လမင္းသခင္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ
အပိုင္း ( ၃၃ )
အရင္က မသိခဲ့ေလေသာ အစီအရင္
“ ကိုး.. မင္း ေနလို႔ေရာ ေကာင္းရဲ႕လား..”
ေသာ္တာနိုင့္ပါးျပင္ေလးတဖက္အား ႐ႊတ္ခနဲ ေမႊးၾကဴၿပီးမွ ကိုးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပေလသည္။
“ ဘယ္တုန္းကမွ ဒီေလာက္ေနလို႔မေကာင္းခဲ့ဖူးဘူး..”
ကိုးက ၿပဳံးစစ ေျပာလိုက္သည့္အခါ ေသာ္တာနိုင္ဆီကေန စူးစူးရွရွ မ်က္ေစာင္းလွလွေလး ဝဲပ်ံလာသည္။
ထိုမ်က္ေစာင္းေလးဒဏ္အား ရင္ေကာ့ခံေနသည့္သဖြယ္ လုပ္ျပေနေသာ ကိုးေၾကာင့္ ေသာ္တာနိုင္ အူယားစြာ ထိုခ်ီးက်ေကာင္ေလးဧ။္ နဖူးအား ခပ္ဖြဖြေလး ေတာက္လိုက္သည္။
“ အား… နာလြန္းလို႔ ထပ္လုပ္ေပးပါဦး..”
“ တိတ္စမ္း.. ဗရမ္းဗတာေတြ..”
ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ေသြးမရွိသကဲ့သို႔ ျဖဴစုတ္ေနေပမဲ့ ကိုးရဲ႕အၿပဳံးဟာ အသက္ဝင္ေနဆဲ။ ၂ ႏွစ္ရက္တိတိ အိပ္ေပ်ာ္ထားသည္ႏွင့္မတူပဲ အနည္းငယ္ အားနည္းေနဟန္ေပါက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေသာ္တာနိုင့္အားၾကည့္ေနသည့္ ထိုမ်က္ဝန္းထဲမ်ားတြင္ေတာ့ အရင္လို ခ်စ္ရည္႐ႊန္းလဲ့ေနလွ်က္ပင္။
“ အမဲသားစြပ္ျပဳတ္တဲ့.. မင္း ေသြးအားနည္းေနတယ္ဆိုလို႔ အေမကိုယ္တိုင္ ျပဳတ္ေပးထားတာ..”
ပူပူေႏြးေႏြး စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ေလးကိုကိုင္ကာ ေသာ္တာနိုင္က ကိုးအား ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ခြံ႕တိုက္သည္။ မပူသြားေစရန္လည္း ဇြန္းနဲ႕ခပ္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ မႈတ္ေပးေနေသးသည္။ ေသာ္တာနိုင့္ အၾကည့္မ်ားထဲတြင္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈႏွင့္ ရႈပ္ေထြးျခင္းမ်ား ေရာယွက္ေနသည္ကို ကိုး သတိထားမိပါသည္။
ဟန္မေဆာင္တတ္သူပီပီ ေသာ္တာနိုင့္စိတ္အလ်ဥ္မ်ားသည္ ပေရာဂ်က္တာမွာ ထိုးျပေနသည့္ အေႏွးျပကြက္ေတြအလား။ ပီပီသသႀကီး ေယာက္ယက္ခတ္ေနရွာေလသည္။
“ ေဟး.. ကိုေသာ္တာ.. ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ..”
ၾကည့္မေနနိုင္ေတာ့သည့္အခါ.. ေသာ္တာနိုင္ ခြံ႕ေနသည့္ စြပ္ျပဳတ္အား မေသာက္ေသးပဲ ကိုး ခပ္တိုးတိုး ေမးလိုက္ရသည္။ သက္ျပင္းသံသဲ့သဲ့က ႏွစ္ေယာက္အၾကား ထိခတ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေသာ္တာနိုင္က စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္အား စားပြဲေပၚ ျပန္တင္လိုက္ၿပီး ကိုးရဲ႕ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ခပ္ဖြဖြ အုပ္ကိုင္ကာ..
