Zawgyi
အပိုင္း (၈၅၁) – ေရွးေဟာင္းယစ္ပလႅင္
ေရႊေရာင္ ေရာင္ျခည္ေတာက္ပျပီးနာရီဝက္ပင္မၾကာလိုက္ ပထမဆံုး သန္မာေသာ ျပိဳင္ဘက္မ်ားသည္ ကံၾကမၼာကႏာၱရအတြင္းေပၚလာသည္။
"ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ" ေနာက္မွေရာက္လာသူမ်ားသည္ ရင္းႏွီးေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္လုိက္ေသာအခါ ရႈပ္ေထြးစြာေမးေလသည္။
"ငါလည္းမသိဘူး အဲေရႊေရာင္ ေရာင္ျခည္ဘယ္ကလာလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိဘူး"
"ဒီေရွးက်တဲ့ေရာင္ဝါနဲ႔ဆိုရင္ ေရွးေခတ္က တစ္ခုခုေပၚလာတာေသခ်ာ တယ္"
"အဲဒါတင္မဟုတ္ဘူး ေရွးေဟာင္းေရာင္ဝါက မထူပဲနဲ႔ သီးသန္႔ျဖစ္ေန တယ္၊ မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေရွးက်တဲ့ေခတ္ကျဖစ္မယ္ထင္တယ္" မုတ္ဆိတ္အရွည္ၾကီးႏွင့္ လူၾကီးသည္ မုတ္ဆိတ္ကိုပြတ္ရင္း ေျပာေလသည္။
"တကယ္သာ ေရွးတုန္းက ေရာင္ဝါျဖစ္မယ္ဆိုရင္ မစဥ္းစားပဲ ေလွ်ာက္ လုပ္လုိ႔မရဘူး၊ ဂရုမစိုက္မိရင္ အသက္ဆံုးရံႈးႏိုင္တယ္"
"မိုဘင္း" ဟြာေပါင္ေျမာင္သည္ ေအာ္ကာ ေျမျပင္ေပၚသို႔ လ်င္ျမန္စြာ ဆင္းသက္လုိက္သည္။ သူမသည္ ေက်ာက္စိမ္းဆြဲျပားတစ္ခုကို ေကာက္ကာ အျမန္ႏႈန္းျမွင့္ကာ ပ်ံတက္သြားေလသည္။
ေက်ာက္စိမ္းျပားရွိေနေသာ ေနရာမွ အဝါေရာင္သဲမ်ားသည္ ဝဲအတြင္း အဆက္မျပတ္က်သြားေလသည္။ သူမအျမန္သာမလႈပ္ရွားပါက ဝဲအတြင္း က်သြားႏိုင္သည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ ေပါင္ေျမာင္" သူမ၏ လံုျခံဳမႈကို မစဥ္းစားပဲ ေက်ာက္စိမ္းျပားကိုယူလုိက္သည္ကို မုန္႔ဆန္းခၽြယ္ျမင္လုိက္ေသာအခါ အျပစ္ရွိသလိုခံစားရေလသည္။
"ဒါရိုက္တာမုန္႔ ဒါကမိုဘင္းရဲ႕ ေက်ာက္စိမ္းျပားပဲ" ဟြာေပါင္ေျမာင္ ေျပာလုိက္သည္။
"ေသခ်ာရဲ႕လား" မုန္႔ဆန္းခၽြယ္၏ မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားသည္။
"ဒီေက်ာင္းစိမ္းျပားကို အျမဲတမ္းသူ႔ခါးမွာခ်ိတ္ထားတာ၊ သူ႔အေမဆီက ရထားတဲ့လက္ေဆာင္ပဲ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မမွတ္မိေနတာ" ဟြာေပါင္ေျမာင္ သည္ တိက်စြာေျပာေလသည္။
"အဲလိုဆိုရင္ မိုဘင္းက သဲထဲက်သြားတာလား" ေဘးတြင္ရပ္ေနေသာ ဆရာတစ္ေယာက္ ေမးေလသည္။
"ျဖစ္ႏုိင္တယ္" မုန္႔ဆန္းခၽြယ္သည္ တည္ျငိမ္စြာေျပာေလသည္ "သူ ဘယ္သူနဲ႔ရွိေနလဲဆိုတာ သိတဲ့လူရွိလား"
"ထန္ယန္း၊ ေဟာ္ဖန္နဲ႔ မိုးၾကိဳးအဖြဲ႕ကလူေတြနဲ႔" ပန္က်ားနန္ ေျပာလုိက္ သည္။
"ရွီမာယူယူနဲ႔ ေရွာင္ခ်ီလည္းအထဲမွာလား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"အဲေကာင္ေတြေတာ့ ဘာလုိ႔ဒီေရာက္ေနတာလဲ" မုန္႔စန္းခၽြယ္သည္ ေငါက္ငမ္းေလသည္။
"ဒါရိုက္တာမုန္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာက္ဆင္းျပီးၾကည့္ရမလား" ဆရာ တစ္ေယာက္ ေမးလုိက္သည္။
"ဆင္းမယ္ဟုတ္လား ဘယ္လိုဆင္းမွာလဲ ငါတို႔ဆင္းလို႔ေရာရမွာတဲ့ လား" မုန္႔စန္းခၽြယ္သည္ စိုးရိမ္မႈႏွင့္အတူ ေဒါသသံပါ ပါေလသည္။
ဝဲၾကီးကို ေရႊေရာင္ ေရာင္ျခည္ျဖင့္ဝန္းရံထားရာ တခ်ိဳ႕မွာ ဆင္းလို ေသာ္လည္း ေရႊေရာင္အလင္းတန္းမ်ားျဖင့္ ပိတ္မိေနေလသည္။
မုန္႔စန္းခၽြယ္ႏွင့္ တျခားသူမ်ားသည္ ရွီမာယူယူတို႔ကို ကယ္ခ်င္လွ်င္ ေတာင္ မကူညီႏိုင္ပဲ စိုးရိမ္ရံုသာ တတ္ႏုိင္ေလသည္။
"အဲေကာင္ေတြေတာ့ ျပန္လာတာနဲ႔ အျပစ္ေပးခံရေတာ့မယ္" မုန္႔စန္းခၽြယ္သည္ ေငါက္ငမ္းကာ ဆရာအားလံုးကိုေခၚကာ အေျခအေနႏွင့္ ပတ္သတ္သည္မ်ားကို ေဆြးေႏြးေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဆင္းလုိ႔ရ မလားဟု ေရႊေရာင္အလင္းတန္းလာရာ ေနရာကို အာရံုစုိက္ထားၾကသည္။
ဂုိဏ္း၏ဆရာမ်ားသည္ အားလံုးပူပန္ၾကကာ သူတုိ႔တစ္ခုခုျဖစ္သြား မည္ကို စိုးရိမ္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္တြင္ ရွီမာယူယူတုိ႔အားလံုး အဆင္ေျပၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ၾကကာ ပတ္ပတ္လည္ ထုၾကည့္ၾကေလသည္။
သူတို႔က်သြားျပီးေနာက္တြင္ ေရႊေရာင္အလင္းမရွိေတာ့ပဲ လြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားရေလသည္။ သူတို႔သည္ ေျမေအာက္ အနက္ဘယ္ေလာက္တြင္ ေရာက္ေနသလဲဆိုသည္ကို မသိၾကေပ။ ထိုေနရာသည္ အဝါေရာင္သဲကႏာၱရ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ေဘးပတ္လည္တြင္ ကြန္ကရစ္နံရံမ်ားရွိသည္။ နံရံေပၚတြင္ မတူညီေသာ ဝိဥာဥ္မိစာၦမ်ား မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား ထြင္းထုထားသည္။
ဝိဥာဥ္မိစာၦမ်ားသည္ လက္ရွိဝိဥာဥ္မိစာၦမ်ားႏွင့္ ကြဲျပားကာ လူသား မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား၏ အဝတ္မ်ားသည္လည္း သူတို႔ႏွင့္ကြဲျပားၾကသည္။
"ဒီရုပ္ပံုေတြက ေရွးက်တဲ့ပံုပဲ" ထန္ယန္း ေျပာလုိက္သည္။
"ဒါေတြက ေရွးေခတ္က အဝတ္အစားေတြပဲ" မိုဘင္းသည္ ရံုပံုမ်ားကို ထိရင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာေျပာေလသည္။
"ေရွးေခတ္ဟုတ္လား ေသခ်ာရဲ႕လား အဲဒါေတြက ဘယ္လိုလုပ္အခုထိ ရွိေနတာလဲ" ထန္ယန္းသည္ အံ့ၾသစြာေျပာေလသည္။
"မမွားႏိုင္ဘူး၊ ျပီးခဲ့တဲ့တစ္ေခါက္က ငါဖတ္တဲ့စာအုပ္ထဲကေန တစ္ထပ္ တည္းပဲ" မိုဘင္းသည္ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ေျပာေလသည္။
"ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာျပီးတာေတာင္ ဒီရုပ္ပံုေတြက ဘာလုိ႔ဒီမွာရွိေန ေသးတာလဲ တျဖည္းျဖည္းျပိဳပ်က္မသြားဘူးလား" ရွီမာယူယူ ေမးလိုက္ သည္။
"မိုဘင္း မင္းကေရွးေခတ္အေၾကာင္းကိုေလ့လာတေနတာ မင္းသိတာ မ်ားရွိလား" ေဟာ္ဖန္ ေမးလိုက္သည္။
မိုဘင္းသည္ ရုပ္ပံုမ်ား၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ျပင္ဆင္ပံုမ်ားကို ၾကည့္ျပီး ေျပာလုိက္သည္ "ဒီေနရာက ေရွးေခတ္က ယစ္ပလႅင္ျဖစ္ေလာက္ တယ္"
"ယစ္ပလႅင္ဟုတ္လား ဒီမွာ နံရံေတြပဲရွိတာ ယစ္ပလႅင္မရွိပါဘူး" ရွီမာယူလီ ေျပာလုိက္သည္။
"ဒါက ယစ္ပလႅင္ရဲ႕အျပင္ဘက္ပဲ ယစ္ပလႅင္က အလယ္မွာျဖစ္ေလာက္ တယ္" မိုဘင္းေျပာလုိက္သည္ "ယစ္ပလႅင္ေၾကာင့္ ေရွးလူေတြက ေသခ်ာ ကာကြယ္ထားၾကတာပဲ"
"ယစ္ပလႅင္က ကြင္းျပင္မွာလိုျဖစ္ရမွာမဟုတ္ဘူးလား၊ ဒီေနရာက လိုဏ္ဂူလိုမ်ိဳးၾကီးပဲ" ဖက္တီးက်ဴေျပာလုိက္သည္။
"ငါထင္တာေတာ့ ဒီေနရာက ဝိဥာဥ္အတားအဆီးနဲ႔ ကာကြယ္ထားတာ ျဖစ္မယ္၊ ေနာက္ပိုင္းက် ကမာၻၾကီးကေျပာင္းလဲလာေတာ့ ဒီေနရာက ေျမ ေအာက္ေရာက္ျပီး ေျမဆီလႊာေတြနဲ႔ ဖံုးသြားတာပဲ၊ ဒါကအစတုန္းက ဝိဥာဥ္ အတားအဆီးနဲ႔ အျပင္မွာရွိေနခဲ့တာပဲ၊ ၾကာသြားေတာ့ ေျမေအာက္ဂူျဖစ္သြား တာပဲ" မိုဘင္း ခန္႔မွန္းေလသည္။
"အဲဒါျဖစ္ႏုိင္လုိ႔လား" အားလံုးသည္ အံ့အားသင့္သြားေလသည္။
"ဒီနံရံကိုၾကည့္လုိက္၊ ေသခ်ာကိုျပင္ထားတာ၊ သဘာဝေက်ာက္တံုး မဟုတ္ဘူး လူလုပ္ေက်ာက္တံုးပဲ" မိုဘင္း ေျပာလုိက္သည္။
"မိုက္လိုက္တာ အေရွ႕ကိုၾကည့္ရေအာင္"
"ေကာင္းျပီ"
သူတို႔သည္ လိုဏ္ေခါင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ျပီးေနာက္ ျခံဝန္းတစ္ခုသို႔ဝင္ လုိက္ၾကသည္။ ျခံဝန္းအလယ္တြင္ မီးဖိုၾကီးတစ္ခုရွိေနကာ အထဲရွိ ျပာမ်ား သည္ ခဲေနရာ ေက်ာက္တံုးသဖြယ္မာေၾကာေနေလသည္။
"ဝါး ဝါး ဝါး ရတနာတစ္ပါးပဲ" ဖက္တီးက်ဴသည္ မီးဖိုကိုျမင္ေသာအခါ စိတ္လႈပ္ရွားသြားျပီး ေျပးကာ ဖက္ေလသည္။
"ေရွးေခတ္က ပစၥည္းေတြက တကယ္ပဲမဆိုးဘူးပဲ" ဝူရန္ေဖ ေျပာလိုက္ သည္။
"ေလးလိုက္တာ" ဖက္တီးက်ဴသည္ ဖက္ၾကည့္ရာ ထိုမီးဖိုသည္ ေရြ႕ရန္ ခက္ခဲသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ဒါကဒီအတိုင္း အိုးပဲမဟုတ္ဘူးလား ဘာလုိ႔အဲေလာက္ေလးတာလဲ" ရွီမာယူလီသည္ ေလွ်ာက္လာကာ စမ္းၾကည့္ေလသည္။ လံုးဝပင္သယ္မရ ေပ။
"ဟားဟား ငါကမွ နည္းနည္းေရြ႕ႏိုင္ေသးတယ္၊ မင္းေရႊ႕တာ လံုးဝ မေရြ႕ဘူး" ဖက္တီးက်ဴသည္ ရယ္ေမာရင္းေၾကြးေၾကာ္ေလသည္။
"တကယ္ပဲေလးတာလား မင္းတို႔ပဲအားနည္းတာလား" ေဟာ္ဖန္သည္ သူတို႔အားမရွိဟုေတြးကာ မယံုၾကည္ပဲစမ္းၾကည့္ေသာ္လည္း အိုးသည္ အနည္းငယ္လႈပ္ျပီးေနာက္ မေရြ႕ေတာ့ေပ။
"ဒါကေရွးေခတ္က ေရွးေဟာင္းပစၥည္းပဲ" မိုဘင္း ေျပာလုိက္သည္ "ေရွးေခတ္က လူေတြက ယစ္ပူေဇာ္တာကို အေရးၾကီးတယ္လို႔ေတြးၾကတယ္ အဲဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆံုးပစၥည္းေတြသံုးတာ"
"အဲဒါေၾကာင့္ ေရြ႕လို႔မရတာကိုး" ရွီမာယူလီ ေျပာလိုက္သည္။
"ဖက္တီးက်ဴက ခႏၶာကိုယ္ပ်ိဳးေထာင္တဲ့ဘက္ကဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားခႏၶာ ကိုယ္ထက္ သန္မာတာပံုမွန္ပဲ၊ သူကအမ်ားၾကီးသန္မာတယ္" ရွီမာယူယူ ေလွ်ာက္လာကာ ဆက္ေျပာေလသည္ "သူက ခင္ဗ်ားထက္မသန္မာရင္ ဒီႏွစ္ ေတြေလ့က်င့္ထားတာ အလကားျဖစ္သြားမွာ"
"ယူယူ မင္းလဲ ခႏၶာကိုယ္ပ်ိဳးေထာင္တဲ့အပိုင္းကမလား စမ္းၾကည့္ပါ လား" ဖက္တီးက်ဴ ေျပာလုိက္သည္။
"ဟုတ္သားပဲ စမ္းၾကည့္ေလ"
"ေကာင္းျပီ"
ရီွမာယူယူ အိုးဆီသို႔ေလွ်ာက္လာလုိက္သည္။ သူမသည္ အိုးေပၚလက္ တင္ကာ ေနာက္တစ္ဖက္ကို လက္ကိုင္ေပၚတင္လုိက္သည္။ သူမသည္ အား သံုးကာ အေပၚသို႔မ,လုိက္သည္။ အမွန္တကယ္ပင္ အိုးသည္ တစ္ဆယ္ စင္တီမီတာေလာက္ ျမင့္တက္လာသည္။
"ဒုန္း..."
မီးဖိုအိုးသည္ ၾကမ္းေပၚသို႔ျပန္က်သြားရာ အသံထြက္လာသည္။
"ငါက မ,တာနည္းနည္းပဲရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ယူယူက ဆယ္စင္တီမီတာ ျမင့္ေအာင္မ,ႏိုင္တယ္" ဖက္တီးက်ဴသည္ အိုးကိုဖက္ကာ ေအာ္ေလသည္။
"ေတာ္ျပီ ယူယူက မၾကာခဏဆိုသလို မိုးၾကိဳးအပစ္ခံရတယ္၊ မင္း လုပ္စရာမရွိရင္ မင္းလည္းမိုးၾကိဳးပစ္ခံလိုက္ရင္ သန္မာလာမွာပဲ ဒီမွာပဲ ေအာ္ မေနနဲ႔" ေဝက်ိရႊိ အၾကံေပးေလသည္။
ရွီမာယူယူႏွင့္ ဖက္တီးက်ဴတို႔ ႏႈတ္ခမ္းဆူသြားၾကသည္။ ဒါဘယ္လို ျဖန္ေျဖမႈၾကီးလဲ။
သူမ အျမဲတမ္းမိုးၾကိဳးအပစ္ခံရသည္ဟု မိုဘင္းႏွင့္ တျခားသူမ်ားၾကား ေသာအခါ အံ့ၾသၾကသည္။
"အဲဒါကို ဘယ္လို အသက္ရွင္ႏုိင္တာလဲ"
"ဒီလိုပါပဲ" ရွီမာယူယူသည္ သူတို႔ကိုမေျပာလိုေသာေၾကာင့္ စကား လမ္းေၾကာင္းလႊဲကာ ေျပာလုိက္သည္ "အထဲဝင္ျပီးၾကည့္ရေအာင္"
"ေရႊေလးအထဲမွာရွိႏုိင္တာပဲ"
"ျဖစ္ႏုိင္တယ္"
သူတို႔သည္ မီးလံုးဖန္တီးကာ အေရွ႕မွထြန္းကာ ျခံဝန္းကိုျဖတ္ျပီး ရွည္လ်ားေသာ ေကာ္ရစ္တာကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာလုိက္ၾကသည္။ သူတို႔ အဆံုးမေရာက္ခင္တြင္ အထဲမွ တုိက္ခိုက္သံထြက္လာသည္ကို ၾကားလုိက္ ၾကသည္။
Unicode
အပိုင်း (၈၅၁) – ရှေးဟောင်းယစ်ပလ္လင်
ရွှေရောင် ရောင်ခြည်တောက်ပပြီးနာရီဝက်ပင်မကြာလိုက် ပထမဆုံး သန်မာသော ပြိုင်ဘက်များသည် ကံကြမ္မာကန္တာရအတွင်းပေါ်လာသည်။
"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ" နောက်မှရောက်လာသူများသည် ရင်းနှီးသော မျက်နှာများကို မြင်လိုက်သောအခါ ရှုပ်ထွေးစွာမေးလေသည်။
"ငါလည်းမသိဘူး အဲရွှေရောင် ရောင်ခြည်ဘယ်ကလာလဲဆိုတာ ဘယ်သူမှမသိဘူး"
"ဒီရှေးကျတဲ့ရောင်ဝါနဲ့ဆိုရင် ရှေးခေတ်က တစ်ခုခုပေါ်လာတာသေချာ တယ်"
"အဲဒါတင်မဟုတ်ဘူး ရှေးဟောင်းရောင်ဝါက မထူပဲနဲ့ သီးသန့်ဖြစ်နေ တယ်၊ မမှတ်မိနိုင်လောက်အောင် ရှေးကျတဲ့ခေတ်ကဖြစ်မယ်ထင်တယ်" မုတ်ဆိတ်အရှည်ကြီးနှင့် လူကြီးသည် မုတ်ဆိတ်ကိုပွတ်ရင်း ပြောလေသည်။
"တကယ်သာ ရှေးတုန်းက ရောင်ဝါဖြစ်မယ်ဆိုရင် မစဉ်းစားပဲ လျှောက် လုပ်လို့မရဘူး၊ ဂရုမစိုက်မိရင် အသက်ဆုံးရှုံးနိုင်တယ်"
"မိုဘင်း" ဟွာပေါင်မြောင်သည် အော်ကာ မြေပြင်ပေါ်သို့ လျင်မြန်စွာ ဆင်းသက်လိုက်သည်။ သူမသည် ကျောက်စိမ်းဆွဲပြားတစ်ခုကို ကောက်ကာ အမြန်နှုန်းမြှင့်ကာ ပျံတက်သွားလေသည်။
ကျောက်စိမ်းပြားရှိနေသော နေရာမှ အဝါရောင်သဲများသည် ဝဲအတွင်း အဆက်မပြတ်ကျသွားလေသည်။ သူမအမြန်သာမလှုပ်ရှားပါက ဝဲအတွင်း ကျသွားနိုင်သည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ ပေါင်မြောင်" သူမ၏ လုံခြုံမှုကို မစဉ်းစားပဲ ကျောက်စိမ်းပြားကိုယူလိုက်သည်ကို မုန့်ဆန်းချွယ်မြင်လိုက်သောအခါ အပြစ်ရှိသလိုခံစားရလေသည်။
"ဒါရိုက်တာမုန့် ဒါကမိုဘင်းရဲ့ ကျောက်စိမ်းပြားပဲ" ဟွာပေါင်မြောင် ပြောလိုက်သည်။
"သေချာရဲ့လား" မုန့်ဆန်းချွယ်၏ မျက်နှာပြောင်းသွားသည်။
"ဒီကျောင်းစိမ်းပြားကို အမြဲတမ်းသူ့ခါးမှာချိတ်ထားတာ၊ သူ့အမေဆီက ရထားတဲ့လက်ဆောင်ပဲ အဲဒါကြောင့် ကျွန်မမှတ်မိနေတာ" ဟွာပေါင်မြောင် သည် တိကျစွာပြောလေသည်။
"အဲလိုဆိုရင် မိုဘင်းက သဲထဲကျသွားတာလား" ဘေးတွင်ရပ်နေသော ဆရာတစ်ယောက် မေးလေသည်။
"ဖြစ်နိုင်တယ်" မုန့်ဆန်းချွယ်သည် တည်ငြိမ်စွာပြောလေသည် "သူ ဘယ်သူနဲ့ရှိနေလဲဆိုတာ သိတဲ့လူရှိလား"
"ထန်ယန်း၊ ဟော်ဖန်နဲ့ မိုးကြိုးအဖွဲ့ကလူတွေနဲ့" ပန်ကျားနန် ပြောလိုက် သည်။
"ရှီမာယူယူနဲ့ ရှောင်ချီလည်းအထဲမှာလား"
"ဟုတ်ပါတယ်"
"အဲကောင်တွေတော့ ဘာလို့ဒီရောက်နေတာလဲ" မုန့်စန်းချွယ်သည် ငေါက်ငမ်းလေသည်။
"ဒါရိုက်တာမုန့် ကျွန်တော်တို့ အောက်ဆင်းပြီးကြည့်ရမလား" ဆရာ တစ်ယောက် မေးလိုက်သည်။
"ဆင်းမယ်ဟုတ်လား ဘယ်လိုဆင်းမှာလဲ ငါတို့ဆင်းလို့ရောရမှာတဲ့ လား" မုန့်စန်းချွယ်သည် စိုးရိမ်မှုနှင့်အတူ ဒေါသသံပါ ပါလေသည်။
ဝဲကြီးကို ရွှေရောင် ရောင်ခြည်ဖြင့်ဝန်းရံထားရာ တချို့မှာ ဆင်းလို သော်လည်း ရွှေရောင်အလင်းတန်းများဖြင့် ပိတ်မိနေလေသည်။
မုန့်စန်းချွယ်နှင့် တခြားသူများသည် ရှီမာယူယူတို့ကို ကယ်ချင်လျှင် တောင် မကူညီနိုင်ပဲ စိုးရိမ်ရုံသာ တတ်နိုင်လေသည်။
"အဲကောင်တွေတော့ ပြန်လာတာနဲ့ အပြစ်ပေးခံရတော့မယ်" မုန့်စန်းချွယ်သည် ငေါက်ငမ်းကာ ဆရာအားလုံးကိုခေါ်ကာ အခြေအနေနှင့် ပတ်သတ်သည်များကို ဆွေးနွေးလေသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဆင်းလို့ရ မလားဟု ရွှေရောင်အလင်းတန်းလာရာ နေရာကို အာရုံစိုက်ထားကြသည်။
ဂိုဏ်း၏ဆရာများသည် အားလုံးပူပန်ကြကာ သူတို့တစ်ခုခုဖြစ်သွား မည်ကို စိုးရိမ်နေကြသည်။ သို့သော် အောက်တွင် ရှီမာယူယူတို့အားလုံး အဆင်ပြေကြသည်။ သူတို့သည် လှည့်ပတ်ကြည့်ကြကာ ပတ်ပတ်လည် ထုကြည့်ကြလေသည်။
သူတို့ကျသွားပြီးနောက်တွင် ရွှေရောင်အလင်းမရှိတော့ပဲ လွတ်လပ်စွာ လှုပ်ရှားရလေသည်။ သူတို့သည် မြေအောက် အနက်ဘယ်လောက်တွင် ရောက်နေသလဲဆိုသည်ကို မသိကြပေ။ ထိုနေရာသည် အဝါရောင်သဲကန္တာရ မဟုတ်တော့ပေ။ ဘေးပတ်လည်တွင် ကွန်ကရစ်နံရံများရှိသည်။ နံရံပေါ်တွင် မတူညီသော ဝိဉာဉ်မိစ္ဆာများ မျိုးနွယ်စုများ ထွင်းထုထားသည်။
ဝိဉာဉ်မိစ္ဆာများသည် လက်ရှိဝိဉာဉ်မိစ္ဆာများနှင့် ကွဲပြားကာ လူသား မျိုးနွယ်စုများ၏ အဝတ်များသည်လည်း သူတို့နှင့်ကွဲပြားကြသည်။
"ဒီရုပ်ပုံတွေက ရှေးကျတဲ့ပုံပဲ" ထန်ယန်း ပြောလိုက်သည်။
"ဒါတွေက ရှေးခေတ်က အဝတ်အစားတွေပဲ" မိုဘင်းသည် ရုံပုံများကို ထိရင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာပြောလေသည်။
"ရှေးခေတ်ဟုတ်လား သေချာရဲ့လား အဲဒါတွေက ဘယ်လိုလုပ်အခုထိ ရှိနေတာလဲ" ထန်ယန်းသည် အံ့သြစွာပြောလေသည်။
"မမှားနိုင်ဘူး၊ ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ခေါက်က ငါဖတ်တဲ့စာအုပ်ထဲကနေ တစ်ထပ် တည်းပဲ" မိုဘင်းသည် ယုံကြည်ချက်အပြည့်ဖြင့် ပြောလေသည်။
"ဒီလောက်နှစ်တွေကြာပြီးတာတောင် ဒီရုပ်ပုံတွေက ဘာလို့ဒီမှာရှိနေ သေးတာလဲ တဖြည်းဖြည်းပြိုပျက်မသွားဘူးလား" ရှီမာယူယူ မေးလိုက် သည်။
"မိုဘင်း မင်းကရှေးခေတ်အကြောင်းကိုလေ့လာတနေတာ မင်းသိတာ များရှိလား" ဟော်ဖန် မေးလိုက်သည်။
မိုဘင်းသည် ရုပ်ပုံများ၏ အကြောင်းအရာများနှင့် ပြင်ဆင်ပုံများကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည် "ဒီနေရာက ရှေးခေတ်က ယစ်ပလ္လင်ဖြစ်လောက် တယ်"
"ယစ်ပလ္လင်ဟုတ်လား ဒီမှာ နံရံတွေပဲရှိတာ ယစ်ပလ္လင်မရှိပါဘူး" ရှီမာယူလီ ပြောလိုက်သည်။
"ဒါက ယစ်ပလ္လင်ရဲ့အပြင်ဘက်ပဲ ယစ်ပလ္လင်က အလယ်မှာဖြစ်လောက် တယ်" မိုဘင်းပြောလိုက်သည် "ယစ်ပလ္လင်ကြောင့် ရှေးလူတွေက သေချာ ကာကွယ်ထားကြတာပဲ"
"ယစ်ပလ္လင်က ကွင်းပြင်မှာလိုဖြစ်ရမှာမဟုတ်ဘူးလား၊ ဒီနေရာက လိုဏ်ဂူလိုမျိုးကြီးပဲ" ဖက်တီးကျူပြောလိုက်သည်။
"ငါထင်တာတော့ ဒီနေရာက ဝိဉာဉ်အတားအဆီးနဲ့ ကာကွယ်ထားတာ ဖြစ်မယ်၊ နောက်ပိုင်းကျ ကမ္ဘာကြီးကပြောင်းလဲလာတော့ ဒီနေရာက မြေ အောက်ရောက်ပြီး မြေဆီလွှာတွေနဲ့ ဖုံးသွားတာပဲ၊ ဒါကအစတုန်းက ဝိဉာဉ် အတားအဆီးနဲ့ အပြင်မှာရှိနေခဲ့တာပဲ၊ ကြာသွားတော့ မြေအောက်ဂူဖြစ်သွား တာပဲ" မိုဘင်း ခန့်မှန်းလေသည်။
"အဲဒါဖြစ်နိုင်လို့လား" အားလုံးသည် အံ့အားသင့်သွားလေသည်။
"ဒီနံရံကိုကြည့်လိုက်၊ သေချာကိုပြင်ထားတာ၊ သဘာဝကျောက်တုံး မဟုတ်ဘူး လူလုပ်ကျောက်တုံးပဲ" မိုဘင်း ပြောလိုက်သည်။
"မိုက်လိုက်တာ အရှေ့ကိုကြည့်ရအောင်"
"ကောင်းပြီ"
သူတို့သည် လိုဏ်ခေါင်းကိုဖြတ်ကျော်ပြီးနောက် ခြံဝန်းတစ်ခုသို့ဝင် လိုက်ကြသည်။ ခြံဝန်းအလယ်တွင် မီးဖိုကြီးတစ်ခုရှိနေကာ အထဲရှိ ပြာများ သည် ခဲနေရာ ကျောက်တုံးသဖွယ်မာကြောနေလေသည်။
"ဝါး ဝါး ဝါး ရတနာတစ်ပါးပဲ" ဖက်တီးကျူသည် မီးဖိုကိုမြင်သောအခါ စိတ်လှုပ်ရှားသွားပြီး ပြေးကာ ဖက်လေသည်။
"ရှေးခေတ်က ပစ္စည်းတွေက တကယ်ပဲမဆိုးဘူးပဲ" ဝူရန်ဖေ ပြောလိုက် သည်။
"လေးလိုက်တာ" ဖက်တီးကျူသည် ဖက်ကြည့်ရာ ထိုမီးဖိုသည် ရွေ့ရန် ခက်ခဲသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"ဒါကဒီအတိုင်း အိုးပဲမဟုတ်ဘူးလား ဘာလို့အဲလောက်လေးတာလဲ" ရှီမာယူလီသည် လျှောက်လာကာ စမ်းကြည့်လေသည်။ လုံးဝပင်သယ်မရ ပေ။
"ဟားဟား ငါကမှ နည်းနည်းရွေ့နိုင်သေးတယ်၊ မင်းရွှေ့တာ လုံးဝ မရွေ့ဘူး" ဖက်တီးကျူသည် ရယ်မောရင်းကြွေးကြော်လေသည်။
"တကယ်ပဲလေးတာလား မင်းတို့ပဲအားနည်းတာလား" ဟော်ဖန်သည် သူတို့အားမရှိဟုတွေးကာ မယုံကြည်ပဲစမ်းကြည့်သော်လည်း အိုးသည် အနည်းငယ်လှုပ်ပြီးနောက် မရွေ့တော့ပေ။
"ဒါကရှေးခေတ်က ရှေးဟောင်းပစ္စည်းပဲ" မိုဘင်း ပြောလိုက်သည် "ရှေးခေတ်က လူတွေက ယစ်ပူဇော်တာကို အရေးကြီးတယ်လို့တွေးကြတယ် အဲဒါကြောင့် အကောင်းဆုံးပစ္စည်းတွေသုံးတာ"
"အဲဒါကြောင့် ရွေ့လို့မရတာကိုး" ရှီမာယူလီ ပြောလိုက်သည်။
"ဖက်တီးကျူက ခန္ဓာကိုယ်ပျိုးထောင်တဲ့ဘက်ကဆိုတော့ ခင်ဗျားခန္ဓာ ကိုယ်ထက် သန်မာတာပုံမှန်ပဲ၊ သူကအများကြီးသန်မာတယ်" ရှီမာယူယူ လျှောက်လာကာ ဆက်ပြောလေသည် "သူက ခင်ဗျားထက်မသန်မာရင် ဒီနှစ် တွေလေ့ကျင့်ထားတာ အလကားဖြစ်သွားမှာ"
"ယူယူ မင်းလဲ ခန္ဓာကိုယ်ပျိုးထောင်တဲ့အပိုင်းကမလား စမ်းကြည့်ပါ လား" ဖက်တီးကျူ ပြောလိုက်သည်။
"ဟုတ်သားပဲ စမ်းကြည့်လေ"
"ကောင်းပြီ"
ရှီမာယူယူ အိုးဆီသို့လျှောက်လာလိုက်သည်။ သူမသည် အိုးပေါ်လက် တင်ကာ နောက်တစ်ဖက်ကို လက်ကိုင်ပေါ်တင်လိုက်သည်။ သူမသည် အား သုံးကာ အပေါ်သို့မ,လိုက်သည်။ အမှန်တကယ်ပင် အိုးသည် တစ်ဆယ် စင်တီမီတာလောက် မြင့်တက်လာသည်။
"ဒုန်း..."
မီးဖိုအိုးသည် ကြမ်းပေါ်သို့ပြန်ကျသွားရာ အသံထွက်လာသည်။
"ငါက မ,တာနည်းနည်းပဲရတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ယူယူက ဆယ်စင်တီမီတာ မြင့်အောင်မ,နိုင်တယ်" ဖက်တီးကျူသည် အိုးကိုဖက်ကာ အော်လေသည်။
"တော်ပြီ ယူယူက မကြာခဏဆိုသလို မိုးကြိုးအပစ်ခံရတယ်၊ မင်း လုပ်စရာမရှိရင် မင်းလည်းမိုးကြိုးပစ်ခံလိုက်ရင် သန်မာလာမှာပဲ ဒီမှာပဲ အော် မနေနဲ့" ဝေကျိရွှိ အကြံပေးလေသည်။
ရှီမာယူယူနှင့် ဖက်တီးကျူတို့ နှုတ်ခမ်းဆူသွားကြသည်။ ဒါဘယ်လို ဖြန်ဖြေမှုကြီးလဲ။
သူမ အမြဲတမ်းမိုးကြိုးအပစ်ခံရသည်ဟု မိုဘင်းနှင့် တခြားသူများကြား သောအခါ အံ့သြကြသည်။
"အဲဒါကို ဘယ်လို အသက်ရှင်နိုင်တာလဲ"
"ဒီလိုပါပဲ" ရှီမာယူယူသည် သူတို့ကိုမပြောလိုသောကြောင့် စကား လမ်းကြောင်းလွှဲကာ ပြောလိုက်သည် "အထဲဝင်ပြီးကြည့်ရအောင်"
"ရွှေလေးအထဲမှာရှိနိုင်တာပဲ"
"ဖြစ်နိုင်တယ်"
သူတို့သည် မီးလုံးဖန်တီးကာ အရှေ့မှထွန်းကာ ခြံဝန်းကိုဖြတ်ပြီး ရှည်လျားသော ကော်ရစ်တာကို ဖြတ်လျှောက်လာလိုက်ကြသည်။ သူတို့ အဆုံးမရောက်ခင်တွင် အထဲမှ တိုက်ခိုက်သံထွက်လာသည်ကို ကြားလိုက် ကြသည်။