လမင္းသခင္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ
အပိုင္း (၃)
အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့တဲ့ အရင္ကေကာင္ပါ
Part 3
ဟိုအယုတ္မာ စိုင္းလြင္ကိစၥျဖစ္ၿပီးကတည္းက ကိုသတၱနဲ႕ ကိုဧကတို႔လည္း သူ႕ကို အရင္လို သိပ္အနိုင္မက်င့္ၾကေတာ့ေပ။ အရင္က လက္ရဲဇက္ရဲ စြာစိစိန္မို႔ ဝိုင္းက်ဥ္ခဲ့ အေခၚအေျပာအလုပ္မခံခဲ့ရတဲ့ သူ႕ကိုလည္း တေက်ာင္းလုံးက ေဖးေဖးမမ ဆက္ဆံလာၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ စတင္ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြပါပဲ။
အတိတ္တုန္းကဆို ကိုးဟာ ရန္ျဖစ္ရင္ျဖစ္.. မျဖစ္ရင္ ေခ်ာင္တေခ်ာင္မွာ ကပ္ေနတတ္တဲ့ ေပစုတ္စုတ္ ေကာင္ေလးတေယာက္ရယ္။ အခုေတာ့ အကုန္လုံးက ဝိုင္းဂ႐ုဏာသက္ရတဲ့ သနားစရာကေလးေလးကို ျဖစ္လို႔။ သူ႕ကို ၿပဳံးျပတဲ့လူေတြမ်ားလာတယ္။ စကားစျမည္ လာေျပာတဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္။
၂၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ သူနဲ႕ယွဥ္ရင္ေတာ့ အကုန္လုံးက ကေလးေတြ ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း လာေပါင္းေတာ့လည္း လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ ဆက္ဆံရတာေပါ့ေလ။
ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ Sister ေတြနဲ႕ Father ကအစ သူ႕ကို လိုတာထပ္ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ေဖးမလာၾကတယ္။ ဒါဆို သူ လိုအပ္ခဲ့တဲ့ ေမတၱာဟာ ဒီလို စက္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္ အလွ်ံတပယ္ ရရွိခဲ့သည္လား။ ဒါဆို ကိုစိုင္းလြင္ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမည္လား။
အိုဘယ့္.. ဆန္းက်ယ္လွတဲ့ လူ႕ေလာကႀကီးရယ္။
အတိတ္တုန္းက သူ႕အျဖစ္နဲ႕ အခုလက္ရွိ အျဖစ္ေတြဟာ ကြာျခားလြန္းေနေတာ့ ကိုေသာ္တာနဲ႕ ေတြ႕ဆုံခြင့္ရမယ့္ ကံၾကမၼာလည္း ေျပာင္းလဲသြားေလမလားလို႔ ေတြးရင္း ရင္ပူေနရေလတယ္။ တကယ္လို႔သာ သူ အေမြးစားမခံရဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ဒီေနရာကေန ႐ုန္းထြက္ၿပီး ကိုေသာ္တာ့ဆီ ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔လည္း ဆုံးျဖတ္ႏွင့္ၿပီးသားရယ္ပါ။
“ က.. ကိုး..”
တေယာက္တည္း ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးေနတုန္း ေခၚသံေၾကာင့္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့.. သူ႕ကို သနားေနတဲ့မ်က္လုံး ေတြနဲ႕ ငုံ႕ၾကည့္ေနတဲ့ သတၱနဲ႕ဧက။
“ ဘာလဲ..”
“ မင္း.. မင္းကို ဆရာ.. အဲ့.. ဟိုလူယုတ္မာႀကီးက အဲ့လိုေတြလုပ္ခဲ့တာ မင္း ဘယ္လိုမွမခံစားရဘူးလား..”
၁၅ ႏွစ္အ႐ြယ္သူနဲ႕ ယွဥ္ရင္ ဒင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က လူပ်ိဳေဖာ္၀င္ၿပီးလို႔ မိန္းကေလးေတြကိုေတာင္ မထိတထိ စေနာက္ေနၾကၿပီေလ။ အဲ့ေတာ့ ဒီကိစၥအေၾကာင္းကို တျခားကေလးေတြထက္ ပိုနားလည္ေနတာ ျဖစ္မယ္။
“ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ သိခ်င္လို႔ တမင္လာေမးတာလား..”
ခပ္ေငါ့ေငါ့ ေမးလိုက္ေတာ့.. ႏွစ္ေယာက္သား ကပ်ာကယာနဲ႕ သူ႕ေဘးနား၀င္လာထိုင္ၾကၿပီး..
“ မဟုတ္ပါဘူးကြာ.. ငါတို႔ Father မသိေအာင္ ခိုးၾကည့္ဖူးတဲ့ ဗီဒီယိုကားေတြထဲမွာဆိုရင္ မ..မိန္းကေလး.. ဟိုကြာ.. မိန္းမေတြကပဲ အဲလိုလုပ္ေပးၾကတာဆိုေတာ့ကြာ.. မင္းက ေယာက်ာ္းေလးေလ.. ဟိုလူယုတ္မာႀကီးက မင္းကို ဘာလို႔..”
ေၾသာ္.. ဒီလူပ်ိဳေပါက္ႏွစ္ေကာင္က ဒီကိစၥကို စိတ္၀င္စားၾကတာကိုး။
လိင္ကိစၥဆိုလွ်င္ အထီးနဲ႕အမေလာက္ပဲ အေပၚယံသိၾကတဲ့ အ႐ြယ္ေတြပဲမဟုတ္လား။ အေျခာက္ဆိုတာကို စကားႏွင့္သာ ၾကားဖူးခဲ့႐ုံ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
“ ကိုသတၱတို႔က အေျခာက္တို႔ ေယာက်ာ္းခ်င္းႀကိဳက္တာတို႔ကို မသိဘူးလား..”
“ သိေတာ့သိတာေပါ့ကြ.. ဒါဆို ကိုစိုင္းလြင္က အေျခာက္ႀကီးလား..”
ဧကရဲ႕ ႐ြံရွာသလို မ်က္ႏွာေဘးနဲ႕ ထြီကနဲ တံေထြးေထြးလိုက္တဲ့ပုံစံေၾကာင့္ ကိုးမွာ အေျခာက္သည္လည္း လူသားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လိင္ သေဘာသဘာ၀ကိစၥေတြဟာ မ်ိဳးတူတူ မ်ိဳးမတူတူ ရႈံ႕ခ်စရာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကိုစိုင္းလြင္၏လုပ္ရပ္က အလိုမတူပဲ အဓမၼမႈေၾကာင့္သာ ယုတ္ညံ့သည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုယုတ္ညံ့မႈမ်ိဳးသည္ ေယာက်ာ္းမိန္းမႏွင့္မဆိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပလိုစိတ္မ်ား ကုန္ခမ္းသြားရေလသည္။
“ မင္းေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနမွာပဲ.. အဲ့အေျခာက္ႀကီးက မင္းကို လုပ္သြားတာဆိုေတာ့.. ငါ့ကိုသာ အေျခာက္တေယာက္က အဲ့လို လာလုပ္ရင္ လူပါသတ္မိမလားမသိဘူး..”
သတၱကပါ ဘုမသိဘမသိ ၀င္ႀကဳံးဝါးေနေသာေၾကာင့္ ကိုးတေယာက္ ထိုေနရာမွ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အရင္က ဒီႏွစ္ေကာင္ဟာ သူ႕ကိုအနိုင္က်င့္႐ုံေလာက္သာ.. အခုေတာ့ လူမသိသူမသိ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ သူ႕ျဖစ္တည္မႈကိုပါ ႐ြံရွာျပေနျပန္ေတာ့တာပဲ။
အတိတ္ဘ၀က ကိုးသာဆိုလွ်င္ ဒီေနရာတင္ ခ်က္ခ်င္း တျခားေယာက်ာ္းေတြေခၚၿပီး ဒီႏွစ္ေကာင္ကို မုဒိမ္းက်င့္ခိုင္းပစ္ေလာက္တယ္။ ကံေကာင္းသြားသည္က သူက အရင္က ကိုး မဟုတ္ေတာ့ျခင္းပင္။
အတိတ္ဘ၀တုန္းက ကိုးက သူ႕ခံစားရသည့္ထက္ ၂ဆ ၃ဆ ျပန္ေပးဆပ္ခိုင္းဖို႔ ၀န္မေလးသည့္ လူ႕အရိုင္းအစိုင္းတေယာက္ေလ။ အနိုင္က်င့္ခံ အႏွိပ္စက္ခံ အရိုက္အႏွက္ခံ အပယ္ခံဘ၀နဲ႕ အလိုမတူပဲ လိင္အာသာေျဖခံခဲ့ရတဲ့ ဒီေနရာႀကီးကို ကိုယ္တိုင္ ဓာတ္ဆီေလာင္းၿပီး မီးရွို႔ဖ်က္စီးပစ္ခဲ့တာ။ မီးၫႊန့္ေတြ တလူလူ ဝါးၿမိဳေနတဲ့ ေက်ာင္း၀န္းႀကီးကို ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲက နာက်င္ခဲ့ရတာေတြ ေပ်ာက္လို႔ေပ်ာက္ျငား စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ရယ္ေမာခဲ့တာ။ မီးေလာင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲကေန အသည္းအသန္ထြက္ေျပးလာတဲ့ သတၱနဲ႕ ဧကကိုလည္း သူ႕လူေတြနဲ႕ ဖမ္းခိုင္းလိုက္ကာ သူ႕အိမ္ ေျမေအာက္ခန္းမွာ စိတ္ရွိလက္ရွိ ေသေအာင္ရိုက္ႏွိက္ပစ္ခဲ့တာ။
ျပာက်သြားတဲ့ St.Mary ဘုရားေက်ာင္းႀကီးရယ္.. လူ႐ုပ္ေတာင္မေပၚေတာ့ပဲ ေသေနတဲ့ သတၱနဲ႕ ဧကရယ္။ တစိမ့္စိမ့္ ထိုင္ၾကည့္ေလ သူ႕စိတ္ေတြ ထိန္းခ်ဳပ္မရေအာင္ ႐ူးနမ္းလာေလေလ။ အေလာင္းႏွစ္ေလာင္းကို အိမ္ေနာက္ေဖးက ေျမကြက္လပ္ထဲမွာ ျမႇုပ္လိုက္တဲ့ အထိ သူ႕လုပ္ရပ္ေတြကို ေက်နပ္အားရေနတုန္းပဲ။
ေသြးေတြ ေျမမႈန့္ေတြနဲ႕ ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို ေရနဲ႕ေဆးခ်လိဳက္ၿပီးတဲ့ေနာက္..
“ ကိုး ေရ..”
Sister Monica ရဲ႕ ေခၚသံက အတိတ္အာ႐ုံေတြကို ေမာင္းထုတ္သြားတယ္။
“ ကိုး.. မင္းကို Father က ေခၚေနတယ္.. ဧည့္ခန္းမမွာ ဧည့္သည္ေတြလည္းေရာက္ေနတယ္.. မင္းကို ေမြးစားၾကမယ့္မိဘေတြဆိုလား..”
နားနဲ႕ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္ရတာကိုပင္ မယုံနိုင္။ ကိုယ့္လက္ေမာင္းကို ခပ္နာနာ ဆြဲဆိတ္ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္နာသြားတာကို ခံစားလိုက္ရမွ အခုဘ၀ကို ျပန္ေရာက္လာၿပီးဆိုတာ ယုံမိတယ္။
လာေျပာတဲ့ Sister Monica ကေတာ့ ကိုးတေယာက္ အေမြးစားခံရေတာ့မွာမို႔ ေပ်ာ္ေနတယ္ ထင္သြားသည္။
အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႕ မေသြဖီသြားပဲ ေမြးစားခံရလို႔ ေပ်ာ္တာမွန္ေပမယ့္ အေမြးစားခံရတယ္ဆိုတာထက္ သူ႕ရဲ႕ တစင္းတည္းေသာ ေငြလမင္းေလးနဲ႕ ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံရေတာ့မို႔ ေပ်ာ္တယ္ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္။
ကိုေသာ္တာ့ကို သူ လြမ္းလွၿပီေလ..
အရင္ဆုံး မွန္ေျပးၾကည့္လိုက္မိသည္။ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို လက္နဲ႕အျမန္ဖိခ်လိဳက္ၿပီး အ၀တ္အစားေတြကိုပါ မတြန့္ေနေအာင္ လက္နဲ႕ သပ္ခ်ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္လည္း ရယ္ခ်င္ပါသည္။
အကိုနဲ႕ပတ္သတ္လာရင္ သူဟာ အသက္ေတြ ဘယ္ႏွေက်ာ့ ျပန္ေနပါေစ.. အခုခ်ိန္ထိ ကေလးေလးလိုပင္။
ျပန္လည္ေမြးဖြားလာတဲ့ အသက္အ႐ြယ္နဲ႕ ႏွိုင္းယွဥ္ၾကည့္ပါက သူ အခုဆို ၂၆ ႏွစ္ရွိေနၿပီျဖစ္ၿပီး အကို႔ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ ပိုႀကီးေနသည္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုးဟာ ေသာ္တာနိုင္ရဲ႕ ညီေလးပဲ ျဖစ္ေနဦးမွာ။ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ သူဟာ ထာ၀ရ အကို႔ညီေလး။
“ အမေလး..ကိုယ္ေတာ္ရယ္ ဒီအတိုင္းလည္း ေခ်ာပါတယ္..လာပါ ဟိုမွာ ဧည့္သည္ေတြေစာင့္ေနၿပီ “
Sister Monica က လက္ကိုဆြဲၿပီး ေခၚေတာ့မွ သူ မွန္ေရွ႕က ခြာေတာ့တာပဲ။ ရင္ေတြခုန္ၿပီး ႏွလုံးသားကလည္း တဒုတ္ဒုတ္နဲ႕။ ေသြးစြန္းေနတဲ့ လူ႕အတၱသမားႀကီးဟာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အတိတ္ေတြက သူ မဟုတ္သလို၊ သူနဲ႕ မဆိုင္သလို၊ အရာအားလုံးကို တဖန္ ျပန္လည္ ေမ့ေပ်ာက္ထားမိျပန္ေတာ့တယ္။
အကိုေရွ႕မွာ လူပ်ိဳျဖန္းေလးလို ရွက္ေနရဦးမည္လား။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ အကို႔မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ရမလား။ ဆုံးျဖတ္လို႔မရေသးခ်ိန္မွာပဲ.. ဧည့္ခန္းမထဲကို လွမ္း၀င္ႏွင့္ေလၿပီ။
“ ဒီကေလးေလးလား.. လူေခ်ာေလးပဲ..”
ေမြးစားမိဘေတြရဲ႕ မွတ္ခ်က္ခ်သံကို ၾကားေနရတာေတာင္ ကိုးမွာ ေခါင္းမေမာ့ရဲေသး။
“ ညီေလး..မင္းနာမည္က ကိုး တဲ့လား..”
အသံခ်ိဳခ်ိဳၾကည္ၾကည္ေအးေအးေလးက နားစည္ကေနတဆင့္ ႏွလုံးအိမ္ထဲအထိ ေရာက္ေအာင္ တိုး၀င္လာသည္။ ပိုင္ရွင္ကို ျပန္ေတြ႕ခြင့္ ရလိုက္တဲ့ ေခြးေလးတေကာင္လို ကိုးတေယာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးတူးေနသည္မွာ ၁၅ ႏွစ္ ၁၆ ႏွစ္အ႐ြယ္သို႔ တဖန္ျပန္ေရာက္သြားသည့္ႏွယ္။ အတိတ္တုန္းကလည္း သူ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္ေလ။ အခု အေပ်ာ္ေတြကေတာ့ အဆေထာင္ေသာင္းေပါင္းမက။
ရင္ဖိုစိတ္လႈပ္ရွားစြာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခါင္းကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူ ေနရာမွာတင္ အသက္ရႈရပ္တန့္သြားေလေတာ့သည္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းၿပီး ၿပဳံးေယာင္သန္းေနတဲ့ မ်က္၀န္းေလးေတြ၊ မ်က္ေတာင္တိုတိုစိပ္စိပ္ေလးနဲ႕ မ်က္ခုံးေမႊးေကြးေကြးေလးေတြ။ အကိုဟာ အရင္လို သူ႕ေရွ႕မွာ ရပ္ေနျပန္တယ္။
အကိုေသာ္တာနိုင္.. တကယ္ႀကီး ျပန္ေတြ႕ခြင့္ရၿပီေပါ့ေနာ္..
တေန႕ကပဲ သူ႕ထိုးလိုက္တဲ့ ဓားဒဏ္ရာနဲ႕ ေသသြားခဲ့တဲ့လူ.. တေန႕ကပဲ သူ႕ပါးကို ပစ္ထိုးၿပီး သူ႕ေရွ႕ဒူးေထာက္ ငိုေႂကြးခဲ့တဲ့လူ..
တေန႕ကပဲ.. အဲ့ေန႕ကပဲ..
ခြပ္ကနဲ ကိုးရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚကို အရွိန္ျပင္းျပင္းက်ေရာက္လာတဲ့ လက္သီးတခ်က္။ ကိုေသာ္တာရဲ႕မ်က္၀န္းေတြဟာ ရဲရဲေတာက္လို႔။ နာက်င္မုန္းတီးျခင္းေတြလား.. ႐ြံရွာစက္ဆုပ္ျခင္းေတြလား.. ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းေတြလား.. ဘယ္သူသိလိမ့္မလဲေလ။
“ ခင္ဗ်ား သိပ္တရားမလြန္လာနဲ႕.. ကိုေသာ္တာ.. ခင္ဗ်ားမို႔ ကြၽန္ေတာ္ သည္းခံေနတာေနာ္..”
မိုးၿခိမ္းသံနဲ႕အၿပိဳင္ လည္ပင္းအေၾကာေတြေထာင္ထသြားတဲ့အထိ ကိုး တေယာက္ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ေပမယ့္ ကိုေသာ္တာရဲ႕မ်က္ႏွာက အရင္လို ညွိုးႏြမ္းမသြားေတာ့ေပ။
“ တရားလြန္ေနတာ ဘယ္သူလဲ ကိုး.. မင္းကိုယ္မင္း ျပန္စဥ္းစားပါဦး.. မင္းဒုကၡေပးခ်င္တိုင္း ေပးလို႔ အားမရနိုင္ေသးဘူးလား.. အေဖနဲ႕ အေမလည္း ေသသြားၿပီ.. ဒီေလာကႀကီးထဲ မင္းနဲ႕ငါပဲ က်န္ေတာ့တာ.. ငါ့ကို နည္းနည္းေလးေတာင္ မသနားေတာ့ဘူးလား..”
ပါးျပင္ဆီက စစ္ကနဲ ျဖစ္သြားလို႔ လက္နဲ႕တို႔ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသြးစတခ်ိဳ႕ပါလာတယ္။ ကိုေသာ္တာရဲ႕ ညာဘက္လက္ လက္သူႂကြယ္က လက္စြပ္ငုတ္ကအစ ကိုးကို မုန္းတီးေနသေယာင္ ျခစ္ရာေလး ေပးသြားေလရဲ႕။
လူမိုက္ပဲေလ.. ေသေလာက္တဲ့ဒဏ္ရာေတြလည္း ရဖူးတာေပါ့။ ဖူးေယာင္စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့အထိ အရိုက္လည္း ခံဖူးတာေပါ့။ ေသြးတစက္စက္က်ေနရင္း အမွိုက္ပုံထဲ တိုးပုန္းခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိဖူးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေပၚယံျခစ္ရာေလးေၾကာင့္ သူ႕အသည္းဟာ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာေနေတာ့တာပဲ။
“ ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားရဲ႕သတို႔သမီးေလာင္းေလးနဲ႕ တကယ္ႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနသြားရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္ေပါ့.. က်ဳပ္ ရွိေနပါရဲ႕ေလ..”
ရွိုက္သံမပါေအာင္ ထိန္းေျပာလိုက္ျခင္းဟာ ကိုေသာ္တာ့နားထဲမွာေတာ့ အံႀကိတ္သံမ်ား ျဖစ္သြားသလား မသိပါ။
“ မင္းကို ငါ ရွင္းေအာင္ေျပာၿပီးၿပီ ကိုး.. မင္းက ငါ့ညီေလး.. မင္း ငါ့အေပၚ ဘာေတြပဲ က်ဴးလြန္ခဲ့ပါေစ.. ငါ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးမယ္.. ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါ မင္းလိုခ်င္တဲ့ အခ်စ္မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ငါ ဘယ္ႏွခါ ေျပာရမလဲ..”
ေကာင္းကင္ကပစ္လိုက္တဲ့ မိုးႀကိဳးဟာ သူ႕ရင္ခြင္ကို တန္းကနဲ တည့္ေနေအာင္ ၀င္မွန္တယ္။
“ ငါ့မွာ လက္ထပ္ရမယ့္ အမ်ိဳးသမီးရွိေနၿပီ.. ဒီေလာက္နဲ႕ပဲ ေတာ္လိုက္ပါေတာ့..”
မီးေတာက္ႀကီးလို ေပါက္ကြဲေနတဲ့သူ႕ရင္ခြင္ထဲကို ေလျပည္ေလးလို ညင္သာစြာ တိုးေဝွ႕တိုက္ခတ္ဖို႔ ႀကံစည္ေနတဲ့ ကိုေသာ္တာဟာ တကယ္ကို သူ႕အေၾကာင္း နားမလည္ေသးမွန္း သိသာတယ္။ သူ႕အခ်စ္ေတြကိုေရာေပါ့ေလ။
သူ႕ေအာက္မွာ က်ိတ္ငိုရင္း ညီးတြားခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြက အခုေတာ့ စည္းေတြကန့္သတ္ေတာ့မယ္တဲ့လား။ သူ႕အမိန့္ေတြကို လိုလိုလားလား နာခံရင္း စိတ္သာယာေနာက္ လိုက္ခဲ့တဲ့ အဲ့ခႏၶာကိုယ္က တျခားတေယာက္နဲ႕ ကြၽမ္း၀င္ၾကေတာ့မယ္တဲ့လား။
“ အကို.. ကြၽန္ေတာ့္ကို ပစ္မသြားပါနဲ႕..”
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ တိုးလွ်ိုးေတာင္းပန္လိုက္တယ္။ ဒါဟာ ကိုးရဲ႕တသက္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေတာင္းပန္ခယျခင္းပါပဲ။
“ ကိုး.. အကိုက မင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ ပစ္မထားခဲ့တာ မင္း သိပါတယ္.. မင္းကို အကို အလိုလိုက္ခဲ့လို႔ ဒီလိုေတြ ဆိုးသြမ္းလာခဲ့တာ အကို႔အျပစ္ေတြေၾကာင့္ပါ.. မင္းကို အကိုတတ္နိုင္သေလာက္ ဆုံးမျပဳျပင္ခဲ့တယ္.. အေဖ့ကိုေရာ အေမ့ကိုေရာ အကို ဆန့္က်င္ၿပီး မင္းဘက္ကေန ရပ္တည္ေပးခဲ့တယ္.. ေနာက္ဆုံး မင္း အကို႔အေပၚ က်ဴးလြန္ေစာ္ကားတာေတြကိုလည္း အကို သည္းခံေပးခဲ့တယ္.. အကိုလည္း ပင္ပန္းလာၿပီ ကိုး.. မင္း ဒီအတိုင္းႀကီး ဆက္ေနဦးမယ္ဆိုရင္..”
“ ကြၽန္ေတာ္ လိမၼာပါေတာ့မယ္.. အကို လက္မထပ္လိုက္ပါနဲ႕..”
ႀကိဳးေလးတမွ်င္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္.. သူ ဆြဲငင္ထားခ်င္တယ္။ အရာအားလုံးကို ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ရမယ္ဆိုရင္လည္း ျဖစ္တယ္.. အကို႔ကိုမွ သူ အဆုံးရႈံးမခံနိုင္တာပဲေလ။ သူ႕ဘက္က အစအဆုံး မွားေနခဲ့ရင္ေတာင္ ကိုေသာ္တာကေတာ့ သူ႕အမွန္တရားပါ။ အကို ဒါကိုသိဖို႔လိုတယ္။
“ အကို ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ ေနပါ့မယ္.. အကိုသာ.. အကိုသာ အဲ့မိန္းမေနာက္ လိုက္မသြားပါနဲ႕..”
“ မင္းလည္း အ႐ြယ္မငယ္ေတာ့ဘူး.. ကိုး.. အကို႔သေဘာက..”
ေနာက္ထပ္ ဘာေတြေျပာေနသလဲ.. သူ နားထဲမ၀င္ေတာ့ေပ။ မိုးၿခိမ္းသံ တဂ်ိန္းဂ်ိန္းနဲ႕ ေဝါကနဲ ႐ြာခ်လာတဲ့ မိုးေရစက္သံေတြက သူ႕အၾကားအာ႐ုံကို ကာဆီးထားသေယာင္။ ပညာတတ္ပီပီ စာတတန္ ေပတတန္ခ်ီၿပီး ေျပာတဲ့ ဆုံးမသံေတြကို သူ သိပ္မုန္းတီးေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
လက္က်န္သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႕ ဆိုဆုံးမေနတဲ့ ကိုေသာ္တာ့ပုံစံကို ၾကည့္ေနရင္း သူ႕စိတ္ထဲမွာ တဆ တဆတိုး နာက်င္လာရတယ္။ ဘာလို႔ သူ႕ကို နားမလည္ေပးခဲ့ရတာလဲ။ ဘာလို႔ ဇြတ္ေတြ လိမၼာေစခ်င္ၿပီး ဘာလို႔ ဆိုးသြမ္းေနရသလဲဆိုတာကို တခါမွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ရတာလဲ။ ဘာလို႔မ်ား ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ နားလည္ပါတယ္ဆိုတာေတြ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာေနၿပီး သူ႕အေၾကာင္းကို တခုမွ မသိရတာလဲ။
“ အကို ေျပာေနတာ ၾကားလား ကိုး..”
“ အဲ့ေတာ့ အကိုက တကယ္ႀကီး အဲ့မိန္းမနဲ႕ လက္ထပ္မယ္ေပါ့..”
“ ကိုးကို အကိုက ခြင့္လႊတ္သလို.. အကို႔ကိုလည္း ကိုးက လက္လႊတ္ေပးေလေနာ္..”
ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႕ ေျပာလာတဲ့ အကို႔ကို ေက်ာခိုင္းကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အလ်င္ျမန္ဆုံး ရွာေတြ႕လာခဲ့တာကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္သုံးဓားေပါ့။ ဘယ္ေနရာကိုထိုးရင္ ခပ္ျမန္ျမန္ ေသမလဲဆိုတာ သူ သိပါတယ္။ သိပ္မခက္ပါဘူး။
ဓားကိုင္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ သူ႕ကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေငးၾကည့္ေနရွာတဲ့ ကိုေသာ္တာက အသက္အႏၲရာယ္ဆိုတာကို ေမ့ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါမွမဟုတ္ ေသေလာက္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔လည္း မထင္ထားပုံရပါတယ္။ ထြက္လည္းမေျပး.. ေအာ္ဟစ္ၿပီး အကူအညီလည္း မေတာင္း.. ဒီအတိုင္းေလး ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။
အသားလႊာေတြကို ထိုးခြဲၿပီး ဓားသြားက အဆုံးထိ ေျပး၀င္သြားတဲ့အခ်ိန္.. ကိုေသာ္တာရဲ႕ မ်က္၀န္းအိမ္ေလးဟာ ဝိုင္းကနဲ။
မဲေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးဆီမွာ ျပည့္ျပည့္၀၀နဲ႕ ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လမင္းႀကီးက အကိုပါ။ ကြၽန္ေတာ္က အကို႔မ်က္ႏွာေတာ္ ေမာ္ဖူးခ်င္ေနရင္း အပိုင္လိုခ်င္ခဲ့တာ။ ထိုက္သည္ မထိုက္သည္ ဆိုတဲ့ ကန့္သတ္ခ်က္ေတြ.. ျဖစ္သည္ မျဖစ္သည္ဆိုတဲ့ ယူဆခ်က္ေတြ.. လူတကာထိုးတဲ့ လက္ညွိုးေပါင္းေသာင္းေျခာက္နဲ႕အတူ ငရဲဆိုတာကိုေတာင္ ေစာက္ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့မိတဲ့အထိ အကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္တာ။
ရင္ထဲမွာသိမ္းထားတဲ့ စကားေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ထုတ္မေျပာျဖစ္တာကေလ.. အကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုမုန္းသြားမွာစိုးလို႔ပါ။
ဘယ္ႏွႀကိမ္ ဘယ္ႏွေယာက္မွန္း မသိေတာ့တဲ့ ေသြးစြန္းလက္ေတြဟာလည္း ကတုန္ကယင္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕တခုတည္းေသာ ေျခာက္ျခားမႈက ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာ အကို ရွိမေနေတာ့ျခင္းပဲ။ ရွင္လွ်က္ထြက္သြားမယ့္အစား ေသသြားလိုက္ေတာ့ ကိုေသာ္တာ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္နားလည္ေပးနိုင္တယ္ဆိုရင္ ေသလိုက္ပါ။
“ ေဟး.. အကို ေမးေနတယ္ေလ.. မင္း နာမည္က ကိုး.. လားလို႔..”
ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာေနၿပီး အကို တျခားသူကို ေ႐ြးခ်ယ္သြားခဲ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ္ မနက္နိုးလာတိုင္း ေသဆုံးခဲ့ရတယ္။ ၀ဋ္ေႂကြးလို႔ ေျပာရေအာင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ႏွလုံးသားကိုမွ မခြဲဖူးဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္က်မွ တမင္ဇာတ္နာခဲ့တာ လာျခင္းမေကာင္းခဲ့လို႔လား အကို။
ဒီခံစားခ်က္ေတြဟာ အတိတ္ဘဝေရာ အခုဘ၀မွာပါ တထပ္တည္းက်ပါတယ္။ အတိတ္ကကိုးလား.. အခုအခ်ိန္ကကိုးလား.. ကြၽန္ေတာ္ မေဝခြဲတတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အကိုသာရွိေနရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဒီ၀ဋ္ဒုကၡေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ ျပန္ခံစားရမယ္ဆိုလည္း ျဖစ္တယ္။ အကိုသာ ကြၽန္ေတာ့္ အနားမွာ ရွိေနေပးမယ္ဆိုရင္ေလ..
“ အယ္..ဘာလို႔ ငိုေနတာလဲ..”
ပါးျပင္ေပၚကို ခပ္ဖြဖြ လာထိတဲ့ လက္မေလးရဲ႕ ႏူးညံ့ေနမႈေလးကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလး ခံယူလိုက္သည္။ အကိုက အဲ့လိုပဲ.. ျမင္သမွ်လူတိုင္းကို ၾကင္နာတတ္သည္ေလ။ အဲ့လူေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ပါသြားခဲ့႐ုံေလးတင္သာ။
“ အကို.. ကြၽန္ေတာ့္ကို လာေခၚေပးတာလား..”
အကိုကေတာ့ ထင္ေနမွာပဲ.. ၁၅ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးတေယာက္က အေမြးစားခံရမွာမို႔ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး ငိုေနတယ္လို႔ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က အကိုနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ဖို႔ပဲ ရည္စူးပါတယ္။ အကိုမွမရွိရင္ နတ္ျပည္လည္း ကြၽန္ေတာ္ မတက္နိုင္ဘူး။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ဆိုတာက လည္း အကိုမွမရွိတဲ့အခါ ဗလာနတၳိသက္သက္နဲ႕ အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့ေနဦးမွာပါပဲ။
“ ဒါေပါ့.. ဒီေန႕ကစၿပီး မင္းက အကို႔ညီေလးျဖစ္သြားၿပီ.. အကို႔နာမည္က ေသာ္တာနိုင္တဲ့.. မွတ္ထားေနာ္..”
“ ဟုတ္ကဲ့ အကို.. ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အကို႔ညီေလးပဲ ျဖစ္ခ်င္တာပါ..”
Thanks for reading,
To be continue..~