- Milan
Haar houding geeft aan dat ze me niet begrijpt. Ze heeft haar handen over elkaar heengeslagen, haar ogen zijn groot en haar wenkbrauwen heeft ze omhoog getrokken. Ze kijkt niet boos, niet blij. Ze weet niet hoe ze zich moet voelen. Haar gedachtes zijn te makkelijk van haar gezicht af te lezen.
'Wat doen we hier?' vraagt ze uiteindelijk. Ik pak haar hand en trek haar mee. 'Wat mensen meestal in een winkelcentrum doen mop. Jij gaat kleding uitzoeken voor vanavond. Als je de club in wilt komen moet je er ouder uitzien.'
'Ik ben maar een jaar jonger hoor.' Ze kijkt me aan. 'Wacht, die club hier verderop?' Ik knik. 'Dat is vanaf 18 jaar. Weet je hoeveel drank er daar naar binnen wordt gewerkt? Waarschijnlijk per persoon nog meer dan het aantal nummers dat gedraaid wordt.' Ik lach. 'Geloof me, ik weet het.'
Het winkelcentrum is aardig groot. De rijen winkels lopen links en rechts en gaan nog ver naar achteren door. Meerdere roltrappen gaan naar boven, er is een tweede verdieping met nog meer winkels en restaurants. Om je heen hoor je het geroezemoes van mensen. Iedereen loopt op een bepaalde manier. Een rij links, een rij rechts. Zo houdt niemand elkaar tegen tijdens het lopen.
'Iedereen staart ons aan, alsof we hier niet horen te zijn.' Zegt ze. 'Dan staar je terug tot ze bang worden en wegkijken.' Antwoord ik gemeend. 'Zo'n boodschap dringt niet bij iedereen door. Sommige blijven doorgaan al weet die dat diegene er gestoord van wordt.' De laatste woorden sist ze bijna.
Ik stop met lopen en trek haar tegen me aan. 'Nog steeds boos om dat gebeuren met Finnie?' Haar ogen staan nu op onweer. 'Je had je poten thuis moeten houden. Wat geeft jou het recht hem te slaan?' Ik glimlach en kijk haar zo diep mogelijk in haar ogen aan. 'Je blijft me verbazen Julia. Elke keer als ik denk dat je toegeeft, ren je weer weg. Weg van mij. Weg van wat je wilt.' Ze kijkt me aan. Het is stil. Ik hoor hoe ze in –en uit ademt. Ze kijkt nu omlaag en fluistert zachtjes: 'is het ooit in je opgekomen dat ik mijn grootste fout in mijn leven niet bij jou wil maken?'
Ik grijns, pak haar kin en laat haar recht in mijn ogen kijken. 'Is het ooit in je opgekomen dat de grootste fout die je kunt maken het niet maken van een fout is?' Hier weet ze geen antwoord op. En weer heb ik gewonnen. Ik trek haar mee naar een populaire kledingwinkel voor tieners. Ze kijkt me onzeker aan. Ik lach. 'Wacht je nou tot ik je toestemming geef om rond te kijken voor kleding?' Haar wangen worden rood, ze kijkt snel weg en gaat langs de rekken kleding. Terwijl ze eindelijk meewerkt en rondkijkt voor een leuke outfit pak ik mijn mobiel. Ik stuur Dylan een bericht.
Ik: Met Julia uit, zal niet lang meer moeten duren of...
Ik krijg gelijk reactie.
Dylan: Yeah man, vanavond?
Ik: Ja man, ze zal niet weten wat ze meemaakt
Ik: Regel dat gedoe op school even, we willen geen zeikende ouders die voor problemen zorgen...
Dylan: Doe ik
Als ik opkijk zie ik Julia met een paar kledingstukken naar de pashokjes gaan. Ik grijns. Om te voorkomen dat ze echt gaat gillen, wacht ik een paar minuten. Vervolgens doe ik, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, het gordijn een stukje opzij en kom ik bij haar in het hokje staan. Ze kijkt er niet eens meer van op. 'Het verbaast me dat je nog even wachtte,' zegt ze.
Dit is niet de bedoeling. Het is heerlijk als ze van me schrikt. Misschien moet ik dan toch wat verder gaan... Ik ga op het bankje voor de spiegel zitten en trek haar op mijn schoot. Aan haar adem te horen schrikt ze. Ik zie hoe ze kippenvel krijgt en haar wangen krijgen een kleur. Ik sla mijn armen gemakkelijk om haar heen en leg ze rustig op haar buik. 'Dus, laten we je outfit even controleren.' Zeg ik rustig. Ze lijkt niet in staat te zijn om te reageren.
We kijken naar de spiegel. Ze heeft een zwarte rok tot haar knieën aangedaan met daarboven een felblauwe top. Haar donkerblonde haren hangen los over haar schouders.
Ik knik. 'Je bent geslaagd.'
'Ik heb geen geld.'
Ik kijk haar via de spiegel verrast aan. 'Je bent het eerste meisje die dat zegt. De meeste verwachten gewoon dat ik betaal.'
'Ik weet niet wat ik van je moet verwachten. Je verandert elke dag.'
'Dat is de bedoeling schatje, als ik voorspelbaar zou zijn is het spel niet meer leuk.'
'Dus dit is nog steeds een spel voor je?'
'Voor jou niet?'
Geen reactie. Ze maakt zich los uit mijn armen en draait zich weg van de spiegel en mij. Ik glimlach, sta op en kom achter haar staan. 'Zie je nou wel liefje, je wilt me. Laat je gaan vanavond Julia. Ik zal je geen pijn doen.'
Voor een paar seconde blijft het stil. Op een hele andere toon dan ervoor zeg ik: 'dat beloof ik.' Hierna druk ik een zachte kus op haar hoofd en stap ik het hokje uit.
- Julia
Het gevoel dat ik heb is onbeschrijfbaar. Onbegrijpelijk. Ik snap hem niet meer. Ik snap mezelf niet meer. Wat wilt hij nou? Nee, dat is een leugen. Ik weet wat hij wilt. Iedereen weet wat hij wilt. Maar wat wil ik? Waarom eindig ik telkens weer in zijn armen, waarom weet hij altijd weer het laatste woord te hebben? Het verwart me. Ik hoor razend te zijn. Hij brengt me in de problemen. Dit is al de tweede keer dat hij me tijdens schooltijd "ontvoert." Als Luna en Hannah erachter komen... Misschien nog wel erger: als mam en pap erachter komen...
Ik ben er geweest.
Nadat Milan heeft betaald slenteren we verder het winkelcentrum door. Bij de patatkraam blijft Milan stilstaan. Hij kijkt me vragend aan. 'Honger?'
Niet veel later lopen we door met allebei een puntzak patat en een overdosis mayonaise erop. Hoeveel energie ik er ook in stop om te proberen te ontspannen, mijn maag knijpt zowat samen van de zenuwen. Met het kleine plastic vorkje prik ik onhandig in een frietje met veel te veel mayonaise. Ik stop het in een keer in mijn mond. Het is heet, veel te heet! Terwijl de brandende frietjes een voor een mijn mond in gaan is het ongemakkelijk stil.
Wanneer we langs een schoenenwinkel lopen hoor ik geroep. Het is een meisjesstem. 'Milan!'
We draaien ons om. Een paar meter achter ons staat een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd. Hij loopt op haar af, wat onzeker volg ik zijn voetstappen. Ik kijk van hem naar haar en weer andersom. Het valt me op dat ze allebei dezelfde kleur haar hebben en haar ogen geven al net zo'n mooie glans als de zijne. Het enige verschil is dat haar haren veel langer zijn natuurlijk. Ze glimlacht en ze kijken elkaar plagend aan.
'Laat me raden: de docent had geen zin om les te geven en toen heb jij met pijn in je hart de les verlaten?'
Hij grijnst. 'Je kent me te goed.'
Ze schudt haar hoofd. Dan valt haar blik op mij. Ze lijkt verbaasd te zijn. Ze bekijkt me snel van top tot teen. Ik kan merken dat ze diep nadenkt maar of het positief of negatief is weet ik niet. En dan verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Het ziet er niet bitchie uit, het lijkt gemeend.
'Hé! Ik ken jou, jij bent het zusje van Finn toch?' Ik trek mijn wenkbrauwen op en knik. 'Eh ja, dat klopt.' Ze steekt haar arm uit, wat onzeker schud ik haar hand. 'Ik ben Lieke. Finn en ik kennen elkaar.' Ik knik en weet mezelf geen goeie houding te geven. Ik kan niet goed inschatten of het feit dat ze zowel Finn als Milan kent een goed of een heel slecht ding is.
'Julia.' Antwoord ik. Ze glimlacht. 'Ik weet het.' Haar tas die ze in haar rechterhand heeft steekt ze uit. Verwachtingsvol kijkt ze me aan. Ik frons mijn voorhoofd. 'Moet ik je tas vasthouden?' Ze glimlacht en knikt vriendelijk. Ook Milan snapt niet wat er in haar omgaat.
En dan komt het. Een schok gaat door me heen, voor een moment lijkt mijn hart stil te staan en mijn mond gaat open van verbazing. Geschrokken ben ik getuige van de klap zie ze met haar vlakke hand recht op Milans wang geeft. Haar ogen staan niet vriendelijk meer en ze kijkt hem razend aan. Ik ben bang. Waar haalt ze het lef vandaan? Dit betekent niet veel goeds. Een paar mensen die voorbijkomen zien het spektakel gebeuren en amuseren zichzelf ermee. Ik daarin tegen wou dat ik door de grond kon wegzakken en hier niet getuige van hoefde te zijn.
'Dát is voor Finn. Hoe durf je hem te slaan? Hij is haar grote broer, als ik een stalker had zou je toch ook voor me opkomen? Of niet?' De situatie wordt steeds raarder. Wat is de relatie tussen die twee? Al ben ik doodsbang voor Milans reactie... Go Lieke! Mijn lippen willen als vanzelf omhoog en ik moet moeite doen om een brede glimlach te onderdrukken. Finn heeft een perfecte vriendin, waarom wist ik niks van hun vriendschap?
Milan voelt aan zijn wang, lacht sarcastisch en kijkt Lieke dan met felle ogen aan. 'Lieke, dat is de eerste en laatste keer dat je zoiets flikt. We mogen dan wel familie zijn, maar ook familie heeft grenzen. Doe dat nog een keer en het interesseert me niet dat je mijn nicht bent of een meisje; de volgende keer zal het je bezuren. En dan heb ik het niet over een zwakke bitchclap. Begrepen?' Ze kijken elkaar razend aan. Ze is niet onder de indruk van zijn gevaarlijke woorden, maar een grote mond heeft ze niet meer.
'Laat Finn met rust.'
'Ik zou niets liever willen Lieke.'
Ze perst haar lippen duidelijk geërgerd op elkaar, wenkt langzaam haar blik van hem af en kijkt mij dan aan. Haar uitstraling verandert duidelijk. Haar net nog woedende blik is nu een vriendelijke glimlach. Maar haar waarschuwende ogen blijven. Ze pakt haar tas die ik nog altijd in mijn hand heb weer aan.
'Ik weet dat je denkt dat het onmogelijk is bij deze hier,' zegt ze en wenkt kort naar Milan, 'maar alles wat je doet moet je eigen keuze zijn. Als je iets niet wilt doe je het niet, oké.' Ik knik verward. Haar mondhoeken gaan kort omhoog, ze geeft Milan nog een laatste waarschuwende blik wat wederzijds is en ze loopt door. De onderdrukte glimlach komt eindelijk omhoog en ik kijk Milan met zelfverzekerde ogen aan.
'Leuke nicht.' Hij vindt het niet zo grappig. En voor het allereerst, heb ik het laatste woord.