(unicode)
" အ့ "
ကျောပြင်နှင့်နံရံမိတ်ဆက်သွားမှုကြောင့် ကဗွီးအသံလေးပါ ထွက်မိသည်။ နံရံဆီ ဖိကပ်ထားပြီး ဆေးသားတင်ထားသောနှုတ်ခမ်းရဲရဲအား စုပ်ယူနမ်းရှိုက်လိုက်လျှင် အလိုက်သင့်လေးတုံ့ပြန်လာပေသည်။
" ပြွတ် ပြွတ်...ပကျွတ်..."
နှုတ်ခမ်းသားတို့အား အပိုင်သိမ်းနေသူကို ပြန် တွယ်ဖက်ထားလိုက်သည်။ တွယ်ဖက်လာသူကြောင့် ဂျိုးဇက်နမ်းနေရင်းမှ ပြုံးမိ၏။ လက်တို့ကိုအောက်ဘက်ဆီ ဦးတည်လိုက်သည်။ ပေါင်သားများကိုပွတ်သပ်လျက် အပေါ်ဘက်သို့
တရွေ့ရွေ့ဆန်တတ်လာလိုက်လျှင် တားမြစ်
လာသည့် လက်ကလေး။ ထိုလက်လေးအား
ဦးခေါင်းထက်မြှောက်ကိုင်လိုက်ပြီး တဖြည်း ဖြည်းအထက်ပိုင်းသို့ ဦးတည်လိုက်သည်။
" အာ...အင်...အင့်..."
ကဗွီး၏အသက်ရှုနှုန်းတို့ တိုးလာသည်။ ရင်ဘတ်သည်လည်း ဖောင်းလိုက်၊ ပိန်လိုက် ဖြစ်နေရပြီးပွတ်သပ်ဆဲလက်တို့ကြောင့် ရင်တဒိတ်ဒိတ်ဖြင့် ခံစားနေမိသည်။
နမ်းရှိုက်မှုတို့ကိုရပ်နား၍ ကဗွီးမျက်နှာလေးကို
ကြည်လိုက်လျှင် မျက်လုံးလေးမှာ ရီဝေနေပေသည်။ တောင်းဆိုနေဟန်အကြည်ကို တွေ့လိုက်ရ၍ နှုတ်ခမ်းတို့အားပြန်ကပ်စေလိုက်၍ ခရီးဆက်လိုက်သည်။ အနမ်းတို့အား ကျွမ်းကျင်စွာဦးဆောင်နေသည် ဂျိုးဇက်၏ခါးထက်သို့ ခြေထောက်တစ်ချောင်းကို ခွလိုက်ပြီး ထိုမှ နောက်တစ်ချောင်း...
" ပြွတ်...ပကျွတ်...ပြွတ်...ပြွတ်...အင့်...အင့်..အ့ "
လည်တိုင်အားခဲနေသူကို တိုးဖက်ထားမိသည်။ ထိုသူလက်တို့က တင်သားတွေဆီ ဦးတည်လာပြန်သည်။ အနမ်းတို့အားမရပ်စေဘဲ အနီးရှိ
ကုတင်ဆီလျှောက်သွား၍ နှစ်ယောက်လုံးထပ် လျက်ဖြင့် လှဲ့ချလိုက်သည်။
" ကဗွီး "
" အင်း..."
" ဒေါင်းမာန်ကို ချစ်သွားလို့မဖြစ်ဘူးနော် "
"......."
" ကြားလား ! ဖြန်း ! "
" အင်း အင်း အင်း "
နာကျင်သွားသော ပါးပြင်အားအုပ်ကိုင်ပြီး အမြန်အဖြေပေးမိသည်။
" လိမ္မာတယ် "
ပါးပြင်းအားအသာအုပ်ကိုင်၍ ဆိုလာပြန်သည်။
.............
" မဟုတ်မှ ဇန်ကိုသဘောကျနေမိတာလား "
ထိုအမေးကို လူထင်ကျော်အကြိမ်ကြိမ် မှန်ကြည့်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပြန်မေးမိနေပေသည်။ အဖြေကတော့ တိတိကျကျ ထွက်မလာခဲ့။ ဇန် ၏နှုတ်ခမ်းချွန်ချွန်လေးကို အချိန်တိုင်းနီးပါး သတိရမိနေ၏။ စားလည်း ပေါ်လာ၊ အိပ်လည်း ပေါ်လာ၏။ ထိုပြင့် အမျိုးမျိုးသောအခြေနေတို့မှာလည်း နှုတ်ခမ်းချွန်လေးမှာ ပေါ်လာတတ်ပေသည်။
တစ်ပတ်ရှိပြီး။ ဇန်နှင့် ထပ်မတွေ့ဖြစ်သည်မှာ တစ်ပတ်ပြည့်နေပြီး။ သို့သော် အတွေးထဲ၌
ဇန်နှုတ်ခမ်းချွန်လေးကိုတော့ နေ့တိုင်းမြင်ယောင်နေမိ၏။ မနေ့က ကောင်မလေးနှင့် ချိန်းတွေ့ချိန်မှာလည်း ပြသာနာတတ်ခဲ့လေ၏။ အခြားမဟုတ် ဘေးမှာအတူထိုင်နေသူကို ဇန်အဖြစ်မြင်မိနေ၍ နာမည်မှားမိရာမှ လမ်းခွဲလုအထိ ဖြစ်ခဲ့၏။ ထိုအတွက် ထွေထွေထူးထူးမခံစားရဘဲ ဇန်အားအ ခြားသူက အပိုင်သိမ်းသွားမည်ဟူသော အတွေးကို တွေးမိသည်နှင့် ရင်ထဲမကောင်းတော့။
" ထမင်းစားမယ် ငြိမ်းချမ်း၊ လာစားတော့ "
မနက်တည်းကရောက်နေပြီး ဂိမ်းဆော့နေသူကို ထမင်းထစားရန် လှုံ့ဆော်လိုက်သည်။
" အေး၊ ဘာနဲ့လဲ "
ထမင်းစားရန်အတွက်စားပွဲထက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ထမင်းနဲ့တူတာ ဘာမှမတွေ့ရ။
" သော်လင်း ထမင်းရော "
" မရှိဘူး။ ခေါက်ဆွဲပြုတ်ထားပေးတယ်လေ "
" မင်းလည်းနော်၊ ခေါက်ဆွဲပြုတ် လာစားခေါ်လိုက်ရင်ပြီးရောကိုး။ ထမင်းလာစားလေး ဘာလေးနဲ့ "
" အေးပါကွာ။ ငါမှားတာပါ "
..တီးတောင်..(ဘဲလ်သံ)
" စားနေ၊ ငါသွားဖွင့်လိုက်အုန်းမယ် "
" အေး"
သော်လင်း တံခါးဖွင့်လိုက်လျှင်
" ကိုနေ့သစ် "
" နေ့လယ်စာစားပြီးပြီးလား "
အထုပ်တွေကိုမြှောက်ပြ၍ အမေးစကားဆိုလာသူကြောင့် အနည်းငယ်ပျော်သွားရ၏။
" မစားရသေးဘူး၊ ခေါက်ဆွဲပြုတ်စားနေတာ "
" မွှေးလိုက်တာ "
ကိုနေ့သစ်ဝယ်လာသော စားစရာများကို ပန်းကန်ထဲပြောင်းထည့်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်အမြန်တင်လိုက်၏။
" ဒီနေ့ ဘာနေ့မလို့လဲ "
" ဘာနေ့မှ မဟုတ်ဘူး၊ သော်လင်းက ခေါက်ဆွဲပဲ
စားနေမှာ သိနေလို့ "
" ကျေးဇူး ကိုနေ့သစ် "
" မလိုပါဘူး၊ သူငယ်ချင်းတွေပဲမလား။ ဟုတ်တယ်မလား ဇန် "
" ဟုတ်တယ် ကိုနေ့သစ် "
နေ့လယ်စာစားပြီးချိန်မှာတော့ ကိုနေသစ်ဝယ်လာခဲ့သော ပန်းသီးစိမ်းကို အလုံးလိုက်ဝါးကြ
လျက် ဧည့်ခန်းထဲမှာ အနားယူဖြစ်ကြ၏။ ကိုနေ့သစ်သည်လည်း ဖုန်းလေးပွတ်လျက် ရှိနေ၏။ ငြိမ်းချမ်းကမူ ဂိမ်းဆော့လိုက်၊ သရဲကားကြည်လိုက်ဖြင့် ရှိနေပေသည်။
" အန်တီမြ "
" လာလေ သား "
ဧည့်ခန်းဝယ်စာရင်းတွက်နေသည် ဇန်၏အမေကိုတွေ့လိုက်ရ၍ လူထင်အမေးစကားဆိုလိုက်၏။
" ဇန်အိမ်မှာရှိလား "
" မရှိဘူးကွယ်၊ မနက်တည်းက အပြင်ထွက်သွားတာပဲ "
အိမ်မှာမရှိ၍ သော်လင်းတိုက်ခန်းမှာ များလား။ ဇန်မှာ ရင်းရင်းနှီးနှီးသူငယ်ချင်းဟူ၍ သိပ်များများမရှိပေ။ ထို့ကြောင့် သော်လင်းထံ ဖုန်းဆက်
မေးလိုက်သည်။
(zawgyi)
" အ့ "
ေက်ာျပင္ႏွင့္နံရံမိတ္ဆက္သြားမႈေၾကာင့္ ကဗြီးအသံေလးပါ ထြက္မိသည္။ နံရံဆီ ဖိကပ္ထားၿပီး ေဆးသားတင္ထားေသာႏႈတ္ခမ္းရဲရဲအား စုပ္ယူနမ္းရႈိက္လိုက္လွ်င္ အလိုက္သင့္ေလးတုံ႔ျပန္လာေပသည္။
" ႁပြတ္ ႁပြတ္...ပကြၽတ္..."
ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔အား အပိုင္သိမ္းေနသူကို ျပန္ တြယ္ဖက္ထားလိုက္သည္။ တြယ္ဖက္လာသူေၾကာင့္ ဂ်ိဳးဇက္နမ္းေနရင္းမွ ၿပဳံးမိ၏။ လက္တို႔ကိုေအာက္ဘက္ဆီ ဦးတည္လိုက္သည္။ ေပါင္သားမ်ားကိုပြတ္သပ္လ်က္ အေပၚဘက္သို႔
တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ဆန္တတ္လာလိုက္လွ်င္ တားျမစ္
လာသည့္ လက္ကေလး။ ထိုလက္ေလးအား
ဦးေခါင္းထက္ေျမႇာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး တျဖည္း ျဖည္းအထက္ပိုင္းသို႔ ဦးတည္လိုက္သည္။
" အာ...အင္...အင့္..."
ကဗြီး၏အသက္ရႈႏႈန္းတို႔ တိုးလာသည္။ ရင္ဘတ္သည္လည္း ေဖာင္းလိုက္၊ ပိန္လိုက္ ျဖစ္ေနရၿပီးပြတ္သပ္ဆဲလက္တို႔ေၾကာင့္ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ျဖင့္ ခံစားေနမိသည္။
နမ္းရႈိက္မႈတို႔ကိုရပ္နား၍ ကဗြီးမ်က္ႏွာေလးကို
ၾကည္လိုက္လွ်င္ မ်က္လုံးေလးမွာ ရီေဝေနေပသည္။ ေတာင္းဆိုေနဟန္အၾကည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၍ ႏႈတ္ခမ္းတို႔အားျပန္ကပ္ေစလိုက္၍ ခရီးဆက္လိုက္သည္။ အနမ္းတို႔အား ကြၽမ္းက်င္စြာဦးေဆာင္ေနသည္ ဂ်ိဳးဇက္၏ခါးထက္သို႔ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းကို ခြလိုက္ၿပီး ထိုမွ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္း...
" ႁပြတ္...ပကြၽတ္...ႁပြတ္...ႁပြတ္...အင့္...အင့္..အ့ "
လည္တိုင္အားခဲေနသူကို တိုးဖက္ထားမိသည္။ ထိုသူလက္တို႔က တင္သားေတြဆီ ဦးတည္လာျပန္သည္။ အနမ္းတို႔အားမရပ္ေစဘဲ အနီးရွိ
ကုတင္ဆီေလွ်ာက္သြား၍ ႏွစ္ေယာက္လုံးထပ္ လ်က္ျဖင့္ လွဲ႔ခ်လိုက္သည္။
" ကဗြီး "
" အင္း..."
" ေဒါင္းမာန္ကို ခ်စ္သြားလို႔မျဖစ္ဘူးေနာ္ "
"......."
" ၾကားလား ! ျဖန္း ! "
" အင္း အင္း အင္း "
နာက်င္သြားေသာ ပါးျပင္အားအုပ္ကိုင္ၿပီး အျမန္အေျဖေပးမိသည္။
" လိမၼာတယ္ "
ပါးျပင္းအားအသာအုပ္ကိုင္၍ ဆိုလာျပန္သည္။
.............
" မဟုတ္မွ ဇန္ကိုသေဘာက်ေနမိတာလား "
ထိုအေမးကို လူထင္ေက်ာ္အႀကိမ္ႀကိမ္ မွန္ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေမးမိေနေပသည္။ အေျဖကေတာ့ တိတိက်က် ထြက္မလာခဲ့။ ဇန္ ၏ႏႈတ္ခမ္းခြၽန္ခြၽန္ေလးကို အခ်ိန္တိုင္းနီးပါး သတိရမိေန၏။ စားလည္း ေပၚလာ၊ အိပ္လည္း ေပၚလာ၏။ ထိုျပင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာအေျခေနတို႔မွာလည္း ႏႈတ္ခမ္းခြၽန္ေလးမွာ ေပၚလာတတ္ေပသည္။
တစ္ပတ္ရွိၿပီး။ ဇန္ႏွင့္ ထပ္မေတြ႕ျဖစ္သည္မွာ တစ္ပတ္ျပည့္ေနၿပီး။ သို႔ေသာ္ အေတြးထဲ၌
ဇန္ႏႈတ္ခမ္းခြၽန္ေလးကိုေတာ့ ေန႔တိုင္းျမင္ေယာင္ေနမိ၏။ မေန႔က ေကာင္မေလးႏွင့္ ခ်ိန္းေတြ႕ခ်ိန္မွာလည္း ျပသာနာတတ္ခဲ့ေလ၏။ အျခားမဟုတ္ ေဘးမွာအတူထိုင္ေနသူကို ဇန္အျဖစ္ျမင္မိေန၍ နာမည္မွားမိရာမွ လမ္းခြဲလုအထိ ျဖစ္ခဲ့၏။ ထိုအတြက္ ေထြေထြထူးထူးမခံစားရဘဲ ဇန္အားအ ျခားသူက အပိုင္သိမ္းသြားမည္ဟူေသာ အေတြးကို ေတြးမိသည္ႏွင့္ ရင္ထဲမေကာင္းေတာ့။
" ထမင္းစားမယ္ ၿငိမ္းခ်မ္း၊ လာစားေတာ့ "
မနက္တည္းကေရာက္ေနၿပီး ဂိမ္းေဆာ့ေနသူကို ထမင္းထစားရန္ လႈံ႕ေဆာ္လိုက္သည္။
" ေအး၊ ဘာနဲ႔လဲ "
ထမင္းစားရန္အတြက္စားပြဲထက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းနဲ႔တူတာ ဘာမွမေတြ႕ရ။
" ေသာ္လင္း ထမင္းေရာ "
" မရွိဘူး။ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ထားေပးတယ္ေလ "
" မင္းလည္းေနာ္၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ လာစားေခၚလိုက္ရင္ၿပီးေရာကိုး။ ထမင္းလာစားေလး ဘာေလးနဲ႔ "
" ေအးပါကြာ။ ငါမွားတာပါ "
..တီးေတာင္..(ဘဲလ္သံ)
" စားေန၊ ငါသြားဖြင့္လိုက္အုန္းမယ္ "
" ေအး"
ေသာ္လင္း တံခါးဖြင့္လိုက္လွ်င္
" ကိုေန႔သစ္ "
" ေန႔လယ္စာစားၿပီးၿပီးလား "
အထုပ္ေတြကိုေျမႇာက္ျပ၍ အေမးစကားဆိုလာသူေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေပ်ာ္သြားရ၏။
" မစားရေသးဘူး၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားေနတာ "
" ေမႊးလိုက္တာ "
ကိုေန႔သစ္ဝယ္လာေသာ စားစရာမ်ားကို ပန္းကန္ထဲေျပာင္းထည့္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚအျမန္တင္လိုက္၏။
" ဒီေန႔ ဘာေန႔မလို႔လဲ "
" ဘာေန႔မွ မဟုတ္ဘူး၊ ေသာ္လင္းက ေခါက္ဆြဲပဲ
စားေနမွာ သိေနလို႔ "
" ေက်းဇူး ကိုေန႔သစ္ "
" မလိုပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲမလား။ ဟုတ္တယ္မလား ဇန္ "
" ဟုတ္တယ္ ကိုေန႔သစ္ "
ေန႔လယ္စာစားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုေနသစ္ဝယ္လာခဲ့ေသာ ပန္းသီးစိမ္းကို အလုံးလိုက္ဝါးၾက
လ်က္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အနားယူျဖစ္ၾက၏။ ကိုေန႔သစ္သည္လည္း ဖုန္းေလးပြတ္လ်က္ ရွိေန၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းကမူ ဂိမ္းေဆာ့လိုက္၊ သရဲကားၾကည္လိုက္ျဖင့္ ရွိေနေပသည္။
" အန္တီျမ "
" လာေလ သား "
ဧည့္ခန္းဝယ္စာရင္းတြက္ေနသည္ ဇန္၏အေမကိုေတြ႕လိုက္ရ၍ လူထင္အေမးစကားဆိုလိုက္၏။
" ဇန္အိမ္မွာရွိလား "
" မရွိဘူးကြယ္၊ မနက္တည္းက အျပင္ထြက္သြားတာပဲ "
အိမ္မွာမရွိ၍ ေသာ္လင္းတိုက္ခန္းမွာ မ်ားလား။ ဇန္မွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသူငယ္ခ်င္းဟူ၍ သိပ္မ်ားမ်ားမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသာ္လင္းထံ ဖုန္းဆက္
ေမးလိုက္သည္။