ARKADAŞLAR HİKAYE İLE TAHMİNLERİNİZ VAR BİLİYORUM. ANCAK BU HİKAYEDE SÜRPRİZLERE HAZIRLIKLI OLUN :)
BEĞENMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN. İYİ OKUMALAR ❤🔥
10.Bölüm
Akşam yemeği vakti geldiğinde, Ruth'un giymem için hazırladığı yeşil tonlarındaki kıyafeti elime aldım. Giyindiğinizde size bir mahremiyet sunan geniş paravanın arkasına geçtiğimde sabahkine göre oldukça rahattım.
Uzun, ince elbisenin içine girerken sabah yaşadığım korku üstümden gitmişti. Axel'in zorunlu tutarak yanında yemek yememi istemesi sinir bozucu olsa da Tobias'ın bu kez bizimle olacağını bilerek mutluydum.
İpek kumaştan yapılan elbiseyi giydiğimde Ruth elbisenin korsesini bağlamak için yine arkama geçti. "Yemek yedikten sonra odana gelebilmen için sana ben eşlik edeceğim."
Kaşlarımı çattım. "Neden?"
"Sanırım malikanede yönünüzü bulma konusunda güçlük yaşıyormuşsunuz. Efendi Axel benden bir ricada bulundu. Bu yüzden size yardım edeceğim."
Ruth korseyi bağladığı için nefesimi içime çektim ve Axel'in kararını sorgulamamaya çalıştım. Fakat ne kadar çabalarsak çabalayalım bazen çabamız sonuçsuz kalırdı.
Hala Axel'in neden Tobias'a yaklaşmamı istemediğini anlayamıyordum. Tobias bu durumdan mutsuz değildi. Aksine daha ilk günden aramızdaki ilişki arkadaşlığa evirilmişti. Zamanla onun en yakın dostlarımdan biri olacağını hissediyordum.
O halde Axel'in sorunu neydi?
Ruth önümden çekildiğinde, tatmin dolu bir bakışla beni baştan ayağa kadar süzdü. "Bu elbise üstünüze tam oturdu."
Yanımda duran boy aynasından kendimi incelerken Ruth'un söylediğini kabul ediyordum. Yeşil ipek kumaş tenimi sıkıca sarmış, ölçüsüyle bedenime tam oturmuştu.
Boynumda açık kalan bir kısım hariç bedenimin her bölümü kapalı olsa da kumaşın beni sıkı sarması, bedenimin kapanmasını manasız kalmıştı. Karın kaslarımı bile elbisenin altından rahatlıkla seçebiliyordum.
"Kasların zamanla kaybolacaktır." Dedi Ruth. Ses tonunda yine kınayan bir şeylerin varlığını bulmak mümkündü. "Kuğu gibi bir boyun, zarif bir bel ve bir hanım efendiye yakışacak kadar kalkık bir popo ile malikaneye uyum sağlayacaksınız."
"Böyle şeylerin bu dünyada da önemli olması ne acı!" dedim üzüntüyle.
Ruth kaşlarını şaşkınca havaya kaldırdı. "Elbette, önemli!" dedi. "İnsan dünyası ya da ejderha dünyası ne fark eder? Kadın her yerde kadındır!"
Ruth'u susturmak için bir milyon şey sıralayabilirdim fakat kelimelerin kifayetsiz kalacağını fark ederek sustum. Böyle bir zihniyeti nasıl eğitebilirdiniz ki? Onun yerine saçlarımı dalgalandırmasına izin verdim.
Sabah kahvaltıda indiğim salona akşam yemeği için inerken bu kez Axel benden önce gelmişti. Yuvarlak masanın başında kararlıca oturuyor, dalgınca masayı izliyordu. Hazırlanmış yemeklerden hiçbirini henüz tabağa almaması dikkat çekiciydi. Tobias ise Axel'in soluna oturmuş, yemek yiyeceği için üstüne büyük beyaz peçete sermişti. İkisi de konuşmuyordu.
Beni görünce Tobias arkadaş canlısı bir tavırla gülümserken, Axel dik dik bakmakla yetindi. Fakat ben masaya geldiğimde ayağa kalktı. Ve oturmam için centilmen bir hareketle sandalyemi çekti.
Sinirle iç çektim. Kimsenin sandalyemi çekmesini istemiyordum. Soğuk bir tavırla, "Teşekkürler." Demekle yetindim.
"Rica ederim." Axel yerine geçtiğinde duygularını yüzünden okumak imkansızdı.
"Hoş geldin, Freya."
"Hoş buldum, Tobias."
"Artık yemeklerin neşeyle geçeceğine inanıyorum. Sen geldiğinde bile bu salona adeta güneş doğdu."
Neşeyle kıkırdadım. "Teşekkür ederim. Söylediklerin çok etkileyici."
Axel yüksek sesle öksürdü ve homurdanarak, "Artık yemeğe başlayalım." Dedi.
Bundan sonra tabağıma yiyecekler koyarken herkes susmuş, masadaki şeylerin tadını çıkarıyordu. Sabah Axel'in karşısında tek lokmayı bile zor bitirirken bu kez daha rahat davranıyordum.
Nefis bir tadı olan minik bir böreği ağzıma attığımda tadını çıkararak çiğnedim. Tabi ki burada Tobias'ın olmasının da katkısı vardı. Ara ara bana gülümsüyor, Axel'in dik bakışlarından oluşan gerginliğimin kaybolmasını sağlıyordu.
"Ee?" dedi Tobias. "Kendinden bahsetsene biraz. Müzik dışında başka yeteneklerinin de olduğuna eminim."
Omuz silktim. "Bilmem. Son yılları çalışarak geçirdiğim için bir hobiye ayıracak vakit bulamadım."
"Çalışmak mı?" dedi Tobias şaşkınca. "Çalışmak için yaşın çok küçük duruyor."
"19 yaşındayım. Çok küçük sayılmam."
"Ne gibi işlerde çalıştın?" Tobias gerçekten ilgiliydi. Neden bilmiyordum fakat onunla sohbet etmek gerçekten iyi hissettiriyordu.
"Avcılık yaptım. Babamın sağlığından dolayı birinin eve para getirmesi gerekiyordu."
"Ah çok üzüldüm." Dedi gerçekten samimi bir tonla.
"Evet. Biraz acıklı bir durum ama baş etmeyi bildim."
"Şu ana dek!" dedi Tobias ima ile.
"Evet. Şu ana dek!" diye onayladım.
Axel ise bu imadan rahatsız olmuştu. Tobias'a öldürücü bir bakış attıktan sonra, "Yüzüğümü çalması için onu cesaretlendiren ben değildim. Zaten aklı başında hiç kimsenin o ormana girmemesi gerektiğini bilirdi." dedi.
Axel'e dik dik baktım. "Yarışma vardı. Avı avlamak için en iyi mekan orası gibi görünmüştü."
"Yarışma mı?" dedi Tobias. "Şu her yıl iki kez düzenlenen şeyden mi bahsediyorsun?"
"Evet."
"Vay canına! Bu kadar gözü kara biri olduğunu bilmiyordum." Tobias'a gülümsemekle yetindim."
Axel yerinden rahatsızca kıpırdandı. "Yarın birlikte vakit geçirmek ister misin, Freya?" diye sordu.
Sıkıntıyla iç çektim. "Hayır." Dedim.
"Belki birlikte yürüyüş yaparız ya da yapmayı sevdiğin ne varsa?" diye sürdürdü ısrarını.
Yemekler yeniden boğazıma dizilmeye başlamıştı. "İstemiyorum. Odamda oturabilirim."
"Peki." Dedi keyifsizce.
Yemeğim bittiği için ayaklanmak istedim "Ben kalkabilir miyim?"
"Evet. Tabi ki! Ruth odana kadar eşlik edecek."
"Teşekkür ederim. Afiyet olsun. İyi akşamlar."
"İyi akşamlar, Freya." Dedi Tobias ve Axel.
🔥🔥🔥
Sabah olduğunda beni uyandıran kişi bu kez Ruth değildi. Axel yavaş bir tını ile kapımı tıklattığında gözlerimi neredeyse yeni aralamıştım. Mahmur eda ile yalınayak kapıyı açtığımda üstümde sadece gecelik olduğuna dikkat bile etmiyordum.
Çünkü gelenin Axel değil, Ruth olduğunu sanıyordum. Fakat Ruth'un iki günde odaya dalışlarımı hesap etseydim geldiğinde kapıyı tıklatmayacağını akıl ederdim. En azından üstüme bir şal alırdım.
Kapıyı araladığımda Axel dağınık saçlarımı ve geceliğimi incelediğinde hala ayılamamıştım. "Günaydın." Dedi.
"Günaydın." Utanç içinde kaldığımı söylememe gerek yoktu.
"Dün gece sordum fakat belki bugün kararını değiştirirsin diye yeniden geldim."
"Ne için?" diye sordum. Uykudan dolayı sersem olduğum için Axel'in neden bahsettiğini anlamamıştım.
"Yürüyüşe çıkmak ister misin?"
Aniden gerildim. "Ben böyle iyiyim."
"Kahvaltı öncesi bir değişiklik olur diye düşündüm."
"Gerek yok." Ses tonum kesinlikle buz gibiydi. Ama bu Axel'in yanında kendiliğinden oluyordu.
"Belki piyano çalarız. Dün beğendiğini gördüm."
"İstemiyorum." Dedim.
Burnundan derin bir nefes aldı. "Neden benimle vakit geçiremiyorsun? Tobias ile dün tanışmana rağmen samimi olacak kadar yakınlaştınız."
"Çünkü beni buraya zorla getirdin. Aileme bakmam gerekirken burada süslü elbiseler giyerek bir odada oturuyorum. Fakat orada ailem bana muhtaç."
"Onlara her ay bir kese altın göndereceğimi söyledim. Ailen asla muhtaç olmayacak."
"Buna nasıl inanabilirim?"
"İnansan iyi olur, Freya. Çünkü onları bir daha asla göremeyeceksin. Bir insan Kolhis'e geldiği an bir daha eve dönemez."
Gözlerimin anında dolduğunu hissettim. Boğazıma bir yumru inmişti. "Ne?"
"Evet. Burada insanların çıkışı yasak. Halini kabullensen iyi olur." Bir şey demeden devam etti. "Birkaç gün burada olmayacağım. O zamana kadar buraya alışacağını düşünüyorum. Geldiğimde birlikte vakit geçireceğiz. Kendini hazırla."