Kinuha ko yung basang bimpo at nilagay ito sa noo ni Dylan. Kakatapos ko lang punasan yung leeg niya dahil kanina pa siya pinagpapawisan. Tinanggal ko rin yung pang-itaas niya dahil basang basa ito ng pawis pero hindi ko maiwasang mapatitig sa katawan niya.
Callie, magtino ka nga! Ang manyak mo!
Pumunta muna ako sa banyo para tumingin ng gamot. Buti na lang pinaupo ko siya kanina sa sofa bago siya nawalan ng malay habang nakayakap sa tiyan ko.
Unfortunately, wala akong nakita na gamot. Bumalik ako sa sofa kung saan nakahiga si Dylan. Hinawakan ko ulit yung pisngi niya. Mukhang hindi pa rin bumababa yung lagnat niya. Anong oras na ba? Pwede pa siguro akong bumili ng gamot. Gabi na at mag-aalas diez na. Ilang oras ko na siya binabantayan pero hindi lang ako mapakali kasi ang taas ng lagnat niya. Kailangan niyang uminom ng gamot!
"You should take care of your health, Your Highness," I sarcastically mumbled but I'm really worried.
Napasapo ako sa ulo ko nang mapagtanto ko na kanina pa pala ako nakatingin sa mukha niya. He looks so peaceful when he's sleeping.
"Bakit ko nga ulit 'to ginagawa?" tanong ko sa sarili ko. Dapat kanina pa ako umalis pero hindi ko siya kayang iwan sa lagay na ito.
This won't do. Ilang minuto lang naman ang layo mula rito papunta sa botika. Ginagawa ko lang 'to dahil nako-konsensya ako. Napahinga ako nang malalim at sinapak ko siya nang mahina.
"Bakit ka ba kasi pumunta dito kahit na alam mong may sakit ka?" mahina kong bulong. Naging instant caretaker tuloy ako ng may sakit.
Hindi ko namalayan na nakatitig na naman ako sa mukha niya. Napansin ko yung ilang hibla ng buhok niya na nakaharang sa mata niya kaya inilayo ko ito sa mukha niya. He really looks handsome. I gaze at his long lashes down to his pointed nose and down to his pale lips. I miss him. I really do. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at hinawakan ko siya sa pisngi. Just for a second. I want to feel him too.
"You idiot, sinong may sabi na pwede kang magkasakit ng ganito? You're a prince, you should be healthy at all times to rule your people. Hindi ka dapat nandito kasama ko, ginawa mo pa akong julalay mo." Nilaro laro ko yung hibla ng buhok niya. He's annoyingly handsome. Ang sarap kurutin ng pisngi niya. This idiot.
If I could, I'll bring him to the hospital pero hindi ko kaya sa lagay na ito. The least I can do is to buy him some medicine.
"I'll have to go." Pagkatapos kong paglaruan yung buhok niya, inayos ko ito para hindi ito nakaharang sa noo niya. Tumayo na ako at akmang aalis kaso may mga kamay na pumigil sa braso ko.
"Where are you going?" his deep voice stops me.
"Dylan!" Napahawak ako sa dibdib ko sa sobrang gulat. Teka, kanina pa ba siya gising? Alam ba niya na kanina ko pa pinaglalaruan yung buhok niya? Nakakahiya!
He frowns, "Are you going to leave me again?" Hinigpitan niya yung pagkakahawak niya sa kamay ko.
Umiling ako at inalis ko yung kamay niya na nakahawak sa akin. "Bibili ako ng gamot."
"At this hour? What time is it?"
"Quarter to 10? Don't worry. Babalik din agad ako pagkatapos ko bumili ng gamot so you can let go of my hand now." Pero hindi niya pa rin ak binibitawan.
"I'm fine. Hindi mo na kailangang bumili ng gamot," he said in a hoarse voice.
Kinuha ko yung tubig sa tabi ko at inabot ko ito sa kanya. Binitawan naman niya saglit yung kamay ko at kinuha niya yung baso. Tinanggal ko saglit yung bimpo sa noo niya at tinulungan ko siyang bumangon. Naramdaman ko na naman yung mga titig niya sa akin.
"Stay here."
"Dylan, ang taas ng lagnat mo. Kailangan kong bumili ng gamot para kahit papaano gumaan yung pakiramdam mo."
He looks at me like I'm an alien. May mali ba sa sinabi ko? He looks stunned though. Hinawakan ko ulit siya sa pisngi pero ganoon pa rin. Ang init pa rin niya.
"Are you okay?"
"You sounded so worried," he mumbled to himself.
Idiot. Of course I'm worried!
"I-" Pero pinigilan ko ang sarili ko. He will get the wrong idea if I told him that I'm worried. He just confessed to me and I don't know how to react yet.
Hanggang ngayon hindi ko pa rin nakakalimutan yung sinabi niya kanina. Suddenly, I feel like everything is going too fast. Baka sinabi niya lang yon dahil . . . I don't know his reason but I'm not sure if I can trust him yet.
We still have matters that needs to be discussed but I'm scared.
"You need to rest." Pinilit kong alisin yung kamay niya at nagtagumpay naman ako.
Kinuha ko yung jacket ko at lumabas kaso hindi ko napansin na tumayo na pala siya at mas naunang lumabas kaysa sa akin. He's wearing a shirt now and he's already beside his car.
"What are you doing?!" Is he crazy?! His fever is too high!
Binuksan niya yung kotse niya at tumingin sa akin, "Get in."
"No, are you crazy?!"
"I'll go with you, Callie. Hindi ko hahayaang aalis ka ng ganitong oras para lang bumili ng gamot lalo na't buntis ka. I want to go with you so stop worrying."
"Dylan." I'm starting to get annoyed. Bakit ba ang tigas ng ulo niya? Sa tingin niya may lakas pa siyang magmaneho sa lagay na 'yan? "Go back inside."
"No."
"Dy--" Huminto ako. What's the point of arguing with him? Kung magbabangayan lang kami baka hindi na kami makabili ng gamot at baka mas lalo lang sumakit yung pakiramdam niya.
"Fine. Let's go." Naglakad ako papalapit sa sasakyan. Inalalayan niya yung ulo ko habang papasok ako sa shotgun seat. Pagkapasok ko ay napahawak ako sa dibdib ko dahil nagsisimula na naman 'tong maging abnormal.
***
Nabili ko na yung mga gamot na kailangan ni Dylan at huminto kami saglit sa 7/11 para bumili ng ilang pagkain at gatorade. He needs to be hydrated all the time because of his high fever. Bumalik ako sa sasakyan at naabutan ko siyang nakapikit. Sininat ko yung noo niya at doon siya napamulat.
"Are you done?"
Tumango ako. We need to go back since he's looking more pale than a while ago. Bakit ba kasi ang tigas ng ulo niya?
"Move," sabi ko at lumabas ng sasakyan.
"What? Where are you going?"
"I'll drive so move, you look like you'll collapse." Binuksan ko yung door sa driver's seat. "I can drive so don't worry. Now, scoot over."
"Callie--"
I know he's going to be stubborn again. Kung pwede lang idala ko siya ngayon sa hospital kaso ilang oras ang layo nito at nakasarado ngayon ang clinic dito sa bayan.
"Kapag hindi ka aalis diyan, hindi ako sasama sa'yo pabalik." Ipinagtiklop ko yung braso ko at hinintay siyang umalis.
"You don't have to do that, I can still drive." He's so fucking stubborn.
"Okay, bye." Tumalikod ako at iniwan siya kaso wala pang isang segundo ay naramdaman ko yung kamay niya sa braso ko at narinig ko siyang huminga nang malalim. Napangiti ako nang palihim at lumingon sa kanya na mukhang pinagtakluban ng langit.
"Fine, just don't leave."
Yes! I won this time. Kahit mukhang labag sa kalooban niya ay umupo siya sa shotgun seat. Nagsimula na akong magmaneho at lumingon ako sa kanya saglit. His eyes are close again. Buti na lang ako ang nagmamaneho ngayon because I know he's getting dizzy from his headache.
Ilang minuto at nakabalik na kami kaya marahan ko siyang tinapik. Iminulat niya ang kanyang mga mata at napatingin sa paligid.
"We're here, tara na sa loob para makainom ka na ng gamot mo." Inalalayan ko siya papasok at halos nakayakap na siya sa akin pero hinayaan ko na lang siya at imbes na sa sofa ay pumunta kami sa kwarto niya.
***
I feel sleepy and it's been hours. Pagkatapos ko siyang bigyan ng gamot, mino-monitor ko rin yung temperature niya. Nakatulog siya ngayon nang mahimbing at buti na lang paunti-unting bumaba ang kanyang lagnat.
Tumayo ako at umupo sa sofa na nasa dulo ng kwarto. I feel tired and sleepy. Tumingin ako sa orasan at ngayon ko lang na-realize na madaling araw na pala. Paniguradong wala ng masasakyan sa oras na 'to.
I guess, I'll just rest here for a bit.
Gigising na lang ako mamaya ng maaga para umuwi. Nag-send ako saglit sa kapatid ko ng text na matutulog muna ako kina Aling Nelia para hindi siya mag-alala.
Inihanda ko na rin lahat ng mga gamot ni Dylan at saka yung gatorade niya para hindi na niya kailangang tumayo pa pag iinom siya ng gamot niya mamaya. Right, I think I've done my part here.
Unti-unti nang pumipikit ang mga mata ko hanggang sa hindi ko namalayan na nakatulog na ako dito sa sofa.
***
Napamulat agad ako at napasapo sa dibdib ko. Another nightmare again. Anong oras na? Kailangan ko ng umalis bago pa magising si Dylan. Pero teka, bakit ganito? Para ang lambot yata ng hinihigaan ko? Ipinikit ko ulit yung mga mata ko. Inayos ko yung pagkakahiga ko dahil medyo nangangalay yung braso ko pero bakit pakiramdam ko may nakatingin sa akin?
"You awake?"
Am I still dreaming?
"Hmm."
I want to sleep more.
"Hey."
"Hmm."
"I love you."
"Hmm."
Wait, what?!
Napabalikwas ako at tumingin kay Dylan na inosenteng nakatingin sa akin. Napatingin ako sa sofa na hinigaan ko kanina at dito sa kama. Pakiramdam ko nag-iinit na naman yung pisngi ko. Bakit hindi ko manlang naramdaman na binuhat niya ako papunta rito? Anong oras na ba?
Hindi ko pinansin yung sinabi niya at umalis sa kama.
Napatingin ako sa orasan at napasapo ako sa ulo ko. I overslept. Tumingin ako kay Dylan na nakahiga pa rin sa kama at nakatingin lang sa akin. Bakit ba kanina pa siya nakatitig? Ah! Oo nga pala, kamusta na kaya yung lagnat niya?
Lumapit ako sa kanya at hinawakan ko siya sa noo. Hindi na siya mainit katulad kahapon. Inalis ko na yung kamay ko pero napatili ako nang hablutin niya ito at hinila niya ako papaupo sa kama. Sa ngayon, nakaupo ako sa pagitan ng kanyang mga hita at nakasandal yung likod ko sa dibdib niya.
Ano na namang ginagawa niya?! Nagkasakit lang siya pero para siyang sinapian ng kalandian!
"Dylan, bitawan mo ako! Kailangan ko ng umuwi!"
Pero hindi siya nakinig sa akin. Niyakap niya lang ako saka niya ipinatong yung ulo niya sa balikat ko. Wait, wait, wait, why is he getting so clingy?!
As much as I want to stay in this position, I can't. This is wrong. Why is he doing this to me? Napatingin ako sa kamay niya na nakahawak sa bewang ko at para akong sinampal nang katotohanan nang makita ko yung singsing sa kanyang palasingsingan.
He's . . . married.
Fuck, natatawa na lang ako sa sarili ko kahit na kumikirot yung dibdib ko. Nawala yung kakaunting pag-asa sa puso ko nang makita ko yung singsing niya. Bakit ba nawala ito sa isipan ko?
Tinulak ko yung kamay niya papalayo sa bewang ko at saka ako tumayo. Hindi ko siya nilingon at nag dire-diretso lang ako palabas. My vision is getting blurry because of the tears that are threatening to fall.
"Callie! Wait! Where are you going?!" he shouted from behind.
Callie, you should have known. You should have known he's married so, fuck, don't cry right now! Pamimilit ko sa sarili ko kahit na tumutulo na yung mga luha ko. I fucking hate myself.
But why did he confess if he's married? Is he seriously cheating right now? Ano tingin niya sa akin? Why is he seriously doing this to me?
Mas binilisan kong maglakad at hindi ko pinansin yung boses niya na kanina pa tumatawag sa pangalan ko. I hate him.
Napatingin ako sa phone ko at nakita kong tumatawag si Dave. Pinunasan ko yung luha ko at saka ito sinagot. "Hello?"
"Callie? Are you crying?" nag-aalalang tanong niya sa kabilang linya.
"N-No." God, why can't I stop crying?
"Nasaan ka ngayon? Susunduin kita."
Napalingon ako sa paligid at bago pa ako makapagsalita ay bigla nalang nahablot yung phone mula sa phone ko kaya napatingin ako kay Dylan na naiinis na nakatingin sa caller saka niya ito pinatay.
Iniwas ko agad yung mukha ko sa kanya at mabilis na pinunasan yung mukha ko na basang basa ng luha. Hindi naman ako ganito ka-emosyonal pero sa ngayon hindi ko mapigilan ang sarili ko. Epekto ba 'to ng pagiging buntis?
"Hey, look at me." Naramdaman ko yung daliri ni Dylan sa baba ko at dahan-dahan niyang inangat yung mukha ko pero iniwas ko lang ulit yung ulo ko.
"Why are you crying? Did I do something wrong? " He rub my shoulders at medyo yumuko siya para tingnan ako sa mukha. Hinawakan niya yung magkabilang pisngi ko at pinunasan niya yung mga luha ko. "Please, look at me."
"Stop touching me!" Tinanggal ko yung kamay niya sa mukha ko. How dare him?! He's been so clingy and affectionate since yesterday, he even confessed pero kasal na pala siya? For goodness sake! Plano ba niya ako gawing kabit? Gano'n na ba kababa tingin niya sa akin?! Naglakad ako papalayo sa kanya sa sobrang inis.
"Callie, stop." Tumigil siya sa harapan ko. Sa totoo lang, wala naman siyang kasalanan. Ako lang naman kasi 'tong nag-assume kaya mas naiinis ako sa sarili ko.
"Move."
"Callie, please--"
"I said move!" I tried to shove him but he won't budge. Hinawakan niya ulit yung kamay ko at nakita ko na naman yung singsing sa daliri niya.
Why? Why does it hurt so much?
And why am I crying again? Kailan pa ako naging iyakin? Bakit ba ang bilis ko umiyak ngayon? Pwede ba Callie tumigil ka sa kakaiyak? Nagmumukha kang tanga. Pero tangina bakit ayaw tumigil ng mga luha ko? Gano'n na ba ako nasasaktan ngayon?
I didn't have time to react when he pulled me and hug my body. He slowly rub my back to calm me pero mas lalo lang ako naiyak.
"I said l-let go!" I tried to push him again but he's stronger.
He hug me tighter but not to the extent that he's crushing me. "Stop crying, please? It's bad for the baby and for you too, Callisia." Tapos hinaplos niya yung buhok ko habang pinapakalma ako.
Why is he talking like this? Para bang hindi siya kasal sa ginagawa niya? Do I have to tell him that he's married para matauhan siya? I tried punching and kicking him but it's no use. Hindi pa rin niya ako binitawan.
"Nakalimutan mo na ba yung sinabi ko kahapon?" Inilagay niya yung kamay niya sa pisngi ko at hinaplos niya ito nang marahan. "I love you, so why would I let you go?"
Stop confusing me, Dylan!
"Love?" I scoff. I find that hard to believe. Nawala lang ako ng ilang buwan tapos sasabihan niya ako na mahal niya ako? Lalo na isang taong tulad ko? Malinaw pa rin sa akin yung unang araw namin na pagkikita. His looks are always judging me as if belittling me. So, bakit? Napaka-imposible. "Bullshit."
Kumalas siya sa akin saglit at pinunasan niya ulit yung mga luha ko. Hindi niya pinansin yung sinabi ko pero mukhang napansin niya na kanina pa ako nakatitig sa singsing niya.
"Are you crying because you think I'm married?"
"What?" Huminga ako nang malalim at pakiramdam ko namumula yung pisngi ko.
Iniwas ko ulit yung tingin ko pero narinig ko siyang tumawa. Anong nakakatawa sa sitwasyon na 'to? Para sa kanya siguro nakakatawa pero gusto ko ng lamunin ng lupa.
"I'm engaged."
Am I supposed to be relieved? Hindi pa rin nawawala yung bigat sa dibdib ko. Engaged or married, either way he's already taken. Kaya bakit siya nandito ngayon?
"Kaya ka ba nandito para makarinig ng 'congrats' mula sa akin? Edi congrats." Inirapan ko siya kahit naiiyak ako.
Natawa na naman siya. Ano ba?! Nakakatawa ba ako? Alam ko mukha akong timang ngayon pero kailangan niya ba ipamukha sa akin?
"Look at your finger." Kinuha niya yung kamay ko at tinapat niya ito sa mukha ko.
Tiningnan ko yung daliri ko at may nakita akong singsing doon na medyo kamukha ng singsing niya pero mas pang feminine yung design. Sa pagkakaalam ko wala akong suot na singsing? Naguguluhan ako. Bakit ako may singsing? Kanino 'to galing?
"You asked me what I'm doing here." Kinuha niya yung hibla ng buhok ko saka niya ito pinaglaruan habang nakangisi. Kinuha niya yung kamay ko at hinalikan niya yung daliri ko na may singsing.
Wait, I'm confused. Nag pro-process pa rin sa utak ko kung bakit may singsing ako.
He looks at me and put on a serious face but I can see the mischief in his gold eyes. "I'm here to kidnap my fiancee."
"Fiancee?" Naguguluhan kong tanong. " Wala naman dito si Stepha . . ." Huh? Wait, what? Napatingin ulit ako sa singsing ko at sa kanya.
Nananaginip ba ako?