💖 ခ်ဳိၿမိန္ေသာ ဇနီးဆိုးေလး 💖
Book. : 63
Chapter. : 21 - 30
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စာစဥ္ ၆၃၊ အခန္း ၂၁။ ေယာက်ာ္းမိန္းမ ေရာေနရမွာ
တခနၾကာေတာ့ ရီ၀မ္၀မ္ နဲ့ အဘုိး လ်ိဳ တုိ့
မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္ စာစစ္ခန္းကို ေရာက္သြားၾကသည္ ။
“နာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ”
အၾကီးအကဲ တစ္ေယာက္က ရီ၀မ္၀မ္ကို ေမးလုိက္၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္ တခနေလာက္ ေတြးၾကည့္လုိက္ၿပီး ၿပန္ေၿဖလုိက္သည္ ။
“ရီ ၀မ္၀မ္ ..”
“ခင္ဗ်ားနာမည္ကေရာ”
အဘိုး လ်ိဳ ဘက္သုိ ့ ေမးလုိက္ေတာ့
အဘုိး လ်ိဳက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ၿပန္ေၿဖလုိက္သည္ ။
“လ်ိဳ တာ့ ခ်န္း”
“သူက ခင္ဗ်ားရဲ့ ေၿမးမေလးလား”
ထိုအၾကီးအကဲ မွာ အံ့ၿသေနေတာ့
အဘိုး လ်ိဳ က ေခါင္းညိတ္ၿပီး ေၿပာလုိက္သည္ ။
“ဟုတ္ ဟုတ္ ဟုတ္ပါတယ္ က်ြန္ေတာ့္ရဲ့ ေၿမးမေလးပါ”
“ခင္ဗ်ားရဲ့ နာမည္က လ်ိဳ တာ့ ခ်န္း ၊
သူ ့နာမည္က ရီ၀မ္၀မ္ .. ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ့နွစ္ေယာက္က ေၿမးအဘိုးေတာ္ေနတယ္လား”
ထုိအၾကီးအကဲမွာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လာသည္ ။
“အဲ့ဒါက .. ဒီကေလးရဲ့ အေဖက သူ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေသသြားၿပီးေတာ့ သူ ့အေမက ေနာက္ေယာက်ာ္း ထပ္ယူလုိက္တာေၾကာင့္ သူ ့အေမရဲ့ ေယာက်ာ္းဘက္က
ရီ မ်ိဳးရုိးကို ေၿပာင္းလုိက္ရတာပါ”
အဘုိး လ်ိဳ သည္ မ်က္ေတာင္ပင္ တစ္ခ်က္မခတ္ဘဲ ညာေလၿပီ ။
“အဲ့လုိကုိး”
ထုိအၾကီးအကဲမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထုိရွင္းၿပခ်က္ကို လက္ခံလုိက္ရ၏ ။
“ရီ ၀မ္၀မ္ ေနာ္ … ဂ်ိဘုရင္က ေထာက္ခံေပးထားတဲ့သူ ဆုိေတာ့ စာေမးပြဲ၀င္ေၿဖေနစရာ မလုိဘူး ။ အခုကစၿပီးေတာ့ D-အဆင့္ နဲ့ မီးလ်ွံေက်ာင္းသား ၿဖစ္သြားၿပီ ။ ေရာ့ .. မင္းရဲ့ ယူနီေဖာင္းနဲ့ ေၾကးစားကတ္”
ထိုအၾကီးအကဲက ရီ၀မ္၀မ္ကို ပစၥည္းမ်ား ေပးလာသည္ ။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ရီ၀မ္၀မ္ ၿပံဳးလုိက္မိ၏ ။
ဂ်ိရိႈ ့ရန္ရဲ့အရွိန္အ၀ါက တယ္ၾကီးပါ့လား .. ဟီးဟီး ။
“ဆရာတစ္ေယာက္ကုိ ေနရမယ့္အခန္း လုိက္ၿပခုိင္းလုိက္မယ္ ။ မင္းရဲ့မိသားစု စာရင္း ထည့္ေရးၿပီးၿပီဆုိေတာ့ မင္းအဘိုး ၿပန္သြားလုိ့ ရၿပီ” ထုိအၾကီးအကဲ က ေၿပာလုိက္သည္ ။
…
အဘိုး လ်ိဳ ကုိ လုိက္ပို့ၿပီးေနာက္ ရီ၀မ္၀မ္
မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္၏ ဆရာ ေနာက္ကေန သူမ အေဆာင္ခန္းဆီ လုိက္လာရင္း လမ္းတြင္ ထုိဆရာက ေမးလာသည္ ။
“ဟားဟား ရီ၀မ္၀မ္ … မင္း နဲ့ ဂ်ိ ဘုရင္က ဘယ္လုိပတ္သက္ေနတာလဲ”
“သူငယ္ခ်င္းေတြပါ” ရီ၀မ္၀မ္ ၿပန္ေၿဖလုိက္၏ ။
“အာ .. အခ်ိန္ရမယ္ဆုိရင္ ဆရာ့အေၾကာင္းေလးေတြ နည္းနည္းေၿပာေပးပါဦး ။ ဆရာ့ဆီမွာ ဂ်ိဘုရင္ စိတ္၀င္စားမယ့္ ပစၥည္းေကာင္းေလးေတြ ရွိတယ္ ။ ဆရာတုိ့လုိ အဆင့္နိမ့္ဆရာေတြက တစ္လတစ္လ ၀င္ေငြ နည္းနည္းပဲ ရတာကို သမီးလည္း သိမွာပါ”
ထိုဆရာက ၿပံဳးရယ္ကာ ေၿပာေလသည္ ။
“အဲ .. ေနာက္တစ္ခါ ၾကံဳလို့ရွိရင္ ဆရာ့အေၾကာင္း ထည့္ေၿပာေပးပါ့မယ္”
စကားတေၿပာေၿပာနဲ့ သူတုိ့နွစ္ေယာက္ အမိုက္စားအေဆာင္ၾကီးေတြကို ၿဖတ္ေက်ာ္လာမိေတာ့ .. ရီ၀မ္၀မ္ အံ့ၿသမိသြား၏ ။
“ဒီအေဆာင္ၾကီးက မိုက္လုိက္တာ”
မီးလ်ွံေက်ာင္းသားေတြအကုန္လံုးက စံအိမ္ၾကီးထဲမွာ ေနၾကရတာလား ။
“ဟုတ္တာေပါ့ .. ဆရာတုိ့ေက်ာင္းက မဟာေၾကးစား ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတစ္ေက်ာင္းပဲေလ”
ထုိဆရာက ၿပန္ေၿဖသည္ ။
“အာ .. ဒါဆုိ က်ြန္မကေရာ ဘယ္စံအိမ္မွာ ေနရမွာလဲ”
ရီ၀မ္၀မ္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ၾကီးၾကီး ထားမိသြားေလၿပီ ။
“သမီးရဲ့…အဆင့္က သိပ္မၿမင့္ေသးဘူး .. ဒီစံအိမ္ေတြက
A အဆင့္ နဲ့ သူ ့အထက္မွာ ရွိတဲ့ ေၾကးစားေက်ာင္းသားေတြပဲ ေနၾကတာ” ထုိဆရာက အၿပံဳးၿဖင့္ ေၿပာလုိက္သည္ ။
“…” ငါ ဘာမဟုတ္တာနဲ့ ေပ်ာ္မိသြားတာပါလား ။
မၾကာခင္ .. ဆရာသည္ ရီ၀မ္၀မ္အား အေဆာင္ခန္းဆီ
ေခၚသြားေလၿပီ ။ က်ယ္၀န္းလွသည့္ ေဟာခန္းထဲ ၀င္လုိက္ၾက၏ ။ ထိုအခန္းသည္ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းနွင့္ အထဲတြင္ ၁၀ ကုတင္ ကုတင္ ၂၀ ေလာက္ ရွိေပသည္ ။
“ၾကိဳက္တဲ့ကုတင္ကုိသာ ေရြးယူလုိက္”
ဆရာက ေၿပာလာသည္ ။
“ေက်ာင္းသားသစ္ေတြက ဒီမွာ ေနရမွာလား”
ရီ၀မ္၀မ္ ထိတ္လန့္မိသြားသည္ ။
သူမက ဟုိစံအိမ္ၾကီးေတြထဲမွာ ေနခ်င္တာေလ ..
သူမ အဆင့္က မၿမင့္ဘူး ဆုိရင္ေတာင္မွ
တစ္ေယာက္ခန္းေတာ့ ေနခ်င္ခဲ့တာေလ ။
“ေက်ာင္းသားသစ္ေတြ မဟုတ္ဘူး … D-အဆင့္ ေၾကးစားေတြက ဒီလုိအေဆာင္ေတြမွာပဲ ေနၾကရတာ ။ သမီးရဲ့အေဆာင္မွာက ပန္ကာ ရွိေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းတယ္လို့ ေၿပာလုိ့ ရေနၿပီ”
ရီ၀မ္၀မ္ မတတ္နုိင္ဘဲ ေတြ ့ကရာကုတင္တစ္လံုးကုိ ေရြးလုိက္ေတာ့ကာ သူမ၏အိတ္တုိ့ကို တင္လုိက္ေတာ့၏ ။
“ေနဦး .. ဒီမွာ ဘာလို့ ေယာက်ာ္းေလးဖိနပ္ေတြ ရွိေနတာလဲ”
ရီ၀မ္၀မ္ လွမ္းေအာ္လုိက္၏ ။
“အာ .. ဒါက ပံုမွန္ပဲေလ ။ ဒီလုိ အေဆာင္ေတြက
ေယာက်ာ္းမိန္းမ ေရာေနၾကရတာပဲ”
ဆရာက ခ်က္က်လက္က် ၿပန္ေၿဖသည္ ။
“ေယာက်ာ္းမိန္းမ ေရာေနၾကတာ .. ဒါၾကီးက
အရမ္း မလံုၿခံဳလြန္းဘူး မဟုတ္လား ..”
ရီ၀မ္၀မ္ မ်က္ေမွာင္ၾကီး ၾကဳတ္မိသြား၏ ။
ဆရာက ရီ၀မ္၀မ္ကုိ တခနေလာက္ ၾကည့္လုိက္ၿပီး ရယ္ေမာလာသည္ ။
“တကယ္ေတာ့ သမီးအတြက္ အေတာ္ေလးကုိ လံုၿခံဳေနၿပီးသားပါ ။ ဆရာ ေၿပာတာက ေၾကးစားေက်ာင္းေတာ္ေတြက ဒီလုိေတြခ်ည္းပဲ ။ ဘာကိစၥမွ ၿဖစ္စရာ အေၾကာင္း မရွိဘူး ။ ေနာက္ဆုိ သမီးက
မစ္ရွင္ေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္ရေတာ့မွာ .. ဒါက ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ၊ က်င့္သားရသြားလိမ့္မယ္”
……………………………………………………………..............
စာစဥ္ ၆၃၊ အခန္း ၂၂။ S-အဆင့္ မစ္ရွင္
ရီ၀မ္၀မ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အဆင့္ၿမင့္ေၾကးစားတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ခ်င္သြားၿပီး ထုိခမ္းနားသည့္ စံအိမ္ၾကီးေတြထဲ ေနခ်င္မိ သြား၏ ။
“၀မ္၀မ္ … ဒါက ခနပဲ … သမီးက ဂ်ိဘုရင္ကိုယ္တုိင္ ေၿပာေပးထားတဲ့သူ ဆုိေတာ့ သမီးအရည္အခ်င္းနဲ့ဆုိရင္ အဆင့္ၿမင့္္ေၾကးစားတစ္ေယာက္ ၿဖစ္လာဖုိ့က ဘာမွ ၾကာမွာ
မဟုတ္ဘူး ။ S- အဆင့္ ေၾကးစား ၿဖစ္လာၿပီ ဆုိတာနဲ့
စံအိမ္ၾကီးထဲမွာ အရံအေရြေတြနဲ့ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရမယ္”
ဆရာက စိတ္အားထက္သန္စြာ ေၿပာေနသည္ ။
“…” S- အဆင့္ ေၾကးစား ၿဖစ္လာမွလား ။
“အဆင့္ၿမင့္ေၾကးစား ၿဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ”
“ေၾကးစားမစ္ရွင္ေတြ လုပ္ရမွာေပါ့ ။ မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္မွာ
SS-အဆင့္ကေန D- အဆင့္ အထိ မစ္ရွင္ေတြ ခ်ေပးထားတယ္ ။ ၿမင့္တဲ့မစ္ရွင္ကုိ ေအာင္ၿမင္နုိင္ေလ သမီးရဲ့ အဆင့္ တက္ဖုိ့ကလည္း ၿမန္ေလပဲ”
ဆရာက ရွင္းၿပလာသည္ ။
ဆရာသည္ သူမ မေၿပာရေသးခင္ စကားဆက္သည္ ။
“အရင္ဆံုး ဟုိဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ဦးေပါ့ ။
ကဲ ဆရာ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ။ ေမးစရာရွိရင္ ဆရာ့ကို
ဆရာရံုးခန္းမွာ လာရွာလုိ့ ရတယ္”
ထုိ့ေနာက္ ဆရာ ထြက္သြားေတာ့၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္လည္း အခန္းထဲ တစ္မိနစ္ေလးမွ ေနခ်င္စိတ္ မရွိဘဲ အခန္းထဲကေန ခ်က္ခ်င္း ထြက္လိုက္သည္ ။
သူမ ေလွ်ာက္ေနသည့္ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္တြင္ မတူညီသည့္ ၀တ္စံုမ်ားကို ၀တ္ဆင္ထားၾကသည့္ ေယာက်ာ္းေလးေတြ မိန္းကေလးေတြကုိ ေတြ ့ၿမင္ေနရ၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ D- အဆင့္ ေၾကးစားတစ္ေယာက္ ၿဖစ္တာေၾကာင့္ မီးခုိးေရာင္၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားရသည္ ။
S- အဆင့္ ေၾကးစားမ်ားသည္ကေတာ့ ေရႊေရာင္ ၀တ္ဆင္ၾကၿပီး
A-အဆင့္ ေၾကးစားမ်ားမွာ အနက္ေရာင္ ၊
B - အဆင့္မွာ အၿဖဴေရာင္ ၊ C- အဆင့္မွာ အ၀ါေရာင္တုိ့ ၿဖစ္ၾကၿပီး ရီ၀မ္၀မ္လို D- အဆင့္ ေၾကးစားမ်ားသည္ မီးခုိးေရာင္ကို ၀တ္ဆင္ၾကရ၏ ။
ေၾကးစားေက်ာင္းေတာ္ၾကီးထဲက ထုိေတာက္ပ၀င့္ၾကြားေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ သက္ၿပင္းခ်မိသည္ ။
ပိရမစ္တစ္ခုလုိပင္ ကုိယ္လုိခ်င္တာကို ပံုသြင္းၿပီး လုပ္လုိ့ ရေပသည္ ။ ဇြဲေကာင္းၿပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားဖုိ့သာ လုိ၏ ။
သို့ေသာ္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေရႊေရာင္၀တ္စံု နဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ တစ္ေယာက္ပင္ မေတြ ့ရေသးဘဲ
A- အဆင့္ ေၾကးစားတစ္ေယာက္ကုိသာ ေတြ ့ေနရ၏ ။
မၾကာခင္ မစ္ရွင္ခ်ေပးရာ ေနရာကုိ သူမ ေရာက္သြားသည္ ။
အ၀ါေရာင္ ယူနီေဖာင္းေတြ ၀တ္ထားၾကေသာ
C- အဆင့္ ေၾကးစားမ်ားၿဖင့္ ၿပည့္သိပ္ေနကာ C အဆင့္ထက္ ၿမင့္သည့္ D- အဆင့္ ေၾကးစားမ်ားက အနည္းငယ္ ရွိေနၾကသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္၏ ရုပ္ဆုိးပန္းဆိုးၾကီးကုိ ဘယ္သူကမွ တေရးတယူ ၾကည့္မလာၾကေပ ။
“ဂ်ဴနီယာ ညီမေလးက ေက်ာင္းသားသစ္လား”
ရီ၀မ္၀မ္ လမ္းေပ်ာက္ေနခ်ိန္ ႏူးညံ့ေသာအသံပုိင္ရွင္ လူငယ္ေလးက သူမကို ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေမးလာသည္ ။
ထိုလူငယ္ေလးသည္ အ၀ါေရာင္ ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားတာေၾကာင့္ C- အဆင့္ ေၾကးစားမွန္း တန္းသိနုိင္ေပသည္ ။
“ဟုတ္ကဲ့” ရီ၀မ္၀မ္ ၿပန္ေၿဖလုိက္သည္ ။
“ဟုတ္ပါၿပီ ၊ ဂ်ဴနီယာညီမေလး အစ္ကုိက ဟန္ယြင္ ပါ ။ ဒီေနရာအေၾကာင္းကို မိတ္ဆက္ေပးမယ္ေနာ္ ။
အစ္ကုိတုိ့ အခု ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက မစ္ရွင္ခ်ေပးတဲ့ေနရာ ..
SS- အဆင့္ ကေန D- အဆင့္ ေၾကးစား မစ္ရွင္ေတြ အကုန္ ရွိတယ္ ။ D- အဆင့္ မစ္ရွင္ေတြက လြယ္လြယ္ေလးေတြပါ ၊ ဒါေပမယ့္
D- အဆင့္ရ့ဲ အထက္က မစ္ရွင္ေတြကတာ့ အသက္ပါ ဆံုးရနုိင္တဲ့အထိကုိ ခက္တာေတြ မလို့
ဂ်ဴနီယာ ညီမေလး D- အဆင့္ မစ္ရွင္ကေန စၾကိဳးစားၾကည့္ေပါ့”
လူငယ္ေလး ဟန္ယြင္က ဆုိလာသည္ ။
“ေက်းဇူး .. နားလည္ပါၿပီ”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ဟန္ယြင္အား ေက်းဇူးတင္စြာ ၿပံဳးၿပလုိက္ၿပီးေနာက္ ထိုမစ္ရွင္ဘုတ္ကုိ သြားၾကည့္လုိက္၏ ။
SS-အဆင့္ မစ္ရွင္ : ဖိန့္ဖိန့္တုန္ ဂုိဏ္းကုိ ဖ်က္ဆီးၿပီး ေၾကးစားမွတ္ ၁၀၀၀၀ ရယူပါ ။
S+ အဆင့္ မစ္ရွင္ : တံဆိပ္ၿပားတစ္ခုကို လုယူၿပီး ေၾကးစားမွတ္ ၇၀၀၀ ကုိ ရယူပါ ။ (နတ္ဆုိးက ၿပန္လုယူဖို့ မ်ားလုိ့ တုိက္ပြဲပါ ၿဖစ္ရနုိင္ေခ် ရွိတယ္)
A-အဆင့္ မစ္ရွင္ : တရုတ္ၿပည္ကို သြားၿပီး ေၾကးစားဂုိဏ္းတစ္ဂုိဏ္းကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ၿပီးေတာ့ ေၾကးစားမွတ္ ၅၀၀၀ ကုိ ရယူပါ ။
S-အဆင့္ မစ္ရွင္ : ဂ်ိဘုရင္ပုိင္တဲ့ လက္စြပ္ကို ယူၿပီး ေၾကးစားမွတ္ ၁၀၀၀၀ ကို ရယူပါ ။
S- အဆင့္ မစ္ရွင္ : အရွင္နတ္ဆိုး ရဲ့ ဆံပင္တစ္ပင္ကုိ ယူၿပီး ေၾကးစားမွတ္ ၁၀၀၀၀ ရယူပါ ။
ထိုဘုတ္ၿပားေပၚတြင္ ကပ္ထားေသာ မစ္ရွင္မ်ားေၾကာင့္ ရီ၀မ္၀မ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ၿဖစ္ေနမိၿပီး မူးေနာက္ေနာက္ပင္ ၿဖစ္လာမိ၏ ။
ဂ်ိ ဘုရင္ ရဲ့ လက္စြပ္နဲ့ အရွင္နတ္ဆုိးရဲ့ ဆံပင္တစ္ပင္ကို ယူရမယ္ဆုိတာက ဘယ္လုိ မစ္ရွင္ၾကီးတုန္း … ။
အဲ့ဒါၾကီးက S-အဆင့္ မစ္ရွင္တဲ့လား ။
အဲ့ဒါၾကီးက အသက္ေတာင္ ဆံုးရႈံးရနုိင္တယ္ ဆုိတာၾကီးလား ။
ငါ အဲ့ဒါေတြကုိ အခ်ိန္မေရြး သြားယူနုိင္တယ္လုိ့ ေၿပာရင္ ယံုမွာလား .. ။
အရွင္နတ္ဆိုး၏ ဆံပင္တစ္ပင္ကုိ ယူရမည္က့ဲသုိ့ေသာ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္မစ္ရွင္ၾကီးကုိ ဘယ္သူက ထုတ္ထားသလဲ နဲ့ ဘာေၾကာင့္ အဲ့မစ္ရွင္ကုိ မသိမ္းေသးတာလဲကုိပင္
ရီ၀မ္၀မ္ သိခ်င္မိသြား၏ ။
………………………………………………………………................
စာစဥ္ ၆၃၊ အခန္း ၂၃။ သူနဲ့ လံုး၀ကုိက္တယ္
ရီ၀မ္၀မ္ ေအာက္ကို ဆက္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ရင္း ရယ္ခ်မိေတာ့ေလၿပီ ။
A : ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းက ခုနစ္စင္ၾကယ္ကို အနုိုင္ရေအာင္ တုိက္ပါ ၊ သက္ေသအတြက္ ဗီြဒီယုိ ရုိက္ထားရမယ္ ။
A : ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းက ၾကယ္ခုနစ္ကို အနုိင္ရေအာင္ တုိက္ပါ ၊ သက္ေသအတြက္ ဗြီဒီယုိ ရုိက္ထားရမယ္ ။
S: ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ဆီကေန တစ္ခုခုကို ခုိးယူလာပါ ။
S: ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းက အၾကီးအကဲတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖူးေယာင္ေနေအာင္ ရုိက္ခဲ့ပါ ။
ရီ၀မ္၀မ္ တ၀ါး၀ါး ရယ္ခ်မိသြား၏ ။
ဒါၾကီးေတြက အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားလြန္းတယ္
ဆုိတဲ့ မစ္ရွင္ၾကီးေတြလား … ။
“ဂ်ဴနီယာညီမေလး ..”
ဟန္ယြင္ မ်က္ခံုးတုိ့ တြန္ ့ခ်ိဳးလာသည္ ။
“A-အဆင့္နဲ့ S-အဆင့္ မစ္ရွင္ေတြကို စိတ္၀င္စားေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”
“စိတ္၀င္စားသလုိပဲ” ရီ၀မ္၀မ္ ၿပံဳးၿပလုိက္၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္ နွင့္ ဟန္ယြင္တုိ့၏ စကားကို နားစြန္နားဖ်ား
ၾကားလုိက္ၾကသည့္ အနားက ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္း လွည့္ၾကည့္လာၾကေတာ့သည္ ။
မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္ကုိ အခုမွ ေရာက္လာတဲ့ ဂ်ဴနီယာညီမေလးက S- အဆင့္ နဲ့ A- အဆင့္ မစ္ရွင္ေတြကုိ စိတ္၀င္စားတယ္ ဆုိပါလား ။
သူ ေသခ်င္ေနရင္ေတာင္ အဲ့ဒါေတာ့ သြားမထိသင့္ဘူး ။
A-အဆင့္ ေၾကးစားေတြေတာင္မွ A-အဆင့္ မစ္ရွင္က က်ရႈံးနုိင္ေခ် တအားမ်ားလုိ့ အဖြဲ ့ဖြဲ ့ၿပီး လႈပ္ရွားၾကရတဲ့ဟာ ။
S- အဆင့္ မစ္ရွင္ေတြဆုိတာကလည္း အဖြဲ ့နဲ့ လုပ္မွ .. ။
သုိင္းအရမ္းေတာ္တဲ့ အဖြဲ ့သားေတြ ရွိေနဖုိ့လည္း လုိတယ္ .. မဟုတ္ရင္ တစ္ေယာက္ထဲ ေအာင္ၿမင္ဖုိ့ဆုိတာက မၿဖစ္နုိင္သေလာက္ပဲ ။
“ဂ်ဴနီယာေလး မဆံုးၿဖတ္ခင္ S-အဆင့္ နဲ့ A- အဆင့္ အေၾကာင္းကို ေသခ်ာစဥ္းစားဦး ။ အေလာတၾကီး သြားလုပ္လို့ တစ္ခါထဲ ကြိသြားမွ ဟုတ္တုတ္တုတ္ ၿဖစ္ကုန္မယ္”
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ေၿပာလုိက္သည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ အခုခ်ိန္တြင္ D-အဆင့္သာ ရွိေသာ ေၾကးစားတစ္ေယာက္သာ ၿဖစ္ေနတာေၾကာင့္
ထိုေယာက်ာ္းသည္ ေစတနာနဲ့ ေၿပာေနၿခင္း ၿဖစ္နုိင္တာမုိ့ ထုိေယာက်ာ္း၏ ရုိင္းသလုိုလို ရွိေသာ စကားတုိ့ကုိ ေခါင္းထဲ
ထည့္မေန ။
တၿခားေသာ S- အဆင့္ နဲ့ A- အဆင့္ မစ္ရွင္မ်ားကုိ ရီ၀မ္၀မ္ တစ္ခ်က္ရိႈးလုိက္၏ ။ ထုိမစ္ရွင္မ်ားသည္ကေတာ့ သူမ မလုပ္ရဲသည့္ အႏၱရာယ္မ်ားေသာ မစ္ရွင္မ်ား ၿဖစ္ၾကေပသည္ ၊ သုိ့ေသာ္ ခုနစ္စင္ၾကယ္ကုိ ရုိက္နွက္ဖုိ့ ဆုိသည္ကေတာ့ …
ထုိသည္က သူမ လုပ္ခ်င္ေနတာနဲ့ လံုး၀ ကြက္တိပင္ …
ထုိမစ္ရွင္အၿပင္ တရုတ္ၿပည္ကို သြားရမည့္ မစ္ရွင္သည္လည္း သူမအတြက္ အေတာ္ေလးကုိ ကိုက္၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္လည္း မီးလ်ွံေက်ာင္းကို ၀င္ၿပီးတာနဲ့ တရုတ္ၿပည္ကို ၿပန္သြားဖုိ့ လုပ္ေနၿခင္း မဟုတ္ေလာ ။
သူမသာ တရုတ္ၿပည္က ထုိေၾကးစားမ်ားကုိ ဖ်က္ဆီးပါ ဆုိသည့္ မစ္ရွင္ကုိ လက္ခံလုိက္လ်ွင္ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးထဲနဲ့
ငွက္နွစ္ေကာင္ ပစ္လုိက္သကဲ့သုိ့နွယ္ ရွိေပမည္ ။
သုိ့ေသာ္ ရွင္းရမည့္ေၾကးစားမ်ားမွာ ဘယ္လုိအဆင့္ ေၾကးစားမ်ားမွန္း မသိရေသးသၿဖင့္ ထုိမစ္ရွင္ကို လြယ္လြယ္ေလး မယူရဲပါေခ် ။
“ဂ်ဴနီယာ ညီမေလး D-အဆင့္ မစ္ရွင္ေတြကုိပဲ အရင္ ၾကည့္ပါလား ။ အဲ့ဒီအဆင့္ၿမင့္ မစ္ရွင္ေတြက အရမ္းၾကီး အႏၱရာယ္ မ်ားလြန္းတယ္ ။ အဖြဲ ့ဖြဲ ့ၿပီး သြားလုပ္တဲ့ စီနီယာ အစ္ကုိၾကီးေတြေတာင္မွ အရႈံးနဲ့ ၿပန္လာၾကရတာ” ဟန္ယြင္က သူမကုိ သတိေပးလာၿပန္သည္ ။
ေက်ာင္းသားသစ္မ်ားသည္ ထုိကဲ့သုိ့အေၿခအေနမ်ိဳးကုိ မၾကံဳဖူးၾကတာေၾကာင့္ ကုိယ္သာ အေတာ္ဆံုးဟု ထင္တတ္ၾကစၿမဲ ။ နွစ္တုိင္း သူတုိ့သာ ဒီေလာကမွာ အစြမ္းနုိင္ဆံုးဟု ေတြးတတ္ၾကကာ အလြန္အမင္း အႏၱရာယ္ရွိတတ္ပါသည္ ဆုိသည့္ မစ္ရွင္မ်ားကုိ လက္ခံတတ္ၾကစၿမဲ ။
တစ္ခါက SSS- အဆင့္ မစ္ရွင္ကုိ လက္ခံခဲ့သည့္
D- အဆင့္ ေၾကးစား တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူး၏ ။
ထုိ့ေနာက္တြင္ ဘာမွ ၿဖစ္မလာေတာ့ ။ ထုိ D- အဆင့္
ေၾကးစားမွာ ေက်ာင္းေတာ္ကုိ ၿပန္ေရာက္လာၿခင္း မရွိေတာ့ ။
“စီနီယာ အစ္ကုိ စိတ္ခ်ပါ ၊ က်ြန္မ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သိပါတယ္”
ရီ၀မ္၀မ္ ေၿပာလုိက္ေတာ့ ဟန္ယြင္က ၿပံဳးလာမိသည္ ။
“ဟုတ္ပါၿပီ ၊ မစ္ရွင္ေတြ လက္ခံေတာ့မယ္ဆုိရင္ အစ္ကုိ့ကုိ လာေၿပာေနာ္ ။ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ဟာေတြ ဟုတ္မဟုတ္ကုိ လုိက္ၾကည့္ေပးမယ္”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထိုလူငယ္ေလးကုိ ထပ္ၾကည့္လုိက္မိ၏ ။
ထိုလူငယ္ေလးသည္ အလြန္တရာပင္ စိတ္ေစတနာ ေကာင္းမြန္ၿပီး ၾကင္နာတတ္ေပသည္ ။
တခနၾကာေတာ့ သူမ မစ္ရွင္ဘုတ္ဆီကုိ ၿပန္လွည့္သြားလုိက္သည္ ။
S-အဆင့္ နဲ့ A-အဆင့္ မစ္ရွင္မ်ားသည္ သူမ တကယ္ စြမ္းေဆာင္နုိင္သည့္ မစ္ရွင္မ်ားမွန္း ေသခ်ာသြားေလၿပီ ။
တရုတ္ၿပည္မွာ လုပ္ရမည့္ ထုိ A-အဆင့္ မစ္ရွင္ကေတာ့ သူမသည္ မၾကာခင္ တရုတ္ၿပည္ ၿပန္စရာ ရွိေနတာေၾကာင့္ လက္ခံသြားမွ ရေပမည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ မစဥ္းစားမဆံုးၿဖတ္ရေသးခင္ အေစာနက ဆရာသည္ သူမနံေဘးကုိ ေရာက္ခ်လာသည္ ။
“သမီးက ဒီေရာက္ေနတာကိုး ။
ေက်ာင္းသားသစ္ေတြ စာေမးပြဲ ၿပီးသြားလုိ့ သူတုိ့ တက္ရမယ့္ အတန္းေတြ ခ်ေပးေနၿပီ ။ ဆရာ့ေနာက္က လုိက္ခဲ့”
ထုိဆရာက ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ေၿပာလုိက္သည္ ။
……………………………………………………………................
စာစဥ္ ၆၃၊ အခန္း ၂၄။ ဘယ္သူ ့ဆရာလဲ
ရီ၀မ္၀မ္ ေခါင္းညိတ္ၿပလုိက္ၿပီး မစ္ရွင္ခ်ေပးသည့္ ဒီေနရာကေန
ခြာကာ ထုိဆရာေနာက္က လုိက္သြားလုိက္ရ၏ ။
ခန္းမၾကီးတစ္ခုထဲတြင္ ပန္းပြင့္ပန္းခက္တုိ့ ထုိးထားေသာ ၀တ္ရံုကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္ လူၾကီးတစ္ေယာက္က ရပ္ေန ေလသည္ ။
“အၾကီးအကဲ ခံုး … သူက ရီ၀မ္၀မ္ ပါ …”
ထိုနည္းၿပဆရာသည္ ထုိလူၾကီးအား ၿပံဳးကာ မိတ္ဆက္ေပးလုိက္၏ ။
ထိုအသက္လတ္ပုိင္း လူၾကီး ဆရာ ခံုး သည္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ခပ္တည္တည္ၿဖင့္ ၾကည့္လာၿပီး ေခါင္းညိတ္ၿပလာသည္ ။
“မင္းက ဂ်ိဘုရင္ ဂ်ိရိႈ ့ရန္ ေထာက္ခံေပးထားတဲ့သူ လား”
အၾကီးအကဲ ခံုး က ေမးလာသည္ ။
“ဟုတ္ကဲ့ ..”
ရီ၀မ္၀မ္ ေခါင္းညိတ္လုိက္ၿပီး ရုိးရုိးသားသား ၿပန္ေၿဖလုိက္၏ ။
“ငါနဲ့ ဂ်ိရိႈ ့ရန္နဲ့က မိတ္ေဆြေတြ ၊ မင္းကို ဂ်ိရိႈ့ရန္ကုိယ္တုိင္က ေထာက္ခံေပးထားတာ ဆုိေတာ့ မင္းကုိ ငါ့ရဲ့ အမည္ခံတပည့္အၿဖစ္ လက္ခံေပးမယ္”
အၾကီးအကဲ ခံုး က ခပ္တည္တည္ၿဖင့္ ေၿပာလာသည္ ။
“ဟားဟား . ရီ၀မ္၀မ္ .. ဆရာ ခံုး က မီးလွ်ံေက်ာင္းေတာ္က အၾကီးအကဲေလးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေနာ္ ။
မင္းသာ ဆရားၾကီးရဲ့ အမည္ခံတပည့္ ၿဖစ္သြားရၿပီ ဆုိရင္ တကယ့္ကို…”
ထုိဆရာက ေၿပာလာသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “…” တကယ့္ကို ဘာၿဖစ္လဲ … ။
အမည္ခံတပည့္လား .. ဒါေပမယ့္ ငါမွ သူ ့တပည့္ မၿဖစ္ခ်င္တာ … ။
ငါက ဘာလို့ ေတြ ့ကရာလူကို ဆရာေတာ္ရမွာလဲ ။
အမည္ခံတပည့္ဆုိသည္ကို ရီ၀မ္၀မ္ သိထားရသေလာက္ ထုိသည္မွာ တကယ့္တပည့္ မဟုတ္ေနဘဲ နာမည္သက္သက္သာ တပည့္ၿဖစ္ေလသည္ ။
“အခုကစၿပီးေတာ့ မ်ားမ်ားၾကိဳးစား ၊ င့ါကို နာမည္မပ်က္ေစနဲ့”
အၾကီးအကဲ ခံုး က သက္ၿပင္းခ်ကာ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ၿပန္ပို့လုိက္ပါဆုိသည့္သေဘာၿဖင့္ လက္ယမ္းၿပလာသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ တအံ့တၿသ ၿဖစ္ေနရာကေန
ခန္းမထဲကေန ထြက္သြားလုိက္၏ ။
“ရီ၀မ္၀မ္ … မင္းကို ဂ်ိဘုရင္ ေထာက္ခံေပးထားတာကို ေက်းဇူးတင္ .. ဂ်ိဘုရင္ နဲ့ အၾကီးအကဲ ခံုး က ခင္လာတာ နွစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ … မင္းက မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္ကို အခုမွ ေရာက္ရံုရွိေသးတယ္ .. ခ်က္ခ်င္း အၾကီးအကဲ ခံုး ရဲ့ တပည့္
ၿဖစ္သြားၿပီ ။ ဒါ တကယ့္ကုိ ရွားေတာင့္ရွားခဲ ပဲ .. ဆရာၾကီး ခံုး ရဲ့ တပည့္ရင္းေတြက S-အဆင့္ ဒါမွမဟုတ္ အဲ့ထက္ ပိုၿမင့္တဲ့ေၾကးစားေတြ ခ်ည္းပဲ”
ထိုသင္ၾကားေရးဆရာက ရီ၀မ္၀မ္ကုိ တိုးတုိးေလး ကပ္ေၿပာသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “…”
ဒါမဲ့ ငါမွ သူ ့တပည့္ မၿဖစ္ခ်င္တာ .. ဘာကိုမွလည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး ..
“ဒါေပမယ့္ကြာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ။ ဆရာၾကီး ခံုး က
ေအးစက္စက္ နဲ့ ဘ၀င္သိပ္ၿမင့္တတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳး .. သူက အၾကီးအကဲေလးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ဆုိေပမယ့္လဲ
သူ ့ရဲ့တပည့္ရင္းေတြက တၿခားအၾကီးအကဲေတြရဲ့ တပည့္ေတြရဲ့
အၿမဲ အနွိမ္ခံရတယ္” ထုိသင္ၾကားေရးဆရာက ဆက္ရွင္းၿပသည္ ။
“သနားစရာပဲ” ရီ၀မ္၀မ္ ေခါင္းညိတ္လုိက္မိ၏ ။
သူ ့လုိ အသက္အရြယ္ ၊ သူ ့လုိ အဆင့္အတန္း ရွိေသာ ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္သည္ တပည့္ရင္းေတြအေပၚ သင္ၾကားေပးၿခင္းတြင္သာ အဓိက အာရံုစုိက္တတ္ၾကသည္မို့ တၿခားသူမ်ား၏ တပည့္မ်ားက သူ ့တပည့္ကို နွိမ္ေနၿခင္းကို
ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြ ခံစားေနမည့္သူ မဟုတ္ပါေခ် .. သို့ေသာ္ ထိုသည္က သူမနဲ့ ဘာဆုိင္လုိ့လဲ ။
“ဆရာၾကီး ခံုး က တစ္ခါတုန္းက မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္မွာ စံခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီး တင္သြားခဲ့တဲ့ နာမည္ၾကီး တပည့္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ .. ဒါေပမယ့္ အဲ့ေနာက္ေတာ့ အဲ့ဒီတပည့္မေလး ေပ်ာက္သြားတယ္ … ဆရာၾကီး ခံုး က
သူ ့တပည့္မေလးကုိ ဒီနွစ္ေတြတစ္ေလ်ွာက္လံုး ေတာက္ေလ်ွာက္ကို လုိက္ရွာေနတာ ဒါေပမယ့္ အခုထိ ရွာမေတြ ့ေသးဘူး”
ထိုသင္ၾကားေရးဆရာက သက္ၿပင္းခ်လိုက္၏ ။
“အဲ့ေလာက္ေတာင္ အံ့ၿသဖုိ့ ေကာင္းတာ ဘယ္သူမ်ားလဲ”
ရီ၀မ္၀မ္ သိခ်င္မိလာ၏ ။
“မင္းေမးခြန္းေတြကလည္း ဘာလို့ အဲ့ေလာက္ေတာင္ မ်ားရတာလဲ .. အခုမွ ေက်ာင္း၀င္ခါစပဲ ရိွေသးတယ္ ၊ ေနာက္ေတာ့ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း သိလာလိမ့္မယ္” ထိုသင္ၾကားေရးဆရာက ေၿပာလုိက္သည္ ။
…
တခနေလာက္ လမ္းေလ်ွာက္လာၿပီးေနာက္တြင္ ရီ၀မ္၀မ္ နွင့္ ထိုမီးလွ်ံေက်ာင္းဆရာသည္ ေက်ာင္းေထာင့္စြန္းက်က်က စာသင္ခန္းတစ္ခန္းဆီ ၀င္သြားေလၿပီ ။
ထုိစာသင္ခန္းသည္ D- အဆင့္ ေၾကးစားအတန္း ၿဖစ္ၿပီး
D-အဆင့္ ေၾကးစားမ်ား၏ ေၾကးစားတစ္ေယာက္ သိသင့္သိထုိက္သည့္ အေၿခခံ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ သင္ယူဆည္းပူးရာ ေနရာ ၿဖစ္၏ ။
“သမီး အခုကစၿပီးေတာ့ ဒီအတန္းမွာ တက္ရမယ္ ။ တစ္ခုေတာ့ ေၿပာထားဦးမယ္ .. သမီးကုိ ဂ်ိဘုရင္က ေထာက္ခံေပးထားတာ ဆုိေပမယ့္လည္း မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္က ခ်မွတ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို လုိက္နာရမွာက လုိက္နာရမွာပဲ ။ ေက်ာင္းသားသစ္ ဆုိေတာ့ ၿပသနာ မရွာနဲ့ .. မဟုတ္ရင္ ဂ်ိဘုရင္လည္း မကယ္နုိင္ဘူး ၊ ဆရာၾကီး ခံုး လည္း မကယ္နုိင္ဘူး”
ထိုဆရာက သတိေပးစရာရွိတာ ေပးၿပီးေတာ့ အေနာက္သုိ့ လွည့္ပင္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ၿပန္သြားေလၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္ သူ ့ကုိ ခနေလာက္ ၾကည့္ေနမိၿပီး မ်က္စိလႊဲကာ
D-အဆင့္ ေၾကးစားအတန္းထဲကုိ ၀င္သြားလိုက္၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္ အတန္းထဲ ၀င္လိုက္သည္တြင္ အတန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ရာေက်ာ္က စာသင္ခံုမ်ားတြင္ ထုိင္ေနၾကၿပီး ဆရာၿဖစ္ဟန္တူသည့္ အသက္ခပ္လတ္လတ္ လူၾကီးတစ္ေယာက္က စင္ၿမင့္ထက္တြင္ ထုိင္ေနေလသည္ ။
…………………………………………………….........................
စာစဥ္ ၆၃၊ အခန္း ၂၅။ စုိးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္ နဲ့ ရီ၀မ္၀မ္
ရီ၀မ္၀မ္ စာသင္ခန္းထဲ ၀င္လိုက္ေတာ့ ထုိစင္ထက္က လူၾကီးက သူမကို ခ်က္ခ်င္း လွည့္ၾကည့္လာသည္ ။
“ဒီေန့မွ ေက်ာင္းစတက္တယ္ ၊ ဒီေန့ပဲ အတန္းေနာက္က်တယ္လား”
ထိုလူၾကီးက မ်က္ေမွာင္ၾကီး ၾကဳတ္လာသည္ ။
“ေနာက္တစ္ခါ အခ်ိန္မီ ေရာက္ေအာင္ လာ”
“ဟုတ္ကဲ့ …”
ရီ၀မ္၀မ္ ေခါင္းညိတ္ၿပီးသာ သေဘာတူလုိက္ပါ၏ ။
ထိုလူၾကီးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမအား ထိုင္ရန္ေနရာကုိ
ညႊန္ၿပလုိက္၏ ။
ထုိ့ေနာက္တြင္ လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမထဲက ဂုိဏ္းမ်ားအေၾကာင္း ၊ မစ္ရွင္မ်ား၏ အႏၱရာယ္မ်ားပံု အဆင့္ဆင့္အေၾကာင္း ၊ ေၾကးစားရမွတ္မ်ားကုိ အသံုးၿပနည္ တုိ့ကို သင္ၾကားပုိ့ခ်ေပးေတာ့သည္။
မစ္ရွင္တစ္ခု ၿပီးေၿမာက္သြားတုိင္း ေၾကးစားအဆင့္ကို ၿမင့္တက္သြားေစနုိင္သည့္ ေၾကးစားအမွတ္မ်ားကုိ ရနုိင္ေပသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ေသခ်ာနားစြင့္ကာ ေထာင္ေန၏ ။ လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမကုိ သူမ ေရာက္လာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ ၿဖစ္ေသာ္လည္း မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္ ကုိ ေရာက္လာေတာ့မွသာ အဆင့္သတ္မွတ္မႈ ဆုိတာေတြကုိ အေသးစိတ္ သိလာခဲ့ရၿခင္းပင္ ။
ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းကို အဆင့္သတ္မွတ္ၾကည့္မည္ ဆုိပါက ၾကယ္ငါးပြင့္ဂုိဏ္းၾကီးတစ္ဂုိဏ္း ၿဖစ္ၿပီး
ဂ်ိဘုရင္ နွင့္ အရွင္နတ္ဆုိး၏ ဂိုဏ္းတုိ့ကုိမူ
ၾကယ္ေၿခာက္ပြင့္ ဂိုဏ္းၾကီးမ်ားဟု သတ္မွတ္နုိင္ေပသည္ ။
ေရွးေဟာင္းကလန္မ်ားနွင့္ သုိင္းပညာအစည္းအရံုးတုိ့ကေတာ့ ၾကယ္ခုနစ္အထိ သတ္မွတ္လုိ့ ရေပသည္ ။
…
သင္ၾကားပုိ့ခ်မႈ ၿပီးသြားသည့္ေနာက္တြင္ ရီ၀မ္၀မ္ သူမ၏အေဆာင္ဘက္ကုိ ၿပန္လာလိုက္၏ ။
တခနၾကာေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးေတြ မိန္းကေလးေတြ အခန္းထဲသုိ့ ပြက္ေလာညံကာ ၀င္ခ်လာၾကေလၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္ သူတုိ့ကို ၾကည့္လုိက္မိသည္တြင္ လူ ၁၂ ေယာက္ ေလာက္ ရွိေနၿပီး ေယာက်ာ္းေလးက တစ္၀က္ မိန္းကေလးက တစ္၀က္ေလာက္ ပါေန၏ ။
“ေအာင္မေလး … ပလုတ္တုတ္တုတ္ .. လန့္လုိ့ ေသေတာ့မွာပဲ”
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က အိပ္ရာထက္က ရီ၀မ္၀မ္ကို ၿမင္လုိက္ေတာ့ လန့္ဖ်တ္ကာ ထေအာ္မိ၏ ။
“ဂ်ဴနီယာညီမေလး .. မင္းရဲ့ မိတ္ကပ္ၾကီးက .. ေၾကာက္စရာၾကီးကြာ”
တၿခားေသာ D-အဆင့္ ေၾကးစားမ်ားက ေမးလာသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ၿပံဳးသာၿပံဳးလုိက္ၿပီး ၿပန္မေၿဖေန ။
ဒီအေဆာင္ခန္းထဲတြင္ ေၾကးစားေက်ာင္းသားေဟာင္းမွာ တစ္ေယာက္သာ ပါၿပီ က်န္သူမ်ားမွာ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြခ်ည္း ၿဖစ္ၾက၏ ။
အားလံုး၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈကို နားေထာင္ၾကည့္လုိက္သည္တြင္ အမ်ားစုမွာ လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမထဲက အထက္တန္းလႊာမိသားစုမ်ားမွ သားသမီးမ်ား ၿဖစ္ၾကေပသည္ ။
“ဂ်ဴနီယာ ညီမေလး ရဲ့ နာမည္ေရာ ဘယ္လုိေခၚလဲ”
လီရွင္း ဟု အမည္ရသည့္ လူငယ္က ရီ၀မ္၀မ္ကုိ လွမ္းေမးလုိက္သည္ ။
“ရီ၀မ္၀မ္” ရီ၀မ္၀မ္ အမွန္အတုိင္း ေၿဖလုိက္၏ ။
“ရီ၀မ္၀မ္ လား … နင့္အဘိုးရဲ့ မ်ိဳးရုိးက လ်ိဳ မဟုတ္ဘူးလား”
အနားက ေယာက်ာ္းေလးနဲ့ မိန္းကေလးသည္
စိတ္ရႈပ္ေထြးေနသလုုိလို ။
သူတုိ့နွစ္ေယာက္သည္ တၿခားသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါေခ် ။ အေစာက လမ္းတြင္ အဘုိး လ်ိဳ အား ရြဲ ့ေစာင္းကာ ေၿပာသြားေသာ အၾကီးအကဲတစ္ေယာက္၏ ေၿမးမ်ား ၿဖစ္ၾက၏ ။
အစ္ကုိၾကီးမွာ က်ိဳးေထာင္ ၿဖစ္ၿပီး ညီမေလးမွာ က်ိဳးဖူ ၿဖစ္၏။
“ငါ့အေမမ်ိဳးရိုးက ရီ မုိ့လုိ့” ရီ၀မ္၀မ္ ၿပန္ေၿဖလုိက္သည္ ။
“ေအာ္ … ရီ၀မ္၀မ္ ငါ မွတ္မိသေလာက္ဆုိ မင္းအဘိုးက ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းသား မလား ။ ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းက ဘာမွ ေကာင္းတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ့ .. မင္းအဘုိးကို ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္း ကေန ၿမန္ၿမန္ေလး ထြက္ခုိင္းေတာ့” က်ိဳးေထာင္က ေၿပာလာသည္ ။
“ကုိကုိရာ သူ ့အဘိုးက ဒီေလာက္ေတာင္ အိုေနၿပီ ၊ ဒီလိုအရုပ္ဆုိးတဲ့ ေၿမးမကုိ ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေနရတုန္းဟာ .. သူက ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းကေန ထြက္လုိက္ရင္ ငတ္ၿပတ္ၿပီး ေသသြားမွာေပါ့” က်ိဳးဖူက ရႈံ ့မဲ့မဲ့ ။
ရီ၀မ္၀မ္ မေၿပာနုိင္ခင္ လီရွင္းက မ်က္ေမွာင္ၾကီး ၾကဳတ္လာသည္ ။
“မင္း စကားေၿပာတာ ရင့္လွခ်ည္လား ။ သူ ရုပ္ဆုိးတာက မင္းကုိ ဘာလုပ္ေနလို့လဲ ။ မင္းကုိယ္မင္းေရာ ေခ်ာတယ္မ်ား ထင္ေနလား ။ သူမ်ားကုိမ်ား အထက္စီးနဲ့ ေၿပာေနေသးတယ္ .. ဟားဟား .. ရုပ္ဆုိးမၾကီး”
“နင္ ဘာေၿပာလုိက္တယ္”
က်ိဳးဖူ ေဒါသထြက္သြားၿပီး လီရွင္းကုိ စုိက္ၾကည့္လုိက္၏ ။
“ဘာလဲ .. မင္းက ငါ့ကုိ ရိုက္မလုိ့လား ။ ငါ့အစ္ကုိၾကီးက ဒီေက်ာင္းမွာ C- အဆင့္ ေၾကးစားေနာ္ .. မင္းတုိ့ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္ ငါ့ကုိ ရုိက္ရဲလုိ့လား ။ လာပါ လာပါ ငါ့ေခါင္းကုိ ရုိက္ၾကည့္လုိက္ .. ဘာလဲ အုတ္နီခဲတစ္တံုးကုိ ရွာေပးရဦးမလား”
လီရွင္းက ေထာင္လႊားေမာက္မာကာ ေၿပာဆုိုလိုက္သည္ ။
“ေတာ္ၿပီ ၊ ဒီလုိလူမ်ိဳးကုိ ေမ့ထားလုိက္ေတာ့”
က်ိဳးေထာင္သည္ မ်က္ေမွာင္ၾကီး ၾကဳတ္ကာ ၀င္ေၿပာလာသည္ ။
က်ိဳးဖူသည္လည္း ဘာမွမေၿပာေတာ့ဘဲ လီရွင္းကို မ်က္ေစာင္းၾကီး ပစ္ကာ စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ေနသည္ ။
C- အဆင့္ ေၾကးစားမွာ သူတုိ့ ရန္စေစာ္ကားလုိ့ ရသည့္သူ မဟုတ္ပါေခ် …
“စကားမမ်ားၾကနဲ့ေတာ့ ။ အခုကစၿပီးေတာ့ ငါတုိ့ အတူတူ ေနသြားၾကရေတာ့မွာ ၊ ေနာက္ဆုိ တစ္ေယာက္ရဲ့အကာအကြယ္ကို တစ္ေယာက္ လုိလာမွာပဲ ။ ရန္ၿဖစ္ေနလုိ့ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ”
အခန္းထဲက တစ္ေယာက္တည္းေသာ စီနီယာက
ထေငါက္လုိက္ေလၿပီ ။ သူ ့အေငါက္ ခံလုိက္ရသၿဖင့္
အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားၾကေတာ့၏ ။
……………………………………………………………................
စာစဥ္ ၆၃၊ အခန္း ၂၆။ စိုးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္ နဲ့ ရီ၀မ္၀မ္
“စီနီယာအစ္ကုိ .. အစ္ကိုက အခုဆုိ မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္ကို ေရာက္ေနတာ နွစ္နွစ္ရွိေနၿပီဟာကုိ ဘာလုိ့ အခုထိ
D- အဆင့္ ေၾကးစားပဲ ၿဖစ္ေနေသးတာလဲ”
လီရွင္းက ေမးခြန္းထုတ္လုိက္၏ ။
ထိုေယာက်ာ္းက ေခါင္းခါကာ သက္ၿပင္းခ်လာသည္ ။
“မစ္ရွင္ေတြက အရမ္းခက္လုိ့ .. ငါ အဆင့္မတက္နုိင္တာ”
“ဘာေတြမ်ား ခက္ေနလုိ့လဲ ၊ က်ြန္ေတာ္ဆုိ မီးလွ်ံေက်ာင္းေတာ္ကုိ ေရာက္ေနၿပီး သံုးလ ရွိေနၿပီ ၊ ဒီအတြင္းကုိ D-အဆင့္ မစ္ရွင္ေလးခု လုပ္ၿပီးေနၿပီ ။ D-အဆင့္ မစ္ရွင္တစ္ခုကေတာ့ ေသာက္ရမ္းကုိ အႏၱရာယ္မ်ားလုိက္တာ ဆုိတာ .. အထက္တန္းလႊာ မိသားစု တစ္စုက သားတစ္ေယာက္ကုိ သြားသတ္ရမွာတဲ့ ၊ က်ြန္ေတာ့္မွာ အသက္ဆံုးလုနီးနီးပဲ ၊ ေတာ္ေသးလုိ့ က်ြန္ေတာ္အေၿပးၿမန္လုိက္လုိ့ေပါ့”
လီရွင္းက ၾကြား၀ါလာေလသည္ ။
“D-အဆင့္ မစ္ရွင္ေလးမ်ား စကားထဲ ထည့္ေၿပာေန ေသးတယ္ ။
ငါဆုိ ေရွ့နွစ္လက S- အဆင့္ မစ္ရွင္ကိုေတာင္ လက္ခံထားတာ”
မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္က မဲ့ရြဲ ့ကာ ေၿပာလာေလၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ေရာ လူတုိင္းပါ ထုိမိန္းမဘက္ကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ၾက၏ ။
“ေနာက္ေတာ့ေရာ”
ရီ၀မ္၀မ္ သိခ်င္စိတ္ ၿပင္းစြာ ၿဖစ္မိသြား၏ ။
“ေနာက္ေတာ့လား .. ေနာက္ေတာ့ လက္ေလ်ွာ့လုိက္တယ္ေလ”
ထိုမိန္းမက ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ရွက္ၿပံဳးၿပဳံးကာ ေၿဖလာသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “…”
“လာေနာက္ေနတယ္ … မင္းသာ S-အဆင့္ မစ္ရွင္ကုိ ေအာင္ၿမင္ခဲ့လို့ကေတာ့ အခု ငါတုိ့နဲ့ ဒီမွာ ေနေနရမယ္ အားၾကီးၾကီး ..” လီရွင္းက ေခါင္းတခါခါ ။
ထုိ့ေနာက္တြင္ သူက လ်ိဳ ့၀ွက္စြာ ေမးလာေလၿပီ ။
“မင္းတုိ့ေတြ မစ္ရွင္ဘုတ္ၿပားေပၚက SS- အဆင့္ မစ္ရွင္ကို ၿမင္ၿပီးၾကၿပီလား”
“ၿမင္လုိက္တယ္ .. ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂိုဏ္းကို ၿဖိဳခြင္းရမယ္ ဆုိတာ မလား ။ ဟာသပဲကြာ .. ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂိုဏ္းက ဘယ္သူမုိ့လုိ့လဲ ။
အႏၱရာယ္မွတ္က ၁၀ မွတ္ေတာင္ ရွိေနတာကုိ .. ၿပီးေတာ့လည္း
ကိုၾကီး ဗိုလ္ က လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမထဲက မိစၧာမၾကီး … လူေတြကုိေတာင္မွ စားတယ္ဆုိပဲ”
“လံုး၀ကုိ ဟုတ္တယ္ ၊ အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက သံမဏိဦးဂုိဏ္းက ေဘာ့စ္ၾကီးကြာ ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ကုိ သြားလက္စားေခ်တာ .. ဘာၿဖစ္သြားလဲ မွန္းၾကည့္ ။ သူ ့လက္နွစ္ေခ်ာင္း နဲ့ ေၿခသံုးေခ်ာင္းစလံုး တစ္ခုမွ မက်န္ေအာင္ကို ရုိက္ခ်ိဳးခံလုိက္ရတယ္ေလ ။ ငါ ၾကားတာေတာ့ ကိုၾကီး ဗိုလ္ က သူ ့ဦးေနွာက္ေတြကုိပါ ေဖာက္စားေသးတယ္ဆုိလားပဲ ။ ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ အရမ္းကို ေၾကာက္ဖုိ့ ေကာင္းလြန္းအားၾကီးတယ္ ။ ဒီလြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမၾကီးထဲမွာ ခ်ီးထုပ္တစ္ေယာက္ပဲ သူ ့ကုိ နုိင္တယ္လုိ့ ၾကားတယ္”
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “…”
သူမ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သပုပ္ေလလြင့္စကားမ်ား၏ စြမ္းအားကုိ ၿမင္ဖူးသြားခဲ့ေလၿပီ ။
သူမက ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ သံမဏိဦးဂုိဏ္းရဲ့ ေဘာ့စ္ ရဲ့ ဦးေနွာက္ေတြ ေဖာက္စားတတ္တဲ့ မေကာင္းဆုိး၀ါးမၾကီး
ၿဖစ္သြားတာလဲ ။
သူမ သူ ့ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္တာပါေနာ္ ၊ ဟုတ္ၿပီလား ။
“အဲ့ဒါက ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး ။ ဟုိတုန္းကဆုိ အရမ္းေတာ္တဲ့ စီနီယာအစ္ကုိၾကီး တစ္ေယာက္က သုိင္းပညာအစည္းအရံုးကုိ လုပ္ၾကံရမယ္ဆုိတဲ့ SS- အဆင့္ မစ္ရွင္တစ္ခုကို လက္ခံလုိက္တာကြာ ။ မွန္းၾကည့္ၾက ဘာၿဖစ္သြားမယ္ ထင္လဲ ။ ထားပါေတာ့ .. မင္းတုိ့ဦးေနွာက္နဲ့ စဥ္းလည္း စဥ္းစားတတ္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး .. အဲ့ဒီဂုိဏ္းခ်ဳပ္ကကြာ အသက္ ၂၀ ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္တဲ့၊
ၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေခ်ာတယ္တဲ့ ။ ဒါေပမယ့္ကြာ အဲ့ဒီစီနီယာအစ္ကုိၾကီးကို သတ္တာ သတ္တာ ဆုိတာ ပက္ပက္စက္စက္ပဲ ။ အဲ့တုန္းက ငါ အနားမွာ ရွိေနခဲ့တာ ၊ ငါကိုယ္တုိင္ကို ၿမင္ခဲ့တာ ။ အဲ့တုန္းကမ်ား ငါ့မွာ ေၾကာက္လုိက္တာ ဆုိတာ လိပ္ၿပာလြင့္မတတ္ပဲ”
လီရွင္းက ေၿပာလာသည္ ။
“သိုင္းပညာအစည္းအရံုးရဲ့ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ လား .. သူက ဘယ္လုိပံုစံမ်ိဳးလဲ”
“သူက .. ဒီလုိကြာ .. ငါ မင္းတုိ့ကို သူ ့ပံု ဆြဲၿပမယ္”
လီရွင္းသည္ ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ယူလုိက္ၿပီး
စာရြက္ေပၚတြင္ စဆြဲေတာ့သည္ ။
လူတုိင္း သူ ဆြဲၿပီးသည္အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေနၾက၏ ။
“ဒီပံုက …”
ထုိပံုတူရုပ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္၏ မ်က္လံုးတုိ့
တြန္ ့ခ်ိဳးလာေလၿပီ ။
ထိုပံုထဲက ေယာက်ုာ္းသည္ သူမ သိဖူးသည့္သူနွင့္ အရမ္း
တူလြန္း ေနေပသည္ ။
သုိ့ေသာ္လည္း ဘယ္သူမွန္းကို ပံုေဖာ္ၾကည့္လုိ့ မရေနေပ ။
လီရွင္း၏ ပံုဆြဲညံ့လြန္းတာက နွေမ်ာစရာ ။
“မင္းတုိ့ သိၾကလား ။ လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမထဲက ဂုိဏ္းၾကီးေတြက အတြင္းေရးမွာ သပြတ္အူ လိႈက္ေနၾကတာ။ ဟုိတုန္းက နန္ မိသားစုရ့ဲ စုိးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္ ေပ်ာက္သြားတာ သူ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္နဲ့ တရုတ္ၿပည္ကို လုိက္ေၿပးသြားတာတဲ့ ။ ေနာက္ေတာ့
နန္ မိသားစုက လူတစ္ေယာက္က သူ ့ကုိ သတ္ဖို့ဆုိၿပီး တရုတ္ၿပည္ကုိ ေၾကးစားေတြ တိတ္တိတ္ေလး လႊတ္ၾကေရာ” လီရွင္းက ေၿပာသည္ ။
“ၾကြားေန .. ဆက္ၾကြားေန ။ အဲ့ေလာက္ၾကီးတဲ့ ကိစၥၾကီးသာ တကယ္ၿဖစ္ခဲ့လုိ့ကေတာ့ အခုေလာက္ဆုိ လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမၾကီးတစ္ခုလံုး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ၿဖစ္ေနၿပီေပါ့ ။ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ သိေနတာလုိ့ ၿဖစ္စရာလား” ေၾကးစားသစ္တစ္ေယာက္က ထေၿပာသည္ ။
“မင္းဘိုးေအၾကီး ၾကြားရမွာလား ။ အဲ့ အလႊတ္ခံရတဲ့ ေၾကးစားေတြထဲက တစ္ေယာက္က ငါ့ရဲ့ ေသြးေသာက္ညီအစ္ကုိကြ ၊ သူကုိယ္တုိင္ ငါ့ကို ေၿပာၿပတာ ။ ၿပီးေတာ့ ေၿပာေသးတယ္ .. အဲ့မိန္းမက မွတ္ဥာဏ္ေတြ ေပ်ာက္ေနသလုိပဲတဲ့ .. သူ ့ကုိယ္သူ ဘယ္သူမွန္းကို လံုး၀ မမွတ္မိေနဘူးတဲ့ ။ ၿပီးေတာ့ သူက အဲ့ဒီေယာက်ာ္းနဲ့ အတူ ေနေနတာတဲ့ကြာ ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဲ့လုိၿဖစ္ခဲ့တာက အဟုတ္ပဲ”
လီရွင္းက ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား ေၿပာေနသည္ ။
“ဟားဟား ေပါက္ပန္းေလးဆယ္ေတြကြာ .. စုိးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္ ၿပန္ေရာက္လာတာၿဖင့္ ေရွးေနၿပီ ။ သူက အခု နန္ မိသားစုကို ၿပန္ေရာက္ေနၿပီ ။ မင္းရဲ့ ေသြးေသာက္ညီအစ္ကုိလား ဘာလား
သူက သက္သက္မဲ့ မင္းကုိ ၾကြားေနတာ”
“မင္းတုိ့ မယံုလည္း ေနေပါ့”
လီရွင္းသည္ ဘယ္သူမွ မယံုၾကည္သၿဖင့္ ဆက္ကာ ေၿပာၿပလုိစိတ္ မရွိေတာ့ ။
လီရွင္း၏စကားလံုးတုိ့သည္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိေတာ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ရုိက္ခတ္သြားေစသည္ ။
……………………………………………………………...............
စာစဥ္ ၆၃၊ အခန္း ၂၇။ အဲ့နွစ္ေယာက္က ခ်စ္သူေတြ
ရီ၀မ္၀မ္ မ်က္ေမွာင္ၾကီး ၾကဳတ္ကာ လီရွင္းကို ၾကည့္လုိက္မိသည္ ။
သူမ ေပ်ာက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ စုိးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္သည္ တရုတ္ၿပည္တြင္ ေပၚလာခဲ့ၿပီး နန္ မိသားစုက လူတစ္ေယာက္သည္ သူမကုိ အၿမစ္ကေန ရွင္းပစ္ဖုိ့ရာအတြက္ ေၾကးစားမ်ား လႊတ္ခဲ့သည္ဟု လီရွင္း ေၿပာသြားေလသည္ ။
ထုိစကားမ်ားကုိ ေပါ့တန္တန္သာ ေတြးလုိက္လုိ့ ရေသာ္လည္း
ရီ၀မ္၀မ္ မေတြးနုိင္ေလၿပီ ။
“လီရွင္း .. နင့္ရဲ့ေသြးေသာက္အစ္ကုိက ေၾကးစားပဲလား”
ရီ၀မ္၀မ္ သူ ့ကုိ ၾကည့္ကာ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပင္ ေမးလုိက္၏ ။
စိတ္၀င္စားတဲ့သူ ရွိလာတာေၾကာင့္
လီရွင္းမွာ စိတ္အားတက္ၾကြလာေတာ့ၿပီး
ရီ၀မ္၀မ္ဘက္ တန္းလွည့္ ၾကည့္ေတာ့သည္ ။
“အင္း .. မင္း ေမးလုိ့ ေၿပာၿပမွာေနာ္ ၊ ငါ့ရဲ့အစ္ကုိၾကီးက မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္ကပဲ ထြက္ထားတာ ။ သူက အရမ္းေတာ္တယ္”
“ခနေလး .. စိုးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္ က အခု လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမမွာ ေရာက္ေနၿပီေလ ။ အဲ့ဒါကုိ ဘာလုိ့ စုိးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္က တရုတ္ၿပည္မွာ ရွိေနၿပီး ေၾကးစားေတြက လုိက္ေနၾကတယ္လုိ့ ေၿပာေနတာလဲ” ရီ၀မ္၀မ္ ေမးၾကည့္လုိက္သည္ ။
“ငါလည္း မသိဘူး ၊ အဲ့ဒါက ငါ့အစ္ကုိ ေၿပာတဲ့အတုိင္း ၿပန္ေၿပာၿပတာ ။ အဲ့ဒါ ၿဖစ္ခဲ့တာက ဟိုးတုန္းကဆိုေတာ့ စုိးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္ လည္း တရုတ္ၿပည္ကေန ၿပန္လာၿပီ ၿဖစ္ရင္ၿဖစ္မွာေပါ့ .. ဘယ္သူ သိမွာလဲ”
လီရွင္း ၿပန္ေၿဖလုိက္သည္ ။
“စုိးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္က မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္ရဲ့ ဂုဏ္ေဆာင္ဆုိ ။ သူ ဒီေလာက္ သိုင္းေတာ္တဲ့ဟာကုိ နင့္အစ္ကုိက စုိးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာကို လုိက္သတ္ရဲတယ္လား”
ရီ၀မ္၀မ္က ေတြးဆဆၿဖင့္ ေမးလုိက္သည္ ။
“ငါ ေၿပာသြားတယ္မလား ။
စုိးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္က မွတ္ဥာဏ္ေပ်ာက္ေနပါတယ္ဆို .. ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူ သုိင္းေတာ္တာ မွန္ေပမယ့္လုိ့ သူမ်ားက ၀င္ကယ္ေပးရတာပဲ။ အဲ့တုန္းက လူတစ္ေယာက္သာ သူ ့ကို ၀င္မကယ္ခဲ့ရင္ သူ အဲ့ကတည္းက ေသေနေလာက္ၿပီ”
လီရွင္းက ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ကာ ၿပန္ေၿဖသည္ ။
လီရွင္း ေၿပာလုိက္သည့္အဆံုး တစ္ခန္းလံုး ၀က္၀က္ကြဲ ထရယ္ေမာၾကၿပန္၏ ။
“လီ မ်ိဳးရုိး .. မင္းနဲ့ မင္းအစ္ကုိက ေလေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ထြားတယ္ေနာ္ ။ စုိးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္က နန္ မိသားစု ရဲ့ ဒုတိယသခင္မေလး ဟာ … သူ ့ကုိ ၿပန္ေခၚဖုိ့ လုိက္မရွာဘဲနဲ့ လူလႊတ္ၿပီးေတာင္ သတ္ဦးမယ္တဲ့လား”
“ေအးေလ .. နန္ မိသားစုက အဲ့လူက နင့္အစ္ကုိကုိ တကယ္ ငွားတယ္ပဲ ထားပါဦး .. သူတုိ့သတ္ခုိင္းတဲ့သူရဲ့ သရုပ္မွန္ကို ထုတ္ေၿပာမယ္တဲ့လား .. ရူးေနလုိ့လား”
လီရွင္း၏ မ်က္နွာမွာ ၿဖဴစုတ္သြားၿပီး မႈန္သုန္သြား၏ ။
ေဒါသပါ စြက္လာေတာ့ၿပီး စိတ္မရွည္စြာၿဖင့္ ေအာ္ေၿပာေတာ့သည္ ။
“ရွဴး ရွဴး ရွဴး .. ငါ့အစ္ကုိ က ဘယ္သူမို့လို့လဲ ။ သူက ေထာင္လႊားတတ္ရင္ ေထာင္လႊားတတ္မယ္ ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ ညာမေၿပာဘူး ။ မင္းတုိ့ မယံုရင္ ေ၀းေ၀းသြားၾက ။ ဘာမွ မေၿပာၿပေတာ့ဘူး .. ငါ သိထားတဲ့ ေနာက္ထပ္လ်ိဳ့၀ွက္ခ်က္ေတြကုိသာ မင္းတုိ့ သိလိုက္ရင္ လန့္ေတာင္ ေသသြားဦးမယ္”
“ဟားဟားဟား လီရွင္း ေသာက္ငၾကြားေကာင္ ဆက္သာ ၾကြားေန ။ မင္းမွာ ဘာသိထားတာမ်ား ရွိမွာမို့လို့လဲ ၊ ရွိရင္ ေၿပာၿပေလ”
“ေကာင္းၿပီ …”
လီရွင္းက သူတုိ့ကုိ သတိၾကီးစြာၿဖင့္ ၾကည့္လုိက္ကာ …
“မင္းတုိ့ေတြ ဒီလြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမထဲမွာ ဂ်ိဘုရင္ ၊ အရွင္နတ္ဆုိးနဲ့ ကုိၾကီးဗိုလ္ တုိ့က ဘယ္လုိမ်ိဳးလဲ ဆုိတာကုိ သိၾကလား …”
“လုပ္ၿပီ .. သူတုိ့အေၾကာင္း ဘယ္သူက မသိဘဲ ေနမွာလဲ”
က်ိဳးဖူက ထေငါက္သည္ ။
“အာ့ဆုိ ငါ ေၿပာၿပမယ္ .. တကယ္ေတာ့ကြာာ ဂ်ိဘုရင္နဲ့ အရွင္နတ္ဆုိးက တြဲေနၾကတာ .. အဲ့နွစ္ေယာက္က ခ်စ္သူေတြ ။ ၿပီးေတာ့ ၾကားကေန ေအာင္သြယ္ေပးေနတဲ့သူက ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ ကုိၾကီးဗုိလ္ .. ပဲ”
လီရွင္းက ေၿပာလုိက္ေတာ့ အားလံုး ၀က္၀က္ကြဲ
ရယ္ေမာၾကၿပန္သည္ ။
“…” ေသခ်င္းဆုိး ခုနစ္စင္ၾကယ္ ..
သူ အကုန္လံုးကုိ လုိက္ေၿပာထားတာပဲ .. ေၾကးစားေက်ာင္းသားေတြေတာင္မွ ဒီအေၾကာင္းကို သိေနၾကၿပီ …
“မင္းတုိ့ မယံုလည္း ေနေပါ့ ။ ေနာက္ကုိ ငါ့ စကားလာမေၿပာနဲ့ .. ေၿပာၿပခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး”
လီရွင္းသည္ လက္ကို ခါလုိက္ကာ လွည့္သြားၿပီး ကုတင္ေပၚ တက္ကာ လွဲခ်လုိက္ၿပီး ဖက္လံုးနဲ့ ေခါင္းကုိ ကာထားေတာ့ေလသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္၏စိတ္တုိ့ကေတာ့ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိေန၏ ။
လီရွင္း ေၿပာသြားသည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ့မွာ သူမအတြက္
လမ္းစပင္ ၿဖစ္ေလသည္ ။ သူမ အခြင့္အေရးတစ္ခု ရွာၿပီး အကုန္သိလာရေအာင္ လုပ္ရမည္ …
….
ေနာက္တစ္ေန့ မနက္ ..
လူတုိင္း ေစာစီးစြာ နုိးလာၾကၿပီး အိပ္ရာသိမ္းကာ
D-အဆင့္ ေၾကးစားအတန္းကုိ သြားလိုက္ၾကသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ လီရွင္းကို ရွာကာ မေန့က ေၿပာသြားသည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ့ကို ထပ္ေမးၾကည့္လုိက္ခ်င္ေသာ္လည္း သူသည္ လွစ္ခနဲပင္ အတန္းထဲကုိ ေၿပးသြားေတာ့ေလၿပီ ။
……………………………………………………………...............
စာစဥ္ ၆၃၊ အခန္း ၂၈။ မေလးစားၾကဘူး
ရီ၀မ္၀မ္ သူ ့ေနာက္ကေန အၿမန္ေၿပးလုိက္လုိက္၏ ။
“လီရွင္း ..” ရီ၀မ္၀မ္ လွမ္းေခၚလုိက္သည္ ။
လီရွင္းက သူမကုိ လွည့္ၾကည့္လာကာ ..
“ဘာလဲ”
“လာ .. င့ါေဘးမွာ လာထိုင္”
ရီ၀မ္၀မ္ သူ ့ကို ၿပံဳးကာ ေၿပာလုိက္သည္ ။
သို့ေသာ္ သူမ ၿပံဳးၿပလုိက္သည့္ ထုိအၿပံဳးက လီရွင္းကို တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီသြားေစၿပီး ေခါင္းတခါခါ ယမ္းၿပလာေစေတာ့သည္ ။
“ၿမန္ၿမန္ေလး ဒီကုိ လာပါဆုိ .. ဒီမွာ ဘယ္သူမွ ထုိင္မဲ့သူ မရွိဘူး” ရီ၀မ္၀မ္ ထပ္ေၿပာလုိက္သည္ ။
“မလာဘူး မလာဘူး လာဘူး ဂ်ဴနီယာ ညီမေလး ရတယ္ ၊
ငါ ဒီမွာပဲ အဆင္ေၿပတယ္” လီရွင္းက ၿပန္ေၿဖသည္ ။
“ငါ နင့္ကို ေမးစရာ ရွိေနလုိ့”
ရီ၀မ္၀မ္က မ်က္ေမွာင္ၾကီး ၾကဳတ္လာသည္ ။
“ဂ်ဴနီယာညီမေလးက ဘာမ်ား ေမးမလို့လဲ .. မင္း ..
မင္း ငါ့ကို ၾကိဳက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ .. ငါ့ကုိ မၾကိဳက္ပါနဲ့ကြာ ။ ဂ်ဴနီယာညီမေလး ငါ့ဆီမွာေလ ငါ ၾကိဳက္တ့ဲသူ ရွိေနၿပီးသား .. ငါ့ကေလးဆုိ ငါ့ကို အေဖလုိ့ ေခၚတတ္တဲ့အရြယ္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ”
လီရွင္းက အၿမန္ေၿပာလုိက္၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “…”
ရီ၀မ္၀မ္ ထပ္မေၿပာရေသးခင္ ဆရာတစ္ေယာက္က အတန္းထဲ ၀င္ခ်လာေလၿပီ ။
“ဒီေန့က ဆရာတုိ့ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြအတြက္ ဒုတိယေၿမာက္ေန့ပဲ ။ ဆရာ အားလံုးကုိ မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္ထဲက အဆင့္နိမ့္ေၾကးစားေတြ လုိက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းတခ်ိဳ့ကုိ ေၿပာၿပေပးမယ္”
ဆရာသည္ တစ္ခန္းလံုးကို ေ၀့ၾကည့္လုိက္သည္ ။
“D-အဆင့္ ေၾကးစားေတြက လတုိင္း မစ္ရွင္သံုးခုကို ထမ္းေဆာင္ရမယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဘယ္မစ္ရွင္ကုိ လုပ္ရပါမယ္လုိ့ေတာ့ ကန့္သတ္မထားဘူး ။ မစ္ရွင္သံုးခုမွ မၿပီးဘူး ဆုိရင္ေတာ့ မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္ကေန အထုတ္ပယ္ခံရမယ္”
မလုပ္မၿဖစ္လုပ္ရမယ့္ မစ္ရွင္ေတြလား …
ရီ၀မ္၀မ္ ေတြးဆသြား၏ ။
မလုပ္မၿဖစ္ လုပ္ရမည့္ မစ္ရွင္မ်ားမွာ
ေက်ာင္းေတာ္က ခ်မွတ္ေပးထားၿခင္း ၿဖစ္ၿပီး
လူတုိင္း ၿငင္းခြင့္မရွိဘဲ လုပ္ေဆာင္ၾကရမည္ ၿဖစ္၏ ။ ကန့္သတ္ထားသည့္ အခ်ိန္အေတာအတြင္း မၿပီးေၿမာက္ခဲ့လ်ွင္ က်ရႈံးသည္ဟု သတ္မွတ္ခံရေပမည္ ။
သုိ့ေသာ္ နွစ္ၾကိမ္ဆက္တုိက္ ရႈံးနိမ့္လ်ွင္ သို့မဟုတ္
တမင္သက္သက္ ေအာင္ၿမင္ေအာင္ မလုပ္ခဲ့လ်ွင္ မီးလွ်ံေက်ာင္းေတာ္ကေန ထုတ္ပယ္ခံရေပမည္ ။
“မင္းတုိ့ရဲ့မစ္ရွင္ကုိ မၾကာခင္ ခ်ေပးလာေတာ့မွာ ဆုိေတာ့ ၿပင္စရာရွိတာေတြ ၿပင္ထားၾကေတာ့ေပါ့”
ဆရာက ဆက္ကာ ေၿပာသည္ ။
….
နာရီ၀က္ၾကာေတာ့ ထုိမီးလွ်ံေက်ာင္းဆရာသည္ လွည့္ကာ ထြက္သြားေတာ့၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ထရပ္လုိက္ၿပီး လီရွင္းဆီကုိ ေလ်ွာက္သြားလုိက္ကာ
သူ ့အေနာက္ကေန သူ ့ပခံုးကုိ ဖမ္းဆုပ္ပစ္လုိက္၏ ။
“ဘာလုိ့ ပတ္ေၿပးေနတာလဲ”
“မင္းကေရာ ဘာလို့ ငါ့ေနာက္ကေန လုိက္ေနလဲ”
လီရွင္းက ၿပန္ရန္ေတြ ့သည္ ။
“နင္ မေၿပးရင္ ငါ လုိက္ပါ့မလား”
ရီ၀မ္၀မ္မွာ မ်က္ခံုးတုိ့ တြန္ ့ခ်ိဳးေနေလၿပီ ။
“မင္း မလုိက္ရင္ေရာ ငါက ေၿပးပါ့မလား”
လီရွင္းကလည္း ၿပန္ရန္ေတြ ့သည္ ။
“…” အင္းပါ ၊ နင္ နိုင္တယ္ …
“အလုပ္ကိစၥ ေၿပာစရာရွိလုိ့”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ လီရွင္းကုိ သူမထိုင္ခံုဆီ ဆြဲေခၚသြားေတာ့ေလၿပီ ။
“ဂ်ဴနီယာညီမေလး .. တကယ္ေၿပာေနတာ ..
ငါ့ကုိ အလုပ္ကိစၥအတြက္ေတာ့ လာမရွာပါနဲ့ကြာ ။
ငါက ဘာေကာင္မွလည္း မဟုတ္ဘူး ၊ အလုပ္ကိစၥ ေၿပာခ်င္ရင္
တၿခား ဘာေကာင္ဟုတ္တဲ့သူေတြကုိပဲ သြားရွာပါလား”
လီရွင္းက ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းခါသည္ ။
“ေပါက္တတ္ကရေတြ ေၿပာမေနနဲ့ေတာ့ .. ငါ့မွာ မစ္ရွင္ တစ္ခု ရွိတယ္”
“မစ္ရွင္လား”
သူမ စကားေၾကာင့္ လီရွင္း အံ့ၿသသြားသလုိ စိတ္လည္း ရႈပ္သြား၏ ။
“အင္း” ရီ၀မ္၀မ္ ၿပံဳးကာ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္ ။
“နင့္အစ္ကုိက မီးလွွ်ံေက်ာင္းထြက္လုိ့ နင္ ေၿပာတယ္မလား”
“အင္း ဟုတ္တယ္” လီရွင္းက ေခါင္းညိတ္သည္ ။
“ဒါၿဖင့္ရင္ နင့္အစ္ကုိကို ကူေခၚေပးစမ္းပါ ။ နင့္အစ္ကုိအတြက္ ပုိက္ဆံမ်ားမ်ားရမယ့္ မစ္ရွင္တစ္ခု ငါ့မွာ ရွိတယ္”
ရီ၀မ္၀မ္ ေၿပာလုိက္သည္ ။
“ဘာမစ္ရွင္လဲ .. ဘယ္ေလာက္မို့လို့လဲ”
လီရွင္းက ခ်က္ခ်င္း စိတ္၀င္စားသြား၏ ။
“အမ်ားၾကီး မေမးနဲ့ ၊ သူ ့ကုိ ဒီေခၚေပးရင္ နင္လည္း မ်ိဳးမ်ဳိးၿမတ္ၿမတ္ ရေစရမယ္ .. နင့္ကို ဒီေလာက္ ေပးမယ္”
ရီ၀မ္၀မ္ လက္ငါးေခ်ာင္း ၿဖန့္ၿပလုိက္သည္ ။
“ငါးေသာင္းလား” လီရွင္း ေမးလုိက္၏ ။
သုိ့ေသာ္ ရီ၀မ္၀မ္က ေခါင္းယမ္းၿပလာသည္ ။
“ငါးေထာင္လား” လီရွင္းက ဇေ၀ဇ၀ါ ၿဖစ္သြားေလၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ထပ္ၿပီး ေခါင္းယမ္းၿပလုိက္သည္ ။
“ငါး ရာ”
“ဟင့္အင္း မလုပ္ဘူး ။ မင္းေလာက္ ကပ္ေစးနွဲတာကုိ
တစ္ခါမွ မေတြ ့ဖူးေသးဘူး .. ေကာ္တရာကပ္ေစးနွဲ ..
သြား တၿခားသူကိုပဲ သြားရွာ”
လီရွင္းသည္ စိတ္၀င္စားမႈတုိ့ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ရွသြားေတာ့ၿပီး လွည့္ထြက္သြားေတာ့၏ ။
“…” ငါ အမည္မရွိေသာနန္ကုိ လြမ္းလုိက္တာ …
………………………………………………………….....................
စာစဥ္ ၆၃၊ အခန္း ၂၉။ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကုိ အနုိင္က်င့္ၿပီ
“မသြားနဲ့ဦး”
ရီ၀မ္၀မ္ လီရွင္းကို ပခံုးကေန ထပ္ဆြဲလုိက္ၿပန္သည္ ။
“ငါးေထာင္ေပးမယ္”
“တစ္ေသာင္း” လီရွင္းက ၿပန္ေၿပာသည္ ။
“ရွစ္ေထာင္” ရီ၀မ္၀မ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လာ၏ ။
“ရတယ္ ရွစ္ေထာင္ဆုိလည္း ရွစ္ေထာင္ေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္
စရံအေနနဲ့ ငါ့ကို ေလးေထာင္အရင္ ေပးထားရမယ္”
လီရွင္း သေဘာတူလာ၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္လည္း သူ ့ကုိ ဖုန္းကေနတဆင့္ ေလးေထာင္ လႊဲေပးလုိက္ရေတာ့၏ ။
“င့ါသတင္းကို ေစာင့္ေန”
ထို့ေနာက္ လီရွင္းသည္ ဖုန္းကို ကိုင္ကာ ထြက္သြားေတာ့သည္ ။
ဆယ္မိနစ္မရွိတရွိေလာက္တြင္ လီရွင္း ၿပန္ေရာက္လာ၏ ။
“ငါ့အစ္ကုိက သေဘာတူလုိက္တယ္ ။ သူ လာခဲ့မယ္တဲ့”
“ေကာင္းၿပီ” ရီ၀မ္၀မ္ ၿပံဳးၿပလုိက္၏ ။
လာမည္ဆုိသေရြ ့ လြယ္ကူသြားေလၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ဘာမွ ထပ္မေၿပာရေသးခင္ စာသင္ခန္းထဲကုိ လူသံုးေယာက္ ၀င္လာၾကသည္ ။
ထုိသံုးေယာက္မွာ အ၀ါေရာင္၀တ္စံုမ်ားကုိ ၀တ္ဆင္ထားၾကတာေၾကာင့္ မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္က C- အဆင့္ ေၾကးစားေတြ ၿဖစ္မွန္း ထင္းေန၏ ။
ထုိ C- အဆင့္ ေၾကးစားမ်ား ေရာက္ခ်လာတာေၾကာင့္ အားလံုး တအံ့တၿသ ၿဖစ္ကုန္ၾက၏ ။
“အဟက္ .. ငါ့ကိုယ္ငါ မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ ။
ငါက က်န္းက်ိဳးဥာဏ္ ပါ ၊ C- အဆင့္ ေၾကးစားတစ္ေယာက္ ဟုတ္သလုိ မင္းတုိ့ရဲ့ စီနီယာအစ္ကုိၾကီး ဆုိလည္း မမွားဘူး” ထုိေယာက်ာ္းက တစ္ခန္းလံုးကုိ ေ၀့၀ဲကာ ၾကည့္ရင္း ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေၿပာလာသည္ ။
က်န္းက်ံဳးဥာဏ္က စကားဆက္သည္ ။
“မင္းတုိ့က ေက်ာင္းသားသစ္ေတြ ဆုိေတာ့ အမ်ားၾကီး ေလ့က်င့္ဖို့ လုိတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းက ငါတုိ့ကုိ ေပးထားတဲ့ မစ္ရွင္ေတြကုိ မင္းတုိ့ လုပ္ေပးရမယ္”
ရီ၀မ္၀မ္၏ႏႈတ္ခမ္းတုိ့ တြန္ ့ခ်ိတ္သြားသည္ ။
ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကုိ လာအနုိင္က်င့္ေနတာပဲ .. ။
“ရွင္တုိ့မစ္ရွင္ေတြကို က်ြန္မတုိ့ လုပ္ေပးရမယ္ဆုိတာက ဘာစကားလဲ” ေက်ာင္းသားသစ္တစ္ေယာက္က ေအးစက္စြာ ထေၿပာသည္ ။
“ရွင္တုိ့ရဲ့မစ္ရွင္ေတြက ရွင္တုိ့ လုပ္ရမွာ ၊
က်ြန္မတုိ့ လုပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး ။ ဘာလုိ့ ကူလုပ္ေပးရမွာလဲ”
“ေအးေလ .. ငါတုိ့မွာလည္း လုပ္ရမယ့္ မစ္ရွင္ေတြ ရွိေနတာကုိ .. ခင္ဗ်ားတုိ့ရဲ့မစ္ရွင္ေတြကို ပုိက္ဆံလဲ မရဘဲနဲ့ ဘာလုိ့ ၀င္လုပ္ေပးရမွုာလဲ”
“မင္း ဒီကုိ လာစမ္း”
က်န္းက်ိဳးဥာဏ္က အၿပံဳးၾကီးၿပံဳးလုိက္ကာ သူ ့ကုိ ေ၀ဖန္ရဲေသာ ထုိေက်ာင္းသားသစ္အား လက္ညွိဳးတစ္ဖက္ ေကြးကာ ေခၚလုိက္၏ ။
“ဘာလဲ” ထိုေက်ာင္းသားသစ္က အေရွ့ကို တက္သြားလုိက္၏ ။
ေဖာင္း
က်န္းက်ိဳးဥာဏ္သည္ တစ္ခြန္းမွ မေၿပာေနဘဲ ၿပံဳးၿပံဳးေလးသာ ေနရင္း ထုိေက်ာင္းသားသစ္၏ မ်က္နွာအား အားၿပင္းၿပင္းၿဖင့္ ရုိက္ခ်ပစ္လုိက္ေလသည္ ။
အခန္းထဲ အသံအက်ယ္ၾကီး ထြက္သြားၿပီး ထုိေက်ာင္းသားသစ္မွာလည္း ရုိက္ခ်က္ေၾကာင့္ ခ်ာလပတ္ရမ္းသြားေလၿပီ ။
“မင္းက အခုမွ ေက်ာင္းကို ေရာက္ရံုုရွိေသးတယ္ ၊
မင္းလုိ မေလာက္ေလးမေလာက္စားက ကုိယ့္စီနီယာေတြကုိ ႏႈတ္သီးေကာင္းလ်ွာပါးနဲ့ ၿပန္ေၿပာရဲေနၿပီေပါ့ေလ”
က်န္းက်ိဳးဥာဏ္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးၿဖင့္ ေမးလုိက္သည္ ။
ထိုေက်ာင္းသားသစ္မွာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကေန ေသြးတုိ့ စီးက်လာၿပီး တစ္ခြန္းမေၿပာ၀ံ့ေတာ့ဘဲ ပါးကို လက္နွင့္ အုပ္ထားမိ၏ ။
ၿပန္ရန္မေတြ ့လာတာေၾကာင့္ က်န္းက်ိဳးဥာဏ္တုိ့အဖြဲ ့မွာ ေက်နပ္သေဘာက်သြားၾက၏ ။
“ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ သိတတ္မွေပါ့ ။ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြဆုိတာက အခက္အခဲေတြကုိ ေၾကာက္ေနလုိ့ မၿဖစ္ဘူး ၊ မ်ားမ်ားၾကိဳးစားရမယ္ ၊ မ်ားမ်ားသင္ယူရမယ္ .. ငါတုိ့ေတြက မင္းတုိ့ေကာင္းဖို့အတြက္ လုပ္ေပးေနတာ”
“စီနီယာအစ္ကုိၾကီး ေၿပာတာ မွန္ပါတယ္ .. က်ြန္ေတာ့္ညီမေလးနဲ့ က်ြန္ေတာ္ လံုး၀ကုိ သေဘာတူပါတယ္ ။ စီနီယာအစ္ကုိၾကီး ခုိင္းစရာရွိရင္ ခုိင္းသာခုိင္းပါ ၊ က်ြန္ေတာ္တုိ့ ၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးပါ့မယ္”
က်ိဳးေထာင္နွင့္ က်ိဳးဖူသည္ က်န္းက်ိဳးဥာဏ္ဆီ ေလွ်ာက္သြားလုိက္ၿပီး ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပေလသည္ ။
“သိပ္ေကာင္းတယ္”
က်န္းက်ိဳးဥာဏ္၏ ႏႈတ္ခမ္းတုိ့ တြန္ ့ေကြးတက္လာ၏ ။
“ဒီလိုလုပ္ .. မင္းတုိ့နွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး အဲ့ေကာင္ေတြကုိ
ေသခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္ထားၾက ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က မစ္ရွင္ေတြကုိ မလုပ္ဘူး ၊ စကားနားမေထာင္ဘူး ဆုိတာနဲ့ ငါ့ဆီကုိ ခ်က္ခ်င္း လာေၿပာ နားလည္လား”
က်ိဳးေထာင္ နွင့္ က်ိဳးဖူ တုိ့ ေပ်ာ္ရႊင္အားရသြား၏ ။
ဒါက မစ္ရွင္မွ မဟုတ္တာ .. လြယ္သမွ လြယ္လြယ္ေလး ။ က်န္းက်ဳိးဥာဏ္က ငါတုိ့ ခ်ီးက်ဴးလုိက္တာကုိ သေဘာက်သြားလုိ့ပဲ ေနမယ္ ။
“နားလည္ပါၿပီ ။ စီနီယာအစ္ကုိၾကီး စိတ္သာခ် .. က်ြန္ေတာ္တုိ့ကို ေပးထားတဲ့တာ၀န္ကို ၿပီးေၿမာက္ေအာင္ လုပ္မွာပါ”
က်ိဳးေထာင္က ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းညိတ္ကာ ေၿပာလုိက္သည္ ။
“က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ …”
က်န္းက်ိဳးဥာဏ္သည္ တၿခားသူမ်ားကုိ ၾကည့္လုိက္ၿပီး
D-အဆင့္ မစ္ရွင္မ်ားေလာက္ ခက္ခဲေသာ မစ္ရွင္တုိ့ကို ခ်ေပးလုိက္သည္ ။
C- အဆင့္ ေၾကးစားတစ္ေယာက္ ၿဖစ္လာၿပီးေနာက္တြင္ ေန့စဥ္ေန့တုိင္း နိစၥဒူ၀ မစ္ရွင္မ်ားကုိ ထမ္းေဆာင္ရတာေၾကာင့္
တခ်ဳိ ့ C- အဆင့္ ေၾကးစားမ်ားသည္ သူတို့ထမ္းေဆာင္ရမည့္ မစ္ရွင္တုိ့ကို D- အဆင့္ ေၾကးစားမ်ားအေပၚ ပံုခ်ပစ္တတ္
ၾကေလသည္ ။ D- အဆင့္ ေၾကးစားအမ်ားစုမွာ ၿငင္းရဲၿခင္း မရွိဘဲ ခုိင္းသည့္အတုိင္း လုပ္ေပးၾကရစၿမဲသာ ။
……………………………………………………………..................
စာစဥ္ ၆၃၊ အခန္း ၃၀။ ေတာင္းသေလာက္ ေပးမယ္
အတန္းထဲက ဘယ္သူကမွ ေဒါသမထြက္ရဲတာေၾကာင့္ ၿငိမ္ကာသာ လက္ခံလုိက္ရ၏ ။
“စီနီယာအစ္ကုိၾကီး …သူ ့ကို မစ္ရွင္ခ်မေပးရေသးဘူး”
က်ိဳးဖူက ရီ၀မ္၀မ္ကုိ လက္ညွိဳးထုိးကာ ထေၿပာသည္ ။
“အင္း .. မစ္ရွင္ေတြအကုန္လံုးက ခ်ေပးၿပီးေနၿပီဆုိေတာ့..”
က်န္းက်ိဳးဥာဏ္သည္ တခနေလာက္ ေတြးၾကည့္လုိက္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ကို ၾကည့္ကာ ေၿပာလုိက္၏ ။
“ရုပ္ဆုိးမ .. မင္း ကံေကာင္းသြားတယ္ မွတ္ ။ မင္းအတြက္ ေပးစရာမစ္ရွင္က မရွိေတာ့ဘူး ဆုိေတာ့ တစ္လလံုးလံုး ငါတုိ့အခန္းကို သန့္ရွင္းေရး လာလုပ္ေပးရမယ္ ။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက အိမ္သာေတြေရာ .. အၾကိဳအၾကားေတြေရာ ဖုန္တစ္စက္မွ မက်န္ေနခဲ့ေစနဲ့ ။ က်န္ခဲ့တာနဲ့ ငါတို့နဲ့ ေတြ ့မယ္ ။ ခနေနရင္ ငါတုိ့အခန္းလိပ္စာ ေပးလုိက္မယ္”
ထိုသုိ့ ေၿပာလုိက္ၿပီးေနာက္ က်န္းက်ိဳးဥာဏ္တုိ့
C- အဆင့္ ေၾကးစားသံုးေယာက္မွာ ၀မ္းသာရႊင္ၿမဴးစြာၿဖင့္
D-အဆင့္ စာသင္ခန္းထဲကေန ထြက္သြားၾကေလၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ကေတာ့ က်န္းက်ိဳးဥာဏ္တုိ့ ေၿပာေနတာေတြကုိ အာရံုမေရာက္တာေၾကာင့္ သူတုိ့ကို ေမာ့ပင္ မၾကည့္သလို
သူတုိ့ ေၿပာသြားတာကုိ မၾကားလုိက္ ပါေခ် ။
“ဖြီ .. သူတို့ကမ်ား ငါ့ကို ခုိင္းခ်င္ေသးတယ္ ..
ငါ့မွာ အစ္ကုိေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္ .. တက္နင္းခ်င္တုိင္း
နင္းလုိ့ ရမယ္မ်ား မွတ္ေနလား ။ ငါ့အစ္ကုိ ဘယ္သူလဲဆုိတာပဲ အရင္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါဦး”
လီရွန္းက မဲ့ကာရဲြ ့ကာ ေၿပာသည္ ။
လီရွန္းတြင္ မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္၌ အစ္ကုိေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ က်ိဳးေထာင္နွင့္ က်ိဳးဖူသည္ သူ ့ကို သြားမထိရဲၾကပါေခ် ။
ဘယ္သူကမ်ား သူ ့ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရဲပါ့မည္နည္း ..
“နားေထာင္ၾကစမ္း .. စီနီယာအစ္ကုိၾကီး က်န္း ခ်ေပးသြားတဲ့
မစ္ရွင္ကို မွတ္ထားၾက ၊ မဟုတ္ရင္ .. မင္းတုိ့အၿပစ္နဲ့ မင္းတုိ့ပဲ .. ေနာက္မွ ငါတုိ့ကုိ မညွာဘူးလုိ့ မေၿပာၾကနဲ့”
က်ိဳးေထာင္သည္ အခန္းထဲက အားလံုးကုိ ေ၀့ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေၿပာလုိက္သည္ ။
“ၿပီးေတာ့ နင္ .. ရီ၀မ္၀မ္ … သူတုိ့အခန္းကုိ ေကာင္းေကာင္း
သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ ။ ေရခ်ိဳးခန္းေတြကုိ တလက္လက္ အေရာင္ေတာက္ေနေအာင္ကုိ တုိက္ခ်ြတ္ .. ၾကားလား”
က်ိဳးဖူသည္ ခပ္တည္တည္သာ ရွိေနေသာ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ၾကည့္ကာ ေအးစက္စြာ ဆုိလုိက္ေသာ္လည္း ရီ၀မ္၀မ္သည္ ကုိယ့္အေတြးနဲ့ကိုယ္ နစ္မြန္းေနေလဟန္ ၊ ၿပန္မတံု ့ၿပန္လာေခ် ။
က်ိဳးဖူ ထပ္မေၿပာရေသးခင္ လီရွင္း၏ဖုန္း ထၿမည္လာ၏ ။
လီရွင္းက ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖုန္းကုိင္လုိက္သည္ ။
“ဘာ .. အစ္ကုိၾကီး ေရာက္ေနၿပီလား .. ဒီေလာက္ေတာင္
ၿမန္တယ္ .. အခုဘယ္မွာလဲ .. အာ မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္အေနာက္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ .. ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ ၊ သိၿပီ .. သူ ့ကုိ ေၿပာလုိက္မယ္”
လီရွင္းသည္ ဖုန္းခ်လုိက္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ဘက္သုိ့ လွည့္လုိက္သည္ ။
“ငါ့အစ္ကုိ ေရာက္ေနၿပီ”
ရီ၀မ္၀မ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထရပ္လုိက္ၿပီး လီရွင္းေနာက္ကေန လုိက္ကာ စာသင္ခန္းထဲကေန ထြက္သြားလုိက္၏ ။
တခနၾကာေတာ့ နွစ္ေယာက္သားသည္ မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္နားက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ ေရာက္သြားၾကသည္ ။
ထိုလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ သခင္ေလး ရွန္း သည္ ေအးေအးလူလူနဲ့ ေကာ္ဖီလာေသာက္နုိင္ဖုိ့ရာအတြက္ မီးလ်ွံေက်ာင္းေတာ္နားတြင္ ေဆာက္ခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္၏ ။ ေစ်းႏႈန္းမွာ အဆမတန္ ၿမင့္မားလြန္းတာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲတြင္ လူဆုိလုိ့ တစ္ေယာက္ပင္ ရိွမေနပါေခ် ။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲ ၀င္လုိက္ကာ ရီ၀မ္၀မ္ လီရွန္းအေနာက္ကေန သီးသန့္ခန္းတစ္ခန္းထဲကို လုိက္၀င္လုိက္သည္ ။
လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ ့လုိက္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ အံ့ၿသသြား၏ ။
ထုိလူသည္ လီရွန္း၏ အစ္ကုိေတြထဲက တစ္ေယာက္ ၿဖစ္၏။
သုိ့ေသာ္ ထိုသူကုိ သူမ အလြန္အမင္း ရင္းနွီးေနသလိုလုိ …
တရုတ္ၿပည္မွာတုန္းက … ငါ့ကို လုိက္သတ္ၾကတဲ့ ဟိုအဖြဲ ့က နဲ့ တူသလုိပဲ ။
သူမကုိ ထုိဆံၿဖဴေယာက်ာ္းက ကယ္တင္ေပးခဲ့တာေၾကာင့္သာ
ေတာ္၏ ။ မဟုတ္ပါက အက်ိဳးဆက္မွာ မေတြး၀ံ့စရာ
ၿဖစ္ကုန္မည္သာ …
“ေရာက္လာၿပီလား”
ထိုလူက လီရွန္း နွင့္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ၿပံဳးၾကည့္လာသည္ ။
“ထုိင္ၾက”
ရီ၀မ္၀မ္ နွင့္ လီရွန္းတုိ့လည္း ထုိလူ၏မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္တြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္၏ ။
“အစ္ကုိၾကီး .. ဒါက က်ြန္ေတာ့္ရဲ့ ဂ်ဴနီယာညီမေလး ၊
သူ ့ဆီမွာ မစ္ရွင္တစ္ခု ရွိတယ္တဲ့ ၊ ေရေကာင္းေကာင္းေပးမယ္ ၊ အစ္ကိုၾကီးနဲ့ ေၿပာခ်င္တယ္လုိ့ ေၿပာေနလုိ့”
လီရွန္းက ေၿပာၿပလုိက္သည္ ။
ထုိလူသည္ ရီ၀မ္၀မ္ကို ၾကည့္ကာ ခပ္တည္တည္ ေၿပာလာသည္ ။
“ဂ်ဴနီယာညီမေလး … ငါ့ေစ်းက မေသးဘူးေနာ္”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ၿပန့္က်ဲသြားသည့္ စိတ္ခံစားခ်က္တုိ့ကို ၿပန္လည္စုစည္းလုိက္ၿပီး ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ၿပံဳးၿပလုိက္၏ ။
“ေငြက အေရးမၾကီးဘူး ၊ က်ြန္မ ေပးတဲ့ မစ္ရွင္ကို ေအာင္ၿမင္ရင္ ေတာင္းသေလာက္ကုိ ေပးမယ္”
…………………………………………………….............................
ဒီ၀တၳဳေလးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ like and comment လုပ္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ 😘😘😘😘😘😘
စာစဥ္ ၆၃ ၿပီးပါၿပီ ။
ေအးခ်မ္းေသာေန့ေလး ၿဖစ္ၾကပါေစ ။
ႀကိဳတင္ဖတ္႐ႈလိုပါက စာစဥ္တစ္ခုကို ၅၀ဝ နဲ႔ paid group မွာ ဖတ္႐ႈလို႔ ရပါၿပီရွင္ ။
ေဘလႊဲရမယ့္နံပတ္ေလးကေတာ့ 09402842937 ပါ ။ ေကာင္းေသာညခ်မ္းေလး ျဖစ္ၾကပါေစ 😘
.....
Unicode
💖 ချိုမြိန်သော ဇနီးဆိုးလေး 💖
Book. : 63
Chapter. : 21 - 30
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စာစဉ် ၆၃၊ အခန်း ၂၁။ ယောကျာ်းမိန်းမ ရောနေရမှာ
တခနကြာတော့ ရီဝမ်ဝမ် နဲ့ အဘိုး လျို တို့
မီးလျှံကျောင်းတော် စာစစ်ခန်းကို ရောက်သွားကြသည် ။
“နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ”
အကြီးအကဲ တစ်ယောက်က ရီဝမ်ဝမ်ကို မေးလိုက်၏ ။
ရီဝမ်ဝမ် တခနလောက် တွေးကြည့်လိုက်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။
“ရီ ဝမ်ဝမ် ..”
“ခင်ဗျားနာမည်ကရော”
အဘိုး လျို ဘက်သို့ မေးလိုက်တော့
အဘိုး လျိုက ခပ်ပြုံးပြုံး ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။
“လျို တာ့ ချန်း”
“သူက ခင်ဗျားရဲ့ မြေးမလေးလား”
ထိုအကြီးအကဲ မှာ အံ့သြနေတော့
အဘိုး လျို က ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောလိုက်သည် ။
“ဟုတ် ဟုတ် ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်တော့်ရဲ့ မြေးမလေးပါ”
“ခင်ဗျားရဲ့ နာမည်က လျို တာ့ ချန်း ၊
သူ့နာမည်က ရီဝမ်ဝမ် .. ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက်က မြေးအဘိုးတော်နေတယ်လား”
ထိုအကြီးအကဲမှာ မျက်မှောင်ကြုတ်လာသည် ။
“အဲ့ဒါက .. ဒီကလေးရဲ့ အဖေက သူ ငယ်ငယ်လေးထဲက သေသွားပြီးတော့ သူ့အမေက နောက်ယောကျာ်း ထပ်ယူလိုက်တာကြောင့် သူ့အမေရဲ့ ယောကျာ်းဘက်က
ရီ မျိုးရိုးကို ပြောင်းလိုက်ရတာပါ”
အဘိုး လျို သည် မျက်တောင်ပင် တစ်ချက်မခတ်ဘဲ ညာလေပြီ ။
“အဲ့လိုကိုး”
ထိုအကြီးအကဲမှာ နောက်ဆုံးတော့ ထိုရှင်းပြချက်ကို လက်ခံလိုက်ရ၏ ။
“ရီ ဝမ်ဝမ် နော် … ဂျိဘုရင်က ထောက်ခံပေးထားတဲ့သူ ဆိုတော့ စာမေးပွဲဝင်ဖြေနေစရာ မလိုဘူး ။ အခုကစပြီးတော့ D-အဆင့် နဲ့ မီးလျှံကျောင်းသား ဖြစ်သွားပြီ ။ ရော့ .. မင်းရဲ့ ယူနီဖောင်းနဲ့ ကြေးစားကတ်”
ထိုအကြီးအကဲက ရီဝမ်ဝမ်ကို ပစ္စည်းများ ပေးလာသည် ။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” ရီဝမ်ဝမ် ပြုံးလိုက်မိ၏ ။
ဂျိရှို့ရန်ရဲ့အရှိန်အဝါက တယ်ကြီးပါ့လား .. ဟီးဟီး ။
“ဆရာတစ်ယောက်ကို နေရမယ့်အခန်း လိုက်ပြခိုင်းလိုက်မယ် ။ မင်းရဲ့မိသားစု စာရင်း ထည့်ရေးပြီးပြီဆိုတော့ မင်းအဘိုး ပြန်သွားလို့ ရပြီ” ထိုအကြီးအကဲ က ပြောလိုက်သည် ။
…
အဘိုး လျို ကို လိုက်ပို့ပြီးနောက် ရီဝမ်ဝမ်
မီးလျှံကျောင်းတော်၏ ဆရာ နောက်ကနေ သူမ အဆောင်ခန်းဆီ လိုက်လာရင်း လမ်းတွင် ထိုဆရာက မေးလာသည် ။
“ဟားဟား ရီဝမ်ဝမ် … မင်း နဲ့ ဂျိ ဘုရင်က ဘယ်လိုပတ်သက်နေတာလဲ”
“သူငယ်ချင်းတွေပါ” ရီဝမ်ဝမ် ပြန်ဖြေလိုက်၏ ။
“အာ .. အချိန်ရမယ်ဆိုရင် ဆရာ့အကြောင်းလေးတွေ နည်းနည်းပြောပေးပါဦး ။ ဆရာ့ဆီမှာ ဂျိဘုရင် စိတ်ဝင်စားမယ့် ပစ္စည်းကောင်းလေးတွေ ရှိတယ် ။ ဆရာတို့လို အဆင့်နိမ့်ဆရာတွေက တစ်လတစ်လ ဝင်ငွေ နည်းနည်းပဲ ရတာကို သမီးလည်း သိမှာပါ”
ထိုဆရာက ပြုံးရယ်ကာ ပြောလေသည် ။
“အဲ .. နောက်တစ်ခါ ကြုံလို့ရှိရင် ဆရာ့အကြောင်း ထည့်ပြောပေးပါ့မယ်”
စကားတပြောပြောနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် အမိုက်စားအဆောင်ကြီးတွေကို ဖြတ်ကျော်လာမိတော့ .. ရီဝမ်ဝမ် အံ့သြမိသွား၏ ။
“ဒီအဆောင်ကြီးက မိုက်လိုက်တာ”
မီးလျှံကျောင်းသားတွေအကုန်လုံးက စံအိမ်ကြီးထဲမှာ နေကြရတာလား ။
“ဟုတ်တာပေါ့ .. ဆရာတို့ကျောင်းက မဟာကြေးစား ကျောင်းတော်ကြီးတစ်ကျောင်းပဲလေ”
ထိုဆရာက ပြန်ဖြေသည် ။
“အာ .. ဒါဆို ကျွန်မကရော ဘယ်စံအိမ်မှာ နေရမှာလဲ”
ရီဝမ်ဝမ် မျှော်လင့်ချက် ကြီးကြီး ထားမိသွားလေပြီ ။
“သမီးရဲ့…အဆင့်က သိပ်မမြင့်သေးဘူး .. ဒီစံအိမ်တွေက
A အဆင့် နဲ့ သူ့အထက်မှာ ရှိတဲ့ ကြေးစားကျောင်းသားတွေပဲ နေကြတာ” ထိုဆရာက အပြုံးဖြင့် ပြောလိုက်သည် ။
“…” ငါ ဘာမဟုတ်တာနဲ့ ပျော်မိသွားတာပါလား ။
မကြာခင် .. ဆရာသည် ရီဝမ်ဝမ်အား အဆောင်ခန်းဆီ
ခေါ်သွားလေပြီ ။ ကျယ်ဝန်းလှသည့် ဟောခန်းထဲ ဝင်လိုက်ကြ၏ ။ ထိုအခန်းသည် ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနှင့် အထဲတွင် ၁၀ ကုတင် ကုတင် ၂၀ လောက် ရှိပေသည် ။
“ကြိုက်တဲ့ကုတင်ကိုသာ ရွေးယူလိုက်”
ဆရာက ပြောလာသည် ။
“ကျောင်းသားသစ်တွေက ဒီမှာ နေရမှာလား”
ရီဝမ်ဝမ် ထိတ်လန့်မိသွားသည် ။
သူမက ဟိုစံအိမ်ကြီးတွေထဲမှာ နေချင်တာလေ ..
သူမ အဆင့်က မမြင့်ဘူး ဆိုရင်တောင်မှ
တစ်ယောက်ခန်းတော့ နေချင်ခဲ့တာလေ ။
“ကျောင်းသားသစ်တွေ မဟုတ်ဘူး … D-အဆင့် ကြေးစားတွေက ဒီလိုအဆောင်တွေမှာပဲ နေကြရတာ ။ သမီးရဲ့အဆောင်မှာက ပန်ကာ ရှိနေတော့ တော်တော်လေး ကောင်းတယ်လို့ ပြောလို့ ရနေပြီ”
ရီဝမ်ဝမ် မတတ်နိုင်ဘဲ တွေ့ကရာကုတင်တစ်လုံးကို ရွေးလိုက်တော့ကာ သူမ၏အိတ်တို့ကို တင်လိုက်တော့၏ ။
“နေဦး .. ဒီမှာ ဘာလို့ ယောကျာ်းလေးဖိနပ်တွေ ရှိနေတာလဲ”
ရီဝမ်ဝမ် လှမ်းအော်လိုက်၏ ။
“အာ .. ဒါက ပုံမှန်ပဲလေ ။ ဒီလို အဆောင်တွေက
ယောကျာ်းမိန်းမ ရောနေကြရတာပဲ”
ဆရာက ချက်ကျလက်ကျ ပြန်ဖြေသည် ။
“ယောကျာ်းမိန်းမ ရောနေကြတာ .. ဒါကြီးက
အရမ်း မလုံခြုံလွန်းဘူး မဟုတ်လား ..”
ရီဝမ်ဝမ် မျက်မှောင်ကြီး ကြုတ်မိသွား၏ ။
ဆရာက ရီဝမ်ဝမ်ကို တခနလောက် ကြည့်လိုက်ပြီး ရယ်မောလာသည် ။
“တကယ်တော့ သမီးအတွက် အတော်လေးကို လုံခြုံနေပြီးသားပါ ။ ဆရာ ပြောတာက ကြေးစားကျောင်းတော်တွေက ဒီလိုတွေချည်းပဲ ။ ဘာကိစ္စမှ ဖြစ်စရာ အကြောင်း မရှိဘူး ။ နောက်ဆို သမီးက
မစ်ရှင်တွေ အများကြီး ထွက်ရတော့မှာ .. ဒါက ဘာမှ မဟုတ်ဘူး ၊ ကျင့်သားရသွားလိမ့်မယ်”
……………………………………………………………..............
စာစဉ် ၆၃၊ အခန်း ၂၂။ S-အဆင့် မစ်ရှင်
ရီဝမ်ဝမ် ချက်ချင်းပင် အဆင့်မြင့်ကြေးစားတစ်ယောက် ဖြစ်ချင်သွားပြီး ထိုခမ်းနားသည့် စံအိမ်ကြီးတွေထဲ နေချင်မိ သွား၏ ။
“ဝမ်ဝမ် … ဒါက ခနပဲ … သမီးက ဂျိဘုရင်ကိုယ်တိုင် ပြောပေးထားတဲ့သူ ဆိုတော့ သမီးအရည်အချင်းနဲ့ဆိုရင် အဆင့်မြင့်ကြေးစားတစ်ယောက် ဖြစ်လာဖို့က ဘာမှ ကြာမှာ
မဟုတ်ဘူး ။ S- အဆင့် ကြေးစား ဖြစ်လာပြီ ဆိုတာနဲ့
စံအိမ်ကြီးထဲမှာ အရံအရွေတွေနဲ့ တစ်ယောက်ထဲ နေရမယ်”
ဆရာက စိတ်အားထက်သန်စွာ ပြောနေသည် ။
“…” S- အဆင့် ကြေးစား ဖြစ်လာမှလား ။
“အဆင့်မြင့်ကြေးစား ဖြစ်လာအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”
“ကြေးစားမစ်ရှင်တွေ လုပ်ရမှာပေါ့ ။ မီးလျှံကျောင်းတော်မှာ
SS-အဆင့်ကနေ D- အဆင့် အထိ မစ်ရှင်တွေ ချပေးထားတယ် ။ မြင့်တဲ့မစ်ရှင်ကို အောင်မြင်နိုင်လေ သမီးရဲ့ အဆင့် တက်ဖို့ကလည်း မြန်လေပဲ”
ဆရာက ရှင်းပြလာသည် ။
ဆရာသည် သူမ မပြောရသေးခင် စကားဆက်သည် ။
“အရင်ဆုံး ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်ဦးပေါ့ ။
ကဲ ဆရာ သွားတော့မယ်နော် ။ မေးစရာရှိရင် ဆရာ့ကို
ဆရာရုံးခန်းမှာ လာရှာလို့ ရတယ်”
ထို့နောက် ဆရာ ထွက်သွားတော့၏ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည်လည်း အခန်းထဲ တစ်မိနစ်လေးမှ နေချင်စိတ် မရှိဘဲ အခန်းထဲကနေ ချက်ချင်း ထွက်လိုက်သည် ။
သူမ လျှောက်နေသည့် လမ်းတစ်လျှောက်တွင် မတူညီသည့် ဝတ်စုံများကို ဝတ်ဆင်ထားကြသည့် ယောကျာ်းလေးတွေ မိန်းကလေးတွေကို တွေ့မြင်နေရ၏ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် D- အဆင့် ကြေးစားတစ်ယောက် ဖြစ်တာကြောင့် မီးခိုးရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားရသည် ။
S- အဆင့် ကြေးစားများသည်ကတော့ ရွှေရောင် ဝတ်ဆင်ကြပြီး
A-အဆင့် ကြေးစားများမှာ အနက်ရောင် ၊
B - အဆင့်မှာ အဖြူရောင် ၊ C- အဆင့်မှာ အဝါရောင်တို့ ဖြစ်ကြပြီး ရီဝမ်ဝမ်လို D- အဆင့် ကြေးစားများသည် မီးခိုးရောင်ကို ဝတ်ဆင်ကြရ၏ ။
ကြေးစားကျောင်းတော်ကြီးထဲက ထိုတောက်ပဝင့်ကြွားနေကြသော ကျောင်းသားများကို ကြည့်ပြီး ရီဝမ်ဝမ် သက်ပြင်းချမိသည် ။
ပိရမစ်တစ်ခုလိုပင် ကိုယ်လိုချင်တာကို ပုံသွင်းပြီး လုပ်လို့ ရပေသည် ။ ဇွဲကောင်းပြီး အကြိမ်ကြိမ် ကြိုးစားဖို့သာ လို၏ ။
သို့သော် ရီဝမ်ဝမ်သည် ရွှေရောင်ဝတ်စုံ နဲ့ ကျောင်းသားများကို တစ်ယောက်ပင် မတွေ့ရသေးဘဲ
A- အဆင့် ကြေးစားတစ်ယောက်ကိုသာ တွေ့နေရ၏ ။
မကြာခင် မစ်ရှင်ချပေးရာ နေရာကို သူမ ရောက်သွားသည် ။
အဝါရောင် ယူနီဖောင်းတွေ ဝတ်ထားကြသော
C- အဆင့် ကြေးစားများဖြင့် ပြည့်သိပ်နေကာ C အဆင့်ထက် မြင့်သည့် D- အဆင့် ကြေးစားများက အနည်းငယ် ရှိနေကြသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်၏ ရုပ်ဆိုးပန်းဆိုးကြီးကို ဘယ်သူကမှ တရေးတယူ ကြည့်မလာကြပေ ။
“ဂျူနီယာ ညီမလေးက ကျောင်းသားသစ်လား”
ရီဝမ်ဝမ် လမ်းပျောက်နေချိန် နူးညံ့သောအသံပိုင်ရှင် လူငယ်လေးက သူမကို ခပ်ပြုံးပြုံး မေးလာသည် ။
ထိုလူငယ်လေးသည် အဝါရောင် ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားတာကြောင့် C- အဆင့် ကြေးစားမှန်း တန်းသိနိုင်ပေသည် ။
“ဟုတ်ကဲ့” ရီဝမ်ဝမ် ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။
“ဟုတ်ပါပြီ ၊ ဂျူနီယာညီမလေး အစ်ကိုက ဟန်ယွင် ပါ ။ ဒီနေရာအကြောင်းကို မိတ်ဆက်ပေးမယ်နော် ။
အစ်ကိုတို့ အခု ရောက်နေတဲ့နေရာက မစ်ရှင်ချပေးတဲ့နေရာ ..
SS- အဆင့် ကနေ D- အဆင့် ကြေးစား မစ်ရှင်တွေ အကုန် ရှိတယ် ။ D- အဆင့် မစ်ရှင်တွေက လွယ်လွယ်လေးတွေပါ ၊ ဒါပေမယ့်
D- အဆင့်ရဲ့ အထက်က မစ်ရှင်တွေကတာ့ အသက်ပါ ဆုံးရနိုင်တဲ့အထိကို ခက်တာတွေ မလို့
ဂျူနီယာ ညီမလေး D- အဆင့် မစ်ရှင်ကနေ စကြိုးစားကြည့်ပေါ့”
လူငယ်လေး ဟန်ယွင်က ဆိုလာသည် ။
“ကျေးဇူး .. နားလည်ပါပြီ”
ရီဝမ်ဝမ်သည် ဟန်ယွင်အား ကျေးဇူးတင်စွာ ပြုံးပြလိုက်ပြီးနောက် ထိုမစ်ရှင်ဘုတ်ကို သွားကြည့်လိုက်၏ ။
SS-အဆင့် မစ်ရှင် : ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းကို ဖျက်ဆီးပြီး ကြေးစားမှတ် ၁၀၀၀၀ ရယူပါ ။
S+ အဆင့် မစ်ရှင် : တံဆိပ်ပြားတစ်ခုကို လုယူပြီး ကြေးစားမှတ် ၇၀၀၀ ကို ရယူပါ ။ (နတ်ဆိုးက ပြန်လုယူဖို့ များလို့ တိုက်ပွဲပါ ဖြစ်ရနိုင်ချေ ရှိတယ်)
A-အဆင့် မစ်ရှင် : တရုတ်ပြည်ကို သွားပြီး ကြေးစားဂိုဏ်းတစ်ဂိုဏ်းကို ဖျက်ဆီးပစ်ပြီးတော့ ကြေးစားမှတ် ၅၀၀၀ ကို ရယူပါ ။
S-အဆင့် မစ်ရှင် : ဂျိဘုရင်ပိုင်တဲ့ လက်စွပ်ကို ယူပြီး ကြေးစားမှတ် ၁၀၀၀၀ ကို ရယူပါ ။
S- အဆင့် မစ်ရှင် : အရှင်နတ်ဆိုး ရဲ့ ဆံပင်တစ်ပင်ကို ယူပြီး ကြေးစားမှတ် ၁၀၀၀၀ ရယူပါ ။
ထိုဘုတ်ပြားပေါ်တွင် ကပ်ထားသော မစ်ရှင်များကြောင့် ရီဝမ်ဝမ် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်နေမိပြီး မူးနောက်နောက်ပင် ဖြစ်လာမိ၏ ။
ဂျိ ဘုရင် ရဲ့ လက်စွပ်နဲ့ အရှင်နတ်ဆိုးရဲ့ ဆံပင်တစ်ပင်ကို ယူရမယ်ဆိုတာက ဘယ်လို မစ်ရှင်ကြီးတုန်း … ။
အဲ့ဒါကြီးက S-အဆင့် မစ်ရှင်တဲ့လား ။
အဲ့ဒါကြီးက အသက်တောင် ဆုံးရှုံးရနိုင်တယ် ဆိုတာကြီးလား ။
ငါ အဲ့ဒါတွေကို အချိန်မရွေး သွားယူနိုင်တယ်လို့ ပြောရင် ယုံမှာလား .. ။
အရှင်နတ်ဆိုး၏ ဆံပင်တစ်ပင်ကို ယူရမည်ကဲ့သို့သော ရူးကြောင်ကြောင်မစ်ရှင်ကြီးကို ဘယ်သူက ထုတ်ထားသလဲ နဲ့ ဘာကြောင့် အဲ့မစ်ရှင်ကို မသိမ်းသေးတာလဲကိုပင်
ရီဝမ်ဝမ် သိချင်မိသွား၏ ။
………………………………………………………………................
စာစဉ် ၆၃၊ အခန်း ၂၃။ သူနဲ့ လုံးဝကိုက်တယ်
ရီဝမ်ဝမ် အောက်ကို ဆက်ဖတ်ကြည့်လိုက်ရင်း ရယ်ချမိတော့လေပြီ ။
A : ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းက ခုနစ်စင်ကြယ်ကို အနိုင်ရအောင် တိုက်ပါ ၊ သက်သေအတွက် ဗွီဒီယို ရိုက်ထားရမယ် ။
A : ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းက ကြယ်ခုနစ်ကို အနိုင်ရအောင် တိုက်ပါ ၊ သက်သေအတွက် ဗွီဒီယို ရိုက်ထားရမယ် ။
S: ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းချုပ်ဆီကနေ တစ်ခုခုကို ခိုးယူလာပါ ။
S: ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းက အကြီးအကဲတစ်ယောက်ယောက်ကို ဖူးယောင်နေအောင် ရိုက်ခဲ့ပါ ။
ရီဝမ်ဝမ် တဝါးဝါး ရယ်ချမိသွား၏ ။
ဒါကြီးတွေက အရမ်းအန္တရာယ်များလွန်းတယ်
ဆိုတဲ့ မစ်ရှင်ကြီးတွေလား … ။
“ဂျူနီယာညီမလေး ..”
ဟန်ယွင် မျက်ခုံးတို့ တွန့်ချိုးလာသည် ။
“A-အဆင့်နဲ့ S-အဆင့် မစ်ရှင်တွေကို စိတ်ဝင်စားနေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်”
“စိတ်ဝင်စားသလိုပဲ” ရီဝမ်ဝမ် ပြုံးပြလိုက်၏ ။
ရီဝမ်ဝမ် နှင့် ဟန်ယွင်တို့၏ စကားကို နားစွန်နားဖျား
ကြားလိုက်ကြသည့် အနားက ကျောင်းသားများသည် ချက်ချင်း လှည့်ကြည့်လာကြတော့သည် ။
မီးလျှံကျောင်းတော်ကို အခုမှ ရောက်လာတဲ့ ဂျူနီယာညီမလေးက S- အဆင့် နဲ့ A- အဆင့် မစ်ရှင်တွေကို စိတ်ဝင်စားတယ် ဆိုပါလား ။
သူ သေချင်နေရင်တောင် အဲ့ဒါတော့ သွားမထိသင့်ဘူး ။
A-အဆင့် ကြေးစားတွေတောင်မှ A-အဆင့် မစ်ရှင်က ကျရှုံးနိုင်ချေ တအားများလို့ အဖွဲ့ဖွဲ့ပြီး လှုပ်ရှားကြရတဲ့ဟာ ။
S- အဆင့် မစ်ရှင်တွေဆိုတာကလည်း အဖွဲ့နဲ့ လုပ်မှ .. ။
သိုင်းအရမ်းတော်တဲ့ အဖွဲ့သားတွေ ရှိနေဖို့လည်း လိုတယ် .. မဟုတ်ရင် တစ်ယောက်ထဲ အောင်မြင်ဖို့ဆိုတာက မဖြစ်နိုင်သလောက်ပဲ ။
“ဂျူနီယာလေး မဆုံးဖြတ်ခင် S-အဆင့် နဲ့ A- အဆင့် အကြောင်းကို သေချာစဉ်းစားဦး ။ အလောတကြီး သွားလုပ်လို့ တစ်ခါထဲ ကွိသွားမှ ဟုတ်တုတ်တုတ် ဖြစ်ကုန်မယ်”
ယောကျာ်းတစ်ယောက်က ရီဝမ်ဝမ်ကို ပြောလိုက်သည် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် အခုချိန်တွင် D-အဆင့်သာ ရှိသော ကြေးစားတစ်ယောက်သာ ဖြစ်နေတာကြောင့်
ထိုယောကျာ်းသည် စေတနာနဲ့ ပြောနေခြင်း ဖြစ်နိုင်တာမို့ ထိုယောကျာ်း၏ ရိုင်းသလိုလို ရှိသော စကားတို့ကို ခေါင်းထဲ
ထည့်မနေ ။
တခြားသော S- အဆင့် နဲ့ A- အဆင့် မစ်ရှင်များကို ရီဝမ်ဝမ် တစ်ချက်ရှိုးလိုက်၏ ။ ထိုမစ်ရှင်များသည်ကတော့ သူမ မလုပ်ရဲသည့် အန္တရာယ်များသော မစ်ရှင်များ ဖြစ်ကြပေသည် ၊ သို့သော် ခုနစ်စင်ကြယ်ကို ရိုက်နှက်ဖို့ ဆိုသည်ကတော့ …
ထိုသည်က သူမ လုပ်ချင်နေတာနဲ့ လုံး၀ ကွက်တိပင် …
ထိုမစ်ရှင်အပြင် တရုတ်ပြည်ကို သွားရမည့် မစ်ရှင်သည်လည်း သူမအတွက် အတော်လေးကို ကိုက်၏ ။
ရီဝမ်ဝမ်လည်း မီးလျှံကျောင်းကို ဝင်ပြီးတာနဲ့ တရုတ်ပြည်ကို ပြန်သွားဖို့ လုပ်နေခြင်း မဟုတ်လော ။
သူမသာ တရုတ်ပြည်က ထိုကြေးစားများကို ဖျက်ဆီးပါ ဆိုသည့် မစ်ရှင်ကို လက်ခံလိုက်လျှင် ကျောက်တုံးတစ်တုံးထဲနဲ့
ငှက်နှစ်ကောင် ပစ်လိုက်သကဲ့သို့နှယ် ရှိပေမည် ။
သို့သော် ရှင်းရမည့်ကြေးစားများမှာ ဘယ်လိုအဆင့် ကြေးစားများမှန်း မသိရသေးသဖြင့် ထိုမစ်ရှင်ကို လွယ်လွယ်လေး မယူရဲပါချေ ။
“ဂျူနီယာ ညီမလေး D-အဆင့် မစ်ရှင်တွေကိုပဲ အရင် ကြည့်ပါလား ။ အဲ့ဒီအဆင့်မြင့် မစ်ရှင်တွေက အရမ်းကြီး အန္တရာယ် များလွန်းတယ် ။ အဖွဲ့ဖွဲ့ပြီး သွားလုပ်တဲ့ စီနီယာ အစ်ကိုကြီးတွေတောင်မှ အရှုံးနဲ့ ပြန်လာကြရတာ” ဟန်ယွင်က သူမကို သတိပေးလာပြန်သည် ။
ကျောင်းသားသစ်များသည် ထိုကဲ့သို့အခြေအနေမျိုးကို မကြုံဖူးကြတာကြောင့် ကိုယ်သာ အတော်ဆုံးဟု ထင်တတ်ကြစမြဲ ။ နှစ်တိုင်း သူတို့သာ ဒီလောကမှာ အစွမ်းနိုင်ဆုံးဟု တွေးတတ်ကြကာ အလွန်အမင်း အန္တရာယ်ရှိတတ်ပါသည် ဆိုသည့် မစ်ရှင်များကို လက်ခံတတ်ကြစမြဲ ။
တစ်ခါက SSS- အဆင့် မစ်ရှင်ကို လက်ခံခဲ့သည့်
D- အဆင့် ကြေးစား တစ်ယောက် ရှိခဲ့ဖူး၏ ။
ထို့နောက်တွင် ဘာမှ ဖြစ်မလာတော့ ။ ထို D- အဆင့်
ကြေးစားမှာ ကျောင်းတော်ကို ပြန်ရောက်လာခြင်း မရှိတော့ ။
“စီနီယာ အစ်ကို စိတ်ချပါ ၊ ကျွန်မ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိပါတယ်”
ရီဝမ်ဝမ် ပြောလိုက်တော့ ဟန်ယွင်က ပြုံးလာမိသည် ။
“ဟုတ်ပါပြီ ၊ မစ်ရှင်တွေ လက်ခံတော့မယ်ဆိုရင် အစ်ကို့ကို လာပြောနော် ။ အန္တရာယ်များတဲ့ဟာတွေ ဟုတ်မဟုတ်ကို လိုက်ကြည့်ပေးမယ်”
ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုလူငယ်လေးကို ထပ်ကြည့်လိုက်မိ၏ ။
ထိုလူငယ်လေးသည် အလွန်တရာပင် စိတ်စေတနာ ကောင်းမွန်ပြီး ကြင်နာတတ်ပေသည် ။
တခနကြာတော့ သူမ မစ်ရှင်ဘုတ်ဆီကို ပြန်လှည့်သွားလိုက်သည် ။
S-အဆင့် နဲ့ A-အဆင့် မစ်ရှင်များသည် သူမ တကယ် စွမ်းဆောင်နိုင်သည့် မစ်ရှင်များမှန်း သေချာသွားလေပြီ ။
တရုတ်ပြည်မှာ လုပ်ရမည့် ထို A-အဆင့် မစ်ရှင်ကတော့ သူမသည် မကြာခင် တရုတ်ပြည် ပြန်စရာ ရှိနေတာကြောင့် လက်ခံသွားမှ ရပေမည် ။
ရီဝမ်ဝမ် မစဉ်းစားမဆုံးဖြတ်ရသေးခင် အစောနက ဆရာသည် သူမနံဘေးကို ရောက်ချလာသည် ။
“သမီးက ဒီရောက်နေတာကိုး ။
ကျောင်းသားသစ်တွေ စာမေးပွဲ ပြီးသွားလို့ သူတို့ တက်ရမယ့် အတန်းတွေ ချပေးနေပြီ ။ ဆရာ့နောက်က လိုက်ခဲ့”
ထိုဆရာက ရီဝမ်ဝမ်ကို ပြောလိုက်သည် ။
……………………………………………………………................
စာစဉ် ၆၃၊ အခန်း ၂၄။ ဘယ်သူ့ဆရာလဲ
ရီဝမ်ဝမ် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး မစ်ရှင်ချပေးသည့် ဒီနေရာကနေ
ခွာကာ ထိုဆရာနောက်က လိုက်သွားလိုက်ရ၏ ။
ခန်းမကြီးတစ်ခုထဲတွင် ပန်းပွင့်ပန်းခက်တို့ ထိုးထားသော ဝတ်ရုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် လူကြီးတစ်ယောက်က ရပ်နေ လေသည် ။
“အကြီးအကဲ ခုံး … သူက ရီဝမ်ဝမ် ပါ …”
ထိုနည်းပြဆရာသည် ထိုလူကြီးအား ပြုံးကာ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်၏ ။
ထိုအသက်လတ်ပိုင်း လူကြီး ဆရာ ခုံး သည် ရီဝမ်ဝမ်ကို ခပ်တည်တည်ဖြင့် ကြည့်လာပြီး ခေါင်းညိတ်ပြလာသည် ။
“မင်းက ဂျိဘုရင် ဂျိရှို့ရန် ထောက်ခံပေးထားတဲ့သူ လား”
အကြီးအကဲ ခုံး က မေးလာသည် ။
“ဟုတ်ကဲ့ ..”
ရီဝမ်ဝမ် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ရိုးရိုးသားသား ပြန်ဖြေလိုက်၏ ။
“ငါနဲ့ ဂျိရှို့ရန်နဲ့က မိတ်ဆွေတွေ ၊ မင်းကို ဂျိရှို့ရန်ကိုယ်တိုင်က ထောက်ခံပေးထားတာ ဆိုတော့ မင်းကို ငါ့ရဲ့ အမည်ခံတပည့်အဖြစ် လက်ခံပေးမယ်”
အကြီးအကဲ ခုံး က ခပ်တည်တည်ဖြင့် ပြောလာသည် ။
“ဟားဟား . ရီဝမ်ဝမ် .. ဆရာ ခုံး က မီးလျှံကျောင်းတော်က အကြီးအကဲလေးယောက်ထဲက တစ်ယောက်နော် ။
မင်းသာ ဆရားကြီးရဲ့ အမည်ခံတပည့် ဖြစ်သွားရပြီ ဆိုရင် တကယ့်ကို…”
ထိုဆရာက ပြောလာသည် ။
ရီဝမ်ဝမ် ။ “…” တကယ့်ကို ဘာဖြစ်လဲ … ။
အမည်ခံတပည့်လား .. ဒါပေမယ့် ငါမှ သူ့တပည့် မဖြစ်ချင်တာ … ။
ငါက ဘာလို့ တွေ့ကရာလူကို ဆရာတော်ရမှာလဲ ။
အမည်ခံတပည့်ဆိုသည်ကို ရီဝမ်ဝမ် သိထားရသလောက် ထိုသည်မှာ တကယ့်တပည့် မဟုတ်နေဘဲ နာမည်သက်သက်သာ တပည့်ဖြစ်လေသည် ။
“အခုကစပြီးတော့ များများကြိုးစား ၊ င့ါကို နာမည်မပျက်စေနဲ့”
အကြီးအကဲ ခုံး က သက်ပြင်းချကာ ရီဝမ်ဝမ်ကို ပြန်ပို့လိုက်ပါဆိုသည့်သဘောဖြင့် လက်ယမ်းပြလာသည် ။
ရီဝမ်ဝမ် တအံ့တသြ ဖြစ်နေရာကနေ
ခန်းမထဲကနေ ထွက်သွားလိုက်၏ ။
“ရီဝမ်ဝမ် … မင်းကို ဂျိဘုရင် ထောက်ခံပေးထားတာကို ကျေးဇူးတင် .. ဂျိဘုရင် နဲ့ အကြီးအကဲ ခုံး က ခင်လာတာ နှစ်တွေ တော်တော်ကြာနေပြီ … မင်းက မီးလျှံကျောင်းတော်ကို အခုမှ ရောက်ရုံရှိသေးတယ် .. ချက်ချင်း အကြီးအကဲ ခုံး ရဲ့ တပည့်
ဖြစ်သွားပြီ ။ ဒါ တကယ့်ကို ရှားတောင့်ရှားခဲ ပဲ .. ဆရာကြီး ခုံး ရဲ့ တပည့်ရင်းတွေက S-အဆင့် ဒါမှမဟုတ် အဲ့ထက် ပိုမြင့်တဲ့ကြေးစားတွေ ချည်းပဲ”
ထိုသင်ကြားရေးဆရာက ရီဝမ်ဝမ်ကို တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောသည် ။
ရီဝမ်ဝမ် ။ “…”
ဒါမဲ့ ငါမှ သူ့တပည့် မဖြစ်ချင်တာ .. ဘာကိုမှလည်း မလုပ်ချင်ဘူး ..
“ဒါပေမယ့်ကွာ တစ်ခုတော့ရှိတယ် ။ ဆရာကြီး ခုံး က
အေးစက်စက် နဲ့ ဘဝင်သိပ်မြင့်တတ်တဲ့ လူစားမျိုး .. သူက အကြီးအကဲလေးယောက်ထဲက တစ်ယောက်ဆိုပေမယ့်လဲ
သူ့ရဲ့တပည့်ရင်းတွေက တခြားအကြီးအကဲတွေရဲ့ တပည့်တွေရဲ့
အမြဲ အနှိမ်ခံရတယ်” ထိုသင်ကြားရေးဆရာက ဆက်ရှင်းပြသည် ။
“သနားစရာပဲ” ရီဝမ်ဝမ် ခေါင်းညိတ်လိုက်မိ၏ ။
သူ့လို အသက်အရွယ် ၊ သူ့လို အဆင့်အတန်း ရှိသော ဆရာကြီးတစ်ယောက်သည် တပည့်ရင်းတွေအပေါ် သင်ကြားပေးခြင်းတွင်သာ အဓိက အာရုံစိုက်တတ်ကြသည်မို့ တခြားသူများ၏ တပည့်များက သူ့တပည့်ကို နှိမ်နေခြင်းကို
ဘာမှ ထူးထူးထွေထွေ ခံစားနေမည့်သူ မဟုတ်ပါချေ .. သို့သော် ထိုသည်က သူမနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ ။
“ဆရာကြီး ခုံး က တစ်ခါတုန်းက မီးလျှံကျောင်းတော်မှာ စံချိန်တွေအများကြီး တင်သွားခဲ့တဲ့ နာမည်ကြီး တပည့်ကျော် တစ်ယောက် ရှိခဲ့ဖူးတယ် .. ဒါပေမယ့် အဲ့နောက်တော့ အဲ့ဒီတပည့်မလေး ပျောက်သွားတယ် … ဆရာကြီး ခုံး က
သူ့တပည့်မလေးကို ဒီနှစ်တွေတစ်လျှောက်လုံး တောက်လျှောက်ကို လိုက်ရှာနေတာ ဒါပေမယ့် အခုထိ ရှာမတွေ့သေးဘူး”
ထိုသင်ကြားရေးဆရာက သက်ပြင်းချလိုက်၏ ။
“အဲ့လောက်တောင် အံ့သြဖို့ ကောင်းတာ ဘယ်သူများလဲ”
ရီဝမ်ဝမ် သိချင်မိလာ၏ ။
“မင်းမေးခွန်းတွေကလည်း ဘာလို့ အဲ့လောက်တောင် များရတာလဲ .. အခုမှ ကျောင်းဝင်ခါစပဲ ရှိသေးတယ် ၊ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်းချင်း သိလာလိမ့်မယ်” ထိုသင်ကြားရေးဆရာက ပြောလိုက်သည် ။
…
တခနလောက် လမ်းလျှောက်လာပြီးနောက်တွင် ရီဝမ်ဝမ် နှင့် ထိုမီးလျှံကျောင်းဆရာသည် ကျောင်းထောင့်စွန်းကျကျက စာသင်ခန်းတစ်ခန်းဆီ ဝင်သွားလေပြီ ။
ထိုစာသင်ခန်းသည် D- အဆင့် ကြေးစားအတန်း ဖြစ်ပြီး
D-အဆင့် ကြေးစားများ၏ ကြေးစားတစ်ယောက် သိသင့်သိထိုက်သည့် အခြေခံ အချက်အလက်များကို သင်ယူဆည်းပူးရာ နေရာ ဖြစ်၏ ။
“သမီး အခုကစပြီးတော့ ဒီအတန်းမှာ တက်ရမယ် ။ တစ်ခုတော့ ပြောထားဦးမယ် .. သမီးကို ဂျိဘုရင်က ထောက်ခံပေးထားတာ ဆိုပေမယ့်လည်း မီးလျှံကျောင်းတော်က ချမှတ်တဲ့ စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းတွေကို လိုက်နာရမှာက လိုက်နာရမှာပဲ ။ ကျောင်းသားသစ် ဆိုတော့ ပြသနာ မရှာနဲ့ .. မဟုတ်ရင် ဂျိဘုရင်လည်း မကယ်နိုင်ဘူး ၊ ဆရာကြီး ခုံး လည်း မကယ်နိုင်ဘူး”
ထိုဆရာက သတိပေးစရာရှိတာ ပေးပြီးတော့ အနောက်သို့ လှည့်ပင်မကြည့်တော့ဘဲ ပြန်သွားလေပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ် သူ့ကို ခနလောက် ကြည့်နေမိပြီး မျက်စိလွှဲကာ
D-အဆင့် ကြေးစားအတန်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်၏ ။
ရီဝမ်ဝမ် အတန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်တွင် အတန်းထဲတွင် ကျောင်းသားတစ်ရာကျော်က စာသင်ခုံများတွင် ထိုင်နေကြပြီး ဆရာဖြစ်ဟန်တူသည့် အသက်ခပ်လတ်လတ် လူကြီးတစ်ယောက်က စင်မြင့်ထက်တွင် ထိုင်နေလေသည် ။
…………………………………………………….........................
စာစဉ် ၆၃၊ အခန်း ၂၅။ စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန် နဲ့ ရီဝမ်ဝမ်
ရီဝမ်ဝမ် စာသင်ခန်းထဲ ဝင်လိုက်တော့ ထိုစင်ထက်က လူကြီးက သူမကို ချက်ချင်း လှည့်ကြည့်လာသည် ။
“ဒီနေ့မှ ကျောင်းစတက်တယ် ၊ ဒီနေ့ပဲ အတန်းနောက်ကျတယ်လား”
ထိုလူကြီးက မျက်မှောင်ကြီး ကြုတ်လာသည် ။
“နောက်တစ်ခါ အချိန်မီ ရောက်အောင် လာ”
“ဟုတ်ကဲ့ …”
ရီဝမ်ဝမ် ခေါင်းညိတ်ပြီးသာ သဘောတူလိုက်ပါ၏ ။
ထိုလူကြီးသည် ချက်ချင်းပင် သူမအား ထိုင်ရန်နေရာကို
ညွှန်ပြလိုက်၏ ။
ထို့နောက်တွင် လွတ်လပ်သောနယ်မြေထဲက ဂိုဏ်းများအကြောင်း ၊ မစ်ရှင်များ၏ အန္တရာယ်များပုံ အဆင့်ဆင့်အကြောင်း ၊ ကြေးစားရမှတ်များကို အသုံးပြနည် တို့ကို သင်ကြားပို့ချပေးတော့သည်။
မစ်ရှင်တစ်ခု ပြီးမြောက်သွားတိုင်း ကြေးစားအဆင့်ကို မြင့်တက်သွားစေနိုင်သည့် ကြေးစားအမှတ်များကို ရနိုင်ပေသည် ။
ရီဝမ်ဝမ် သေချာနားစွင့်ကာ ထောင်နေ၏ ။ လွတ်လပ်သောနယ်မြေကို သူမ ရောက်လာတာ တော်တော်ကြာနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း မီးလျှံကျောင်းတော် ကို ရောက်လာတော့မှသာ အဆင့်သတ်မှတ်မှု ဆိုတာတွေကို အသေးစိတ် သိလာခဲ့ရခြင်းပင် ။
ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းကို အဆင့်သတ်မှတ်ကြည့်မည် ဆိုပါက ကြယ်ငါးပွင့်ဂိုဏ်းကြီးတစ်ဂိုဏ်း ဖြစ်ပြီး
ဂျိဘုရင် နှင့် အရှင်နတ်ဆိုး၏ ဂိုဏ်းတို့ကိုမူ
ကြယ်ခြောက်ပွင့် ဂိုဏ်းကြီးများဟု သတ်မှတ်နိုင်ပေသည် ။
ရှေးဟောင်းကလန်များနှင့် သိုင်းပညာအစည်းအရုံးတို့ကတော့ ကြယ်ခုနစ်အထိ သတ်မှတ်လို့ ရပေသည် ။
…
သင်ကြားပို့ချမှု ပြီးသွားသည့်နောက်တွင် ရီဝမ်ဝမ် သူမ၏အဆောင်ဘက်ကို ပြန်လာလိုက်၏ ။
တခနကြာတော့ ယောကျာ်းလေးတွေ မိန်းကလေးတွေ အခန်းထဲသို့ ပွက်လောညံကာ ဝင်ချလာကြလေပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ် သူတို့ကို ကြည့်လိုက်မိသည်တွင် လူ ၁၂ ယောက် လောက် ရှိနေပြီး ယောကျာ်းလေးက တစ်ဝက် မိန်းကလေးက တစ်ဝက်လောက် ပါနေ၏ ။
“အောင်မလေး … ပလုတ်တုတ်တုတ် .. လန့်လို့ သေတော့မှာပဲ”
လူငယ်လေးတစ်ယောက်က အိပ်ရာထက်က ရီဝမ်ဝမ်ကို မြင်လိုက်တော့ လန့်ဖျတ်ကာ ထအော်မိ၏ ။
“ဂျူနီယာညီမလေး .. မင်းရဲ့ မိတ်ကပ်ကြီးက .. ကြောက်စရာကြီးကွာ”
တခြားသော D-အဆင့် ကြေးစားများက မေးလာသည် ။
ရီဝမ်ဝမ် ပြုံးသာပြုံးလိုက်ပြီး ပြန်မဖြေနေ ။
ဒီအဆောင်ခန်းထဲတွင် ကြေးစားကျောင်းသားဟောင်းမှာ တစ်ယောက်သာ ပါပြီ ကျန်သူများမှာ ကျောင်းသားသစ်တွေချည်း ဖြစ်ကြ၏ ။
အားလုံး၏ မိတ်ဆက်ပေးမှုကို နားထောင်ကြည့်လိုက်သည်တွင် အများစုမှာ လွတ်လပ်သောနယ်မြေထဲက အထက်တန်းလွှာမိသားစုများမှ သားသမီးများ ဖြစ်ကြပေသည် ။
“ဂျူနီယာ ညီမလေး ရဲ့ နာမည်ရော ဘယ်လိုခေါ်လဲ”
လီရှင်း ဟု အမည်ရသည့် လူငယ်က ရီဝမ်ဝမ်ကို လှမ်းမေးလိုက်သည် ။
“ရီဝမ်ဝမ်” ရီဝမ်ဝမ် အမှန်အတိုင်း ဖြေလိုက်၏ ။
“ရီဝမ်ဝမ် လား … နင့်အဘိုးရဲ့ မျိုးရိုးက လျို မဟုတ်ဘူးလား”
အနားက ယောကျာ်းလေးနဲ့ မိန်းကလေးသည်
စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသလိုလို ။
သူတို့နှစ်ယောက်သည် တခြားသူများ မဟုတ်ကြပါချေ ။ အစောက လမ်းတွင် အဘိုး လျို အား ရွဲ့စောင်းကာ ပြောသွားသော အကြီးအကဲတစ်ယောက်၏ မြေးများ ဖြစ်ကြ၏ ။
အစ်ကိုကြီးမှာ ကျိုးထောင် ဖြစ်ပြီး ညီမလေးမှာ ကျိုးဖူ ဖြစ်၏။
“ငါ့အမေမျိုးရိုးက ရီ မို့လို့” ရီဝမ်ဝမ် ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။
“အော် … ရီဝမ်ဝမ် ငါ မှတ်မိသလောက်ဆို မင်းအဘိုးက ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းသား မလား ။ ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းက ဘာမှ ကောင်းတာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့ .. မင်းအဘိုးကို ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်း ကနေ မြန်မြန်လေး ထွက်ခိုင်းတော့” ကျိုးထောင်က ပြောလာသည် ။
“ကိုကိုရာ သူ့အဘိုးက ဒီလောက်တောင် အိုနေပြီ ၊ ဒီလိုအရုပ်ဆိုးတဲ့ မြေးမကို ပြုစုပျိုးထောင်ပေးနေရတုန်းဟာ .. သူက ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းကနေ ထွက်လိုက်ရင် ငတ်ပြတ်ပြီး သေသွားမှာပေါ့” ကျိုးဖူက ရှုံ့မဲ့မဲ့ ။
ရီဝမ်ဝမ် မပြောနိုင်ခင် လီရှင်းက မျက်မှောင်ကြီး ကြုတ်လာသည် ။
“မင်း စကားပြောတာ ရင့်လှချည်လား ။ သူ ရုပ်ဆိုးတာက မင်းကို ဘာလုပ်နေလို့လဲ ။ မင်းကိုယ်မင်းရော ချောတယ်များ ထင်နေလား ။ သူများကိုများ အထက်စီးနဲ့ ပြောနေသေးတယ် .. ဟားဟား .. ရုပ်ဆိုးမကြီး”
“နင် ဘာပြောလိုက်တယ်”
ကျိုးဖူ ဒေါသထွက်သွားပြီး လီရှင်းကို စိုက်ကြည့်လိုက်၏ ။
“ဘာလဲ .. မင်းက ငါ့ကို ရိုက်မလို့လား ။ ငါ့အစ်ကိုကြီးက ဒီကျောင်းမှာ C- အဆင့် ကြေးစားနော် .. မင်းတို့မောင်နှမနှစ်ယောက် ငါ့ကို ရိုက်ရဲလို့လား ။ လာပါ လာပါ ငါ့ခေါင်းကို ရိုက်ကြည့်လိုက် .. ဘာလဲ အုတ်နီခဲတစ်တုံးကို ရှာပေးရဦးမလား”
လီရှင်းက ထောင်လွှားမောက်မာကာ ပြောဆိုလိုက်သည် ။
“တော်ပြီ ၊ ဒီလိုလူမျိုးကို မေ့ထားလိုက်တော့”
ကျိုးထောင်သည် မျက်မှောင်ကြီး ကြုတ်ကာ ဝင်ပြောလာသည် ။
ကျိုးဖူသည်လည်း ဘာမှမပြောတော့ဘဲ လီရှင်းကို မျက်စောင်းကြီး ပစ်ကာ စူးစူးရဲရဲ ကြည့်နေသည် ။
C- အဆင့် ကြေးစားမှာ သူတို့ ရန်စစော်ကားလို့ ရသည့်သူ မဟုတ်ပါချေ …
“စကားမများကြနဲ့တော့ ။ အခုကစပြီးတော့ ငါတို့ အတူတူ နေသွားကြရတော့မှာ ၊ နောက်ဆို တစ်ယောက်ရဲ့အကာအကွယ်ကို တစ်ယောက် လိုလာမှာပဲ ။ ရန်ဖြစ်နေလို့ ဘာအကျိုးရှိမှာလဲ”
အခန်းထဲက တစ်ယောက်တည်းသော စီနီယာက
ထငေါက်လိုက်လေပြီ ။ သူ့အငေါက် ခံလိုက်ရသဖြင့်
အားလုံး တိတ်ဆိတ်သွားကြတော့၏ ။
……………………………………………………………................
စာစဉ် ၆၃၊ အခန်း ၂၆။ စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန် နဲ့ ရီဝမ်ဝမ်
“စီနီယာအစ်ကို .. အစ်ကိုက အခုဆို မီးလျှံကျောင်းတော်ကို ရောက်နေတာ နှစ်နှစ်ရှိနေပြီဟာကို ဘာလို့ အခုထိ
D- အဆင့် ကြေးစားပဲ ဖြစ်နေသေးတာလဲ”
လီရှင်းက မေးခွန်းထုတ်လိုက်၏ ။
ထိုယောကျာ်းက ခေါင်းခါကာ သက်ပြင်းချလာသည် ။
“မစ်ရှင်တွေက အရမ်းခက်လို့ .. ငါ အဆင့်မတက်နိုင်တာ”
“ဘာတွေများ ခက်နေလို့လဲ ၊ ကျွန်တော်ဆို မီးလျှံကျောင်းတော်ကို ရောက်နေပြီး သုံးလ ရှိနေပြီ ၊ ဒီအတွင်းကို D-အဆင့် မစ်ရှင်လေးခု လုပ်ပြီးနေပြီ ။ D-အဆင့် မစ်ရှင်တစ်ခုကတော့ သောက်ရမ်းကို အန္တရာယ်များလိုက်တာ ဆိုတာ .. အထက်တန်းလွှာ မိသားစု တစ်စုက သားတစ်ယောက်ကို သွားသတ်ရမှာတဲ့ ၊ ကျွန်တော့်မှာ အသက်ဆုံးလုနီးနီးပဲ ၊ တော်သေးလို့ ကျွန်တော်အပြေးမြန်လိုက်လို့ပေါ့”
လီရှင်းက ကြွားဝါလာလေသည် ။
“D-အဆင့် မစ်ရှင်လေးများ စကားထဲ ထည့်ပြောနေ သေးတယ် ။
ငါဆို ရှေ့နှစ်လက S- အဆင့် မစ်ရှင်ကိုတောင် လက်ခံထားတာ”
မိန်းမလှလေးတစ်ယောက်က မဲ့ရွဲ့ကာ ပြောလာလေပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ် ရော လူတိုင်းပါ ထိုမိန်းမဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ကြ၏ ။
“နောက်တော့ရော”
ရီဝမ်ဝမ် သိချင်စိတ် ပြင်းစွာ ဖြစ်မိသွား၏ ။
“နောက်တော့လား .. နောက်တော့ လက်လျှော့လိုက်တယ်လေ”
ထိုမိန်းမက ရီဝမ်ဝမ်ကို ရှက်ပြုံးပြုံးကာ ဖြေလာသည် ။
ရီဝမ်ဝမ် ။ “…”
“လာနောက်နေတယ် … မင်းသာ S-အဆင့် မစ်ရှင်ကို အောင်မြင်ခဲ့လို့ကတော့ အခု ငါတို့နဲ့ ဒီမှာ နေနေရမယ် အားကြီးကြီး ..” လီရှင်းက ခေါင်းတခါခါ ။
ထို့နောက်တွင် သူက လျို့ဝှက်စွာ မေးလာလေပြီ ။
“မင်းတို့တွေ မစ်ရှင်ဘုတ်ပြားပေါ်က SS- အဆင့် မစ်ရှင်ကို မြင်ပြီးကြပြီလား”
“မြင်လိုက်တယ် .. ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းကို ဖြိုခွင်းရမယ် ဆိုတာ မလား ။ ဟာသပဲကွာ .. ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းက ဘယ်သူမို့လို့လဲ ။
အန္တရာယ်မှတ်က ၁၀ မှတ်တောင် ရှိနေတာကို .. ပြီးတော့လည်း
ကိုကြီး ဗိုလ် က လွတ်လပ်သောနယ်မြေထဲက မိစ္ဆာမကြီး … လူတွေကိုတောင်မှ စားတယ်ဆိုပဲ”
“လုံးဝကို ဟုတ်တယ် ၊ အရင်တစ်ခေါက်တုန်းက သံမဏိဦးဂိုဏ်းက ဘော့စ်ကြီးကွာ ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းချုပ်ကို သွားလက်စားချေတာ .. ဘာဖြစ်သွားလဲ မှန်းကြည့် ။ သူ့လက်နှစ်ချောင်း နဲ့ ခြေသုံးချောင်းစလုံး တစ်ခုမှ မကျန်အောင်ကို ရိုက်ချိုးခံလိုက်ရတယ်လေ ။ ငါ ကြားတာတော့ ကိုကြီး ဗိုလ် က သူ့ဦးနှောက်တွေကိုပါ ဖောက်စားသေးတယ်ဆိုလားပဲ ။ ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းချုပ်ကတော့ အရမ်းကို ကြောက်ဖို့ ကောင်းလွန်းအားကြီးတယ် ။ ဒီလွတ်လပ်သောနယ်မြေကြီးထဲမှာ ချီးထုပ်တစ်ယောက်ပဲ သူ့ကို နိုင်တယ်လို့ ကြားတယ်”
ရီဝမ်ဝမ် ။ “…”
သူမ နောက်ဆုံးတော့ သပုပ်လေလွင့်စကားများ၏ စွမ်းအားကို မြင်ဖူးသွားခဲ့လေပြီ ။
သူမက ဘယ်ကနေ ဘယ်လို သံမဏိဦးဂိုဏ်းရဲ့ ဘော့စ် ရဲ့ ဦးနှောက်တွေ ဖောက်စားတတ်တဲ့ မကောင်းဆိုးဝါးမကြီး
ဖြစ်သွားတာလဲ ။
သူမ သူ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်တာပါနော် ၊ ဟုတ်ပြီလား ။
“အဲ့ဒါက ဘာမှ မဟုတ်သေးဘူး ။ ဟိုတုန်းကဆို အရမ်းတော်တဲ့ စီနီယာအစ်ကိုကြီး တစ်ယောက်က သိုင်းပညာအစည်းအရုံးကို လုပ်ကြံရမယ်ဆိုတဲ့ SS- အဆင့် မစ်ရှင်တစ်ခုကို လက်ခံလိုက်တာကွာ ။ မှန်းကြည့်ကြ ဘာဖြစ်သွားမယ် ထင်လဲ ။ ထားပါတော့ .. မင်းတို့ဦးနှောက်နဲ့ စဉ်းလည်း စဉ်းစားတတ်ကြမှာ မဟုတ်ဘူး .. အဲ့ဒီဂိုဏ်းချုပ်ကကွာ အသက် ၂၀ လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်တဲ့၊
ပြီးတော့ တော်တော်လေးလည်း ချောတယ်တဲ့ ။ ဒါပေမယ့်ကွာ အဲ့ဒီစီနီယာအစ်ကိုကြီးကို သတ်တာ သတ်တာ ဆိုတာ ပက်ပက်စက်စက်ပဲ ။ အဲ့တုန်းက ငါ အနားမှာ ရှိနေခဲ့တာ ၊ ငါကိုယ်တိုင်ကို မြင်ခဲ့တာ ။ အဲ့တုန်းကများ ငါ့မှာ ကြောက်လိုက်တာ ဆိုတာ လိပ်ပြာလွင့်မတတ်ပဲ”
လီရှင်းက ပြောလာသည် ။
“သိုင်းပညာအစည်းအရုံးရဲ့ ဂိုဏ်းချုပ် လား .. သူက ဘယ်လိုပုံစံမျိုးလဲ”
“သူက .. ဒီလိုကွာ .. ငါ မင်းတို့ကို သူ့ပုံ ဆွဲပြမယ်”
လီရှင်းသည် ဖောင်တိန်တစ်ချောင်းကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး
စာရွက်ပေါ်တွင် စဆွဲတော့သည် ။
လူတိုင်း သူ ဆွဲပြီးသည်အထိ စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်နေကြ၏ ။
“ဒီပုံက …”
ထိုပုံတူရုပ်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး ရီဝမ်ဝမ်၏ မျက်လုံးတို့
တွန့်ချိုးလာလေပြီ ။
ထိုပုံထဲက ယောကျုာ်းသည် သူမ သိဖူးသည့်သူနှင့် အရမ်း
တူလွန်း နေပေသည် ။
သို့သော်လည်း ဘယ်သူမှန်းကို ပုံဖော်ကြည့်လို့ မရနေပေ ။
လီရှင်း၏ ပုံဆွဲညံ့လွန်းတာက နှမျောစရာ ။
“မင်းတို့ သိကြလား ။ လွတ်လပ်သောနယ်မြေထဲက ဂိုဏ်းကြီးတွေက အတွင်းရေးမှာ သပွတ်အူ လှိုက်နေကြတာ။ ဟိုတုန်းက နန် မိသားစုရဲ့ စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန် ပျောက်သွားတာ သူ ယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ တရုတ်ပြည်ကို လိုက်ပြေးသွားတာတဲ့ ။ နောက်တော့
နန် မိသားစုက လူတစ်ယောက်က သူ့ကို သတ်ဖို့ဆိုပြီး တရုတ်ပြည်ကို ကြေးစားတွေ တိတ်တိတ်လေး လွှတ်ကြရော” လီရှင်းက ပြောသည် ။
“ကြွားနေ .. ဆက်ကြွားနေ ။ အဲ့လောက်ကြီးတဲ့ ကိစ္စကြီးသာ တကယ်ဖြစ်ခဲ့လို့ကတော့ အခုလောက်ဆို လွတ်လပ်သောနယ်မြေကြီးတစ်ခုလုံး အုတ်အော်သောင်းနင်း ဖြစ်နေပြီပေါ့ ။ မင်းတစ်ယောက်ထဲ သိနေတာလို့ ဖြစ်စရာလား” ကြေးစားသစ်တစ်ယောက်က ထပြောသည် ။
“မင်းဘိုးအေကြီး ကြွားရမှာလား ။ အဲ့ အလွှတ်ခံရတဲ့ ကြေးစားတွေထဲက တစ်ယောက်က ငါ့ရဲ့ သွေးသောက်ညီအစ်ကိုကွ ၊ သူကိုယ်တိုင် ငါ့ကို ပြောပြတာ ။ ပြီးတော့ ပြောသေးတယ် .. အဲ့မိန်းမက မှတ်ဉာဏ်တွေ ပျောက်နေသလိုပဲတဲ့ .. သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်သူမှန်းကို လုံး၀ မမှတ်မိနေဘူးတဲ့ ။ ပြီးတော့ သူက အဲ့ဒီယောကျာ်းနဲ့ အတူ နေနေတာတဲ့ကွာ ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဲ့လိုဖြစ်ခဲ့တာက အဟုတ်ပဲ”
လီရှင်းက ဝင့်ဝင့်ကြွားကြွား ပြောနေသည် ။
“ဟားဟား ပေါက်ပန်းလေးဆယ်တွေကွာ .. စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန် ပြန်ရောက်လာတာဖြင့် ရှေးနေပြီ ။ သူက အခု နန် မိသားစုကို ပြန်ရောက်နေပြီ ။ မင်းရဲ့ သွေးသောက်ညီအစ်ကိုလား ဘာလား
သူက သက်သက်မဲ့ မင်းကို ကြွားနေတာ”
“မင်းတို့ မယုံလည်း နေပေါ့”
လီရှင်းသည် ဘယ်သူမှ မယုံကြည်သဖြင့် ဆက်ကာ ပြောပြလိုစိတ် မရှိတော့ ။
လီရှင်း၏စကားလုံးတို့သည် ရီဝမ်ဝမ်ကိုတော့ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ရိုက်ခတ်သွားစေသည် ။
……………………………………………………………...............
စာစဉ် ၆၃၊ အခန်း ၂၇။ အဲ့နှစ်ယောက်က ချစ်သူတွေ
ရီဝမ်ဝမ် မျက်မှောင်ကြီး ကြုတ်ကာ လီရှင်းကို ကြည့်လိုက်မိသည် ။
သူမ ပျောက်သွားပြီးနောက်တွင် စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန်သည် တရုတ်ပြည်တွင် ပေါ်လာခဲ့ပြီး နန် မိသားစုက လူတစ်ယောက်သည် သူမကို အမြစ်ကနေ ရှင်းပစ်ဖို့ရာအတွက် ကြေးစားများ လွှတ်ခဲ့သည်ဟု လီရှင်း ပြောသွားလေသည် ။
ထိုစကားများကို ပေါ့တန်တန်သာ တွေးလိုက်လို့ ရသော်လည်း
ရီဝမ်ဝမ် မတွေးနိုင်လေပြီ ။
“လီရှင်း .. နင့်ရဲ့သွေးသောက်အစ်ကိုက ကြေးစားပဲလား”
ရီဝမ်ဝမ် သူ့ကို ကြည့်ကာ ခပ်ပြုံးပြုံးပင် မေးလိုက်၏ ။
စိတ်ဝင်စားတဲ့သူ ရှိလာတာကြောင့်
လီရှင်းမှာ စိတ်အားတက်ကြွလာတော့ပြီး
ရီဝမ်ဝမ်ဘက် တန်းလှည့် ကြည့်တော့သည် ။
“အင်း .. မင်း မေးလို့ ပြောပြမှာနော် ၊ ငါ့ရဲ့အစ်ကိုကြီးက မီးလျှံကျောင်းတော်ကပဲ ထွက်ထားတာ ။ သူက အရမ်းတော်တယ်”
“ခနလေး .. စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန် က အခု လွတ်လပ်သောနယ်မြေမှာ ရောက်နေပြီလေ ။ အဲ့ဒါကို ဘာလို့ စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန်က တရုတ်ပြည်မှာ ရှိနေပြီး ကြေးစားတွေက လိုက်နေကြတယ်လို့ ပြောနေတာလဲ” ရီဝမ်ဝမ် မေးကြည့်လိုက်သည် ။
“ငါလည်း မသိဘူး ၊ အဲ့ဒါက ငါ့အစ်ကို ပြောတဲ့အတိုင်း ပြန်ပြောပြတာ ။ အဲ့ဒါ ဖြစ်ခဲ့တာက ဟိုးတုန်းကဆိုတော့ စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန် လည်း တရုတ်ပြည်ကနေ ပြန်လာပြီ ဖြစ်ရင်ဖြစ်မှာပေါ့ .. ဘယ်သူ သိမှာလဲ”
လီရှင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။
“စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန်က မီးလျှံကျောင်းတော်ရဲ့ ဂုဏ်ဆောင်ဆို ။ သူ ဒီလောက် သိုင်းတော်တဲ့ဟာကို နင့်အစ်ကိုက စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောကို လိုက်သတ်ရဲတယ်လား”
ရီဝမ်ဝမ်က တွေးဆဆဖြင့် မေးလိုက်သည် ။
“ငါ ပြောသွားတယ်မလား ။
စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန်က မှတ်ဉာဏ်ပျောက်နေပါတယ်ဆို .. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ သိုင်းတော်တာ မှန်ပေမယ့်လို့ သူများက ဝင်ကယ်ပေးရတာပဲ။ အဲ့တုန်းက လူတစ်ယောက်သာ သူ့ကို ဝင်မကယ်ခဲ့ရင် သူ အဲ့ကတည်းက သေနေလောက်ပြီ”
လီရှင်းက နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ကာ ပြန်ဖြေသည် ။
လီရှင်း ပြောလိုက်သည့်အဆုံး တစ်ခန်းလုံး ဝက်ဝက်ကွဲ ထရယ်မောကြပြန်၏ ။
“လီ မျိုးရိုး .. မင်းနဲ့ မင်းအစ်ကိုက လေတော့ တော်တော် ထွားတယ်နော် ။ စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန်က နန် မိသားစု ရဲ့ ဒုတိယသခင်မလေး ဟာ … သူ့ကို ပြန်ခေါ်ဖို့ လိုက်မရှာဘဲနဲ့ လူလွှတ်ပြီးတောင် သတ်ဦးမယ်တဲ့လား”
“အေးလေ .. နန် မိသားစုက အဲ့လူက နင့်အစ်ကိုကို တကယ် ငှားတယ်ပဲ ထားပါဦး .. သူတို့သတ်ခိုင်းတဲ့သူရဲ့ သရုပ်မှန်ကို ထုတ်ပြောမယ်တဲ့လား .. ရူးနေလို့လား”
လီရှင်း၏ မျက်နှာမှာ ဖြူစုတ်သွားပြီး မှုန်သုန်သွား၏ ။
ဒေါသပါ စွက်လာတော့ပြီး စိတ်မရှည်စွာဖြင့် အော်ပြောတော့သည် ။
“ရှူး ရှူး ရှူး .. ငါ့အစ်ကို က ဘယ်သူမို့လို့လဲ ။ သူက ထောင်လွှားတတ်ရင် ထောင်လွှားတတ်မယ် ငါ့ကို ဘယ်တော့မှ ညာမပြောဘူး ။ မင်းတို့ မယုံရင် ဝေးဝေးသွားကြ ။ ဘာမှ မပြောပြတော့ဘူး .. ငါ သိထားတဲ့ နောက်ထပ်လျို့ဝှက်ချက်တွေကိုသာ မင်းတို့ သိလိုက်ရင် လန့်တောင် သေသွားဦးမယ်”
“ဟားဟားဟား လီရှင်း သောက်ငကြွားကောင် ဆက်သာ ကြွားနေ ။ မင်းမှာ ဘာသိထားတာများ ရှိမှာမို့လို့လဲ ၊ ရှိရင် ပြောပြလေ”
“ကောင်းပြီ …”
လီရှင်းက သူတို့ကို သတိကြီးစွာဖြင့် ကြည့်လိုက်ကာ …
“မင်းတို့တွေ ဒီလွတ်လပ်သောနယ်မြေထဲမှာ ဂျိဘုရင် ၊ အရှင်နတ်ဆိုးနဲ့ ကိုကြီးဗိုလ် တို့က ဘယ်လိုမျိုးလဲ ဆိုတာကို သိကြလား …”
“လုပ်ပြီ .. သူတို့အကြောင်း ဘယ်သူက မသိဘဲ နေမှာလဲ”
ကျိုးဖူက ထငေါက်သည် ။
“အာ့ဆို ငါ ပြောပြမယ် .. တကယ်တော့ကွာာ ဂျိဘုရင်နဲ့ အရှင်နတ်ဆိုးက တွဲနေကြတာ .. အဲ့နှစ်ယောက်က ချစ်သူတွေ ။ ပြီးတော့ ကြားကနေ အောင်သွယ်ပေးနေတဲ့သူက ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းချုပ် ကိုကြီးဗိုလ် .. ပဲ”
လီရှင်းက ပြောလိုက်တော့ အားလုံး ဝက်ဝက်ကွဲ
ရယ်မောကြပြန်သည် ။
“…” သေချင်းဆိုး ခုနစ်စင်ကြယ် ..
သူ အကုန်လုံးကို လိုက်ပြောထားတာပဲ .. ကြေးစားကျောင်းသားတွေတောင်မှ ဒီအကြောင်းကို သိနေကြပြီ …
“မင်းတို့ မယုံလည်း နေပေါ့ ။ နောက်ကို ငါ့ စကားလာမပြောနဲ့ .. ပြောပြချင်စိတ်လည်း မရှိတော့ဘူး”
လီရှင်းသည် လက်ကို ခါလိုက်ကာ လှည့်သွားပြီး ကုတင်ပေါ် တက်ကာ လှဲချလိုက်ပြီး ဖက်လုံးနဲ့ ခေါင်းကို ကာထားတော့လေသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်၏စိတ်တို့ကတော့ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိနေ၏ ။
လီရှင်း ပြောသွားသည့် အကြောင်းအရာတို့မှာ သူမအတွက်
လမ်းစပင် ဖြစ်လေသည် ။ သူမ အခွင့်အရေးတစ်ခု ရှာပြီး အကုန်သိလာရအောင် လုပ်ရမည် …
….
နောက်တစ်နေ့ မနက် ..
လူတိုင်း စောစီးစွာ နိုးလာကြပြီး အိပ်ရာသိမ်းကာ
D-အဆင့် ကြေးစားအတန်းကို သွားလိုက်ကြသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် လီရှင်းကို ရှာကာ မနေ့က ပြောသွားသည့် အကြောင်းအရာတို့ကို ထပ်မေးကြည့်လိုက်ချင်သော်လည်း သူသည် လှစ်ခနဲပင် အတန်းထဲကို ပြေးသွားတော့လေပြီ ။
……………………………………………………………...............
စာစဉ် ၆၃၊ အခန်း ၂၈။ မလေးစားကြဘူး
ရီဝမ်ဝမ် သူ့နောက်ကနေ အမြန်ပြေးလိုက်လိုက်၏ ။
“လီရှင်း ..” ရီဝမ်ဝမ် လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။
လီရှင်းက သူမကို လှည့်ကြည့်လာကာ ..
“ဘာလဲ”
“လာ .. င့ါဘေးမှာ လာထိုင်”
ရီဝမ်ဝမ် သူ့ကို ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည် ။
သို့သော် သူမ ပြုံးပြလိုက်သည့် ထိုအပြုံးက လီရှင်းကို တဆတ်ဆတ် တုန်ရီသွားစေပြီး ခေါင်းတခါခါ ယမ်းပြလာစေတော့သည် ။
“မြန်မြန်လေး ဒီကို လာပါဆို .. ဒီမှာ ဘယ်သူမှ ထိုင်မဲ့သူ မရှိဘူး” ရီဝမ်ဝမ် ထပ်ပြောလိုက်သည် ။
“မလာဘူး မလာဘူး လာဘူး ဂျူနီယာ ညီမလေး ရတယ် ၊
ငါ ဒီမှာပဲ အဆင်ပြေတယ်” လီရှင်းက ပြန်ဖြေသည် ။
“ငါ နင့်ကို မေးစရာ ရှိနေလို့”
ရီဝမ်ဝမ်က မျက်မှောင်ကြီး ကြုတ်လာသည် ။
“ဂျူနီယာညီမလေးက ဘာများ မေးမလို့လဲ .. မင်း ..
မင်း ငါ့ကို ကြိုက်နေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော် .. ငါ့ကို မကြိုက်ပါနဲ့ကွာ ။ ဂျူနီယာညီမလေး ငါ့ဆီမှာလေ ငါ ကြိုက်တဲ့သူ ရှိနေပြီးသား .. ငါ့ကလေးဆို ငါ့ကို အဖေလို့ ခေါ်တတ်တဲ့အရွယ်တောင် ရောက်နေပြီ”
လီရှင်းက အမြန်ပြောလိုက်၏ ။
ရီဝမ်ဝမ် ။ “…”
ရီဝမ်ဝမ် ထပ်မပြောရသေးခင် ဆရာတစ်ယောက်က အတန်းထဲ ဝင်ချလာလေပြီ ။
“ဒီနေ့က ဆရာတို့ ကျောင်းသားသစ်တွေအတွက် ဒုတိယမြောက်နေ့ပဲ ။ ဆရာ အားလုံးကို မီးလျှံကျောင်းတော်ထဲက အဆင့်နိမ့်ကြေးစားတွေ လိုက်နာရမယ့် စည်းကမ်းတချို့ကို ပြောပြပေးမယ်”
ဆရာသည် တစ်ခန်းလုံးကို ဝေ့ကြည့်လိုက်သည် ။
“D-အဆင့် ကြေးစားတွေက လတိုင်း မစ်ရှင်သုံးခုကို ထမ်းဆောင်ရမယ် .. ဒါပေမယ့် ဘယ်မစ်ရှင်ကို လုပ်ရပါမယ်လို့တော့ ကန့်သတ်မထားဘူး ။ မစ်ရှင်သုံးခုမှ မပြီးဘူး ဆိုရင်တော့ မီးလျှံကျောင်းတော်ကနေ အထုတ်ပယ်ခံရမယ်”
မလုပ်မဖြစ်လုပ်ရမယ့် မစ်ရှင်တွေလား …
ရီဝမ်ဝမ် တွေးဆသွား၏ ။
မလုပ်မဖြစ် လုပ်ရမည့် မစ်ရှင်များမှာ
ကျောင်းတော်က ချမှတ်ပေးထားခြင်း ဖြစ်ပြီး
လူတိုင်း ငြင်းခွင့်မရှိဘဲ လုပ်ဆောင်ကြရမည် ဖြစ်၏ ။ ကန့်သတ်ထားသည့် အချိန်အတောအတွင်း မပြီးမြောက်ခဲ့လျှင် ကျရှုံးသည်ဟု သတ်မှတ်ခံရပေမည် ။
သို့သော် နှစ်ကြိမ်ဆက်တိုက် ရှုံးနိမ့်လျှင် သို့မဟုတ်
တမင်သက်သက် အောင်မြင်အောင် မလုပ်ခဲ့လျှင် မီးလျှံကျောင်းတော်ကနေ ထုတ်ပယ်ခံရပေမည် ။
“မင်းတို့ရဲ့မစ်ရှင်ကို မကြာခင် ချပေးလာတော့မှာ ဆိုတော့ ပြင်စရာရှိတာတွေ ပြင်ထားကြတော့ပေါ့”
ဆရာက ဆက်ကာ ပြောသည် ။
….
နာရီဝက်ကြာတော့ ထိုမီးလျှံကျောင်းဆရာသည် လှည့်ကာ ထွက်သွားတော့၏ ။
ရီဝမ်ဝမ် ထရပ်လိုက်ပြီး လီရှင်းဆီကို လျှောက်သွားလိုက်ကာ
သူ့အနောက်ကနေ သူ့ပခုံးကို ဖမ်းဆုပ်ပစ်လိုက်၏ ။
“ဘာလို့ ပတ်ပြေးနေတာလဲ”
“မင်းကရော ဘာလို့ ငါ့နောက်ကနေ လိုက်နေလဲ”
လီရှင်းက ပြန်ရန်တွေ့သည် ။
“နင် မပြေးရင် ငါ လိုက်ပါ့မလား”
ရီဝမ်ဝမ်မှာ မျက်ခုံးတို့ တွန့်ချိုးနေလေပြီ ။
“မင်း မလိုက်ရင်ရော ငါက ပြေးပါ့မလား”
လီရှင်းကလည်း ပြန်ရန်တွေ့သည် ။
“…” အင်းပါ ၊ နင် နိုင်တယ် …
“အလုပ်ကိစ္စ ပြောစရာရှိလို့”
ရီဝမ်ဝမ်သည် လီရှင်းကို သူမထိုင်ခုံဆီ ဆွဲခေါ်သွားတော့လေပြီ ။
“ဂျူနီယာညီမလေး .. တကယ်ပြောနေတာ ..
ငါ့ကို အလုပ်ကိစ္စအတွက်တော့ လာမရှာပါနဲ့ကွာ ။
ငါက ဘာကောင်မှလည်း မဟုတ်ဘူး ၊ အလုပ်ကိစ္စ ပြောချင်ရင်
တခြား ဘာကောင်ဟုတ်တဲ့သူတွေကိုပဲ သွားရှာပါလား”
လီရှင်းက ချက်ချင်း ခေါင်းခါသည် ။
“ပေါက်တတ်ကရတွေ ပြောမနေနဲ့တော့ .. ငါ့မှာ မစ်ရှင် တစ်ခု ရှိတယ်”
“မစ်ရှင်လား”
သူမ စကားကြောင့် လီရှင်း အံ့သြသွားသလို စိတ်လည်း ရှုပ်သွား၏ ။
“အင်း” ရီဝမ်ဝမ် ပြုံးကာ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည် ။
“နင့်အစ်ကိုက မီးလျှံကျောင်းထွက်လို့ နင် ပြောတယ်မလား”
“အင်း ဟုတ်တယ်” လီရှင်းက ခေါင်းညိတ်သည် ။
“ဒါဖြင့်ရင် နင့်အစ်ကိုကို ကူခေါ်ပေးစမ်းပါ ။ နင့်အစ်ကိုအတွက် ပိုက်ဆံများများရမယ့် မစ်ရှင်တစ်ခု ငါ့မှာ ရှိတယ်”
ရီဝမ်ဝမ် ပြောလိုက်သည် ။
“ဘာမစ်ရှင်လဲ .. ဘယ်လောက်မို့လို့လဲ”
လီရှင်းက ချက်ချင်း စိတ်ဝင်စားသွား၏ ။
“အများကြီး မမေးနဲ့ ၊ သူ့ကို ဒီခေါ်ပေးရင် နင်လည်း မျိုးမျိုးမြတ်မြတ် ရစေရမယ် .. နင့်ကို ဒီလောက် ပေးမယ်”
ရီဝမ်ဝမ် လက်ငါးချောင်း ဖြန့်ပြလိုက်သည် ။
“ငါးသောင်းလား” လီရှင်း မေးလိုက်၏ ။
သို့သော် ရီဝမ်ဝမ်က ခေါင်းယမ်းပြလာသည် ။
“ငါးထောင်လား” လီရှင်းက ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားလေပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ် ထပ်ပြီး ခေါင်းယမ်းပြလိုက်သည် ။
“ငါး ရာ”
“ဟင့်အင်း မလုပ်ဘူး ။ မင်းလောက် ကပ်စေးနှဲတာကို
တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး .. ကော်တရာကပ်စေးနှဲ ..
သွား တခြားသူကိုပဲ သွားရှာ”
လီရှင်းသည် စိတ်ဝင်စားမှုတို့ ချက်ချင်း ပျောက်ရှသွားတော့ပြီး လှည့်ထွက်သွားတော့၏ ။
“…” ငါ အမည်မရှိသောနန်ကို လွမ်းလိုက်တာ …
………………………………………………………….....................
စာစဉ် ၆၃၊ အခန်း ၂၉။ ကျောင်းသားသစ်တွေကို အနိုင်ကျင့်ပြီ
“မသွားနဲ့ဦး”
ရီဝမ်ဝမ် လီရှင်းကို ပခုံးကနေ ထပ်ဆွဲလိုက်ပြန်သည် ။
“ငါးထောင်ပေးမယ်”
“တစ်သောင်း” လီရှင်းက ပြန်ပြောသည် ။
“ရှစ်ထောင်” ရီဝမ်ဝမ် မျက်မှောင်ကြုတ်လာ၏ ။
“ရတယ် ရှစ်ထောင်ဆိုလည်း ရှစ်ထောင်ပေါ့ ။ ဒါပေမယ့်
စရံအနေနဲ့ ငါ့ကို လေးထောင်အရင် ပေးထားရမယ်”
လီရှင်း သဘောတူလာ၏ ။
ရီဝမ်ဝမ်လည်း သူ့ကို ဖုန်းကနေတဆင့် လေးထောင် လွှဲပေးလိုက်ရတော့၏ ။
“င့ါသတင်းကို စောင့်နေ”
ထို့နောက် လီရှင်းသည် ဖုန်းကို ကိုင်ကာ ထွက်သွားတော့သည် ။
ဆယ်မိနစ်မရှိတရှိလောက်တွင် လီရှင်း ပြန်ရောက်လာ၏ ။
“ငါ့အစ်ကိုက သဘောတူလိုက်တယ် ။ သူ လာခဲ့မယ်တဲ့”
“ကောင်းပြီ” ရီဝမ်ဝမ် ပြုံးပြလိုက်၏ ။
လာမည်ဆိုသရွေ့ လွယ်ကူသွားလေပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ် ဘာမှ ထပ်မပြောရသေးခင် စာသင်ခန်းထဲကို လူသုံးယောက် ဝင်လာကြသည် ။
ထိုသုံးယောက်မှာ အဝါရောင်ဝတ်စုံများကို ဝတ်ဆင်ထားကြတာကြောင့် မီးလျှံကျောင်းတော်က C- အဆင့် ကြေးစားတွေ ဖြစ်မှန်း ထင်းနေ၏ ။
ထို C- အဆင့် ကြေးစားများ ရောက်ချလာတာကြောင့် အားလုံး တအံ့တသြ ဖြစ်ကုန်ကြ၏ ။
“အဟက် .. ငါ့ကိုယ်ငါ မိတ်ဆက်ပေးပါရစေ ။
ငါက ကျန်းကျိုးဉာဏ် ပါ ၊ C- အဆင့် ကြေးစားတစ်ယောက် ဟုတ်သလို မင်းတို့ရဲ့ စီနီယာအစ်ကိုကြီး ဆိုလည်း မမှားဘူး” ထိုယောကျာ်းက တစ်ခန်းလုံးကို ဝေ့၀ဲကာ ကြည့်ရင်း ခပ်ပြုံးပြုံး ပြောလာသည် ။
ကျန်းကျုံးဉာဏ်က စကားဆက်သည် ။
“မင်းတို့က ကျောင်းသားသစ်တွေ ဆိုတော့ အများကြီး လေ့ကျင့်ဖို့ လိုတယ် ။ ဒါကြောင့် ကျောင်းက ငါတို့ကို ပေးထားတဲ့ မစ်ရှင်တွေကို မင်းတို့ လုပ်ပေးရမယ်”
ရီဝမ်ဝမ်၏နှုတ်ခမ်းတို့ တွန့်ချိတ်သွားသည် ။
ကျောင်းသားသစ်တွေကို လာအနိုင်ကျင့်နေတာပဲ .. ။
“ရှင်တို့မစ်ရှင်တွေကို ကျွန်မတို့ လုပ်ပေးရမယ်ဆိုတာက ဘာစကားလဲ” ကျောင်းသားသစ်တစ်ယောက်က အေးစက်စွာ ထပြောသည် ။
“ရှင်တို့ရဲ့မစ်ရှင်တွေက ရှင်တို့ လုပ်ရမှာ ၊
ကျွန်မတို့ လုပ်ရမှာ မဟုတ်ဘူး ။ ဘာလို့ ကူလုပ်ပေးရမှာလဲ”
“အေးလေ .. ငါတို့မှာလည်း လုပ်ရမယ့် မစ်ရှင်တွေ ရှိနေတာကို .. ခင်ဗျားတို့ရဲ့မစ်ရှင်တွေကို ပိုက်ဆံလဲ မရဘဲနဲ့ ဘာလို့ ဝင်လုပ်ပေးရမှုာလဲ”
“မင်း ဒီကို လာစမ်း”
ကျန်းကျိုးဉာဏ်က အပြုံးကြီးပြုံးလိုက်ကာ သူ့ကို ဝေဖန်ရဲသော ထိုကျောင်းသားသစ်အား လက်ညှိုးတစ်ဖက် ကွေးကာ ခေါ်လိုက်၏ ။
“ဘာလဲ” ထိုကျောင်းသားသစ်က အရှေ့ကို တက်သွားလိုက်၏ ။
ဖောင်း
ကျန်းကျိုးဉာဏ်သည် တစ်ခွန်းမှ မပြောနေဘဲ ပြုံးပြုံးလေးသာ နေရင်း ထိုကျောင်းသားသစ်၏ မျက်နှာအား အားပြင်းပြင်းဖြင့် ရိုက်ချပစ်လိုက်လေသည် ။
အခန်းထဲ အသံအကျယ်ကြီး ထွက်သွားပြီး ထိုကျောင်းသားသစ်မှာလည်း ရိုက်ချက်ကြောင့် ချာလပတ်ရမ်းသွားလေပြီ ။
“မင်းက အခုမှ ကျောင်းကို ရောက်ရုံရှိသေးတယ် ၊
မင်းလို မလောက်လေးမလောက်စားက ကိုယ့်စီနီယာတွေကို နှုတ်သီးကောင်းလျှာပါးနဲ့ ပြန်ပြောရဲနေပြီပေါ့လေ”
ကျန်းကျိုးဉာဏ်က ခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့် မေးလိုက်သည် ။
ထိုကျောင်းသားသစ်မှာ နှုတ်ခမ်းထောင့်ကနေ သွေးတို့ စီးကျလာပြီး တစ်ခွန်းမပြောဝံ့တော့ဘဲ ပါးကို လက်နှင့် အုပ်ထားမိ၏ ။
ပြန်ရန်မတွေ့လာတာကြောင့် ကျန်းကျိုးဉာဏ်တို့အဖွဲ့မှာ ကျေနပ်သဘောကျသွားကြ၏ ။
“ကိုယ့်နေရာကိုယ် သိတတ်မှပေါ့ ။ ကျောင်းသားသစ်တွေဆိုတာက အခက်အခဲတွေကို ကြောက်နေလို့ မဖြစ်ဘူး ၊ များများကြိုးစားရမယ် ၊ များများသင်ယူရမယ် .. ငါတို့တွေက မင်းတို့ကောင်းဖို့အတွက် လုပ်ပေးနေတာ”
“စီနီယာအစ်ကိုကြီး ပြောတာ မှန်ပါတယ် .. ကျွန်တော့်ညီမလေးနဲ့ ကျွန်တော် လုံးဝကို သဘောတူပါတယ် ။ စီနီယာအစ်ကိုကြီး ခိုင်းစရာရှိရင် ခိုင်းသာခိုင်းပါ ၊ ကျွန်တော်တို့ ပြီးအောင် လုပ်ပေးပါ့မယ်”
ကျိုးထောင်နှင့် ကျိုးဖူသည် ကျန်းကျိုးဉာဏ်ဆီ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြလေသည် ။
“သိပ်ကောင်းတယ်”
ကျန်းကျိုးဉာဏ်၏ နှုတ်ခမ်းတို့ တွန့်ကွေးတက်လာ၏ ။
“ဒီလိုလုပ် .. မင်းတို့နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး အဲ့ကောင်တွေကို
သေချာ စောင့်ကြည့်ထားကြ ။ တစ်ယောက်ယောက်က မစ်ရှင်တွေကို မလုပ်ဘူး ၊ စကားနားမထောင်ဘူး ဆိုတာနဲ့ ငါ့ဆီကို ချက်ချင်း လာပြော နားလည်လား”
ကျိုးထောင် နှင့် ကျိုးဖူ တို့ ပျော်ရွှင်အားရသွား၏ ။
ဒါက မစ်ရှင်မှ မဟုတ်တာ .. လွယ်သမှ လွယ်လွယ်လေး ။ ကျန်းကျိုးဉာဏ်က ငါတို့ ချီးကျူးလိုက်တာကို သဘောကျသွားလို့ပဲ နေမယ် ။
“နားလည်ပါပြီ ။ စီနီယာအစ်ကိုကြီး စိတ်သာချ .. ကျွန်တော်တို့ကို ပေးထားတဲ့တာဝန်ကို ပြီးမြောက်အောင် လုပ်မှာပါ”
ကျိုးထောင်က ချက်ချင်း ခေါင်းညိတ်ကာ ပြောလိုက်သည် ။
“ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ …”
ကျန်းကျိုးဉာဏ်သည် တခြားသူများကို ကြည့်လိုက်ပြီး
D-အဆင့် မစ်ရှင်များလောက် ခက်ခဲသော မစ်ရှင်တို့ကို ချပေးလိုက်သည် ။
C- အဆင့် ကြေးစားတစ်ယောက် ဖြစ်လာပြီးနောက်တွင် နေ့စဉ်နေ့တိုင်း နိစ္စဒူ၀ မစ်ရှင်များကို ထမ်းဆောင်ရတာကြောင့်
တချို့ C- အဆင့် ကြေးစားများသည် သူတို့ထမ်းဆောင်ရမည့် မစ်ရှင်တို့ကို D- အဆင့် ကြေးစားများအပေါ် ပုံချပစ်တတ်
ကြလေသည် ။ D- အဆင့် ကြေးစားအများစုမှာ ငြင်းရဲခြင်း မရှိဘဲ ခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်ပေးကြရစမြဲသာ ။
……………………………………………………………..................
စာစဉ် ၆၃၊ အခန်း ၃၀။ တောင်းသလောက် ပေးမယ်
အတန်းထဲက ဘယ်သူကမှ ဒေါသမထွက်ရဲတာကြောင့် ငြိမ်ကာသာ လက်ခံလိုက်ရ၏ ။
“စီနီယာအစ်ကိုကြီး …သူ့ကို မစ်ရှင်ချမပေးရသေးဘူး”
ကျိုးဖူက ရီဝမ်ဝမ်ကို လက်ညှိုးထိုးကာ ထပြောသည် ။
“အင်း .. မစ်ရှင်တွေအကုန်လုံးက ချပေးပြီးနေပြီဆိုတော့..”
ကျန်းကျိုးဉာဏ်သည် တခနလောက် တွေးကြည့်လိုက်ပြီး ရီဝမ်ဝမ်ကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်၏ ။
“ရုပ်ဆိုးမ .. မင်း ကံကောင်းသွားတယ် မှတ် ။ မင်းအတွက် ပေးစရာမစ်ရှင်က မရှိတော့ဘူး ဆိုတော့ တစ်လလုံးလုံး ငါတို့အခန်းကို သန့်ရှင်းရေး လာလုပ်ပေးရမယ် ။ ရေချိုးခန်းထဲက အိမ်သာတွေရော .. အကြိုအကြားတွေရော ဖုန်တစ်စက်မှ မကျန်နေခဲ့စေနဲ့ ။ ကျန်ခဲ့တာနဲ့ ငါတို့နဲ့ တွေ့မယ် ။ ခနနေရင် ငါတို့အခန်းလိပ်စာ ပေးလိုက်မယ်”
ထိုသို့ ပြောလိုက်ပြီးနောက် ကျန်းကျိုးဉာဏ်တို့
C- အဆင့် ကြေးစားသုံးယောက်မှာ ဝမ်းသာရွှင်မြူးစွာဖြင့်
D-အဆင့် စာသင်ခန်းထဲကနေ ထွက်သွားကြလေပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည်ကတော့ ကျန်းကျိုးဉာဏ်တို့ ပြောနေတာတွေကို အာရုံမရောက်တာကြောင့် သူတို့ကို မော့ပင် မကြည့်သလို
သူတို့ ပြောသွားတာကို မကြားလိုက် ပါချေ ။
“ဖွီ .. သူတို့ကများ ငါ့ကို ခိုင်းချင်သေးတယ် ..
ငါ့မှာ အစ်ကိုတွေ အများကြီး ရှိတယ် .. တက်နင်းချင်တိုင်း
နင်းလို့ ရမယ်များ မှတ်နေလား ။ ငါ့အစ်ကို ဘယ်သူလဲဆိုတာပဲ အရင်ကြည့်လိုက်စမ်းပါဦး”
လီရှန်းက မဲ့ကာရွဲ့ကာ ပြောသည် ။
လီရှန်းတွင် မီးလျှံကျောင်းတော်၌ အစ်ကိုတွေ ရှိနေတာကြောင့် ကျိုးထောင်နှင့် ကျိုးဖူသည် သူ့ကို သွားမထိရဲကြပါချေ ။
ဘယ်သူကများ သူ့ကို စောင့်ကြည့်ရဲပါ့မည်နည်း ..
“နားထောင်ကြစမ်း .. စီနီယာအစ်ကိုကြီး ကျန်း ချပေးသွားတဲ့
မစ်ရှင်ကို မှတ်ထားကြ ၊ မဟုတ်ရင် .. မင်းတို့အပြစ်နဲ့ မင်းတို့ပဲ .. နောက်မှ ငါတို့ကို မညှာဘူးလို့ မပြောကြနဲ့”
ကျိုးထောင်သည် အခန်းထဲက အားလုံးကို ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည် ။
“ပြီးတော့ နင် .. ရီဝမ်ဝမ် … သူတို့အခန်းကို ကောင်းကောင်း
သန့်ရှင်းရေး လုပ် ။ ရေချိုးခန်းတွေကို တလက်လက် အရောင်တောက်နေအောင်ကို တိုက်ချွတ် .. ကြားလား”
ကျိုးဖူသည် ခပ်တည်တည်သာ ရှိနေသော ရီဝမ်ဝမ်ကို ကြည့်ကာ အေးစက်စွာ ဆိုလိုက်သော်လည်း ရီဝမ်ဝမ်သည် ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် နစ်မွန်းနေလေဟန် ၊ ပြန်မတုံ့ပြန်လာချေ ။
ကျိုးဖူ ထပ်မပြောရသေးခင် လီရှင်း၏ဖုန်း ထမြည်လာ၏ ။
လီရှင်းက ချက်ချင်းပင် ဖုန်းကိုင်လိုက်သည် ။
“ဘာ .. အစ်ကိုကြီး ရောက်နေပြီလား .. ဒီလောက်တောင်
မြန်တယ် .. အခုဘယ်မှာလဲ .. အာ မီးလျှံကျောင်းတော်အနောက်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ .. ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ၊ သိပြီ .. သူ့ကို ပြောလိုက်မယ်”
လီရှင်းသည် ဖုန်းချလိုက်ပြီး ရီဝမ်ဝမ်ဘက်သို့ လှည့်လိုက်သည် ။
“ငါ့အစ်ကို ရောက်နေပြီ”
ရီဝမ်ဝမ် ချက်ချင်းပင် ထရပ်လိုက်ပြီး လီရှင်းနောက်ကနေ လိုက်ကာ စာသင်ခန်းထဲကနေ ထွက်သွားလိုက်၏ ။
တခနကြာတော့ နှစ်ယောက်သားသည် မီးလျှံကျောင်းတော်နားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ရောက်သွားကြသည် ။
ထိုလက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ သခင်လေး ရှန်း သည် အေးအေးလူလူနဲ့ ကော်ဖီလာသောက်နိုင်ဖို့ရာအတွက် မီးလျှံကျောင်းတော်နားတွင် ဆောက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏ ။ ဈေးနှုန်းမှာ အဆမတန် မြင့်မားလွန်းတာကြောင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲတွင် လူဆိုလို့ တစ်ယောက်ပင် ရှိမနေပါချေ ။
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲ ဝင်လိုက်ကာ ရီဝမ်ဝမ် လီရှန်းအနောက်ကနေ သီးသန့်ခန်းတစ်ခန်းထဲကို လိုက်ဝင်လိုက်သည် ။
လူတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ပြီး ရီဝမ်ဝမ် အံ့သြသွား၏ ။
ထိုလူသည် လီရှန်း၏ အစ်ကိုတွေထဲက တစ်ယောက် ဖြစ်၏။
သို့သော် ထိုသူကို သူမ အလွန်အမင်း ရင်းနှီးနေသလိုလို …
တရုတ်ပြည်မှာတုန်းက … ငါ့ကို လိုက်သတ်ကြတဲ့ ဟိုအဖွဲ့က နဲ့ တူသလိုပဲ ။
သူမကို ထိုဆံဖြူယောကျာ်းက ကယ်တင်ပေးခဲ့တာကြောင့်သာ
တော်၏ ။ မဟုတ်ပါက အကျိုးဆက်မှာ မတွေးဝံ့စရာ
ဖြစ်ကုန်မည်သာ …
“ရောက်လာပြီလား”
ထိုလူက လီရှန်း နှင့် ရီဝမ်ဝမ်ကို ပြုံးကြည့်လာသည် ။
“ထိုင်ကြ”
ရီဝမ်ဝမ် နှင့် လီရှန်းတို့လည်း ထိုလူ၏မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်၏ ။
“အစ်ကိုကြီး .. ဒါက ကျွန်တော့်ရဲ့ ဂျူနီယာညီမလေး ၊
သူ့ဆီမှာ မစ်ရှင်တစ်ခု ရှိတယ်တဲ့ ၊ ရေကောင်းကောင်းပေးမယ် ၊ အစ်ကိုကြီးနဲ့ ပြောချင်တယ်လို့ ပြောနေလို့”
လီရှန်းက ပြောပြလိုက်သည် ။
ထိုလူသည် ရီဝမ်ဝမ်ကို ကြည့်ကာ ခပ်တည်တည် ပြောလာသည် ။
“ဂျူနီယာညီမလေး … ငါ့ဈေးက မသေးဘူးနော်”
ရီဝမ်ဝမ်သည် ပြန့်ကျဲသွားသည့် စိတ်ခံစားချက်တို့ကို ပြန်လည်စုစည်းလိုက်ပြီး ခပ်ဖျော့ဖျော့လေး ပြုံးပြလိုက်၏ ။
“ငွေက အရေးမကြီးဘူး ၊ ကျွန်မ ပေးတဲ့ မစ်ရှင်ကို အောင်မြင်ရင် တောင်းသလောက်ကို ပေးမယ်”
…………………………………………………….............................
ဒီဝတ္ထုလေးကို ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် like and comment လုပ်ဖို့ မမေ့နဲ့နော် 😘😘😘😘😘😘
စာစဉ် ၆၃ ပြီးပါပြီ ။
အေးချမ်းသောနေ့လေး ဖြစ်ကြပါစေ ။
ကြိုတင်ဖတ်ရှုလိုပါက စာစဉ်တစ်ခုကို ၅၀ဝ နဲ့ paid group မှာ ဖတ်ရှုလို့ ရပါပြီရှင် ။
ဘေလွှဲရမယ့်နံပတ်လေးကတော့ 09402842937 ပါ ။ ကောင်းသောညချမ်းလေး ဖြစ်ကြပါစေ 😘