SVU:DMBKab3
Rude
I was sitting on the bleachers when someone from a group of boys started walking towards me, his friends cheers from a far watching their friend walk confidently.
I have my stoic face when he stops in front of me.
"Hi Miss! Unsa imong ngalan? Bag-o ka dinhi? Karon pa lang ko nakakita nimo." He said but I didn't understand what the heck he said. (Anong pangalan mo? Bago ka dito? Ngayon pa lang kasi kita nakita.)
I just look at him coldly before averting my eyes on him.
I look on my side and interlock an eye with someone...him again. Juan.
My brow raised when he didn't move a muscle and he continue staring at me.
"Hey. Nganong dili ka mosulti? bungol ka ba." Patuloy nung lalaking nasa harapan ko pero hindi ko na siya binalingan. (Bakit di ka nagsasalita? Bingi ka ba?)
That Juan guy creased his brows before looking at the man in front of me. Sinundan ko ang tinitignan niya at agad na tinulak ang lalaking nasa harap ko nang akma itong ilalapit sa akin ang mukha.
Napakalas ata ang tulak ko dahil natumba siya. Dumaing agad ang lalaki at nakita ko ang pagtigil nang tawanan ng mga kaibigan niya sa malayo.
"Aba't!" Nanlalaki ang mata na itinuro niya ako. "Nganong gipugos ko nimo??!" He looks embarrassed as he look at his friends. (Bakit mo ko tinulak).
From a far his friends started walking too towards my direction.
I can't understand him that's why I didn't talk. I looked at him coldly as I started walking, pero hindi pa ako nakakalayo ng hilahin niya ako pabalik at pabalang na binitawan kaya naman nalaglag ako sa lupa. Kung mahina lang sana ay baka hindi ako natumba pero biglaan yon.
"What...the?" I managed to say that.
"Hey!" Agad kong naramdaman ang bagay na pumatong sa hita.
Saktong sakto iyon pagkabagsak ko kaya natakpan ang makikita sanang panloob ko! I am wearing a damn skirt hello?!
Inangat ko ang paningin at nahuli ang senaryo sa harapan.
Juan is holding the collar of the man's polo shirt, I can see Juan's anger eyes directing at the man.
"J-jerdon...pare..." Jerdon?
I thought it's Juan? What the heck?
"Pare? Are you fucking kidding me?" Juan or Jerdon in his english thick accent. With the tone he used...it sent shiver down my spine.
This...this is the first time I got chills because of a man.
Tumayo ako at agad pinagpagan ang puwitan, hawak ang coat na nasa kandungan ko kanina. This...is familiar? Kay Juan ba to?
"Jerdon...n-nakita mo naman, tinulak niya ako at natumba ako. Pre, hindi ata ako kilala ng babaeng to!" Mayabang pa siyang tumawa kahit halata naman na kabado siya.
"Yes I saw it, even the beginning. I saw how you forced her." His jaw clenched, like he's gritting his teeth hard.
"I was...I was just asking her." Nag-iwas siya ng tingin kay Juan o Jerdon bago ako samaan ng tingin. "And clearly she's fucking rude—" agarang nanlaki ang mata niya at napabaling sa kaharap na lalaki.
Juan almost punch him!
Naglapitan na ang mga kaibigan noong lalaki dahil sa ginawa ni Juan.
"Jerdon! Tama na yan pre."
"Nakikipag-usap lang si Fred, para makipagclose, iyong babae pre ang may kasalanan."
And how is that my problem?!
Magsasalita pa sana ako pero naunahan na ako ni Juan.
Tinulak niya iyong lalaki palayo, na agad namang sinalo noong mga kaibigan nito.
"Next time I'd see you come close to her I will punch you." Pagbabanta nito kaya nagtakbuhan na ang mga lalaki.
Humarap siya sa akin na ganoon pa rin ang mukha, galit.
And now, why do I feel like he's directing his anger to me? Nawala lang iyong lalaki pinasa niya naman sa akin ang galit niya?! Hindi ako nagpatinag at nakipagtitigan sa kanya.
Umigting lalo ang panga niya bago nag-iwas ng tingin.
"Next time you will encounter with people like that, try to deny or politely decline." Pinagsabihan pa ko.
"And why would I do that?" I said irritated. Sino ba siya para makialam?
Umawang ang labi niya.
"If you don't want to decline, talk then." Sumama lalo ang mukha niya.
"And why would I also do that?" Now, I crossed my arms above my chest, feeling intimate in his stares.
His eyes went down for awhile before looking at me with confusion.
"You're rude."
I didn't feel offended with what he said. I know that.
"And so?"
He looked at me with disappointment before shaking his head then he left.
He left.
My brows furrowed when my chest made some reactions I don't like.
Yeah, maybe I don't like the feeling of leaving behind! I should be the one doing that! Fuck it. Bakit kasi hindi agad ako umalis! Naiinis ako na umalis sa lugar na iyon. Mabuti na lang at kakaunti lang ang tao ngayon dahil uwian na.
I hate Antum for making me wait here!
Hindi ko na mababawi ang kahihiyang nagawa ko kaya mabuti pa at 'wag nang hintayin dito ang walanghiya kong pinsan!
I hastily walk to go outside when the running Antum passed by.
"Insan! Insan!" Humahangos na tawag niya sa sobrang bilis ng takbo ay napalampas ang takbo na mas lalong nagpairita sa akin!
Nang mapansin na ako ang nalagpasan niya ay dali daling bumalik at sinabayan ako sa nagmamadali kong lakad.
"Insan!" Hinawakan niya ako sa braso kaya sinamaan ko siya ng tingin, pero tila tuliro siya at hindi pinansin ang masama kong tingin bagkus ay pinagpapawisan ang mukha.
"What?!" I asked irritably, obviously he has something to say but because he was sort of nervous even panicking he can't say it!
Inuuna pa kasi ang nerbyos, kakakape niya iyan. Hindi kasi mapagsabihan at nasosobrahan na.
"S-si...si inang..." Hingal na hingal pa rin niyang sabi. Hindi maituloy ang kasunod dahil yumuko at pilit hinahabol ang hininga.
My heart pounded a bit... What happened to Inang?
Iyon pa lang ang sinasabi ni Antum ay kinakabahan na agad ako.
I know Inang isn't that strong anymore, in the meantime I was at their house I saw how she had hard time breathing, and sometimes I often saw her out balancing. Minsan pa ay naabutan ko iyon na matutumba kaya inalalayan ko.
She's just stubborn sometimes because she still do housechores she know that drains her energy.
Kaya naman sa naunang mga salita pa lamang ni Antum na iyon ay kinabahan agad ako.
"Si Inang, matod niya nga gidali siya sa pagdala sa tambalanan kay nawad-an siyag kinabuhi." Dahil sa sobrang pag-aalala ni Antum at tila wala sa sarili ay diretso niya lang iyong nasabi at tila hindi namalayan na ako ang kausap. (sinugod daw sa pagamutan dahil nahimatay)
"What the effin' words are you saying?! I can't understand you!" Tila napipigtas na ang inaalagaan kong pasensya sa kanya kaya naman sumabog na ako. Kanina pa ko inis na inis sa salitang yan dahil hindi ko naiintindihan!
I know he's panicking and worried based on his face but can you blame me? He rushed here shouting, hindi mapakali and with that face he had, sinong hindi matataranta kagaya niya? Tapos ang isasagot sayo salitang hindi mo maintindihan?
Kaunting kaunti na lang talaga at masasaktan na itong si Antum sa akin e.
Hindi inaasahan ni Antum ang pagsigaw ko kaya naman nagulat siya doon at halos mapatalon pa, nawalan naman ng kulay ang mukha niya kaya ngumuso at nagpapaawang tumingin sa akin.
"Insan naman, pasensya na... masyado lang akong kinakabahan... Si inang kasi sinugod sa pagamutan--"
"Where is that? Ano pang hinihintay natin dito? We should go there!" Nang marinig kay Antum iyon ay halos tumakbo na ako sa palabas.
I know I shouldn't act like this when in the first place si Antum pa nga ang mas may karapatan dahil siya ang mas matagal nakasama ni Inang pero hindi ko rin mapigilan ang mag-alala.
I just met her but I know what I feel is not an act. I truly feel worried about her.
Sa mga araw na nakasama ko siya sa bahay...her cookings for me, the meryendas she always prefer in those almost three weeks.
Nagmamadali kami ni Antum na pumara ng trycicle. Agad na sinabi niya rito ang address ng pagamutan na sinasabi ni Antum sa driver at sinabihan niya pa na bilisan kaya naman sinunod ito ng driver.
"Mabuti na lamang at umuwi si Papa mula sa pagtatrabaho para magtanghalian! Nakita niya si inang na natumba at agad na dinala sa pagamutan. Mabuti na lang din at nasa kalapit lang iyong trycicle na pinagbabaan noong kapitbahay natin kaya agad na nakasakay si Papa at naidala sa pagamutan." Pagbibigay detalye sa akin ni Antum tungkol sa nangyari kay Inang.
I am really worried about her.
This is really a bad start here in this province. I thought I would gonna start a new beginning but I am just nearly starting yet a lot of happenings started off wrong.
"Sa pagamutan pa lamang nadala ni Papa si Inang kasi masyado daw siyang natakot kaya doon niya dinala si inang sa may magagawa agad na paraan. Tsaka na lang siguro ilipat si inang sa hospital dahil paniguradong may mga gagawin pang mga tests sa kanya. Malayo layo rin kasi ang hospital dito na may mga kagamitan na kahit papaano ay makakatulong kay inang..." nanghihinang ani Antum.
I can feel his frustration from his voice when he said that.
"Don't worry I know she'll fight. She's strong." Hindi ko alam kung sino ang sinasabihan ko noon, kung siya ba o ako. At isa pa... hindi ko rin alam kung anong dapat sabihin na makakapagpagaan ng loob niya.
I never comfort anyone.
"Sana nga... ang isa pang inaalala ko ay ang kanya pampaospital." huminto si Antum at nagdadalawang isip pa kung itutuloy ang sinasabi. "Kakaumpisa pa lang ng pasukan... paniguradong wala pa masyadong mahihirap na gawain ang ipapagawa sa amin... kaya naman baka sumama ako kay Papa pagkakauwian sa kanyang trabaho... para makatulong." tila kinakausap niya na lang ang sarili niya.
I sighed. I want to help too.
"I have some money with me, I can pay her hospital bills--"
Pabirong tumawa si Antum sa sinabi ko.
"Ano ka ba Acqui... hindi ko ito sinasabi sayo para dyaan. I just want to open up. Para kapag nagkaproblema ka rin ay hindi ka mahiyang lapitan ako at magsabi ng saloobin mo." ngumingisi pa siya.
"I'm not kidding. I want to help her, she's my grandmother too."
Ngumiti lang si Antum at hindi na nagsalita. Mukhang nalunod na sa kakaisip kung ano ang mangyayari at mga gagawin niya.
What he said awhile ago flattered me. I know he's soft hearted man. Pero hindi ko aakalain na ganito siya kalambot na parang babae, hindi lang pinsan ang turing niya sa akin dahil pakiramdam ko ay itinuturing niya rin akong kaibigan.
I never had any friends in Manila. Not because i'm not sociable well kind off, sometimes, but the main reason was because I don't want to be pitied by a so called friend when things gets hard on me. Especially my family.
I had a friends way back in high school but when they found out my family issues they throw me out of their circle.
At ang malala naging bullies ko pa.
Nakarating kami sa isang... parang bahay. Ito raw ang may pinakamalapit na pagamutan dito. I think this is a center. Pagamutan lang ang tawag.
"Nasa loob sina Papa at Inang, ang Tiya naman ay nasabihan na, hindi ko lang alam kung nandito na ba o nasa byahe pa lamang." aniya habang patuloy ang lakad. Nakasunod naman ako sa kanya.
Pumasok agad kami sa loob dahil unang una, there's no guard outside checking anyone who would enter the facility.
As we went inside my heart almost shatter when I saw the patient waiting and lining up on the chairs. There's I think a nurse or doctor on the table checking up on the patients. There are also a curtain that seems to block anyone to see whoever is inside the curtain.
Pagkapasok namin ay may isa pang babae na nasa table malapit sa pintuan naman na para bang nagsisilbing receptionist nila.
"Oh Antonnio Umair!" tawag noong babae kay.... Antum?
I saw how Antum look at the girl when that girl called the name.
Oh geez. Antum's name is Antonnio Umair? What a unique name. Umair is an irish word.
"Hala ka Edita hindi sana masarap ang ulam mo mamaya, napakasama ng ugali mo para tawagin ako sa buo kong pangalan." he snorted at the girl.
Tumawa lamang ang dalagita bago nagsalita ulit.
"Si inang mo ba ang hanap mo...?" bumagal ang sinasabi niya noong malingunan ako sa tabi ni Antum.
"Oo, nasa loob ba sila ni Papa nitong mga kurtina?" Inosenteng tanong ni Antum at hindi napansin ang pagbagal nang pagsasalita ng babaeng tinawag niyang Edita.
The girl look at me with curiousity, seconds later her eyes turn into confusion as he look at Antum back to me. Oh please no. Not with her thinking. Alam ko na kung saan patungo ito kaya bago pa man maunahan ng babae ay kinausap ko na agad si Antum.
"Where's Inang?" Tanong ko kay Antum. Hindi na hinarap pa ang babae.
"Saang numero ba sina Inang, Edita?" Tanong niya sa babaeng tila nag-iisip pa.
"A-ah...sa ikatlo Antionnio—"
"Salamat Edita, pupunta na kami ng pinsan ko doon." Putol ni Antum sa pagbuo ng pangalan niya.
The girl eyes widened but before I can see further of her reaction Antum held my arm to walk to that certain number he was asking earlier.
Hinawi ni Antum ang kurtina na nakatabing at doon naabutan si Inang at Uncle.
Nakahiga si Inang sa isang maliit na kama para sa mga pasyente roon at natutulog, si Uncle naman ay nakaupo sa tabi ng higaan at nakayukong hawak ang kamay ni Inang. The view suddenly stir me some realizations.
Kahit pa hindi gaanong maganda ang buhay dito at hirap ang mapupumuhay, the strong bond of a family made them brave.
As I watch how Antum immediately went to his father's side to pat him and asked him different questions, how his face worriedly look at Inang. It tells me how different the living here compare to Manila.
Mommy and Daddy was mever like this.
So I wouldn't even be shock if what Antum said awhile ago will not going to happen.
Mommy going here is a miracle if ever.
She never care, I was once rushed to the hospital years ago and what? They never visited me. Only my yayas took care of me that time. She said Daddy has an out of town business and she's going with him.
Family love is something I never felt in my life.
That's why I think it's forbidden for me to feel that word. It's pathetic and useless.
Care... worried. Maybe that was what I felt awhile ago.