ေနြးေထြးမႈသည္ ေမွာင္ေအးစက္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္အျဖစ္ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲသြားသည္။ ထိုေအးစက္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ထက္ရွေသာအရာမ်ားသည္ သာ့ကိုယ္ထဲသို႔ တတိတိတိုးဝင္၍လာေနသည္။ သူယခုေရာက္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ရွင္းလင္းစြာခံစား၍မရေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္ေပၚသို႔ထိုးေဖာ္ဝင္ေရာက္လာသည့္နာက်င္မႈမ်ားကိုေတာ့ သူအေသအခ်ာကိုခံစား၍ရသည္။
သူ႔ငယ္စဥ္ကေလးဘဝတုန္းကလိုပင္
ေမွာင္မည္းေသာ လမ္းၾကညးထဲ၌ ဆာေလာင္စြာေျပးလႊားေနရသည္။အခန္းထဲ
ထဲတြင္ စိုထိုင္းထိုင္းရိွေနကာ ေလေကာင္းေလသန္႔လည္းမရေပ။ သူယခုအခ်ိန္မွာ အျမင့္တစ္ေနရာကေန၍ အဆံုးမဲ့ေသာေျခက္တစ္ခုထဲသို႔ ပစ္ခ်ျခင္းခံလိုက္ရသလို
ခႏၶာကိုယ္သည္ အရိွန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ က်ေနၿပီး
သူအသက္ပင္မရႉႏိုင္ေတာ့။
ေခြၽးေစးမ်ားထြက္လာၿပီး အသံတစ္သံေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းဖို႔ပင္ သူသိပ္ကိုပင္ပန္းခြန္းေနၿပီ။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာပတ္ဝန္းက်င္တြင္
စည္းခ်က္မက်သည့္ အသက္ရႉသံျမန္ျမန္တို႔ ထြက္ေပၚလာသည္။ နာက်င္မႈေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ခံုးမ်ား ထိစပ္လုမတတ္က်ံဳ႔လာၿပီး
ႏႈတ္ဖ်ားမွလည္း မၿပီဝိုးတဝါးေရရြတ္ေန၏။
သူ၏နဖူးေပၚသို႔ ေအးျမေသာမိုးမ်ားရြာက်လာသလို ေအးျမမႈကိုခံစားရသည္။ သူ႔နဖူးေပၚမွေခြၽးေစးမ်ားကို တစ္စံုတစိေယာက္သုတ္ေပးေနသည္ဟုခံစားမိသ္။
သို႔ေသာ္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မည္းေမွာင္၍သာေနသည္။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းခံစား၍ ရေသာ္လည္း မျမင္ႏိုင္....
မိုးေရက်သံမ်ားကို သူၾကားေနရသည္။
သစ္ရြက္ေလးမ်ားလႈပ္ရွားသံ...
ေနာက္ၿပီးသာယာသည့္ေတးဆိုသံ.....
အိပ္မက္ကမ႓ာတြင္ျဖစ္ပ်က္ေနမႈမ်ား၌
စ်ာန္၀င္စားေနေသာ သူသည္အျပင္၌ ျဖစ္ပ်က္မႈမ်ားကို လံုး၀မသိပါေခ်။
အ၀တ္ေရၫွစ္ရာမွ ထြက္ေပၚလာသည့္အသံႏွင့္ သူမဟိုစမ္းသည္စမ္းသြားေနရာမွထြက္ေပၚလာသံတို႔သည္ အျခားသူ၏အိပ္မက္ကမ႓ာသို႔ထိုးေဖာက္သြားသည္ကိုလည္း
မာေရွာက္အိုမသိလိုက္ပါေခ်။
သာ့ခႏၶာကိုယ္သည္ ေအာက္ေျခသို႔ဆက္လက္က်ေနစဲျဖစ္ေသာ္လည္း အသက္ရႉရတာ ယခင္ကေလာက္တင္းၾကပ္မေနေတာ့ေခ်။ သူနာက်င္လြန္း၍ က်ံဳ႔ထားေသာ မ်က္ခံုးႏွစ္ခုတို႔သည္ ျပင္ပအားတစ္ခုေၾကာင့္ ေျပေလ်ာ့သြားသည္ကိုခံစားလိုက္ရ၏။
" ဟြန္ ဟြန္ ဟြန္.....ဒါ ဒါ့ ဒါ
~~~±~~~~~လာ လာ့ လာ .....
ဟေရး.....ဟြန္ ဟြန္ ဟြန္း...."
ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္လ်ွာကိုသံုးၿပီး ဖန္တီးေနသည့္သံစဥ္သည္ သူ႔နားထဲသို႔၀င္ေရာက္လာသည္။
ထိုသံစဥ္ႏွင့္အတူ.....အလင္းေရာင္ေလးတစ္စ....ထိုအလင္းေရာင္ေလးသည္ တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီး ပိုမိုရွင္းလင္းျပတ္သားလာသည္။
ပိုမိုနီးလာၿပီးေနာက္ သု႔မ်က္လံုးမ်ားထဲသို႔
အလင္းတန္းစူးစူးမ်ား၀င္ေရာက္လာသည္။
ထိုအလင္းတန္းမ်ားကို ကြယ္ေစရန္အလို႔ငွာ
လက္ေျမႇာက္ၿပီး အလင္းေရာင္ကိုကာလိုက္သည္။ သူ႔ပခံုးစပ္မွ စူးခနဲနာက်င္မႈႏွင့္အတူ ႏိုးသြားေတာ့သည္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္သည္လည္း အျပင္မွ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာသည့္ ေနေရာင္ခ်ည္ကိုကာလ်က္သား....
သူ႔ျဖစ္သည္ အိပ္မက္ထဲ၌နတ္သမီးငယ္ေလးေတြကိုေမ်ွာ္လင့္ေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္တူေနေတာ့သည္။
ခါးသက္သက္ရယ္ရင္း ေခါင္းကိုခါလိုက္သည္။ နတ္သမီးဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွမရိွခဲ့တဲ့အရာ......
သူ႔ထံမွအသံေၾကာင့္ သူ႔ေရ႔ွကစားပြဲခံုေပၚတြင္ ေမွာက္အိပ္ေနသည့္မိန္းကေလးလည္းႏိုးလာေတာ့သည္။
"ရွင္ ႏိုးၿပီလား"
"အင္း"
သူ႔အသံသည္ ကြဲအက္ေန၏။
"ရွင္ ေရအရင္ေသာက္လိုက္ပါၪီး"
"ေကာင္းၿပီ"
သူက သူမေပးလာသည့္ေရခြက္ကိုလွမ္းယူၿပီးေသာက္လိုက္သည္။ ေအးျမေသာေရသည္ လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလ်ွာက္စီးဆင္းသြားၿပီး အားအင္အသစ္မ်ားရလာသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
သူမကသူ႔ကိုမ်က္ႏွာသစ္ရန္ ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ၿပီး သူမကိုယ္တိုက္လည္းမ်က္ႏွာသစ္လိုက္သည္။ သူမမ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေနာက္ မတိုင္မီကမွာထားသည့္ အစားအေသာက္ပါဆယ္ေရာက္လာေတာ့သည္။ ၿခံဝန္းမွ ေခါင္းေလာင္းသံသည္
အစားအေသာက္ပ္ဆယ္ကိုထားခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေနသည္။
သူမ၏လက္စြဲေတာ္ လက္ကိုင္တုတ္ကိုယူကာ အိမ္အျပင္ဘက္သို႔ထြက္သြားလိုက္သည္။ သူမ၏လတ္ဆတ္စဲမွတ္ဥာဏ္မ်ားႏွင့္အတူ ပါဆယ္ထည့္ရာေနရာစီသို႔ေလ်ွာက္သြားလိုက္သည္။သူမ၏ႏွာဖ်ားသို႔ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ႏွင့္ၾကက္သားေရာေနသည့္အနံ႔ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က ထိခတ္လာသည္။၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာပင္ ထိုပါဆယ္ကိုယူလိုက္ၿပီး
အိမ္ဆီသို႔သူမျပန္လာခဲ့သည္။
သူမျပန္လာသည့္အခါ အႏွီသူစိမ္းသည္
မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးျဖစ္ေနသည္။ သူမ၏မူပိုင္ရနံ႔ႏွင္းဆီနံ႔ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က ေလထဲတြင္ပ်ံ့လြင့္လို႔ေနသည္။
"မနက္စာ စားၾကစို႔ "
သူမကေျပာၿပီးေနာက္ အသင့္စားႏိုင္သည့္ဆန္ျပဳတ္ဘူးတစ္ခုကိုဖြင့္လိုက္သည္။
က်န္တစ္ဘူးကိုေတာ့ သူဖြင့္လိမ့္မည္။
"ရွင့္ အတြက္အဆင္ေျပရဲ့လား"
"အမ္း ေျပပါတယ္"
သူသည္ ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ကိုယ္တစ္၀က္မွီကာထိုင္ေနၿပီး ပခံုးတြင္ဒဏ္ရာရေနသည့္လက္ျဖင့္ သု႔ဗိုက္ကအနာကိုထိန္းကိုင္ထားသည္။
က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေဘးနားကစားပြဲေပၚရိွ ဆန္ျပဳတ္ဘူးကိုဖြင့္လိုက္သည္။
သူ႔လက္တစ္ဖက္တည္းႏွင့္ပင္ စားလိုက္ေတာ့၏။ ဆန္ျပဳတ္တစ္ဘူးေသာက္ၿပီးေနာက္ သူပိုမိုအားအင္ျပည့္လာသည္။
သူမေပးလာသည့္ ေဆးကိုေသာက္လိုက္သည္။
လူစိမ္းတစ္ေယာက္ႏွင့္အခ်ိန္အၾကာႀကီးရိွေနရျခင္းက မာေရွာက္အိုကိုမသက္မသာျဖစ္ေစသည္။ မေန့ညက ထိုလူသည္ ဒဏ္ရာရေန၍ ခနေနခိုင္းျခင္းၾထစ္ေသာ္လည္း
ယခုေတာ့ သူျပန္သင့္ေခ်ၿပီ။မာေရွာက္အို သုရိွမည့္ေနရာကို မွန္းစကာ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္အိမ္ႀကီးရွင္ကဲ့သို႔ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းထားကာ
"ရွင္ သက္သာၿပီဆိုရင္ ျပန္လိုက္ပါေတာ့မစၥတာ...."
"ကုမင္ယန္....ကိုယ့္နာမည္ကုမင္ယန္"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္....ရွင္ျပန္သင့္ၿပီ"
မာေရွာက္အို၏စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သုမမ်က္ႏွသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္တင္းမာေနလိမ့္မည္ဟုထင္မိသည္။
အရယ္အၿပံဳးနည္းသည့္ သူမကို ကေလးမ်ားပင္ေၾကာက္ၾကသည္မဟုတ္လား...
ကုမင္ယန္ သူေရ႔ွရိွ အိမ္ႀကီးရွင္အမ်ိဳးသမီးေလးကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ခါးကိုမတ္ကာ
လက္ႏွစ္ဖက္ကို သူမေပါင္ေပၚတြင္တည္ၿငိမ္သြာတင္ထားသည္။ မ်က္ႏွာအမူအရာကအစ ေလးနက္တည္ၾကည္ေနကာ သုမသည္ဆရာေရ႔ွေရာက္ေနေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးႏွင့္တူေနေတာ့၏။
အညိုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အသားအရည္ႏွင့္
အာရွသားတို႔၏ နက္ေမွာင္သန္စြမ္းေသာ ဆံႏြယ္မ်ားရိွသည္။ သူမ၏ဆံပင္မ်ားမွာ အေခြလိုက္ျဖစ္ေနကာ ရုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္လ်ွင္ ပိတုနိးေရာင္ပန္းပြင့္ကေလးမ်ား စီရရီတင္ထားသည္ႏွင့္တူေနေတာ့၏။
"ကိုယ္အခု ျပန္ဖို႔အဆင္မေျပေသးဘူး"
သုေျပာၿပီးသည့္အခါ သုမကေခါင္းကိုဆတ္ခနဲလွည့္လာၿပီး
"ရွင္ ျပန္ဖို႔အဆင္မေျပရင္လည္း
တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လာေခၚခိုင္းလိုက္ေလ....ဒါကမသင့္..."
"ကိုယ္ေတာင္းဆိုတာပါ"
သူမဆက္မေျပာႏိုင္ခင္ သူကျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သည္ေနရာကထက္လံုၿခံဳမည့္ေနရာမရိွႏိုင္။
ထိုလူ၏ သံလိုက္ဓာတိပါေသာအသံတို႔က သူမကိုထံုထိုင္းသြားေစသည္ထင္...
"ရွင္ ကြၽန္မရဲ့စည္းကမ္းခ်က္ေတြက္ိုလိုက္နာရမယ္"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ"
သူမက အေသအခ်ာေလးေတြးေတာၿပီးမွ
တစ္ခုခ်င္းဆီကိုရြတ္ျပလိုက္သည္။
"ရွင္ စိတ္ခ်ရတဲ့အေျခအေနကိုေရာက္ရင္
ျပန္ရမယ္"
"အဆင္ေျပတယ္"
"ကြၽန္မကိုေလးစားမႈရိွရမယ္"
"ရတယ္"
"ကြၽန္မအလုပ္ကိုမေနွာက္ယွက္ရဘူး"
!လံုး၀ဘဲ"
"အကယ္၍ အမႈအခင္းေတျြဖစ္လာရင္
ကြၽန္မကိုဆြဲမထည့္ရဘူး"
"ေသခ်ာေပါက္ မလုပ္ဘူး"
"ဒါဆိုရင္ ရွင္ေနလို႔ရၿပီ။
ကြၽနိမေျပာလိုက္တာေတြကို မွတ္မိေနမယ္လို႔ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္"
"ေသခ်ာေပါက္ကိုယ္ မွတ္မိေနမွာပါ"
လက္တေလာေနထိုငိေရးကိုေျဖရွင္းၿပီးသြားသည့္အခါ ကုမင္ယန္သက္ျပက္းရွည္ႀကီးခ်လိုက္သည္။ ကေလးအေတြးႏွင့္ေျပာလ်ွင္ေတာ့ ဒဏ္ရာရေနသည့္အခ်ိန္ လာကယ္ေပးတတ္သည့္ နတ္သမီးေလးလိုပင္...
သူတစ္စံုတစ္ခုကိုေတြးမိလိုက္သည့္အခါ
သူ႔ရင္ထဲခ်ဥ္စူးလာၿပီး အမည္မသိလိႈင္းတစ္ခု၀င္ေရာက္ခာသည္။ သူမကစိတ္ထားေကာင္းလြန္းမေနဘူးလား...တစ္ေယာက္ေယာက္က သူမအိမ္ထဲ ဒဏ္ရာပရပြနဲ႔၀င္လာခဲ့ျပန္ရင္ သူမအခုလိုပဲကူညီၪီးမွာလား။ အဲ့ဒီလူက သူ႔လိုလူေကာင္းဟုတ္မေနခဲ့ရင္ေရာ.....
ထသြားရန္ျပင္ေနသည့္ မာေရွာက္အိုက္ိုၾကည့္ကာ သူေမးလိုက္သည္။
"မင္း ဒဏ္ရာရၿပီး အိမ္ထဲ၀င္လာတဲ့ လူတိုင္းကိုကူညီေနမွာလား....သူတို႔ကလုဆိုးျဖစ္ေနရင္ေရာ"
"ဒဏ္ရာရေနတဲ့ လူတိုင္းကို ကူညီမယ္လို႔ေတာ့မဆိုလိုဘူးေလ"
သူမ၏ ညင္သာေသာအသံက ထြက္ေပိါလာသည္။
"ကိုယ္က လူဆိုးျဖစ္ေနရင္ေရာ"
"ရွင္က လူဆိုးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ
ကြၽန္မသိေနတယ္ ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာကခံစားရတယ္ေလ"
သူမက ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ကိုလက္ျဖင့္ပုတ္ကာေျပာေနေလသည္။
"ရွင္က လူေကာင္းပါ"
ထိုစကားလံုးေလးမ်ားသည္ ရိုးရွင္းေသာ္လည္း ကုမင္ယန္၏ ႏွလံုးသားကိုေတာ့ျပင္းထန္စြာ ထိခတ္လာေစသည္။
"ရွင္က လူေကာင္းပါ"
"ရွင္က လူေကာင္းပါ"
"ရွင္က လူေကာင္းပါ"
"ရွင္က လူေကာင္းပါ"
"ရွင္က လူေကာင္းပါ"သူမအသံသည္ သူ႔နားထဲတြင္ ထပ္တလဲလဲၾကားေနရ၏။
သူၾကားဖူးေသာအသံမ်ားႏွင့္ကြဲျပားကာ
အနည္းငယ္ေသာ ေနြးေထြးမႈတို႔ေရာႁပြမ္းလ်က္.......
**********
OCပါဆို translationသီးသန္႔RLထဲထည့္ေနၾကတယ္ အေသြးစိတ္ဆိုးမွာဗ်