𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐓𝐖𝐄𝐍𝐓𝐘-𝐄𝐈𝐆𝐇𝐓.
↞ 𝐉𝐀𝐃𝐄↠
25 Δεκεμβρίου, 1987 .
Aberdeen, Seattle.
Γαλήνη.
Μόνο έτσι μπορούσα να χαρακτηρίσω το συναίσθημα που με περιέβαλλε. Μία απαράμιλλη γαλήνη που ηρεμούσε όλα τα νεύρα του σώματός μου, διατηρούσε το μυαλό μου σε μία κατάσταση απόλυτης νιρβάνας, και μου επέτρεπε να αναπνεύσω όπως παλιά. Τότε που δεν είχα έγνοιες, άγχος ή πίεση. Είχα καιρό να αισθανθώ έτσι και οφείλω να ομολογήσω ότι η αίσθηση ήταν μοναδική. Το κρεβάτι μου φάνταζε πιο ζεστό από κάθε άλλη φορά, με αποτέλεσμα να αδυνατώ να απομακρυνθώ από κοντά του. Έτριψα τα μάτια μου, και πήρα μια βαθιά ανάσα γεμίζοντας τους πνεύμονές μου με οξυγόνο. Κοίταξα το λευκό ταβάνι, και οι ακτίνες του ηλίου που εισέρχονταν από το παράθυρο δίπλα μου δημιουργούσαν την εντύπωση ότι βρισκόμουν κάπου μαγικά.
Ηρεμία, λευκό, πληρότητα.
Μήπως είχα πεθάνει;
«Καλά Χριστούγεννα!»κι εκεί που πίστευα ότι τα είχα καταφέρει, η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε με έναν εκκωφαντικό ήχο και μέσα εισέβαλε μια ενθουσιασμένη Kat η οποία έτρεξε με φόρα κατά πάνω μου. Έπεσε με δύναμη στο κρεβάτι και σκαρφάλωσε πάνω μου, ταρακουνώντας με όπως έκανε κάθε Χριστουγεννιάτικο πρωινό.
«Καλημέρα.»ψέλλισα και άφησα ένα χασμουρητό καθώς οι φωνές της αδερφής μου ήταν υπερβολικές για το αγουροξυπνημένο μυαλό μου.
«Τι καλημέρα μωρή; Είναι Χριστούγεννα, το καταλαβαίνεις; Χρι-στού-γεν-να! Έλα, σήκω και πάμε κάτω. Η μαμά μας έχει ετοιμάσει κάτι πολύ ωραίο.»συνέχισε να με ταρακουνάει και χαμογέλασα στο παιδί που έβγαινε στην επιφάνεια όταν ενθουσιάζονταν με αυτά τα μικρά πράγματα. Κοκκίνιζαν τα μάγουλά της, γυάλιζαν τα μάτια της, κι άφηνε σε κοινή θέα εκείνο το χαμόγελο που έκρυβε χιλιάδες όνειρα και επιθυμίες. Ήταν η δεκαπεντάχρονη Kat που αγαπούσα όσο τίποτε άλλο.
«Να μαντέψω. Είσαι ξύπνια από τις δώδεκα.»κουνήθηκα ελαφρώς κι εκείνη έπιασε το μήνυμα να φύγει από πάνω μου και να με αφήσει να σηκωθώ. Έκατσα καθιστή, και φόρεσα τα γυαλιά μυωπίας μου για να μπορώ πλέον να βλέπω καθαρά.
«Εμ, εννοείται; Jade δεν υπάρχει καλύτερη γιορτή από τα Χριστούγεννα. Απορώ πως δεν ενθουσιάζεσαι όσο κι εγώ. Γλυκά, φαγητό, κλειστά σχολεία, χιόνι, γιορτινή διακόσμηση, η αλλαγή του χρόνου που πλησιάζει, είναι όλα τόσο όμορφα.»είπε και κοίταξε έξω από το παράθυρο σχεδόν συγκινημένη.
Ήθελα να της πω ότι τα Χριστούγεννα για εμένα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια εμπορική γιορτή η οποία εκτροχιάζονταν από το αληθινό νόημά της και κατέληγε σε ένα κερδοφόρο μέσο για να βγάζουν οι εταιρίες πολλά χρήματα. Πως δεν διέφερε από καμία άλλη μέρα του χρόνου. Πως με κούραζε η υποκρισία του κόσμου ότι δήθεν όλα γίνονταν σε κλίμα ευτυχίας ενώ μπορούσαμε να δείχνουμε την αγάπη στον συνάνθρωπο οποιαδήποτε ημέρα. Ότι οι σκέψεις μου πάντα αποτελούνταν από αυτοτραυματισμό και άγχος για το τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια. Όμως, παρέμεινα σιωπηλή και χαμογέλασα. Μερικά πράγματα είναι καλύτερο να τα κρατάμε για τον εαυτό μας.
«Η μαμά;»ρώτησα παρόλο που γνώριζα την απάντηση.
«Είναι στη δουλειά. Ούτε σήμερα της έδωσαν άδεια.»
«Μάλιστα.»απάντησα μονολεκτικά, φανερά απογοητευμένη που δεν θα ήταν κοντά μας.
«Πιστεύω θα έρθει νωρίτερα. Εάν δείξουν λίγη κατανόηση θα τους αφήσουν όλους να γυρίσουν πίσω στις οικογένειές τους, έτσι δεν είναι;»ρώτησε θαρρείς και κρέμονταν από τα χείλη μου για μια θετική κουβέντα, και χαμογέλασα βεβιασμένα.
«Ναι, έτσι πιστεύω κι εγώ.»είπα και για μερικά λεπτά επικράτησε αμήχανη σιωπή.
«Έλα, ας πάμε κάτω.»το χαμόγελο απλώθηκε ξανά στο φωτεινό της πρόσωπο και ξεκίνησα να στρώνω το κρεβάτι μου γιατί ποτέ δεν μου άρεσε να επικρατεί ακαταστασία. Φόρεσα μια χνουδωτή ρόμπα για να προστατευτώ από το αφόρητο κρύο, και ακολούθησα την αδερφή μου προς το σαλόνι. Κατεβήκαμε τις σκάλες σαν μικρά παιδιά, και σταθήκαμε κάτω από το ψηλό δέντρο που κοσμούσε το σαλόνι μας με τον πιο παραδοσιακό αλλά συγχρόνως διαχρονικό τρόπο.
Απ'ότι φαίνονταν η μαμά θα το είχε στολίσει την τελευταία στιγμή. Όσο εμείς θα κοιμόμασταν το προηγούμενο βράδυ. Τις τελευταίες χρονιές δεν κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια στη διακόσμηση του σπιτιού για τα Χριστούγεννα. Ειδικά το 1983, τη χρονιά που έφυγε ο μπαμπάς. Όχι μόνο δεν στολίστηκε τίποτα απολύτως, γεγονός που μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό από άποψη σεβασμού στη μνήμη του, αλλά εγώ και η μαμά φορέσαμε μαύρα ρούχα για έναν ολόκληρο χρόνο. Υποθέτω πως ποτέ δεν σταματήσαμε να τα φοράμε, κρίνοντας από το γεγονός ότι τόσο εγώ όσο κι εκείνη ήμασταν μονίμως μαυροφορεμένες, παρόλο που με είχε παρακινήσει αρκετές φορές να βάλω λίγο χρώμα στη ζωή μου.
«Jade κοίτα! Έχει δώρα εδώ κάτω!»φώναξε η Kat και ξάπλωσε στο χαλί, κοιτάζοντας πια κουτιά άνηκαν σε εκείνη.
«Σοβαρά;»ρώτησα μη μπορώντας να πιστέψω το γεγονός ότι μετά από τόσα χρόνια ανοίγαμε δώρα κάτω από το δέντρο, και κάθισα οκλαδόν δίπλα της.
«Έλα, τι περιμένεις; Άνοιξε τα δικά σου.»μου πέταξε ένα ψαλίδι και έμεινα να το κοιτάζω ανέκφραστη.
Ξεροκατάπια. Ήταν το ψαλίδι που είχε η μαμά στο γραφείο της. Το ψαλίδι με το οποίο είχα χαρακωθεί για πρώτη φορά. Το ψαλίδι που μετά από εκείνη την πρώτη φορά σταμάτησα να χρησιμοποιώ και κατέφυγα στις λεπίδες από τις ξύστρες των μολυβιών μου. Το ψαλίδι υπήρχε ακόμη. Αναμνήσεις από μια πολύ σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου βγήκαν στην επιφάνεια, και για μια στιγμή αισθάνθηκα υπερήφανη που είχα μέρες να αυτοτραυματιστώ.
Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι είχαν περάσει δύο μόλις ημέρες.
«Άντε πάλι. Jade με εκνευρίζει που ώρες ώρες κολλάς και μένεις να κοιτάς το υπερπέραν. Είναι σαν να χάνεσαι από την πραγματικότητα, δεν ξέρω καν πως να το εξηγήσω.»
«Συγγνώμη.»είπα και χαμήλωσα το βλέμμα μου.
«Άσε τις συγγνώμες κι άνοιξε το δώρο σου. Δεν ξημεροβραδιάστηκα να σου φτιάξω αυτό το αριστούργημα για να το αφήσεις χωμένο στο κουτί.»αφού έλυσα τους φιόγκους από την κόκκινη κορδέλα που είχε φτιάξει με μαεστρία η αδερφή μου χάραξα έναν σταυρό στο περιτύλιγμα καταφέρνοντας να το σκίσω εντελώς.
«Πως στην ευχή το έκανες αυτό;»
«Υποθέτω πως ξέρω να κόβω καλά.»άφησα ένα αμήχανο γελάκι που αμφιβάλλω εάν μπόρεσε να καταλάβει την απογοήτευση που έκρυβε, κι άνοιξα το δώρο που μου είχε ετοιμάσει. Έμεινα άναυδη να κοιτάζω το κομμάτι ύφασμα στα χέρια μου, μη μπορώντας να πιστέψω ότι η Kat ξόδεψε τόσο χρόνο προκειμένου να μου ετοιμάσει κάτι τέτοιο.
Ήταν ένα βαθύ μπορντώ φόρεμα με ελαφρώς ανοιχτό ντεκολτέ που έδινε το εφέ του κορσέ στο πάνω μέρος, λεπτές τιράντες και μήκος που έφτανε λίγο πάνω από τα γόνατα. Δεν είχα φορέσει ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο.
Η αλήθεια είναι πως δεν με απασχόλησε ποτέ μου η μόδα και το αν θα έπρεπε να συμβαδίσω με αυτή, οπότε κατέληγα πάντα σε κάποιο τζιν και μία απλή μπλούζα. Δεν γνώριζα ούτε πως να βάφομαι. Υπήρξαν φορές που σκέφτηκα ότι ίσως και να έπρεπε να ασχοληθώ περισσότερο με τον εαυτό μου, όμως όλες μου οι απόπειρες απέτυχαν παταγωδώς. Δεν έβρισκα το νόημα από τη στιγμή που έβγαινα από το σπίτι μόνο για σχολείο και δουλειά, κι εφόσον η οικογένειά μου εξέφραζε με την πρώτη ευκαιρία το πόσο κακόγουστη ήμουν. Το γεγονός ότι η Kat με σκέφτηκε με έκανα να αισθανθώ για πρώτη φορά πραγματικά αποδεκτή.
«Grunge...»ξεκίνησε να λέει και την κοίταξα καθηλωμένη.
«Από τον Οκτώβρη το ετοίμαζα αυτό. Ξέρεις, από τότε που ήρθαμε λίγο πιο κοντά. Προσπάθησα να εισβάλω στον κόσμο σου. Να καταλάβω ρε παιδί μου για ποιον λόγο δεν μπορείς να ταιριάξεις με τους άλλους γύρω σου. Κατέληξα στο ότι είσαι λίγο ούφο, αλλά όσον αφορά το στυλ μου έδωσες πάρα πολλές ιδέες. Το έψαξα λίγο περισσότερο και εμπνεύστηκα από τη Vivienne Westwood που θεωρώ πως είναι λίγο πιο κοντά σε εσένα. Έτσι, αγόρασα τα υφάσματα και λίγο-λίγο σου έραψα αυτό εδώ. Να λες πάλι καλά που είσαι στην κοσμάρα σου και δεν με πήρες χαμπάρι. Μου ήταν ευκολότερο να σου κάνω έκπληξη.»χαμογέλασε υπερήφανα, και ένιωσα για κάτι που φάνταζε η χιλιοστή φορά μέσα στο μήνα να δακρύζω. Έκλεισα το πρόσωπό μου στις παλάμες μου και ξεκίνησα να κλαίω από χαρά και συγκίνηση συγχρόνως, κρατώντας σφιχτά στα χέρια μου το ρούχο που είχε φτιάξει η Kat ειδικά για εμένα.
«Έλα ρε Jade, μην κλαις. Δεν το έραψα για να στεναχωρηθείς. Ήξερα ότι δεν έχεις και πολλά επίσημα ρούχα οπότε ήθελα να μπορέσεις κι εσύ να ντυθείς λίγο διαφορετικά.»με έκλεισε στην αγκαλιά της και δεν έλεγε να με αφήσει.
«Μα γι'αυτό κλαίω. Γιατί με σκέφτηκες, γιατί αφιέρωσες τόσο χρόνο και σκέψη για...εμένα.»
«Ίσως, λέω ίσως, να είσαι η αδερφή μου και να σε λατρεύω ακόμη κι ας μου σπας τα νεύρα; Ίσως να έχω εμμονή με τη μόδα, να λατρεύω να ράβω ρούχα και να θέλω να αισθάνονται όλοι οι άνθρωποι άνετα με το ίδιο τους το στυλ. Δεν ξέρω. Ίσως.»
«Ευχαριστώ, Kat. Αλήθεια σ'ευχαριστώ. Δεν ξέρω τι να πω. Είναι υπέροχο.»την έσφιξα ακόμη περισσότερο στην αγκαλιά μου κι αφού την έπνιξα αρκετά απομακρύνθηκε για να με αντικρίσει.
«Τώρα νιώθω άσχημα για το δώρο που σου ετοίμασα εγώ. Είναι τίποτα μπροστά σε όλο αυτό που έκανες για εμένα.»αναστέναξα απογοητευμένη κι εκείνη γέλασε δυνατά.
«Σου φαίνεται περίεργο που δεν θέλω αντάλλαγμα για κάτι, έτσι;»
«Ε, όσο να'ναι...»πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου και γέλασα αμήχανα.
«Τέλος πάντων. Θα μου το δείξεις ή όχι;»ρώτησε ανυπόμονα.
«Έρχεται αμέσως!»κατευθύνθηκα προς το δωμάτιό μου και προσπάθησα να θυμηθώ που το είχα αφήσει.
«Που είναι; Που είναι;»ψιθύρισα και ξεκίνησα να ψάχνω μέσα στη ντουλάπα μου.
«Να'σαι!»χαμογέλασα καθώς έπιασα στα χέρια μου τη μωβ συσκευασία και κατέβηκα ξανά τις σκάλες για να το δώσω στην Kat.
Αισθανόμουν παράξενα καθώς συνέκρινα τα δύο δώρα. Όχι ότι η χρηματική αξία μπορούσε ποτέ να αντικαταστήσει τη σκέψη, αλλά ήταν γεγονός ότι η αδερφή μου είχε αφιερώσει πολύ περισσότερο χρόνο και προσπάθεια για να δημιουργήσει κάτι φαινομενικά απλό, ενώ εγώ απλώς αγόρασα αυτό που πίστευα ότι θα την ικανοποιούσε. Το πρώτο ήταν μία κασέτα στην οποία είχα περάσει, με τη βοήθεια της Kristen που ήταν ειδική πάνω στο θέμα, διάφορα τραγούδια της εποχής που είτε μου τη θύμιζαν είτε γνώριζα ότι λάτρευε να ακούει. Το δεύτερο ήταν ένα τετράδιο για σκίτσα μόδας, καθώς όλοι γνωρίζαμε την αγάπη της Kat για αυτό. Ανυπομονούσα να δω τη χαρά αποτυπωμένη στο πρόσωπό της, αν και το αίσθημα μειονεξίας δεν έλεγε να φύγει από μέσα μου.
Προτού κατέβω τις σκάλες και πάω στην αδερφή μου για να συνεχίσουμε το άνοιγμα των δώρων, δεν μπορούσα παρά να κοιτάξω στο απέναντι παράθυρο με την ελπίδα ότι θα τον έβλεπα. Ήταν τρομερό το γεγονός ότι είχαμε περάσει σχεδόν δύο ολόκληρες μέρες μαζί χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα. Εκεί που πίστευα ότι δεν μπορούσα να τον ερωτευτώ περισσότερο κατάφερε να εισβάλλει λίγα εκατοστά πιο βαθιά στην καρδιά μου. Ο τρόπος που πάντοτε ήταν εκεί να με ακούσει, να με κάνει να νιώσω καλύτερα, που παίξαμε χιονοπόλεμο, που κοιμηθήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Ήταν ένα απερίγραπτο συναίσθημα που μόνο εκείνος με έκανε να νιώθω.
Ωστόσο, η συνειδητοποίηση ότι οι δικοί του εξακολουθούσαν να είναι απόντες κι εκείνος περνούσε ολομόναχος τις γιορτινές μέρες και συγκεκριμένα των Χριστουγέννων, παρεμπόδιζε την προσπάθειά μου να γίνω ελάχιστα πιο χαρούμενη. Πως μπορούσα, δηλαδή; Γνώριζα καλύτερα από τον καθένα τι θα πει μοναξιά, όμως ήταν γεγονός πως όσες διάφορες κι αν υπήρξαν με τη μητέρα μου δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να μας άφηνε μόνες υπό τέτοιες συνθήκες ούτε να μας εγκατέλειπε. Ο πατέρας του River ήταν η τρανή απόδειξη πως τα χρήματα δεν κάνουν τον άνθρωπο. Ποιος γονιός φέρονταν στο παιδί του με τόση σκληρότητα κι εξέφραζε με την πρώτη ευκαιρία το πόσο τον απογοήτευε; Ποιος γονιός που αγαπούσε πραγματικά το παιδί του αναπλήρωνε την νεκρή σύζυγό του με μια τυχαία γυναίκα και της έδινε περισσότερα δικαιώματα απ'ότι σε εκείνο; Και το κυριότερο, πως γίνονταν να είχε καθαρή τη συνείδησή του όσο εκείνος περνούσε τις μέρες του με ζάμπλουτους επιχειρηματίες στη Νέα Υόρκη ενώ ο γιος του ξυπνούσε σε ένα άδειο σπίτι, σε ένα ξένο μέρος, χωρίς την παραμικρή συντροφιά;
Ο River κυριολεκτικά υπέφερε και δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω για να τον βοηθήσω. Ήθελα να τον αγκαλιάσω, να του υπενθυμίσω πως όλα θα πήγαιναν καλά, πως η οικογένειά μου ήταν και δική του, ότι το σπίτι μου θα ήταν πάντοτε ανοιχτό για εκείνον. Όμως είχε ανάγκη από μια κανονική, δική του οικογένεια. Μπορεί η μητέρα του να μην ήταν στη ζωή, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τον πατέρα του από το να βρίσκεται δίπλα του ως στήριγμα και βοηθός του σε ότι είχε θέσει στόχο. Πάλευε ολομόναχος κι αυτό με πλήγωνε. Με πλήγωνε εξωφρενικά πολύ το να τον βλέπω πληγωμένο, όσο κι αν ο ίδιος επιθυμούσε να μην το δείχνει.
Βγήκα από το δωμάτιό μου με φανερά πεσμένη διάθεση, όμως προσπάθησα να μην το κάνω αντιληπτό στην Kat η οποία ήταν τόσο ενθουσιασμένη. Την βρήκα να κάθεται οκλαδόν στο περίτεχνο χαλί μας κάνοντας αυτό που έκανε προτού φύγω·να συνεχίζει, δηλαδή, να ανοίγει όλα τα δώρα που έγραφαν το όνομά της. Η εικόνα ήταν πολύ όμορφη, σχεδόν με προκαλούσε να απαθανατίσω τη στιγμή.
«Ορίστε, μικρή.»άφησα το κουτί στην απόχρωση της λεβάντας μπροστά της και δεν μου πέρασε απαρατήρητος ο τρόπος που έλαμψαν τα μάτια της. Αυτό ήταν αρκετό για να με καθησυχάσει και να μου υπενθυμίσει πως ίσως και να της άρεσε το δώρο μου.
«Τι σκάρωσες πάλι;»ξεκίνησε να σκίζει το περιτύλιγμα και γέλασα στην όψη του βουνού από χαρτόνια και κορδέλες που είχε σχηματιστεί παραδίπλα της.
«Θα δεις...»
«Δεν το πιστεύω! Πήρες στένσιλ για σχέδιο μόδας!»άφησε ένα ουρλιαχτό κι έπειτα πήρε στα χέρια της την κασέτα με τα τραγούδια.
«A-ha, Madonna, Kylie Minogue, Pet Shop Boys!Jade, δεν έχω τι να πω.»έκλεισε το πρόσωπό τις στις παλάμες της κι έσπευσα να την αγκαλιάσω αμέσως.
«Μην αρχίσεις να κλαις κι εσύ τώρα. Σε αυτό το σπίτι υπάρχει χώρος μόνο για μία υστερική!»είπα γελώντας κι όταν παρατήρησα το χαμόγελό της ένιωσα την παραμικρή ανησυχία να εξαφανίζεται.
«Σε ευχαριστώ πολύ Jade. Είναι όλα υπέροχα. Θα αρχίσω από σήμερα μάλιστα να σχεδιάζω, και μετά θα πάρω το παλιό Walkman για να ακούσω και τα τραγούδια. Αν και, το γεγονός ότι ξεκίνησες τη λίστα με A-ha μου είναι ήδη αρκετό!»αγκάλιασε την κασέτα και γέλασα με την παιδικότητά της.
«Οι Bon Jovi πάντα θα είναι καλύτεροι αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να έχουμε όλοι τέλειο γούστο.»είπα για να την πειράξω και ως απάντηση έλαβα ένα δυνατό σπρώξιμο στα πλευρά.
«Έχε χάρη που είναι τέτοια η μέρα, αλλιώς θα τράβαγα αυτόν τον τσακωμό μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα.»σηκώθηκε όρθια παίρνοντας στην αγκαλιά της όλο τον χαμό που είχαμε δημιουργήσει για να τον πετάξει στον κάδο ανακύκλωσης.
«Α, παραλίγο να το ξεχάσω. Έχει μείνει άλλο ένα δωράκι εκεί κάτω. Είναι από τη μαμά.»
Ένα μικρό λευκό σακουλάκι στέκονταν ολομόναχο κάτω από το στολισμένο δέντρο, και στο άκουσμα ότι ήταν από τη μαμά μου το έπιασα με περίσσεια προσοχή για να δω το περιεχόμενό του. Το άνοιξα, κι έβγαλα από μέσα ένα βελούδινο κόκκινο κουτί με το λογότυπο ενός κοσμηματοπωλείου από το κέντρο του Seattle. Ανυπόμονη να δω τι είδους κόσμημα ήταν, άνοιξα το κουτί κι ένιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει στην όψη του πανέμορφου περιδέραιου που βρίσκονταν μέσα. Ήταν μία λεπτή ασημένια αλυσίδα την οποία κοσμούσε μία μικρή πεταλούδα με ιριδίζοντα φτερά. Δεν ήξερα τον λόγο, αλλά βούρκωσα. Έκανα εικόνα τη μητέρα μου να κρατάει στα χέρια τον μισθό που είχε αποκτήσει με απεριόριστο κόπο και δουλειά, να πηγαίνει στο κέντρο με πλήρη διάθεση να μας ικανοποιήσει, και να κοιτάζει τα κοσμήματα επιλέγοντας τα ιδανικά για εμάς, τις κόρες της.
Έβγαλα το περιδέραιο μέσα από το κουτί, και μετά από αρκετή προσπάθεια κατάφερα να το περάσω στον λαιμό μου. Ήταν υπέροχο. Μικρό αλλά συμβολικό. Από εκείνη τη στιγμή γνώριζα πως δεν υπήρχε περίπτωση να το βγάλω ποτέ από πάνω μου. Το άγγιξα με τα δύο μου χέρια κι έκλεισα τα μάτια μου. Αισθάνθηκα τυχερή, ευγνώμων. Σαν να γεννιόμουν για δεύτερη φορά και ο πόνος από την προηγούμενη ζωή μου να μην υπήρξε ποτέ. Πίστευα ότι είχα τελειώσει, μέχρι που μέσα στη σακούλα πρόσεξα ότι βρίσκονταν ένα κομμάτι χαρτί. Το άνοιξα, κι όταν αντίκρυσα τα καλλιγραφικά γράμματα της μαμάς κατάλαβα ότι επρόκειτο για ένα γράμμα.
Αγαπημένη μου Jade,
Όταν θα διαβάζεις αυτό το γράμμα θα έχουν έρθει επιτέλους τα Χριστούγεννα. Με στεναχωρεί που δεν θα βρίσκομαι κοντά σας για να περάσουμε μαζί αυτό το πρωινό όμως η δουλειά είναι απαιτητική, οι καιροί δύσκολοι, κι όπως γνωρίζεις πολύ καλά εσύ και η Kat είστε η προτεραιότητά μου. Η πρώτη και τελευταία μου σκέψη μέσα στην ημέρα. Ο λόγος που υπάρχω. Η αρχή και το τέλος μου.
Πάντοτε θυμάμαι τα Χριστούγεννα και πόσο πολύ τα λατρεύετε, κοριτσάκια μου. Με τι χαρά ανοίγετε τα δώρα κάθε πρωί, τα τραγούδια που έπαιζαν ακατάπαυστα όλη την ημέρα, τις ζαβολιές σας μέσα στην κουζίνα όπου τρώγατε περισσότερα γλυκά απ'όσα μπορούσε να αντέξει ο οργανισμός σας, τα παραμύθια μπροστά από το τζάκι, τον χιονοπόλεμο με όλα τα παιδιά της γειτονιάς, όλες αυτές οι μαγευτικές στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη όλων μας.
Όμως ξέρω και βλέπω. Τα τελευταία Χριστούγεννα μόνο χαρούμενα δεν είναι για εσένα, άγγελέ μου. Όταν παρατηρώ τη θλίψη μέσα στα ματάκια σου, την αποστασιοποίησή σου από όσα κάποτε σου έδιναν χαρά, τη σιωπή σου, το σκυμμένο σου κεφάλι που άλλοτε κοιτούσε ψηλά τον ουρανό κι έκανε όνειρα στο πρώτο πεφταστέρι που έβλεπε. Λυπάμαι που δεν κατάφερα να πάρω τον πόνο μακριά σου. Που δεν ήμουν η μητέρα που άξιζες.
Καθημερινά κάνω ένα σωρό λάθη για τα οποία δεν είμαι περήφανη, κι ένα από αυτά που θα μετανιώνω για το υπόλοιπο της ζωής μου είναι η αυστηρότητα που εξάντλησα πάνω σου. Γιατί όταν χρειαζόσουν μια αγκαλιά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εγώ είχα έτοιμα τα χέρια μου για να σε πετάξουν στη μαύρη τρύπα του πένθους, της οδύνης, του άγχους, του φόβου και της στεναχώριας. Κι αυτό είναι κάτι που θα με βασανίζει για πάντα, και δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρέσω τον εαυτό μου.
Όπως θα είδες, σου αγόρασα αυτό το μενταγιόν. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, όμως από τη στιγμή που το είδα στο μαγαζί κατάλαβα ότι η μοίρα του ήταν να φορεθεί από ένα αγνό, καλοσυνάτο, δημιουργικό και πανέμορφο άτομο σαν εσένα, Jade μου. Ένα άτομο που από τη στιγμή που βγήκε από μέσα μου έγινε ο δάσκαλός μου στη ζωή και την άλλαξε προς το καλύτερο. Δεν χωράει σε λόγια η περηφάνια που νιώθω για τον άνθρωπο που έχεις γίνει.
Ένα πανέμορφο κορίτσι με αρχές, ήθος, φυσική ευγένεια, λαμπρό μυαλό, δημιουργικότητα, απεριόριστα ταλέντα που ούτε εσύ η ίδια μπορείς να αντιληφθείς, μάτια που κοιτάζουν τον κόσμο με καλοσύνη, και ψυχή πρόθυμη να βοηθήσει όποιον τον έχει ανάγκη. Το περιεχόμενό σου είναι η δύναμή σου. Μην αφήσεις αυτή τη δύναμη να πάει χαμένη.
Η ευτυχία είναι μία πεταλούδα. Προσπάθησε να την κυνηγήσεις με κάθε ευκαιρία. Κι αν ποτέ αισθανθείς ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις, έλα σε εμένα, πιάσε μου το χέρι, και θα μπορέσουμε να τη βρούμε μαζί.
Εγώ, θα είμαι πάντοτε εδώ για εσένα. Ακόμη κι αν εξαφανιστούν όλοι. Σε φιλώ γλυκά, και σε προστατεύω όπου κι αν βρίσκεσαι. Καλά Χριστούγεννα αγάπη μου!
Με αγάπη,
η μαμά σου.
{...}
«Νιώθεις καλύτερα τώρα;»με ρώτησε η Kat καθώς έπαιζε με τα μαλλιά μου, και αφού φύσηξα τη μύτη μου κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.
Μπορεί ο χαρακτήρας μου να ήταν το πιο περίεργο κι απροσδιόριστο πράγμα στον κόσμο, όμως ήμουν σίγουρη πλέον. Είχα την ικανότητα να κλαίω για το παραμικρό! Από το πιο στενάχωρο και καταθλιπτικό γεγονός μέχρι και την πιο αστεία στιγμή της καθημερινότητας, εγώ μπορούσα να ρίξω ποταμούς δακρύων και μετά να κοιτάζω το ταβάνι σαν χάνος.
Το γράμμα της μαμάς με συγκίνησε πάρα πολύ. Είχε χρόνια να μου δείξει αυτή την πτυχή του εαυτού της. Την πτυχή που με περιέβαλε με αγάπη και καλοσύνη, όχι αυστηρότητα και τρόμο. Μόλις γύριζε στο σπίτι, σκόπευα να της δώσω μια σφιχτή αγκαλιά μαζί με το δώρο της. Ένα τιτανομέγιστο ευχαριστώ για όλα όσα είχε κάνει για εμάς. Γιατί ήταν μάνα και πατέρας μαζί, γιατί δεν έπαιρνε ποτέ ένα διάλειμμα από όσα την κουράζαν, γιατί ήταν το πρότυπό μου κι ας μην το παραδεχόμουν ποτέ.
«Νομίζω πως φέτος τα δώρα ήταν καλύτερα από κάθε άλλη φορά!»είπε η Kat και ξεκίνησε να συμμαζεύει το χάος που είχαμε προκαλέσει. Πολύχρωμα χαρτόνια και κορδέλες περιτυλίγματος είχαν γεμίσει το σαλόνι, προκαλώντας μου πονοκέφαλο. Δεν άντεχα την ακαταστασία. Ήταν μαχαίρια στην καρδιά. Αυτομάτως, πήγα να πάρω την ηλεκτρική σκούπα για να καθαρίσω το χαλί από τη χρυσόσκονη που το είχε καλύψει.
«Συμφωνώ!»φώναξα για να ακουστώ πάνω από τον δυνατό ήχο της ηλεκτρικής σκούπας, και η καθεμία γύρισε στο συγύρισμα.
Όταν είχαμε επιτέλους τελειώσει, έκατσα στο κάθισμα που ήταν ενσωματωμένο στη τζαμαρία του σαλονιού κι αγκάλιασα ένα μαξιλάρι. Για άλλη μία φορά, έπιασα τον εαυτό μου να τον σκέφτεται. Πως να ξύπνησε το πρωινό των Χριστουγέννων, τι να έφαγε, άραγε να του είχε πάρει δώρο κανείς; Είχαμε περάσει τις τελευταίες δύο μέρες παρέα, όμως δεν μπορούσα να βρω το θάρρος να πάρω ένα τηλέφωνο. Δεν ήθελα να γίνομαι φορτική ούτε να κατασκηνώνω στο σπίτι του διαρκώς.
«Γιατί δεν λες στον River να περάσει από εδώ;»ρώτησε η Kat λες και τριγυρνούσε μέσα στο μυαλό μου, και την κοίταξα σοκαρισμένη.
«Από πότε εσύ ενδιαφέρεσαι για τον River;»χαμογέλασα πονηρά κι εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της όσο παράλληλα άλλαζε κανάλια στην τηλεόραση.
«Μόνες μας εμείς, μόνος του κι εκείνος, κρίμα δεν είναι να μην έρθει εδώ να είμαστε όλοι μια παρέα;»δεν απάντησα, απλώς έμεινα να την κοιτάω εντυπωσιασμένη από την ξαφνική εκδήλωση του ενδιαφέροντός της.
«Αχ, δεν γίνεται να τα σκέφτομαι εγώ όλα εδώ μέσα!»σηκώθηκε όρθια με δραματικό ύφος, και δίχως προειδοποίηση κατευθύνθηκε στο τηλέφωνο.
«Καλά Χριστούγεννα, γοργόνε.»δεν συγκρατήθηκα κι άφησα ένα πνιχτό γέλιο, κάνοντας εικόνα την αντίδραση του Riv.
«Ναι, το ξέρω ότι θα προτιμούσες να ακούσεις το γκρέμλιν που έχω για αδερφή να σου λέει χρόνια πολλά, όμως επειδή είστε και οι δύο ηλίθιοι και δεν μιλάτε, έχω να προτείνω να περάσεις από εδώ να μας κάνεις παρέα. Ξέρεις, μια πόρτα είμαστε.»
«Καλά καλά, το συζητάτε όταν έρθεις εδώ. Τα λέμε!»του έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα κι έκατσε με φόρα στον καναπέ.
«Kat, τι πας και κάνεις; Δεν του έχω πάρει ακόμη δώρο. Είναι αγένεια να έρθει εδώ και να μην του δώσουμε τίποτα.»
«Έχω κάτι υπόψιν, αλλά θα ήταν καλύτερο να το διευθετήσετε μόνοι σας πάνω.»είπε πονηρά και μου έκλεισε το μάτι.
«Έλεος Kat!»ήταν οι τελευταίες λέξεις που ξεστόμισα πριν ξεκινήσω να ετοιμάζω διάφορα σνακ στην κουζίνα για να υποδεχτώ τον River, και να περάσω εκείνο το χριστουγεννιάτικο πρωινό παρέα με την αδερφή μου και το...αγόρι μου. Παρόλο που δεν μπορούσα ακόμη να μιλήσω ανοιχτά για το τι είδος σχέσης είχαμε.
Το μόνο που είχε σημασία ήταν ότι είχα στο πλευρό μου όχι ένα, αλλά δυο από τα πιο αγαπημένα μου άτομα στον κόσμο.
Κι αυτό ήταν κάτι στο οποίο δεν ήμουν συνηθισμένη.