The hour of the day was blissful. Hindi ko na napansin na inililigpit ko na ang mga gamit ko ng makitang kinse minutos na lamang bago ang oras ng tapos ng shift ko.
I was never really excited to end my shift. I always want to stay at the hospital kung wala naman akong importanteng gagawin o hindi ko kailangan makipag-meet up sa mga kaibigan ko.
But now... here I am.
"Doc? Mag out ka na?" Napalingon ako kay Nurse Rissa ng marinig ko ang tanong niya. Doon ko naramdaman ang hiya na gumapang sa akin dahil sa gulat at pagtataka sa kanyang mukha.
"Ah, ung patient sa room 408 for discharge na tomorrow paki bantayan na lang ako nurse, ah. Ikaw ba ang night shift today?" pag babago ko ng usapan upang maiwasan ang tanong niya.
"Ah yes doc! Sige po. Tuloy pa rin po ba ang medication noong patient sa 501 doc? Or need nating itaas ung dose niya?"
"Consult ko muna 'yon sa cardio iyon. Pakisabihan si Dr. Valencia if available siya anytime soon." Saad ko na agad naman tinanguan ng nurse.
Nagbigay pa ako ng ilang bilin sa kanya bago tuluyang nagpagsiyang magpaalam na.
Hindi pa man ako nakakaisang ay Nakita ko na agad ang bulto ni Rahim na nakatayo sa isang sulok ng lobby ng ospital.
His aftermath of work looks so disheveling still. Ang kahel na kulay ng paligid ang mas lalong nagbigay ng dagdag na mood habang nakatayo siya roon, nakayuko ng bahagya at inaaliw ang sarili at iniikot ang mata sa ibang bahagi ng ospital. Ang manggas ng itim na dress shirt ay nakatupi hanggang siko niya, ang monochrome na pants na saktong-sakto ang haba at hapit sa mahahaba niyang binti. Ang leather shoes, bag at mahahaling relo na suot ang sumisigaw sa mga narrating niya sa buhay.
Habang ang seryosong mukha, perpektong hati ng itim at medyo maalong buhok sa gitna at ang manipis ngunit bilog na salamin na nakapatong sa matangos niyang ilong.
He really is a god-personified in this world. Kulang na lang ay mga lente ng kamera at pwede na siyang mag shoot habang nakatayo ng tuwid roon at nakapamulsa ang isang kamay.
I used to compliment this kind of moments of him na para siyang nasa commercial lagi even after 10 years, heto pa rin ako at iniisip na para siyang cast sa isang kdrama na lagi kong pinapanood.
Nang ibalin niya ang tingin sa akin ay naramdaman ko na agad ang pagtalon ng puso ko. The sudden rush of unknown butterflies in my chest makes me panicky. When he finally face me ay doon na nag-sink in sa akin kung bakit nga ba siya narito!
I agreed to have dinner with him! Oh my gosh! Kaya pala atat na atat akong makalabas ng ospital!
Monique, where is your shame?!
"Hey." Agad akong napakurap-kurap ng makita na siya sa harapan ko. His tall and massive frame blocked my view at tanging ang maliwalas at malinis niya lang na mukha ang matututukan ko ng paningin.
"Lets go?" My brain seems to have slower response when it comes to him. I can literally see a buffering mark in my forehead nang hindi ko maintindihan ang sinabi niya.
"Y-Yeah-"
"Monika!" Hindi ko pa man natatapos ang sasabihin ko ay narinig ko na ang masiglang tawag ni Nikkolo mula sa malayo. When he's bubbly face came closer ay agad iyong nalukot nang makita si Rahim sa harapan ko.
"Good evening, Attorney. Thank you so much for today." Biglang naging pormal ang pustura ni Nikkolo maging pananalita nito. Rahim on the other hand just nod at him as a response and bring back his stares at me.
"By the way Monique, wanna grab some dinner? Everything went smooth today!" Parang lumubog ang puso ko ng marinig ang sinabi ni Nikkolo at ibalik ang tingin ko kay Rahim na tahimik na inaantay ang sagot ko sa paanyaya.
"May prior plans ka na ba? It's okay ---"
"Nikkolo! Emergency! Patay ka sa nanay mo! Excuse! Sorry, hiramin ko lang! Bye Doc Angel!" Nagulat na lang ako ng biglang sumulpot si Dr. Cassie sa gilid ko at hinila paalis si Nikkolo. The poor Nikkolo didn't even get to say a word dahil hatak-hatak na siya ni Cassie palayo.
Both Rahim and I were left in the middle of the lobby. Parehas kaming napatingin sa isa't isa. He let out a sighs bago tuluyang nagsalita.
"Are you still up for the dinner? Cause it's be fine if not--"
"Let's go?" Hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya ng tanungin ko iyon at isukbit sa balikat ko ang hand bag. A small glimpse of a proud smirk came into his lips pero agad niya rin iyong inilagay sa isang linya.
Nang makarating kami sa parking lot ay agad niyang pinatunog ang Ferrari niya. Hindi ko pa rin makuhang masanay sa magara niyang sasakyan kahit pa dati ko man din alam na mayaman siya. I mean his family is in the US, he studied at Ateneo Law. Everything about him screams expensive.
"Where do you want to eat?" Napalingon ako sa kanya nang makapasok siya ng tuluyan at perpektong naupo sa driver's seat ng kotse niya.
"I don't have anything in particular in mind. Ikaw ba?"
"I'm fine with anything you want, Monique." Binalot kami ng nakakabinging katahimikan ng magtama ang mga mata naming matapos niyang sabihin iyon.
As if looking in his twilight blue eyes makes me see the younger him that was a big part of my past.
Naputol ang tinginang iyon ng marinig kong tumunog ang phone ko. Agad akong nag-iwas ng tingin sa kanya at hinalukay ang phone ko mula sa hand bag na dala-dala.
When I finally fish out my phone, para akong nanlamig ng makitang si mama ang tumatawag. I immediately look at Rahim when I realized it. Kunot-noo naman niya akong tinignan bago ibinababa ang tingin sa phone ko. When he realized who is it ay agad siyang nag iwas ng tingin at marahang sumandal sa kinauupuan. He unconsciously diverted his gaze outside the window.
Dahil doon ay napagdesisyonan kong sagutin si mama.
"Hey, ma! Napatawag ka?"I tried my best to sound jolly kahit pa kinakabahan na ako kahit hindi naman nakikita ni mama na kasama ko si Rahim.
"Anong napatawag ka? Hindi ka na nangangamustang bata ka? Kulang na lang sa ospital ka tumira!" Marahan akong napapikit ng marinig ko ang sinabi niya. The irritation and concern is very evident on her voice.
"Pasensya na, ma. Masyado lang pong busy sa ospital. Alam mo naman kung gaano kami ka understaff-"
"Oo na, oo na! Ikaw, ang hilig mong mangatwira. Pauwi ka na ba? Dumaan ka muna dito sa shop ko sa Katipunan at pababaunan kita ng pagkain. Bakit kasi naisipan mo pang bumukod-bukod-"
"Ngayon na, ma?"
"Oo ngayon na! Huwag mo sabihing may OT ka na naman. Sinasabi ko sayo Monique Angel, isusumbong talaga kita sa papa mo-"
"Sige po ma. Magdi-dinner lang po kami and then dederetso na kami diyan."
"Kami? Sinong kasama mo? Sina Aryanna ba iyan?"
"Hindi ma... basta."
"Osiya! Mag-ingat sa pagdr-drive, Monique. Huwag mong kalimutan ang appointment mo sa OB mo!"
I felt my insides rumble in fear ng banggitin iyon ni mama. Hindi man naka-loud speaker ang phone ko ay hindi ko naman sigurado kung rinig ba ni Rahim ang sinasabi ng ina. When I look at him on the side ay nakatitig na siya sa akin.
Mas lalong lumakas ang kalabog ng dibdib ko ng magtama ang mga mata naming dalawa. The looks on his blue eyes are like confirming me of what he had heard. Marahan akong napakagat sa pang-ibabang labi ko at marahang nag-iwas ng tingin.
"Yes, ma. Ibaba ko na ito. Always take care! See you later. I love you"
"Ingat, okay?! I love you, anak."
When I put my phone away ay alinlangan akong lumingon kay Rahim. He was looking straight into the unknown. Nang mapansin niyang nakatingin ako sa kanya ay peke siyang umbo at nag-iwas pa ng tingin.
"Is it okay with you to go to my mom after we eat dinner?" mahina kong tanong sa kanya. Alinlangan na baka tumanggi siya dahil sa dami ng nangyari.
"It's fine with me. Is this okay with you? I'm meeting your mom after all." Saad niya. Doon na ako napakagat sa pang-ibabang labi ko. Ang lalim at pag-aalala sa boses niya habang hinahagod ako ng titig ang mas lalong nagpa-isip sa akin kung ito nga ba ang tamang gawin sa sitwasyong ito.
Makalipas ang ilang segundong katahimikan, I finally came up with an answer.
"Yeah that will be fine I guess. After all it's my mom that you'll be meeting." panggagaya ko sa sinabi niya. A weak smile form in his lips when I mutter those at marahang napailing bago tuluyang binuhay ang makina ng kotse.
I know my mom better than any one else, like how I know my dad. She is the most understanding person in my life. She's the most patient and most giving too. Kaya alam kong kahit ano man ang nangyari noon, she will not quickly jump into judging Rahim and get mad at him. Besides, we really don't have any idea what happened back then to Rahim, at isa si mama sa pinaka nag-aalala sa kanya noon. She even cried when she found Rahim's room empty.
And I know my father will not take Rahim lightly after all these years.
The whole dinner was very peaceful. Nagkwento lamang si Rahim kung anong nangyari sa hearing kaninang umaga regarding sa kaso ni Nikkolo. It was just the start, kailangan pa rin naming patuloy na mag-imbestiga. We also planned to look at all the documents the following days para makabuo ng magandang depensa sa mga susunod na hearing.
Rahim didn't fail to ask about my day too. Marahan ko naming kwinento sa kanya ang araw ko. It was just a normal day for me. The routational rounds, occasional surgery and mostly paperworks sa hapon bago ako umuwi. As usual, he reminded me to eat properly or else he will be the one sending me foods for me to eat.
After dinner, agad na kaming byumahe pa Katipunan kung saan nakatayo ang shop ni mama. I was amaze how Rahim is still familiar with the route kahit pa ilang taon na ang nakakalipas simula ng huli kaming pumunta ditto... ng magkasama.
When we finally enter the shop, the sudden surge of nostalgic feeling pierce through my bone. Parang isang deja vu ang lahat ng makita ko agad ang upuan kung saan kami laging nag-aaral ni Rahim. For a moment, a faded memory of us materialize in front of me. Isang batang Rahim na subsob na subsob sa pag-aaral habang ang batang ako na nakatingin sa kanya at iniisip kung bakit sobrang gwapo niya.
"Hi! Is my mom there?" I politely ask the girl on the counter. Hindi naman siya sa akin nakatingin kundi sa lalaki sa likod ko. Her lips are apart and she's in deep shock habang nakatitig kay Rahim na nakatayo sa likod ko at inililibot ang paningin sa loob ng shop.
I can say that the shop didn't even change a bit over the past decade. Siguro ang iilang mga detalye lamang ang pinalitan, pero halog ganoon pa rin ang itsura nito noon. It seems like it didn't even change a bit.
Hindi man ako laging napunta rito sa nagdaang taon, I always pay atleast a glance to it. The memories just hits hard whenever I'm forced to be here.
Pero ngayon, kasama ko na ulit ang lalaking maraming alaala sa lugar na ito.
"Monique! Kanina pa kita hinihintay! Na-traffic ka ba--" Hindi na natuloy ng aking ina ang sasabihin ng tuluyan niya ng Makita kung sino ang lalaki sa likod ko at nakatayo roon, buhay na buhay makalipas ang mahigit isang dekada.
"Is t-that y-you Ibrahim?!" My mom's eyes suddenly become teary when she realize that Rahim is infront of him, in flesh and alive.
"Good evening, tita. It's nice to see you again." Nagulat na lamang kami ni Rahim ng dali-daling yumakap si mama sa kanya. My mother's cries echoed in the whole store.
Ang pag-alpas ng iyak at pighati mula sa aking ina ang nagpabigat ng aking puso. Seeing her cry her heart out just because she was grateful that Rahim is alive and breathing, truly prove that she cares for him deeply.
Siguro nga noong mga panahong kasama naming si Rahim ng halos tatlong taon, mama treats him as her own child. Sa pangungulila sa kapatid ko siguro, pero in the end her care for Rahim will forever be genuine.
Marahan naming niyakap pabalik ni Rahim ang ina. His strong-will face is on the verge of crying to. Kitang-kita ko iyon sa mariin na paglinya ng labi niya at pagbubuga ng mga malalim na hininga habang umiiyak sa dibdib niya ang aking ina.
"I was so worried about you! You got a lot of explaining to do young man! Grabe ang sakit ng puso ko ng malamang bigla ka na lamang umalis! Ni hindi ka pa nga magaling!" Tuloy-tuloy na saad ng aking ina habang unti-unting kumakawala sa bisig ni Rahim.
Her face is washed with tears from her eyes habang tinitingala si Rahim at pinapagalitan ito.
"Ma, I think we should talk about it in a cup of coffee." Suhestyon ko pa. Binalingan niya naman ako ng may masamang tingin sa kanyang mga mata. Hilaw naman akong napangisi ng maintindihan kung bakit galit siyang nakatitig sa akin ngayon.
"Ikaw, bata ka! Hindi ka na nga umuuwi ng bahay, hindi mo pa sinabing narito na si Rahim! Kelan pa kayo nagkita! Napaka mo talaga Monique Angel!" Napailing na lamang ako ng magsimula na ang panenermon niya.
"Tita, it's not Monique's fault. I should have come back sooner to explain things. I'm so sorry." Napataas naman ang kilay ko ng aluin na ni Rahim ang aking ina.
"Napakabait mo pa rin kahit ilang taon na ang nakalipas! Halika! Magkape muna tayo at marami kang ikwekwento sa akin!" I just end up massaging my temples on the decisions of my mother. One moment, she was crying and then after she's all bubbly again.
Pakiramdam ko ay sobrang nostalgic ng mga oras na ito. When Rahim and I occupy the seats were we usually study back then, pakiramdam ko ay hinila ako pabalik sa mga araw na lagi ko siyang kasama noon.
I can still remember how piercing his looks were back then when my mother first introduce us to each other. I was even thinking back then that we will never get along, we will never meet halfway because of our opposite attitude.
All of a sudden, a ghost of the younger Rahim materialize in front of me. The young Rahim who is so focus on his goals, the one who will stay up for late night study just so he could ace all of his recits and complete all of his readings. The young Rahim with the complete set of tools as if his a living National Book Store yet for luxury edition.
The young Rahim who was a safe place to me back then.
"Hey, Monique." I snap out of my imagination when Rahim called me. Napakurap pa ako ng titigan ko siya at ma-realize na mukhang kanina niya pa ako tinatawag.
"Are you okay, Monique?"
"Y-Yeah." Nauutal kong saad at bago umupo ng tuwid at bumaling sa papalapit kong ina na dala ang mga inumin namin.
The whole time, my mother listens to what Rahim has to say. Everything that Rahim had told me the other night, he told mom about it. Alam kong kahit pa nahihirapan ng bahagya si Rahim na buksan ang sarili at ikwento ang mga bagay na kasing lalim noon ay sinusubukan niya pa rin patuloy na ipaliwanag sa aking ina ang nangyari.
My mom was crying the whole time, she would also occasionally try to comfort Rahim with some kind words and tell him how strong he had grown over the years after overcoming such things. Rahim's eye reflects the affections he received from my mother's comfort.
Tahimik naman akong nakikinig sa kanilang dalawa roon. I'm grateful that my mom is still very welcoming towards Rahim. After all she is the most understanding person in my life. Kahit pa sa pinakanakakalugmok na parte ng buhay ko, naiintindihan niya pa rin ako.
"Rahim! You can always drop by here sa shop! Ikwekwento ko ito sa papa, Monique!" Palihim na nagtama ang mga mata naming ni Rahim ng sabihin iyon ni mama. The sudden rumble inside my chest made me realize that even though we spontaneously try to bring back things to how they used to be, may mga bagay na sa tingin naming ay hindi naming maibabalik ng ganoon kadali.
At alam naming ni Rahim na isa roon ang loob ng aking ama patungkol sa kanya.
The vivid memory of my father's stoic face with his furious aura when he looks down at me crying on my hospital bed was embedded in me. Sa tuwing nalalagi sa utak ko si Rahim and what could we have been, lagging ang alaalang iyon ng aking ama ang nakikita ko.
and I stopped looking back to the days that I have Rahim with me.
"Monique, ikaw bata ka! Sinasabi ko sayo! Dumaan ka naman ng bahay natin! Nagtatampo na sayo ang papa mo ni hindi ka man lang daw tumatawag sa kanya!"
"Okay fine! I'll come home soon. Isasama ko si Aryanna at Annica."
"Oh see! Annica's back! You should really come visit us soon! Nagtrabaho ka lang sa ospital, nakalimutan mo na agad na may mga magulang ka!"
Nagtuloy-tuloy pa ang sermon ni mama hanggang sa makaalis kami ni Rahim. The whole ride was silent. I can see that Rahim is testing the water and was bothered to have a whole conversation about what happened. Pero in the end, he remained silent still.
I'm actually relief that my mother welcomed him warmly. Ever since I had known about what happened to him after the accident, my sympathy take over me. Hindi ko kayang pati ang mga magulang ko ay magbibigay ng emotional toll sa lahat ng nangyari sa kanya.
I don't want to add another pain to his pile load of emotions inside of him.
Kilala ko si Rahim, prangka man siya sa maraming bagay. He was never open about how he felt truly.
"Thank you sa pag-hatid." I whisper softly nang pumarada na siya sa tapat ng bahay ko.
"Thank you for the dinner. I had fun talking to your mom. It's really been awhile." maliit akong napangiti dahil sa sinabi niya.
"I know it's very sudden but I'm glad you had fun talking to her."
"You're mom never change. She was still the same person from 10 years ago."
"Yeah, she's very timeless indeed."
"Monique."
Marahan akong napalingon sa kanya ng marahan niyang tawagin ang pangalan ko.
His dashing twilight blue eyes shines under the dim lights of his car. The way his adam's apple move up and down, trying to swallow the imaginary lump from his throat. Marahang nagtangis ang panga ng subukang ilihis ang titig sa akin ngunit agad niya rin iyong binalik.
I slowly held to my earlobe ng maramdaman ang hiya gawa ng paninitig niya. I unconsciously lick my lower lips and divert my gaze away from his.
Pakiramdam ko ay kitang-kita niya ang lahat sa akin gamit ang mga titig niyang iyon. It was the same gaze that can penetrate any wall, can invade any spaces inside of your soul. It was the same eyes that looked at me with love and sincerity, now it didn't change one bit, still looking at me with the same intensity.
"I-I want to try again." ang paos niyang boses, ang maningning na mga mata at pagsamo sa kanyang mukha ang nagdulot ng paggapang ng kilabot sa akin.
Waves of unknown hormones surge inside of me, producing more and more, increasing every minute. Randam na randam ko ang pagtibok ng puso ko na tila nasa gilid iyon ng tenga ko.
"I want to be with you again, even after all this years. It's still you."
Marahan akong napakagat sa aking pang-ibabang labi ng marinig iyon. His hard clad hand reach for my small one and caress it slightly as if he's afraid to break me.
"You don't have to give me an answer now. I just want to tell you that I will try to win you back again, no matter what it takes." Mahina niyang dugtong at inilapit ang likod ng palad ko sa kanyang labi. I felt cold as the war inside my chest continue to destroy my system.
I couldn't help but gasp when his soft lips touch the bare skin of my hand. Marahan niya iyong ibinaba ngunit hindi pa rin binibitawan.
"I'm done chasing all the things that I thought will replace you after all these years, in the end it still lead me back to you."
Pakiramdam ko ay hindi ko na naiintindihan ang mga salitang lumalabas sa bibig niya. The loud echoe of my heartbeat resonated inside my ears, trying to block all other noise. Ang kalabog sa dibdib ko ay hindi na humina, tila kakawala ang puso ko mula roon.
Ni hindi ko nagawa pang sumagot sa kanya. I just look at him with all those shed of light as if it's the stars in his eyes.
I looked at him, each and every inch of his god-personified face. Marahan pinasadahan ng tingin ang mga matang sing dilim ng gabi, matapang na mga mata, mahabang pilik-mata, matangos na ilong at pulang-pulang labi.
The emotions in his eyes amplified all the things that he can't continue to say as he settle for the words that I don't think I would miss hearing after all this years.
"I still love you, Mon. I'm still madly smitten. I can't seem to move on."
Hindi pa man rumirihistro sa utak ko ang mga salitang iyon, hindi ko namalayan ang pagbibigay ko ng sagot.
"O-Okay." The stutter in my dry voice embarrassed the hell out of me but the only response I got from him was a victorious smirk as he shook his head lightly.
Ito na ba ang sinasabi nilang Ang Tibay ng Pag-ibig?