xxx.
Cold. Fear. And shivers. Those are mixed emotions when I saw someone bleeding so much! I-I don't know what to react, pero sobrang sakit sa dibdib. Sobrang sakit, sobrang nakakapang hina.
"N-No!" I cried.
Agad akong gumapang papunta sakaniya. No! No! He can't be dead! Hindi siya pwedeng mamatay! Hinawakan ko ang ulo niya, he's bleeding too much! Nahawakan ko ang dugo mula sa ulo niya, tinapik tapik ko ang pisngi nito. What should I do now?
"Call the ambulance!" sigaw ko sa mga nanonood. "No, please huwag!" sambit ko.
All this time, siya lang ang naging sandalan ko, siya lang ang naging kasama ko, siya lang ang sumuporta sa akin at naging comfort ko. And now he's the one to save me from dying?
"Yeonjun..." banggit ko sa pangalan niya.
Mabilis na dumating ang ambulansya at agad na isinakay si Jun doon, sumama na rin ako at hinawakan ang nanlalamig na niyang mga kamay.
Please, please hold on.
Pinasok agad siya sa Emergency Room, doon ko tinext si Tita. I don't know how to explain everything to her. Nanginginig akong nagtipa ng mensahe sakaniya.
To: Tita
Tita, nasa hospital po kami ni Yeonjun.
Will she get mad of me? Kasalanan ko lahat ng ito! Kung tumitingin sana ako sa dinadaanan ko hindi sana nangyari ito. Hindi matigil ang pagtulo ng luha ko, am I a black sheep? Bakit lagi nalang mga mahalaga sakin ang nasasaktan?
Dumating si Tita, at doon ko pinaliwanag ang lahat. I was ready for her to slap me but she didn't, umiiyak siyang yinakap ako.
"Shh, Yeonjun will be fine. He's strong."
"He lied tita! He said nasa Toduro pa siya, pero naghihintay na pala siya sa labas ng school. Edi sana hindi muna ako umalis kung nandoon pa siya!" I cried.
Panay ang awat sa akin ni Tita, I know that he's worried about her son too. Hanggang ngayon ay wala pa rin kaming balita dahil hindi pa lumalabas ang doctor. I'm very worried, kasalanan ko lahat ng ito.
After several hours ay lumabas na ang doctor, sa Emergency Room nalang daw nila tinahi ang sugat sa ulo ni Jun. Good thing daw at hindi nabasag ang mga buto nito sa ulo kung hindi ay baka daw hindi na umabot pa si Jun sa hospital.
I was crying all night long, at nang kumalma ako ay nagpaalam muna saglit si Tita na kukuha ng mga gamit at isasama si Terry, dadaanan muna nila daw si Nanay para ipagpaalam ako. Ako muna ang nagbantay kay Yeonjun hanggang sa mailipat sya ng kwarto.
Hospitals are traumatizing me, dahil baka mamaya ay mahal nanaman ang ibayad dito. Magang maga nanaman ulit ang mga mata ko, umupo ako sa gilid ni Yeonjun saka unti-unting nagpalamon ng antok.
I can still see his bloods on my hands. The noises of all people gossiping what happened and the judging faces of them. Bakit hindi nalang kami tulungan? Bakit hindi nalang sila tumawag ng ambulansya? I can feel Yeonjun's pain, panay ang daing niya.
"K-Karen, bakit mo nagawa sa akin 'to?"
After Yeonjun said that, I realized that I was holding a knife na naka saksak sakaniya. I shouted because of the huge shocked.
"Aaahhh!"
"Karen! Karen! Wake up!"
Napabangon ako saka hinabol ang paghinga ko, tears are falling from my eyes at feeling ko kanina pa ako umiiyak. Nakaupo na ngayon sa kama si Yeonjun habamg may benda ang ulo nito.
"You're dreaming." aniya.
I hugged him pero hindi ako pinatamaan ang parte kung saan siya natahi, I cried silently on his shoulder saka yinakap pa sya ng mahigpit.
I don't wanna lose the only person and the last man I trust.
Bumaba ako para salubungin sina Tita, may dala narin silang almusal ni Terry. Uuwi na sana ako para makapag almusal pero sabi ni Tita ay sabayan kona sila. Pumasok parin ako after kumain, nagpaalam akong babalik after class kaya naman tinaasan ako ng kilay ni Yeonjun.
"I'll take care today, I promise." sabi ko.
Tinext niya rin si Steve para ipaalam na hindi sya makakapasok dahil nasa hospital siya. And his friends called him, bago ako umalis.
Nag doble ingat ako sa araw na 'to, pero pre-occupied parin ang utak ko. I know na may meaning ang panaginip kong iyon. Ako nga ba talaga ang dahilan kung bakit naaksidente si Yeonjun? Malamang tanga, kung tinitignan mo dinadaanan mo hindi ka sana niya iniligtas, di sana siya an hospital.
Jay blocked my way. "Karen, let's talk." aniya.
Hindi ko siya pinansin at nagdire-diretso lang ako. Hinawakan niya ang kamay ko na siyang kinagalit ko, "Ano ba?!"
"Please, please let's talk."
"No." sagot ko akmang aalis na pero hinigit niya ulit ako. "Bitawan mo ako! Pagkatapos ng lahat ng saya na binigay mo sa akin, pinagpustahan niyo lang pala ako?" pag uumpisa ko. "Mga mukha kayong pera! Manggagamit ng tao!" I cried. "I've been alone since lumipat ako dito sa school niyo, kayo ang unang taong napalapit sa akin, but you betrayed me. And now, chasing me huh?"
"Karen, it's not that-"
"Napakalaki ko nalang na tanga para maniwala pa sayo!"
"Let me finish first please!" sigaw niya pabalik. Ayoko, I don't want to hear your side. No! "I'm sorry...I'm sorry if we really did played you. But swear, we didn't mean-"
"And that's a bullsht!" di ko napagilan ang sarili kong mapamura. Naiiyak nanaman ako, doble doble nalang na sakit ang nararamdaman ko. "Palagay niyo masayang maglaro ng feelings ng isang tao? Well, nagkakamali kayo. Kilala mo iyong si Yeonjun diba? Ayun! Nasa hospital, bakit? Kasi kasalanan ko! Kasi tanga ako! Nasaktan ulit ako sa katangahan ko! Now tell me, why am I always hurting huh?"
Grabe, akala ko nagbago na ako pero hindi pa pala. I am still the weak Karen they knew. Akala ba nila na madali para saking dibdibin lahat ng problema na kinakaharap ko? Bakit nagsabay sabay pa?
"I-I know, I'm sorry." aniya.
As a soft-hearted person, gusto ko siyang patawarin na at the same time ay hindi. Sino ba ako para hindi magpatawad? Nagkakamali din akong tao, at sino naman ako para magpatawad kung niloko nila ako't isang biktima rin? Nakakasakit ng ulo, at nakakatakot pumili ng desisyon na padalos dalos.