούς για τον δοκιμαστικό συναγερμό μονάχα, τους είπε αμέσως το ότι θα έφευγαν για Ελλάδα, πως ο συναγερμός θα ήταν σύγχρονος και τους εξήγησε όλο το πρόγραμμα. Έτσι, αυτοί ξεκίνησαν ετοιμασίες και μάζεψαν τα πράγματα που έπρεπε.
Μόλις έφτασε η ώρα να ξεκινήσουν, άνοιξαν οι ουρανοί και ξεχύθηκαν οι καταρράκτες του ουρανού. Κόκκινα λαμπρά φίδια από κεραυνούς γλιστρούσαν μέσα στο σκοτάδι. Το τάγμα βάδιζε με πολλές δυσκολίες αλλά σιωπηλά. Καμία ενίσχυση δεν είχαν, παρά μόνο τον καιρό. Από παντού ακουγόταν ησυχία.
Μετά από δυο ώρες φτάσανε στην θάλασσα. Μπήκανε μέσα στα καράβια και τότε ο διοικητής είπε να ριχτούν οι φωτοβολίδες.
Μέχρι εκείνη την στιγμή είχανε σύμμαχο τον καιρό. Ρίχνοντας όμως τις φωτοβολίδες, κάποιοι σκοποί ενημέρωσαν τους ανώτερούς τους. Ώσπου να ειδοποιηθούν και να δουν τι γίνεται, ο Λόχος υποστήριξης μπήκε στην πορεία. Ο λοχίας, ο Λάγιος και ο φαντάρος βρισκόταν με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Μόλις είδαν να πυκνώνουν τα πυρά από τον εχθρό, πήρε όλη την ευθύνη ο Λάγιος.
-Παιδιά, πάρτε από ένα πιστόλι γεμάτο και ένα μαχαίρι και φύγετε, θα σας καλύψω εγώ όσο μου επιτρέπει η λογική και μετά θα έρθω. Εσείς θα ξεκινήσετε με τα καράβια και εγώ θα φύγω. Τον τόπο τον γνωρίζω καλά και θα κρυφτώ. Μετά, θα δω τι θα κάνω. Μπορεί να αργήσω να έρθω, αλλά είμαι αισιόδοξος.
Ο φαντάρος γύρισε και του είπε:
-Λάγιο, θα καθίσω και εγώ μαζί σου και ας φύγει ο λοχίας.
-Κάθομαι κι εγώ και φύγετε εσείς παιδιά- είπε και ο λοχίας
Ο Λάγιος σα να πειράχτηκε και τους είπε κάπως θυμωμένα πως δεν είναι ώρα για παζάρια.
-Μια φορά είπα φύγετε και γρήγορα!
Κουβέντα δεν σήκωνε παραπάνω. Χαιρέτησαν τον Λάγιο και έφυγαν. Αυτός συνέχισε να κινείται σαν ελατήριο από όλμο σε όλμο, από όλμο σε πολυβόλο και από αυτό σε οπλοπολυβόλο μπάρ. Παντού σκορπούσε φωτιά και σίδερο. Μόλις είδε πως τελείωναν τα πολεμοφόδια τα παράτησε όλα και με δυο σαρανταριά πιστόλια και ένα ξίφος έγινε άφαντος.
Πήγε καμιά πεντακόσια μέτρα πιο πέρα, όπου ήταν μια μικρή σπηλιά. Την είχε στο πρόγραμμά του από πριν, αν έβλεπε πως πρόκειται να τον πιάσουν θα κρυβόταν εκεί. Δίπλα είχε μια πατλιά, δηλαδή ένα πυκνό μικρό θάμνο. Μπορούσες να τον πιάσεις από τη ρίζα από μέσα και καλυπτόταν τη τρύπα της σπηλιάς. Αυτό πήγε να κάνει και τώρα ο Λάγιος, μα ξαφνικά, ένας δυνατός κρότος ακούστηκε και μια λάμψη διέλυσε το σκοτάδι. Ένα βλήμα όλμου του εχθρού έσκασε τυχαία στη χαράδρα όπου βρισκόταν η σπηλιά. Από ένστικτο και εμπειρία τράβηξε ο Λάγιος τη ρίζα του θάμνου και κλείστηκε μέσα. Αισθάνθηκε ξάφνου έναν δυνατό πόνο στο πόδι. Άνοιξε τα μάτια του και είδε παρά μόνο σκοτάδι. Η δυνατή λάμψη και ο κρότος του πήραν το φώς των ματιών του και έμεινε τυφλός.