Het is lang geleden dat ik voor een uitdaging heb gestaan.
En dat is niet om op scheppen. Ik ben geweven in magie en het komt mij van nature toe. Mijn gaven, de behendigheid met mijn toverstok, meer had ik vaak niet nodig om iets op te lossen.
Als ik naar de blauwdruk van Azkaban staar, besef ik me dat dat me dit keer niet zal redden. Het fort is een absoluut doolhof en zwaar beveiligd. Behalve dementors zit er ook duistere magie verweven in de muren. Simpel naar binnen verschijnselen lijkt geen optie.
'Nog updates over je projectje?'
Sirius komt met twee grote mokken koffie onze studeerkamer binnen lopen en zet er eentje daarvan op de met perkament bezaaide tafel voor mijn neus. Dankbaar pak ik de mok meteen op; ik kan wel wat koffie gebruiken.
'Wat brengt jou hier, Siri?' vraag ik nieuwsgierig. Azkaban heeft zware trauma's bij de faunaat achtergelaten en daardoor heeft hij zich nog niet eerder met mijn project geholpen, bang dat het een trigger zou zijn. Het verbaast me dan ook lichtelijk dat hij nu vrijwillig deze kamer binnen komt lopen.
'Je hebt je al een complete dag hier opgesloten, Katelynn,' zegt Sirius met een lichte grijns. Ik kijk naar klok en vloek luid als ik zie dat het al ver na middernacht is.
'Nou nou, nichtje, let op je taalgebruik,' Zwarts kijkt me even geamuseerd aan, ook al verdwijnt die amuse bijna weer direct. 'Om je vraag echt te beantwoorden: ik dacht dat je wel wat hulp kon gebruiken van iemand die Azkaban van binnen kent.'
Mijn koffiekop blijft halverwege de weg naar mijn mond stil hangen en ik kijk Sirius verbaasd, maar vooral bezorgd aan. 'Weet je dit zeker?'
'Vertrouw me Katelynn, ik heb die vraag ook meerdere keren aan mezelf gesteld. Ik weet dit zeker.'
Tevreden knik ik eenmalig. Direct ben ik bij met die beslissing als ik bij Sirius een soort fonkeling in zijn ogen zie nu hij weer echt kan helpen met een groot project. Hij neemt naast mij plaats aan de tafel en bekijkt geïnteresseerd al mijn aantekeningen.
'Vertelt het eens, juffrouw Mergel, waar moet ik beginnen?'
***
Azkaban is net zo donker en depressief als iedereen, inclusief Sirius, het omschrijft. Donkere onweerswolken hangen boven het eiland, dat midden in de zee ligt en dus verwijderd van het Engelse vasteland. De wind is guur en maakt een huilend geluid, alsof het de pijn van de gevangenen wilt vertalen.
De gevangenis zelf is een hoog en zwaar beveiligd fort, met daar omheen zelfs nog metershoge ijzeren hekken. Zo nu en dan is er beweging te zien achter een van de vele kleine ramen, maar het geluid wordt verzwolgen door de altijd aanwezige storm op zee. En om dan nog maar te zwijgen van het meest aanwezige gevaar.
Er zweven honderden dementors rond en in de gevangenis.
Een huiver trekt door me heen als ik kijk hoe de wezens van binnen naar buiten vliegen, met het besef dat ik me tussen die wezens moet begeven.
Op dit moment bestudeer ik vanaf mijn bezem onzichtbaar het gebouw. Ik ben nog buiten het bereik van de dementors, maar dat zal niet meer voor lang zijn. Ook ben ik nu nog onzichtbaar, maar ik weet niet of dat genoeg is om de dementoren voor de gek te houden. Als ze door hebben dat er een ongewenst iemand zich op het eiland begeeft dan zijn de rapen gaar.
Ik moet mezelf zo lang mogelijk verborgen houden.
Ik haal diep adem, waarbij kleine ademwolkjes zich vormen door de kou, en herhaal nog een keer zachtjes het plan wat Sirius en ik uiteindelijk hebben bedacht. In mijn rugzak zitten meerdere Viavia's, die de gevangenen uiteindelijk naar een safehouse moet brengen waar ze opgevangen zullen worden door leden van de Orde.
Daar gaan we dan.
Ik leg me plat op mijn bezem en vlieg op hoge snelheid op het eiland af. Hoe sneller ik door de dementors heen en op de grond ben hoe beter. Ik moet een paar dementoren ontwijken voordat ik het inmiddels verdorde gras met mijn voeten raak.
Direct gooi ik de bezem aan de kant en verander me naar mijn faunatenvorm, de vertrouwde wolf. Pas dan durf ik omhoog te kijken naar de zwarte wezens, wetende dat ze mij als faunaat niet kunnen herkennen.
Hoewel de dementoren niet mij direct lijken aan te vallen, of een compleet andere formatie te tonen, lijken ze wel gealarmeerd. Het zal niet lang duren voordat ze door hebben dat er iets aan de hand is, dus ik moet snel handelen.
Op hoog tempo ren ik naar de poorten van het fort toe, die wonder boven wonder gewoon open geduwd kunnen worden.
Sirius had mij dit verteld. Ze gaan er niet vanuit dat iemand ooit levend door de poorten zou kunnen ontsnappen, want de dementoren monitoren de bewegingen van het aantal gevangenen in het gebouw. Hierdoor wanen ze zich in een soort schijnveiligheid, waar Sirius slim gebruik van heeft gemaakt.
Zodra ik door de poorten heen ben gekomen, overvalt mij een golf van geluid. Geschreeuw, gehuil en hartverscheurende gillen weerkaatsen tegen de kille muren. Door elke gang zweven enkele dementors die de wacht houden. De kou en kilte die de wezens met zich mee brengen valt als een klap over me heen.
Alle vreugde wordt langzaam uit mij gezogen, al voel ik de effecten minder in mijn faunaten vorm, iets wat voor mij een redding zou zijn.
Ik denk aan de lijst met tientallen namen die vermoedelijk in de gevangenis zitten en in welke cellen deze zullen zijn. Sirius heeft mij uitgelegd dat elke cel een bord met de naam van de gevangene heeft hangen, wat mijn zoektocht een stuk gemakkelijker moet maken.
Met mijn rugharen overeind sprint ik naar de eerste verdieping, waar de cellenblokken beginnen. Mijn aanwezigheid lijkt nog niet opgemerkt te zijn door de dementoren.
Het plan is dat ik zo lang mogelijk in mijn faunatenvorm blijf en de Viavia's verspreid, bij ieder persoon eentje. Dan moet ik ze waarschuwen van ons plan via mijn gave van gedachte lezen. De rugzak met de Viavia's heb ik in mijn bek, in plaats van op mijn rug.
Pas op de tweede verdieping vind ik de eerste persoon van mijn lijstje. Ellie Dowson, een dreuzelgeboren heks, is tijdens een overval van dooddoeners samen met haar man Rob Dowson gevangen genomen. Beide tovernaars zijn lid van de Orde, dus het is vanzelfsprekend dat ik ze uit deze hel moet halen.
Als ik tot stilstand kom voor de cel waar Ellie in gehouden wordt, overvalt meteen een gevoel van verdriet me.
Ellie ligt opgekruld en trillend in de hoek van de cel. Haar korte blonde haar is vuil en zit vol met klitten. Ze maakt een zacht snikkend geluid. Ze zijn hier pas enkele weken en nu al is ze in deze staat.
Ik blaf kort, maar zacht, om haar aandacht te krijgen. Langzaam heft ze haar hoofd op en met wazige ogen kijkt ze me aan. Het duurt een volle minuut voordat ze door heeft dat er een levensechte wolf voor haar cel staat.
'Wat...' mompelt ze zacht, terwijl ze zich iets meer overeind duwt. Dat is voor mij het moment om contact te zoeken.
Ellie?
Ze slaakt een kreet en duikt naar de achterste muur van de cel.
Ellie, schrik niet. Ik ben een faunaat. Ik kom je uit Azkaban halen.
Heftig trillend kijkt ze me van achter opgetrokken knieën aan. 'Wie ben jij?' fluistert ze uiteindelijk.
Ik ben Katelynn Mergel. Ik kom jou en Rob redden.
Bij zowel mijn naam als de naam van haar man zie ik een blijk van herkenning op haar gezicht ontstaan. De wazigheid van eerder lijkt bijna helemaal te verdwijnen en met scherpe ogen kijkt ze me aan.
'Je kan ons hier uit halen?' vraagt ze, nu meer duidelijk. Haar stem is schor maar ook helder.
Ik beweeg mijn kop op en neer en pak met mijn bek een Viavia in de vorm van een oud boek uit de rugzak. Met een kleine slinger gooi ik hem de cel in, waar hij voor de voeten van Ellie landt.
Dat is een Viavia. Ik ga ze verdelen over vele anderen in de gevangenis. Hou het boek stevig vast en laat het niet meer los. Ik zal het zo snel mogelijk activeren.
Tranen verschijnen in Ellies ogen als ze het boek tegen haar borst houdt.
'Ik weet niet hoe ik je moet bedanken, Katelynn,' zegt ze zacht.
Bedank me nog niet. Hou je taai Ellie, ik krijg je vrij.
Met die woorden pak ik de rugzak weer in mijn bek en sprint naar de volgende cel waar een bekende naam is.
Uiteindelijk ben ik een klein halfuur later op de bovenste verdieping van Azkaban en duw ik mezelf in de hoek van de gang, waar de dementors zo min mogelijk komen. Wel sta ik in het zicht van de cel van James Killick, die ook samen met zijn vrouw opgesloten zijn omdat ze lid van de Orde zijn. Als hij verdwijnt dan weet ik dat het gewerkt heeft.
Ik ben al mijn ViaVia's kwijt nu aan gevangenen in de cellen en nu moet ik ze allemaal tegelijk activeren. Ik hoop maar dat alle gevangenen de Viavia's vast houden zodra ze geactiveerd worden, ook al worden ze wel enkele seconden gewaarschuwd. En dat is nog afgezien van het feit dat de gemaakte Viavia's zwaar illegaal zijn en nooit gevonden mogen worden door Voldemort en zijn helpers.
En daar komt de grote uitdaging.
Dit is het gevaarlijkste deel van het hele plan. Ik moet mezelf terug veranderen om met een spreuk de Viavia's te activeren en vervolgens ook zelf weg te komen. De bezem was een oudere, dus die laat ik achter en ik ben van plan te verdwijnselen.
Het moment dat ik mijn menselijke gedaante weer aanneem is het moment dat de dementoren mij echt zullen opmerken. Ze lijken al onrustig omdat er meer beweging is bij de gevangenen van zowel mensen die ik gesproken heb en andere gevangenen die dingen naar mij riepen in mijn gedaante als wolf.
Ik sluit mijn ogen en haal eenmalig diep adem. Ik heb enkele seconden maar om dit te regelen.
Ik verander mezelf terug naar mijn menselijk gedaante en steek meteen mijn toverstok in de lucht. Vluchtig mompel ik de activatiespreuk.
Tijdens de spreuk zie ik de Viavia van James Killick in de cel tegenover me oplichten, een teken dat hij binnen enkele seconden gaat verdwijnen.
Ook zie ik de hoofden van de dementoren mijn kanten op draaien.
Ik mompel de laatste delen van de spreuk en geef dan een grote zwaai met mijn toverstok, terwijl de dementoren uit de gang ondertussen haastig op mij af komen. De Viavia van James licht fel op.
Er klinkt een harde klap en het volgende moment is Killick verdwenen.
'EXPECTO PATRONUM!' schreeuw ik er direct achteraan, met een grote lach op mijn gezicht. Mijn wolf verschijnt en stiert op de, inmiddels slechts meters verwijderde, dementoren af.
Het is ons gelukt!
Een luid alarm klinkt door de gevangenis, een teken dat ook de medewerkers van het ministerie gewaarschuwd worden. Ondertussen jaagt mijn wolf de nu tientallen dementoren de gang uit, wat mij een halve minuut extra tijd geeft. Meer heb ik niet nodig.
Ik heb de Patronus op en draai me eerst om naar de muur. Met vuur brand ik het logo van de Orde van de Feniks op de bakstenen, een teken dat we nog niet verslagen zijn.
Dan verschijnsel ik weg voordat de dementoren weer dichterbij kunnen komen.
***
Ik land midden in de woonkamer van Villa Mergel, dwars door de beschermende spreuken rondom het huis heen. Ze haperen en knetteren maar laten me met tegenzin toe; volgende keer land ik wel weer bij de voordeur.
De eerste persoon die ik zie is Sirius. Hij zou mij opwachten in Villa Mergel en daarna zouden we samen naar het safehouse gaan waar ondertussen iedereen gearriveerd moet zijn.
'En?' vraagt hij ijverig, hoewel hij wel lichtelijk bezorgd zijn ogen over mijn lichaam laat glijden. Ik moet er redelijk gehavend uitzien door de storm en de aanwezigheid van de dementoren.
'Gelukt,' zeg ik met een moeie grijns.
Nu de adrenaline is uitgewerkt, merk ik pas hoeveel energie die dementors wegnemen.
'Je hebt ze er allemaal uit gekregen?' Sirius kijkt me verbaasd, maar ook trots aan.
'Allemaal.'
'Dat is mijn nichtje!'
Direct trekt hij me in een stevige knuffel, die ik meteen beantwoord.
'Waar ben je precies geweest, Katelynn Mergel?'
Ik trek me terug uit de knuffel en draai me met een lichtelijk schuldige blik om naar een zeer geïrriteerde Theodoor Noot.
'Ehm, op missie?' probeer ik in mijn meest onschuldige toon.
Theo trapt er niet in.
'Je mag dan misschien wel mensen gered hebben, maar je ziet eruit alsof je een trip naar Azkaban hebt genomen, Kate!' zegt hij scherp.
Naast me gniffelt Sirius kort en ik geef Theo een verontschuldigende grijns, terwijl ik even heen en weer draai op mijn voeten.
'Misschien was ik ook wel naar Azkaban?'
Het duurt enkele seconden voordat het bij Theo doordringt dat ik geen grap maak. Dat moment is klaarhelder, aangezien zijn mond ontzet open valt.
'Je bent bij Azkaban binnen gedrongen?!'
'Sorry, ik kon het je niet van te voren vertellen,' mompel ik snel.
Daarna besluit ik hem maar een knuffel te geven, ook al is het om een zware preek te voorkomen. Direct klemmen Theo's armen zich om me heen en ik hoor hem nog geïrriteerd mompelen in de stof van mijn gewaad.
'Ondanks dat ik niet fan ben van je suïcidale acties, Mergel, ben ik trots op het feit dat je zoveel mensen eruit hebt kunnen halen. Dat is nog nooit gebeurd,' zegt hij uiteindelijk met een enigszins waterige glimlach.
'Sirius en ik gaan nu naar het safehouse,' zeg ik tegen de Zwadderaar. 'Wil je mee?'
Na een vragende blik richting Sirius, die hem een grijns schenkt, knikt Theo. Zijn houding verandert direct en hij begint zich voort te bewegen met een doel. Tevreden kijk ik toe hoe Theo, ondanks al zijn protesten en de obstakels op zijn weg, toch een plek heeft gevonden in de Orde.
Met zijn drieën verdwijnselen we naar de geheime locatie, waar onder andere Remus en mijn vader ons al op staan te wachten.
***
DE DAGELIJKSE PROFEET
MASSAONTSNAPPING UIT AZKABAN GEORGANISEERD DOOR DE TERRORISTISCHE GROEP DE ORDE VAN DE FENIKS. WELKE ROL SPEELT LEIDER KATELYNN MERGEL IN DEZE UITBRAAK?
Door Rita Pulpers
........................................................................
Na een maand stilte wordt het ook wel eens tijd dat er weer een (lekker lang) hoofdstuk online komt. Mijn excuses dat ik jullie zo lang heb laten wachten, maar er kwamen andere dingen (waaronder tentamens en familie noodgevallen) tussen.
Dus bij deze een verlaat kerstcadeautje en een goed begin voor 2022 ;)
Gelukkig nieuw jaar!!
Liefs, Vienna