Chapter Seventeen: The Things
Hindi mawala ang tuwa sa ekspresyon ni Alexander, ang laki-laki nang ngiti niya habang nakaakbay sina Silas at Yael sa kanya.
Sa mga ganitong panahon, dapat galit si Alexander, dapat galit siya at puno ang mukha niya ng pagkabigo pero heto siya, nakikitawa kasama yung mga kaibigan niya.
Napangiti ako sa mga itsura nila, muntik ko na ring mabitawan yung phone ko habang nirerecord ko yung reaksyon nilang tatlo. Nanghihingi kasi si Silas nang video para maipost niya mamaya sa Facebook.
I ended the recording and instead took a picture of the beautiful sight in front of me. Silang tatlong matatalik na magkaibigan, they're literally brothers at this point.
And just like that, they blew the horn as a sign that the game is over. Senior high school students won at natalo yung mga 10th graders, natalo yung grade na'min. Honestly, it didn't matter kung sino ang manalo basta ang importante ay naenjoy nang mga estudyante yung laro.
Natalo man ang grade na'min, nagenjoy naman kami at libre rin ang araw na'min na walang klase.
Puro laro lang o kainan, it's so good... it's a really good day with free food too!
Intramurals are fun.
It's just a good week for everyone in NEO except elementary students in fifth grade and below.
I tried to look around for Genevieve but she seems to have gone somewhere else with Quinten.
Naalala ko yung sinabi niya sa'kin na kailangan niya raw pikturan at videohan si Quinten para i-send sa dad niya at step-mom niya.
She hates it, but she had to do it for her allowance. She went to Quinten after the game to talk to him, ewan ko nga lang kung saan sila nagpunta dahil 'di ko na sila makita.
Oh, well.
Tetext ko na lang siya mamaya.
I don't want to bother them, baka mag-away pa sila at ayokong masama sa away nila.
Kinuha ko yung malamig na tubig na kanina ko pa yakap yakap para maibigay ko kay Alexander pagkatapos sana nang laro.
It's a habit of mine, it's my job to give him some water when he's sweating after a long, hard practice from playing basketball.
He likes it cold, of course.
Minsan nga binubuhusan niya yung tubig sa mukha niya o sa ulo niya para magising siya.
Sinasaway ko siya sa tuwing ginagawa niya yun, paano kung pagalitan siya nang teacher?
O paano kung wala siyang damit nung araw na yun? Ano namang ibibihis niya?
"Itigil mo nga yan!"
"Bakit ba? Wala namang nakatingin!"
"Binasa mo yung sahig!"
I sighed.
I'm pretty sure he still does it during PE, siguro sa banyo o sa may locker room.
Cross fingers na 'di siya mapagalitan dahil sa ginagawa niya.
Nag-tama bigla ang mga mata na'ming dalawa ni Alexander habang nakaakbay pa rin yung dalawa sa kanya na kanina pa tawa nang tawa sa isa't-isa, mukhang inaasar nila si Alexander kasi hindi siya nanalo.
Binigyan niya 'ko nang matamis na ngiti sa labi niya, agad namang tumindig ang balahibo ko at bumilis ang tibok ng puso ko.
This is just normal for me now, this feeling cannot be stopped at this point sa tuwing nakikita ko siya o tuwing nakangiti siya sa direksyon ko.
I need to breathe.
Shit, I always forget to breathe when it comes to him.
Huminga ako nang malalim at naglabas nang maliit na ngiti sa direksyon niya.
Lumaki ang ngiti niya sa'kin at nabaling ang atensyon niya kanila Ryland.
I love it, goddamnit.
I love it when his smile gradually gets bigger when I smile back at him, but at the same time I hate it because it makes me think na akin lang ang ngiting yan.
Na baka ako lang ang dahilan kung bakit may ngiti sa labi niya o ang dahilan kung bakit ang tamis tamis ng ngiti niya.
I'm delusional, I really am.
Hindi rin nakakatulong yung singsing na binili niya para sa'ming dalawa.
A friendship but he prefers to called it as OUR ring.
A sign of friendship, a friendship between me and Alexander. Kinikilig pa rin ako, alam ko na wala naman dapat akong ikasaya sa friendship ring na 'to, but shit... I just... can't help but smile.
These feelings are growing spreading throughout in my body.
Nababaliw ako, naaadik, tapos nahuhulog ulet. I can't help but think if I should confess to him again, ilang beses ko na bang sinabi sa kanya na gustong gusto ko siya?
Gano'n pa rin ang sagot niya, hindi ko maintindihan, siguro hindi lang talaga niya 'ko gusto at naiintindihan ko naman.
Kaso ano namang gagawin ko sa nararamdaman ko?
Gusto ko mang itapon pero lagi ko siyang nakikita kaya nababalik yung nararamdaman ko at mas lalo lang lumalala.
Pero minsan, may mga time na siya ang nagiging dahilan din nang paglaho nang ngiti ko.
Pagbalik niya sa may mga bench kasama yung mga teammates niya, may lumapit sa kanyang kapwang estudyante na babae at binigyan siya nang tubig, yung malamig na tubig at pati na rin yung brand na gustong gusto niya.
Ngumiti siya, ngumiti si Alexander at tinanggap yung tubig.
Nakangiti rin yung babae sa kanya tsaka sila umupo, magkatabi pa.
The way my heart stopped beating when they started talking to each other and laughing after.
Napapikit ako agad at umalis mula sa kinauupuan ko para lang makalayas dito sa loob ng gym.
Heto nanaman ako, nasasaktan nanaman ako dahil lang may kausap siyang ibang babae at tinanggap niya yung tubig. I always forget to breathe, yes but I always forget too to that I'm not the only girl who likes him.
I always forget that I might not be the only girl that makes him smile like that, maybe he's not even smiling at me.
I'm just a friend, a friend.
Naglakad papunta sa canteen kahit wala namang mga estudyante sa loob.
Tapos naman na rin yung laro kaya pinapakalma ko lang yung sarili ko sa loob ng canteen bago ako bumalik sa classroom para kunin yung bag ko at umuwi kasama si Genevieve, that's if Genevieve would even go home with me.
I tied my hair up in a tight ponytail, just as tight as my heart right now.
Tubig lang yun.
Tubig lang!
Naiinis ako dahil binigyan siya nang tubig at tinanggap niya rin? Anong klaseng bagay 'to?
Talagang naiinis ako dahil lang sa isang tubig? He probably received so many water from other students too in his class in PE... girl... girl classmates.
Huminga ako nang malalim at kinuha ang cellphone ko para itext si Genevieve kung uuwi ba siya kasama ko, kung hindi man kaya ko naman mag-isang umuwi.
Actually it's better if I'm just myself in the bus at wala akong tabi para makinig ako sa mga kanta sa cellphone ko.
This is also probably the only time where I would be riding the bus by myself because I used to ride in a jeep but who cares?
Gusto 'kong mapagisa, gusto ko lang mapagisa... kahit ngayon lang.
Pagkatapos no'n, magiging okay na 'ko sa lunes. It's not like this hasn't happened to me before, it happened not just once but million times already.
Pagod ako. Pagod na pagod na 'ko. Gusto ko na talagang itapon lahat, but he makes me want to pick up all the pieces again and start falling over and over again.
He makes me want to look after him and be that girl.
The only girl who would give him the water bottle and the only girl he would give his smile to.
Gustong gusto ko siya. Gustong gusto ko si Alexander. Years later and I'm still into him, I'm still obsessed and crazy about him.
Pagod na rin akong magtago nang nararamdaman ko sa kanya, pagod na 'kong magtago na gusto ko pa rin siya, pagod na 'kong umaktong nakamove on na 'ko. As if makakamove on ako.
I texted Genevieve again at sinulat ko na okay na muna kung ako na lang mag-isa for now, mukhang nagtaka siya sa tinext ko pero nireplayan ko siya na magiging okay ako.
Kailangan ko lang talagang mag-isip at magpahinga, for two weeks before the Intramurals talagang tinulungan ko yung mga magkakaibigan na gumawa nang poster for the cheering squad kahit 'di naman ako kasali.
Well, at least I helped at may extra five points ako, direct pa sa report card. You're welcome, mom, may nagawang maganda ang anak mong sobrang galit at stressed ngayon dahil 'di siya gusto nang taong gusto niya.
Lumabas ako mula sa department na'min at nginitian ko na lang yung mga guwardya, naintindihan naman nila na tapos na yung laro at puwedeng puwede na 'kong umuwi.
Kapag tapos na yung last na laro ng Intramurals, it doesn't matter kung anong oras na... puwede ka nang umuwi kahit walang permisyon galing sa teacher o sa kung sino man sa school.
Ugh, I just need to listen to some music.
Might as well buy me some snacks before I return to my house. Hindi naman ako nagdidiet, at 'di ko gustong magmaintain nang katawan ko, gusto ko lang kumain at lumamon habang nanonood ako nang Daredevil.
Paglabas ko nang mismong gate ng school, may narinig akong boses na tumatawag sa'kin. And I know that voice very well, ipinasok ko yung earphones sa magkabila 'kong tenga so I won't hear him.
I know that I promised that I won't avoid him again, especially what happened before but this, I need this.
I need to get away and think about myself and not about him.
Oo, siya pa rin yung nasa utak ko, siya pa rin yata yung nasa utak mamayang gabi... pero ngayon, sarili ko muna ang gusto 'kong itatak sa utak ko.
I played the song with my eyes closed as I continued to walk towards the bus stop until I felt someone grab me by my wrist.
Agad nabuksan ang mga mata ko at ang una 'kong nasilayan ay yung mga asul niyang mata. His eyebrows were furrowed and he's talking about something pero 'di ko naman siya marinig.
Tinanggal ko yung earphones ko at nagkatinginan kami sa isa't-isa. I sighed before I started talking.
"Hindi kita narinig, bakit?" tanong ko sabay may pa-inosente pa yung reaksyon ng mukha ko.
"Saan ka pupunta?"
"Uuwi ako, Alexander." I answered, trying to hold myself back from raising my voice.
"Hindi ka man lang ba sasama sa'min sa after-party?" he asked again habang hingal na hingal din siya.
Nagpalit siya nang damit, puting t-shirt and black Adidas sweatpants.
His hair is messy as always pero 'di nawawala yung kagwapuhan niya kahit ganoon yung buhok niya.
"No, sabi ko nga uuwi na 'ko." sabi ko ulet at inialis ang kamay niya sa pulsuhan ko.
"But you said you'll go."
"I didn't." I answered while walking towards the bus stop, I realized that he was walking behind me.
"Yes, you did, Katerina." huminto ako sa paglalakad at huminga ako nang malalim, lumingon ako para harapin ulet siya.
"Maybe I did, but it's changed now. It's not like they won't go on with after-party because of me, right?" I grinned and began to walk again.
Nasa likod ko pa rin siya sinusundan pa rin niya 'ko.
I'm pretty sure na yung after-party mangyayari sa gym o doon sa college campus next to ours. Bakit ba niya 'ko sinusundan? Baka naman may kailangan siya.
"Are you alright?"
"Yes, I am."
"You look upset..."
"Because I am tired, Alexander." huminto ulet ako and clenched my fist.
I don't want to go through this right now.
Mas lalo lang akong nagagalit, I hate myself whenever I get jealous.
I don't want this anymore, at least for now ayoko munang isipin pero ngayon nandito siya sa likod at alam 'kong malapit na 'kong sumabog.
"Tired? What happened?" This time, siya naman ang humarap sa'kin at inilagay niya yung kamay niya sa noo ko para itsek kung may sakit ba 'ko.
"Sabi ko... pagod ako, hindi sakit."
"I just... want to make sure."
"Alexander."
"Hm?" inalis niya yung kamay niya at nagtitigan kami for a few seconds before I spoke.
"I am not going to the after-party. Wala akong energy para sumayaw o kumain, sana meron akong energy para sa ganong bagay ngayon but sorry... I don't have it right now." I sighed again.
It's a lie.
Ang dami 'kong energy salamat sa selos ko, ready na ready na nga akong sumabog pero kaya ko' to... this is not the first time I've been this jealous before.
"Fine. But next time, next Monday..." he paused at ginamit pa yung hintuturo niya sa'kin sa may pisngi ko.
"We'll celebrate together. You, me, Silas... and everyone in our friend group, we'll have fun, alright?" nakangiti niyang sabi.
"This Monday?"
Tumango siya na para bang bata at binigyan ako nang ngiti pagkatapos.
I sighed again.
Fine.
At least sa lunas hindi na 'ko galit o nagseselos, at least okay na 'ko. Hindi ko na kailangang magsinungaling sa lunes tsaka I'm pretty sure kasama sina Silas at Yael so magiging maayos ang lahat.
"Fine." lumawak ang ngiti niya at hinawakan ako sa balikat ko.
"Thank you. The fun time with the group won't be as great if you're not there." ako naman ang ngumiti sa kanya at inalis ko ulet ang kamay niya sa balikat ko.
"Alam ko."
"You should get some rest, Rina. Akala ko naman galit ka sa'kin o baka iniiwasan mo nanaman ako." tawa niyang sabi.
Well, hindi ako galit sa kanya more like galit ako sa sarili ko and yes iniiwasan kita, Alexander.
I'm doing this not because of you but because of myself, galit ako na nagseselos ako.
Ano namang excuse ko?
Na nagalit ako dahil tinanggap mo yung tubig nung babaeng katabi ko kanina?
"Hindi ako galit, I'm just really... tired, I promise."
Yeah, sure... Rina.
"Well, good. I am happy and relieved. Anyways... I'm also here for another thing."
"Hm? Ano naman yo'n?" tanong ko at ipinasok ulet yung earphones ko sa tenga ko.
"Tubig?" nagulat ako sa sinabi niya at agad nabalik yung tingin ko sa kanya.
Ano? Tubig?
Wait... like... water bottle?
Nanghihingi ba siya nang tubig as in ngayon na?
My eyebrows furrowed and my jaw tightened from this feeling spreading throughout my body.
"Anong... tubig?" I almost stuttered.
"Lagi mo 'kong binibigyan nang tubig, 'di ba? Nasaan na? Kanina pa 'ko nauuhaw..." he added while he's still looking at me.
Puno nang galit at selos yung utak ko pero ngayon gulat, napalitan nang gulat at yun na lang din ang natira. Pinikit ko ang mga mata ko at bumuntong hininga ako, what is wrong with me?
"Hindi ka ba nila binigyan nang tubig?"
Binigyan naman siya nung babaeng yo'n tapos ngiti ngiti pa sila sa isa't-isa na may kasamang tawa.
God, I'm getting upset again just thinking about it. I'm torturing myself by even playing it inside my head over and over again.
"Binigyan nga 'ko pero 'di ko ininom yung bote."
"Bakit naman? Kaya ka pala uhaw na uhaw..."
"I told you, I only accept water bottles from you."
I stopped.
Hindi ko na alam kung mararamdaman ko sa sinabi niya.
Hindi niya ininom yun dahil 'di galing sa'kin yung tubig?
Anong klaseng pag-iisip yan? Anong klaseng utak ang meron sa lalaking 'to?
"Are you okay?" he asked next to me.
I felt it, I felt my heart beat fast and I knew what was going to happen next.
Kinagat ko yung labi ko nang mahigpit bago ko pinitik yung noo niya nang walang pag-aanlingan.
Nagulat siya ginawa ko at hinaplos haplos yung noo niya.
"Ouch, Rina... what--" hindi ko siya pinatapos at lumingon ako at naglakad ulet.
"Stupid... Cardoza!" I yelled.
This time, hindi na 'ko tumalikod o huminto pa habang tinatawag niya pa rin yung pangalan ko, yung lakad ko ay naging takbo na nang maramdaman ko yung pag-init ng magkabila 'kong pisngi.
I'm blushing, fuck!
Tumakbo ako papasok sa pinakamalapit na bus sa bus stop, umupo ako sa likod at pinatugtog yung kanta, nilakasan ko yung volume.
I took deep breaths, I couldn't take it. It's too much, this feeling... it's too intense.
I'm too happy, way too happy just because he couldn't drink the bottle of water if it's not from me.
From me. I started laughing silently with my mouth covered using my hands as I listen to the music.
I'm crazy, I'm really crazy.
Seriously, Alexander.
You and the things you do to me.