Zawgyi
အပိုင္း (၈၆၈) – ဥာဏ္မမွီေသာ အဆိပ္သခင္
ရွီခ်ဴးေရွာင္သည္ ေခတၱမွ်စဥ္းစားျပီးေနာက္ ေျပာလုိက္သည္ "ဘယ္လို ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ နာက်င္မႈေတြကို ဒီေလာက္ႏွစ္အမ်ားၾကီးခံစားရျပီးျပီ ႏွစ္လေလာက္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါဆိုလည္း ေကာင္းပါျပီ" ရွီမာယူယူသည္ သူမအား ဖိအားမေပးေပ "ခင္ဗ်ားကို ကုဖို႔နည္းလမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းဆံုးစဥ္းစားမွာပါ"
ေရွာင္ခ်ီသည္ ရုတ္တရက္ တစ္စံုတစ္ခုကိုစဥ္းစားမိကာ သူမ အက်ႋ လက္ကိုဆြဲလုိက္သည္။ သူမသည္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာေမးေလသည္ "ေရွာင္ခ်ီ႕ အသားကို တကယ္ပဲစားဖို႔လိုမလား"
"မလိုဘူး ေရွာင္ခ်ီနဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး" ရွီမာယူယူသည္ သူမ ေခါင္း ကိုပုတ္ျပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။
"ဒါေပမဲ့ သူတို႔အဆိပ္သခင္ေျပာေတာ့ ေရွာင္ခ်ီ႕ရဲ႕ အသားကိုစားရင္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆို" ေရွာင္ခ်ီ ေမးလုိက္သည္။
"ခင္ဗ်ားတုိ႔ အဆိပ္သခင္လို႔ေျပာရင္းနဲ႔ သူေရာ..." ရွီမာယူယူသည္ ျပတင္းေပါက္ကိုၾကည့္လုိက္သည္ "သူက အဝတ္နက္သြားရွာတယ္လို႔ ေျပာ တယ္မလား၊ အခုအဝတ္ေတြအကုန္ဖယ္ျပီးတာေတာင္ ဘာလုိ႔ျပန္မလာေသး တာလဲ"
ရွီခ်န္းက်ိသည္လည္း အနည္းငယ္ထူးဆန္းသည္ဟု ထင္မိသည္။ အေစာပိုင္းက အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ သူတို႔သည္ အဆိပ္သခင္ ၏ တည္ရွိမႈကိုပင္ ေမ့ေနေလသည္။ အခုစဥ္းစားမိေသာအခါ တစ္ခုခုပင္။
"ကိုယ့္လူတို႔" သူေခၚလုိက္သည္ႏွင့္ အနက္ဝတ္အမ်ိဳးသားတစ္ ေယာက္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အိမ္ထဲမွထြက္လာသည္။
"ဆရာအံ့ဖြယ္တမန္ေတာ္" ထိုလူသည္ ရွီခ်န္းက်ိကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ သည္။
"အဆိပ္သခင္ဘယ္မွာလဲ" ရွီခ်န္းက်ိ ေမးလုိက္သည္။
"အဆိပ္သခင္က တည္းခိုေဆာင္ကထြက္သြားျပီး ဘယ္ေနရာကို သြား လဲမသိပါဘူး" အနက္ဝတ္အမ်ိဳးသားျပန္ေျဖေလသည္။
"သူက တည္းခိုေဆာင္ကထြက္သြားတာလား" ရွီခ်န္းက်ိ ေမးလုိက္ သည္။
"ဟုတ္ပါတယ္"
"သူဘယ္တုန္းကထြက္သြားတာလဲ" ရွီခ်န္းက်ိ ထပ္ေမးျပန္သည္။
"ဒီအိမ္ကထြက္သြားကတည္းကပဲ" အနက္ဝတ္အမ်ိဳးသားျပန္ေျဖေလ သည္။
"နားလည္ျပီ မင္းေအာက္ကိုအရင္ဆင္းႏွင့္" ရွီခ်န္းက်ိသည္ သူ႔ဘက္သို႔ လက္ရမ္းျပလုိက္သည္။
လ်က္တျပက္ပင္ အနက္ဝတ္အမ်ိဳးသားသည္ အိမ္ထဲမွေပ်ာက္သြား ေလသည္။
"အဲဒီအဆိပ္သခင္က ခင္ဗ်ားရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာမရွိဘူးထင္တယ္" ရွီမာယူယူသည္ လက္ပိုက္ကာေျပာလုိက္သည္။
ရွီခ်န္းက်ိသည္ အဆိပ္သခင္ဘယ္ေနရာသြားသလဲဆိုသည္ကို စဥ္းစား ေနဆဲပင္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ သြားသည္ကိုပင္ ဘာမွေျပာမသြားေပ။
"မင္းရဲ႕ကုသမႈအတြက္ သူ႔ကိုလိုလို႔လား"
"မလိုပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေရွာင္ခ်ီ႕အေပၚ အစီအစဥ္ရွိတဲ့သူကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ပါ" ရွီမာယူယူ ေျပာလုိက္သည္။
"ဒါဆိုရင္ ေနာက္ကိုမင္းနဲ႔သူ႔ကိုေပးေတြ႕ပါမယ္၊ ဒါေပမဲ့ ငါအခုစဥ္းစား တာက မင္းဂ်ဴနီယာညီမေလးရဲ႕ အေျခအေနကို ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသင့္တယ္ထင္တယ္ ဟုတ္တယ္မလား"
"ဒီအခ်ိန္ေတာ့ သူမအေျခအေနကို သိပ္မရွင္းလင္းေသးဘူး ထပ္ျပီး ေလ့လာရဦးမယ္" ရွီမာယူယူ ေျပာလိုက္သည္ "ဒီေန႔ေတာ့လုပ္စရာေလးေတြ ရွိေသးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္အၾကံတစ္ခုခုရရင္ ျပန္လာခဲ့ပါမယ္"
"ျပန္ေတာ့မလို႔လား" သူမ ထိုေနရာတြင္ ခဏေနထိုင္ကာ သူ၏ ဂ်ဴနီယာညီမေလးကို ကုေပးမည္ဟု ရွီခ်န္းက်ိထင္ခဲ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ္က အခုမွေက်ာင္းသားပဲရွိေသးတာ ဂိုဏ္းကိုျပန္ရမွာေပါ့" ရွီမာယူယူ ေျပာလုိက္သည္ "ျပီးေတာ့ အဆင့္ျပိဳင္ပြဲအေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ား ၾကားမိမယ္ထင္တယ္၊ စီနီယာအစ္ကိုၾကီးက ခင္ဗ်ားကိုအရင္ကေျပာျပမွာပါ၊ အခုက ကၽြန္ေတာ့္ျပိဳင္ပြဲအခ်ိန္ၾကီး ျပန္သြားျပီးျပိဳင္ရမယ္"
"အင္း ရပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ ျမန္ျမန္ျပန္လုိက္ပါ" ရွီခ်န္းက်ိသည္ မိခင္ ေက်ာက္တံုးထုတ္ကာ ေျပာလုိက္သည္ "ဒါကိုယူထားလိုက္ပါ ဒါနဲ႔ဆို မင္းကို လြယ္လြယ္ ေျခရာခံလုိက္ရမယ္"
"ေကာင္းျပီ" ရွီမာယူယူသည္ မိခင္ေက်ာက္တံုးကိုသိမ္းျပီးသည္ႏွင့္ ေရွာင္ခ်ီ႕ကိုေခၚကာ ထြက္သြားေလသည္။
"ခ်န္းက်ိ သူတို႔ကိုထြက္သြားခြင့္ေပးလို႔မရဘူး" အနက္ဝတ္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္ဝင္သည္ႏွင့္ ပြင့္လင္းေသာအသံနိမ့္နိမ့္ တစ္ခုသည္ ေလွ်ာက္လမ္းမွထြက္လာသည္။
ရွီခ်န္းက်ိသည္ ဝင္လာေသာထိုလူအားၾကည့္ျပီး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ေမးလုိက္သည္ "ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ၊ အျပင္မွာပဲေစာင့္ေနမယ္လို႔ ေျပာ ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား"
ေလ့ထ်န္ခြမ္သည္ သူ၏ အေမးကိုလံုးဝလ်စ္လ်ဴရႈျပီး တည္ျငိမ္စြာ ထပ္ ေျပာေလသည္ "ခ်န္းက်ိ ဒါရွားပါးတဲ့အခြင့္အေရးပဲ သူတို႔ကိုထြက္သြားခြင့္ မေပးနဲ႔"
"ခင္ဗ်ားက အဲဒီအဆိပ္သခင္ဆိုတာျဖစ္ရမယ္၊ သူမကို ငါတစ္ေယာက္ တည္းကပဲ ကယ္ႏုိင္မယ္လို႔ေျပာတဲ့တစ္ေယာက္မလား" ေရွာင္ခ်ီသည္ ေလ့ထ်န္ခြမ္ကိုေတြ႕ေသာအခါ ေဒါသထြက္ေလသည္။
"ဒါက ကမာၻေျမၾကီးမ်က္လံုးျဖစ္ရမယ္" ေလ့ထ်န္ခြမ္သည္ ေရွာင္ခ်ီ႕ အားေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ေလသည္။
"ဘိုးေတာ္ၾကီး ငါ့ကို အခြင့္အေရးယူခ်င္တာမလား" ေရွာင္ခ်ီသည္ သူ႔ အား ေဒါသျဖင့္ၾကည့္ေလသည္။ သူသည္ လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားကာ သူ႔ကိုထိုးပစ္ခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ရီွမာယူယူသည္ သူမကို တားလိုက္သည္။
"သခင္ေလးရွီ သခင္မေလးရွီ ကၽြန္ေတာ္လုပ္စရာရွိလို႔ အရင္သြားႏွင့္ပါ မယ္" ရွီမာယူယူသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရွိရာသို႔ ေခါင္းညိမ့္ျပကာ ေရွာင္ခ်ီ႕ အားလက္ဆြဲျပီး ထြက္သြားရန္ျပင္ေလသည္။
"ရပ္လုိက္" ေလ့ထ်န္ခြမ္ ေအာ္လုိက္သည္ "မင္းကထြက္သြားခ်င္ေသး တယ္ဟုတ္လား၊ ဒီကိုေရာက္လာမွေတာ့ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ေနခဲ့တာေကာင္း မယ္"
ရွီမာယူယူ မ်က္ႏွာတင္းသြားကာ ေျပာလုိက္သည္ "ဒါဘာအဓိပၸာယ္လဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ဖိအားေပးျပီးေနခုိင္းေနတာလား"
"မင္းသြားလုိ႔ရတယ္ ဒါေပမဲ့ ကမာၻေျမၾကီးမ်က္လံုးကေတာ့ ေနခဲ့" ေလ့ထ်န္ခြမ္ ေျပာလုိက္သည္ "သူမက ငါတို႔သခင္မေလးကုဖို႔အတြက္ လိုတဲ့ ေဆးပဲ"
"ေသလိုက္" ေရွာင္ခ်ီ က်ိန္ဆဲလုိက္သည္ "ဒါက ငါနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ယူယူ အေစာၾကီးကတည္းက ေသခ်ာေပါက္ေျပာျပီးသြားျပီ၊ ျပီးေတာ့ ငါက သူမကို ကုတဲ့ေနရာမွာ အကူအညီမျဖစ္ဘူး၊ မင္းက ဒီအတိုင္းအေျခအေနကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး ကိုယ္က်ိဳးအတြက္လုပ္ေနတာပဲ၊ ငါ တစ္ခ်က္ေလာက္ ထိုးျပီးမင္းကို သတ္ျပမွယံုမွာလား"
ရွီမာယူယူသည္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမရွိကာ ရွီခ်န္းက်ိအားၾကည့္ကာ ေျပာ လုိက္သည္ "ခင္ဗ်ားဘာေျပာခ်င္လဲ"
"သူတုိ႔ကိုလႊတ္လုိက္ပါ" ရွီခ်န္းက်ိသည္ ေလ့ထ်န္ခြမ္ကို သူ၏ ရာထူး ကို ထင္ရွားေအာင္ အတိအက်အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
"ခ်န္းက်ိ၊ မင္းသခင္မေလးကိုမကယ္ခ်င္ဘူးလား" ေလ့ထ်န္ခြမ္သည္ သူ႔အား အံ့အားသင့္စြာၾကည့္ေလသည္ "မင္းေမ့မပစ္နဲ႔ေနာ္ ငါတို႔ဂိုဏ္းက ကမာၻေျမၾကီးမ်က္လံုးရဖို႔ အမိန္႔ေပးထားတယ္၊ ငါတုိ႔အဲအတြက္လည္း အမ်ား ၾကီးအားစိုက္ခဲ့တယ္၊ အခု ငါတို႔မ်က္စိေရွ႕ေရာက္ေနျပီ ငါတုိ႔ လက္ေလ်ာ့ လုိက္ရမွာလား"
ရွီခ်န္းက်ိသည္ သူ႔အားၾကည့္ျပီး ေျပာလုိက္သည္ "မင္းဂ်ဴနီယာ ညီမေလးကို တကယ္ကယ္ခ်င္တာလား၊ မဟုတ္ရင္ တျခားရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိ ေနတာလား"
"သခင္မေလးကိုကယ္ခ်င္တာေပါ့၊ ဒီႏွစ္ေတြမွာ သခင္မေလးရဲ႕ အသက္က ငါ့ရဲ႕ပထမဦးစားေပးပဲ၊ ဒါေပါ့ သူမကိုျပန္ေကာင္းေစခ်င္တာပဲေလ"
"ဒါေပမဲ့ မင္းလံုးဝကို အားမစိုက္ခဲ့ဘူးေလ" ရွီခ်န္းက်ိ ေျပာလုိက္သည္ "ဂ်ဴနီယာညီမေလးက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားလာရတာ အဲဒါကို မင္းက ရပ္ ေအာင္လုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး၊ မင္းမလုပ္ႏုိင္တာလား မလုပ္ခ်င္တာလား"
"ခ်င္းက်ိ ဒီအေၾကာင္းေျပာဖို႔အခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတုိ႔ သူမကိုဖမ္းျပီး သခင္မေလးကိုကုရမယ္" ေလ့ထ်န္ခြမ္ ေျပာလုိက္သည္။
"ခင္ဗ်ားတကယ္ပဲ သခင္မေလးရွီကို ကုခ်င္တာလား" ရွီမာယူယူသည္ ေဘးမွ ႏွာမႈတ္မိသည္ "သူမကို ဒီေလာက္ဂရုစိုက္တယ္ဆိုရင္ ဘာလို႔ ဒီေလာက္အၾကာျပီး ပစ္ထားတာလဲ၊ ဒီအိမ္ဘာေတြကြာျခားသြားလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားသတိေတာင္မထားမိဘူးမလား၊ သူမကိုအဲေလာက္ဂရုစိုက္တယ္ဆို ရင္ သူမခႏၶာကိုယ္ေပၚအလင္းက်ေနတာကို စိုးရိမ္တဲ့အမူအရာေတာင္မရွိဘူး"
"ငါ...."
"ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားဝင္လာကတည္းက ခင္ဗ်ားအာရံုက ေရွာင္ခ်ီ႕အေပၚပဲ ေရာက္ေနတာ" ရွီမာယူယူသည္ ၾကားျဖတ္ေျပာလုိက္သည္ "ကမာၻေျမၾကီး မ်က္လံုးကိုလိုတာ သခင္မေလးရွီမဟုတ္ပဲ ခင္ဗ်ားကပဲ လိုခ်င္ေနတာျဖစ္ တယ္"
ရွီမာယူယူ ေျပာစကားမ်ားကိုၾကားလိုက္ေသာအခါ ရွီခ်န္းက်ိ၏ အမူ အရာသည္ အလြန္မည္းနက္သြားေလသည္။ ေလ့ထ်န္ခြမ္ဝင္လာ ကတည္း ကပင္ ဂ်ဴနီယာညီမကိုတစ္ခ်က္မွပင္မၾကည့္ခဲ့ေပ။ သူမ၏ အေျခအေနကို စိုးရိမ္စိတ္နည္းမႈကိုျပေနသည္။
"ေလ့ထ်န္ခြမ္ ဒါတကယ္ပဲလား"
"ရွီခ်န္းက်ိ ငါတို႔က တစ္ဂုိဏ္းတည္းသားေတြပါ၊ ငါ့ကိုမယံုပဲ ဘာလုိ႔ သူ႔ကိုယံုရတာလဲ" ေလ့ထ်န္ခြမ္ ေအာ္ေလသည္။
"မင္းကိုယံုတယ္ဟုတ္လား ငါဘယ္တုန္းကယံုခဲ့တာလဲ၊ ဆရာက မင္းကိုလာခိုင္းတာသာမဟုတ္ရင္ ငါကမင္းကိုမလာခိုင္းဘူး" ရွီခ်န္းက်ိ ေျပာ လုိက္သည္ "တကယ္ေတာ့ မင္းလာတာလည္း အသံုးမဝင္ဘူး၊ ငါက ဆရာ့ကို ေလးစားသမႈျပတာပဲရွိတာ"
"ရွီခ်နး္က်ိ ငါက မင္းစီနီယာေနာ္"
"စီနီယာဆိုလည္းဘာျဖစ္လဲ၊ ခင္ဗ်ားက ဂ်ဴနီယာညီမေလးကို မကုႏုိင္ ပဲနဲ႔ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ယူယူက သူမကိုတစ္ခါပဲၾကည့္ရေသးတယ္ ဂ်ဴနီယာ ညီမေလးရဲ႕ နာက်င္မႈအတြက္ ေဆးတခ်ိဳ႕ေဖာ္ျပီးသြားျပီ၊ ခင္ဗ်ားက သူနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ဂ်ဴနီယာညီမေလးကို စိုးရိမ္မႈမရွိဘူးပဲ" ရွီခ်န္းက်ိသည္ တည့္တိုးေျပာ လိုက္သည္။
"မင္း" ေလ့ထ်န္ခြမ္သည္ ေဒါသထြက္သျဖင့္ ေသြးပင္အန္မတတ္ပင္။ သူ၏ အသံသည္ ေအးစက္သြားကာ ေျပာလုိက္သည္ "မင္း ဒီေန႔ ကမာၻ ေျမၾကီးမ်က္လံုးကို ထားမသြားရင္ ဒီေနရာကေန ဘယ္သူမွထြက္မသြားရဘူး"
Unicode
အပိုင်း (၈၆၈) – ဉာဏ်မမှီသော အဆိပ်သခင်
ရှီချူးရှောင်သည် ခေတ္တမျှစဉ်းစားပြီးနောက် ပြောလိုက်သည် "ဘယ်လို ပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော် နာကျင်မှုတွေကို ဒီလောက်နှစ်အများကြီးခံစားရပြီးပြီ နှစ်လလောက်တော့ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး"
"ဒါဆိုလည်း ကောင်းပါပြီ" ရှီမာယူယူသည် သူမအား ဖိအားမပေးပေ "ခင်ဗျားကို ကုဖို့နည်းလမ်းကို ကျွန်တော် အကောင်းဆုံးစဉ်းစားမှာပါ"
ရှောင်ချီသည် ရုတ်တရက် တစ်စုံတစ်ခုကိုစဉ်းစားမိကာ သူမ အင်္ကျိ လက်ကိုဆွဲလိုက်သည်။ သူမသည် စိတ်လှုပ်ရှားစွာမေးလေသည် "ရှောင်ချီ့ အသားကို တကယ်ပဲစားဖို့လိုမလား"
"မလိုဘူး ရှောင်ချီနဲ့ ဘာမှလုပ်လို့မရဘူး" ရှီမာယူယူသည် သူမ ခေါင်း ကိုပုတ်ပြီး နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။
"ဒါပေမဲ့ သူတို့အဆိပ်သခင်ပြောတော့ ရှောင်ချီ့ရဲ့ အသားကိုစားရင် ဖြစ်နိုင်တယ်ဆို" ရှောင်ချီ မေးလိုက်သည်။
"ခင်ဗျားတို့ အဆိပ်သခင်လို့ပြောရင်းနဲ့ သူရော..." ရှီမာယူယူသည် ပြတင်းပေါက်ကိုကြည့်လိုက်သည် "သူက အဝတ်နက်သွားရှာတယ်လို့ ပြော တယ်မလား၊ အခုအဝတ်တွေအကုန်ဖယ်ပြီးတာတောင် ဘာလို့ပြန်မလာသေး တာလဲ"
ရှီချန်းကျိသည်လည်း အနည်းငယ်ထူးဆန်းသည်ဟု ထင်မိသည်။ အစောပိုင်းက အကြောင်းအရာများစွာဖြစ်ခဲ့သဖြင့် သူတို့သည် အဆိပ်သခင် ၏ တည်ရှိမှုကိုပင် မေ့နေလေသည်။ အခုစဉ်းစားမိသောအခါ တစ်ခုခုပင်။
"ကိုယ့်လူတို့" သူခေါ်လိုက်သည်နှင့် အနက်ဝတ်အမျိုးသားတစ် ယောက်သည် ချက်ချင်းပင် အိမ်ထဲမှထွက်လာသည်။
"ဆရာအံ့ဖွယ်တမန်တော်" ထိုလူသည် ရှီချန်းကျိကို နှုတ်ဆက်လိုက် သည်။
"အဆိပ်သခင်ဘယ်မှာလဲ" ရှီချန်းကျိ မေးလိုက်သည်။
"အဆိပ်သခင်က တည်းခိုဆောင်ကထွက်သွားပြီး ဘယ်နေရာကို သွား လဲမသိပါဘူး" အနက်ဝတ်အမျိုးသားပြန်ဖြေလေသည်။
"သူက တည်းခိုဆောင်ကထွက်သွားတာလား" ရှီချန်းကျိ မေးလိုက် သည်။
"ဟုတ်ပါတယ်"
"သူဘယ်တုန်းကထွက်သွားတာလဲ" ရှီချန်းကျိ ထပ်မေးပြန်သည်။
"ဒီအိမ်ကထွက်သွားကတည်းကပဲ" အနက်ဝတ်အမျိုးသားပြန်ဖြေလေ သည်။
"နားလည်ပြီ မင်းအောက်ကိုအရင်ဆင်းနှင့်" ရှီချန်းကျိသည် သူ့ဘက်သို့ လက်ရမ်းပြလိုက်သည်။
လျက်တပြက်ပင် အနက်ဝတ်အမျိုးသားသည် အိမ်ထဲမှပျောက်သွား လေသည်။
"အဲဒီအဆိပ်သခင်က ခင်ဗျားရဲ့ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှာမရှိဘူးထင်တယ်" ရှီမာယူယူသည် လက်ပိုက်ကာပြောလိုက်သည်။
ရှီချန်းကျိသည် အဆိပ်သခင်ဘယ်နေရာသွားသလဲဆိုသည်ကို စဉ်းစား နေဆဲပင်။ သို့သော် သူသည် သွားသည်ကိုပင် ဘာမှပြောမသွားပေ။
"မင်းရဲ့ကုသမှုအတွက် သူ့ကိုလိုလို့လား"
"မလိုပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ရှောင်ချီ့အပေါ် အစီအစဉ်ရှိတဲ့သူကို ကျွန်တော် တွေ့ချင်လို့ပါ" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည်။
"ဒါဆိုရင် နောက်ကိုမင်းနဲ့သူ့ကိုပေးတွေ့ပါမယ်၊ ဒါပေမဲ့ ငါအခုစဉ်းစား တာက မင်းဂျူနီယာညီမလေးရဲ့ အခြေအနေကို ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားသင့်တယ်ထင်တယ် ဟုတ်တယ်မလား"
"ဒီအချိန်တော့ သူမအခြေအနေကို သိပ်မရှင်းလင်းသေးဘူး ထပ်ပြီး လေ့လာရဦးမယ်" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည် "ဒီနေ့တော့လုပ်စရာလေးတွေ ရှိသေးတယ်၊ ကျွန်တော်အကြံတစ်ခုခုရရင် ပြန်လာခဲ့ပါမယ်"
"ပြန်တော့မလို့လား" သူမ ထိုနေရာတွင် ခဏနေထိုင်ကာ သူ၏ ဂျူနီယာညီမလေးကို ကုပေးမည်ဟု ရှီချန်းကျိထင်ခဲ့သည်။
"ကျွန်တော်က အခုမှကျောင်းသားပဲရှိသေးတာ ဂိုဏ်းကိုပြန်ရမှာပေါ့" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည် "ပြီးတော့ အဆင့်ပြိုင်ပွဲအကြောင်းကို ခင်ဗျား ကြားမိမယ်ထင်တယ်၊ စီနီယာအစ်ကိုကြီးက ခင်ဗျားကိုအရင်ကပြောပြမှာပါ၊ အခုက ကျွန်တော့်ပြိုင်ပွဲအချိန်ကြီး ပြန်သွားပြီးပြိုင်ရမယ်"
"အင်း ရပါတယ်၊ ဒါဆိုရင် မြန်မြန်ပြန်လိုက်ပါ" ရှီချန်းကျိသည် မိခင် ကျောက်တုံးထုတ်ကာ ပြောလိုက်သည် "ဒါကိုယူထားလိုက်ပါ ဒါနဲ့ဆို မင်းကို လွယ်လွယ် ခြေရာခံလိုက်ရမယ်"
"ကောင်းပြီ" ရှီမာယူယူသည် မိခင်ကျောက်တုံးကိုသိမ်းပြီးသည်နှင့် ရှောင်ချီ့ကိုခေါ်ကာ ထွက်သွားလေသည်။
"ချန်းကျိ သူတို့ကိုထွက်သွားခွင့်ပေးလို့မရဘူး" အနက်ဝတ် အမျိုးသားတစ်ယောက် လျှောက်ဝင်သည်နှင့် ပွင့်လင်းသောအသံနိမ့်နိမ့် တစ်ခုသည် လျှောက်လမ်းမှထွက်လာသည်။
ရှီချန်းကျိသည် ဝင်လာသောထိုလူအားကြည့်ပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ မေးလိုက်သည် "ဘယ်တွေသွားနေတာလဲ၊ အပြင်မှာပဲစောင့်နေမယ်လို့ ပြော ခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား"
လေ့ထျန်ခွမ်သည် သူ၏ အမေးကိုလုံးဝလျစ်လျူရှုပြီး တည်ငြိမ်စွာ ထပ် ပြောလေသည် "ချန်းကျိ ဒါရှားပါးတဲ့အခွင့်အရေးပဲ သူတို့ကိုထွက်သွားခွင့် မပေးနဲ့"
"ခင်ဗျားက အဲဒီအဆိပ်သခင်ဆိုတာဖြစ်ရမယ်၊ သူမကို ငါတစ်ယောက် တည်းကပဲ ကယ်နိုင်မယ်လို့ပြောတဲ့တစ်ယောက်မလား" ရှောင်ချီသည် လေ့ထျန်ခွမ်ကိုတွေ့သောအခါ ဒေါသထွက်လေသည်။
"ဒါက ကမ္ဘာမြေကြီးမျက်လုံးဖြစ်ရမယ်" လေ့ထျန်ခွမ်သည် ရှောင်ချီ့ အားတောက်ပသော မျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်လေသည်။
"ဘိုးတော်ကြီး ငါ့ကို အခွင့်အရေးယူချင်တာမလား" ရှောင်ချီသည် သူ့ အား ဒေါသဖြင့်ကြည့်လေသည်။ သူသည် လက်သီးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားကာ သူ့ကိုထိုးပစ်ချင်မိသည်။ သို့သော် ရှီမာယူယူသည် သူမကို တားလိုက်သည်။
"သခင်လေးရှီ သခင်မလေးရှီ ကျွန်တော်လုပ်စရာရှိလို့ အရင်သွားနှင့်ပါ မယ်" ရှီမာယူယူသည် သူတို့နှစ်ယောက်ရှိရာသို့ ခေါင်းညိမ့်ပြကာ ရှောင်ချီ့ အားလက်ဆွဲပြီး ထွက်သွားရန်ပြင်လေသည်။
"ရပ်လိုက်" လေ့ထျန်ခွမ် အော်လိုက်သည် "မင်းကထွက်သွားချင်သေး တယ်ဟုတ်လား၊ ဒီကိုရောက်လာမှတော့ လိမ်လိမ်မာမာနဲ့နေခဲ့တာကောင်း မယ်"
ရှီမာယူယူ မျက်နှာတင်းသွားကာ ပြောလိုက်သည် "ဒါဘာအဓိပ္ပာယ်လဲ ကျွန်တော်တို့ကို ဖိအားပေးပြီးနေခိုင်းနေတာလား"
"မင်းသွားလို့ရတယ် ဒါပေမဲ့ ကမ္ဘာမြေကြီးမျက်လုံးကတော့ နေခဲ့" လေ့ထျန်ခွမ် ပြောလိုက်သည် "သူမက ငါတို့သခင်မလေးကုဖို့အတွက် လိုတဲ့ ဆေးပဲ"
"သေလိုက်" ရှောင်ချီ ကျိန်ဆဲလိုက်သည် "ဒါက ငါနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူးလို့ ယူယူ အစောကြီးကတည်းက သေချာပေါက်ပြောပြီးသွားပြီ၊ ပြီးတော့ ငါက သူမကို ကုတဲ့နေရာမှာ အကူအညီမဖြစ်ဘူး၊ မင်းက ဒီအတိုင်းအခြေအနေကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ကိုယ်ကျိုးအတွက်လုပ်နေတာပဲ၊ ငါ တစ်ချက်လောက် ထိုးပြီးမင်းကို သတ်ပြမှယုံမှာလား"
ရှီမာယူယူသည် စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းမရှိကာ ရှီချန်းကျိအားကြည့်ကာ ပြော လိုက်သည် "ခင်ဗျားဘာပြောချင်လဲ"
"သူတို့ကိုလွှတ်လိုက်ပါ" ရှီချန်းကျိသည် လေ့ထျန်ခွမ်ကို သူ၏ ရာထူး ကို ထင်ရှားအောင် အတိအကျအမိန့်ပေးလိုက်သည်။
"ချန်းကျိ၊ မင်းသခင်မလေးကိုမကယ်ချင်ဘူးလား" လေ့ထျန်ခွမ်သည် သူ့အား အံ့အားသင့်စွာကြည့်လေသည် "မင်းမေ့မပစ်နဲ့နော် ငါတို့ဂိုဏ်းက ကမ္ဘာမြေကြီးမျက်လုံးရဖို့ အမိန့်ပေးထားတယ်၊ ငါတို့အဲအတွက်လည်း အများ ကြီးအားစိုက်ခဲ့တယ်၊ အခု ငါတို့မျက်စိရှေ့ရောက်နေပြီ ငါတို့ လက်လျော့ လိုက်ရမှာလား"
ရှီချန်းကျိသည် သူ့အားကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည် "မင်းဂျူနီယာ ညီမလေးကို တကယ်ကယ်ချင်တာလား၊ မဟုတ်ရင် တခြားရည်ရွယ်ချက် ရှိ နေတာလား"
"သခင်မလေးကိုကယ်ချင်တာပေါ့၊ ဒီနှစ်တွေမှာ သခင်မလေးရဲ့ အသက်က ငါ့ရဲ့ပထမဦးစားပေးပဲ၊ ဒါပေါ့ သူမကိုပြန်ကောင်းစေချင်တာပဲလေ"
"ဒါပေမဲ့ မင်းလုံးဝကို အားမစိုက်ခဲ့ဘူးလေ" ရှီချန်းကျိ ပြောလိုက်သည် "ဂျူနီယာညီမလေးက နှစ်ပေါင်းများစွာ ခံစားလာရတာ အဲဒါကို မင်းက ရပ် အောင်လုပ်ဖို့ မစဉ်းစားခဲ့ဘူး၊ မင်းမလုပ်နိုင်တာလား မလုပ်ချင်တာလား"
"ချင်းကျိ ဒီအကြောင်းပြောဖို့အချိန်မဟုတ်သေးဘူး၊ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငါတို့ သူမကိုဖမ်းပြီး သခင်မလေးကိုကုရမယ်" လေ့ထျန်ခွမ် ပြောလိုက်သည်။
"ခင်ဗျားတကယ်ပဲ သခင်မလေးရှီကို ကုချင်တာလား" ရှီမာယူယူသည် ဘေးမှ နှာမှုတ်မိသည် "သူမကို ဒီလောက်ဂရုစိုက်တယ်ဆိုရင် ဘာလို့ ဒီလောက်အကြာပြီး ပစ်ထားတာလဲ၊ ဒီအိမ်ဘာတွေကွာခြားသွားလဲဆိုတာ ခင်ဗျားသတိတောင်မထားမိဘူးမလား၊ သူမကိုအဲလောက်ဂရုစိုက်တယ်ဆို ရင် သူမခန္ဓာကိုယ်ပေါ်အလင်းကျနေတာကို စိုးရိမ်တဲ့အမူအရာတောင်မရှိဘူး"
"ငါ...."
"ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျားဝင်လာကတည်းက ခင်ဗျားအာရုံက ရှောင်ချီ့အပေါ်ပဲ ရောက်နေတာ" ရှီမာယူယူသည် ကြားဖြတ်ပြောလိုက်သည် "ကမ္ဘာမြေကြီး မျက်လုံးကိုလိုတာ သခင်မလေးရှီမဟုတ်ပဲ ခင်ဗျားကပဲ လိုချင်နေတာဖြစ် တယ်"
ရှီမာယူယူ ပြောစကားများကိုကြားလိုက်သောအခါ ရှီချန်းကျိ၏ အမူ အရာသည် အလွန်မည်းနက်သွားလေသည်။ လေ့ထျန်ခွမ်ဝင်လာ ကတည်း ကပင် ဂျူနီယာညီမကိုတစ်ချက်မှပင်မကြည့်ခဲ့ပေ။ သူမ၏ အခြေအနေကို စိုးရိမ်စိတ်နည်းမှုကိုပြနေသည်။
"လေ့ထျန်ခွမ် ဒါတကယ်ပဲလား"
"ရှီချန်းကျိ ငါတို့က တစ်ဂိုဏ်းတည်းသားတွေပါ၊ ငါ့ကိုမယုံပဲ ဘာလို့ သူ့ကိုယုံရတာလဲ" လေ့ထျန်ခွမ် အော်လေသည်။
"မင်းကိုယုံတယ်ဟုတ်လား ငါဘယ်တုန်းကယုံခဲ့တာလဲ၊ ဆရာက မင်းကိုလာခိုင်းတာသာမဟုတ်ရင် ငါကမင်းကိုမလာခိုင်းဘူး" ရှီချန်းကျိ ပြော လိုက်သည် "တကယ်တော့ မင်းလာတာလည်း အသုံးမဝင်ဘူး၊ ငါက ဆရာ့ကို လေးစားသမှုပြတာပဲရှိတာ"
"ရှီချန်းကျိ ငါက မင်းစီနီယာနော်"
"စီနီယာဆိုလည်းဘာဖြစ်လဲ၊ ခင်ဗျားက ဂျူနီယာညီမလေးကို မကုနိုင် ပဲနဲ့ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ယူယူက သူမကိုတစ်ခါပဲကြည့်ရသေးတယ် ဂျူနီယာ ညီမလေးရဲ့ နာကျင်မှုအတွက် ဆေးတချို့ဖော်ပြီးသွားပြီ၊ ခင်ဗျားက သူနဲ့ ယှဉ်ရင် ဂျူနီယာညီမလေးကို စိုးရိမ်မှုမရှိဘူးပဲ" ရှီချန်းကျိသည် တည့်တိုးပြော လိုက်သည်။
"မင်း" လေ့ထျန်ခွမ်သည် ဒေါသထွက်သဖြင့် သွေးပင်အန်မတတ်ပင်။ သူ၏ အသံသည် အေးစက်သွားကာ ပြောလိုက်သည် "မင်း ဒီနေ့ ကမ္ဘာ မြေကြီးမျက်လုံးကို ထားမသွားရင် ဒီနေရာကနေ ဘယ်သူမှထွက်မသွားရဘူး"