Zawgyi
အပိုင္း (၈၄၉) – စိတ္လႈပ္ရွားေနေသာေရႊေျမြေလး
ဝမ္စီေျမာင္သည္ စိတ္ထဲတြင္ သံသယဝင္မိေသာ္လည္း မ်က္စိေထာင့္ မွ ပန္က်ားနန္သည္ သူတို႔ဆီေလွ်ာက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရာ ေဆးပုလင္း မ်ားကိုယူျပီးေနာက္ ရွီမာယူယူကို ေျပာလုိက္သည္ "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ပန္က်ားနန္ ေလွ်ာက္သြားကာ ေျပာေလသည္ "တကယ္ျပန္သြားေတာ့ မလို႔လား"
"ဟုတ္တယ္ ငါဆံုးျဖတ္ျပီးသြားျပီ အခုပဲသြားေတာ့မယ္" ဝမ္စီေျမာင္ ျပန္ေျဖေလသည္။
"ဂရုစိုက္သြားပါ"
"အင္း" ဝမ္စီေျမာင္သည္ မိစာၦပ်ံကိုေခၚထုတ္ျပီး တက္ကာ ကႏၱာရဆီသို႔ ပ်ံသြားေလသည္။
သူျပန္သြားျပီးေနာက္တြင္ ေရွာင္ခ်ီသည္ ရီွမာယူယူအား ေျပာေလသည္ "ယူယူ သြားရေအာင္"
"သြားေတာ့မလို႔လား" ပန္က်ားနန္သည္ အံ့အားသင့္စြာေမးေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ တျခားေနရာကိုသြားၾကည့္ခ်င္တယ္ မဟုတ္လည္း တျခားသူေတြကို ေတြ႕ရတာ ေပါ့" ရွီမာယူယူ ေျပာေလသည္။
"ဒါေပမယ့္ အတူရွိတာက အကုန္လံုးအတြက္ပိုေကာင္းတယ္ေလ"
"ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ေဆးေတြရျပီးေနျပီပဲ၊ ဂုိဏ္းကလူေတြမေရာက္ခင္ကို ဘာျပႆနာမွရွိမွာမဟုတ္ ဘူး" ရွီမာယူယူ ေျပာလိုက္သည္။
"ယူယူ သြားရေအာင္" ေရွာင္ခ်ီ ေလာေလသည္။
ဝမ္စီေျမာင္မရွိပဲႏွင့္ တျခားသူမ်ားကို စိတ္ထဲမထည့္လိုေပ။
ရွီမာယူယူသည္ ေခါင္းညိမ့္ကာ အားလံုးကိုႏႈတ္ဆက္ျပီးေနာက္ သူတုိ႔ ေနရာမွ ဝင္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ထြက္သြားလုိက္သည္။
သူတုိ႔ သူမကိုေနေစခ်င္သည္မွာ သူမကို စိတ္ရင္းႏွင့္ ေနလိုျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ သူမ၏ေဆးမ်ားကို လိုခ်င္ျခင္းေၾကာင့္ႏွင့္ ေရွာင္ခ်ီႏွင့္ တျခားသူမ်ား ၏ တိုက္ပြဲကိုၾကည့္လိုျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ဟြာေပါင္ေျမာင္သည္ မိုဘင္းထြက္သြားသည္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ သူမ၏မ်က္လံုးမွ ေဒါသထြက္သြားေသာ္လည္း အၾကည့္ခ်င္းဆံုသည္ကို ေရွာင္လိုက္သည္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ကာ ရယ္ေမာျပီး ေဘးနားမွလူမ်ား ႏွင့္ စကားေျပာေနလိုက္သည္။
ဟာစြန္သည္ အားလံုးကိုတင္ကာ အိုေအစစ္အေဝးသို႔ ပ်ံသန္းသြား ေလသည္။ ေရွာင္ခ်ီသည္ မေက်မနပ္ျဖင့္ေျပာေလသည္ "ေကာင္းတယ္ ငါတို႔ အဲဒီေဒါင္းမဟြာကို ထပ္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး"
"ေရွာင္ခ်ီ မင္းအက်င့္ကိုျပင္ဦး မင္း သူမကိုမၾကိဳက္ေတာ့ သူမကို တစ္ ခ်က္ေလာက္ထိုးျပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္မွာကိုစိုးေနတာ၊ ဒီတစ္ခါကို ဘယ္လိုမ်ား စိတ္ထိန္းလိုက္တာလဲ" ရွီမာယူယူသည္ ရယ္ေမာရင္း စ,ေလသည္။
"အဘိုးၾကီးယြမ္ေၾကာင့္ေလ၊ သူမက ဂိုဏ္းရဲ႕ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနတာ ကိုး သူတို႔အမွားမလုပ္ဘဲနဲ႔ေတာ့ သူတုိ႔ကို ရိုက္လုိ႔မရဘူး" ေရွာင္ခ်ီဆက္ေျပာ ေလသည္ "အဲဒါေၾကာင့္ ေရွာင္ခ်ီေဒါသထြက္ေပမယ့္ မရိုက္ဘူး"
ေရွာင္ခ်ီ႕ကိုၾကည့္ျပီး အားလံုးသည္ မတတ္သာပဲရယ္ေမာလိုက္ၾကေလ သည္။
ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ သူမသည္ ဘယ္သူ႔ကိုမဆိုရိုက္ႏွက္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခု သူမေဒါသထြက္ေနသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အားလံုးအတြက္ ရီစရာ ျဖစ္ေနသည္။
"ရႊီး ရႊီး"
ဝိဥာဥ္ေစတီအတြင္းမွ ေရႊေျမြေလးသည္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္ကို ရီွမာ ယူယူ ခံစားမိသျဖင့္ ဆင့္ေခၚလိုက္သည္။
"ရႊီး"
"ဘာလဲ ေရႊေလး" ေရႊေျမြေလး သူမခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ အဆက္မျပတ္ ေလ်ာဆင္းသြားသည္ကို ရွီမာယူယူျမင္သည္ႏွင့္ သူ႔ေခါင္းကိုပုတ္လိုက္ သည္။
"ရႊီး"
ေရႊေလးသည္ သူမလက္ေခ်ာင္းကိုရစ္ပတ္လိုက္ျပီး ဝမ္းသာေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေလသည္။
"ရႊီး"
ရွီမာယူယူသည္ ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကိုသံုးကာ သူ႔ေခါင္းေလးကို ပုတ္ရင္း ျပံဳးျပီးေျပာလုိက္သည္ "မင္းဘာေျပာလဲဆိုတာ ငါနားမလည္ဘူး"
"ဒီေျမြေလးက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ စကားမေျပာတတ္ဘူးလား" ထန္ယန္းသည္ ေရႊေျမြေလးအားၾကည့္ရင္းႏွင့္ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေမးေလသည္။
"မေျပာတတ္ဘူး" ရွီမာယူယူ ေျပာလုိက္သည္ "ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္ ေရႊေလးလုိက္ကတည္းက တစ္ခါမွစကားမေျပာဖူးဘူး သူ လူသားစကားေျပာ တတ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိဘူး"
"ဒီေရႊေျမြေလးက ထူးျခားတယ့္ပံုပဲ၊ ဘာဝိဥာဥ္မိစာၦအမ်ိဳးအစားလဲ" မိုဘင္းေမးေလသည္။
သာမာန္ေျမြမ်ားသည္ ထိုင္းမိႈင္းကာ ေအးစက္ျပီး ခက္ထန္ေသာ ခံစား မႈမ်ိဳးေပးသည္။ သူတုိ႔မ်က္လံုးႏွင့္ စံုမိပါက ေက်ာရိုးထဲထိ ေအးစိမ့္သြားႏုိင္ သည္။
သို႔ေသာ္ ေရႊေျမြေလးသည္ ကြဲျပားသည္။ သူ၏ ေသးငယ္ေသာ ပံုစံ ေလးသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ပံုစံကိုထင္ျမင္ေစသည္။ သူ၏ အၾကည့္ သည္ တျခားေသာမ်ိဳးစိတ္မ်ားႏွင့္ကြဲျပားကာ ေအးစက္ေသာအၾကည့္မရွိေပ။
အမွန္မွာ ေရႊေျမြေလးတြင္ ေအးစက္ေသာအၾကည့္ရွိလွ်င္ေတာင္ ရွီမာ ယူယူကို ၾကည့္ေသာအၾကည့္သည္ ေအးစက္မေနေပ။
"ရႊီး"
ေရႊေျမြေလးသည္ ရွီမာယူယူကိုၾကည့္ျပီး သူမအား အျမီးႏွင့္ ပုတ္ကာ ေနရာတစ္ခုသို႔ ညႊန္ျပေလသည္။
"အဲေနရာကို ငါတုိ႔ကိုသြားေစခ်င္တာလား" ရွီမာယူယူ ေမးလုိက္သည္။
ေရႊေျမြေလး ေခါင္းညိမ့္ေလသည္။
ရွီမာယူယူသည္ အားလံုးကိုၾကည့္လုိက္ရာ အားလံုးသည္ သေဘာမတူ သည့္အေနအထားမရွိသျဖင့္ ေရႊေလး၏ ေခါင္းကိုပုတ္ကာ ေျပာလိုက္သည္ "ေကာင္းျပီ ငါတုိ႔လည္း ေနရာမသတ္မွတ္ရေသးေတာ့ မင္းေျပာတဲ့အတုိင္း သြားမယ္၊ ဟာစြန္ ေရႊေလးေျပာတဲ့ဘက္ကိုသြားလိုက္"
ေရႊေျမြေလး ဘာလုပ္ခ်င္ေနသည္ကို သူမ မသိေသာ္လည္း ထင္ သေလာက္မရိုးရွင္းဟု သူမ ခံစားရသည္။ ေရႊေျမြေလးသည္ ေရွးေဟာင္း သက္ရွိသတၱဝါျဖစ္သည္။ သူ တစ္ခုခုကို စိတ္လႈပ္ရွားသည္ဆိုတာက ပံုမွန္ မျဖစ္ႏုိ္င္ဘူးေလ ဟုတ္တယ္မလား။
လမ္းတြင္ ရွီမာယူယူတုိ႔သည္ ဂုိဏ္းမွေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ေလ သည္။ သူတုိ႔သည္ လူမႈေရးအဆင္ေျပသည္ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ ေဆးမ်ားကို ေစ်းသက္သာစြာေရာင္းေပးျပီး တျခားသူမ်ားႏွင့္ အဖြဲ႕က်ပါက ေဘးကင္းရန္ အတြက္လည္း ပိုေရာင္းေပးလိုက္သည္။
လူမ်ားမ်ားစုမိေလ ပိုလံုျခံဳေလျဖစ္သည္။
ထိုကြဲေနေသာေက်ာင္းသားမ်ားအျပင္ ရာဂဏန္းေလာက္ရွိေသာ အဖြဲ႕ ႏွင့္လည္း ေတြ႕ေလသည္။ လူမ်ားလွ်င္ ေဆးမ်ားပိုလိုမည္ျဖစ္သျဖင့္ ၾကားထဲ နားေနစဥ္အတြင္းတြင္ မိုဘင္းႏွင့္ တျခားသူမ်ား သတိမထားမိခင္တြင္ သူမ သည္ ဝိဥာဥ္ေစတီအတြင္းသို႔ ေဆးေဖာ္ရန္ဝင္ေလသည္။
ဆယ္ရက္ၾကာပ်ံသန္းျပီးေနာက္တြင္ အားလံုးသည္ အိုေအစစ္ၾကီးေပၚ သို႔ေရာက္လာၾကသည္။ ေရႊေျမြေလးသည္ သူတို႔ဆင္းသက္သည္ကိုပင္ မေစာင့္ပဲ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ကိုယ္ဘာသာဆင္းသြားရာ အားလံုး၏ မ်က္စိေရွ႕မွ ေပ်ာက္သြားေလသည္။
"ေရႊေလး" ေရႊေလးေပ်ာက္သြားသည္ကို ရီွမာယူယူ ျမင္သည္ႏွင့္ ေအာ္လိုက္ေသာ္လည္း ဖမ္းမမိလိုက္ေပ။
"ဒီေနရာက ေရႊေလးလာခ်င္တဲ့ေနရာျဖစ္မယ္"
အားလံုးသည္ ေရႊေလးေပ်ာက္သြားေသာ အိုေအစစ္ေဘးသို႔ဆင္းသက္ လိုက္ၾကသည္။
"ဒီမွာအရမ္းတိတ္ေနတယ္" တစ္စံုတစ္ခုျဖစ္ေနသည္ကို မိုဘင္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။
အိုေအစစ္တစ္ခုလံုးသည္ သက္ရွိသတၱဝါမ်ားမရွိသလို တိတ္ဆိတ္ေန သည္။
"ေရႊေလးဘယ္သြားလုိက္တာလဲ"
"အဝါေရာင္သဲေတြထဲ တူးဝင္သြားတဲ့ပံုပဲ ငါတို႔ဆင္းၾကမလား" ေဟာ္ဖန္ ေျပာေလသည္။
ရွီမာယူယူသည္ စဥ္းစားျပီးေနာက္ ေျပာလုိက္သည္ "မသြားဘူး"
"မင္းစိတ္မပူဘူးလား"
"ကၽြန္ေတာ္တုိ္႔ ဒီေနရာကိုမရင္းႏွီးေသးဘူး၊ အေလာတၾကီးသြားလိုက္ ရင္ ပိုျပီးအႏၱရာယ္မ်ားတယ္" ရီွမာယူယူ ဆက္ေျပာေလသည္ "ဒီမွာေစာင့္ တာ ေကာင္းမယ္"
"ေအာက္မွာ ျပႆနာတက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ဒီမွာ ျပိဳင္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ဝိဥာဥ္မိစာၦမရွိေလာက္ဘူးထင္တယ္" ရွီမာ ယူယူ ေျပာေလသည္။
သူမသည္ ေရႊေျမြေလး တုိက္ခုိက္သည္ကို မျမင္ဖူးေသာ္လည္း ေရႊေျမြ ေလး၏ ပံုစံအရ သာမာန္ ဝိဥာဥ္မိစာၦမ်ား ယွဥ္ႏုိင္သည့္ပံုမေပၚေပ။ ဧကရာဇ္ အဆင့္သန္မာေသာ ျပိဳင္ဘက္ဆိုလွ်င္ေတာင္ သူတို႔ကို အျမီးႏွင့္ရိုက္ျပီး အႏုိင္ရႏုိင္သည္။
"သူ႔ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေအာက္မွာဘာရွိလို႔ပါလိမ့္" ေဘဂံုထန္သည္ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေမးေလသည္။
"သူထြက္လာတဲ့အထိေစာင့္ရင္ သိရမွာပဲ"
"ဝြီး..."
အဝါေရာင္သဲမ်ားေအာက္ေျခမွ အသံသည္ တိတ္ဆိတ္ေသာ ပတ္ဝန္း က်င္တြင္ သတိထားမိေလာက္စရာပင္။
"အဲဒါေၾကာင့္ ဒီမွာအဲေလာက္တိတ္ဆိတ္ေနတာကိုး ေအာက္မွာ အေကာင္ၾကီးေတြရွိတယ္" ထန္ယန္သည္ ေအာက္မွလႈပ္ရွားမႈကို အေျခခံျပီး ခန္႔မွန္းေလသည္။
"အားလံုး ဂရုစိုက္ၾက" မိုဘင္း ေျပာလုိက္သည္။
ရီွမာယူယူႏွင့္ ေဘဂံုထန္တို႔သည္ ကာကြယ္ေရးေဆးမ်ားထုတ္ကာ အားလံုးကို ေပးလုိက္ျပီး ေျပာေလသည္ "ေဆးအရင္စားထား၊ လိုရမယ္ရ ပါးစပ္ထဲထည့္ထား"
သူတုိ႔လက္ထဲတြင္ ေျဖေဆးမ်ားကိုင္ထားရံုသာမက အားလံုးသည္ စာခ်ဳပ္မိစာၦမ်ားေခၚထုတ္ကာ ေဆးတစ္လံုးစီေပးလုိက္ေလသည္။
သူတို႔တြင္ စာခ်ဳပ္မိစာၦမ်ား အမ်ားအျပားရွိေနသည္ကို ေတြ႕ေသာအခါ ထန္ယန္းႏွင့္ တျခားသူမ်ားသည္ အံ့ၾသၾကေလသည္။
"ေသစမ္း စာခ်ဳပ္မိစာၦ အေကာင္၃၀ကေန ၄၀တဲ့လား၊ ဝိဥာဥ္မိစာၦတပ္ မ်ားဖြဲ႕စည္းေနတာလား" ထန္ယန္းသည္ ေအာင့္မထားႏုိင္ပဲ ေျပာလုိက္မိေလ သည္။
ထိုျမင္ကြင္းအရဆိုလွ်င္ အျပင္လူမ်ားျမင္ပါက လန္႔သြားၾကမည္။
ဒါကေတာ္ေသးသည္။ ဝိဥာဥ္ေစတီအတြင္းတြင္ အၾကီးအကဲမ်ားႏွင့္ ေတာင္ပံေလးခုဂဠဳတို႔ရွိသည္ကို သိပါက ပို၍အံ့ၾသသြားမည္။
"အားလံုးပဲ သတိထားၾက အေရအတြက္က ပံုမွန္မဟုတ္ဘူး" ရွီမာ ယူယူ ေျပာလုိက္သည္။
"ဖက္တီး အကုန္လံုးကို မိုးၾကိဳးက်ည္ေတြေပးထားလိုက္၊ လိုအပ္ရင္ သံုး လို႔ရေအာင္လုိ႔" ရွီမာယူယူ ေျပာလုိက္သည္။
ဖက္တီးသည္ လန္႔သြားသည္။ မိုးၾကိဳးက်ည္ သံုးရေလာက္ေအာင္ လို တယ္လား။ ဒီတစ္ခါ ေရႊကင္းမီးေကာက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားလုိ႔ပါ လိမ့္။
Unicode
အပိုင်း (၈၄၉) – စိတ်လှုပ်ရှားနေသောရွှေမြွေလေး
ဝမ်စီမြောင်သည် စိတ်ထဲတွင် သံသယဝင်မိသော်လည်း မျက်စိထောင့် မှ ပန်ကျားနန်သည် သူတို့ဆီလျှောက်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရာ ဆေးပုလင်း များကိုယူပြီးနောက် ရှီမာယူယူကို ပြောလိုက်သည် "ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ပန်ကျားနန် လျှောက်သွားကာ ပြောလေသည် "တကယ်ပြန်သွားတော့ မလို့လား"
"ဟုတ်တယ် ငါဆုံးဖြတ်ပြီးသွားပြီ အခုပဲသွားတော့မယ်" ဝမ်စီမြောင် ပြန်ဖြေလေသည်။
"ဂရုစိုက်သွားပါ"
"အင်း" ဝမ်စီမြောင်သည် မိစ္ဆာပျံကိုခေါ်ထုတ်ပြီး တက်ကာ ကန္တာရဆီသို့ ပျံသွားလေသည်။
သူပြန်သွားပြီးနောက်တွင် ရှောင်ချီသည် ရှီမာယူယူအား ပြောလေသည် "ယူယူ သွားရအောင်"
"သွားတော့မလို့လား" ပန်ကျားနန်သည် အံ့အားသင့်စွာမေးလေသည်။
"ကျွန်တော်တို့ တခြားနေရာကိုသွားကြည့်ချင်တယ် မဟုတ်လည်း တခြားသူတွေကို တွေ့ရတာ ပေါ့" ရှီမာယူယူ ပြောလေသည်။
"ဒါပေမယ့် အတူရှိတာက အကုန်လုံးအတွက်ပိုကောင်းတယ်လေ"
"ခင်ဗျားတို့မှာ ဆေးတွေရပြီးနေပြီပဲ၊ ဂိုဏ်းကလူတွေမရောက်ခင်ကို ဘာပြဿနာမှရှိမှာမဟုတ် ဘူး" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည်။
"ယူယူ သွားရအောင်" ရှောင်ချီ လောလေသည်။
ဝမ်စီမြောင်မရှိပဲနှင့် တခြားသူများကို စိတ်ထဲမထည့်လိုပေ။
ရှီမာယူယူသည် ခေါင်းညိမ့်ကာ အားလုံးကိုနှုတ်ဆက်ပြီးနောက် သူတို့ နေရာမှ ဝင်မကြည့်တော့ပဲ ထွက်သွားလိုက်သည်။
သူတို့ သူမကိုနေစေချင်သည်မှာ သူမကို စိတ်ရင်းနှင့် နေလိုခြင်းကြောင့် မဟုတ်ပဲ သူမ၏ဆေးများကို လိုချင်ခြင်းကြောင့်နှင့် ရှောင်ချီနှင့် တခြားသူများ ၏ တိုက်ပွဲကိုကြည့်လိုခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။
ဟွာပေါင်မြောင်သည် မိုဘင်းထွက်သွားသည်ကို မြင်လိုက်သည်နှင့် သူမ၏မျက်လုံးမှ ဒေါသထွက်သွားသော်လည်း အကြည့်ချင်းဆုံသည်ကို ရှောင်လိုက်သည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ ရယ်မောပြီး ဘေးနားမှလူများ နှင့် စကားပြောနေလိုက်သည်။
ဟာစွန်သည် အားလုံးကိုတင်ကာ အိုအေစစ်အဝေးသို့ ပျံသန်းသွား လေသည်။ ရှောင်ချီသည် မကျေမနပ်ဖြင့်ပြောလေသည် "ကောင်းတယ် ငါတို့ အဲဒီဒေါင်းမဟွာကို ထပ်မတွေ့ရတော့ဘူး"
"ရှောင်ချီ မင်းအကျင့်ကိုပြင်ဦး မင်း သူမကိုမကြိုက်တော့ သူမကို တစ် ချက်လောက်ထိုးပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်မှာကိုစိုးနေတာ၊ ဒီတစ်ခါကို ဘယ်လိုများ စိတ်ထိန်းလိုက်တာလဲ" ရှီမာယူယူသည် ရယ်မောရင်း စ,လေသည်။
"အဘိုးကြီးယွမ်ကြောင့်လေ၊ သူမက ဂိုဏ်းရဲ့ကျောင်းသားဖြစ်နေတာ ကိုး သူတို့အမှားမလုပ်ဘဲနဲ့တော့ သူတို့ကို ရိုက်လို့မရဘူး" ရှောင်ချီဆက်ပြော လေသည် "အဲဒါကြောင့် ရှောင်ချီဒေါသထွက်ပေမယ့် မရိုက်ဘူး"
ရှောင်ချီ့ကိုကြည့်ပြီး အားလုံးသည် မတတ်သာပဲရယ်မောလိုက်ကြလေ သည်။
ပုံမှန်ဆိုလျှင် သူမသည် ဘယ်သူ့ကိုမဆိုရိုက်နှက်တတ်သည်။ သို့သော် အခု သူမဒေါသထွက်နေသည်ကို ကြည့်ရသည်မှာ အားလုံးအတွက် ရီစရာ ဖြစ်နေသည်။
"ရွှီး ရွှီး"
ဝိဉာဉ်စေတီအတွင်းမှ ရွှေမြွေလေးသည် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်ကို ရှီမာ ယူယူ ခံစားမိသဖြင့် ဆင့်ခေါ်လိုက်သည်။
"ရွှီး"
"ဘာလဲ ရွှေလေး" ရွှေမြွေလေး သူမခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ အဆက်မပြတ် လျောဆင်းသွားသည်ကို ရှီမာယူယူမြင်သည်နှင့် သူ့ခေါင်းကိုပုတ်လိုက် သည်။
"ရွှီး"
ရွှေလေးသည် သူမလက်ချောင်းကိုရစ်ပတ်လိုက်ပြီး ဝမ်းသာသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်လေသည်။
"ရွှီး"
ရှီမာယူယူသည် နောက်လက်တစ်ဖက်ကိုသုံးကာ သူ့ခေါင်းလေးကို ပုတ်ရင်း ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည် "မင်းဘာပြောလဲဆိုတာ ငါနားမလည်ဘူး"
"ဒီမြွေလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ် စကားမပြောတတ်ဘူးလား" ထန်ယန်းသည် ရွှေမြွေလေးအားကြည့်ရင်းနှင့် သိချင်စိတ်ဖြင့် မေးလေသည်။
"မပြောတတ်ဘူး" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည် "ကျွန်တော်တို့နောက် ရွှေလေးလိုက်ကတည်းက တစ်ခါမှစကားမပြောဖူးဘူး သူ လူသားစကားပြော တတ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာ ကျွန်တော်လည်းမသိဘူး"
"ဒီရွှေမြွေလေးက ထူးခြားတယ့်ပုံပဲ၊ ဘာဝိဉာဉ်မိစ္ဆာအမျိုးအစားလဲ" မိုဘင်းမေးလေသည်။
သာမာန်မြွေများသည် ထိုင်းမှိုင်းကာ အေးစက်ပြီး ခက်ထန်သော ခံစား မှုမျိုးပေးသည်။ သူတို့မျက်လုံးနှင့် စုံမိပါက ကျောရိုးထဲထိ အေးစိမ့်သွားနိုင် သည်။
သို့သော် ရွှေမြွေလေးသည် ကွဲပြားသည်။ သူ၏ သေးငယ်သော ပုံစံ လေးသည် ချစ်စရာကောင်းသော ပုံစံကိုထင်မြင်စေသည်။ သူ၏ အကြည့် သည် တခြားသောမျိုးစိတ်များနှင့်ကွဲပြားကာ အေးစက်သောအကြည့်မရှိပေ။
အမှန်မှာ ရွှေမြွေလေးတွင် အေးစက်သောအကြည့်ရှိလျှင်တောင် ရှီမာ ယူယူကို ကြည့်သောအကြည့်သည် အေးစက်မနေပေ။
"ရွှီး"
ရွှေမြွေလေးသည် ရှီမာယူယူကိုကြည့်ပြီး သူမအား အမြီးနှင့် ပုတ်ကာ နေရာတစ်ခုသို့ ညွှန်ပြလေသည်။
"အဲနေရာကို ငါတို့ကိုသွားစေချင်တာလား" ရှီမာယူယူ မေးလိုက်သည်။
ရွှေမြွေလေး ခေါင်းညိမ့်လေသည်။
ရှီမာယူယူသည် အားလုံးကိုကြည့်လိုက်ရာ အားလုံးသည် သဘောမတူ သည့်အနေအထားမရှိသဖြင့် ရွှေလေး၏ ခေါင်းကိုပုတ်ကာ ပြောလိုက်သည် "ကောင်းပြီ ငါတို့လည်း နေရာမသတ်မှတ်ရသေးတော့ မင်းပြောတဲ့အတိုင်း သွားမယ်၊ ဟာစွန် ရွှေလေးပြောတဲ့ဘက်ကိုသွားလိုက်"
ရွှေမြွေလေး ဘာလုပ်ချင်နေသည်ကို သူမ မသိသော်လည်း ထင် သလောက်မရိုးရှင်းဟု သူမ ခံစားရသည်။ ရွှေမြွေလေးသည် ရှေးဟောင်း သက်ရှိသတ္တဝါဖြစ်သည်။ သူ တစ်ခုခုကို စိတ်လှုပ်ရှားသည်ဆိုတာက ပုံမှန် မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ ဟုတ်တယ်မလား။
လမ်းတွင် ရှီမာယူယူတို့သည် ဂိုဏ်းမှကျောင်းသားတချို့ကိုတွေ့လေ သည်။ သူတို့သည် လူမှုရေးအဆင်ပြေသည်ကို တွေ့သည်နှင့် ဆေးများကို ဈေးသက်သာစွာရောင်းပေးပြီး တခြားသူများနှင့် အဖွဲ့ကျပါက ဘေးကင်းရန် အတွက်လည်း ပိုရောင်းပေးလိုက်သည်။
လူများများစုမိလေ ပိုလုံခြုံလေဖြစ်သည်။
ထိုကွဲနေသောကျောင်းသားများအပြင် ရာဂဏန်းလောက်ရှိသော အဖွဲ့ နှင့်လည်း တွေ့လေသည်။ လူများလျှင် ဆေးများပိုလိုမည်ဖြစ်သဖြင့် ကြားထဲ နားနေစဉ်အတွင်းတွင် မိုဘင်းနှင့် တခြားသူများ သတိမထားမိခင်တွင် သူမ သည် ဝိဉာဉ်စေတီအတွင်းသို့ ဆေးဖော်ရန်ဝင်လေသည်။
ဆယ်ရက်ကြာပျံသန်းပြီးနောက်တွင် အားလုံးသည် အိုအေစစ်ကြီးပေါ် သို့ရောက်လာကြသည်။ ရွှေမြွေလေးသည် သူတို့ဆင်းသက်သည်ကိုပင် မစောင့်ပဲ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း ကိုယ်ဘာသာဆင်းသွားရာ အားလုံး၏ မျက်စိရှေ့မှ ပျောက်သွားလေသည်။
"ရွှေလေး" ရွှေလေးပျောက်သွားသည်ကို ရှီမာယူယူ မြင်သည်နှင့် အော်လိုက်သော်လည်း ဖမ်းမမိလိုက်ပေ။
"ဒီနေရာက ရွှေလေးလာချင်တဲ့နေရာဖြစ်မယ်"
အားလုံးသည် ရွှေလေးပျောက်သွားသော အိုအေစစ်ဘေးသို့ဆင်းသက် လိုက်ကြသည်။
"ဒီမှာအရမ်းတိတ်နေတယ်" တစ်စုံတစ်ခုဖြစ်နေသည်ကို မိုဘင်း ချက်ချင်းသိလိုက်သည်။
အိုအေစစ်တစ်ခုလုံးသည် သက်ရှိသတ္တဝါများမရှိသလို တိတ်ဆိတ်နေ သည်။
"ရွှေလေးဘယ်သွားလိုက်တာလဲ"
"အဝါရောင်သဲတွေထဲ တူးဝင်သွားတဲ့ပုံပဲ ငါတို့ဆင်းကြမလား" ဟော်ဖန် ပြောလေသည်။
ရှီမာယူယူသည် စဉ်းစားပြီးနောက် ပြောလိုက်သည် "မသွားဘူး"
"မင်းစိတ်မပူဘူးလား"
"ကျွန်တော်တို့် ဒီနေရာကိုမရင်းနှီးသေးဘူး၊ အလောတကြီးသွားလိုက် ရင် ပိုပြီးအန္တရာယ်များတယ်" ရှီမာယူယူ ဆက်ပြောလေသည် "ဒီမှာစောင့် တာ ကောင်းမယ်"
"အောက်မှာ ပြဿနာတက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"ဒီမှာ ပြိုင်နိုင်လောက်တဲ့ ဝိဉာဉ်မိစ္ဆာမရှိလောက်ဘူးထင်တယ်" ရှီမာ ယူယူ ပြောလေသည်။
သူမသည် ရွှေမြွေလေး တိုက်ခိုက်သည်ကို မမြင်ဖူးသော်လည်း ရွှေမြွေ လေး၏ ပုံစံအရ သာမာန် ဝိဉာဉ်မိစ္ဆာများ ယှဉ်နိုင်သည့်ပုံမပေါ်ပေ။ ဧကရာဇ် အဆင့်သန်မာသော ပြိုင်ဘက်ဆိုလျှင်တောင် သူတို့ကို အမြီးနှင့်ရိုက်ပြီး အနိုင်ရနိုင်သည်။
"သူ့ကို ဆွဲဆောင်နိုင်လောက်အောင် အောက်မှာဘာရှိလို့ပါလိမ့်" ဘေဂုံထန်သည် သိချင်စိတ်ဖြင့် မေးလေသည်။
"သူထွက်လာတဲ့အထိစောင့်ရင် သိရမှာပဲ"
"ဝွီး..."
အဝါရောင်သဲများအောက်ခြေမှ အသံသည် တိတ်ဆိတ်သော ပတ်ဝန်း ကျင်တွင် သတိထားမိလောက်စရာပင်။
"အဲဒါကြောင့် ဒီမှာအဲလောက်တိတ်ဆိတ်နေတာကိုး အောက်မှာ အကောင်ကြီးတွေရှိတယ်" ထန်ယန်သည် အောက်မှလှုပ်ရှားမှုကို အခြေခံပြီး ခန့်မှန်းလေသည်။
"အားလုံး ဂရုစိုက်ကြ" မိုဘင်း ပြောလိုက်သည်။
ရှီမာယူယူနှင့် ဘေဂုံထန်တို့သည် ကာကွယ်ရေးဆေးများထုတ်ကာ အားလုံးကို ပေးလိုက်ပြီး ပြောလေသည် "ဆေးအရင်စားထား၊ လိုရမယ်ရ ပါးစပ်ထဲထည့်ထား"
သူတို့လက်ထဲတွင် ဖြေဆေးများကိုင်ထားရုံသာမက အားလုံးသည် စာချုပ်မိစ္ဆာများခေါ်ထုတ်ကာ ဆေးတစ်လုံးစီပေးလိုက်လေသည်။
သူတို့တွင် စာချုပ်မိစ္ဆာများ အများအပြားရှိနေသည်ကို တွေ့သောအခါ ထန်ယန်းနှင့် တခြားသူများသည် အံ့သြကြလေသည်။
"သေစမ်း စာချုပ်မိစ္ဆာ အကောင်၃၀ကနေ ၄၀တဲ့လား၊ ဝိဉာဉ်မိစ္ဆာတပ် များဖွဲ့စည်းနေတာလား" ထန်ယန်းသည် အောင့်မထားနိုင်ပဲ ပြောလိုက်မိလေ သည်။
ထိုမြင်ကွင်းအရဆိုလျှင် အပြင်လူများမြင်ပါက လန့်သွားကြမည်။
ဒါကတော်သေးသည်။ ဝိဉာဉ်စေတီအတွင်းတွင် အကြီးအကဲများနှင့် တောင်ပံလေးခုဂဠုတို့ရှိသည်ကို သိပါက ပို၍အံ့သြသွားမည်။
"အားလုံးပဲ သတိထားကြ အရေအတွက်က ပုံမှန်မဟုတ်ဘူး" ရှီမာ ယူယူ ပြောလိုက်သည်။
"ဖက်တီး အကုန်လုံးကို မိုးကြိုးကျည်တွေပေးထားလိုက်၊ လိုအပ်ရင် သုံး လို့ရအောင်လို့" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည်။
ဖက်တီးသည် လန့်သွားသည်။ မိုးကြိုးကျည် သုံးရလောက်အောင် လို တယ်လား။ ဒီတစ်ခါ ရွှေကင်းမီးကောက်တွေ ဘယ်လောက်တောင် များလို့ပါ လိမ့်။