O günün üzerinden iki gün geçmişti.
Albus o sabah başka bir kötü rüyadan uyandı, aynısı önceki iki gece onu rahatsız etmişti. Ariana'nın çığlıkları, Gellert'in gözlerinin uğursuz bir hal alması, bağırışları ve ardından onu her zaman uyandıran dayanılmaz bir burukluk hissi, üzücü olayların kafa karıştırıcı bir kargaşasıydı.
Yatakta doğrulup alnındaki soğuk teri sildi. Bu kabus ne anlama geliyordu? Bir şey mi olacaktı? Ve eğer öyleyse, neydi? Albus bu rahatsız edici düşünceyi kafasından kovdu ve sessizce giyindi. Olacağını düşünmek için gerçek bir neden yoksa, böyle üzücü bir şey üzerinde durup üzülmek için hiçbir neden yoktu.
Albus mutfağa girdiğinde, Aberforth'u değil, Gellert'i orada otururken buldu. "Burada ne yapıyorsun?" Albus şaşırarak sordu. Gellert başını kaldırıp omuz silkti. "Seni görmek istedim. Sadece endişeliyim."
"Ne oldu?"
"Ben... bilmiyorum. Sadece nedense gergin hissediyorum. Ne demek istediğimi anlıyor musun?"
"Ne demek istediğini tam olarak anlıyorum. Ben de endişeleniyorum, sebepsiz yere. Garip."
Gellert, doğrudan Albus'un gözlerinin içine baktı. Albus bunu yaptığında kendini hep rahatsız hissederdi.
"Bir an önce kaçmalıyız, dünyayı dolaşmaya başlayalım. Ne dersin?" dedi Gellert beklentiyle. Albus hafifçe kıpırdandı.
"Ben - yapamam. Ariana'ya bakmak için evde kalacağıma söz verdim. Ne kadar istesem de öylece gidemem."
Gellert cevap veremeden Aberforth odaya daldı. İkisini görünce birden durdu.
Albus, Gellert'e sivri bir bakış attı. "Gitmeliyiz, sen istemiyorsun-"
"Oh hayır." dedi Aberforth. "Hiçbir yere gitmiyorsun. Bak, bundan bıktım. Albus, benimle gel de planlarının asıl kurbanının kim olduğunu gör."
Bunun üzerine döndü ve merdivenlerden bodrum katına indi. Şaşıran Albus onu takip etti, Gellert de hemen arkasından gitti.
Ariana'nın odasına ulaştıklarında Aberforth durdu ve Albus ile Gellert'e dik dik baktı. Ariana -zavallı ruh- uysalca durdu ve parmak uçlarında ağabeyine yaklaştı.
"Bu yeterince uzun süredir devam ediyor," diye homurdandı Aberforth. "Sen 'ÇOĞUNLUĞUN iyiliği' için planlar yapmaya giderken, bakmaya yemin ettiğin zavallı kız kardeşin ihmal edilmiş. Sen ve Gellert planlar yaparken, geriye kalan tek aileni unutmuşsun! Şimdi pes edip vazgeçsen iyi olur Albus, Ariana'yı kıpırdatamazsın, onun uygun bir durumda olmadığını biliyorsun; sen ve Gellert nereye gitmek istiyorsanız, ona akıllıca konuşmalar yaparak onu yanınıza alamazsın. Vazgeç. Arkadaşın-" Gellert'e kötü bir bakış attı, "- canı ne isterse onu yapabilir, ama sen, senin bakmakla yükümlü olduğun ailen var. üstleneceğini söyledin. Hiçbir yere ayrılamazsın."
Albus buna ne diyeceğini bilemedi. Aberforth, Albus'un düşündüğünden çok daha fazla konuşma duymuştu. Ama daha bir cevap vermeye kalkışamadan Gellert, sesinde Albus'un daha önce hiç duymadığı bir tehditle konuştu.
"Kardeşinle böyle konuşma, seni aptal küçük çocuk.Kardeşinle benim aramıza girmeye cüret etme. Biz daha iyi bir dünya kurmaya çalışıyoruz. Anlamıyor musun? Ariana? dünyayı değiştirdiğimizde saklanmak zorunda kalmayacak. Büyücüler saklandıkları yerden çıktıktan ve Muggle'lar yerlerini öğrendikten sonra özgür olabilir, yerin üstünde istediği gibi yürümekte özgür olabilir!"
Albus şok içinde ikisinin arasında durdu. Gellert'e döndü. "Ama bu Muggle'ların da iyiliği için, değil mi? Bunu bizim kadar onlara da yarar sağlamak için yapıyoruz?"
Gellert dalgın dalgın, "Evet, elbette Albus," dedi.
Aberforth tekrar Albus'a döndü. "Onun tarafını tutmaya çalıştığına ve hala kardeşimle aynı kişi olduğuna inanamıyorum. Bazen biraz kafayı yemiş gibi olsan da, ama en azından iyi niyetli görünüyordun. Şimdi, Onunla haftalar geçirdin ve tanımadığım birine döndün Sen de onun kadar hasta ve sapkındın. Bana yalan söyleme, yokmuş gibi davranmaya çalışma, yapma, Arkadaşlıktan çok farklı, gerçek ilişkinin ne olduğunu bilmediğimi sanma. Bu benim tanıdığım Albus değil. Bu benim kardeşim değil!"
Bu Albus için çok fazlaydı. Ama yine, karşılık veremeden Gellert konuştu.
"Elbette anlamazsın," diye hırladı Gellert, sesi artık açıkça bir şekilde zehirliydi, "kardeşin ve ben çoğu arkadaşla aynı olmayabiliriz, ama bu onu daha az insan kılmaz. Küçücük zihnini, bizim için de herkes için de bu kadar önemli olabilecek bir konunun,gerçeğinin etrafında toplayamazsın. Hayır, çünkü beni Albus'un davranışının sebebi olarak ortaya çıkarmalısın, her şeyi yanlış yapan kişi olarak değil mi?."
Bu duruma rağmen, Albus, Gellert'in onun için böyle ayağa kalktığını duyunca küçük bir gurur dalgası hissetti.
Ama sonra Aberforth, yüzünde öfke ile, asasını çekti. Hemen hemen bir saniye sonra, Gellert kendi asasını çıkardı, gözleri kapkaranlık ve uğursuzdu.
Albus'un yüreği korkunç bir sarsıntı içindeydi, ama harekete geçemeden Gellert asasını Aberforth'a doğrultmuş ve "Crucio" demişti.
Aberforth çığlık attı.
Albus korkunun vücudunu kapladığını hissetti. Bu olmuyordu. Bu olamazdı. Kardeşi Aberforth'a Cruciatus Laneti'ni kullanan Gellert' değildi. kardeşinin çığlık atıp yerde kıvranmasını izlerken, kendini yere kök salmış hissetti, hareket edemedi. Birden sonunda sesini buldu.
"Dur!" ağlamıştı.
Gellert şaşırarak başını kaldırdı ve Aberforth'un çığlığı kesildi.
"Lütfen Gellert," diye yalvardı Albus, "kardeşime zarar verme."
Gellert, Albus'a baktı. "Bunu hak ediyor. Şimdi arkama geç Albus. İşler karışabilir."
Ve asasını tekrar kaldırdı. Tekrar çığlık atarak yere düşen Aberforth'a doğrulttu. Albus ne yapacağını bilmiyordu. Kardeşi ve sevgilisi arasında sıkışıp kalmış, umutsuzca ortada mahsur kalmıştı. Gellert'e yalvardı ama bir faydası olmadı. Albus'un daha önce hiç görmediği ama bir şekilde orada olduğunu her zaman bildiği bir tür karanlık gözlerine yerleşmişti. Ariana acınası bir şekilde ağlıyordu, "Dur, dur!"
Sonra Albus bir adım öne çıkarak Gellert'in saldırdığı kardeşinin önüne geçti. Gellert büyüyü bozmadan, yüzünde dehşet dolu bir ifadeyle geri tökezlemeden önce, dayanılmaz bir acıyla kısa bir spazm yaşadı,albus. "Albus!, neden bunu yaptın!?"
"Yapmak zorunda olduğum şeyi," diye yanıtladı Albus, tüm vücudu titriyor olsa da sakince.
Gellert başını uyarırcasına salladı. "Albus..."
Albus'un gözleri tekrar yalvarır gibi oldu. "Lütfen Gellert. Lütfen dur. Onlara zarar verme. Beni kır, onun yerine beni kır."
Ama Gellert daha da sinirlendi. "Yapamam ve yapmayacağım, Albus! Her zaman önümüzde duran insanlar olacak! Onlarla savaşmaya hazır değilsen-"
Bu sefer Aberforth araya girdi. "Kal burada, Albus. Bırak onu"
Ve onu ustalıkla geri gönderen Gellert'e bir büyü fırlattı. Ardından bir düello başladı. Albus yine aralarında mahsur kaldı. Kardeşi ve sevgilisi kavga ediyordu. Şimdi Albus hangi tarafta olduğuna karar vermek zorundaydı. Ama Gellert ile savaşamazdı; avucunun içindeki yara izi karıncalandı. Ve bu lanetin önüne bir an olsun daha çıkarsa ona pahalıya mal olacaktı, bunu hissedebiliyordu. Patlamalar, bağırmalar ve bir çığlık vardı. Gellert, Cruciatus Laneti'ni Ariana'ya vurmuştu. Aberforth öfkeyle bağırdı ve onunla savaşmak için geri dönen Gellert'e her türlü büyüyü ateşledi.
Ariana hıçkıra hıçkıra ağlayarak ayağa kalktı. "Dur. -dur..." diye mırıldandı. Etrafında bir tür karanlık sis oluşmaya başlamıştı. Ancak bunu sadece Albus fark etti; diğerleri savaşmakla çok meşguldü. Albus, "Dur!" diye bağırdı.
Ama dikkate almadılar. Odayı duman kaplıyordu ve renkli ışık jetleri uçmaya devam ediyordu. Albus, içlerinden birine vurup dövüşü durdurmayı umarak, dumana vücudu bağlayan bir uğursuzluk getirdi. Duvarlardan sıçrayan büyüler vardı, bu yüzden Albus hepsini saptırmak için bir kalkan büyüsü yapmak zorunda kaldı. Kafasının üzerinde bir sersemletme büyüsü vızıldadı, Aberforth ile Gellert'in dövüştüğünü düşündüğü yerin arasına bir kalkan büyüsü yaptı. O kadar çok kaos vardı ki, doğru dürüst düşünemiyordu. Ariana'nın hıçkırıklarını ve ardından sessiz bir çatırtı ve tıslama duyabiliyordu. Ariana'nın büyüsü kontrolden çıkıyordu ama Aberforth, Gellert'le savaşmaya kendini fazla kaptırmıştı.
"Kes şunu, Gellert!" Albus çaresizce ağladı. Canını yakmak için değil, Gellert'in hareketlerini yavaşlatmak için bir büyü yaptı. Ama kaçırdı. Bunu durdurmanın bir yolu yoktu. Kimse durmuyordu. Sisin içine büyüler yapmaya devam etti ve birinin hedefine ulaşması için dua etti.
Sonra aniden, Ariana son bir "lütfen..." dedi, sanki vurulmuş gibi nefesini kestiğini duymadan önce. Bir ışık parlaması oldu, ardından bir karanlık dalgası hepsini yere devirdi. Duman yavaşça dağıldı ve hepsi öksürerek ayağa kalktı.
Sonra ilk Albus gördü.
Ariana, solgun ve narin bir halde, yerde hareketsiz ve ölü yatıyordu.
dünyası başına yıkılmıştı.
Aberforth tökezledi. Yavaşça Ariana'ya doğru ilerledi ve yanına çöktü. Nabzını kontrol etti, "hayır..." diye mırıldandı, sonra tekrar, "HAYIR!"
Ve sonra çığlık attı. Albus'un şimdiye kadar duyduğu en umutsuz, kırık çığlık. Bir keder, öfke ve acı çığlığı, her şeyin ötesinde bir acı. Oğlan kendini kız kardeşinin çelimsiz cesedinin üzerine attı, kendi bedeni hıçkırıklarla inliyordu. "Uyan Ariana...u-uyan..."
Albus orada donmuş, şoktan uyuşmuş halde duruyordu. Ne yapacağından emin değildi.
Sonra, gözünün köşesindeki hareketlenme onu şimdiki zamana geri döndürdü. Gellert sessizce merdivenlerden yukarı çıkıyordu.
Albus bir anlık kararla onu takip etmeye karar verdi. Gellert kapıdaydı, eli kapı kolundaydı, Albus merdivenlerin tepesine ulaşıp "bekle!" diye seslendi.
Gellert döndü, yüzü ifadesiz bir maske gibiydi ve doğruca Albus'a baktı.
Albus kekeledi. "N-şimdi nereye gidiyorsun?"
Gellert içini çekti. "Uzağa. Uzağa. Yadigarlar arayışımıza devam edelim" Albus'a tekrar bakarken yüzü biraz değişti, gözleri tuhaflaştı. "Bana katıl. Artık kaçabiliriz; önümüzde hiçbir engel yok. Her zaman planladığımız gibi, Yadigarları birlikte bulabiliriz."
Gellert öne doğru bir adım attı, eli hafifçe eline uzandı. Albus, onu almak, Gellert'le kaçmak için, perişan kardeşini ve ölü kız kardeşini terk etmek istemesinden tiksindi. 'Ölü kız kardeş.'
Ve buna sen sebep olmuş olabilirsin.
Kendinden iğreniyordu çünkü neredeyse evet diyordu. Ama bunun yerine sessizce, "Gellert, kız kardeşimi öldüren büyüyü kimin yaptığını gördün mü?" dedi.
Gellert ileriye doğru bir adım daha attı. "Albus-"
"Ariana'yı kimin öldürdüğünü gördün mü"? Albus hafifçe titrese de sesi biraz daha güçlü bir şekilde tekrarladı.
Gellert sessizce içini çekerek elini biraz daha uzattı. "...Lütfen, sadece benimle gel."
Albus bir adım geri çekildi ve başını salladı. Gellert'in yakışıklı yüzünde kaybolmadan önce kısa bir şok dalgası geçti. "Ah. Tamam o zaman."
Ve arkasını dönüp kapıyı açtı, patikadan uzaklaşırken rüzgarda savrulmasına izin verdi bedeninin.
Albus yavaşça kapıya gitti ve kapıyı sessizce kapattı. "...hoşçakal Gellert," diye mırıldandı kapalı kapıya, sözcükler boğazında düğümlenirken.
Ve Gellert geldiği gibi gitmişti. Sonra , Albus'un kederi başladı. Kız kardeşi ölmüştü ve onu öldürmüş olabilirdi.
Umarım beğenmişsinizdir ama ben beğenmedim. Bu hikâyenin böyle olacağını çok önceden biliyordum ama her hatırladığımda kötü oluyorum.
Oy ve yorum atmayı unutmayın. Kendinize iyi bakın.