Zawgyi
အပိုင္း (၈၁၇) – တိုက္ဆုိင္မႈလား ကံတရားလား
သူေျပာလိုက္သည့္စကားကို သူမၾကားေသာအခါ အထင္လြဲေနျပီဟု ရီွမာယူယူ ခံစားရသည္။ သူမ ရွင္းျပေလသည္ "တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက ဒီခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ မူလဝိဥာဥ္မဟုတ္ဘူး"
"ကိုယ္သိတယ္"
"သိတယ္လား" ရီွမာယူယူသည္ သံသယျဖင့္လွည့္ကာ "ဒါေပမဲ့ ရွင္ေျပာေတာ့ ကၽြန္မက..."
"ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ဝိဥာဥ္လံုးဝေပါင္းမသြားခင္ကို အခ်ိန္တစ္ခုရွိတယ္၊ သဘာဝဥပေဒၾကီးက ျပန္ ဝင္စားဖို႔အတြက္ အခ်ိန္တုိင္းမွာခြင့္ျပဳေပးထား တယ္၊ အခုမွပဲ မင္းရဲ႕ အေျခအေနက ျပီးျပည့္စံုသြားတာ" အဇူရာ ေျပာလိုက္ သည္။
"အေျခအေနျပည့္စံုသြားတယ္ဟုတ္လား" ရီွမာယူယူ အနည္းငယ္ရႈပ္ ေထြးသြားသည္ "ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မကဒီခႏၶာကိုယ္ကို မေတာ္တဆဝင္သြား တာမဟုတ္ပဲ ကံတရားေၾကာင့္လား"
"ျဖစ္လည္းျဖစ္ႏုိင္သလို မျဖစ္လည္းမျဖစ္ႏုိင္ဘူး" အဇူရာ ေျပာေလ သည္ "ကိုယ္ထင္တာေတာ့ အခုအဲဒါအေရးမၾကီးဘူး အေရးၾကီးတာက မင္းခႏၶာကိုယ္ထဲက ၾကာပန္းအနက္ပဲ... အဲၾကာပန္းက မင္း ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ဝိဥာဥ္နဲ႔က တစ္သားတည္းျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ေပၚလာတာျဖစ္ႏုိင္တယ္"
သူမ၏ ဝိဥာဥ္သည္ ၾကာပန္းနက္ျဖင့္ နည္းေပါင္မ်ားစြာျဖင့္ ဆက္ႏြယ္ ေနသည္။ သူမ၏ ထိုခႏၶာကိုယ္သည္ ၾကာပန္းနက္ေသြးသားစီးဆင္း ေန သည္။ ထိုႏွစ္ခုေပါင္းစည္းမွပင္ သူမ ေနာက္ေက်ာတြင္ ၾကာပန္းပံုေပၚ လာသည္။
သူမ၏ ငယ္ရြယ္ေသာ ေတာက္ပမႈေပၚလြင္ေနသည္ကိုတားရန္ အက်ႋထုတ္ကာ အလ်င္အျမန္ ဝတ္လုိက္သည္။
"ဒီပံုက ဘာအသံုးဝင္မွာလဲ"
အဇူရာ ေခါင္းရမ္းလုိက္သည္ "ကိုယ္လည္းမသိဘူး၊ ကိုယ္သိတာ တစ္ခုက ဒီပံုက မင္းရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကို ဖိႏွိပ္တဲ့ေနရာမွာ အက်ိဳးရွိ လာမယ္၊ အသံုးဝင္တဲ့ပံုကေတာ့... ယူယူသိေလာက္ တယ္"
"ေၾသာ္"
"ဒီေလာကအေသးက မင္းအပိုင္ပဲ ဘယ္လိုေပါင္းစပ္ ထိန္းခ်ဳပ္ရ မလဲဆိုတာ မင္းသိေလာက္ျပီလို႔ ထင္တယ္" အဇူရာ ေမးလုိက္ သည္။
ရွီမာယူယူ ေခါင္းညိမ့္လုိက္သည္။
အဇူရာသည္ သူမပါးကိုေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္ထိေတြ႕ကာ "ယူယူ ကိုယ္သြားရေတာ့မယ္၊ အတိတ္က ကိုယ္ကဒီမွာမရွိေတာ့ေပမယ့္ မင္းကို ဆက္ျပီးကာကြယ္သြားမယ္"
ရွီမာယူယူသည္ သူ႔ကိုၾကည့္လုိက္ရာ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွ တြန္႔ဆုတ္မႈကို ျမင္ေတြ႕ရေလသည္။ သူမ စိတ္ထဲတြင္ နာက်င္မႈမ်ား ရုတ္တရက္ျပည့္ လာကာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ သူ႔လက္ေပၚသို႔က်သြားေလ သည္။
"ကိုယ္ထြက္မသြားခင္မွာ မင္းငိုေနတာကိုျမင္ရတာနဲ႔တင္ ကိုယ္ေက်နပ္ ေနပါျပီ" အဇူရာသည္ သူမ မ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ေပးေလသည္ "လက္ပတ္ ထဲက တစ္ေယာက္က အားနည္းလြန္းတယ္ ျပီၤးေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့ မလိုျဖစ္ေနတယ္၊ ကိုယ္ သူ႔ကိုအားအင္ေတြေပးခဲ့ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္စား သူ႔ကို မင္းကိုကာကြယ္ဖို႔ထားခဲ့မယ္"
"အဇူရာ..."
"ယူယူ ကိုယ္ မင္းနဲ႔ေတြ႕တာ တစ္ခါမွေနာင္တမရခဲ့ဘူး"
အဇူရာသည္ ေျပာရင္းႏွင့္ သူ၏ ဝိဥာဥ္သည္ ျဖည္းညင္းစြာအလင္းတန္း အျဖစ္ေျပာင္းသြားျပီး သူမအား တစ္ပတ္ပတ္ျပီးေနာက္ နတ္ဆိုးညႊတ္ လက္ေကာက္ထဲသို႔ဝင္သြားေလသည္။
မိုရွားသည္ အဇူရာ၏ဝိဥာဥ္ဝင္လာသည္ကို ၾကည့္ျပီး ခႏၶာကိုယ္ကို အေၾကာေလ်ာ့ထားကာ ထိုဝိဥာဥ္ကို သူ႔တြင္ ျဖည့္ခြင့္ေပးလုိက္သည္။ ထိုအလင္းတန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ သူသည္ အားအင္မ်ားျပည့္သြား ေလသည္။
ရွီမာယူယူသည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုအျဖဴေရာင္ကမာၻတြင္ပင္ ရွိေနေသး သည္။ အရင္ဆံုး သူမသည္ ဝတ္စံုတစ္စံုအသစ္လဲလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တြင္ ထိုကမာၻအား ဂရုတစိုက္ စစ္ေဆးေလ သည္။
ထိုေနရာသည္ သူမ ထင္ေယာင္ထင္မွားေနရာမွ ထြက္လာသည္ႏွင့္ ေရာက္လာေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ထိုေနရာသည္ ေလာကအေသးတြင္ မပြင့္ေသးေသာ ေနာက္ထပ္ေနရာတစ္ခုျဖစ္ရမည္။
ထိုေနရာမွ ထြက္ခြာႏုိင္သည့္နည္းလမ္းကို အဇူရာသည္ သူမကိုမေျပာ ျပခဲ့ေပ။
သူမ ေပ်ာက္သြားသည္မွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲဆိုသည္ကို မသိေတာ့ေပ။ သူမ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ေပ်ာက္သြားသည္ကို ရီွမန္ဖန္တို႔ သိပါက စိုးရိမ္ေနၾကေတာ့မည္။
"ငါ ဒီဟာနဲ႔ အရင္ဆံုးေပါင္းစပ္ရမွာလား"
သူမ ေတြးလုိက္သည္ႏွင့္ လက္ထဲတြင္ ခ်ဲ႕ရေသာတံခါးေသးေလး ေပၚလာသည္။ တံခါးတြင္ ထိုပံုပါ ပါေလသည္။
"ဒါက ေလာကအေသးအတြက္ ေသာ့ျဖစ္ရမယ္" သူမသည္ တံခါးေပၚမွ ၾကာပန္းနက္ကိုၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်လုိက္သည္ "မင္းသာ ကိုးခုေျမာက္ ေတာင္ေျမေအာက္ကမာၻမွာ က်င့္ၾကံေနမယ္ဆိုရင္ ဒီလိုမ်ိဳးေတြျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးမလား၊ သူက ေနာင္တမရဘူးလို႔ေျပာသြားတယ္၊ မင္းလည္း အတူတူပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
တံခါးေပၚမွၾကာပန္းနက္သည္ ျပန္မေျဖေပ။
သက္ျပင္းခ်ကာ သူမ ေျပာလုိက္သည္ "တံခါးေလး အခုငါကမင္းသခင္ ျဖစ္ေနျပီ ဒီေနရာကေန ထြက္သြားဖို႔ေခၚျပီး အရင္ေနရာကိုျပန္ပို႔ေပး"
သူမအေရွ႕မွ ျမင္ကြင္းသည္ ေျပာင္းသြားျပီး ေျမေအာက္ခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဖန္အေခါင္းမွလြဲျပီး လူတစ္ေယာက္မွ ရွိမေနေပ။
သူမသည္အေခါင္းေဘးေလွ်ာက္လာရာ ေကာင္းကင္ခြဲနတ္ဆိုးဓားမရွိ ေတာ့သည္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ထိုေနရာတြင္ ဘာမွရွိမေနေပ။
ထိုအခ်ိန္က ယူယူသည္ သူမခႏၶာကိုယ္ကိုသံုးကာ ေကာင္းကင္ခြဲကို ခ်ိပ္ပိတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ထည္မွာ ရွိမေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖန္အေခါင္းတြင္ရွိေနသည္မွာ ေကာင္းကင္ခြဲထားျဖစ္ သလို သူမလည္း ျဖစ္သည္။
သူမသည္ ရွီမန္ဖန္ွနင့္ တျခားသူမ်ားကိုမေတြ႕ေသာအခါ ပတ္ဝန္းက်င္ ကို အာရံုခံလုိက္ျပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ သူတို႔ရွိသည့္ေနရာကို သိလုိက္သည္။
သူမသည္ ေျမေအာက္ခန္းမွထြက္ရာ ရွီမန္ဖန္ႏွင့္ တျခားသူမ်ား အိမ္ထဲ တြင္ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ လုိက္ရသည္။ သူမ ထြက္လာသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ သူခ်က္ခ်င္းပင္ ေျပးလာသည္။
"ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ စုိးရိမ္လြန္းလို႔ေသေတာ့မယ္"
"ငါအဆင္ေျပပါတယ္"
ကုန္ရွန္ယိႏွင့္ ဟန္႔ေျမာင္ရႊမ္တုိ႔သည္ သူတုိ႔ေျပာေသာစကားမ်ား ကိုၾကားေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျပးလာၾကသည္။
"ဂ်ဴနီယာေမာင္ေလး အဆင္ေျပရဲ႕လား" ဟန္႔ေျမာင္ရႊမ္ ေလွ်ာက္လာ ကာ သူမ အဆင္ေျပရဲ႕ လားဟု ႏွစ္ခါျပန္ၾကည့္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွသာ သူမ စိတ္ေအးသြားေလသည္။
"စီနီယာအစ္မ ကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္"
"အဆင္ေျပတယ္ဟုတ္လား အဝတ္ေတြေတာင္လဲလာတာကို ဘယ္လို လုပ္ အဆင္ေျပတယ္ ျဖစ္ရမွာလဲ" ဟန္႔ေျမာင္ရႊမ္ေျပာေလသည္ "ဘယ္ေတြ သြားေနတာလဲ၊ ေျမေအာက္ခန္းကေန ဘယ္လို ျဖစ္ျပီး ရုတ္တရက္ေပ်ာက္ သြားတာလဲ"
"ဟုတ္တယ္ မင္းရုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားတာကို ျမင္လုိက္ေတာ့လန္႔ သြားၾကတာ အဲတုန္းက ငါတို႔က လႈပ္မရေတာ့ စိုးရိမ္လို႔ေသေတာ့မွာပဲ"
"ဂ်ဴနီယာညီေလး ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ" စူးေရွာင္ေရွာင္ေမး ေလသည္။
"ထင္ေယာင္ထင္မွားတစ္ခုထဲ ေရာက္သြားတာျဖစ္ေလာက္တယ္...."
ရီွမာယူယူသည္ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ရွင္းျပသည္။ သူမသည္ ယူယူ၏ အေၾကာင္းမ်ားကို အေဝးမွ ျမင္ရပံုကိုသာရွင္းျပသည္။ ေနာက္ပိုင္းအဇူရာႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့သည္ကို မေျပာေတာ့ေပ။
သူမေျပာစကားမ်ားကို ကုန္ရွန္ယိၾကားေသာအခါ ရင္ဘတ္ကိုလက္ျဖင့္ ဖိျပီး ေအာ္ေလသည္ "ဘုရားေရ ယူယူက တကယ္ပဲ ေရွးေခတ္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို မ်က္လံုးနဲ႔ကိုယ္တုိင္ျမင္ခဲ့ရတာလား ဒ႑ာရီဆန္လုိက္ တာ"
"အဇူရာဧကရာဇ္ကိုျမင္ခဲ့လား"
"ျမင္ခဲ့တယ္" ရီွမာယူယူ ေျပာလုိက္သည္ "သူကလည္း ထင္ေယာင္ ထင္မွားထဲမွာရွိေနေတာ့ သူ႔ကိုလည္းေတြ႕တယ္"
"သူကဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ၊ ဧကရာဇ္ေလ မင္းတကယ္ပဲ ဧကရာဇ္နဲ႔ ေတြ႕ ခဲ့တာပဲ၊ သူလည္း ငါတုိ႔လိုပဲလား သူ႔ေရာင္ဝါကဘယ္လိုလဲ" ဟန္႔ေျမာင္ရႊမ္ သည္ သူမလက္အားဆုပ္ကိုင္ကာ စိတ္လႈပ္ရွားရင္း ေမးေလ သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕တုန္းက သူကဧကရာဇ္မျဖစ္ေသးဘူး၊ အဲေတာ့သူ႔မွာ ဧကရာဇ္ေရာင္ဝါမရွိေသးဘူး" ရွီမာယူယူ ေျပာလိုက္သည္ "ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ေသခ်ာတယ္၊ သူက အခုကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပံုပဲ။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ႏွာေခါင္းတစ္ခု ပါးစပ္တစ္ခုနဲ႔"
"ဘာလုိ႔လဲ မင္းပဲျမင္ရျပီး ငါတို႔ကဘာလို႔မျမင္ရတာလဲ" ဟန္႔ေျမာင္ရႊမ္ သက္ျပင္းခ်ေလသည္ "ငါတုိ႔လည္းျမင္ရရင္ေကာင္းမွာပဲ၊ ဧကရာဇ္ရဲ႕ အံ့ဖြယ္ခ်ီကို ေတြ႕ၾကံဳဖူးသြားတာေပါ့၊ ငါတုိ႔လည္း ဧကရာဇ္ျဖစ္လာႏုိင္တာပဲ"
ရီွမာယူယူသည္ ထိုရူးသြပ္ေသာလူကိုရွင္းမျပခ်င္ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမသည္ ရွီမန္ဖန္ႏွင့္ တျခားသူမ်ားဘက္လွည့္ကာ ေမးလိုက္သည္ "ငါေပ်ာက္သြားတာဘယ္ေလာက္ၾကာလဲ"
"၁၀ရက္ေက်ာ္" ရွီမန္ဖန္ ျပန္ေျဖေလသည္။
၁၀ရက္ေက်ာ္...
သူတို႔ သခ်ႋဳင္းအတြင္းကုန္ဆံုးခဲ့သည့္ရက္မ်ားကိုပါတြက္ၾကည့္လွ်င္ သူတို႔သည္ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္ေနသည္မွာ တစ္လရွိျပီျဖစ္သည္။
"ငါတို႔ဒီေနရာကို ေရာက္ေနတာၾကာျပီလို႔မထင္ဘူးလား" သူမ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္ "အခု ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ စီနီယာ အစ္ကိုၾကီးကသြားေလာက္ျပီ၊ ေကာင္းကင္ခြဲကိုယူျပီး အျပင္ပိုင္း ေဒသကေန ထြက္သြားေလာက္ျပီ"
"သူေသခ်ာေပါက္ အျပင္ပိုင္းေဒသကထြက္သြားျပီ" ဟန္႔ေျမာင္ရႊမ္ ေျပာေလသည္ "သူအတြင္းပိုင္းေဒသကိုသြားျပီး ေကာင္းကင္ခြဲကို ေပးျပီး ေလာက္ျပီ"
"အခု ေကာင္းကင္ခြဲျပန္ေပၚလာျပီ ထပ္ျပီးေသြးေၾကာင္းစီးေတာ့မယ္" စူးေရွာင္ေရွာင္သည္ က်န္းက်ဴက်ိလုပ္ခဲ့သည္အရာကို မေက်နပ္ႏုိင္ေသးေပ။
"ယူသြားျပီးျပီဆိုမွေတာ့ စိတ္ညစ္ေနလည္းအပိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမ ဦးစားေပးက ဂိုဏ္းကိုျပန္ျပီး ေကာင္းကင္ခြဲအေၾကာင္းကိုေျပာျပရမယ္" ရီွမာယူယူ ေျပာလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္ ငါတို႔သြားရမယ္" ဟန္႔ေျမာင္ရႊမ္ ေျပာလိုက္သည္ "ဒါေပမဲ့ ငါတုိ႔ နယ္နိမိတ္ခြဲ အေဆာင္ယူခဲ့ၾကလား"
အားလံုးသည္ ေခါင္းရမ္းလိုက္ၾကသည္။
"နယ္နိမိတ္ခြဲအေဆာင္မရွိပဲနဲ႔ ဒီေလာကအေသးကေနဘယ္လိုထြက္မွာလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္လုပ္တယ္" ရွီမာယူယူသည္ တံခါးအေသးကိုထုတ္လုိက္ရာ ကုန္ရွန္ယိႏွင့္ ဟန္ေျမာင္ရႊမ္တို႔ စိတ္ဝင္စားသြားၾကသည္။
Unicode
အပိုင်း (၈၁၇) – တိုက်ဆိုင်မှုလား ကံတရားလား
သူပြောလိုက်သည့်စကားကို သူမကြားသောအခါ အထင်လွဲနေပြီဟု ရှီမာယူယူ ခံစားရသည်။ သူမ ရှင်းပြလေသည် "တကယ်တော့ ကျွန်မက ဒီခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ မူလဝိဉာဉ်မဟုတ်ဘူး"
"ကိုယ်သိတယ်"
"သိတယ်လား" ရှီမာယူယူသည် သံသယဖြင့်လှည့်ကာ "ဒါပေမဲ့ ရှင်ပြောတော့ ကျွန်မက..."
"ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ဝိဉာဉ်လုံးဝပေါင်းမသွားခင်ကို အချိန်တစ်ခုရှိတယ်၊ သဘာဝဥပဒေကြီးက ပြန် ဝင်စားဖို့အတွက် အချိန်တိုင်းမှာခွင့်ပြုပေးထား တယ်၊ အခုမှပဲ မင်းရဲ့ အခြေအနေက ပြီးပြည့်စုံသွားတာ" အဇူရာ ပြောလိုက် သည်။
"အခြေအနေပြည့်စုံသွားတယ်ဟုတ်လား" ရှီမာယူယူ အနည်းငယ်ရှုပ် ထွေးသွားသည် "ဒါဆိုရင် ကျွန်မကဒီခန္ဓာကိုယ်ကို မတော်တဆဝင်သွား တာမဟုတ်ပဲ ကံတရားကြောင့်လား"
"ဖြစ်လည်းဖြစ်နိုင်သလို မဖြစ်လည်းမဖြစ်နိုင်ဘူး" အဇူရာ ပြောလေ သည် "ကိုယ်ထင်တာတော့ အခုအဲဒါအရေးမကြီးဘူး အရေးကြီးတာက မင်းခန္ဓာကိုယ်ထဲက ကြာပန်းအနက်ပဲ... အဲကြာပန်းက မင်း ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ဝိဉာဉ်နဲ့က တစ်သားတည်းဖြစ်သွားတဲ့အတွက် ပေါ်လာတာဖြစ်နိုင်တယ်"
သူမ၏ ဝိဉာဉ်သည် ကြာပန်းနက်ဖြင့် နည်းပေါင်များစွာဖြင့် ဆက်နွယ် နေသည်။ သူမ၏ ထိုခန္ဓာကိုယ်သည် ကြာပန်းနက်သွေးသားစီးဆင်း နေ သည်။ ထိုနှစ်ခုပေါင်းစည်းမှပင် သူမ နောက်ကျောတွင် ကြာပန်းပုံပေါ် လာသည်။
သူမ၏ ငယ်ရွယ်သော တောက်ပမှုပေါ်လွင်နေသည်ကိုတားရန် အင်္ကျိထုတ်ကာ အလျင်အမြန် ဝတ်လိုက်သည်။
"ဒီပုံက ဘာအသုံးဝင်မှာလဲ"
အဇူရာ ခေါင်းရမ်းလိုက်သည် "ကိုယ်လည်းမသိဘူး၊ ကိုယ်သိတာ တစ်ခုက ဒီပုံက မင်းရဲ့ လက်ရှိအခြေအနေကို ဖိနှိပ်တဲ့နေရာမှာ အကျိုးရှိ လာမယ်၊ အသုံးဝင်တဲ့ပုံကတော့... ယူယူသိလောက် တယ်"
"သြော်"
"ဒီလောကအသေးက မင်းအပိုင်ပဲ ဘယ်လိုပေါင်းစပ် ထိန်းချုပ်ရ မလဲဆိုတာ မင်းသိလောက်ပြီလို့ ထင်တယ်" အဇူရာ မေးလိုက် သည်။
ရှီမာယူယူ ခေါင်းညိမ့်လိုက်သည်။
အဇူရာသည် သူမပါးကိုနောက်တစ်ကြိမ် ပြန်ထိတွေ့ကာ "ယူယူ ကိုယ်သွားရတော့မယ်၊ အတိတ်က ကိုယ်ကဒီမှာမရှိတော့ပေမယ့် မင်းကို ဆက်ပြီးကာကွယ်သွားမယ်"
ရှီမာယူယူသည် သူ့ကိုကြည့်လိုက်ရာ သူ့မျက်လုံးထဲမှ တွန့်ဆုတ်မှုကို မြင်တွေ့ရလေသည်။ သူမ စိတ်ထဲတွင် နာကျင်မှုများ ရုတ်တရက်ပြည့် လာကာ မျက်ရည်များသည် သူ့လက်ပေါ်သို့ကျသွားလေ သည်။
"ကိုယ်ထွက်မသွားခင်မှာ မင်းငိုနေတာကိုမြင်ရတာနဲ့တင် ကိုယ်ကျေနပ် နေပါပြီ" အဇူရာသည် သူမ မျက်ရည်များကိုသုတ်ပေးလေသည် "လက်ပတ် ထဲက တစ်ယောက်က အားနည်းလွန်းတယ် ပြီၤးတော့ ပျောက်ကွယ်တော့ မလိုဖြစ်နေတယ်၊ ကိုယ် သူ့ကိုအားအင်တွေပေးခဲ့ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်စား သူ့ကို မင်းကိုကာကွယ်ဖို့ထားခဲ့မယ်"
"အဇူရာ..."
"ယူယူ ကိုယ် မင်းနဲ့တွေ့တာ တစ်ခါမှနောင်တမရခဲ့ဘူး"
အဇူရာသည် ပြောရင်းနှင့် သူ၏ ဝိဉာဉ်သည် ဖြည်းညင်းစွာအလင်းတန်း အဖြစ်ပြောင်းသွားပြီး သူမအား တစ်ပတ်ပတ်ပြီးနောက် နတ်ဆိုးညွှတ် လက်ကောက်ထဲသို့ဝင်သွားလေသည်။
မိုရှားသည် အဇူရာ၏ဝိဉာဉ်ဝင်လာသည်ကို ကြည့်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို အကြောလျော့ထားကာ ထိုဝိဉာဉ်ကို သူ့တွင် ဖြည့်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအလင်းတန်းပျောက်ကွယ်သွားသည်နှင့် သူသည် အားအင်များပြည့်သွား လေသည်။
ရှီမာယူယူသည် ထိုအချိန်တွင် ထိုအဖြူရောင်ကမ္ဘာတွင်ပင် ရှိနေသေး သည်။ အရင်ဆုံး သူမသည် ဝတ်စုံတစ်စုံအသစ်လဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် တွင် ထိုကမ္ဘာအား ဂရုတစိုက် စစ်ဆေးလေ သည်။
ထိုနေရာသည် သူမ ထင်ယောင်ထင်မှားနေရာမှ ထွက်လာသည်နှင့် ရောက်လာသော နေရာဖြစ်သည်။ ထိုနေရာသည် လောကအသေးတွင် မပွင့်သေးသော နောက်ထပ်နေရာတစ်ခုဖြစ်ရမည်။
ထိုနေရာမှ ထွက်ခွာနိုင်သည့်နည်းလမ်းကို အဇူရာသည် သူမကိုမပြော ပြခဲ့ပေ။
သူမ ပျောက်သွားသည်မှာ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲဆိုသည်ကို မသိတော့ပေ။ သူမ အချိန်ကြာအောင် ပျောက်သွားသည်ကို ရှီမန်ဖန်တို့ သိပါက စိုးရိမ်နေကြတော့မည်။
"ငါ ဒီဟာနဲ့ အရင်ဆုံးပေါင်းစပ်ရမှာလား"
သူမ တွေးလိုက်သည်နှင့် လက်ထဲတွင် ချဲ့ရသောတံခါးသေးလေး ပေါ်လာသည်။ တံခါးတွင် ထိုပုံပါ ပါလေသည်။
"ဒါက လောကအသေးအတွက် သော့ဖြစ်ရမယ်" သူမသည် တံခါးပေါ်မှ ကြာပန်းနက်ကိုကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည် "မင်းသာ ကိုးခုမြောက် တောင်မြေအောက်ကမ္ဘာမှာ ကျင့်ကြံနေမယ်ဆိုရင် ဒီလိုမျိုးတွေဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူးမလား၊ သူက နောင်တမရဘူးလို့ပြောသွားတယ်၊ မင်းလည်း အတူတူပဲ ဖြစ်မယ်ထင်တယ်"
တံခါးပေါ်မှကြာပန်းနက်သည် ပြန်မဖြေပေ။
သက်ပြင်းချကာ သူမ ပြောလိုက်သည် "တံခါးလေး အခုငါကမင်းသခင် ဖြစ်နေပြီ ဒီနေရာကနေ ထွက်သွားဖို့ခေါ်ပြီး အရင်နေရာကိုပြန်ပို့ပေး"
သူမအရှေ့မှ မြင်ကွင်းသည် ပြောင်းသွားပြီး မြေအောက်ခန်းသို့ ပြန်ရောက်သွားသည်။ သို့သော် ဖန်အခေါင်းမှလွဲပြီး လူတစ်ယောက်မှ ရှိမနေပေ။
သူမသည်အခေါင်းဘေးလျှောက်လာရာ ကောင်းကင်ခွဲနတ်ဆိုးဓားမရှိ တော့သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုနေရာတွင် ဘာမှရှိမနေပေ။
ထိုအချိန်က ယူယူသည် သူမခန္ဓာကိုယ်ကိုသုံးကာ ကောင်းကင်ခွဲကို ချိပ်ပိတ်ခဲ့သောကြောင့် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ထည်မှာ ရှိမနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဖန်အခေါင်းတွင်ရှိနေသည်မှာ ကောင်းကင်ခွဲထားဖြစ် သလို သူမလည်း ဖြစ်သည်။
သူမသည် ရှီမန်ဖန်ှနင့် တခြားသူများကိုမတွေ့သောအခါ ပတ်ဝန်းကျင် ကို အာရုံခံလိုက်ပြီး ချက်ချင်းပင် သူတို့ရှိသည့်နေရာကို သိလိုက်သည်။
သူမသည် မြေအောက်ခန်းမှထွက်ရာ ရှီမန်ဖန်နှင့် တခြားသူများ အိမ်ထဲ တွင်ရှိနေသည်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ သူမ ထွက်လာသည်ကို မြင်သည်နှင့် သူချက်ချင်းပင် ပြေးလာသည်။
"ဘယ်တွေသွားနေတာလဲ စိုးရိမ်လွန်းလို့သေတော့မယ်"
"ငါအဆင်ပြေပါတယ်"
ကုန်ရှန်ယိနှင့် ဟန့်မြောင်ရွှမ်တို့သည် သူတို့ပြောသောစကားများ ကိုကြားသောအခါ ချက်ချင်းပင် ပြေးလာကြသည်။
"ဂျူနီယာမောင်လေး အဆင်ပြေရဲ့လား" ဟန့်မြောင်ရွှမ် လျှောက်လာ ကာ သူမ အဆင်ပြေရဲ့ လားဟု နှစ်ခါပြန်ကြည့်လေသည်။ ထိုအချိန်မှသာ သူမ စိတ်အေးသွားလေသည်။
"စီနီယာအစ်မ ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ်"
"အဆင်ပြေတယ်ဟုတ်လား အဝတ်တွေတောင်လဲလာတာကို ဘယ်လို လုပ် အဆင်ပြေတယ် ဖြစ်ရမှာလဲ" ဟန့်မြောင်ရွှမ်ပြောလေသည် "ဘယ်တွေ သွားနေတာလဲ၊ မြေအောက်ခန်းကနေ ဘယ်လို ဖြစ်ပြီး ရုတ်တရက်ပျောက် သွားတာလဲ"
"ဟုတ်တယ် မင်းရုတ်တရက်ပျောက်သွားတာကို မြင်လိုက်တော့လန့် သွားကြတာ အဲတုန်းက ငါတို့က လှုပ်မရတော့ စိုးရိမ်လို့သေတော့မှာပဲ"
"ဂျူနီယာညီလေး ဘယ်တွေသွားနေတာလဲ" စူးရှောင်ရှောင်မေး လေသည်။
"ထင်ယောင်ထင်မှားတစ်ခုထဲ ရောက်သွားတာဖြစ်လောက်တယ်...."
ရှီမာယူယူသည် ဖြစ်ပျက်သမျှကို ရှင်းပြသည်။ သူမသည် ယူယူ၏ အကြောင်းများကို အဝေးမှ မြင်ရပုံကိုသာရှင်းပြသည်။ နောက်ပိုင်းအဇူရာနှင့် တွေ့ခဲ့သည်ကို မပြောတော့ပေ။
သူမပြောစကားများကို ကုန်ရှန်ယိကြားသောအခါ ရင်ဘတ်ကိုလက်ဖြင့် ဖိပြီး အော်လေသည် "ဘုရားရေ ယူယူက တကယ်ပဲ ရှေးခေတ် အချစ်ဇာတ်လမ်းကို မျက်လုံးနဲ့ကိုယ်တိုင်မြင်ခဲ့ရတာလား ဒဏ္ဍာရီဆန်လိုက် တာ"
"အဇူရာဧကရာဇ်ကိုမြင်ခဲ့လား"
"မြင်ခဲ့တယ်" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည် "သူကလည်း ထင်ယောင် ထင်မှားထဲမှာရှိနေတော့ သူ့ကိုလည်းတွေ့တယ်"
"သူကဘယ်လိုလူမျိုးလဲ၊ ဧကရာဇ်လေ မင်းတကယ်ပဲ ဧကရာဇ်နဲ့ တွေ့ ခဲ့တာပဲ၊ သူလည်း ငါတို့လိုပဲလား သူ့ရောင်ဝါကဘယ်လိုလဲ" ဟန့်မြောင်ရွှမ် သည် သူမလက်အားဆုပ်ကိုင်ကာ စိတ်လှုပ်ရှားရင်း မေးလေ သည်။
"ကျွန်တော်တွေ့တုန်းက သူကဧကရာဇ်မဖြစ်သေးဘူး၊ အဲတော့သူ့မှာ ဧကရာဇ်ရောင်ဝါမရှိသေးဘူး" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည် "ဒါပေမဲ့ တစ်ခုတော့သေချာတယ်၊ သူက အခုကျွန်တော်တို့လိုပုံပဲ။ မျက်လုံးနှစ်လုံး နှာခေါင်းတစ်ခု ပါးစပ်တစ်ခုနဲ့"
"ဘာလို့လဲ မင်းပဲမြင်ရပြီး ငါတို့ကဘာလို့မမြင်ရတာလဲ" ဟန့်မြောင်ရွှမ် သက်ပြင်းချလေသည် "ငါတို့လည်းမြင်ရရင်ကောင်းမှာပဲ၊ ဧကရာဇ်ရဲ့ အံ့ဖွယ်ချီကို တွေ့ကြုံဖူးသွားတာပေါ့၊ ငါတို့လည်း ဧကရာဇ်ဖြစ်လာနိုင်တာပဲ"
ရှီမာယူယူသည် ထိုရူးသွပ်သောလူကိုရှင်းမပြချင်တော့ပေ။ ထို့ကြောင့် သူမသည် ရှီမန်ဖန်နှင့် တခြားသူများဘက်လှည့်ကာ မေးလိုက်သည် "ငါပျောက်သွားတာဘယ်လောက်ကြာလဲ"
"၁၀ရက်ကျော်" ရှီမန်ဖန် ပြန်ဖြေလေသည်။
၁၀ရက်ကျော်...
သူတို့ သင်္ချိုင်းအတွင်းကုန်ဆုံးခဲ့သည့်ရက်များကိုပါတွက်ကြည့်လျှင် သူတို့သည် ထိုနေရာသို့ ရောက်နေသည်မှာ တစ်လရှိပြီဖြစ်သည်။
"ငါတို့ဒီနေရာကို ရောက်နေတာကြာပြီလို့မထင်ဘူးလား" သူမ သက်ပြင်းချလိုက်သည် "အခု ထွက်သွားမယ်ဆိုရင်တောင် စီနီယာ အစ်ကိုကြီးကသွားလောက်ပြီ၊ ကောင်းကင်ခွဲကိုယူပြီး အပြင်ပိုင်း ဒေသကနေ ထွက်သွားလောက်ပြီ"
"သူသေချာပေါက် အပြင်ပိုင်းဒေသကထွက်သွားပြီ" ဟန့်မြောင်ရွှမ် ပြောလေသည် "သူအတွင်းပိုင်းဒေသကိုသွားပြီး ကောင်းကင်ခွဲကို ပေးပြီး လောက်ပြီ"
"အခု ကောင်းကင်ခွဲပြန်ပေါ်လာပြီ ထပ်ပြီးသွေးကြောင်းစီးတော့မယ်" စူးရှောင်ရှောင်သည် ကျန်းကျူကျိလုပ်ခဲ့သည်အရာကို မကျေနပ်နိုင်သေးပေ။
"ယူသွားပြီးပြီဆိုမှတော့ စိတ်ညစ်နေလည်းအပိုပဲ ကျွန်တော်တို့ ပထမ ဦးစားပေးက ဂိုဏ်းကိုပြန်ပြီး ကောင်းကင်ခွဲအကြောင်းကိုပြောပြရမယ်" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ် ငါတို့သွားရမယ်" ဟန့်မြောင်ရွှမ် ပြောလိုက်သည် "ဒါပေမဲ့ ငါတို့ နယ်နိမိတ်ခွဲ အဆောင်ယူခဲ့ကြလား"
အားလုံးသည် ခေါင်းရမ်းလိုက်ကြသည်။
"နယ်နိမိတ်ခွဲအဆောင်မရှိပဲနဲ့ ဒီလောကအသေးကနေဘယ်လိုထွက်မှာလဲ"
"ကျွန်တော်လုပ်တယ်" ရှီမာယူယူသည် တံခါးအသေးကိုထုတ်လိုက်ရာ ကုန်ရှန်ယိနှင့် ဟန်မြောင်ရွှမ်တို့ စိတ်ဝင်စားသွားကြသည်။