လမင်းသခင်ရဲ့ချစ်ခြင်းအလင်္ကာ
အပိုင်း (၂)
လူယုတ်မာဆိုတာ ဂျိုမပါဘူးရယ်
နှာတံရှည်ရှည် နှုတ်ခမ်းပါးပါး သေးနုတ်ကော့ညွှတ်တဲ့ မျက်ခုံးမွှေးတစုံနဲ့ လိုက်ဖက်ညီစွာ ချွန်မြနေတဲ့ မျက်နှာကျကြောင့် သူ့ရုပ်ဟာ နည်းနည်းလေးတော့ စုတ်ချွန်းချွန်းဖြစ်နေမှာ မှန်ပေမယ့် အညိုရောင်မျက်၀န်းတစုံအောက်မှာတော့ ကျရှုံးခဲ့သူတွေ မနည်းခဲ့ဘူး။ လည်တိုင်ခပ်ကျော့ကျော့မှာ ထင်းနေတဲ့ လည်စိရယ်၊ တောင့်တင်းခိုင်မာတဲ့ ရင်အုပ်တစုံရယ်၊ ကြမ်းရှရှ လက်တစုံရယ်ကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် မိန်းမချောလေး ချောတဲ့ကောင်လေးလို့လည်း ပြောနိုင်ကောင်းပါရဲ့။
ရုပ်ရည်က ဘာသုံးစားလို့ရမှာတဲ့လဲ.. သူက လူ့အမှိုက်တခုသာသာပဲလေ။
သူ သေဆုံးခဲ့ချိန်က အရွယ်ကောင်းလို့ ဆိုရလောက်အောင်ပင် ခပ်ငယ်ငယ်ပဲ ရှိသေးတာ။ အသက် ၂၆ နှစ် ဆိုတာ တခြားသူတွေအတွက် ပျော်လို့ပါးလို့ ကောင်းတုန်း။ ချစ်သူခင်သူတွေနဲ့ ဘ၀ကို ဖြတ်သန်းဖို့ ကြိုးစားနေကြတုန်း။ လူငယ်ဘ၀ရဲ့ အရသာကို အပြည့်အ၀ ခံစားလို့ ကောင်းတုန်း။ တခြားသူတွေရဲ့ အဲ့လိုအချိန်မှာ သူကတော့ ထောင်ထဲကို အယောင်ပြ အနေနဲ့ ၀င်တခါ ထွက်တလှည့် လုပ်နေခဲ့လေသည်။
မကောင်းတာတွေ လုပ်နေခဲ့ရလို့လည်း သူ့ကိုယ်သူ သိမ်ငယ်တယ်လို့ မခံစားမိခဲ့ဘူး။ ဒီလမ်းကြောင်းပေါ်မှာ စိတ်စေရာလျှောက်သွားရင်း အရာရာကို ဘက်ကန်တိုက်နေတာကိုက အရသာရယ်လို့ တလွဲအယူအဆတွေနဲ့အပြည့်။
မှားနေမှန်း မသိခဲ့တဲ့အပြင် နောက်မှ ရလာတဲ့ နောင်တက သိပ်ကြောက်စရာကောင်းပါလားလို့ စတင် သိခွင့်ရတဲ့အချိန်ကျတော့ သူ လျှောက်ခဲ့တဲ့လမ်းက လမ်းဆုံးနေပြီ။ သွေးစွန်းနေတဲ့လက်တွေက အကို့ပါးပြင် နုနုလေးတွေပေါ်ကို အကြိမ်ကြိမ် ရိုက်နှက်ပြီးနှင့်နေပြီ။
အကို့အတွက် သူဟာ အိမ်မက်နတ်ဆိုးတကောင် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ အမြဲတစေ ကြင်ကြင်နာနာ ကြည့်တတ်တဲ့ အကို့မျက်၀န်းတွေ အရောင်ပြောင်းလာတဲ့နေ့.. အဲ့နေ့မှာပဲ သူဟာ အယုတ်ညံ့ဆုံး အမှုတခု ကျူးလွန်ခဲ့တာ။ အဲ့ကတည်းက အကိုက သူ့ကို စကားမပြောတော့တာ။ သူ့လုပ်ရပ်ကလည်း မပြောချင်လောက်အောင် ဖြစ်ခဲ့သည်ကိုး။ ပြန်မြင်ယောင်နေတဲ့ စက်ဆုပ်စရာ မြင်ကွင်းတွေ အာရုံထဲက ပျောက်ကွယ်သွားအောင် အဝေးတနေရာကို ငေးကြည့်နေစဉ်..
“ ဟေး… ဆရာလေး လာပြီကွ “
မြေကွက်လပ်မှာ ဆော့နေတဲ့ ကလေးတွေက ခြံ၀င်း ၀င်ပေါက်ကနေ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ၀င်လာတဲ့လူဆီ ၀မ်းပန်းတသာနဲ့ အော်ဟစ်ကာ ပြေးသွားကြသည်။ ၀င်လာသူက သူတို့ကို စာသင်ပေးနေတဲ့ ဆရာလေး ကိုစိုင်းလွင်။
ကိုး တယောက် မဲ့ပြုံးလေးနဲ့ စိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
ကချင်ပုဆိုး အပြာကွက်လေးနဲ့ ရှပ်အကျီ င်္အဖြူ လက်ရှည်လေးကို တံတောင်ဆစ်ထိ ခေါက်၀တ်ထားတဲ့ အဆိုပါ အမျိုးသားက အရပ်လည်း ၆ ပေ လောက်ရှိတော့.. ဖြူဖြူသန့်သန့်နှင့် ကြည့်ကောင်းတဲ့အထဲမှာ ပါသည်။
ဧကန္တ.. ဒီအတိတ်တွေက ဘယ်တော့မှ မေ့ပျောက်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး ထင်ပါရဲ့။ ထပ်တူညီတဲ့ ဇာတ်လမ်းတခုကို သူ နှစ်ခေါက် က ရဦးမှာပါလားလို့ တွေးကာ.. နှုတ်ခမ်းတဖက်ကို အပေါ်ဘက်သို့ အလိုလို တွန့်လိုက်မိတော့တာပဲ။
သူတို့ကျောင်းက ကလေးတွေအကုန် ထိုဆရာလေးကို သိပ်ချစ်ကြတာ။ ဆရာလေးက အခကြေးငွေ အများကြီးမယူပဲ စာလာသင်ပေးတဲ့အပြင် ကလေးတွေအတွက် မုန့်တွေ အရုပ်တွေလည်း ခဏခဏ ၀ယ်ပေးနေတာဆိုတော့ ဝိုင်းအချစ်ခံရတာလည်း မဆန်းပါဘူးလေ။
Father က စိတ်သဘောထား ပြည့်၀သူပီပီ သူတို့ကို ကျောင်းဆရာခေါ်ပြီး စာသင်ပေးသည်။ အလှူရှင်တွေနဲ့ ရပ်တည်နေရတဲ့ ဒီလို မိဘမဲ့ကလေးတွေ အတွက် စာသင်ခွင့်ရတယ် ဆိုတာကိုက ကံကောင်းတယ်လို့ပဲ သတ်မှတ်ရမှာပေါ့။
ဒါပေမယ့်.. ကံကောင်းခြင်းဆိုတာ ကိုးနဲ့ လားလားမျှ မသက်ဆိုင်တဲ့အရာ။ အချစ်ဆိုတာလည်း ကိုးရဲ့ဘ၀မှာ ငရဲမီးလို ပူလောင်ခဲ့ရတဲ့အရာ။ ချစ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တိုင်း သူ့အချစ်ဟာ အဖျက်ဆီးခံရတာချည်းပဲ။ သွေးသားရင်း အဖေနဲ့အမေက စွန့်ပစ်ထားခဲ့လို့ မိဘမဲ့ဘ၀ကို ရောက်နေရတာတောင်မှ သူဟာ မြေနိမ့်ရာ လှံစိုက်ခံခဲ့ရသည်။
ကလေးတိုင်းက သိပ်ချစ်နေတဲ့ ထိုဆရာလေးသည် အမှန်တကယ်တော့ မင်းသားခေါင်းဆောင်းထားတဲ့ ဘီလူးကြီး ဖြစ်နေမှန်း ကိုးက လက်တွေ့ကျကျ သိခွင့်ရခဲ့သည်။ အကြောင်းမသိခင်က သူလည်း အဲ့ဆရာလေးကို တခြားကလေးများနည်းတူ သံယောဇဉ်ရှိခဲ့တာပေါ့။
ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေနဲ့ သူ့ကိုမြင်တိုင်း ဆရာလေးက ခေါင်းကို ဖွဖွလေး လာပုတ်ကာ..“ ရန်မဖြစ်နဲ့ ကလေးလေး “ လို့ ပြောခဲ့ဖူးသည်။ သတ္တနဲ့ ဧကတို့ နှစ်ယောက် သူ့ကို အနိုင်ကျင့်နေတာမြင်တိုင်း သူ့ဘက်က ကာကွယ်ပေးခဲ့ဖူးသည်။ တုတ်ထိုးချိုချဉ်လေးတွေကို သူ့အတွက် သီးသန့်ချန်ထားကာ တခြားကလေးတွေ မသိအောင် ခိုးပေးခဲ့ဖူးသည်။
သူ တွေးခဲ့မိတာက.. ဒါဟာ ဆရာတယောက်က သူ့တပည့်အပေါ် ကြင်နာခြင်း၊ ယုယခြင်း၊ ချစ်ခင်မြတ်နိုးခြင်းပေါ့။ ဆရာလေးက တခြားကလေးတွေထက် သူ့ကို ပိုချစ်ပေးတယ်ပေါ့။ ၁၅ နှစ် အရွယ် ကလေးသာသာ ကောင်လေးတယောက်ရဲ့ နှလုံးသားဟာ ထိုအချိန်က ဖြူဖြူစင်စင် အတွေးတွေ၊ ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေနဲ့ ပြည့်နေခဲ့သည်။ ဘယ်လောက်ပဲ အနိုင်ကျင့်ခံရခံရ၊ ဘယ်လောက်ပဲ အရိုက်ခံရခံရ၊ ဆရာလေးရဲ့ စကားသံချိုချို အပြုံးချိုချိုလေးတွေကို မေတ္တာအစစ်လို့ မှတ်ယူကာ ရှားရှားပါးပါး ၀မ်းသာခဲ့ဖူးသည်။
ရင်နာစရာကောင်းတာက အဲ့ဒါတွေက အကုန်အမှားတွေ။
“ ချိုချဉ်စုတ်သလို စုတ်ပေးရုံပဲ..ဘာမှမကြောက်နဲ့ ”
အဲ့ဆရာလေးဆိုသူက ဘယ်သူမှမရှိတဲ့ အိမ်သာခန်းထဲမှာ အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထနေတဲ့ ငယ်ပါကြီးကို သူ့ပါးစပ်နား လာတေ့ပေးတော့မှ ကိုးတယောက် အန်ထွက်မတတ် ရွံရှာစိတ်တွေ၊ ကြောက်စိတ်တွေနဲ့ ထွက်ပြေးဖို့ ကြိုးစားခဲ့ရတယ်။ ရုန်းကန်ရအောင်လည်း သူက လူပျိုတောင် မဖြစ်သေးတဲ့ ခပ်ငယ်ငယ် ယောကျာ်းလေး တယောက်ပါ။ ဒါကို ဒီလူယုတ်မာကြီးက အတင်းအကျပ် ပြုစုစေခဲ့တယ်။ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကိုတောင် တပ်မက်စိတ်နဲ့ မကြည့်ဖူးသေးတဲ့ ကလေးသာသာအရွယ်မှာ ဒီလို အာသာဖြေမှုမျိုးကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ပြုစုပေးခဲ့ရတဲ့ဘ၀။
အနိုင်အကျင့်ခံရတိုင်း ခြေပါလက်ပါနဲ့ ပြန်လုံးသတ်တတ်တဲ့ ကိုးဟာ မျက်ရည် လည်ရွဲနဲ့ မရုန်းကန်နိုင်၊ မငြင်းဆန်နိုင်ခဲ့ပေ။ ဒီလူဟာ သူ့ကို သူများတွေထက် ပိုချစ်ပေးတယ်လို့ ယုံကြည်ခဲ့တဲ့လူလေ။ မိဘတွေရဲ့ ချစ်ခြင်းမရခဲ့တဲ့ သူ့အဖို့ ဘာမဟုတ်တဲ့ တုတ်ထိုးချိုချဉ်လေးက အကြင်နာတရား ဖြစ်ခဲ့တယ်မဟုတ်လား။ နှစ်သိမ့်မှုလေးတွေက နွေးထွေးစေခဲ့တယ် မဟုတ်ပါလား။
ချစ်ခြင်းဟာ ပျော်ရွှင်စရာရယ်လို့ စတင် ထိတွေ့ချိန်မှာတင် နုနုနယ်နယ် နှလုံးသားလေးကို လူမဆန်စွာ နင်းချေခံလိုက်ရရတယ်။ ယုတ်မာခြင်းဆိုတဲ့ စကားလုံးကိုတောင် သူ မရင်းနှီးခဲ့သေးတဲ့ အရွယ်မှာပေါ့။
သူ့ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်တွေနဲ့ အတင်းဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်ပြီး ကော့ထိုးကာ အရသာခံနေတဲ့ အဲ့လူရဲ့ မျက်နှာမှာ တဏှာခိုးတွေ ဝေနေခဲ့တဲ့မြင်ကွင်းက ပြန်ရှင်သန်လာခဲ့တဲ့ အခုဘ၀မှာတောင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မှတ်မိနေဆဲပဲ။ အဲ့လောက်ထိ သူ ရွံရှာမုန်းတီးခဲ့တာ။ သူ့ပါးစပ်ထဲကို မညှာမတာ ၀င်ထွက်နေတဲ့ အဲ့လူရဲ့ အရာကြီးက လည်မြိုကို ထိုးခွဲမတတ်ပဲ။ ပူလောင်မှုတွေ၊ ပျို့တက်လာစေတဲ့ ညှီစို့စို့ အနံ့အသက်တွေ၊ အော်ကလီဆန်စရာကောင်းတဲ့ ငံကျိကျိ အရသာတွေ။ ဆင်းရဲဒုက္ခက ငရဲအတိ။
ချစ်လို့ပါ.. ကိုးကို ကိုစိုးလွင်က တကယ်ချစ်တာ.. နောက်ဆို ဒီနေရာကနေ ခေါ်ထုတ်သွားပေးမယ်.. အတူတူနေကြမယ် ဆိုတဲ့ ခပ်ချိုချို စကားတွေနဲ့ သူ့ဆံပင်ကို အုံလိုက်ဆောင့်ဆွဲခဲ့တဲ့အချိန်တွေ။ စက္ကန့်တိုင်းဟာ သူ့ခြောက်အိမ်မက်တွေဖြစ်ခဲ့ရတယ်။
Father ကိုလည်း သူ ပြန်မတိုင်ရဲခဲ့ဘူး။ လူတိုင်းက ဝိုင်းချစ်နေတဲ့သူက ဒီလို စက်ဆုပ်စရာကောင်းတွေ လုပ်လိမ့်မယ်ဆိုတာ သူ ပြောတော့ရော ယုံပေးကြမှာမို့လား။ သူ ပြန်မတိုင်မှန်းသိတော့ အဲ့လူယုတ်မာက အခါခါ ယုတ်မာလာတော့တာပဲ။
မတရားခံရမှုဟာ အဲ့လိုနဲ့ပဲ လူမသိသူမသိ ကွယ်ပျောက်ခဲ့ရလေသည်။
သူ့ရဲ့ လိင်စိတ်တိမ်းညွတ်မှုတွေက ဒီအဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်လား ဆိုတာကိုတော့ အဖြေရှာလို့မရခဲ့ဘူး။ သူ့ကိုသူလည်း စိတ်မသန့်တော့ဘူး။ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း မယုံကြည်ရဲတော့ဘူး။ ဒီလို မသတီစရာအတိတ်တွေနဲ့ ရှင်သန်ခဲ့ရတော့ ဒီလူဟာ ဘယ်လို စိတ်နှလုံးသားနဲ့ ဖြူစင်နိုင်ပါဦးမလဲ။ သူ့အပေါ်ကောင်းပေးတယ်လို့ ခံစားနေရရင်ကို မလုံခြုံဘူးလို့ ထင်ခဲ့မိတဲ့အထိ သူ့စိတ်ဒဏ်ရာတွေက သေရာပါခဲ့တယ်။
ကလေးတွေကြားမှာ ဟန်လုပ်ကာ ပြုံးပျော်ပြနေတဲ့ ဆရာလေး ကိုစိုင်းလွင်။ ကြည့်ရင်း.. ကြည့်ရင်း.. အခုချက်ချင်း လည်မြိုထဲ အက်စစ်လောင်းထည့်ပစ်လိုက်ချင်စိတ် ပေါက်နေပေမယ့် ကျိတ်မှိတ်မြိုသိပ်နေလိုက်ရသည်။
အခုတော့.. ဒီလို ဘယ်အဖြစ်ခံလိမ့်မလဲ။ ဒီလို လူယုတ်မာမျိုးက လူလည်ခေါင်မှာ အရှက်ကွဲအောင် ပညာပြပေးမှကိုဖြစ်မှာလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရင်း ထိုလူ့ အနားကို ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် ပျော်သလို ပြေးကပ်လိုက်တယ်။
ကိုး ပြေးလာတာကိုလည်း မြင်ရော.. လူ့ငနွားက သိုးရေခြုံထားကာ လှမ်းပြုံးပြနေသည်။
ကိုးကလည်း ပကတိ အရင်က ကိုးလိုမျိုး ပြန်ပြုံးပြလိုက်ပြီး..
“ နေတွေက အရမ်းပူနေတော့ ဆရာလေးတော့ မောနေတော့မှာပဲနော်..”
“ မမောပါဘူးဗျာ.. ကိုးလေးဆီ လာရတာပဲ.. ဘယ်မောပါ့မလဲ “
တဟဲဟဲ ရယ်နေတဲ့ ပါးစပ်ပြဲပြဲကြီးကို ဆွဲဖြဲပြီး သေအောင် ထိုးသတ်ပစ်ချင်နေတယ်။ မှတ်မိရသလောက်က.. အခုအချိန်အထိ အဲ့လူယုတ်မာကြီးက သူ့ကို ကိုယ်ထိလက်ရောက် မကျူးလွန်ရသေးဘူး။
“ ကိုး.. ဆရာ့ဆီ လာပါဦး “
ဆရာလေး ကိုစိုင်းလွင်က စာသင်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း.. ကိုးကို လက်ယပ်ပြီး လှမ်းခေါ်သည်။
သူလည်း ပုံမှန်အတိုင်းဖြစ်အောင် ဘာသိဘာသာနဲ့ အနားကို တိုးသွားတော့.. သူ့ခါးကို လှမ်းဖက်ပြီး စွေ့ကနဲ ပေါင်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက် တော့တယ်။ ရုတ်တရတ်မို့.. လန့်ပြီး ကိုယ်လုံးကို ခါလိုက်ပေမယ့် သူ့ခါးကို အတင်း ဆွဲဖက်ထားကာ..
“ နေပါဦး.. ကိုးကလည်း.. ဆရာက ချစ်လို့ဟာကို.. ကြည့်စမ်း.. ကိုးလေးက ကလေးလေး မဟုတ်တော့ဘူးပဲ “
“ ကျွန်တော်က ကလေး မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတာ ဆရာက ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ “
“ မင်းရဲ့ ဖင်လုံးလေးတွေက ကျစ်ပြီး ထွက်လာတာကိုး.. ကြည့်လေ “
ပေါင်ပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ ကိုးရဲ့ ခန္ဒာကိုယ်နဲ့ ကွယ်ထားရင်း.. တင်ပါးတွေကို အောက်ကနေ ဖျစ်ညှစ်လို့နေသည်။
“ ကိုး.. မင်းက ချစ်ဖို့ကောင်းတယ် သိလား.. “
တင်ပါးတွေကို အကိုင်ခံနေရတာရော၊ တဟင်းဟင်းနဲ့ တဏှာကြောထနေတဲ့ ဒီလူယုတ်မာကြီးရဲ့ လေသံကြောင့် ကိုးတယောက် ဒေါသတွေက ငယ်ထိပ်ကို ရောက်နေလေသည်။ အရင်ဘ၀တုန်းကတော့.. ဒီလိုလုပ်တာကို ချစ်စနိုးလုပ်တာလို့ ထင်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ ဒီလိုလုပ်ရပ်တွေဟာ ဘယ်ကို ဦးတည်နေသလဲဆိုတာ သူ ကောင်းကောင်းကြီး သိနေပြီလေ။
“ အဲ့တော့.. ဆရာက ကျွန်တော့်ကို ချစ်တယ်ပေါ့ “
တင်ပါးကို အားပြုပြီး ဒင်းရဲ့ ဆီးခုံစပ်ကို တမင်တကာ နှစ်ချက် သုံးချက် ဆောင့်ရင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်တဲ့အခါ.. ကိုစိုင်းလွင်ရဲ့ အသက်ရှူနှုန်းတွေ အားပြင်းလာပြီး အောက်ကဟာကြီးက သူ့တင်ပါးကို လာထောက်နေတာကိုလည်း ခံစားလိုက်ရသည်။
“ ချစ်.. ချစ်တာပေါ့ ကိုးရဲ့.. ကိုးကရော.. ကိုယ့်ကို မချစ်ဘူးလား “
“ ကျွန်တော်လည်း ဆရာ့ကို ချစ်တယ်လေ.. “
ပိုင်နိုင်လှတဲ့ အကြည့်စူးစူးတွေနဲ့၊ လူယုတ်မာအပြုံးလေးကိုတော့ဖြင့် နောက်ကျောပေးထားရတဲ့ ကြောင်ဖားကြီးကတော့ မမြင်လိုက်ပါချေ။
“ အဲ့ဒါဆို ကိုယ်နဲ့ ခဏလိုက်ခဲ့ပေးပါလား.. “
“ ဘယ်ကိုလဲ.. “
“ အိမ်သာကိုလေ.. ကိုယ်တယောက်တည်း မသွားရဲလို့ “
ကိုးက အသာလေး ခေါင်းငြိမ့်ပြတဲ့အခါ အနှီ တဏှာရူးက တဏှာစိတ်က ငယ်ထိပ်ရောက်နေပြီမို့ ချက်ချင်းပဲ ကိုးရဲ့လက်ကိုဆွဲကာ ကျောင်း၀င်း အနောက်ဘက်က အိမ်သာဆီကို ဦးတည်သွားတော့သည်။ အိမ်သာထဲရောက်တော့.. အိမ်သာတခန်းထဲကို နှစ်ယောက်အတူတူ ၀င်လိုက်ပြီး ကလန့်ကို သေသေချာချာ ထိုးချလိုက်လေသည်။
ဒီအိမ်သာ အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ ကြောက်လန့်တကြား ငိုယိုခဲ့တဲ့ အရင်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မြင်ယောင်လာတာမို့.. ကိုးတယောက် အသက်ရှူကျပ်လာတော့တယ်။
သုတ်ရည်တွေကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ပန်းထုတ်ပြီး အတင်းမြိုချခိုင်းတဲ့ ဒီတဏှာရူးရဲ့ အနံ့အသက်ကို ရနေတာကြောင့် လူက ခေါင်းတွေပါ မူးလာကာ ချွေးစေးတွေချည်း ထွက်လို့လာတော့တာပေါ့။ ဘယ်လောက်ပဲ အသက်တွေကြီးလာပါစေဦး.. ဒီအဖြစ်အပျက်ကြီးက သူ့ကို တဖန် ခြောက်လန့်နေနိုင်ဆဲပါပဲ။
“ ကိုး.. အောက်ကိုထိုင်ချလိုက် “
ပုခုံးကနေ ကိုင်ကာ ဖိချလိုက်တော့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ကိုစိုင်းလွင်ရှေ့မှာ ငုတ်တုတ်လေး ဖြစ်သွားရတဲ့ အနေအထား။ အဲ့အချိန်မှာ.. ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်နားကို လာတေ့တော့တယ်။
“ ချိုချဉ်စုပ်သလို စုပ်ပေးရုံပဲ.. ဘာမှမကြောက်နဲ့ “
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့.. ပါးစောင်ကိုပါ ဖိညှစ်လိုက်တာမို့ သူ့မေးရိုးတွေ အောက်ကျသွားပြီး.. နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက ပွင့်ထွက်လာတော့တာပေါ့။ အတင်းထိုးသွပ်လာတဲ့ အရာကြီးကို ကိုးက မငြင်းမဆန်ပဲ ပါးစပ်ထဲအရောက်ခံလိုက်သည်။
အာခံတွင်းထဲကို ထိထိမိမိ ၀င်လာတဲ့ အခိုက်အတန့်မှာ.. ကိုစိုင်းလွင်ရဲ့ခါးကို မရုန်းနိုင်အောင် အတင်းဆွဲကိုင် ချုပ်ထားလိုက်ပြီး ပါးစပ်ထဲက အသားချောင်းကြီးကိုလည်း ဗြိကနဲနေအောင် ကိုက်ချလိုက်ပါတော့တာပဲ။
“ အား… သေပါပြီ “
အသံဆိုးကြီးနဲ့ လည်ချောင်းကွဲမတတ် အော်ဟစ်ကာ.. သူ့ခေါင်းကို အတင်းဆွဲခွာနေပေမယ့် ကိုးက အလွတ်မခံဘူး။ ခါးကိုပဲ ခပ်တင်းတင်း ပြန်ချုပ်ထားကာ သွားတွေစိကာ တတိတိနဲ့ ကိုက်နေရင်း ပြတ်ထွက်သွားအောင် အတင်းခဲထားတုန်း။
“ အား…အား…ပြတ်တော့မှာပဲ..ကယ်ကြပါဦး..ကယ်တော်မူကြပါဦး “
စိမ့်ထွက်လာတဲ့ သွေးတွေကို လျှာက အရသာခံမိလာတယ်။ ကိုစိုင်းလွင်ကတော့ သူ့ခေါင်းကို လက်သီးတွေနဲ့ထုချနေသည်။ တချက် တချက် ထုလိုက်ရင် မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမယ့်.. သွားတွေကတော့ မလွတ်တမ်း ကိုက်လျှက်သားပဲ။
“ ငါ တောင်းပန်ပါတယ်.. မလုပ်တော့ပါဘူး.. ကယ်ပါဦး “
ခဏလောက်နေတော့.. အော်သံကြောင့် Father နဲ့ တကျောင်းလုံး အိမ်သာဆီကို ရောက်လာကြသည်။ အိမ်သာတံခါးကို ရိုက်ချိုးနေတဲ့အချိန်မှာ.. ကိုစိုင်းလွင်က မျက်ဖြူဆိုက်ပြီး အမြှုပ်တစီစီနဲ့။ ဝုန်းကနဲ.. အိမ်သာတံခါးကြီး ကျိုးထွက်လို့သွားတဲ့အခါ အထဲက မြင်ကွင်းက မြင်မိတဲ့သူအကုန်လုံးကို သွေးပျက်မတတ် ကြောက်လန့်သွားစေသည်။
ကိုစိုင်းလွင်ရဲ့ မွေးရာပါ ပစ္စည်းကို ကိုးက ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ဆွဲထားတာမို့ ကိုးရဲ့ ပါးစပ်နဲ့ လည်ပင်းတခုလုံး သွေးချင်းချင်းနီလို့။ ကိုစိုင်းလွင်ကတော့ သတိတောင်လစ်နေပြီ။ ရုတ်တရတ် ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားပြီးတဲ့နောက်.. Father က ကိုးက အရင်ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။
“ ကိုး.. လွှတ်လိုက်တော့.. လိမ္မာတယ်.. “
အတင်းကိုက်ဆွဲထားတဲ့ ပါးစပ်ထဲကို Father က သူ့လက်ချောင်းတွေ အတင်းထည့်ကာ ဟ စေသည်။ သူ့ပါးစပ်ထဲကနေ ပြန်ထွက်သွားတဲ့အချိန်မှာ.. ထိုအရာကြီးက တ၀က်နီးပါးလောက် ပြတ်ထွက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ Father.. ကျွန်တော်.. ကျွန်တော်လေ “
ကိုးက ချက်ချင်းပဲ Father ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ လဲပြိုကျလိုက်ကာ.. တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ငိုပြပါတော့တယ်။
“ ဆရာလေးက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲကို အတင်းထိုးထည့်တာ.. ကျွန်တော့်တင်ပါးတွေကိုလည်း ကိုင်တယ်.. ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲကို အဲ့ဟာကြီး အတင်းထိုးထည့်ပြီး အတင်းဆောင့်နေတာနဲ့ ကျွန်တော် ကြောက်လို့ ကိုက်လိုက်မိတာပါ..”
ငိုသံ၊ ရှိုက်သံတွေနဲ့ သွေးရူးသွေးတန်းဖြစ်နေတဲ့ ကိုးကို ကြည့်ပြီး Father နဲ့တကွ တကျောင်းလုံးလည်း ကိုးကိုပဲ ဂရုဏာသက်နေကြတော့တာပေါ့။
ကိုးကို ဆရာလေးက အတင်းအဓမ္မပြုကျင့်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့အကြောင်း၊ မတော်မရော် ဆက်ဆံဖို့ အတင်းခိုင်းစေတဲ့အကြောင်း၊ ကိုးခမျာ ကြောက်အား လန့်အားနဲ့ မတော်တဆ ကိုက်လိုက်မိတဲ့အကြောင်းက လူတိုင်း ပြောဖြစ်တဲ့ အကြောင်းကိစ္စကြီးတခု ဖြစ်လာတော့သည်။
ဆေးရုံရောက်သွားတဲ့ ကိုစိုင်းလွင်ကို သက်ငယ်မုဒိန်းနဲ့ အမှုဖွင့်မယ့်အကြောင်း Father နဲ့ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ တိုင်ပင်နေတာကို ခိုးနားထောင်နေတဲ့ ကိုးတယောက်ကတော့.. လူယုတ်မာအပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့။
တကယ်ပါ.. သူဟာ ဖြူစင်ရိုးသားချင်ခဲ့တာ။
တပါးသူကပေးတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကို ခံယူပြီး ကိုယ်တိုင်ကလည်း ချစ်ပေးချင်ခဲ့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့်.. သူ ပြန်ရခဲ့တာ ဘာတွေလဲ။ မွေးကတည်းက မိဘနှစ်ပါးကတောင် မလိုချင်လို့ စွန့်ပစ်ခံထားရတဲ့ တန်ဖိုးမဲ့လူအဖြစ်သာ ရှင်သန်ခဲ့ရတဲ့တော့ အမြဲတမ်း အလိုမကျတဲ့ စိတ်အာရုံတွေနဲ့ အမုန်းတရားတွေ ဖန်တီးမိတာကလည်း သိပ်မဆန်းကြယ်။
ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲအိပ်နေရာကနေ ဘေးကို စောင်းလိုက်တယ်။ အိပ်မပျော်တဲ့ညတွေမှာ တဖန်ပြန်မွေးဖွားလာခဲ့ရတဲ့ သူ့အကြောင်းတွေ သူ ပြန်စဉ်းစားနေမိတယ်။
သတ္တနဲ့ ဧကတို့ နှစ်ယောက်ကိုလည်း မိဘမဲ့ချင်းအတူတူမို့ အကိုတွေလို သဘောထားခဲ့ပေမယ့် သူ့ကိုပဲ ဝိုင်းအနိုင်ကျင့်ခဲ့ကြတယ်။ ဆရာလေး ကိုစိုင်းလွင်ကိုလည်း ဆရာနဲ့တပည့်ဆိုပြီး တကယ် သံယောဇဉ်ရှိခဲ့ပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့.. လိင်အာသာဖြေဖို့အတွက် အသုံးချခံပဲ ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ အဲ့ကတည်းက သူ လူတွေကို မယုံကြည်ရဲ.. မချစ်ရဲခဲ့တာကလည်း လည်ပင်းပေါ် ကြိုးတင်မိခဲ့တဲ့အချိန်အထိပါပဲ။
ဒါတွေကို ဘယ်သူ့အပြစ်လို့ ပြောရမှာပါလိမ့်။ ဘယ်သူ့အပြစ်ပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ.. ပြန်မလိုချင်တော့ဘူး။ ပြန်မကြုံချင်တော့ဘူး။ ဘဝဟောင်းက လူရမ်းကား ကိုး တယောက်ဟာဆိုရင်ဖြင့် စိတ်ရင်းအမှန်နဲ့ လူကောင်းတယောက်အဖြစ် ကြိုးစားနေထိုင်သွားချင်မိပါပြီ။
တွေးရင်း.. တွေးရင်းနဲ့ ညဉ့်လည်း တော်တော်နက်လာသည်။ ခန်းမထဲက ရှေးဟောင်း တိုင်ကပ်နာရီကြီးဆီက ၁၂ ချက် ထိုးသံတွေကို နားထောင်နေရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ အိမ်မက်လား.. အာရုံထဲမှာ သူ့အလိုလို ပေါ်လာတာလား မသိတဲ့ နှာခေါင်းလုံးနဲ့ နှုတ်ခမ်းပါး ခပ်အိအိလေး။ မျက်တောင်တိုတိုလေးတွေနဲ့ လိုက်ဖက်ညီစွာ မျက်အိမ်လုံး၀န်း၀န်းလေး။ ခပ်ထူထူ မျက်ခုံးမွှေးတန်း နှစ်ဖက်က အမြဲတစေ ကွေးကွေးလေး။
ထိုလူ့ရဲ့ ရုပ်ပုံလွှာအတိအကျဆိုရင် သော်တာနိုင်။ ဘဝဟောင်းဆီက သူ့လက်ချက်နဲ့ မိသားစုရော အသက်ကိုပါ ဆုံးရှုံးခဲ့ရတဲ့သူ။ အမုန်းတရားတွေ နောင်တတွေနဲ့ ဒီလူကို လူမိုက်ဘ၀က ချွတ်ပေးဖို့ အသည်းအသန် ကြိုးစားခဲ့ရှာတဲ့သူ။ ဆုံးမစကား တသီတတန်းကြီးနဲ့ ခေါင်းလေးကို ဖွဖွလေးပုတ်ပေးပြီး ချော့သိပ်ပေးခဲ့တဲ့သူ။ သူမှမရှိရင် အသက်မရှင်ချင်တဲ့ ဒီကကောင်ကို သေရွာထိ အပါခေါ်နိုင်ခဲ့တဲ့သူရယ်ပါ။
ကိုသော်တာ.. ခင်ဗျားရဲ့အရိုင်းကောင်လေးက အခု ပြန်လိမ္မာချင်နေပြီ။ ခင်ဗျား ဘယ်တော့ ကျွန်တော့်ကို လာခေါ်မှာလဲ။
Thanks for reading,
To be continue..~