Malia POV:
I am alone in the living room at the moment. I don't want to go kay mommy at baka madagdagan kopa ang init ng ulo nito. Additionally, I am unable to speak with dad because he has left and he will speak with Eva. Is dad actually being unfaithful to mom?
"Ma'am ayos lang po ba kayo?" akmang pabalik na ako sa room ko nang bigla akong nilapitan ni manang.
"O-opo manang. Hindi ko nga po alam ang nangyare, gusto ko sana malaman. Kayo po? Alam niyo po ba?"
"Ah, eh. H-hindi po ma'am. Nilapitan ko lang po kayo kasi mukhang hindi po kayo okay. Ang tamlay niyo po ah, ito po tubig" sambit ni manang sabay abot sa akin.
"Salamat po. Sa room ko lang po muna ako" pagpapaalam ko at dumiretso na.
Pagkadating ko ng room ko ay humiga lang ako sa kama and think what will be the possibility that may happened in our family.I wanted to call kuya Luis and Alfy, but they were still in the office and working on something, so I refrained. Mama Imee also has a senate hearing and is quite busy kaya naabutan sila ng gabi.
I'm just overthinking and about to cry when my phone rings and it's Jessan who's calling.
On Call
"Uy teh, sama ka ulit?"
"Hi! Saan?"
"Saan pa? Edi doon sa pinupuntahan natin kada gabi. Sama kami ni Keirt"
Napaisip ako ng ilang sandali dahil baka sumusobra na ako and I'm already taking advantage kay mommy dahil sa pagka busy nito at ganoon din kay daddy. Mabuti na lang at hindi naman ako nahuhuli ni yaya o ni manong guard kapag lumalabas ng gabi.
"Oh teh, okay ka lang? Kung hindi ka sasama ayos-"
"No, I'm coming. Same time right?"
"S-sige, pero ayos ka lang ba? Ang lamig ng tono ng boses mo ah"
"Y-yes Jessan I'm fine. Just see you in a minute" banggit ko at binabaan na lang linya ito.
Minutes passed by at nakapatay na halos lahat ng ilaw sa bahay at ang mga tao ay tulog na rin. I guess mom's already asleep, kaya nagsimula na akong magpahinay-hinay ng alis. I've done it successfully hanggang sa pintuan pero nang lalabas na sana ako ng gate ay biglang nag open ang lights ni mom sa room nito kaya nagtago muna ako.
Then she opened the the sliding window sa itaas na parang may kinausap sa phone nito. And it looks like mama Imee.
"Yes manang, I'm home na. Bakit ka napatawag, is there an emergency ba?" giit ni mommy.
I can't hear mama Imee's response pero medjo naiintindihan ko ang pinag-uusapan nila hanggang sa.
"Ate can you please avoid my daughter muna? Minsan kasi hindi na kami nagkakausap, plus may hindi pagkakaintindihan pa kami ni Greggy. Hindi naman na inilalayo ko ang anak ko sayo. But can you just please give Malia and I some space?"
"Oh what about Malia na naman? Don't tell me manang, na hihirami-. What do you mean she's going to say something confidential? Nataasan ko ng boses noong isang gabi nang umuwi dito, pagkatapos non ay kapag nag-aabutan naman na kaming dalawa dito sa bahay ay tulog na ito o kaya parang ayaw magkausap sa akin. Maybe you're giving her some details na ikalalayo naman ng anak ko sa akin manang?"
"I'm just going to talk sa kanya mamaya, and I'm sorry sa mga nasabi ko sayo manang. Sana ay huwag sumama ang loob mo sa akin. Goodnight" dagdag pa ni mommy at binabaan na ng telepono si mama, akala ko ay babalik na ito sa pagtulog niya ngunit bigla ko natumba ang halaman sa may sa labas ng pintuan kaya narinig nito.
"Who's that?" she said at kaagad naman akong kinabahan.
Then I heard that her door opened na pupunta ito sa labas.
"Damn it!" I said and I can already heard mom's footsteps kaya nagdali-dali na lang ako lumabas ng gate at nandyan na pala si Jessan sa labas ng bahay kanina pa.
"Oh teh kanin-. Huy! anoba Malia bakit tayo tumatakbo" sabay hatak ko sa kanya para magtago sa gilid.
"Just please keep your mouth shut, muntik na ako makita ni mommy"
Nang may biglang lumabas sa gate namin na nasa gili ko lang.
"May tao ba jan?" It was mom holding a flashlight at papunta na ito sa amin ni Jessan na kami naman ay nagtatago na nakadapa sa mga dahon and I can feel my mom's presence papunta rito.
"Ma'am magandang gabi po. Ano pong ginagawa ninyo jan? Mag-ingat po kayo jan kasi madilim po jan at may butas mo jan, baka ay mahulog po kayo at ang lalim nun" one of the barangay tanod said na naglilibot.
"Oh kayo lang po pala, I'm just checking lang po, para po kasing may nakapasok sa bahay namin at natumba po yung halaman"
"Nako ma'am baka aso lang po yun o hangin, ang lakas po kasi ng hangin ma'am oh"
"Baka nga po anong pero parang tao po eh, there's a footsteps po kasi patungong gate"
"Ah ganon po ba ma'am? Pwede po nating i check ang cctv sa barangay at tukuyin kung may pumasok o wala po"
Gusto ko na lang magpalamon sa lupa at baka pati mga kaibigan ko ay madamay sa pagkagalit ni mommy kapag nalaman niya ang ginagawa ko kada gabi. Sana huwag naman. Jessan, who stood by my side, was already perspiring with nervousness. We are simply awaiting mommy's response, which is critical to our friendship's survival.
"Sige na lang po manong, huwag na po baka tama po kayo. Baka aso lang po talaga, minsan kasi makaka daan sila sa gate namin kasi ang baba"
"Sigurado po kayo ma'am?"
"Opo, salamat nga po pala. Pasensya na rin po kayo sa istorbo"
"Walang anuman po ma'am, kayo rin po. Baka matutulog na po kayo gabi na rin po" manong tanod then bid his goodbyes to mommy, who promptly returned to the house.
After what happened , Jessan and I exhaled a sigh of relief.
"Teh jusko ka. Muntikan na tayong mabuking ni tita Irene dun. Huwag na lang kaya natin ituloy? Kinakabahan ako para sayo" banggit ni Jessan.
"Goodness gracious. Me too, pero tuloy na lang natin Jes. Nandito naman din ako baka kasi kapag bumalik ako mahuhuli talaga ako ni mommy. Isa pa ay may importante akong sasabihin sa inyo"
"Sure ka teh?" I just nodded and we headed to where Oliver and Keirt were.
"Oh, natagalan ata kayo?" tanong ni keirt sa amin na nasa labas ng sasakyan na si Oliver naman ay nasa loob naghihintay sa amin.
"Kwento ko na lang sa loob ng sasakyan" sambit ko at tumungo na kami.
Habang kami ay nasa biyahe ay kwenento ko sa kanila kung anong nangyare kanina.
"Mabuti na lang talaga hindi kayo nahulog sa butas" sambit ni Keirt.
"Huy muntik na nga kami mahuli mga butas pa sayo jan" sagot naman ni Jessan at bigla namang nahantong sa pagbibiruan ang usapan namin hanggang sa kinamusta ako ni Oliver.
Pagbaba namin ng sasakyan at naglalakad na kami papunta sa loob ay may biglang tinanong si Oliver sa akin.
"Were you hurt?"
"Oh, uhm hindi naman. Okay lang ako"
"Next time we can come here rarely and we can tell this to tita Irene. Hindi naman ata magagalit si mommy mo"
"No!" nang napasigaw ako.
"I mean can we keep what we're doing as a secret? I don't think my parents are in good terms right now"
"Oh sure how are you emotionally?" finally someone literally asked me about my mental health.
"U-uhm-"
"Promise me not to hide yourself when you're in pain for I can see it in your eyes. It's unfair that we laughed together but you cried alone. As your friends we really care for you okay?"
Hearing those words from Oliver made me feel as if they're my home and safe. I think my tears are gonna fall in just a seconds until-
"It's okay not to be okay. We understand you" Oliver said and wipe my tears.
"Oh uhm thanks. But I'm okay, really fine. It's just I think you guys are already my family"
"Don't think for it's a fact" he said at nginitian ako ng tipid nito at nagpatuloy na kami sa paglalakad hanggang sa nakarating na kami sa paroroonan namin.
Pagkadating namin doon ay meron talagang dalang mga pagkain mga toh.
As we ate, I couldn't stop thinking about how they might react if they found out later about my condition.
"Ito nanaman tayo, nakatulala ka nanaman. Teh Malia ayos ka lang ba talaga?" nagulat naman ako sa biglang sinabi ni Jessan.
"Oh uhm, yes I'm really fine. By the way, I have something to tell mamaya guys"
"Mukhang kinakabahan ako sa sasabihin mo teh. Pero okiee" sagot naman ni Jessan.
Nang makatapos na kaming kumain, kwentuhan at oras na para umuwi ay mukhang nakalimutan ata nila na may sasabihin ako. But Oliver does not appear to have forgotten that I have something to say while Jessan and Keirt are cleaning up sa pinagkainan namin.
"So what is it Lia?" he suddelny said.
"Ay oo nga diba may sasabihin ka teh? Ano na yun?" dagdag pa ni Jessan na sabay silang nakatingin sa akin ni Keirt.
"Oh I just want to inform you guys na" tumigil ako bigla sa pagsasalita at hindi ko alam kung iapgpapatuloy ko ba ang gagawin ko pero wala eh nandito na tayo.
"Ano teh?" sambit ni Jessan at tatlo silang naghihintay sa sasabihin ko.
"Uhmmmmm"
"Malia sabihin mo na at kaming mga kaibigan mo ay kinakabahan na!" nagulat ako nang biglang nagsalita si Oliver na may halong pangamba.
"I-I have leukemia . Acute myeloid leukemia guys" and that's it. My tears, and all of them could not be stopped. Even Keirt, I assumed he was quiet pero may nararamdaman rin pala.
Then Jessan came and hugged me.
"Teh huy huwag ka namang mag prank. Hinding magandang biro yan diba!?" the she turned her gaze upon Keirt and Oliver.
"Teh tutulungan ka namin hanggang sa makakaya namin, pero bakit ngayon mo lang sinabi ilang gabi na tayong nandito. Ano ka ba naman. Kelan lang? Ano nakapag start kanaba ng chemo mo?" then I just shooked my head as an answer.
"Last week pa meron ako nito Jess" dagdag kopa.
"Malia! Ano ba! Gusto mo bang mamatay? Ito naman kasi hindi nagsusumbong kung anong nangyayare sa amin mga kaibigan mo kami! Ang daming oras na sinayang mo dapat sana ay nagpapagaling ka at nasa hospital ka, huwag mong sabihin na hindi pa alam nila mommy and daddy mo"
"You're right" I respond at hindi ko inaasahan na sasagot ito na ikinagugulat..
"Ang tanga mo! Literal Malia, ang tanga-tanga mo!"
"Jessan stop it na" Oliver's trying to stop Jessan from yelling at me.
"Hindi! Ang dami mong oras na sinayang na dapat kung may sinabihan ka lang na isang pinagkakatiwalaan mo o pamilya mo eh di sana nagpapagaling kana ngayon. Nag-iisip ka ba Lia? Ano ka ba naman! Pati pamilya mo tinataguan mo ng secreto na na para rin naman sa ikakagaling mo!
"Why're you acting na ikaw yung may sakin Jessan? I know it's my fault pero huwag mo namang ipamukha sa akin na isa akong walang kwentang tao! Mom and dad are not in good terms right now Jessan! I don't know how to start on telling them, at sa ilang gabi na magkasama tayo na hindi ko sinabi ang sakit ko dahil nasasaktan ako kasi ayokong mapalitan ang mga ngiti niyo ng mapapait na emosyon lalo kana! It's unfair, then why is it what I said has such a strong impact on you?"
"Kasi ayokong mawala ka! Ayokong mawalan ulit ng mga taong nagmamahal sa akin!"
"What do you mean mawala-"
"Inampon lang ako ng mga taong kasama ko ngayon! Yung nanay at tatay ko ay namatay din dahil sa leukemia! Huli ko na rin nalaman na meron silang ganyan na sakit na pareho sayo! Kung sinabi lang nila sa una pa lang ay kasama kopa sana sila sa ngayon at masaya kaming namumuhay sa bukid kahit hindi ako nakapag aral! Pero yung sayo Malia, sabihin mo na sa pamilya mo habang may oras pa! Kasi kaming mga kaibigan mo ang nasasaktan sa mga lihim mong pinagkakait na sabihin na para rin naman sa ikabubuti mo!"
"Kasi ayoko kayong masakta-"
"Pero ngayon nasaktan mo na kami! Lahat kami! Hindi ka naman ganyan noon ewan ko ba ang laki ng pinagbago mo, ang hirap kasi sayo sobra kang mabait. Sorry ka nang sorry sa mga bagay na hindi mo naman kasalanan, inuuna mo yung sitwasyon ng iba kahit nasasaktan kana. Minsan sa sobrang pagiging mabait mo Malia hindi mo alam naaabuso ka na ng ibang tao, kaibigan kita pero mas ako yung nasasaktan kapag nagiging mabait ka!" then Jessan suddenly walked out na sinundan naman ni Keirt.
Then here I am, left in tears. I don't know if Oliver's still here.
"Hey" he suddenly spoke behind me na kaagad naman akong tumalikod.
"Are you gonna tell me something also?" sambit ko.
"Just let it out" then he offered me his handkerchief.
"I'm sorry kung hindi ako makalapit sayo for your-"
"For my safety. Yes I understand that, wala to noh. Alam kong magagalit rin naman kayo sa sasabihin ko"
"Well not me"
As a result, I immediately looked him in the eyes and asked as to why.
"Because I care for you, tama ang sinabi ni Jessan na sa sobrang bait mo ay naaabuso kana ng iba. Don't let other people destroy for who you are just because mabait ka, you always take the blame hanggang hindi mona natirhan ng pagmamahal ang sarili mo"
"Yeah tama kayo. Mamamatay rin lang naman ako sa huli for we don't know that my leukemia's already severe"
"Don't say that, we'll help you"
"Help?" tsaka ako nagbuntong hininga.
"You just saw what happened, akala mo may tutulong pa sa akin-"
"Kung ayaw nila, I'm going to help you"
"Ano!?"
"You're too kind para mangyare sayo yan"
"Ewan ko ba baka karma ko din to-"
"No it's not, we love you and I love you"
Bigla akong napa tingin ulit sa kanya habang pinagpapatuloy ang ginagawa kong paglilinis.
"You wha-
"Tara na, umuwi na lang tayo guys. Mukhang natataranta si Jessan sa mga nangyare" suddenly Keirt came in.
"O-oh sure pakitulungan na lang kami ni Oliver sa pagtatapon" I said and they insist na sila na lang ang tatapos at magliligpit.
Nang matapos na ay kaagad na kaming lumabas at nakita namin si Jessan na nagtitingin sa kalangitan nang tinawag na ito ni Keirt na aalis kami ay hindi na ako pinapansin.
"Just let her muna Lia, baka mamaya babalik rin ang dating anyo niyan" Oliver suggested na kaagad ko naman itong tinanguan at pumasok na sa loob ng sasakyan.
Habang nasa biyahe kami ay walang ni isang boses na nagsasalita hanggang sa makarating na kami sa may bahay banda at lalabas na ako ng sasakyan.
"Bye guys I'm so sorry for wha-" when Oliver signaled me to stop talking and I already know what he mean na kasi nandito si Jessan.
"Uhm bye guys see you again I guess" sambit ko sa kanila at nagpaalam naman sila except for Jessan.
"Mag-ingat ka sa pagbabalik" Oliver said at ganoon din si Keirt nang isasara ko na ang pintuan, nagulat ako nang may biglang nagsalita.
"Mag-ingat ka" it was Jessan kahit malamig ang tingin nito sa akin ay nginitian ko na lang at tinanguan.
"I will kayo din" I said at tumungo na.
Pagkadating ko ng gate ay ganoon pa rin, yung nahawi kong tanim kanina ay mukhang pinaligpit ni mommy kay manang. Mukhang tulog na rin ata sila kasi nakapatay na lahat ng ilaw dito sa bahay.
When I entered, I abruptly closed the door.
"So smart to escape Malia Victoria Araneta buti naisipan mong bumalik pa" then mom appeared out of nowhere.
"Oh m-mom! I need to tell you something" naisipan kong sasabihin na sana sa kanya kung anong meron ako.
"Stop doing such things na mabubuking ka Malia! You think hindi ko alam na gabi-gabi habang wala ako o tulog na ako is you're escaping at kung saan-saan pupunta? Sino ang kasama mo at saan ka nagpupunta?"
"Mom I'm with Jessan and other friends every night and I'm sorry if I take advantage sa mga panahon na busy ka but mom I need to tell you somethin-"
"Shut up Malia! From now on you're grounded and you'll be sleeping with me every night!"
"Mommy yes I know that I'm grounded but please I just need to tell you something!"
"Sinasagot-sagot mo ako ngayon? And don't make friends na sa mga kaibigan mo na nakakasama mo sa ngayon they're just influencing you na sagot-sagutin ako-!"
"Mom no you can't! I just need to tell you something nga!" I was surprised when I suddenly raised my voice and mom abruptly approached me, clutching my hand strongly until I could feel the pain.
"M-Mommy you're hurting me" pagmamakaawa ko sa kanya while her gaze is trying to eat me alive.
"Remember this Malia, wala akong anak na pinalaking bastos at walang modo! I don't want to hear lies from you. Now dress up and sleep to my room! Doon ka matulog!" sabay bitaw nito sa kamay ko at wala na akong nagawa kundi sundin na lang ang sinasabi nito.
When I returned to my room, I sobbed uncontrollably. Tama nga si Jessan ang tanga ko.
It took me a few minutes as well, but finally I was ready to sleep and went to mommy's room. I just checked my face in the mirror, and it remains pale. And I combed my hair in disbelief at what had occurred. Ang kapal ng mga buhok kong nahuhulog sa sahig.
A/N: late nanaman ako nakapg update hehehe.