>>>>> [ Unicode ] <<<<<
ထိုင်း..မြန်မာနယ်စပ်ဘက်တွင်ဖြစ်သည်။ စိုင်းလုံဆိုသောသူသည် များစွာသောထူထဲတဲ့ဒီတောအုပ်ကိုအပိုင်စားယူပြီး တပ်စခန်းချကာနေလာခဲ့တာနှစ်နဲ့ချီနေလေသည်။ ဒုစရိုက်မှောင်ခိုလမ်းကြောင်းနဲ့ပက်သတ်တဲ့ကိစ္စတော်တော်များများကိုတောက်လျှောက်လုပ်လာတဲ့စိုင်းလုံဟာ သူ့လောကမှာတော့သူသာအင်အားအကြီးဆုံးဖြစ်တယ်လို့ယူဆထားသည်။
အသက် ၂၉ နှစ် အရပ် 6' ရှိ စိုင်းလုံဟာ ရှမ်းလူမျိုးဖြစ်တာကြောင့်သူ့မှာဖြူတဲ့အသားအရေရှိပြီး တောင့်ဖြောင့်တဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ သူ့ရုပ်ရည်မှာယောက်ကျားတစ်ယောက်အနေနဲ့ကြည့်ကောင်းတယ်ဆိုသော်လည်း ညာဘက်ပါးတဖက်တွင်လက်တစ်ညှိုးစာပြတ်ရှရာ အမာရွတ်တို့ရှိလေသည်။ ထိုအမာရွတ်ဟာ သူ့ဘဝရဲ့ရှုံးနိမ့်ခြင်းလမ်းစတစ်ခုလို့ ဘယ်သူထင်မည်နည်း။
စိုင်းလုံသည် မှောင်ခိုလမ်းကြောင်းနဲ့ပက်သတ်ပြီး ထိုင်းဘက်ကနေ ဒီဘက်အထိနယ်ချဲ့ထွက်လာပြီး ဇမ်မထီဟန်မြို့..မြို့ပိုင်ထိသိမ်းသွင်းလို့ရခဲ့သည်။ မြို့ကြီး မှာ စိုင်းလုံရဲ့စျေးကွက်နဲ့ပက်သတ်ပြီး ကန့်ကွက်ရဲသူမရှိပေ ။ သို့သော် လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေကစလို့ ဦးဆောင်သူ ဆိုတဲ့လူကြောင့်စိုင်းလုံအခက်တွေ့နေတော့သည်။
ကြမ်းတမ်းလွန်းတဲ့လူတွေဖြစ်တဲ့အလျှောက် စိုင်းလုံတို့အဖွဲ့ဟာကောက်ကျစ်ဖို့လဲ ဝန်မလေးပေ။ စိုင်းလုံဟာ အမျိုးသမီးတွေကိုလူကုန်ကူးတာနဲ့ပက်သတ်ပြီးလုပ်ဆောင်နေသူမို့ သူ့တပည့်တွေကထိုမိန်းကလေးတွေကိုစော်ကားခြင်းကိုလစ်လျှုရှုခဲ့သည်။ အဲ့ဒါနဲ့ပက်သတ်ပြီး လွန်ခဲ့တဲ့တစ်နှစ်က ဦးဆောင်သူဟာ စိုင်းလုံတို့တပ်စွဲတဲ့စခန်းကိုဝင်စီးကာအပြတ်ချေမှုန်းခဲ့တာကြောင့် စိုင်းလုံမှာ ပါးပေါ်ကဓားအမာရွတ်ရခဲ့ပြီး အသက်ထွက်မတတ်ထွက်ပြေးခဲ့ရသည်။
ထို့နေ့မှစ၍ ဦးဆောင်သူဟာ စိုင်းလုံအမုန်းဆုံးရန်သူကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။
" ဆရာစိုင်းလုံ "
နောက်ကခေါ်လိုက်တဲ့ အသံကြောင့်စိုင်းလုံလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့တပည့် ဝေကြီး ဖြစ်သည်။
" ဘာထူးခြားလဲ "
" အခုလောလောဆယ်မှာ ငြိမ်းချမ်းရေးဖထီးတို့ဘက်ကပါ ကျွန်တော်တို့ကိုပိုက်စိတ်တိုက်လိုက်ရှာနေပါတယ်၊ တပ်မှာကျန်ခဲ့တဲ့မြေပုံနဲ့ပို့ရမယ့် အရေအတွက်အားလုံးက မီးထဲမှာပါသွားပါပြီ "
"ဘာ!.. တောက်! "
" ကျွန်တော်တို့ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ "
ဇမ်မထီဟန်မြို့ကြီးနှင့်မှောင်ခိုလောကအတွင်းမှာ နာမည်တစ်လုံးနဲ့တောင်လွှမ်းမိုးမှု့ရှိနေတဲ့ ဦးဆောင်သူဆိုတဲ့ ထိုလူရဲ့အရှိန်အဝါက စိုင်းလုံကိုဒေါသထွက်စေသည်။
" ရှိနေတဲ့ပစ္စည်းတွေကိုသဘော်နဲ့တင်ပေးဖို့ကိစ္စခဏရပ်ဆိုင်းထားလိုက်၊ ဒီရက်တွေ ဘာလှုပ်ရှားမှု့မှမလုပ်နဲ့ဦး "
" ဟုတ်ကဲ့ ၊ ဒါနဲ့ ဆရာ ကျွန်တော်သတင်းတစ်ခုကြားထားတယ် "
" ပြော "
"ဒီလတွေမှာ လုံဝမ်ရွာမှာပွဲတော်ရောက်တော့မယ်ဆိုတော့ အဲ့ဒီကမိန်းကလေးတွေမြို့ကြီးမှာစျေးတတ်ဝယ်ကြလိမ့်မယ်ပြောတယ် "
ဝေကြီး ပြောလိုက်တော့ စိုင်းလုံကမျက်မှောင်ကျုံ့၍စဥ်းစားချင့်ချိန်နေပြီးနောက် မျက်လုံးအရောင်တောက်သွားသည်။
" ဟက်..ဦးဆောင်သူ၊ ငါစောင့်ကြည့်ဦးမယ် မင်းသိပ်ကာကွယ်ချင်တဲ့ရွာသူရွာသားတွေကိုငါ့လက်ကလွတ်နိုင်မလားဆိုတာ ဟားဟားဟား "
နေစေးကိုအလဲထိုးချင်နေတဲ့ စိုင်းလုံဟာ အရူးတစ်ယောက်လိုပင်ရယ်မောနေတော့သည်။
" ဝေကြီး နောက်နှစ်ရက်နေရင် ရုပ်ဖျက်ပြီး မြို့ကြီးဘက်သွားမယ် "
" ဟုတ်ကဲ့ ဆရာစိုင်းလုံ "
ပြောပြီးတော့ ဝေကြီးထွက်သွားသည်။စိုင်းလုံသည် သူ့အတွက်အခုချိန်မှာ အလိုချင်ဆုံးအရာပြောပါဆိုလျှင် စောနေစေးကိုပျက်စီးသွားစေချင်တာဖြစ်သည်။
* တစ်နေ့ မင်းတန်ဖိုးအထားဆုံးအရာနဲ့ မင်းကိုငါအနိုင်ယူပြမယ်..မင်းစောင့်ကြည့်လိုက်စောနေစေး.. ငါဆိုတဲ့စိုင်းလုံက ဘယ်တော့မှ မင်းရှေ့မှာအညံ့မခံဘူး *
_______________________________________
လက်ချီပွဲကပြန်လာပြီးနောက်ပိုင်း ခွန်စိုင်းနဲ့နေစေးတို့ရဲ့ဆက်ဆံရေးဟာနည်းနည်းအဆင်ပြေလာတယ်လို့ပြောလို့ရသည်။
နေစေး ဟာ ပုံမှန်လိုပင် သူ့အကျင့်စရိုက်အတိုင်းမျက်နှာသေနဲ့အေးစက်နေဆဲဆိုပေမယ့် ခွန်စိုင်းနဲ့စကားပြောဆိုရာမှာတော့ အနည်းငယ်နူးညံ့လာခဲ့သည်။
ဥပမာ ခွန်စိုင်းနဲ့ဘကြီးတို့စကားလက်ဆုံကြနေတဲ့အချိန်မျိုးမှာ ခွန်စိုင်းက နေစေး ကို ဘယ်အချိန်ကြည့်လိုက်ပါစေ မဆိုသလောက်အပြုံးလေးနဲ့ ခွန်စိုင်းကိုကြည့်ပြီးပြုံးပြတတ်သည်။ နေစေးဟာ လူငယ်တစ်ယောက်မို့ တခြားလူငယ်တွေကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနဲ့ပြုံးပျော်နေတာကိုခွန်စိုင်းမြင်ချင်ပေမယ့် အခုလိုအနည်းငယ်ပြုံးတတ်လာတာကိုပင် ကျေးဇူးတင်ရမည်။
ထိုသို့နှင့် ခွန်စိုင်း ဤအိမ်ရောက်တာ ၇ ရက်တစ်ပတ်တောင်ရှိသွားပြီ။ ဒီရက်တွေအတွင်းမှာ ခွန်စိုင်းဟာ တခြားရွာကိုမရောက်ဖူးသော်လည်း လုံဝမ်ရွာအရှေ့ပိုင်းမှာ ရှိသမျှနေရာလေးတွေတော့ စုံအောင်ရောက်ဖူးခဲ့ပြီ။ အဲ့တာကြောင့် တခြားရွာဘက်လျှောက်လည်မယ်လို့ တွေးထားသည်။
မနက်စာစားပြီးတာနှင့် ဘကြီးက အလုပ်ရှိတာကြောင့်အပြင်ထွက်သွားပြီမို့ အိမ်တွင်ဒေါ်လေးနှစ်ယောက်နဲ့ ခွန်စိုင်းတို့ပဲရှိသည် ။ ခွန်စိုင်းဟာ ဟိုရက်က လက်ချီပွဲရိုးရာဝတ်စုံနှင့်ရတနာဗူးလေးကိုသေချာခေါက်၍ယူကာ တဖက်က နေစေး အခန်းကိုတံခါးခေါက်လိုက်သည်။
ဒေါက်..ဒေါက်..!!
" ဘယ်သူလဲ "
အေးစက်တဲ့အသံကတင်းမာသည်။ သို့သော်အရင်က ခွန်စိုင်းဆိုလျှင်အားတုန့်အားနာဖြစ်နိုင်ပေမယ့် အခုတော့မတူတော့ပေ။ ဒီကောင်လေးက ထင်သလောက်လဲမဆိုးဘူးမဟုတ်လား ။
" ကိုယ်ပါ.. "
ခွန်စိုင်းအသံပြုပြီးမကြာလိုက်..ချက်ချင်းတံခါးဖွင့်လာသည်။
" ခင်ဗျား တစ်ခုခုလိုအပ်လို့လား "
" အာ ဘာမှမလိုအပ်ပါဘူး၊ ဒီမှာ ဟိုနေ့ကဝတ်စုံလေး လာပြန်ပေးတာ၊ ကိုယ်သေချာလျှော်ဖွတ်ပေးပြီးပြီ "
နေစေးသည် ခွန်စိုင်းလက်ထဲကဝတ်စုံလေးကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ကြည်လင်တောက်ပပြီးရိုးသားမှု့အပြည့်နှင့်မျက်ဝန်းညိုလေးကိုစေ့စေ့ကြည့်ကာ ပြုံး၏။
" ခင်ဗျားယူထားလိုက်ပါ၊ ဒါက ကျုပ်နဲ့မှမတန်ပဲ"
" ဘယ်လိုမတန်တာကိုပြောတာလဲ? ဒါက အက်ဒွက်ပိုင်တဲ့ပစ္စည်းလေ ကိုယ်ဘယ်လိုယူနိုင်မှာလဲ၊"
" ဒါက ခင်ဗျားအတွက်ကျုပ်ဝယ်ခဲ့ပေးတာ ကျုပ်ဝတ်လို့မတန်ဘူးရော်၊ ခင်ဗျား ပြန်သိမ်းထားလိုက်ချေနော် "
ဝတ်လို့ မတန်တာ? ...အော် မတော်တာ ၊ အဲ့လိုပြောတာဖြစ်မယ် ။ ဒါပေမယ့် ဒီဝတ်စုံက ငါတကယ်ယူလို့ရပါ့မလား ။
နေစေးကိုကြည့်ပြီးတွေဝေနေတဲ့ ခွန်စိုင်းပုံစံလေးက ဘယ်လောက်ချစ်စရာကောင်းနေလဲဆိုတာ ခွန်စိုင်းတော့မသိ၊ နေစေးကတော့ မျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေမိသည်။
" ကောင်းပြီလေ၊ ဒါကို ကိုယ့်ကိုလက်ဆောင်ပေးတယ်လို့ သဘောထားပြီးယူလိုက်ပါ့မယ်။ ကိုယ်မပြန်ခင် မင်းအတွက်လက်ဆောင်တစ်ခုခုပြန်ထားမယ် အဲ့အခါကျရင်လက်ခံရမယ်နော် "
တဖက်ကဘာရယ်မဟုတ်ပြောလိုက်တဲ့စကားပါ၊ သို့သော်အမှန်တရားဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် နေစေးအတွက်တော့ ခွန်စိုင်းပြောတဲ့အမှန်တရားနဲ့ စကားလုံးတွေက အဖိုးတန်တစ်စုံတစ်ခုပျောက်ဆုံးသွားသလိုခံစားရသည်။
" အင်းပါ "
စကားပြောနေရင်းဘမျက်နှာလေးအုံ့မှိုင်းသွားတဲ့နေစေး ကြောင့် ခွန်စိုင်းစကားပြောမှားသွားလားပြန်စဥ်းစားသည်။
" အက်ဒွက် အခန်းထဲမှာအလုပ်ရှိတာလား..တကယ်လို့မရှိရင် ကိုယ်နဲ့အတူ ခြံထောင့်သစ်ပင်အောက်က ကွပ်ပျစ်မှာထိုင်ပြီးစကားပြောရအောင်လေ၊ ကိုယ်ပျင်းလို့ "
" ကျုပ်လာခဲ့မယ် "
နေစေးက အခန်းထဲမှာ အမဲလိုက်ပွဲအတွက် မြှားလုပ်နေတာမပြီးပြတ်သေးဘူး၊ အမဲလိုက်ပွဲရာသီကနည်းနည်းလိုသေးတာကြောင့် နေစေးက ခွန်စိုင်းပြောတာကိုလက်ခံပြီးခေါင်းညှိမ့်လိုက်သည်။ ဒီမြှားမပြီးသေးလဲ ဘာအရေးလဲ၊ နောက်မှအေးဆေးလုပ်လဲရတာပဲမဟုတ်လား၊ အခုလောလောဆယ် သူ့ဧည့်သည်လေးပျင်းနေပြီ တဲ့ သူသေချာပေါက်အဖော်လုပ်ပေးသင့်သည်။
မနက်ဆယ်နာရီဝန်းကျင်မို့ အရမ်းပူတယ်မဆိုသာတဲ့အချိန် ခြံထဲကကွပ်ပျစ်လေးမှာထိုင်ရတဲ့အရသာက တကယ်ကောင်းမွန်သည်။အရိပ်ကောင်းစွာရတဲ့သစ်ပင်ကြီးအောက်မှာထိုင်ပြီး လေညှင်းလေးတဖြူးဖြူးနဲ့တကယ်နေလို့ကောင်းပါသည်။
" အက်ဒွက် မနေ့ညက ဘဘကြီးပြောတယ်၊ ရွာပွဲတော် ရောက်တော့မယ်ဆို "
" အင်း၊ ကျုပ်တို့ရွာမှာပွဲတော်ရက်ဆို သိပ်စည်ကားတယ်၊ ခင်ဗျားတွေ့ပါလိမ့်မယ် "
" အော်.."
ခွန်စိုင်းက ဒီကိုရောက်တာ ၇ ရက်ရှိပြီ၊ ဒီကြားထဲ မေမေ့ဆီလဲ စာတစ်စောင်၊ ဖုန်းတစ်ကောတောင်မခေါ်ဖြစ်တာကြောင့် နောက်ထပ်ရက်အကြာကြီးနေလို့မဖြစ်ပေ။
" ဒါနဲ့ ပွဲတော်ရက်ရောက်ဖို့ ဘယ်နှရက်လောက်လိုသေးလဲ "
ထိုမေးခွန်းကြောင့် နေစေးက ရေနွေးကြမ်းသောက်ရာကနေရပ်တန့်သွားပြီး နက်မှောင်တဲ့မျက်ဝန်းတွေကဆွေးရိပ်သန်းကာ ခွန်စိုင်းဘက်ကိုကြည့်လာသည်။
" ဘာလို့လဲ? ခင်ဗျားပြန်တော့မလို့လား "
" အင်း ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ ကိုယ်ရောက်နေတာလဲ တစ်ပတ်တောင်ပြည့်ပြီဆိုတော့ အကြာကြီးဆက်နေရင် အက်ဒွက်တို့ကိုအားနာစရာကောင်းတယ်လေ "
ဒါဆိုသူပြန်တော့မှာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ဘာလို့လဲ? ဘာလို့ကျုပ်ခင်ဗျားပြန်မှာကိုမလိုလားတဲ့စိတ်တွေဝင်နေမိတာလဲ ။
" အက်ဒွက်..အက်ဒွက်.. "
" ....အင်း,"
" ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ စကားပြောနေရင်းတိတ်သွားတယ် "
နေစေးသည် ပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့လက်သီးကိုကျစ်ကျစ်ဆုတ်၍ သူ့ရှေ့မှာ ပြုံးကာ ကြည့်နေတဲ့ လူကြီးလေးကိုကြည့်မိသည်။
* မပြန်ပါနဲ့ဦးလို့ တားချင်လိုက်တာခင်ဗျားရယ်*
" ကျုပ်တို့ကိုအားနာလို့ဆိုရင်တော့ မလိုအပ်ပါဘူး၊ ခင်ဗျားက ကျုပ်တို့အတွက်ဝန်ထုတ်ဝန်ပိုးမဖြစ်ဘူးရော "
" ကိုယ်သိပါတယ် "
" ခင်ဗျားဒီမှာဆက်နေပါ ကျုပ်ဒီဒေသရဲ့လှပတဲ့နေရာတွေကိုခင်ဗျားကိုလိုက်ပို့ပေးပါ့မယ် "
စိတ်ရင်းအမှန်နဲ့ပြောလာတဲ့ ကောင်လေးကြောင့် ခွန်စိုင်းသဘောကျစွာပြုံးလိုက်မိသည်။ ဒီကောင်လေးက ထုတ်မပြောပေမယ့် ခွန်စိုင်းကိုသူ့စိတ်ထဲမှာအလေးထားပေးသည်။
" ကောင်းပါပြီ ကိုယ်မင်းပြောသလိုလုပ်ပါ့မယ် "
" အင်း, "
မလိမ်ရိုးအမှန်ပြောရရင် ခွန်စိုင်းရဲ့အဖြေကနေစေးကိုပျော်ရွင်စေတာတော့အမှန်ပင်။ နေစေးသည် ခွန်စိုင်းနဲ့ဒီအခြေအနေလေးကိုသဘောကျသည်။ ဧည့်သည်တွေနဲ့ပက်သတ်လို့ သူ့စိတ်ထဲမှာအမှောင်ဖုံးနေတဲ့ အတိတ်ဆီကကိစ္စတွေကြောင့် ခွန်စိုင်း စ,ရောက်တုန်းကမကြည်ဖြူခဲ့တာတွေက အခုပြန်တွေးမိရင် သူလွန်ခဲ့တာပဲ။
ထိုစဥ် မြည်းခွာသံပြင်းပြင်းနဲ့အတူ ခြံထဲဝင်လာတဲ့ အယ်ထူး။
အယ်ထူးသည် နေစေးကိုတွေ့တာနဲ့ခေါင်းငုံ့၍အရိုအသေပေးလာသည်။
" ဘာကိစ္စထူးရှိလို့လဲ အယ်ထူး "
" အဲ့တာက..."
အယ်ထူးက ပြောလက်စ စကားကိုရပ်တန့်ကာ ခွန်စိုင်းကိုကြည့်လာတာကြောင့် ခွန်စိုင်းကအလိုက်တသိပင်။
" အာ မင်းတို့စကားပြောကြလေ..ကိုယ်အခန်းခဏသွားလိုက်ဦးမယ် "
ခွန်စိုင်း ထွက်သွားမယ်လုပ်တော့ နေစေးက ခွန်စိုင်းလက်ကိုပြန်ဆွဲကာ၊
" ကိစ္စမရှိဘူး၊ ဒီမှာပဲထိုင်နေ "
" ဟင်? ဒါပေမယ့် "
" မင်းဆက်ပြော..အယ်ထူး "
နေစေးက ခွန်စိုင်းအငြင်းစကားကိုမသိဟန်ဆောင်ကာ အယ်ထူးကိုအမိန့်ပေးတော့ ခွန်စိုင်းလဲ နေစေးအနားမှာငြိမ်ငြိမ်လေးပြန်ထိုင်နေလိုက်သည်။
"လက်ရှိစိုင်းလုံတို့တည်နေရာကို ကျွန်တော်တို့သူလျှိုတွေဆီကသတင်းရခဲ့တယ်၊ ပြန်ပေးဆွဲခံရတဲ့မိန်းကလေးတွေကလည်း အဲ့ဒီမှာပဲရှိနေလောက်တယ် "
" ခူးရယ်..ဘာညွှန်ကြားချက်လုပ်နေလဲ "
" ဆရာခူးရယ်လဲ မြို့အပိုင်နဲ့ချိတ်ပြီး စုံစမ်းစစ်ဆေးနေတုန်းပါပဲ "
ကြည့်ရတာ ဒီပုံစံအတိုင်းဆို မြို့အပိုင်ကသုံးစားလို့မရလောက်ဘူး။ လွန်ခဲ့တဲ့သုံးရက်က တဖက်လူတွေရဲ့သဲလွန်စတစ်ချို့ပေးခဲ့ပြီးတာတောင်လှုပ်ရှားမှု့ကိုနှောင့်နှေးနေတုန်းဆိုရင် ဘာလို့ကိုယ့်ဘာသာဆက်မလုပ်ရမှာလဲ ။
" ကောင်းပြီ။ ငါစခန်းကိုလိုက်ခဲ့မယ် မင်းဒီမှာစောင့်"
ခွန်စိုင်းက နေစေးအနားမှာဆက်ထိုင်နေရပေမယ့် မမြင်၊မကြားလူတစ်ယောက်လိုသာ နေသည်။ စပ်စုခြင်းမရှိသလို ဝင်ပြောခြင်းလဲမရှိ။ ဒါက သူတို့အတွင်းရေးကိစ္စဆိုကတည်းက ခွန်စိုင်းကဘာမှသိမနေသင့်တဲ့လူပင် ။
" စိုင်းဟွမ် "
" ဟင်.."
" ကျုပ် စခန်းဘက်ခဏသွားဦးမယ် ကျုပ်ပြန်လာမှ ခင်ဗျားကိုတဖက်ရွာတွေဆီလိုက်ပို့ပေးမယ် "
နေစေး အဲ့လိုပြောတော့ ဘေးနားကအယ်ထူးက နေစေးကိုထူးဆန်းသလိုကြည့်တာမြင်တော့ ခွန်စိုင်းပြာပြာသလဲငြင်းသည်။
" အာ ရတယ် ရတယ်၊ ကိုယ်ကကိစ္စမရှိဘူး၊ မင်းလုပ်စရာရှိတာလုပ်ပါ "
" မဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်ခင်ဗျားကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်..ကျုပ်ကိုစောင့်၊ ဘယ်သူနဲ့မှလျှောက်မသွားနဲ့ "
" ဟမ်? ..အင်းပါ ၊ ကိုယ်မသွားပါဘူး "
နေစေးက ခွန်စိုင်းကိုမယုံသလိုနဲ့တစ်ချက်ကြည့်ကာ အပေါ်ထပ်အိမ်ကြီးကိုတတ်ပြီးလိုအပ်တဲ့လက်နက်သွားယူသည်။ အယ်ထူးသည် နေစေးနောက်လိုက်အဖြစ်လုပ်လာခဲ့တာနှစ်တွေမနည်းတော့ချေ ။ သို့သော် တစ်စုံတစ်ယောက်မဆိုထားနှင့် အဖ ကိုတောင်အဲ့လိုလေသံနဲ့မပြောတဲ့နေစေးဟာ အခုသူ့ရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ လူကိုနူးနူးညံ့ညံ့ပြောတာကိုကြားလိုက်ရတဲ့အခါ သူအိမ်မက်မက်နေသလားလို့တောင်ထင်မိသည်။
" ထိုင်ပါဦး.. အက်ဒွက်ကကြာဦးမှာထင်တယ် "
" ခ ခဏ! !..ဒီကနောင်ကြီးက နောင်ကြီးနေစေးကိုဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ် "
" ဟင်? ဘာကိုလဲ "
အယ်ထူးထပ်ပြီးမအံသြပဲမနေနိုင်တော့ပေ။ ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ 'အက်ဒွက်'ဆိုတဲ့နာမည်က ဒီနယ်တကြောမှာ အဖ ကလွဲပြီး ဘယ်သူခေါ်ရဲလို့လဲ။
" အက်ဒွက်လို့ခေါ်တာကိုပြောတာလား? ဘာဖြစ်လို့လဲ "
"ဖြစ်တာပေါ့ ဒီနယ်မပြောနဲ့ မြို့ကြီးမှာတောင် နောင်ကြီးနေစေးကိုဘယ်သူမှအဲ့နာမည်မခေါ်ရဲဘူး "
" ဒါပေမယ့် အဲ့နာမည်ခေါ်ဖို့ သူခွင့်ပြုထားတာလေ၊ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဒါကနာမည်လေးတစ်လုံးပါပဲ "
ဟုတ်တယ် နာမည်လေးတစ်လုံးပဲ၊ ဒါပေမယ့်အဲ့နာမည်က ဦးဆောင်သူရဲ့အမေ ပေးထားခဲ့တဲ့နာမည်။ စောနေစေးအနေနဲ့ အက်ဒွက်ဆိုတဲ့နာမည်ကိုသုံးတဲ့အချိန်ဟာ အဖွဲ့အစည်း အစည်းအဝေးကြီးတွေတတ်ရောက်ရာမှာ ရာထူးတစ်ခုအနေနဲ့သုံးသည်။ဒါ့ကြောင့်မို့ ဒီနယ်တကြောမှာ ဦးဆောင်သူကိုမမှားမလုပ်ရဲတဲ့လူတိုင်းက အက်ဒွက်ဆိုတဲ့ ရက်စက်တတ်တဲ့ဒီလူနာမည်ကို ထုတ်မခေါ်ရဲကြချေ ။
အယ်ထူးက ထိုသို့တွေးနေပေမယ့် ခွန်စိုင်းကတော့ အဲ့ဒါတွေကိုမသိပဲ အယ်ထူးဘာပြောချင်နေတာလဲဆိုတာစဥ်းစားနေတုန်းပဲ ။ ထိုစဥ် နေစေးက ညိုကြီးကိုဆွဲပြီး ခွန်စိုင်းတို့အနားရောက်လာသည်။
" စိုင်းဟွမ် တအောင့်နေ အဖ ပြန်လာရော့မယ်၊ ကျုပ်နောက်ကျမယ်၊မစောင့်နဲ့လို့ပြောပေးနော့ "
" ကိုယ်ပြောလိုက်မယ် "
နေစေးသည် သူမြည်းပေါ်တတ်သွားတဲ့အထိကို ခွန်စိုင်းကိုလှည်တပြန်ပြန်နဲ့ကြည့်ကာ စိတ်မချသလိုမျက်ဝန်းတွေကအထင်းသား။ မြည်းနဲ့အပြင်ဘက်ထွက်တော့မယ့်အချိန်မှာ ခွန်စိုင်းကရုတ်တရက်..၊
" အက်ဒွက် "
ခွန်စိုင်းခေါ်သံကြောင့် နေစေးချက်ချင်းလှည့်ကြည့်လာသည်။ တီရှပ်အပြာရောင်နဲ့ ပုဆိုးအနက်လေးဝတ်စားတဲ့လူကြီးလေးက သေးငယ်ပေမယ့် တစ်ရက်နဲ့တစ်ရက် နေစေးအတွက်အကြည်ဓာတ်လေးဖြစ်လို့လာသည်။
" လမ်းမှာဂရုစိုက်ဦးနော်၊"
မထင်မှတ်ထားတဲ့ ခွန်စိုင်းစကားကြောင့် နေစေး အံသြသွားသလို၊ ရှေ့မှာစောင့်နေတဲ့ အယ်ထူးလဲ အံအားသင့်သွားသည်။
နေစေး ၁၅ နှစ်ကတည်းက တိုက်ပွဲတွေ၊ ဒုက္ခတွေနဲ့နေသားကျလာခဲ့တယ်၊ ဒါပေမယ့် အခုလိုမျိုးတစ်စုံတစ်ယောက်ကသူ့ကိုပြောလာခဲ့ခြင်းတစ်ခါမှမရှိခဲ့တာကြောင့် နေစေးရင်ဘတ်ထဲပျော်ရွင်မှု့ကအလုံးအရင်းစို့တတ်လာခဲ့သည်။ အမြဲတမ်းပြုံးနေတတ်တဲ့ ခွန်စိုင်းမျက်နှာလေးထက်ကအပြုံးနုနုလေးဟာ ဒီတကြိမ်မှာတော့ နေစေးအတွက်တောက်ပတဲ့လမ်းပြကြယ်လေးတစ်စင်းလို တောက်ပနေ၏။
" ကျုပ် ဂရုစိုက်ပါ့မယ် "
သွားဆွယ်ဖြူဖြူလေးတွေပေါ်တဲ့အထိ၊ တောက်ပတဲ့မျက်ဝန်းလေးအောက်က မှဲ့နက်လေးထင်းလာတဲ့အထိ ပြုံးပြလာတဲ့ ခွန်စိုင်းကိုကြည့်ရင်း ဆောက်တည်ရာမဲ့လာတဲ့ နှလုံးခုန်သံကြောင့် နေစေးမှာဆက်မကြည့်နေနိုင်တော့ပဲ မြည်းဒုန်းစိုင်းစီးရင်းထွက်လာခဲ့ရသည်။ တစ်စတစ်စ,ပီပြင်လာတဲ့နှလုံးခုန်သံကြောင့် နေစေး နားနှစ်လုံးရဲရဲနီလျှက် ။
* စိုင်းဟွမ် ကျုပ်တော့ခင်ဗျားကြောင့်ရူးနေပြီထင်ပါရဲ့ဗျာ *
ခြံထဲမှာကျန်နေခဲ့တဲ့ခွန်စိုင်းစာ ထွက်သွားတဲ့နေစေးကိုကြည့်ပြီးစိတ်ထဲမှာချီးကျုးလေးစားသလို၊ သူ့အစားပင်ပန်းမိသည်။ နေစေးခဗျာ သူ့အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် ပုခုံးနှစ်ဖက်မှာ ထမ်းထားရတဲ့တာဝန်က သူ့ကိုဖိအားများစေတယ်။
ခွန်စိုင်းကဧည့်သည်တစ်ယောက်အနေနဲ့ နေစေး ဘာအလုပ်လုပ်လို့၊ဘာတာဝန်ယူထားရလဲမသိသော်လည်း သေချာတာကတော့ ကြီးမားတဲ့ဝန်ထုတ်ဖြစ်လောက်မှာမလွဲ ။ ဘာရယ်မဟုတ် ၊ ခွန်စိုင်း တစ်ခါတလေတွေးမိတယ်။ အပြုံးအရယ်မရှိတော့တဲ့အထိ ဒီကောင်လေးသူလျှောက်လှမ်းလာတဲ့ဘဝကဘယ်လောက်ထိတောင် ကြမ်းတမ်းခက်ထန်ခဲ့သလဲဆိုတာ ခွန်စိုင်းသိချင်မိသည်။ သေချာတာတစ်ခုကတော့ နေစေး ဘဝက ခွန်စိုင်းတို့လျှောက်ခဲ့ရတဲ့ဘဝထက်ကြမ်းတမ်းလွန်းမှာအမှန်ပဲ ။
ကွပ်ပျစ်မှာထိုင်ရင်း ခွန်စိုင်းတစ်ယောက်တည်းအတွေးလွန်နေတုန်း နောက်ဖေးချောင်ကနေ ဒေါ်လေးအဆိုင်းထွက်လာသည်။
" လူလေး.. ဘာတွေတွေးနေတုန်းကွဲ့ "
" ဒေါ်လေး.."
ဒေါ်လေးအဆိုင်းက ခွန်စိုင်းအနားမှာဝင်ထိုင်တော့ ခွန်စိုင်းက ဒေါ်လေးကိုရေနွေကြမ်းငှဲ့ပေးသည်။
" ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူးဒေါ်လေး၊ ကျွန်တော့်အလုပ်ကိစ္စလေးပါ "
" အင်း၊ လူလေး အလုပ်ကလဲ ဆန်းပြားသားနော့၊ ဒီလိုဒေသထိတောင်လာရတယ်ရော် "
ဒေါ်လေးပြောတော့ ခွန်စိုင်းကပြုံးသည်။
"ဟုတ်တယ်ဒေါ်လေး၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်က ခရီးသွားရတာသဘောကျတယ်၊ ကျွန်တော်ရောက်ဖူးတဲ့လှပတဲ့နေရာဒေသရှူခင်းတွေကို အားလုံးကိုသိစေချင်တယ်လေ "
"မင့်ပြောတာ ဒေါ်လေးတော့သိပါဘူးတော်၊ အင်း ဒေါ်လေးတို့ရွာက လူစိမ်းသိပ်မကြိုက်တော့ အဝင်အထွက်သိပ်ခက်တယ်ရော် "
ဒေါ်လေးနဲ့စကားစမည်ပြောရင်း အဲ့အကြောင်းရောက်လာတော့ ခွန်စိုင်းသည် သူများအကြောင်းစပ်စုတယ်မဟုတ်သော်ငြား နေစေးအကြောင်းတော့ သိချင်စိတ်ဖြစ်မိ၏
" ဟိုလေ..ဒေါ်လေးကိုကျွန်တော်တစ်ခုလောက်မေးကြည့်လို့ရမလားဗျ "
" မေးလေကွဲ့၊ ဘာတုန်း လူလေး "
" အက်ဒွက်က ရွာကိုဧည့်သည်လာတာသူမကြိုက်ဘူးပြောတယ် အဲ့တာဘာဖြစ်လို့လဲ ဒေါ်လေးသိလား "
" နေ..နေပါဦးလူလေး၊ လူလေး စောနကခေါ်လိုက်တာ 'အက်ဒွက်' ဟုတ်လား "
" ဟုတ်ကဲ့ဒေါ်လေး "
" အိုး.. အဲ့နာမည် လူလေးကိုဘယ်သူခေါ်ခိုင်းတုန်း၊ နေစေးသာသိရင် သိပ်စိတ်တိုနေမှာရော် "
ဒေါ်လေးရဲ့တုန့်ပြန်မှု့က ခုနကလာတဲ့ အယ်ထူးနဲ့အတူတူပဲမို့ ခွန်စိုင်းစိတ်ဝင်စားသွားသည်။
" အဲ့နာမည်ကို သူကိုယ်တိုင် ခေါ်ခိုင်းထားတာပါဒေါ်လေး "
" အလိုတော်.. ထူးထူးဆန်းဆန်း "
ဒေါ်လေးက တစ်ခုခုကိုစဥ်းစားနေတဲ့ပုံဖြင့် ရေနွေးကြမ်းကိုသောက်နေသည်။
" ဒေါ်လေး အက်ဒွက်ဆိုတဲ့နာမည်ကဘာလို့လဲ? ပြီးတော့ အက်ဒွက်က ဧည့်သည်တွေကိုဘာလို့မကြိုက်တာလဲဆိုတာ အဆင်ပြေရင်ကျွန်တော်ကိုပြောပြပေးလို့ရမလား "
ထိုအခါ ဒေါ်လေးက ခေါင်းညှိမ့်ကာ ။
" ကြည့်ရတာ နေစေးက လူလေးကိုဧည့်သည်မကြိုဆိုကြောင်းဒဲ့တိုးပြောလိုက်ပြီးထင်တယ်ရော်၊ သူပြောတာအတွက် လူလေးစိတ်ထဲမထားပါနဲ့ကွယ် "
" မဟုတ်တာ ကျွန်တော်စိတ်ထဲဘယ်လိုမှမထားပါဘူး၊ လူတိုင်းမှာ အကြောင်းပြချက်ရှိပါတယ်၊ အက်ဒွက်လဲအကြောင်းပြချက်ရှိလို့ပြောခဲ့တာနေမှာပါ "
" အင်း တကယ်တော့လဲ အဲ့တာက သူ့အပြစ်ချည်းပဲတော့မဟုတ်ပါဘူးကွယ်၊ အဖြစ်ကဒီလိုပါကွယ် "
နေစေးအသက် ၁၀ နှစ်အရွယ်မှာ ရွာကိုလူစိမ်းဧည့်သည်ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဲ့ဧည့်သည်က သူ့အဖေနဲ့ညီအကိုလိုနေတဲ့သူမို့ ရွာကိုလာတဲ့အခါ နေစေးတို့မိဘတွေကအကောင်းဆုံးဧည့်သည်ကြတယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ အဲ့ဧည့်သည်မှာ သမီးလေးတစ်ယောက်ပါလာတယ်။ နေစေးက အဲ့ကလေးမလေးကိုသူ့ညီမလေးလိုသဘောထားပြီး ချစ်ပေးရှာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်အိမ်ထဲနေ၊ တစ်အိုးထဲစားနေတဲ့ အဲ့ဧည့်သည်က သစ္စာဖောက်ပြီး နေစေးတို့တပ်စခန်းချတဲ့နေရာမြေပုံကိုခိုးပြီး ရန်သူ့ဘက်ကိုပေးလိမ့်မယ်လို့ဘယ်သူထင်မှာလဲ ။
တစ်ရက်မှာ နေစေးတို့ တပ်စခန်းကိုတစ်ဖက်ရန်သူဘက်ကဝင်စီးပြီးသတ်ဖြတ်ခဲ့တဲ့အပြင် ရွာထဲထိပါဝင်ရောက်ပြီး အိမ်တိုင်းကိုမီးရှို့ဖျက်စီးခဲ့သည်။ အဆိုးဆုံးက ဆယ်နှစ်အရွယ်သားတစ်ယောက်ရှေ့မှာ မိခင်အစော်ကားခံရပြီးသေသွားခဲ့ရခြင်းပဲ ။အဲ့နေ့ကစပြီး နေစေးကဧည့်သည်ဆိုလျှင်ဘယ်လိုလူမျိုးမဆို မကြိုဆိုတတ်တော့ပေ။
အဒေါ်အဆိုင်းရဲ့ရှင်းပြချက်အဆုံး ခွန်စိုင်းမှာပြောစရာစကားပင်မရှိတော့လောက်အောင် ရင်ထဲစို့တတ်ပြီး မျက်ရည်ကြည်တို့ဝေ့လျှက် စိတ်မကောင်းဖြစွားရသည်။
" ဘယ်လို....ဘယ်လိုတောင်လုပ်ရက်ကြတာလဲ"
အတိတ်အကြောင်းပြန်ပြောပြနေရတဲ့ ဒေါ်လေးလဲ အဟောင်းတွေအသစ်ဖြစ်ကာ မျက်ရည်စတို့ကို သဘက်နှင့်သုတ်နေသည်။
" တကယ်တမ်းတွေးကြည့်ရင် နေစေးလေးဘဝက သိပ်သနားစရာကောင်းပါတယ်ကွယ်၊ သူခဗျာ တခြားကလေးတွေကစားနေဆဲအရွယ်မှာ သူ့အမေကိုစော်ကားခဲ့တဲ့ ရန်သူကိုသတ်ဖို့ အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်ရက်စက်တတ်ဖို့လေ့ကျင့်ခဲ့ရတယ်။ သူ့အမေမရှိတဲ့နောက်ပိုင်းသူ့ဘယ်တော့မှထပ်မပြုံးတော့ဘူး၊ စကားလဲသိပ်နည်းသွားတယ်ရော် "
" ....... "
" လူလေးခေါ်တဲ့ အက်ဒွက် ဆိုတဲ့နာမည်က သူ့အမေကိုယ်တိုင်ပေးခဲ့တာလေ ၊ သူ့အဖ ကလွဲရင် ဘယ်သူ့မှခေါ်ခွင့်မပေးထားဘူးရော်၊ ကြည့်ရတာ သူ လူလေးကိုသံယောဇဥ်ရှိတယ်ထင်ပါ့ရော်"
ရှင်းပြပြီးနောက် ခွန်စိုင်းနဲ့စကားခဏပြောကာ ဒေါ်လေးအဆိုင်းက အိမ်အနောက်ဘက်ဆီပြန်သွားလိုက်သည်။
ကွပ်ပျစ်မှာ ကျန်နေခဲ့တဲ့ခွန်စိုင်းသည် သူ့ကိုနေစေးပြောဖူးတဲ့ စကားကိုကြားယောင်လို့နေသည်။ အဲ့နေ့က နေစေးပြောလိုက်တဲ့စကားက သူ့ဘဝရဲ့စိတ်ဒဏ်ရာနဲ့ယှဥ်ကြည့်လျှင် ဘာမှမဟုတ်ခဲ့ဘူး။ ဒီထက်ဆိုးတဲ့စကားလုံးနဲ့သုံးနှုန်းပြီးပြောခဲ့ရင်တောင် ထိုက်တန်သေးသည်ပဲ ။
* တောင်းပန်ပါတယ် အက်ဒွက်၊ ကိုယ်မင်းအပေါ်အထင်မှားခဲ့မိတယ်။*
________________________________________
တစ်ဖက်မှာ လုံဝမ်ရွာတပ်ဂိတ်ရောက်နေပြီးဖြစ်တဲ့ စောနေစေးဟာ သူ့တာဝန်တွေကိုလစ်လပ်မှု့မရှိအောင်လုပ်ဆောင်လို့နေသည်။ အစည်းအဝေးလုပ်တဲ့စခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်တာနဲ့အဆင်သင့်စောင့်နေတဲ့ ဗြောရယ်၊ ခူးရယ် ဘွား နဲ့ မော့ တို့က နေစေးကိုကြည့်လာသည်။
" ခူးရယ် အခြေအနေဘာထူးလဲ "
"အရင်ရက်ကကျုပ်မြို့အပိုင်ဆီသွားတော့ သူကျုပ်ကိုအတွေ့မခံပဲငြင်းခဲ့တယ်၊ မနေ့ကတွေ့တော့ ဦးဆောင်သူပြောတဲ့အတိုင်း အချက်အလက်တွေပေးခဲ့ပေမယ့် မြို့အပိုင်ဆီက လေးနက်တဲ့အဖြေမရခဲ့ဘူးရော်"
" အဲ့ခွေးမသား ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ! "
" မော့.. စိတ်လျှော့ "
ခူးရယ်ရဲ့စိတ်တိုင်းမကျတဲ့စကားကိုကြားတော့ မြို့အပိုင်တွေလုပ်ရက်နဲ့ပက်သတ်ပြီးစိတ်ဆတ်တတ်တဲ့ မော့ က ဝင်ဆဲသည်။မော့ စိတ်တိုရင် ထိန်းမရမှန်းသိတော့ ဘွားကဝင်ထိန်းပေးသည်။
နေစေးကဒီအခြေအနေကိုအလေးအနက်စဥ်းစားပြီး စားပွဲပေါ်ဖြန့်ချထားတဲ့ မြို့ကြီးမြေပုံကိုကြည့်ကာ ၊
" ဒီလမ်းကြောင်းနဲ့ပက်သတ်ပြီး တရားဝင်ဖောက်ထားတာငါမကြားမိပါလား "
စားပွဲပေါ်မှာရှိနေတဲ့ မြေပုံရဲ့နေရာမှင်မှင်လမ်းလေးတစ်ခုစီလက်ညိုးထောက်ကာ နေစေးမေးတော့ အားလုံးကကြည့်သည်။
" ဒီလမ်းကြောင်းက..."
ခူးရယ်လဲ အနည်းငယ်ကြောင်အသွားသည်။ ဒီမြေပုံကို လက်ရှိ မြို့အပိုင်ဆီကသူတို့ခိုးယူလာတယ်လို့ပြောရင်မှန်မည်။ သို့သော် မြို့ကြီးမှာရှိတဲ့လမ်းကြောင်းတွေနဲ့ပက်သတ်ပြီးသူတို့အဖွဲ့မသိတဲ့လမ်းကြောင်းရယ်လို့မရှိ၊ချောင်ချိုချောင်ကြားတွေတောင်သူတို့သိသည်။ဒီလမ်းကြောင်းကဘယ်လို...?
နေစေး က တစ်စုံတစ်ခုတွေးမိဟန်နဲ့ပြောသည်။
" မော့..လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်က မြို့ကြီးအနောက်ဘက်ကတောအုပ်ကိုမှတ်မိလား၊ အဲ့တာဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ "
" မှတ်မိတယ်၊ အဲ့တုန်းက ခွေးမသားစိုင်းလုံတို့နဲ့တိုက်ပွဲဖြစ်တုန်းက မင်း မီးရှို့ခဲ့တာမဟုတ်လား၊ အင်း သေချာကြည့်ရင် ဒီလမ်းကြောင်းကအဲ့တောအုပ်နဲ့မဝေးဘူးပဲ "
ဘွားကဝင်ဆွေးနွေးသည်။
" ငါထင်တာမမှားရင် ဒီလမ်းကြောင်းကို ငါတို့စုံစမ်းဖို့လိုနေပြီ၊ ဒီမြေပုံကို ငါတို့အခေါက်ခေါက်အခါခါကြည့်ခဲ့ပြီးပြီ၊ ဒီလမ်းကြောင်းကိုမတွေ့ခဲ့ဘူး၊ တကယ်လို့ နေစေးသာမဟုတ်ရင် ငါတို့ခုထိတွေ့ဦးမှာမဟုတ်ဘူး "
တကယ်တော့ ဇမ်မထီဟန်မြို့ဟာ မြို့အကြီးတစ်ခုပေမယ့် သူပတ်လည်မှာတောတောင်တွေနှင့် ကျောက်တောင်တွေဝန်းရံထားတာကြောင့် လူစုံသွားလာနေတဲ့နေရာတစ်ခုလို့ပြောလို့ရသည်။
ဇမ်မထီဟန်မြို့တောင်ဘက်မှာရှိတဲ့ကျောက်တောင်ဆိုလျှင် ခနောက်စိမ်းထွက်တာကြောင့် ပြည်မကြီးကတရုတ်အတော်များများရဲ့စီးပွားဖြစ်ရာနေရာလို့တောင်ပြောလို့ရသည်။ ဒါကြောင့် စိုင်းလုံတို့အဖွဲ့မှာ မြို့အပိုင်ကိုပေါင်းပြီး မိန်းမငယ်လေးတွေကို လူကုန်ကူးရန်ပြန်ပေးဆွဲဖို့မခက်ခဲတာလဲဖြစ်သည်။
ဒီကိစ္စကိုဆက်လွတ်ထားလို့မဖြစ်တော့ချေ ။
" ငါတို့ မြို့ကြီးကို ကင်းလှည့်သွားမယ် "
စောနေစေးပြောတော့ ကျန်လူတွေက နေစေးကိုကြည့်လာသည်။သူတို့ရဲ့အကြည့်တွေထဲမှာ နေစေးသာဦးဆောင်၍အမိန့်ပေးလျှင် ဘယ်အရာမဆိုလုပ်ဝံ့တဲ့သွေးအပြည့်။
" ခူးရယ် "
" ဟုတ်ကဲ့"
" မင်းတပ်သားနှစ်ယောက်နဲ့ အနောက်ဘက်ခြမ်းကိုကင်းလှည့် "
" ဟုတ်ကဲ့ဦးဆောင်သူ "
ခူးရယ်ကနာခံမှု့အပြည့်နှင့် နေစေးကိုဖြေသည်။ ပြီးနောက် ။
" ဗြောရယ် နဲ့အာ်ထူး က တောင်ဘက်ခြမ်းကိုစစ်ဆေး "
" ဟုတ်ကဲ့ဦးဆောင်သူ "
ထပ်ပြီးနောက် ဆက်ပြော၏။
" ဘွား.. မင်းနဲ့ မော့ က မြောက်ဘက်ကဝင်ပေါက်ကိုတစ်ချက်စစ်ကြည့်၊ ကျုပ်အရှေ့ဘက်ခြမ်းဆီသွားမယ် "
" ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်သွားမှာက ထားပါတော့၊ မင်းတစ်ယောက်တည်းလှုပ်ရှားမလို့လား "
နေစေးက ဒီလိုကင်းလှည့်တာလေးလောက်တော့ သူတပ်သားတွေကိုမခေါ်ချင်ပေ ။ ဦးဆောင်သူတစ်ယောက်အနေနဲ့သူ့မှာလုံလောက်တဲ့အရည်အချင်းရှိပါသည်။
" မလိုဘူး ကျုပ်တစ်ယောက်တည်းသွားမယ်၊ မှတ်ထား..တစ်ခုခုအရေးအကြောင်းရှိလာခဲ့ရင်တောင် ရွာသူရွာသားတွေရှေ့မှာရုတ်ရုတ်သဲသဲမလုပ်ပါနဲ့၊"
" နားလည်ပါပြီ "
ထိုသို့ပြောပြီးနောက်မှာ အားလုံးဟာ သူတို့ရဲ့ပြောက်ကျားဝတ်စုံတွေကိုအရပ်ဝတ်များနဲ့ လဲဝတ်ဆင်ကာ မြင်းကိုယ်စီနဲ့ထွက်လာခဲ့သည်။
စောနေစေးလဲ ထိုအတိုင်းပင် တောင်သူဦးကြီးတစ်ယောက်အသွင်သာဝတ်ဆင်၍ ထွက်လာခဲ့သည်။ လုံဝမ်ရွာတပ်ခေါင်းဆောင် စောနေစေးသည် လုံဝမ်ရွာကိုစောင့်ရှောက်ကာကွယ်ခြင်းအပြည့်ပေးသည်။ သို့ပါသော်လည်း ဇမ်မထီဟန်မြို့မှာရှိတဲ့ လူတွေကိုလည်းပစ်မထားပေ။ သူဟာ ဘုရားသခင်မဟုတ်သော်လည်း သူ့အမေရဲ့မွေးရပ်မြေလေးကိုတော့ လက်လှမ်းမီသလောက်ကူညီချင်သည်။
ထိုသို့နှင့် စောနေစေးတို့ မြို့ကြီးဘက်ကို ရုပ်ဖျက်၍ ကင်းလှည့်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
___________Time Skip___________
ခွန်စိုင်းနေ့လည်စာစားပြီးချိန်မှာ အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်းပျင်းတာကြောင့် အိမ်ရှေ့ကကွပ်ပျစ်မှာထိုင်ပြီး ခရီးရဲ့အမှတ်တရတွေရေးနေခဲ့သည်။
ခွန်စိုင်း အလုပ်လုပ်နေမှန်းသိတော့ ဒေါ်လေးတို့က တခဏဘေးမှာလာကြည့်ကာ လက်ဖက်သုတ်ပန်ကန်လေးလာချပေးသည်။ သဘောကောင်းလှတဲ့ ဒေါ်လေးတို့ ဘဘကြီးတို့ကြောင့် ခွန်စိုင်း ဤအိမ်မှာတည်းခိုရတာတကယ်အဆင်ပြေလှသည်။
ခွန်စိုင်းအလုပ်လုပ်နေတုန်း အပြင်ကပြန်လာတဲ့ ချွန်းဖု နဲ့ ငဒူးတို့က စကားတပြောပြောနှင့်ဝင်လာသည်။
" ဗျို့ နောင်ကြီး ဘာလုပ်နေတုန်းဗျ "
ပြောရင်းနဲ့နှစ်ယောက်သား ခွန်စိုင်းအနားသို့ရောက်လာပြီးထိုင်ကြသည်။
"ကိုယ့်အလုပ်အတွက်စာတန်းပြင်နေတာပါ၊ ငါ့ညီတို့ဘယ်ကပြန်လာတာလဲ "
ငဒူးကပြောသည်။
"ကျုပ်တို့ယူစရာလေးရှိလို့ပြန်လာတာ..အခုပြန်သွားမှာရော် "
" ဟုတ်တယ်ဗျ..ဒါနဲ့ နောင်ကြီးအိမ်မှာနေရတာ မပျင်းဘူးလားရော် "
သူတို့ပြောတော့ ခွန်စိုင်းကပြုံးသည်။ ပျင်းလဲ ဘယ်မှမလည်တတ်ပဲ သူဘယ်ကိုသွားရမှာလဲ၊
" ပျင်းတာတော့ ပျင်းတယ်၊ဒါပေမယ့်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ အကိုမှရွာထဲမှာ အသိမရှိပဲလေ "
" အဲ ဟုတ်သားနော့ "
ချွန်းဖုကပျော်ပျော်နေတတ်သူဆိုပေမယ့်လဲ စပ်စပ်စုစုလဲရှိသည်။ ငဒူးကတော့ ခွန်စိုင်းအတွက်လက်ဖက်သုတ်ကိုသူချည်းကြိတ်နေတော့သည်။ အခုခါမှာ ချွန်းဖု ခွန်စိုင်းကိုကြည့်ကာတစ်ခုခုစဥ်းစားရင်း၊
"ဒီလိုလုပ်ပါ့လား..ကျုပ်အနောက်ဘက်တောအုပ်မှာ အစ်ဥသီးသွားတူးမလို့ နောင်ကြီးရောလိုက်ခဲ့ပါလား "
အဟွတ်! အဟွတ်!
ချွန်းဖု စကားအဆုံး ငဒူးခဗျာ လက်ဖက်သုတ်စားရင်းတောင်သီးသည်။ ပထမတစ်ခေါက်လမ်းမီးတုတ်ထွန်းလိုက်ခဲ့လို့၊ ဒုတိယတစ်ခေါက်ခြင်းတောင်းဆွဲခိုင်းလို့ဆိုပြီး နောင်ကြီးနေစေးဆူတာခံရပြီးပြီ၊ အခုတစ်ခေါက်တောအုပ်ဆိုလျှင်။
ချွန်းဖုပြောတော့ ခွန်စိုင်းက တတ်ကြွစွာပင်၊
" အဲ့လိုလား..ဒါဆို အကိုလဲလိုက်ခဲ့မယ်လေ၊ ရလား "
" ရ....အား! "
ငဒူးက ချွန်းဖုပေါင်ကိုလိမ်ဆွဲကာ ပြုံးဖီးဖီးနဲ့ ခွန်စိုင်းကိုဝင်ပြောသည်။
" ဒီကောင်လျှောက်ပြောနေတာ အဲ့တောအုပ်ကလမ်းကြမ်းတယ်ဗျ..နောင်ကြီးလျှောက်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူးရော်၊ နောက်..နေကပူပူနဲ့ အိမ်မှာပဲနားနေပါနော့ "
" ဟေ့ကောင် ဟိုတလောက ဘကြီးမုံတို့အဲ့ဘက်တောလမ်းကိုပြင်လိုက်ပြီလေကွာ "
ငဒူးကပိတ်တော့ ငချွန်းက ဖော်သည်။ ငဒူး အခုချိန်မှာ ချွန်းဖုမျက်ခွက်ချည်းပိတ်ကန်ချင်စိတ်ဖြစ်နေတော့သည်။
" ဟားဟား ငချွန်း..မင်းကလဲသေချာ...လို့လား! တော်ကြာနေ နောင်ကြီးပင်ပန်းနေမှဖြင့်...."
မချိပြုံးပြုံး၍ ငဒူးတစ်ယောက် ချွန်းဖု ကိုမျက်လုံးတွေမှိတ်ပြရသည်မှာ ပိုလီယိုနဲ့ပင်တူနေပြီ ဒါကို နွားသားလေးကနားမလည်သေးဘူး။
" သေချာတာပေါ့ကွ! မင်းသိတယ်မလားငါက ရွာမှာဘယ်နေရာဘာရှိလဲ ကျွမ်းပြီးသား "
သူတို့နှစ်ယောက်စကားဝိုင်းကိုအူလည်လည်နဲ့နားထောင်နေတဲ့ခွန်စိုင်းက အပြင်သွားရမှာမို့တတ်ကြွစွာဝင်ပြောသည်။
"လမ်းကြမ်းရင်တောင် အကိုလျှောက်နိုင်တယ် ငါ့ညီတို့စိတ်မပူနဲ့..အဲ့တာဆို အကိုလိုက်ခဲ့မယ်နော်"
" ဟ လိုက်ခဲ့လို့ရတာပေါ့၊ ကျုပ်ကလမ်းကျွမ်းပြီးသားဗျ "
အပေးအယူတည့်နေတဲ့ ချွန်းဖုကိုကြည့်ပြီး ငဒူးစိတ်ထဲကကြိတ်ဆုတောင်းနေမိတော့သည်။
* လမ်းကျွမ်းတယ်ဆိုတဲ့နွားကောင်..နောင်ကြီးနေစေးပြန်လာရင် မီးပါကျွမ်းတော့မှာ *
ငဒူး မတတ်သာတဲ့အဆုံး အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ ခွန်စိုင်းကိုကြည့်ကာ နောက်ဆုံးခေါင်းညှိမ့်ပြီးသာခေါ်ခဲ့ရတော့သည်။ လျှောက်လည်ရမယ်ဆိုတာနဲ့ပျော်နေတဲ့ ခွန်စိုင်းဟာ နေစေး မှာထားခဲ့တာကို လုံးဝမေ့နေခဲ့သည်။
>>>>>>>>
တောထဲသွားရမှာမို့ ခွန်စိုင်းက ပုဆိုးကိုလဲကာ ဂျင်းဘောင်းဘီဝတ်၍လိုက်လာခဲ့သည်။
ခေါင်းမှာခမောက်ဝိုင်းတစ်လုံးစောင်းထားပြီး
တီရှပ်အဝါရောင်လက်တိုနှင့်အပေါ်ကအဖြူအမည်းအစင်းကြားလက်ရှည်အပါးတို့ကိုထပ်၍ ဂျင်းဘောင်းဘီအနက်ရောင်တို့ကိုဝတ်ဆင်ထားသည်။ ချွန်းဖုနဲ့ငဒူးက ကျောမှာပလိုင်းတစ်လုံးစီလွယ်ထားတာကြောင့် ခွန်စိုင်းလဲသဘောကျစွာ တစ်လုံးကောက်လွယ်ပြီးလိုက်လာခဲ့သည်။ အခုနေမှာ ခွန်စိုင်းပုံလေးကဘယ်လိုတောင်အသည်းယားစရာကောင်းနေမလဲတွေးကြည့်ရင်တောင်ချစ်ဖို့ကောင်းလှသည်။
လုံဝမ်ရွာထဲကတစ်ချို့အိမ်တွေက ခွန်စိုင်းကိုမျက်မှန်းတန်းသိဖြစ်နေပြီမို့ လမ်းမှာတွေ့တဲ့အခါ ခွန်စိုင်းကိုလှမ်းနှုတ်ဆက်တာကို ခွန်စိုင်းကလည်းအပြုံးလေးနဲ့ပင်ဖော်ရွေစွာနှုတ်ဆက်ခဲ့သေးသည်။
ထိုသို့နှင့် ခွန်စိုင်းတို့သုံးယောက် တောထဲကိုခြေဆန့်ခဲ့တော့သည်။ ကလေးတွေနဲ့အတူ ကလေးလူကြီးလုပ်နေတဲ့ခွန်စိုင်းဟာ တောထဲအဝင်လမ်းဖောက်ထားတဲ့ မြေနီရွံ့လမ်းသို့လျှောက်ရင်းလေးဘက်လေးလံကြည့်နေတော့သည်။
" နောင်ကြီး ကြည့်လျှောက်နော့၊ တစ်ခုခုထိခိုက်မယ် "
" ရပါတယ် ငဒူးရဲ့..အကိုလျှောက်တတ်တယ် "
ငဒူးမှာ ခွန်စိုင်းကိုခေါ်သာခေါ်လာရတယ် ရင်တမမနှင့်၊ သူတကယ် စောနေစေးကြီးကိုလန့်နေပြီလေ ။
" ငဒူးရာ နောင်ကြီးခွန်စိုင်းက ကလေးမှမဟုတ်တာပဲ..မင့်မလဲ ဒုက္ခနော့ နောင်ကြီး "
" ဟားဟား ဟုတ်သားပဲ "
ချွန်းဖု ရှေ့နေခေါ်တော့ ခွန်စိုင်းကသဘောတကျရယ်ရင်း ပြောသည်။ ငဒူးမှာသာ ချွန်းဖုကိုသတ်ချင်နေ၏။
* တွေ့မယ် ငဒူးကောင်..နောင်ကြီးနေစေးပြန်လာလို့မေးရင် မင့်လက်ညိုးထိုးပြစ်မယ် *
ဝါးရုံပင်များနှင့် တခြားသောစိမ်းစိုနေတဲ့အပင်ရှည်များစွာဟာ တောအုပ်အဝင်လမ်းအတွင်မှာပင် ပိတ်အောင်းလို့နေသည်။ ဖောက်ထားတဲ့မြေညီလမ်းအတိုင်းတောထဲသို့ဝင်ပြီးနောက် သူ့အလိုလိုပေါက်နေတဲ့ မှိုတွေနှင့် တခြားသောသီးပင်များ အရွက်ပင်များတွေ့လာရသည်။အဲ့အချိန်မှာ ခွန်စိုင်းတွေးမိတာက ကင်မရာပင် ။
* ငါကင်မရာတစ်လုံးလောက်ရမှာဖြစ်မယ် မဟုတ်ရင် ဒါတွေကိုအမှတ်တရမယူသွားနိုင်တာ နှမြောဖို့ကောင်းတယ် *
မှိုတွေဟာ ရှားပါးမှိုတွေဖြစ်ပြီး တချို့မှိုတွေက အဆိပ်အတောက်ဖြစ်စေသည်။ ဒါ့အပြင် တောထဲရဲ့ တောင်ကုန်းလေးတစ်ခုမှာ ပေါက်နေတဲ့ ခရမ်းညိုရောင်ပန်းလေးတွေလဲတွေ့ရသည်။ တောထဲရောက်တဲ့အခါ ခွန်စိုင်းအပင်အတော်များများတွေ့ရသည်။ သို့သော် တစ်ချို့သော်အပင်တွေဟာ ဆေးဖက်ဝင်လွန်းလို့ရှားပါးတာကို ခွန်စိုင်းသိသည်။
" ချွန်းဖု ဟိုတောင်ကုန်းပေါ်မှာပေါက်နေတဲ့အပင်ကဘာလဲ "
" အော် အဲ့တာ နတ်သမီးပန်းလေ၊ မြွေဆိပ်နဲ့ ကင်းဆိပ်ကိုနိုင်တယ်..ဒါပေမယ့် အဲ့အပင်ကိုလိုတာထက်ပိုလို့တော့မရဘူး၊ တန်ဆေး လွန်ဘေးပေါ့ဗျာ "
" အော်...၊ အဲ့တာဆို ဘာလို့မခူးကြတာလဲ "
" မရဘူးလေရော် အဲ့အပင်က သုံးခါနီးခူးမှ မဟုတ်ရင် ခဏနဲ့သေသွားရောပဲ "
" အာ အဲ့လိုလား "
ထူးထူးဆန်းဆန်ပင်တွေ့ရခဲတဲ့အပင်နဲ့ ချွန်းဖု ပြောပြတာကိုကြားပြီး ခွန်စိုင်း ပလိုင်းထဲမှာပါလာတဲ့ Notebookနဲ့ဘောပင်ကိုယူပြီးပုံကြမ်းဆွဲကာ သေချာမှတ်သားထားလိုက်သည်။
" ချွန်းဖု နဲ့ နောင်ကြီး အမြန်လာလေး၊ ကျုပ်တို့နည်းနည်းသွားဖို့လိုသေးတယ်ရော် "
" အေးပါကွ "
ခွန်စိုင်းသည် လမ်းမှာတွေ့တဲ့ အပင်တွေနဲ့ သီးပင်တွေကို ချွန်းဖုကိုတစ်ခုချင်းမေးကာမှတ်သားရင်း ငဒူးတို့ပြောတဲ့ အစ်ဥသီး တူးတဲ့နေရာဆီရောက်လာခဲ့သည်။
" ကဲ ရောက်ပြီ "
ပြောရင်းနဲ့ ငဒူး နဲ့ ချွန်းဖုက ပလိုင်းထဲက မြေတူးတဲ့ဂေါ်အသေးလေးကိုထုတ်ကာထိုင်ချလိုက်သည်။ ချွန်းဖုက သူယူလာတဲ့ရေဖူးကိုထုတ်လိုက်သည်။
ခွန်စိုင်းတို့ရောက်နေတဲ့နေရာက မြေကွက်လပ်လေးပဲဖြစ်ပြီးအပင်ငယ်လေးတွေကလွဲလို့ဘာမှမရှိတာကြောင့် ခွန်စိုင်းက အပေါ်ဘက်ကိုမော့ကြည့်၍လိုက်ရှာကာ။
" ငဒူး မင်းပြောတဲ့ အသီးပင်ကဘယ်မှာလဲ "
" ဒီမှာလေ.. "
ငဒူး လက်ညှိုးထိုးရာကိုကြည့်လက်တော့ စတော်ဘယ်ရီသီးပင်လောက်သာရှိတဲ့အပင်လေးတွေပေါက်ရာဖြစ်သည်။
" အဲ့အပင်လား "
" ဟုတ်တယ်လေ ဒါကအစ်ဦးအပင်လေ၊ ဒီမှာ ကျုပ်တူးပြမယ် "
စိတ်ဝင်တစ်စားဖြစ်သွားတဲ့ ခွန်စိုင်းက ငုတ်တုတ်လေးထိုင်ပြီး သေချာကြည့်သည်။ ချွန်းဖုကတော့ တူးတာအတော်မြန်တယ်။ ငဒူးက မြေကြီးကိုလက်နဲ့စမ်းကြည့်ပြီးမှ ထိုနေရာကိုမြေတူးဂေါ်နဲ့ထိုးပြီးကလော်လိုက်သည်။ ထိုအခါ မြေကြီးထဲမှာ ခရမ်းရောင်အညှာလေးအရင်ပေါ်လာပြီး ကွမ်းသီးနှစ်လုံးစားလောက်အသီးတစ်လုံးပါလာသည်။
" ဒီအသီးပဲ နောင်ကြီး "
" ဟမ်? "
ငဒူး ပေးတဲ့အသီးကို ခွန်စိုင်းသေချာကြည့်မိသည်။ ဒီလိုအသီးမျိုးကို ခွန်စိုင်းမမြင်ဖူးပေ။ အညှာရော၊အလုံးရောခရမ်းရောင်ဖြစ်နေတာကြောင့် ကြည့်ရတာ အဆိပ်ဖြစ်မယ့်အသီးနဲ့တောင်တူသည်။
" ဒါက တကယ်ရောစားလို့ရပါ့မလားကွာ "
ထိုသို့ပြောတော့ ချွန်းဖုက ခပ်သွက်သွက်အနားသို့ရောက်လာပြီး သူ့ရေဗူးဖွင့်ကာ ထိုအသီးကိုပြောင်စင်အောင်ဆေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ့လက်နဲ့အရမ်းရောင်အခွံကိုနှစ်ခြမ်းခွဲလိုက်တော့ အထဲမှာလဲ ခရမ်းရောင်အနှစ်လုံးလေးထွက်လာသည်။
" ဒီမယ် ကြည့် ..ဒီအထဲကအသီးအရောင်ကတမျိုးဖြစ်နေပေမယ့် သိပ်စားကောင်းတာရော် "
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ချွန်းဖု က ထိုအသီးကိုပါးစပ်ထဲထည့်ပြီးစားလိုက်ပြီး အမဲရောင်အစေ့လုံးထုတ်လိုက်သည်။ အံသြစွာကြည့်နေတဲ့ ခွန်စိုင်းကို ငဒူးကရှင်းပြသည်။
" ဒီအသီးက သူ့ရာသီနဲ့သူမှ စားကောင်းတာနောင်ကြီးရဲ့၊ ဒီရက်တွေရွာမှာပွဲတော်တွေရှိလို့ ရွာသားတွေမရောက်သေးတာနော့ မဟုတ်ရင် မြေကြီးပဲကျန်မှာ၊ သူတို့ကအကုန်တူးကြတာဗျ "
" အော် အဲ့လိုလား "
"ဟုတ်တယ်..ကဲ ငချွန်း မင့်ကချည်းစားနေတယ် မြန်မြန်တူးပြီး နောင်ကြီးကိုလဲ ကျွေးလေ "
" အေးပါကွ ငါသိပါတယ် "
သူတို့နှစ်ယောက်မြေကြီးပေါ်မှာကျကျနနထိုင်ပြီးအကြိတ်အနယ်တူးနေတာမြင်တော့ ခွန်စိုင်းလဲစိတ်ဝင်စားကာ ထိုသို့မြေပေါ်တင်ပလွေချိတ်ထိုင်ပြီးဝိုင်းတူးပေးတော့သည်။ စကားပြောလိုက်၊ဟာသပြောလိုက်နဲ့အတော်လေးပျော်စရာကောင်းပါသည်။ ခဏအကြာ တူးပြီးနောက် ငချွန်းက ဖက်ရွက်အကြီးကြီးတစ်ခုကိုခွက်လုပ်ကာ အသီးတွေကိုဆေးပြီး အတူတူစားကြသည်။
ခရမ်းရောင်အသီးကိုပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး တဖြည်းဖြည်းချင်းဝါးရင်းအရသာခံနေရင်း ရုတ်တရက် ခွန်စိုင်းမျက်လုံးတို့ပြူးကျယ်ကာသဘောတွေ့သွားသည်။
" အွင်း...စားကောင်းတယ်ကွ "
" ဒါပေါ့ဗျ..ကျုပ်တို့ရွာက မြို့ကြီးထက်ကောင်းတာတွေမှ ပေါသဗျ "
အကြွားသန်လေးချွန်းဖုက ဒီအချိန်မှာလဲ သူ့ရွာလေးကို ကြွားဖို့မမေ့ပါ။
အသီးရဲ့အရသာက စိမ်းစားဥအရသာလေးနဲ့ မြေတွင်းအောင်းအသီးမို့လားမသိ ၊ အသီးစားချိန်မှာ အေးအေးလေးဖြစ်လို့နေသည်။
" တကယ်စားကောင်းတယ်"
" နောင်ကြီးကြိုက်ရင်ထပ်စား ရော့ "
ငဒူး နဲ့ ချွန်းဖု က ခွန်စိုင်းသဘောကျမှန်းသိတော့ ကျွေးသည်။ အစ်ဥသီးတူးထားတဲ့ ပလိုင်းသုံးခြင်းက ခွန်စိုင်းတို့သုံးယောက်သားထိုင်စားတာနဲ့တင် နှစ်ခြင်းလောက်ကုန်သွားသည်။ ထိုထဲမှာ ခွန်စိုင်းအစားဆုံးပဲ ။ ထိုသို့ အဝစားပြီးနောက် ခွန်စိုင်းက တောထဲကဟိုနားဒီနားလျှောက်လည်ကြည့်ပြီး နေဝင်ခါနီးမှ အိမ်သို့သုံးယောက်သားပြန်လာခဲ့သည်။
" ဝေ့ လူလေး အဝတ်စားတွေလဲ ညစ်ပေလို့ ဘယ်ကပြန်လာတာတုန်း "
ခြံထဲဝင်ရုံရှိသေးတယ် ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့ ဘကြီးက ခွန်စိုင်းကိုလှမ်းမေးလာသည်။
" ဘဘကြီး ပြန်ရောက်နေပြီလား "
" အေး ပြန်ရောက်ဆို..ကြာပေါ့ ဘကြီးလူလေးကိုမတွေ့လို့တောင် မေးနေသေးတယ်ရော်၊ ဟော့ ငဒူး နဲ့ ငချွန်း မင့်တို့ကရော ဘယ်လိုဖြစ်တုန်း "
ဘကြီးမေးတော့ ဟိုနှစ်ယောက်က စပ်ဖြီးဖြီးမျက်နှာနဲ့ရယ်ပြနေသည်။
" ကျွန်တော်လိုက်လည်ချင်တယ်ပြောလို့ သူတို့ကလိုက်ဖို့ပေးတာဘဘကြီး "
" အော်..ဘယ်တွေများလိုက်ပို့ခဲ့လို့ ဒီလောက်ပေလာရသလဲ လူလေး "
ဘကြီးမေးတာကို ချွန်းဖု ဝင်ဖြေသည်။
" အဝေးကြီးမဟုတ်ပါဘူး အဖ ရဲ့ ကျုပ်တို့ တောအုပ်ဘက် အစ်ဥသီးသွားတူးရုံပါ "
" ဟေ!.. ဒီကောင်တွေကွာ၊ လူလေးကိုတောထဲခေါ်သွားရသလားကွ၊ မတော်လမ်းမယ် တစ်ခုခုထိခိုက်မိရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မတုန်း "
ဘကြီးက ငဒူးနဲ့ ငချွန်းကိုဆူတော့ ခွန်စိုင်းက ရှေ့ကနေကာပေးသည်။
" ဟို အဲ့တာကသူတို့ကိုကျွန်တော်ခေါ်သွားခိုင်းလို့ပါ ဘဘကြီး၊ သူတို့ခေါ်သွားတာမဟုတ်ပါဘူး၊ အခု ဘဘကြီးညစာစားတော့မယ်မလား ကျွန်တော်အခုရေချိုးပြီးပြန်ဆင်းခဲ့မယ်နော် "
" မလောဘူး..မလောဘူး..အေးအေးဆေးဆေးချိုးနော့၊ ဒါနဲ့ အက်ဒွက်မတွေ့မိပါလား "
" အော် ဟုတ်သားပဲ၊ သူအလုပ်ကိစ္စရှိလို့ထွက်သွားတယ် ဘဘကြီး၊ နောက်ကျမှာမို့ သူ့ကိုမစောင့်နဲ့လိုမှာသွားတယ် "
"အေးအေး၊ ကဲ မင့်တို့လဲ ရေသွားချိုးချည်တော့"
" ဟုတ်ကဲ့ "
အခွင့်အရေးရတာနဲ့ ငဒူး နဲ့ ငချွန်း တို့နှစ်ယောက် တချိုးတည်းလစ်ပြေးသွားတာ အရိပ်တောင်မမြင်ရတော့ဘူး။
ခွန်စိုင်းလည်း အိမ်ပေါ်တတ်ပြီး ရေဝတ်လဲကာ ရေစည်မှာရေချိုးပြီး ညစ်ပတ်နေတဲ့အဝတ်စားတွေကိုသေချာလျှော်ဖွတ်ပြီး လှမ်းထားလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဘကြီး နဲ့စကားပြောရင်း ညစာစားကြသည်။ အစ်ဥသီးတွေမတရားစားထားတဲ့ ခွန်စိုင်းက ညစာထမင်းသိပ်မစားနိုင်ပေ ။
ညအချိန်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာဘကြီးနဲ့ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်းစကားပြောကြသည်။
" နေ့လည်က အက်ဒွက်နဲ့ပက်သတ်ပြီး အဆိုင်းလူလေးကိုကိစ္စတစ်ချို့ပြောပြတယ်ဆိုကွဲ့ "
" ဟုတ်ကဲ့ဘဘကြီး "
" အေးကွယ်၊ ဒီရက်တွေမှာ အက်ဒွက်ကြောင့် လူလေးနေရကျပ်ခဲ့ရင် ဘကြီးအားနာမိပါရဲ့ "
" အာ မဟုတ်တာဘဘကြီးရယ်၊ ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ်၊ ဧည့်သည်ဆိုပေမယ့် အိမ်သားတွေအားလုံးက ကျွန်တော့်အပေါ်မိသားစုလိုသဘောထားပေးလို့တောင် အတော်လေးအားနာနေမိတာပါ "
ခွန်စိုင်းပြောတော့ ဘကြီးကပြုံး၍ခေါင်းခါကာ.၊
" အဲ့တာမလိုပါဘူးကွယ်၊ ဘကြီးတို့က လူလေးကိုတကယ်မိသားစုလိုသတ်မှတ်ထားတာရော်။"
ထိုသို့ပြောပြီး ဘကြီးကရေနွေးတစ်ငုံသောက်၍ဆက်ပြောပြလာသည်။
" အက်ဒွက်ကတကယ်တမ်းကြည့်ရင် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရခက်တယ်ထင်ရပေမယ့် သိပ်သံယောဇဥ်ကြီးတတ်တဲ့ကလေးပါ၊ အဲ့တာကြောင့်လဲ သူတော်ရုံလူကိုမခင်တွယ်ဘူးရော်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လူလေးဒီရွာမှာနေပျော်တယ်ဆိုတော့လဲ ဘကြီးဝမ်းသာပါတယ်၊ "
" ဟုတ်ကဲ့ဘဘကြီး "
" ဒါနဲ့ ပြောရဦးမယ်..တစ်ရက်နှစ်ရက်နေရင် ဘကြီးခရီးတိုထွက်စရာရှိတယ်နော့၊ ဒီရက်တွေမှာ လူလေးကို အက်ဒွက်အဖော်ပြုပေးလိမ့်မယ် အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လားလို့ "
" ဟုတ်ကဲ့ အဆင်ပြေပါတယ်ဘဘကြီး၊ ကျွန်တော့်ကိုစိတ်မပူပါနဲ့၊ အိမ်မှာလဲ ချွန်းဖု နဲ့ ငဒူး တို့ရှိနေတာပဲ "
" အိမ်းး..ဒင်းတို့ရှိနေလို့ လူလေးကိုစိတ်မချဖြစ်ရတာရော်၊ ဒင်းတို့နှစ်ယောက်တည်းသာထား..အိမ်ဇောက်ထိုးကင်ထားလိမ့်မယ်ရော်"
ဘကြီးက ဟာသအနေနဲ့ပြောတော့ ခွန်စိုင်းသဘောကျစွာရယ်၏၊ တကယ်တမ်း ခွန်စိုင်းအတွက်တော့ ငဒူး နဲ့ ချွန်းဖုတို့ကတကယ်ပျော်တတ်တဲ့ကလေးတွေပါ ။ ဘကြီးနဲ့ စကားပြောပြီးအိပ်ရာဝင်ခါနီးမှ ခွန်စိုင်းဗိုက်ထဲက တစ်ရစ်ရစ်နဲ့ အောင့်သက်သက်ဖြစ်သလိုခံစားရသည်။
* ဘာလို့နာနေပါလိမ့် *
သို့သော် ခွန်စိုင်းက အများကြီးမတွေးပဲ သူ့အိပ်ခန်းဆီဝင်၍ အိပ်ပျော်အောင်အိပ်လိုက်သည်။
ထိုသို့နှင့် ညသန်းခေါ်ယံအချိန်ရောက်တဲ့အခါ ခွန်စိုင်းမှာ မနေနိုင်တော့ပေ။ တကိုယ်လုံးပူခြစ်ပြီး သူ့အစာအိမ်ကိုအကန်ခံရသလိုဗိုက်အောင့်တတ်ပြီးနာလာတာကြောင့် နှဖူးကချွေးတွေရွှဲရွှဲစိုလျှက် ခန္ဓာကိုယ်ကိုပုဇွန်ထုတ်ကွေးလို ကွေးကွေးလေးရှိနေသည်။
* ဗိုက်အောင့်တယ်..အားး *
ဘယ်လောက်တောင် နာနေသလဲဆိုရင် သူ့ရဲ့စကားသံတွေပင် လည်ချောင်းထဲကမထွက်ပဲအော်နေမိသည်။နာကျင်မှု့က သူ့ဗိုက်ထဲကအူတွေပြတ်သွားလားလို့တောင်ထင်မိသည်။
* အောင့်တယ်...အားး..ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ *
သေလောက်အောင်အောင့်နေတဲ့ ခွန်စိုင်းမှာသူ့ဗိုက်ကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖိထားပြီး ခွေခွေလေးနေတာ သူ့ဒူးနဲ့နှဖူးနဲ့ပင်ထိတော့မည်။ သေလောက်အောင်ခံစားနေရတဲ့ဒီအချိန်မှာ သူ့စိတ်ထဲပေါ်လာသူက...၊
" အက်ဒွက်...."
_______________
မြို့ကြီးမှာကင်းပတ်လှည့်ပြီးနောက် စောနေစေးတို့ ပြန်လာတဲ့အချိန်ဟာအတော်လေးညနက်နေခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ အရင်ကဆိုရင် နောက်ဆံတင်းစရာမလိုတဲ့ စောနေစေးဟာ စခန်းမှာဆောက်ထားတဲ့ သူ့အခန်းရှိရာမှာပဲ အိပ်လိုက်မယ်ဆိုပေမယ့် အခုတော့ အိမ်မှာနောက်ဆံတင်းစရာလူကြီးလေးရောက်နေတာကြောင့် သူပြန်မှဖြစ်မည်။
ဘွား နဲ့ မော့ က စခန်းမှာအိပ်တာကြောင့် နေစေးတစ်ယောက်တည်းပဲပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့တိတ်ဆိတ်စွာပင် ညိုကြီးကိုမြင်းစောင်းမှာထားပြီး အိမ်ပေါ်တတ်လာချိန်မှာ နေစေးသည် ဧည့်သည်လူကြီးလေးမျက်နှာကိုမြင်ချင်ပေမယ့် အချိန်ကညနက်နေပြီမို့ တဖက်ကသူ့အခန်းထဲသွားဖို့ပြင်လိုက်စဥ်...၊
" အက်ဒွက်..."
သေးမှင်တဲ့အသံတိုးတိုးပိစိလေးထွက်လာသံကြောင့် စောနေစေးခြေစုံရပ်တန့်သွားတော့သည်။ ထိုအသံလေးဟာတိုးလွန်းလို့ တော်ရုံလူဆိုရင်မကြားနိုင်ပေမယ့် တိုက်ပွဲတွေဆက်တိုက်နွှဲလာသူကတော့ လေတိုးသံကအစ ဘယ်အရပ်လာသလဲသိသည်မဟုတ်လား။
" အက်ဒွက်...."
နောက်တစ်ကြိမ်ကြားလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ တစ်ခုခုမှားနေမှန်းသိလိုက်တဲ့နေစေးက ခွန်စိုင်းအခန်းတံခါးကိုခေါက်သည်။
" စိုင်းဟွမ်..စိုင်းဟွမ်! ဘာဖြစ်လို့လဲ..တံခါးဖွင့် "
"........"
နေစေး တံခါးခေါက်နေသော်လည်းဖွင့်မလာပဲ သူ့နာမည်ကိုသာတီးတိုးလေးရွတ်နေတဲ့ ခွန်စိုင်းကြောင့် နေစေးမျက်မှောင်ကျုံ့ကာ စိုးရိမ်လို့လာသည်။ ဒါကြောင့် နေစေးဟာ လော့ချထားတဲ့အခန်းတံခါးကို သူ့အားနဲ့ဖျက်ချိုးကာဖွင့်ပြီး ဝင်လာခဲ့သည်။
" ဟာ! .."
အခန်းထဲရောက်တော့ ကုတင်ထက်မှာ ခွေခွေလေးလူလှိမ့်ပြီးဝေဒနါခံစားနေရတဲ့ ခွန်စိုင်းကြောင့် နေစေးပြာယာခတ်သွားရသည်။ ချက်ချင်းပဲ ခွန်စိုင်းအနားသို့သွားပြီး ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုပွေ့လိုက်ရသည်။
" စိုင်းဟွမ်..ဘာဖြစ်တာလဲ..ဟမ်!..ခင်ဗျားဘာဖြစ်လို့လဲ "
" အောင့်တယ်..ဟင့်..ဗိုက်..အ့ "
ကိုယ်တွေပူခြစ်ပြီး နှဖူးမှာရော တကိုယ်လုံးချွေးစတွေစိုရွှဲကာ ဗိုက်ကိုအတင်းဖိထားတဲ့ ခွန်စိုင်းသည်ဘယ်လောက်တောင်နာကျင်နေလဲမသိ၊ မျက်ရည်စတွေပင်ထွက်လို့နေတော့သည်။ ခွန်စိုင်းနာကျင်နေတဲ့ပုံစံလေးကိုကြည့်ပြီး နေစေး နှလုံးသားကိုတစ်ခုခုနဲ့ထိုးစိုက်သလိုခံစားနေရသည်။ နေစေး အပြင်ဘက်ထွက်ပြီး ဘကြီးတို့ကိုခေါ်မယ့်အချိန်မှာ အခန်းထောင့်ကစားပွဲပေါ်မှာ ပန်ကန်နဲ့ထည့်ထားတဲ့ အစ်ဥသီးအခွံတွေကိုတွေ့လိုက်တာကြောင့် သိသွားသည်။
" ခင်ဗျားလေးကတော့လေ ကျုပ်စကားနားမထောင်ပြန်ဘူးပဲ.."
အစ်ဥသီးကဒီရာသီမှာ အရသာအရှိဆုံးအသီးမို့ ရွာကလူတိုင်းစားကြတယ်ဆိုပေမယ့် သူ့ဓာတ်နဲ့သူရှိသည်။ ဒီရွာမှာမွေးဒီရွာမှာကြီးတဲ့လူတွေအနေနဲ့ နှစ်တိုင်းဒီအသီးကိုထမင်းစားရေသောက်လိုစားနေကြပေမယ့် ခွန်စိုင်းလိုမြို့ပေါ်ကလူတွေအတွက်တော့ အဆင်မပြေတဲ့အသီးလို့ပြောလို့ရသည်။
ဘာဖြစ်မှန်းသိသွားတဲ့အခါ နေစေးမှာ အချိန်မဆွဲရဲ ၊ ချက်ချင်းပင် ရေနံဆီမီးအိမ်ကိုယူကာ အိမ်နောက်ဖေးဘက်မှာအသင့်ထားတဲ့ ကျွန်းသစ်နဲ့ရိုက်ထားတဲ့ ဆေးသေတ္တာပုံးဆီမွေနှောက်ရှာရတော့သည်။ အဝါရောင်ဆေးပုလင်းအရည်ကိုတွေ့တာနဲ့ ရေတစ်ခွက်ခတ်ယူကာ အပေါ်ထပ်ဆီပြန်တတ်လာခဲ့သည်။
ကုတင်ပေါ်မှာဝေဒနါခံစားနေရတဲ့ ခွန်စိုင်းတစ်ယောက် နေစေးထားခဲ့တုန်းကအတိုင်းလေးပဲ ပုံစံမပျက်ညင်းညူနေရှာသည်။ နေစေး ဟာ မီးအိမ်ကို စားပွဲပေါ်တင်ကာ ခွန်စိုင်းခန္ဓာကိုယ်လေးကိုပခုံးကိုဖက်၍ပွေ့ကာ၊
" စိုင်းဟွမ်.. ဒါလေးသောက်လိုက်..ခင်ဗျားသက်သာသွားလိမ့်မယ် "
" အက်ဒွက်...."
" အင်း၊ ကျုပ်ပြန်ရောက်ပြီ၊ အရင်ဆုံး ဆေးသောက်လိုက်နော် "
ဆေးပုလင်းကိုင်ကာပါးစပ်နားတေ့ပေးပေမယ့် ခွန်စိုင်းသည်ဗိုက်ကနာကျင်မှု့ကိုပဲအာရုံစိုက်ကာ ဆေးသောက်ရန်ပါးစပ်မဖွင့်ပေ။
" စိုင်းဟွမ်ဆေးလေးသောက်လိုက်နော်..အဲ့တာမှခင်ဗျားသက်သာမယ်ရော် "
" ......."
" ဒီဆေးရည်တငုံပဲသောက်ပါဗျာ..မဟုတ်ရင် ခင်ဗျားမသက်သာနိုင်ဘူးလေး "
နေစေး ချော့မော့ပြောနေသော်လည်း အဖျားကြီးနေတဲ့ ခွန်စိုင်းက နေစေးပွေ့ထားတဲ့အတိုင်းပင် ခွေခွေလေးရှိလို့နေပြီး ဘာမှမပြောပေ။ ဘဝမှာ တခြားတစ်ယောက်ကိုတစ်ခါမှမပြုစုဖူးတဲ့ နေစေးတစ်ယောက်ဒီအချိန်မှာ အကျပ်တွေ့နေရသည်။ ချုပ်ပြီးပါးစပ်ထဲလောင်းထည့်ပြစ်လိုက်လို့ရသော်လည်း အဲ့နည်းလမ်းကို ခွန်စိုင်းအပေါ်မသုံးချင်ပေ ။
" အက်ဒွက်....အာ့ ဗိုက်အောင့်..တယ် ဟင့် "
" အဲ့တာကြောင့်ပြောတာလေ ဒီဆေးသောက်လိုက်..ခဏဆို သက်သာပြီလေ၊ သောက်နော် "
" ဗိုက်အောင့်..တယ် အမေရေ.."
နဂိုသေးငယ်တဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက အခုတော့ပုဇွန်ထုတ်လိုကွေးကွေးလေးနဲ့နေစေးရင်ခွင်ထဲမြုတ်လို့နေတော့သည်။
နေစေးသည် ခွန်စိုင်းကို ဘယ်လိုဆေးတိုက်ရမလဲကြံနေတုန်း..ဗိုက်နာလွန်းလို့ သူ့နှုတ်ခမ်းကိုပေါက်ပြဲမတတ်ကိုက်ထားတဲ့ ခွန်စိုင်းကြောင့် နေစေးကထိုနှုတ်ခမ်းလေးကိုဖယ်ပေးလိုက်ရသည်။
" ခင်ဗျားနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အဲ့လိုလျှောက်ကိုက်နေရင် ဒဏ်ရာဖြစ်တော့မှာပဲဗျာ "
ကြံရာမရတဲ့အဆုံး နေစေးသည် အဝါရောင်ဆေးပုလင်းထဲကဆေးရည်ကိုသောက်လိုက်ပြီး ခွန်စိုင်းပါးနှစ်ဖက်ကိုဖွဖွညစ်လိုက်တော့ အနည်းငယ်ဆူထွက်လာတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့အတူပါးစပ်ပွင့်လာတဲ့အခါမှာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့၍ဆေးပြောင်းပေးလိုက်တော့သည်။
ခွန်စိုင်းပါးစပ်ထဲဝင်လာတဲ့ဆေးရည်ကိုတစ်ငုံမြိုချပြီးနောက် အင်မတန်ခါးသက်လွန်းတဲ့ဆေးရည်ကြောင့် ခွန်စိုင်းမျက်မှောင်လေးကျုံ့ကာ ရှိနေဆဲထိုဆေးရည်ကို လျှာနဲ့တွန်းထုတ်လာသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ နေစေးကလည်း ဆေးရည်ထည့်ပေးနေဆဲမို့ ခွန်စိုင်းလျှာကနေစေးခံတွင်းထဲသို့ဝင်သွားပြီး လျှာချင်းထိမိသွားသည်။ ရုတ်တရက်ကြီး သူ့လျှာကိုလာထိတဲ့ ခွန်စိုင်းကြောင့် နေစေးတစ်ကိုယ်လုံးလျှပ်စီးလက်သလိုတုန်ယင်ကာ ချက်ချင်းပဲ ခွန်စိုင်းမျက်နှာအနီးကခွာပြီး သူ့ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့အုပ်ကာရှက်သွားသည်။
* ဒါ...ဒါဘယ်လိုအခြေအနေကြီးလဲ *
စစ်ထွက်တိုက်ရင်တောင် ဒီလောက်ထိစိတ်လှုပ်ရှားမှာမဟုတ်တဲ့ စောနေစေးဟာ အခုတော့ သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးပူထူပြီးအငွေ့တွေထွက်နေသလိုခံစားနေရသည်။ သူ့ရင်ဘတ်ဆီကနှလုံးခုန်သံက တာဝေးပြေးထားတဲ့လူတစ်ယောက်လိုမောဟိုက်ကာပေါက်ကွဲထွက်မတတ်ဖြစ်လို့နေတော့သည်။
* သူ...သူအခု ငါ့..ငါ့လျှာကိုလာထိလိုက်တာလား? ..တကယ်ကြီး..ထိမိလိုက်တယ်၊ ဒီလူကြီးလေးကလေ *
ဒါက မတော်တဆဆိုပေမယ့် နေစေး တစ်ယောက်သူ့မျက်နှာပေါ်ကြက်ဥတစ်လုံးကြော်လို့ရလောက်အောင်ငွေ့ထွက်လုနီးပါး အရှက်ကြီးရှက်ပြီး ရန်ခုန်သံတွေကိုလဲအဓိပ္ပါယ်ဖော်ဖို့မေ့နေခဲ့သည်။ ဘယ်လိုပြောရမလဲ.. အရှင်းဆုံးပြောရရင် ဒီခံစားချက်ကို သူနှစ်သက်နေမိသည်။
သို့သော် စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ကျောက်ရုပ်လိုဖြစ်နေတဲ့ နေစေး ရဲ့အဖြစ်ကိုမသိတဲ့ ခွန်စိုင်းတစ်ယောက်ကတော့ ဗိုက်ထဲဆေးဝင်ပြီးသက်သာ၍ထင်၊ အသက်ရှူမှန်မှန်လေးနဲ့ စောနေစေးရင်ခွင်သို့မှီလျှက်အိပ်ပျော်သွား၏ ။
စောနေစေးသည် တခဏအကြာမှာ ပြန်အိပ်ပျော်သွားတဲ့ ခွန်စိုင်းကိုကြည့်ပြီးနောက် သူ့အကြည့်တွေက ခွန်စိုင်းနှုတ်ခမ်းလေးဆီအရောက်မှာ သူ့မျက်ဝန်းတွေမဲမှောင်လို့သွားသည်။
* သူမသက်သာလောက်သေးဘူး..ငါတစ်ငုံလောက်ထပ်တိုက်ကြည့်ရမလား? *
အဲ့လိုတွေးပြီး ထပ်တိုက်ချင်ပေမယ့်မဖြစ်ပါ၊ ထိုဆေးဓာတ်ကပြင်းတဲ့အပြင် အာနိသင်ပြတာလဲမြန်သည် ဒါ့ကြောင့် မလိုအပ်ပဲထပ်တိုက်လိုက်မယ်ဆိုရင် ခွန်စိုင်းအစာအိမ်အတွက်မကောင်းပေ။
ဒါပေမယ့် စောနေစေး က ခွန်စိုင်းကို တစ်ငုံလောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဆေးထပ်တိုက်ချင်သေးပေမယ့် လက်လျှော့လိုက်သည်။ ဒါက သူတိုက်ချင်လို့မဟုတ်ပဲ ခွန်စိုင်းနေမကောင်းလို့ မတတ်သာပဲတိုက်ရတယ်လို့သူ့ကိုယ်သူဖြေသိမ့်နေတော့သည်။
ထို့နောက် စောနေစေးသည် ခွန်စိုင်းကို ကုတင်နေရာမှာသေချာပြန်တင်ပေးပြီးထရန်ပြင်လိုက်စဥ်..၊
" အက်...ဒွက်.. "
အိပ်နေရင်းတိုးတိုးလေးယောင်လာတဲ့ ခွန်စိုင်းက မျက်မှောင်လေးကျုံ့ကာ နေစေးအကျီစကိုဆွဲထားသေးသည်။ အဲ့တာကိုတွေ့တော့ စောနေစေးက သဘောကျ၍ပြုံးကာ ကုတင်အောက်ခြေမှာ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်၍ ကုတင်ပေါ်မှာစောင်းအိပ်နေတဲ့ ခွန်စိုင်းကိုကြည့်သည်။
"စိုင်းဟွမ်..ခင်ဗျားလေးအဲ့လိုဆက်ပြုစားနေမယ်ဆိုရင်..ကျုပ်ရူးသွားတဲ့အခါ အပြစ်မဆိုနဲ့နော် "
ဒါဟာ ချစ်ခြင်းလမ်းစတစ်ခုအနေနဲ့ စောနေစေး ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ပြောဖြစ်တဲ့စကားစုလေးပါ..သို့သော် ကြားစေချင်တဲ့ လူကြီးလေးကတော့ ကလေးငယ်တစ်ယောက်လိုအိပ်မောကျနေချေပြီ။
* ရက်တွေက လ,ဆီကိုတောင်မကူးပြောင်းသေးတဲ့အချိန်တစ်ခဏမှာ ကျုပ်နှလုံးသားတံခါးက တစ်စုံတစ်ယောက်ကြောင့် တွန်းဖွင့်စရာမလိုပဲ ခိုဝင်လို့ရနေပြီတဲ့လား ကျုပ်ဧည့်သည်လေးရာ *
________________________________________
အဖြောင့်ကြီးအက်ဒွက်က ဆေးတိုက်ရင်း
တို့ကလေးကိုအသားယူခဲ့သည်ပေါ့😝
( အမယ် သူပဲအသားယူပြီးရှက်နေသေး ဝွန့် 🌚 )
# VOTE & CM PLEASE 🤙
# 15 - Auguest - 2021 - 4:40 PM
# MOEWATHAN 📚🍀
________________________________________
>>>>> [ Zawgyi ] <<<<<
ထိုင္း..ျမန္မာနယ္စပ္ဘက္တြင္ျဖစ္သည္။ စိုင္းလုံဆိုေသာသူသည္ မ်ားစြာေသာထူထဲတဲ့ဒီေတာအုပ္ကိုအပိုင္စားယူၿပီး တပ္စခန္းခ်ကာေနလာခဲ့တာႏွစ္နဲ႕ခ်ီေနေလသည္။ ဒုစရိုက္ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္းနဲ႕ပက္သတ္တဲ့ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္လာတဲ့စိုင္းလုံဟာ သူ႕ေလာကမွာေတာ့သူသာအင္အားအႀကီးဆုံးျဖစ္တယ္လို႔ယူဆထားသည္။
အသက္ ၂၉ ႏွစ္ အရပ္ 6' ရွိ စိုင္းလုံဟာ ရွမ္းလူမ်ိဳးျဖစ္တာေၾကာင့္သူ႕မွာျဖဴတဲ့အသားအေရရွိၿပီး ေတာင့္ေျဖာင့္တဲ့ခႏၶာကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ သူ႕႐ုပ္ရည္မွာေယာက္က်ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ၾကည့္ေကာင္းတယ္ဆိုေသာ္လည္း ညာဘက္ပါးတဖက္တြင္လက္တစ္ညွိုးစာျပတ္ရွရာ အမာ႐ြတ္တို႔ရွိေလသည္။ ထိုအမာ႐ြတ္ဟာ သူ႕ဘဝရဲ႕ရႈံးနိမ့္ျခင္းလမ္းစတစ္ခုလို႔ ဘယ္သူထင္မည္နည္း။
စိုင္းလုံသည္ ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္းနဲ႕ပက္သတ္ၿပီး ထိုင္းဘက္ကေန ဒီဘက္အထိနယ္ခ်ဲ့ထြက္လာၿပီး ဇမ္မထီဟန္ၿမိဳ႕..ၿမိဳ႕ပိုင္ထိသိမ္းသြင္းလို႔ရခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ႀကီး မွာ စိုင္းလုံရဲ႕ေစ်းကြက္နဲ႕ပက္သတ္ၿပီး ကန့္ကြက္ရဲသူမရွိေပ ။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကစလို႔ ဦးေဆာင္သူ ဆိုတဲ့လူေၾကာင့္စိုင္းလုံအခက္ေတြ႕ေနေတာ့သည္။
ၾကမ္းတမ္းလြန္းတဲ့လူေတြျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ စိုင္းလုံတို႔အဖြဲ႕ဟာေကာက္က်စ္ဖို႔လဲ ဝန္မေလးေပ။ စိုင္းလုံဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုလူကုန္ကူးတာနဲ႕ပက္သတ္ၿပီးလုပ္ေဆာင္ေနသူမို႔ သူ႕တပည့္ေတြကထိုမိန္းကေလးေတြကိုေစာ္ကားျခင္းကိုလစ္လ်ႈရႈခဲ့သည္။ အဲ့ဒါနဲ႕ပက္သတ္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္က ဦးေဆာင္သူဟာ စိုင္းလုံတို႔တပ္စြဲတဲ့စခန္းကိုဝင္စီးကာအျပတ္ေခ်မႈန္းခဲ့တာေၾကာင့္ စိုင္းလုံမွာ ပါးေပၚကဓားအမာ႐ြတ္ရခဲ့ၿပီး အသက္ထြက္မတတ္ထြက္ေျပးခဲ့ရသည္။
ထို႔ေန႕မွစ၍ ဦးေဆာင္သူဟာ စိုင္းလုံအမုန္းဆုံးရန္သူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။
" ဆရာစိုင္းလုံ "
ေနာက္ကေခၚလိုက္တဲ့ အသံေၾကာင့္စိုင္းလုံလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕တပည့္ ေဝႀကီး ျဖစ္သည္။
" ဘာထူးျခားလဲ "
" အခုေလာေလာဆယ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဖထီးတို႔ဘက္ကပါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုပိုက္စိတ္တိုက္လိုက္ရွာေနပါတယ္၊ တပ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ေျမပုံနဲ႕ပို႔ရမယ့္ အေရအတြက္အားလုံးက မီးထဲမွာပါသြားပါၿပီ "
"ဘာ!.. ေတာက္! "
" ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ "
ဇမ္မထီဟန္ၿမိဳ႕ႀကီးႏွင့္ေမွာင္ခိုေလာကအတြင္းမွာ နာမည္တစ္လုံးနဲ႕ေတာင္လႊမ္းမိုးမႈ႕ရွိေနတဲ့ ဦးေဆာင္သူဆိုတဲ့ ထိုလူရဲ႕အရွိန္အဝါက စိုင္းလုံကိုေဒါသထြက္ေစသည္။
" ရွိေနတဲ့ပစၥည္းေတြကိုသေဘာ္နဲ႕တင္ေပးဖို႔ကိစၥခဏရပ္ဆိုင္းထားလိုက္၊ ဒီရက္ေတြ ဘာလႈပ္ရွားမႈ႕မွမလုပ္နဲ႕ဦး "
" ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဒါနဲ႕ ဆရာ ကြၽန္ေတာ္သတင္းတစ္ခုၾကားထားတယ္ "
" ေျပာ "
"ဒီလေတြမွာ လုံဝမ္႐ြာမွာပြဲေတာ္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီကမိန္းကေလးေတြၿမိဳ႕ႀကီးမွာေစ်းတတ္ဝယ္ၾကလိမ့္မယ္ေျပာတယ္ "
ေဝႀကီး ေျပာလိုက္ေတာ့ စိုင္းလုံကမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕၍စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ေနၿပီးေနာက္ မ်က္လုံးအေရာင္ေတာက္သြားသည္။
" ဟက္..ဦးေဆာင္သူ၊ ငါေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္ မင္းသိပ္ကာကြယ္ခ်င္တဲ့႐ြာသူ႐ြာသားေတြကိုငါ့လက္ကလြတ္နိုင္မလားဆိုတာ ဟားဟားဟား "
ေနေစးကိုအလဲထိုးခ်င္ေနတဲ့ စိုင္းလုံဟာ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုပင္ရယ္ေမာေနေတာ့သည္။
" ေဝႀကီး ေနာက္ႏွစ္ရက္ေနရင္ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ၿမိဳ႕ႀကီးဘက္သြားမယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ဆရာစိုင္းလုံ "
ေျပာၿပီးေတာ့ ေဝႀကီးထြက္သြားသည္။စိုင္းလုံသည္ သူ႕အတြက္အခုခ်ိန္မွာ အလိုခ်င္ဆုံးအရာေျပာပါဆိုလွ်င္ ေစာေနေစးကိုပ်က္စီးသြားေစခ်င္တာျဖစ္သည္။
* တစ္ေန႕ မင္းတန္ဖိုးအထားဆုံးအရာနဲ႕ မင္းကိုငါအနိုင္ယူျပမယ္..မင္းေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေစာေနေစး.. ငါဆိုတဲ့စိုင္းလုံက ဘယ္ေတာ့မွ မင္းေရွ႕မွာအညံ့မခံဘူး *
_______________________________________
လက္ခ်ီပြဲကျပန္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ခြန္စိုင္းနဲ႕ေနေစးတို႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးဟာနည္းနည္းအဆင္ေျပလာတယ္လို႔ေျပာလို႔ရသည္။
ေနေစး ဟာ ပုံမွန္လိုပင္ သူ႕အက်င့္စရိုက္အတိုင္းမ်က္ႏွာေသနဲ႕ေအးစက္ေနဆဲဆိုေပမယ့္ ခြန္စိုင္းနဲ႕စကားေျပာဆိုရာမွာေတာ့ အနည္းငယ္ႏူးညံ့လာခဲ့သည္။
ဥပမာ ခြန္စိုင္းနဲ႕ဘႀကီးတို႔စကားလက္ဆုံၾကေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ခြန္စိုင္းက ေနေစး ကို ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ပါေစ မဆိုသေလာက္အၿပဳံးေလးနဲ႕ ခြန္စိုင္းကိုၾကည့္ၿပီးၿပဳံးျပတတ္သည္။ ေနေစးဟာ လူငယ္တစ္ေယာက္မို႔ တျခားလူငယ္ေတြကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႕ၿပဳံးေပ်ာ္ေနတာကိုခြန္စိုင္းျမင္ခ်င္ေပမယ့္ အခုလိုအနည္းငယ္ၿပဳံးတတ္လာတာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမည္။
ထိုသို႔ႏွင့္ ခြန္စိုင္း ဤအိမ္ေရာက္တာ ၇ ရက္တစ္ပတ္ေတာင္ရွိသြားၿပီ။ ဒီရက္ေတြအတြင္းမွာ ခြန္စိုင္းဟာ တျခား႐ြာကိုမေရာက္ဖူးေသာ္လည္း လုံဝမ္႐ြာအေရွ႕ပိုင္းမွာ ရွိသမွ်ေနရာေလးေတြေတာ့ စုံေအာင္ေရာက္ဖူးခဲ့ၿပီ။ အဲ့တာေၾကာင့္ တျခား႐ြာဘက္ေလွ်ာက္လည္မယ္လို႔ ေတြးထားသည္။
မနက္စာစားၿပီးတာႏွင့္ ဘႀကီးက အလုပ္ရွိတာေၾကာင့္အျပင္ထြက္သြားၿပီမို႔ အိမ္တြင္ေဒၚေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ခြန္စိုင္းတို႔ပဲရွိသည္ ။ ခြန္စိုင္းဟာ ဟိုရက္က လက္ခ်ီပြဲရိုးရာဝတ္စုံႏွင့္ရတနာဗူးေလးကိုေသခ်ာေခါက္၍ယူကာ တဖက္က ေနေစး အခန္းကိုတံခါးေခါက္လိုက္သည္။
ေဒါက္..ေဒါက္..!!
" ဘယ္သူလဲ "
ေအးစက္တဲ့အသံကတင္းမာသည္။ သို႔ေသာ္အရင္က ခြန္စိုင္းဆိုလွ်င္အားတုန့္အားနာျဖစ္နိုင္ေပမယ့္ အခုေတာ့မတူေတာ့ေပ။ ဒီေကာင္ေလးက ထင္သေလာက္လဲမဆိုးဘူးမဟုတ္လား ။
" ကိုယ္ပါ.. "
ခြန္စိုင္းအသံျပဳၿပီးမၾကာလိုက္..ခ်က္ခ်င္းတံခါးဖြင့္လာသည္။
" ခင္ဗ်ား တစ္ခုခုလိုအပ္လို႔လား "
" အာ ဘာမွမလိုအပ္ပါဘူး၊ ဒီမွာ ဟိုေန႕ကဝတ္စုံေလး လာျပန္ေပးတာ၊ ကိုယ္ေသခ်ာေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးၿပီးၿပီ "
ေနေစးသည္ ခြန္စိုင္းလက္ထဲကဝတ္စုံေလးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ၾကည္လင္ေတာက္ပၿပီးရိုးသားမႈ႕အျပည့္ႏွင့္မ်က္ဝန္းညိုေလးကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ၿပဳံး၏။
" ခင္ဗ်ားယူထားလိုက္ပါ၊ ဒါက က်ဳပ္နဲ႕မွမတန္ပဲ"
" ဘယ္လိုမတန္တာကိုေျပာတာလဲ? ဒါက အက္ဒြက္ပိုင္တဲ့ပစၥည္းေလ ကိုယ္ဘယ္လိုယူနိုင္မွာလဲ၊"
" ဒါက ခင္ဗ်ားအတြက္က်ဳပ္ဝယ္ခဲ့ေပးတာ က်ဳပ္ဝတ္လို႔မတန္ဘူးေရာ္၊ ခင္ဗ်ား ျပန္သိမ္းထားလိုက္ေခ်ေနာ္ "
ဝတ္လို႔ မတန္တာ? ...ေအာ္ မေတာ္တာ ၊ အဲ့လိုေျပာတာျဖစ္မယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဝတ္စုံက ငါတကယ္ယူလို႔ရပါ့မလား ။
ေနေစးကိုၾကည့္ၿပီးေတြေဝေနတဲ့ ခြန္စိုင္းပုံစံေလးက ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းေနလဲဆိုတာ ခြန္စိုင္းေတာ့မသိ၊ ေနေစးကေတာ့ မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနမိသည္။
" ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါကို ကိုယ့္ကိုလက္ေဆာင္ေပးတယ္လို႔ သေဘာထားၿပီးယူလိုက္ပါ့မယ္။ ကိုယ္မျပန္ခင္ မင္းအတြက္လက္ေဆာင္တစ္ခုခုျပန္ထားမယ္ အဲ့အခါက်ရင္လက္ခံရမယ္ေနာ္ "
တဖက္ကဘာရယ္မဟုတ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားပါ၊ သို႔ေသာ္အမွန္တရားျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေနေစးအတြက္ေတာ့ ခြန္စိုင္းေျပာတဲ့အမွန္တရားနဲ႕ စကားလုံးေတြက အဖိုးတန္တစ္စုံတစ္ခုေပ်ာက္ဆုံးသြားသလိုခံစားရသည္။
" အင္းပါ "
စကားေျပာေနရင္းဘမ်က္ႏွာေလးအုံ႕မွိုင္းသြားတဲ့ေနေစး ေၾကာင့္ ခြန္စိုင္းစကားေျပာမွားသြားလားျပန္စဥ္းစားသည္။
" အက္ဒြက္ အခန္းထဲမွာအလုပ္ရွိတာလား..တကယ္လို႔မရွိရင္ ကိုယ္နဲ႕အတူ ၿခံေထာင့္သစ္ပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္မွာထိုင္ၿပီးစကားေျပာရေအာင္ေလ၊ ကိုယ္ပ်င္းလို႔ "
" က်ဳပ္လာခဲ့မယ္ "
ေနေစးက အခန္းထဲမွာ အမဲလိုက္ပြဲအတြက္ ျမႇားလုပ္ေနတာမၿပီးျပတ္ေသးဘူး၊ အမဲလိုက္ပြဲရာသီကနည္းနည္းလိုေသးတာေၾကာင့္ ေနေစးက ခြန္စိုင္းေျပာတာကိုလက္ခံၿပီးေခါင္းညွိမ့္လိုက္သည္။ ဒီျမႇားမၿပီးေသးလဲ ဘာအေရးလဲ၊ ေနာက္မွေအးေဆးလုပ္လဲရတာပဲမဟုတ္လား၊ အခုေလာေလာဆယ္ သူ႕ဧည့္သည္ေလးပ်င္းေနၿပီ တဲ့ သူေသခ်ာေပါက္အေဖာ္လုပ္ေပးသင့္သည္။
မနက္ဆယ္နာရီဝန္းက်င္မို႔ အရမ္းပူတယ္မဆိုသာတဲ့အခ်ိန္ ၿခံထဲကကြပ္ပ်စ္ေလးမွာထိုင္ရတဲ့အရသာက တကယ္ေကာင္းမြန္သည္။အရိပ္ေကာင္းစြာရတဲ့သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာထိုင္ၿပီး ေလညွင္းေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႕တကယ္ေနလို႔ေကာင္းပါသည္။
" အက္ဒြက္ မေန႕ညက ဘဘႀကီးေျပာတယ္၊ ႐ြာပြဲေတာ္ ေရာက္ေတာ့မယ္ဆို "
" အင္း၊ က်ဳပ္တို႔႐ြာမွာပြဲေတာ္ရက္ဆို သိပ္စည္ကားတယ္၊ ခင္ဗ်ားေတြ႕ပါလိမ့္မယ္ "
" ေအာ္.."
ခြန္စိုင္းက ဒီကိုေရာက္တာ ၇ ရက္ရွိၿပီ၊ ဒီၾကားထဲ ေမေမ့ဆီလဲ စာတစ္ေစာင္၊ ဖုန္းတစ္ေကာေတာင္မေခၚျဖစ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ရက္အၾကာႀကီးေနလို႔မျဖစ္ေပ။
" ဒါနဲ႕ ပြဲေတာ္ရက္ေရာက္ဖို႔ ဘယ္ႏွရက္ေလာက္လိုေသးလဲ "
ထိုေမးခြန္းေၾကာင့္ ေနေစးက ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရာကေနရပ္တန့္သြားၿပီး နက္ေမွာင္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြကေဆြးရိပ္သန္းကာ ခြန္စိုင္းဘက္ကိုၾကည့္လာသည္။
" ဘာလို႔လဲ? ခင္ဗ်ားျပန္ေတာ့မလို႔လား "
" အင္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ ကိုယ္ေရာက္ေနတာလဲ တစ္ပတ္ေတာင္ျပည့္ၿပီဆိုေတာ့ အၾကာႀကီးဆက္ေနရင္ အက္ဒြက္တို႔ကိုအားနာစရာေကာင္းတယ္ေလ "
ဒါဆိုသူျပန္ေတာ့မွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔လဲ? ဘာလို႔က်ဳပ္ခင္ဗ်ားျပန္မွာကိုမလိုလားတဲ့စိတ္ေတြဝင္ေနမိတာလဲ ။
" အက္ဒြက္..အက္ဒြက္.. "
" ....အင္း,"
" ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ စကားေျပာေနရင္းတိတ္သြားတယ္ "
ေနေစးသည္ ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ဆုတ္၍ သူ႕ေရွ႕မွာ ၿပဳံးကာ ၾကည့္ေနတဲ့ လူႀကီးေလးကိုၾကည့္မိသည္။
* မျပန္ပါနဲ႕ဦးလို႔ တားခ်င္လိုက္တာခင္ဗ်ားရယ္*
" က်ဳပ္တို႔ကိုအားနာလို႔ဆိုရင္ေတာ့ မလိုအပ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တို႔အတြက္ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးမျဖစ္ဘူးေရာ "
" ကိုယ္သိပါတယ္ "
" ခင္ဗ်ားဒီမွာဆက္ေနပါ က်ဳပ္ဒီေဒသရဲ႕လွပတဲ့ေနရာေတြကိုခင္ဗ်ားကိုလိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္ "
စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႕ေျပာလာတဲ့ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ခြန္စိုင္းသေဘာက်စြာၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ဒီေကာင္ေလးက ထုတ္မေျပာေပမယ့္ ခြန္စိုင္းကိုသူ႕စိတ္ထဲမွာအေလးထားေပးသည္။
" ေကာင္းပါၿပီ ကိုယ္မင္းေျပာသလိုလုပ္ပါ့မယ္ "
" အင္း, "
မလိမ္ရိုးအမွန္ေျပာရရင္ ခြန္စိုင္းရဲ႕အေျဖကေနေစးကိုေပ်ာ္႐ြင္ေစတာေတာ့အမွန္ပင္။ ေနေစးသည္ ခြန္စိုင္းနဲ႕ဒီအေျခအေနေလးကိုသေဘာက်သည္။ ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ပက္သတ္လို႔ သူ႕စိတ္ထဲမွာအေမွာင္ဖုံးေနတဲ့ အတိတ္ဆီကကိစၥေတြေၾကာင့္ ခြန္စိုင္း စ,ေရာက္တုန္းကမၾကည္ျဖဴခဲ့တာေတြက အခုျပန္ေတြးမိရင္ သူလြန္ခဲ့တာပဲ။
ထိုစဥ္ ျမည္းခြာသံျပင္းျပင္းနဲ႕အတူ ၿခံထဲဝင္လာတဲ့ အယ္ထူး။
အယ္ထူးသည္ ေနေစးကိုေတြ႕တာနဲ႕ေခါင္းငုံ႕၍အရိုအေသေပးလာသည္။
" ဘာကိစၥထူးရွိလို႔လဲ အယ္ထူး "
" အဲ့တာက..."
အယ္ထူးက ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္တန့္ကာ ခြန္စိုင္းကိုၾကည့္လာတာေၾကာင့္ ခြန္စိုင္းကအလိုက္တသိပင္။
" အာ မင္းတို႔စကားေျပာၾကေလ..ကိုယ္အခန္းခဏသြားလိုက္ဦးမယ္ "
ခြန္စိုင္း ထြက္သြားမယ္လုပ္ေတာ့ ေနေစးက ခြန္စိုင္းလက္ကိုျပန္ဆြဲကာ၊
" ကိစၥမရွိဘူး၊ ဒီမွာပဲထိုင္ေန "
" ဟင္? ဒါေပမယ့္ "
" မင္းဆက္ေျပာ..အယ္ထူး "
ေနေစးက ခြန္စိုင္းအျငင္းစကားကိုမသိဟန္ေဆာင္ကာ အယ္ထူးကိုအမိန့္ေပးေတာ့ ခြန္စိုင္းလဲ ေနေစးအနားမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးျပန္ထိုင္ေနလိုက္သည္။
"လက္ရွိစိုင္းလုံတို႔တည္ေနရာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔သူလွ်ိုေတြဆီကသတင္းရခဲ့တယ္၊ ျပန္ေပးဆြဲခံရတဲ့မိန္းကေလးေတြကလည္း အဲ့ဒီမွာပဲရွိေနေလာက္တယ္ "
" ခူးရယ္..ဘာၫႊန္ၾကားခ်က္လုပ္ေနလဲ "
" ဆရာခူးရယ္လဲ ၿမိဳ႕အပိုင္နဲ႕ခ်ိတ္ၿပီး စုံစမ္းစစ္ေဆးေနတုန္းပါပဲ "
ၾကည့္ရတာ ဒီပုံစံအတိုင္းဆို ၿမိဳ႕အပိုင္ကသုံးစားလို႔မရေလာက္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့သုံးရက္က တဖက္လူေတြရဲ႕သဲလြန္စတစ္ခ်ိဳ႕ေပးခဲ့ၿပီးတာေတာင္လႈပ္ရွားမႈ႕ကိုေႏွာင့္ေႏွးေနတုန္းဆိုရင္ ဘာလို႔ကိုယ့္ဘာသာဆက္မလုပ္ရမွာလဲ ။
" ေကာင္းၿပီ။ ငါစခန္းကိုလိုက္ခဲ့မယ္ မင္းဒီမွာေစာင့္"
ခြန္စိုင္းက ေနေစးအနားမွာဆက္ထိုင္ေနရေပမယ့္ မျမင္၊မၾကားလူတစ္ေယာက္လိုသာ ေနသည္။ စပ္စုျခင္းမရွိသလို ဝင္ေျပာျခင္းလဲမရွိ။ ဒါက သူတို႔အတြင္းေရးကိစၥဆိုကတည္းက ခြန္စိုင္းကဘာမွသိမေနသင့္တဲ့လူပင္ ။
" စိုင္းဟြမ္ "
" ဟင္.."
" က်ဳပ္ စခန္းဘက္ခဏသြားဦးမယ္ က်ဳပ္ျပန္လာမွ ခင္ဗ်ားကိုတဖက္႐ြာေတြဆီလိုက္ပို႔ေပးမယ္ "
ေနေစး အဲ့လိုေျပာေတာ့ ေဘးနားကအယ္ထူးက ေနေစးကိုထူးဆန္းသလိုၾကည့္တာျမင္ေတာ့ ခြန္စိုင္းျပာျပာသလဲျငင္းသည္။
" အာ ရတယ္ ရတယ္၊ ကိုယ္ကကိစၥမရွိဘူး၊ မင္းလုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ "
" မဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကိုလိုက္ပို႔ေပးမယ္..က်ဳပ္ကိုေစာင့္၊ ဘယ္သူနဲ႕မွေလွ်ာက္မသြားနဲ႕ "
" ဟမ္? ..အင္းပါ ၊ ကိုယ္မသြားပါဘူး "
ေနေစးက ခြန္စိုင္းကိုမယုံသလိုနဲ႕တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ အေပၚထပ္အိမ္ႀကီးကိုတတ္ၿပီးလိုအပ္တဲ့လက္နက္သြားယူသည္။ အယ္ထူးသည္ ေနေစးေနာက္လိုက္အျဖစ္လုပ္လာခဲ့တာႏွစ္ေတြမနည္းေတာ့ေခ် ။ သို႔ေသာ္ တစ္စုံတစ္ေယာက္မဆိုထားႏွင့္ အဖ ကိုေတာင္အဲ့လိုေလသံနဲ႕မေျပာတဲ့ေနေစးဟာ အခုသူ႕ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ လူကိုႏူးႏူးညံ့ညံ့ေျပာတာကိုၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ သူအိမ္မက္မက္ေနသလားလို႔ေတာင္ထင္မိသည္။
" ထိုင္ပါဦး.. အက္ဒြက္ကၾကာဦးမွာထင္တယ္ "
" ခ ခဏ! !..ဒီကေနာင္ႀကီးက ေနာင္ႀကီးေနေစးကိုဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္ "
" ဟင္? ဘာကိုလဲ "
အယ္ထူးထပ္ၿပီးမအံၾသပဲမေနနိုင္ေတာ့ေပ။ ဘယ္လိုျဖစ္နိုင္မွာလဲ 'အက္ဒြက္'ဆိုတဲ့နာမည္က ဒီနယ္တေၾကာမွာ အဖ ကလြဲၿပီး ဘယ္သူေခၚရဲလို႔လဲ။
" အက္ဒြက္လို႔ေခၚတာကိုေျပာတာလား? ဘာျဖစ္လို႔လဲ "
"ျဖစ္တာေပါ့ ဒီနယ္မေျပာနဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာေတာင္ ေနာင္ႀကီးေနေစးကိုဘယ္သူမွအဲ့နာမည္မေခၚရဲဘူး "
" ဒါေပမယ့္ အဲ့နာမည္ေခၚဖို႔ သူခြင့္ျပဳထားတာေလ၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဒါကနာမည္ေလးတစ္လုံးပါပဲ "
ဟုတ္တယ္ နာမည္ေလးတစ္လုံးပဲ၊ ဒါေပမယ့္အဲ့နာမည္က ဦးေဆာင္သူရဲ႕အေမ ေပးထားခဲ့တဲ့နာမည္။ ေစာေနေစးအေနနဲ႕ အက္ဒြက္ဆိုတဲ့နာမည္ကိုသုံးတဲ့အခ်ိန္ဟာ အဖြဲ႕အစည္း အစည္းအေဝးႀကီးေတြတတ္ေရာက္ရာမွာ ရာထူးတစ္ခုအေနနဲ႕သုံးသည္။ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ဒီနယ္တေၾကာမွာ ဦးေဆာင္သူကိုမမွားမလုပ္ရဲတဲ့လူတိုင္းက အက္ဒြက္ဆိုတဲ့ ရက္စက္တတ္တဲ့ဒီလူနာမည္ကို ထုတ္မေခၚရဲၾကေခ် ။
အယ္ထူးက ထိုသို႔ေတြးေနေပမယ့္ ခြန္စိုင္းကေတာ့ အဲ့ဒါေတြကိုမသိပဲ အယ္ထူးဘာေျပာခ်င္ေနတာလဲဆိုတာစဥ္းစားေနတုန္းပဲ ။ ထိုစဥ္ ေနေစးက ညိုႀကီးကိုဆြဲၿပီး ခြန္စိုင္းတို႔အနားေရာက္လာသည္။
" စိုင္းဟြမ္ တေအာင့္ေန အဖ ျပန္လာေရာ့မယ္၊ က်ဳပ္ေနာက္က်မယ္၊မေစာင့္နဲ႕လို႔ေျပာေပးေနာ့ "
" ကိုယ္ေျပာလိုက္မယ္ "
ေနေစးသည္ သူျမည္းေပၚတတ္သြားတဲ့အထိကို ခြန္စိုင္းကိုလွည္တျပန္ျပန္နဲ႕ၾကည့္ကာ စိတ္မခ်သလိုမ်က္ဝန္းေတြကအထင္းသား။ ျမည္းနဲ႕အျပင္ဘက္ထြက္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ ခြန္စိုင္းက႐ုတ္တရက္..၊
" အက္ဒြက္ "
ခြန္စိုင္းေခၚသံေၾကာင့္ ေနေစးခ်က္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္လာသည္။ တီရွပ္အျပာေရာင္နဲ႕ ပုဆိုးအနက္ေလးဝတ္စားတဲ့လူႀကီးေလးက ေသးငယ္ေပမယ့္ တစ္ရက္နဲ႕တစ္ရက္ ေနေစးအတြက္အၾကည္ဓာတ္ေလးျဖစ္လို႔လာသည္။
" လမ္းမွာဂ႐ုစိုက္ဦးေနာ္၊"
မထင္မွတ္ထားတဲ့ ခြန္စိုင္းစကားေၾကာင့္ ေနေစး အံၾသသြားသလို၊ ေရွ႕မွာေစာင့္ေနတဲ့ အယ္ထူးလဲ အံအားသင့္သြားသည္။
ေနေစး ၁၅ ႏွစ္ကတည္းက တိုက္ပြဲေတြ၊ ဒုကၡေတြနဲ႕ေနသားက်လာခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳးတစ္စုံတစ္ေယာက္ကသူ႕ကိုေျပာလာခဲ့ျခင္းတစ္ခါမွမရွိခဲ့တာေၾကာင့္ ေနေစးရင္ဘတ္ထဲေပ်ာ္႐ြင္မႈ႕ကအလုံးအရင္းစို႔တတ္လာခဲ့သည္။ အၿမဲတမ္းၿပဳံးေနတတ္တဲ့ ခြန္စိုင္းမ်က္ႏွာေလးထက္ကအၿပဳံးႏုႏုေလးဟာ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ ေနေစးအတြက္ေတာက္ပတဲ့လမ္းျပၾကယ္ေလးတစ္စင္းလို ေတာက္ပေန၏။
" က်ဳပ္ ဂ႐ုစိုက္ပါ့မယ္ "
သြားဆြယ္ျဖဴျဖဴေလးေတြေပၚတဲ့အထိ၊ ေတာက္ပတဲ့မ်က္ဝန္းေလးေအာက္က မွဲ႕နက္ေလးထင္းလာတဲ့အထိ ၿပဳံးျပလာတဲ့ ခြန္စိုင္းကိုၾကည့္ရင္း ေဆာက္တည္ရာမဲ့လာတဲ့ ႏွလုံးခုန္သံေၾကာင့္ ေနေစးမွာဆက္မၾကည့္ေနနိုင္ေတာ့ပဲ ျမည္းဒုန္းစိုင္းစီးရင္းထြက္လာခဲ့ရသည္။ တစ္စတစ္စ,ပီျပင္လာတဲ့ႏွလုံးခုန္သံေၾကာင့္ ေနေစး နားႏွစ္လုံးရဲရဲနီလွ်က္ ။
* စိုင္းဟြမ္ က်ဳပ္ေတာ့ခင္ဗ်ားေၾကာင့္႐ူးေနၿပီထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ *
ၿခံထဲမွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ခြန္စိုင္းစာ ထြက္သြားတဲ့ေနေစးကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္ထဲမွာခ်ီးက်ဳးေလးစားသလို၊ သူ႕အစားပင္ပန္းမိသည္။ ေနေစးခဗ်ာ သူ႕အသက္အ႐ြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ ပုခုံးႏွစ္ဖက္မွာ ထမ္းထားရတဲ့တာဝန္က သူ႕ကိုဖိအားမ်ားေစတယ္။
ခြန္စိုင္းကဧည့္သည္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေနေစး ဘာအလုပ္လုပ္လို႔၊ဘာတာဝန္ယူထားရလဲမသိေသာ္လည္း ေသခ်ာတာကေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ဝန္ထုတ္ျဖစ္ေလာက္မွာမလြဲ ။ ဘာရယ္မဟုတ္ ၊ ခြန္စိုင္း တစ္ခါတေလေတြးမိတယ္။ အၿပဳံးအရယ္မရွိေတာ့တဲ့အထိ ဒီေကာင္ေလးသူေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့ဘဝကဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ခဲ့သလဲဆိုတာ ခြန္စိုင္းသိခ်င္မိသည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ေနေစး ဘဝက ခြန္စိုင္းတို႔ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ဘဝထက္ၾကမ္းတမ္းလြန္းမွာအမွန္ပဲ ။
ကြပ္ပ်စ္မွာထိုင္ရင္း ခြန္စိုင္းတစ္ေယာက္တည္းအေတြးလြန္ေနတုန္း ေနာက္ေဖးေခ်ာင္ကေန ေဒၚေလးအဆိုင္းထြက္လာသည္။
" လူေလး.. ဘာေတြေတြးေနတုန္းကြဲ႕ "
" ေဒၚေလး.."
ေဒၚေလးအဆိုင္းက ခြန္စိုင္းအနားမွာဝင္ထိုင္ေတာ့ ခြန္စိုင္းက ေဒၚေလးကိုေရေႏြၾကမ္းငွဲ႕ေပးသည္။
" ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးေဒၚေလး၊ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ကိစၥေလးပါ "
" အင္း၊ လူေလး အလုပ္ကလဲ ဆန္းျပားသားေနာ့၊ ဒီလိုေဒသထိေတာင္လာရတယ္ေရာ္ "
ေဒၚေလးေျပာေတာ့ ခြန္စိုင္းကၿပဳံးသည္။
"ဟုတ္တယ္ေဒၚေလး၊ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ခရီးသြားရတာသေဘာက်တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ဖူးတဲ့လွပတဲ့ေနရာေဒသရႉခင္းေတြကို အားလုံးကိုသိေစခ်င္တယ္ေလ "
"မင့္ေျပာတာ ေဒၚေလးေတာ့သိပါဘူးေတာ္၊ အင္း ေဒၚေလးတို႔႐ြာက လူစိမ္းသိပ္မႀကိဳက္ေတာ့ အဝင္အထြက္သိပ္ခက္တယ္ေရာ္ "
ေဒၚေလးနဲ႕စကားစမည္ေျပာရင္း အဲ့အေၾကာင္းေရာက္လာေတာ့ ခြန္စိုင္းသည္ သူမ်ားအေၾကာင္းစပ္စုတယ္မဟုတ္ေသာ္ျငား ေနေစးအေၾကာင္းေတာ့ သိခ်င္စိတ္ျဖစ္မိ၏
" ဟိုေလ..ေဒၚေလးကိုကြၽန္ေတာ္တစ္ခုေလာက္ေမးၾကည့္လို႔ရမလားဗ် "
" ေမးေလကြဲ႕၊ ဘာတုန္း လူေလး "
" အက္ဒြက္က ႐ြာကိုဧည့္သည္လာတာသူမႀကိဳက္ဘူးေျပာတယ္ အဲ့တာဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဒၚေလးသိလား "
" ေန..ေနပါဦးလူေလး၊ လူေလး ေစာနကေခၚလိုက္တာ 'အက္ဒြက္' ဟုတ္လား "
" ဟုတ္ကဲ့ေဒၚေလး "
" အိုး.. အဲ့နာမည္ လူေလးကိုဘယ္သူေခၚခိုင္းတုန္း၊ ေနေစးသာသိရင္ သိပ္စိတ္တိုေနမွာေရာ္ "
ေဒၚေလးရဲ႕တုန့္ျပန္မႈ႕က ခုနကလာတဲ့ အယ္ထူးနဲ႕အတူတူပဲမို႔ ခြန္စိုင္းစိတ္ဝင္စားသြားသည္။
" အဲ့နာမည္ကို သူကိုယ္တိုင္ ေခၚခိုင္းထားတာပါေဒၚေလး "
" အလိုေတာ္.. ထူးထူးဆန္းဆန္း "
ေဒၚေလးက တစ္ခုခုကိုစဥ္းစားေနတဲ့ပုံျဖင့္ ေရေႏြးၾကမ္းကိုေသာက္ေနသည္။
" ေဒၚေလး အက္ဒြက္ဆိုတဲ့နာမည္ကဘာလို႔လဲ? ၿပီးေတာ့ အက္ဒြက္က ဧည့္သည္ေတြကိုဘာလို႔မႀကိဳက္တာလဲဆိုတာ အဆင္ေျပရင္ကြၽန္ေတာ္ကိုေျပာျပေပးလို႔ရမလား "
ထိုအခါ ေဒၚေလးက ေခါင္းညွိမ့္ကာ ။
" ၾကည့္ရတာ ေနေစးက လူေလးကိုဧည့္သည္မႀကိဳဆိုေၾကာင္းဒဲ့တိုးေျပာလိုက္ၿပီးထင္တယ္ေရာ္၊ သူေျပာတာအတြက္ လူေလးစိတ္ထဲမထားပါနဲ႕ကြယ္ "
" မဟုတ္တာ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲဘယ္လိုမွမထားပါဘူး၊ လူတိုင္းမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိပါတယ္၊ အက္ဒြက္လဲအေၾကာင္းျပခ်က္ရွိလို႔ေျပာခဲ့တာေနမွာပါ "
" အင္း တကယ္ေတာ့လဲ အဲ့တာက သူ႕အျပစ္ခ်ည္းပဲေတာ့မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ အျဖစ္ကဒီလိုပါကြယ္ "
ေနေစးအသက္ ၁၀ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ ႐ြာကိုလူစိမ္းဧည့္သည္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဧည့္သည္က သူ႕အေဖနဲ႕ညီအကိုလိုေနတဲ့သူမို႔ ႐ြာကိုလာတဲ့အခါ ေနေစးတို႔မိဘေတြကအေကာင္းဆုံးဧည့္သည္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲ့ဧည့္သည္မွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ပါလာတယ္။ ေနေစးက အဲ့ကေလးမေလးကိုသူ႕ညီမေလးလိုသေဘာထားၿပီး ခ်စ္ေပးရွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္အိမ္ထဲေန၊ တစ္အိုးထဲစားေနတဲ့ အဲ့ဧည့္သည္က သစၥာေဖာက္ၿပီး ေနေစးတို႔တပ္စခန္းခ်တဲ့ေနရာေျမပုံကိုခိုးၿပီး ရန္သူ႕ဘက္ကိုေပးလိမ့္မယ္လို႔ဘယ္သူထင္မွာလဲ ။
တစ္ရက္မွာ ေနေစးတို႔ တပ္စခန္းကိုတစ္ဖက္ရန္သူဘက္ကဝင္စီးၿပီးသတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့အျပင္ ႐ြာထဲထိပါဝင္ေရာက္ၿပီး အိမ္တိုင္းကိုမီးရွို႔ဖ်က္စီးခဲ့သည္။ အဆိုးဆုံးက ဆယ္ႏွစ္အ႐ြယ္သားတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ မိခင္အေစာ္ကားခံရၿပီးေသသြားခဲ့ရျခင္းပဲ ။အဲ့ေန႕ကစၿပီး ေနေစးကဧည့္သည္ဆိုလွ်င္ဘယ္လိုလူမ်ိဳးမဆို မႀကိဳဆိုတတ္ေတာ့ေပ။
အေဒၚအဆိုင္းရဲ႕ရွင္းျပခ်က္အဆုံး ခြန္စိုင္းမွာေျပာစရာစကားပင္မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရင္ထဲစို႔တတ္ၿပီး မ်က္ရည္ၾကည္တို႔ေဝ့လွ်က္ စိတ္မေကာင္းျဖစြားရသည္။
" ဘယ္လို....ဘယ္လိုေတာင္လုပ္ရက္ၾကတာလဲ"
အတိတ္အေၾကာင္းျပန္ေျပာျပေနရတဲ့ ေဒၚေလးလဲ အေဟာင္းေတြအသစ္ျဖစ္ကာ မ်က္ရည္စတို႔ကို သဘက္ႏွင့္သုတ္ေနသည္။
" တကယ္တမ္းေတြးၾကည့္ရင္ ေနေစးေလးဘဝက သိပ္သနားစရာေကာင္းပါတယ္ကြယ္၊ သူခဗ်ာ တျခားကေလးေတြကစားေနဆဲအ႐ြယ္မွာ သူ႕အေမကိုေစာ္ကားခဲ့တဲ့ ရန္သူကိုသတ္ဖို႔ အ႐ြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ရက္စက္တတ္ဖို႔ေလ့က်င့္ခဲ့ရတယ္။ သူ႕အေမမရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္းသူ႕ဘယ္ေတာ့မွထပ္မၿပဳံးေတာ့ဘူး၊ စကားလဲသိပ္နည္းသြားတယ္ေရာ္ "
" ....... "
" လူေလးေခၚတဲ့ အက္ဒြက္ ဆိုတဲ့နာမည္က သူ႕အေမကိုယ္တိုင္ေပးခဲ့တာေလ ၊ သူ႕အဖ ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕မွေခၚခြင့္မေပးထားဘူးေရာ္၊ ၾကည့္ရတာ သူ လူေလးကိုသံေယာဇဥ္ရွိတယ္ထင္ပါ့ေရာ္"
ရွင္းျပၿပီးေနာက္ ခြန္စိုင္းနဲ႕စကားခဏေျပာကာ ေဒၚေလးအဆိုင္းက အိမ္အေနာက္ဘက္ဆီျပန္သြားလိုက္သည္။
ကြပ္ပ်စ္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ခြန္စိုင္းသည္ သူ႕ကိုေနေစးေျပာဖူးတဲ့ စကားကိုၾကားေယာင္လို႔ေနသည္။ အဲ့ေန႕က ေနေစးေျပာလိုက္တဲ့စကားက သူ႕ဘဝရဲ႕စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႕ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ဘာမွမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဒီထက္ဆိုးတဲ့စကားလုံးနဲ႕သုံးႏႈန္းၿပီးေျပာခဲ့ရင္ေတာင္ ထိုက္တန္ေသးသည္ပဲ ။
* ေတာင္းပန္ပါတယ္ အက္ဒြက္၊ ကိုယ္မင္းအေပၚအထင္မွားခဲ့မိတယ္။*
________________________________________
တစ္ဖက္မွာ လုံဝမ္႐ြာတပ္ဂိတ္ေရာက္ေနၿပီးျဖစ္တဲ့ ေစာေနေစးဟာ သူ႕တာဝန္ေတြကိုလစ္လပ္မႈ႕မရွိေအာင္လုပ္ေဆာင္လို႔ေနသည္။ အစည္းအေဝးလုပ္တဲ့စခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္တာနဲ႕အဆင္သင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ေျဗာရယ္၊ ခူးရယ္ ဘြား နဲ႕ ေမာ့ တို႔က ေနေစးကိုၾကည့္လာသည္။
" ခူးရယ္ အေျခအေနဘာထူးလဲ "
"အရင္ရက္ကက်ဳပ္ၿမိဳ႕အပိုင္ဆီသြားေတာ့ သူက်ဳပ္ကိုအေတြ႕မခံပဲျငင္းခဲ့တယ္၊ မေန႕ကေတြ႕ေတာ့ ဦးေဆာင္သူေျပာတဲ့အတိုင္း အခ်က္အလက္ေတြေပးခဲ့ေပမယ့္ ၿမိဳ႕အပိုင္ဆီက ေလးနက္တဲ့အေျဖမရခဲ့ဘူးေရာ္"
" အဲ့ေခြးမသား ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ! "
" ေမာ့.. စိတ္ေလွ်ာ့ "
ခူးရယ္ရဲ႕စိတ္တိုင္းမက်တဲ့စကားကိုၾကားေတာ့ ၿမိဳ႕အပိုင္ေတြလုပ္ရက္နဲ႕ပက္သတ္ၿပီးစိတ္ဆတ္တတ္တဲ့ ေမာ့ က ဝင္ဆဲသည္။ေမာ့ စိတ္တိုရင္ ထိန္းမရမွန္းသိေတာ့ ဘြားကဝင္ထိန္းေပးသည္။
ေနေစးကဒီအေျခအေနကိုအေလးအနက္စဥ္းစားၿပီး စားပြဲေပၚျဖန့္ခ်ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေျမပုံကိုၾကည့္ကာ ၊
" ဒီလမ္းေၾကာင္းနဲ႕ပက္သတ္ၿပီး တရားဝင္ေဖာက္ထားတာငါမၾကားမိပါလား "
စားပြဲေပၚမွာရွိေနတဲ့ ေျမပုံရဲ႕ေနရာမွင္မွင္လမ္းေလးတစ္ခုစီလက္ညိုးေထာက္ကာ ေနေစးေမးေတာ့ အားလုံးကၾကည့္သည္။
" ဒီလမ္းေၾကာင္းက..."
ခူးရယ္လဲ အနည္းငယ္ေၾကာင္အသြားသည္။ ဒီေျမပုံကို လက္ရွိ ၿမိဳ႕အပိုင္ဆီကသူတို႔ခိုးယူလာတယ္လို႔ေျပာရင္မွန္မည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာရွိတဲ့လမ္းေၾကာင္းေတြနဲ႕ပက္သတ္ၿပီးသူတို႔အဖြဲ႕မသိတဲ့လမ္းေၾကာင္းရယ္လို႔မရွိ၊ေခ်ာင္ခ်ိဳေခ်ာင္ၾကားေတြေတာင္သူတို႔သိသည္။ဒီလမ္းေၾကာင္းကဘယ္လို...?
ေနေစး က တစ္စုံတစ္ခုေတြးမိဟန္နဲ႕ေျပာသည္။
" ေမာ့..လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္က ၿမိဳ႕ႀကီးအေနာက္ဘက္ကေတာအုပ္ကိုမွတ္မိလား၊ အဲ့တာဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲ "
" မွတ္မိတယ္၊ အဲ့တုန္းက ေခြးမသားစိုင္းလုံတို႔နဲ႕တိုက္ပြဲျဖစ္တုန္းက မင္း မီးရွို႔ခဲ့တာမဟုတ္လား၊ အင္း ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ဒီလမ္းေၾကာင္းကအဲ့ေတာအုပ္နဲ႕မေဝးဘူးပဲ "
ဘြားကဝင္ေဆြးေႏြးသည္။
" ငါထင္တာမမွားရင္ ဒီလမ္းေၾကာင္းကို ငါတို႔စုံစမ္းဖို႔လိုေနၿပီ၊ ဒီေျမပုံကို ငါတို႔အေခါက္ေခါက္အခါခါၾကည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ဒီလမ္းေၾကာင္းကိုမေတြ႕ခဲ့ဘူး၊ တကယ္လို႔ ေနေစးသာမဟုတ္ရင္ ငါတို႔ခုထိေတြ႕ဦးမွာမဟုတ္ဘူး "
တကယ္ေတာ့ ဇမ္မထီဟန္ၿမိဳ႕ဟာ ၿမိဳ႕အႀကီးတစ္ခုေပမယ့္ သူပတ္လည္မွာေတာေတာင္ေတြႏွင့္ ေက်ာက္ေတာင္ေတြဝန္းရံထားတာေၾကာင့္ လူစုံသြားလာေနတဲ့ေနရာတစ္ခုလို႔ေျပာလို႔ရသည္။
ဇမ္မထီဟန္ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္မွာရွိတဲ့ေက်ာက္ေတာင္ဆိုလွ်င္ ခေနာက္စိမ္းထြက္တာေၾကာင့္ ျပည္မႀကီးကတ႐ုတ္အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕စီးပြားျဖစ္ရာေနရာလို႔ေတာင္ေျပာလို႔ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ စိုင္းလုံတို႔အဖြဲ႕မွာ ၿမိဳ႕အပိုင္ကိုေပါင္းၿပီး မိန္းမငယ္ေလးေတြကို လူကုန္ကူးရန္ျပန္ေပးဆြဲဖို႔မခက္ခဲတာလဲျဖစ္သည္။
ဒီကိစၥကိုဆက္လြတ္ထားလို႔မျဖစ္ေတာ့ေခ် ။
" ငါတို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးကို ကင္းလွည့္သြားမယ္ "
ေစာေနေစးေျပာေတာ့ က်န္လူေတြက ေနေစးကိုၾကည့္လာသည္။သူတို႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြထဲမွာ ေနေစးသာဦးေဆာင္၍အမိန့္ေပးလွ်င္ ဘယ္အရာမဆိုလုပ္ဝံ့တဲ့ေသြးအျပည့္။
" ခူးရယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့"
" မင္းတပ္သားႏွစ္ေယာက္နဲ႕ အေနာက္ဘက္ျခမ္းကိုကင္းလွည့္ "
" ဟုတ္ကဲ့ဦးေဆာင္သူ "
ခူးရယ္ကနာခံမႈ႕အျပည့္ႏွင့္ ေနေစးကိုေျဖသည္။ ၿပီးေနာက္ ။
" ေျဗာရယ္ နဲ႕အာ္ထူး က ေတာင္ဘက္ျခမ္းကိုစစ္ေဆး "
" ဟုတ္ကဲ့ဦးေဆာင္သူ "
ထပ္ၿပီးေနာက္ ဆက္ေျပာ၏။
" ဘြား.. မင္းနဲ႕ ေမာ့ က ေျမာက္ဘက္ကဝင္ေပါက္ကိုတစ္ခ်က္စစ္ၾကည့္၊ က်ဳပ္အေရွ႕ဘက္ျခမ္းဆီသြားမယ္ "
" က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သြားမွာက ထားပါေတာ့၊ မင္းတစ္ေယာက္တည္းလႈပ္ရွားမလို႔လား "
ေနေစးက ဒီလိုကင္းလွည့္တာေလးေလာက္ေတာ့ သူတပ္သားေတြကိုမေခၚခ်င္ေပ ။ ဦးေဆာင္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕သူ႕မွာလုံေလာက္တဲ့အရည္အခ်င္းရွိပါသည္။
" မလိုဘူး က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းသြားမယ္၊ မွတ္ထား..တစ္ခုခုအေရးအေၾကာင္းရွိလာခဲ့ရင္ေတာင္ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြေရွ႕မွာ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲမလုပ္ပါနဲ႕၊"
" နားလည္ပါၿပီ "
ထိုသို႔ေျပာၿပီးေနာက္မွာ အားလုံးဟာ သူတို႔ရဲ႕ေျပာက္က်ားဝတ္စုံေတြကိုအရပ္ဝတ္မ်ားနဲ႕ လဲဝတ္ဆင္ကာ ျမင္းကိုယ္စီနဲ႕ထြက္လာခဲ့သည္။
ေစာေနေစးလဲ ထိုအတိုင္းပင္ ေတာင္သူဦးႀကီးတစ္ေယာက္အသြင္သာဝတ္ဆင္၍ ထြက္လာခဲ့သည္။ လုံဝမ္႐ြာတပ္ေခါင္းေဆာင္ ေစာေနေစးသည္ လုံဝမ္႐ြာကိုေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ျခင္းအျပည့္ေပးသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဇမ္မထီဟန္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ လူေတြကိုလည္းပစ္မထားေပ။ သူဟာ ဘုရားသခင္မဟုတ္ေသာ္လည္း သူ႕အေမရဲ႕ေမြးရပ္ေျမေလးကိုေတာ့ လက္လွမ္းမီသေလာက္ကူညီခ်င္သည္။
ထိုသို႔ႏွင့္ ေစာေနေစးတို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးဘက္ကို ႐ုပ္ဖ်က္၍ ကင္းလွည့္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
___________Time Skip___________
ခြန္စိုင္းေန႕လည္စာစားၿပီးခ်ိန္မွာ အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းပ်င္းတာေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ကကြပ္ပ်စ္မွာထိုင္ၿပီး ခရီးရဲ႕အမွတ္တရေတြေရးေနခဲ့သည္။
ခြန္စိုင္း အလုပ္လုပ္ေနမွန္းသိေတာ့ ေဒၚေလးတို႔က တခဏေဘးမွာလာၾကည့္ကာ လက္ဖက္သုတ္ပန္ကန္ေလးလာခ်ေပးသည္။ သေဘာေကာင္းလွတဲ့ ေဒၚေလးတို႔ ဘဘႀကီးတို႔ေၾကာင့္ ခြန္စိုင္း ဤအိမ္မွာတည္းခိုရတာတကယ္အဆင္ေျပလွသည္။
ခြန္စိုင္းအလုပ္လုပ္ေနတုန္း အျပင္ကျပန္လာတဲ့ ခြၽန္းဖု နဲ႕ ငဒူးတို႔က စကားတေျပာေျပာႏွင့္ဝင္လာသည္။
" ဗ်ိဳ႕ ေနာင္ႀကီး ဘာလုပ္ေနတုန္းဗ် "
ေျပာရင္းနဲ႕ႏွစ္ေယာက္သား ခြန္စိုင္းအနားသို႔ေရာက္လာၿပီးထိုင္ၾကသည္။
"ကိုယ့္အလုပ္အတြက္စာတန္းျပင္ေနတာပါ၊ ငါ့ညီတို႔ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ "
ငဒူးကေျပာသည္။
"က်ဳပ္တို႔ယူစရာေလးရွိလို႔ျပန္လာတာ..အခုျပန္သြားမွာေရာ္ "
" ဟုတ္တယ္ဗ်..ဒါနဲ႕ ေနာင္ႀကီးအိမ္မွာေနရတာ မပ်င္းဘူးလားေရာ္ "
သူတို႔ေျပာေတာ့ ခြန္စိုင္းကၿပဳံးသည္။ ပ်င္းလဲ ဘယ္မွမလည္တတ္ပဲ သူဘယ္ကိုသြားရမွာလဲ၊
" ပ်င္းတာေတာ့ ပ်င္းတယ္၊ဒါေပမယ့္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ အကိုမွ႐ြာထဲမွာ အသိမရွိပဲေလ "
" အဲ ဟုတ္သားေနာ့ "
ခြၽန္းဖုကေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူဆိုေပမယ့္လဲ စပ္စပ္စုစုလဲရွိသည္။ ငဒူးကေတာ့ ခြန္စိုင္းအတြက္လက္ဖက္သုတ္ကိုသူခ်ည္းႀကိတ္ေနေတာ့သည္။ အခုခါမွာ ခြၽန္းဖု ခြန္စိုင္းကိုၾကည့္ကာတစ္ခုခုစဥ္းစားရင္း၊
"ဒီလိုလုပ္ပါ့လား..က်ဳပ္အေနာက္ဘက္ေတာအုပ္မွာ အစ္ဥသီးသြားတူးမလို႔ ေနာင္ႀကီးေရာလိုက္ခဲ့ပါလား "
အဟြတ္! အဟြတ္!
ခြၽန္းဖု စကားအဆုံး ငဒူးခဗ်ာ လက္ဖက္သုတ္စားရင္းေတာင္သီးသည္။ ပထမတစ္ေခါက္လမ္းမီးတုတ္ထြန္းလိုက္ခဲ့လို႔၊ ဒုတိယတစ္ေခါက္ျခင္းေတာင္းဆြဲခိုင္းလို႔ဆိုၿပီး ေနာင္ႀကီးေနေစးဆူတာခံရၿပီးၿပီ၊ အခုတစ္ေခါက္ေတာအုပ္ဆိုလွ်င္။
ခြၽန္းဖုေျပာေတာ့ ခြန္စိုင္းက တတ္ႂကြစြာပင္၊
" အဲ့လိုလား..ဒါဆို အကိုလဲလိုက္ခဲ့မယ္ေလ၊ ရလား "
" ရ....အား! "
ငဒူးက ခြၽန္းဖုေပါင္ကိုလိမ္ဆြဲကာ ၿပဳံးဖီးဖီးနဲ႕ ခြန္စိုင္းကိုဝင္ေျပာသည္။
" ဒီေကာင္ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ အဲ့ေတာအုပ္ကလမ္းၾကမ္းတယ္ဗ်..ေနာင္ႀကီးေလွ်ာက္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူးေရာ္၊ ေနာက္..ေနကပူပူနဲ႕ အိမ္မွာပဲနားေနပါေနာ့ "
" ေဟ့ေကာင္ ဟိုတေလာက ဘႀကီးမုံတို႔အဲ့ဘက္ေတာလမ္းကိုျပင္လိုက္ၿပီေလကြာ "
ငဒူးကပိတ္ေတာ့ ငခြၽန္းက ေဖာ္သည္။ ငဒူး အခုခ်ိန္မွာ ခြၽန္းဖုမ်က္ခြက္ခ်ည္းပိတ္ကန္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
" ဟားဟား ငခြၽန္း..မင္းကလဲေသခ်ာ...လို႔လား! ေတာ္ၾကာေန ေနာင္ႀကီးပင္ပန္းေနမွျဖင့္...."
မခ်ိၿပဳံးၿပဳံး၍ ငဒူးတစ္ေယာက္ ခြၽန္းဖု ကိုမ်က္လုံးေတြမွိတ္ျပရသည္မွာ ပိုလီယိုနဲ႕ပင္တူေနၿပီ ဒါကို ႏြားသားေလးကနားမလည္ေသးဘူး။
" ေသခ်ာတာေပါ့ကြ! မင္းသိတယ္မလားငါက ႐ြာမွာဘယ္ေနရာဘာရွိလဲ ကြၽမ္းၿပီးသား "
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားဝိုင္းကိုအူလည္လည္နဲ႕နားေထာင္ေနတဲ့ခြန္စိုင္းက အျပင္သြားရမွာမို႔တတ္ႂကြစြာဝင္ေျပာသည္။
"လမ္းၾကမ္းရင္ေတာင္ အကိုေလွ်ာက္နိုင္တယ္ ငါ့ညီတို႔စိတ္မပူနဲ႕..အဲ့တာဆို အကိုလိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္"
" ဟ လိုက္ခဲ့လို႔ရတာေပါ့၊ က်ဳပ္ကလမ္းကြၽမ္းၿပီးသားဗ် "
အေပးအယူတည့္ေနတဲ့ ခြၽန္းဖုကိုၾကည့္ၿပီး ငဒူးစိတ္ထဲကႀကိတ္ဆုေတာင္းေနမိေတာ့သည္။
* လမ္းကြၽမ္းတယ္ဆိုတဲ့ႏြားေကာင္..ေနာင္ႀကီးေနေစးျပန္လာရင္ မီးပါကြၽမ္းေတာ့မွာ *
ငဒူး မတတ္သာတဲ့အဆုံး အၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႕ ခြန္စိုင္းကိုၾကည့္ကာ ေနာက္ဆုံးေခါင္းညွိမ့္ၿပီးသာေခၚခဲ့ရေတာ့သည္။ ေလွ်ာက္လည္ရမယ္ဆိုတာနဲ႕ေပ်ာ္ေနတဲ့ ခြန္စိုင္းဟာ ေနေစး မွာထားခဲ့တာကို လုံးဝေမ့ေနခဲ့သည္။
>>>>>>>>
ေတာထဲသြားရမွာမို႔ ခြန္စိုင္းက ပုဆိုးကိုလဲကာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္၍လိုက္လာခဲ့သည္။
ေခါင္းမွာခေမာက္ဝိုင္းတစ္လုံးေစာင္းထားၿပီး
တီရွပ္အဝါေရာင္လက္တိုႏွင့္အေပၚကအျဖဴအမည္းအစင္းၾကားလက္ရွည္အပါးတို႔ကိုထပ္၍ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္တို႔ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ ခြၽန္းဖုနဲ႕ငဒူးက ေက်ာမွာပလိုင္းတစ္လုံးစီလြယ္ထားတာေၾကာင့္ ခြန္စိုင္းလဲသေဘာက်စြာ တစ္လုံးေကာက္လြယ္ၿပီးလိုက္လာခဲ့သည္။ အခုေနမွာ ခြန္စိုင္းပုံေလးကဘယ္လိုေတာင္အသည္းယားစရာေကာင္းေနမလဲေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွသည္။
လုံဝမ္႐ြာထဲကတစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေတြက ခြန္စိုင္းကိုမ်က္မွန္းတန္းသိျဖစ္ေနၿပီမို႔ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့အခါ ခြန္စိုင္းကိုလွမ္းႏႈတ္ဆက္တာကို ခြန္စိုင္းကလည္းအၿပဳံးေလးနဲ႕ပင္ေဖာ္ေ႐ြစြာႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေသးသည္။
ထိုသို႔ႏွင့္ ခြန္စိုင္းတို႔သုံးေယာက္ ေတာထဲကိုေျခဆန့္ခဲ့ေတာ့သည္။ ကေလးေတြနဲ႕အတူ ကေလးလူႀကီးလုပ္ေနတဲ့ခြန္စိုင္းဟာ ေတာထဲအဝင္လမ္းေဖာက္ထားတဲ့ ေျမနီ႐ြံ႕လမ္းသို႔ေလွ်ာက္ရင္းေလးဘက္ေလးလံၾကည့္ေနေတာ့သည္။
" ေနာင္ႀကီး ၾကည့္ေလွ်ာက္ေနာ့၊ တစ္ခုခုထိခိုက္မယ္ "
" ရပါတယ္ ငဒူးရဲ႕..အကိုေလွ်ာက္တတ္တယ္ "
ငဒူးမွာ ခြန္စိုင္းကိုေခၚသာေခၚလာရတယ္ ရင္တမမႏွင့္၊ သူတကယ္ ေစာေနေစးႀကီးကိုလန့္ေနၿပီေလ ။
" ငဒူးရာ ေနာင္ႀကီးခြန္စိုင္းက ကေလးမွမဟုတ္တာပဲ..မင့္မလဲ ဒုကၡေနာ့ ေနာင္ႀကီး "
" ဟားဟား ဟုတ္သားပဲ "
ခြၽန္းဖု ေရွ႕ေနေခၚေတာ့ ခြန္စိုင္းကသေဘာတက်ရယ္ရင္း ေျပာသည္။ ငဒူးမွာသာ ခြၽန္းဖုကိုသတ္ခ်င္ေန၏။
* ေတြ႕မယ္ ငဒူးေကာင္..ေနာင္ႀကီးေနေစးျပန္လာလို႔ေမးရင္ မင့္လက္ညိုးထိုးျပစ္မယ္ *
ဝါး႐ုံပင္မ်ားႏွင့္ တျခားေသာစိမ္းစိုေနတဲ့အပင္ရွည္မ်ားစြာဟာ ေတာအုပ္အဝင္လမ္းအတြင္မွာပင္ ပိတ္ေအာင္းလို႔ေနသည္။ ေဖာက္ထားတဲ့ေျမညီလမ္းအတိုင္းေတာထဲသို႔ဝင္ၿပီးေနာက္ သူ႕အလိုလိုေပါက္ေနတဲ့ မွိုေတြႏွင့္ တျခားေသာသီးပင္မ်ား အ႐ြက္ပင္မ်ားေတြ႕လာရသည္။အဲ့အခ်ိန္မွာ ခြန္စိုင္းေတြးမိတာက ကင္မရာပင္ ။
* ငါကင္မရာတစ္လုံးေလာက္ရမွာျဖစ္မယ္ မဟုတ္ရင္ ဒါေတြကိုအမွတ္တရမယူသြားနိုင္တာ ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းတယ္ *
မွိုေတြဟာ ရွားပါးမွိုေတြျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕မွိုေတြက အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစသည္။ ဒါ့အျပင္ ေတာထဲရဲ႕ ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ခရမ္းညိုေရာင္ပန္းေလးေတြလဲေတြ႕ရသည္။ ေတာထဲေရာက္တဲ့အခါ ခြန္စိုင္းအပင္အေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ္အပင္ေတြဟာ ေဆးဖက္ဝင္လြန္းလို႔ရွားပါးတာကို ခြန္စိုင္းသိသည္။
" ခြၽန္းဖု ဟိုေတာင္ကုန္းေပၚမွာေပါက္ေနတဲ့အပင္ကဘာလဲ "
" ေအာ္ အဲ့တာ နတ္သမီးပန္းေလ၊ ေႁမြဆိပ္နဲ႕ ကင္းဆိပ္ကိုနိုင္တယ္..ဒါေပမယ့္ အဲ့အပင္ကိုလိုတာထက္ပိုလို႔ေတာ့မရဘူး၊ တန္ေဆး လြန္ေဘးေပါ့ဗ်ာ "
" ေအာ္...၊ အဲ့တာဆို ဘာလို႔မခူးၾကတာလဲ "
" မရဘူးေလေရာ္ အဲ့အပင္က သုံးခါနီးခူးမွ မဟုတ္ရင္ ခဏနဲ႕ေသသြားေရာပဲ "
" အာ အဲ့လိုလား "
ထူးထူးဆန္းဆန္ပင္ေတြ႕ရခဲတဲ့အပင္နဲ႕ ခြၽန္းဖု ေျပာျပတာကိုၾကားၿပီး ခြန္စိုင္း ပလိုင္းထဲမွာပါလာတဲ့ Notebookနဲ႕ေဘာပင္ကိုယူၿပီးပုံၾကမ္းဆြဲကာ ေသခ်ာမွတ္သားထားလိုက္သည္။
" ခြၽန္းဖု နဲ႕ ေနာင္ႀကီး အျမန္လာေလး၊ က်ဳပ္တို႔နည္းနည္းသြားဖို႔လိုေသးတယ္ေရာ္ "
" ေအးပါကြ "
ခြန္စိုင္းသည္ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ အပင္ေတြနဲ႕ သီးပင္ေတြကို ခြၽန္းဖုကိုတစ္ခုခ်င္းေမးကာမွတ္သားရင္း ငဒူးတို႔ေျပာတဲ့ အစ္ဥသီး တူးတဲ့ေနရာဆီေရာက္လာခဲ့သည္။
" ကဲ ေရာက္ၿပီ "
ေျပာရင္းနဲ႕ ငဒူး နဲ႕ ခြၽန္းဖုက ပလိုင္းထဲက ေျမတူးတဲ့ေဂၚအေသးေလးကိုထုတ္ကာထိုင္ခ်လိဳက္သည္။ ခြၽန္းဖုက သူယူလာတဲ့ေရဖူးကိုထုတ္လိုက္သည္။
ခြန္စိုင္းတို႔ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက ေျမကြက္လပ္ေလးပဲျဖစ္ၿပီးအပင္ငယ္ေလးေတြကလြဲလို႔ဘာမွမရွိတာေၾကာင့္ ခြန္စိုင္းက အေပၚဘက္ကိုေမာ့ၾကည့္၍လိုက္ရွာကာ။
" ငဒူး မင္းေျပာတဲ့ အသီးပင္ကဘယ္မွာလဲ "
" ဒီမွာေလ.. "
ငဒူး လက္ညွိုးထိုးရာကိုၾကည့္လက္ေတာ့ စေတာ္ဘယ္ရီသီးပင္ေလာက္သာရွိတဲ့အပင္ေလးေတြေပါက္ရာျဖစ္သည္။
" အဲ့အပင္လား "
" ဟုတ္တယ္ေလ ဒါကအစ္ဦးအပင္ေလ၊ ဒီမွာ က်ဳပ္တူးျပမယ္ "
စိတ္ဝင္တစ္စားျဖစ္သြားတဲ့ ခြန္စိုင္းက ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ခြၽန္းဖုကေတာ့ တူးတာအေတာ္ျမန္တယ္။ ငဒူးက ေျမႀကီးကိုလက္နဲ႕စမ္းၾကည့္ၿပီးမွ ထိုေနရာကိုေျမတူးေဂၚနဲ႕ထိုးၿပီးကေလာ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ေျမႀကီးထဲမွာ ခရမ္းေရာင္အညွာေလးအရင္ေပၚလာၿပီး ကြမ္းသီးႏွစ္လုံးစားေလာက္အသီးတစ္လုံးပါလာသည္။
" ဒီအသီးပဲ ေနာင္ႀကီး "
" ဟမ္? "
ငဒူး ေပးတဲ့အသီးကို ခြန္စိုင္းေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ ဒီလိုအသီးမ်ိဳးကို ခြန္စိုင္းမျမင္ဖူးေပ။ အညွာေရာ၊အလုံးေရာခရမ္းေရာင္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ၾကည့္ရတာ အဆိပ္ျဖစ္မယ့္အသီးနဲ႕ေတာင္တူသည္။
" ဒါက တကယ္ေရာစားလို႔ရပါ့မလားကြာ "
ထိုသို႔ေျပာေတာ့ ခြၽန္းဖုက ခပ္သြက္သြက္အနားသို႔ေရာက္လာၿပီး သူ႕ေရဗူးဖြင့္ကာ ထိုအသီးကိုေျပာင္စင္ေအာင္ေဆးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူ႕လက္နဲ႕အရမ္းေရာင္အခြံကိုႏွစ္ျခမ္းခြဲလိုက္ေတာ့ အထဲမွာလဲ ခရမ္းေရာင္အႏွစ္လုံးေလးထြက္လာသည္။
" ဒီမယ္ ၾကည့္ ..ဒီအထဲကအသီးအေရာင္ကတမ်ိဳးျဖစ္ေနေပမယ့္ သိပ္စားေကာင္းတာေရာ္ "
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ ခြၽန္းဖု က ထိုအသီးကိုပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီးစားလိုက္ၿပီး အမဲေရာင္အေစ့လုံးထုတ္လိုက္သည္။ အံၾသစြာၾကည့္ေနတဲ့ ခြန္စိုင္းကို ငဒူးကရွင္းျပသည္။
" ဒီအသီးက သူ႕ရာသီနဲ႕သူမွ စားေကာင္းတာေနာင္ႀကီးရဲ႕၊ ဒီရက္ေတြ႐ြာမွာပြဲေတာ္ေတြရွိလို႔ ႐ြာသားေတြမေရာက္ေသးတာေနာ့ မဟုတ္ရင္ ေျမႀကီးပဲက်န္မွာ၊ သူတို႔ကအကုန္တူးၾကတာဗ် "
" ေအာ္ အဲ့လိုလား "
"ဟုတ္တယ္..ကဲ ငခြၽန္း မင့္ကခ်ည္းစားေနတယ္ ျမန္ျမန္တူးၿပီး ေနာင္ႀကီးကိုလဲ ေကြၽးေလ "
" ေအးပါကြ ငါသိပါတယ္ "
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျမႀကီးေပၚမွာက်က်နနထိုင္ၿပီးအႀကိတ္အနယ္တူးေနတာျမင္ေတာ့ ခြန္စိုင္းလဲစိတ္ဝင္စားကာ ထိုသို႔ေျမေပၚတင္ပေလြခ်ိတ္ထိုင္ၿပီးဝိုင္းတူးေပးေတာ့သည္။ စကားေျပာလိုက္၊ဟာသေျပာလိုက္နဲ႕အေတာ္ေလးေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။ ခဏအၾကာ တူးၿပီးေနာက္ ငခြၽန္းက ဖက္႐ြက္အႀကီးႀကီးတစ္ခုကိုခြက္လုပ္ကာ အသီးေတြကိုေဆးၿပီး အတူတူစားၾကသည္။
ခရမ္းေရာင္အသီးကိုပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္းဝါးရင္းအရသာခံေနရင္း ႐ုတ္တရက္ ခြန္စိုင္းမ်က္လုံးတို႔ျပဴးက်ယ္ကာသေဘာေတြ႕သြားသည္။
" အြင္း...စားေကာင္းတယ္ကြ "
" ဒါေပါ့ဗ်..က်ဳပ္တို႔႐ြာက ၿမိဳ႕ႀကီးထက္ေကာင္းတာေတြမွ ေပါသဗ် "
အႂကြားသန္ေလးခြၽန္းဖုက ဒီအခ်ိန္မွာလဲ သူ႕႐ြာေလးကို ႂကြားဖို႔မေမ့ပါ။
အသီးရဲ႕အရသာက စိမ္းစားဥအရသာေလးနဲ႕ ေျမတြင္းေအာင္းအသီးမို႔လားမသိ ၊ အသီးစားခ်ိန္မွာ ေအးေအးေလးျဖစ္လို႔ေနသည္။
" တကယ္စားေကာင္းတယ္"
" ေနာင္ႀကီးႀကိဳက္ရင္ထပ္စား ေရာ့ "
ငဒူး နဲ႕ ခြၽန္းဖု က ခြန္စိုင္းသေဘာက်မွန္းသိေတာ့ ေကြၽးသည္။ အစ္ဥသီးတူးထားတဲ့ ပလိုင္းသုံးျခင္းက ခြန္စိုင္းတို႔သုံးေယာက္သားထိုင္စားတာနဲ႕တင္ ႏွစ္ျခင္းေလာက္ကုန္သြားသည္။ ထိုထဲမွာ ခြန္စိုင္းအစားဆုံးပဲ ။ ထိုသို႔ အဝစားၿပီးေနာက္ ခြန္စိုင္းက ေတာထဲကဟိုနားဒီနားေလွ်ာက္လည္ၾကည့္ၿပီး ေနဝင္ခါနီးမွ အိမ္သို႔သုံးေယာက္သားျပန္လာခဲ့သည္။
" ေဝ့ လူေလး အဝတ္စားေတြလဲ ညစ္ေပလို႔ ဘယ္ကျပန္လာတာတုန္း "
ၿခံထဲဝင္႐ုံရွိေသးတယ္ ျပန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဘႀကီးက ခြန္စိုင္းကိုလွမ္းေမးလာသည္။
" ဘဘႀကီး ျပန္ေရာက္ေနၿပီလား "
" ေအး ျပန္ေရာက္ဆို..ၾကာေပါ့ ဘႀကီးလူေလးကိုမေတြ႕လို႔ေတာင္ ေမးေနေသးတယ္ေရာ္၊ ေဟာ့ ငဒူး နဲ႕ ငခြၽန္း မင့္တို႔ကေရာ ဘယ္လိုျဖစ္တုန္း "
ဘႀကီးေမးေတာ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္က စပ္ၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာနဲ႕ရယ္ျပေနသည္။
" ကြၽန္ေတာ္လိုက္လည္ခ်င္တယ္ေျပာလို႔ သူတို႔ကလိုက္ဖို႔ေပးတာဘဘႀကီး "
" ေအာ္..ဘယ္ေတြမ်ားလိုက္ပို႔ခဲ့လို႔ ဒီေလာက္ေပလာရသလဲ လူေလး "
ဘႀကီးေမးတာကို ခြၽန္းဖု ဝင္ေျဖသည္။
" အေဝးႀကီးမဟုတ္ပါဘူး အဖ ရဲ႕ က်ဳပ္တို႔ ေတာအုပ္ဘက္ အစ္ဥသီးသြားတူး႐ုံပါ "
" ေဟ!.. ဒီေကာင္ေတြကြာ၊ လူေလးကိုေတာထဲေခၚသြားရသလားကြ၊ မေတာ္လမ္းမယ္ တစ္ခုခုထိခိုက္မိရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မတုန္း "
ဘႀကီးက ငဒူးနဲ႕ ငခြၽန္းကိုဆူေတာ့ ခြန္စိုင္းက ေရွ႕ကေနကာေပးသည္။
" ဟို အဲ့တာကသူတို႔ကိုကြၽန္ေတာ္ေခၚသြားခိုင္းလို႔ပါ ဘဘႀကီး၊ သူတို႔ေခၚသြားတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အခု ဘဘႀကီးညစာစားေတာ့မယ္မလား ကြၽန္ေတာ္အခုေရခ်ိဳးၿပီးျပန္ဆင္းခဲ့မယ္ေနာ္ "
" မေလာဘူး..မေလာဘူး..ေအးေအးေဆးေဆးခ်ိဳးေနာ့၊ ဒါနဲ႕ အက္ဒြက္မေတြ႕မိပါလား "
" ေအာ္ ဟုတ္သားပဲ၊ သူအလုပ္ကိစၥရွိလို႔ထြက္သြားတယ္ ဘဘႀကီး၊ ေနာက္က်မွာမို႔ သူ႕ကိုမေစာင့္နဲ႕လိုမွာသြားတယ္ "
"ေအးေအး၊ ကဲ မင့္တို႔လဲ ေရသြားခ်ိဳးခ်ည္ေတာ့"
" ဟုတ္ကဲ့ "
အခြင့္အေရးရတာနဲ႕ ငဒူး နဲ႕ ငခြၽန္း တို႔ႏွစ္ေယာက္ တခ်ိဳးတည္းလစ္ေျပးသြားတာ အရိပ္ေတာင္မျမင္ရေတာ့ဘူး။
ခြန္စိုင္းလည္း အိမ္ေပၚတတ္ၿပီး ေရဝတ္လဲကာ ေရစည္မွာေရခ်ိဳးၿပီး ညစ္ပတ္ေနတဲ့အဝတ္စားေတြကိုေသခ်ာေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီး လွမ္းထားလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ဘႀကီး နဲ႕စကားေျပာရင္း ညစာစားၾကသည္။ အစ္ဥသီးေတြမတရားစားထားတဲ့ ခြန္စိုင္းက ညစာထမင္းသိပ္မစားနိုင္ေပ ။
ညအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းမွာဘႀကီးနဲ႕ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္းစကားေျပာၾကသည္။
" ေန႕လည္က အက္ဒြက္နဲ႕ပက္သတ္ၿပီး အဆိုင္းလူေလးကိုကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕ေျပာျပတယ္ဆိုကြဲ႕ "
" ဟုတ္ကဲ့ဘဘႀကီး "
" ေအးကြယ္၊ ဒီရက္ေတြမွာ အက္ဒြက္ေၾကာင့္ လူေလးေနရက်ပ္ခဲ့ရင္ ဘႀကီးအားနာမိပါရဲ႕ "
" အာ မဟုတ္တာဘဘႀကီးရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္၊ ဧည့္သည္ဆိုေပမယ့္ အိမ္သားေတြအားလုံးက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမိသားစုလိုသေဘာထားေပးလို႔ေတာင္ အေတာ္ေလးအားနာေနမိတာပါ "
ခြန္စိုင္းေျပာေတာ့ ဘႀကီးကၿပဳံး၍ေခါင္းခါကာ.၊
" အဲ့တာမလိုပါဘူးကြယ္၊ ဘႀကီးတို႔က လူေလးကိုတကယ္မိသားစုလိုသတ္မွတ္ထားတာေရာ္။"
ထိုသို႔ေျပာၿပီး ဘႀကီးကေရေႏြးတစ္ငုံေသာက္၍ဆက္ေျပာျပလာသည္။
" အက္ဒြက္ကတကယ္တမ္းၾကည့္ရင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရခက္တယ္ထင္ရေပမယ့္ သိပ္သံေယာဇဥ္ႀကီးတတ္တဲ့ကေလးပါ၊ အဲ့တာေၾကာင့္လဲ သူေတာ္႐ုံလူကိုမခင္တြယ္ဘူးေရာ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေလးဒီ႐ြာမွာေနေပ်ာ္တယ္ဆိုေတာ့လဲ ဘႀကီးဝမ္းသာပါတယ္၊ "
" ဟုတ္ကဲ့ဘဘႀကီး "
" ဒါနဲ႕ ေျပာရဦးမယ္..တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေနရင္ ဘႀကီးခရီးတိုထြက္စရာရွိတယ္ေနာ့၊ ဒီရက္ေတြမွာ လူေလးကို အက္ဒြက္အေဖာ္ျပဳေပးလိမ့္မယ္ အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လားလို႔ "
" ဟုတ္ကဲ့ အဆင္ေျပပါတယ္ဘဘႀကီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္မပူပါနဲ႕၊ အိမ္မွာလဲ ခြၽန္းဖု နဲ႕ ငဒူး တို႔ရွိေနတာပဲ "
" အိမ္းး..ဒင္းတို႔ရွိေနလို႔ လူေလးကိုစိတ္မခ်ျဖစ္ရတာေရာ္၊ ဒင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာထား..အိမ္ေဇာက္ထိုးကင္ထားလိမ့္မယ္ေရာ္"
ဘႀကီးက ဟာသအေနနဲ႕ေျပာေတာ့ ခြန္စိုင္းသေဘာက်စြာရယ္၏၊ တကယ္တမ္း ခြန္စိုင္းအတြက္ေတာ့ ငဒူး နဲ႕ ခြၽန္းဖုတို႔ကတကယ္ေပ်ာ္တတ္တဲ့ကေလးေတြပါ ။ ဘႀကီးနဲ႕ စကားေျပာၿပီးအိပ္ရာဝင္ခါနီးမွ ခြန္စိုင္းဗိုက္ထဲက တစ္ရစ္ရစ္နဲ႕ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သလိုခံစားရသည္။
* ဘာလို႔နာေနပါလိမ့္ *
သို႔ေသာ္ ခြန္စိုင္းက အမ်ားႀကီးမေတြးပဲ သူ႕အိပ္ခန္းဆီဝင္၍ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္လိုက္သည္။
ထိုသို႔ႏွင့္ ညသန္းေခၚယံအခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ ခြန္စိုင္းမွာ မေနနိုင္ေတာ့ေပ။ တကိုယ္လုံးပူျခစ္ၿပီး သူ႕အစာအိမ္ကိုအကန္ခံရသလိုဗိုက္ေအာင့္တတ္ၿပီးနာလာတာေၾကာင့္ ႏွဖူးကေခြၽးေတြ႐ႊဲ႐ႊဲစိုလွ်က္ ခႏၶာကိုယ္ကိုပုဇြန္ထုတ္ေကြးလို ေကြးေကြးေလးရွိေနသည္။
* ဗိုက္ေအာင့္တယ္..အားး *
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာေနသလဲဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕စကားသံေတြပင္ လည္ေခ်ာင္းထဲကမထြက္ပဲေအာ္ေနမိသည္။နာက်င္မႈ႕က သူ႕ဗိုက္ထဲကအူေတြျပတ္သြားလားလို႔ေတာင္ထင္မိသည္။
* ေအာင့္တယ္...အားး..ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ *
ေသေလာက္ေအာင္ေအာင့္ေနတဲ့ ခြန္စိုင္းမွာသူ႕ဗိုက္ကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ဖိထားၿပီး ေခြေခြေလးေနတာ သူ႕ဒူးနဲ႕ႏွဖူးနဲ႕ပင္ထိေတာ့မည္။ ေသေလာက္ေအာင္ခံစားေနရတဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕စိတ္ထဲေပၚလာသူက...၊
" အက္ဒြက္...."
_______________
ၿမိဳ႕ႀကီးမွာကင္းပတ္လွည့္ၿပီးေနာက္ ေစာေနေစးတို႔ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ဟာအေတာ္ေလးညနက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ အရင္ကဆိုရင္ ေနာက္ဆံတင္းစရာမလိုတဲ့ ေစာေနေစးဟာ စခန္းမွာေဆာက္ထားတဲ့ သူ႕အခန္းရွိရာမွာပဲ အိပ္လိုက္မယ္ဆိုေပမယ့္ အခုေတာ့ အိမ္မွာေနာက္ဆံတင္းစရာလူႀကီးေလးေရာက္ေနတာေၾကာင့္ သူျပန္မွျဖစ္မည္။
ဘြား နဲ႕ ေမာ့ က စခန္းမွာအိပ္တာေၾကာင့္ ေနေစးတစ္ေယာက္တည္းပဲျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႕တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ညိုႀကီးကိုျမင္းေစာင္းမွာထားၿပီး အိမ္ေပၚတတ္လာခ်ိန္မွာ ေနေစးသည္ ဧည့္သည္လူႀကီးေလးမ်က္ႏွာကိုျမင္ခ်င္ေပမယ့္ အခ်ိန္ကညနက္ေနၿပီမို႔ တဖက္ကသူ႕အခန္းထဲသြားဖို႔ျပင္လိုက္စဥ္...၊
" အက္ဒြက္..."
ေသးမွင္တဲ့အသံတိုးတိုးပိစိေလးထြက္လာသံေၾကာင့္ ေစာေနေစးေျခစုံရပ္တန့္သြားေတာ့သည္။ ထိုအသံေလးဟာတိုးလြန္းလို႔ ေတာ္႐ုံလူဆိုရင္မၾကားနိုင္ေပမယ့္ တိုက္ပြဲေတြဆက္တိုက္ႏႊဲလာသူကေတာ့ ေလတိုးသံကအစ ဘယ္အရပ္လာသလဲသိသည္မဟုတ္လား။
" အက္ဒြက္...."
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ၾကားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ခုခုမွားေနမွန္းသိလိုက္တဲ့ေနေစးက ခြန္စိုင္းအခန္းတံခါးကိုေခါက္သည္။
" စိုင္းဟြမ္..စိုင္းဟြမ္! ဘာျဖစ္လို႔လဲ..တံခါးဖြင့္ "
"........"
ေနေစး တံခါးေခါက္ေနေသာ္လည္းဖြင့္မလာပဲ သူ႕နာမည္ကိုသာတီးတိုးေလး႐ြတ္ေနတဲ့ ခြန္စိုင္းေၾကာင့္ ေနေစးမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာ စိုးရိမ္လို႔လာသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေနေစးဟာ ေလာ့ခ်ထားတဲ့အခန္းတံခါးကို သူ႕အားနဲ႕ဖ်က္ခ်ိဳးကာဖြင့္ၿပီး ဝင္လာခဲ့သည္။
" ဟာ! .."
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကုတင္ထက္မွာ ေခြေခြေလးလူလွိမ့္ၿပီးေဝဒနါခံစားေနရတဲ့ ခြန္စိုင္းေၾကာင့္ ေနေစးျပာယာခတ္သြားရသည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခြန္စိုင္းအနားသို႔သြားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုေပြ႕လိုက္ရသည္။
" စိုင္းဟြမ္..ဘာျဖစ္တာလဲ..ဟမ္!..ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္လို႔လဲ "
" ေအာင့္တယ္..ဟင့္..ဗိုက္..အ့ "
ကိုယ္ေတြပူျခစ္ၿပီး ႏွဖူးမွာေရာ တကိုယ္လုံးေခြၽးစေတြစို႐ႊဲကာ ဗိုက္ကိုအတင္းဖိထားတဲ့ ခြန္စိုင္းသည္ဘယ္ေလာက္ေတာင္နာက်င္ေနလဲမသိ၊ မ်က္ရည္စေတြပင္ထြက္လို႔ေနေတာ့သည္။ ခြန္စိုင္းနာက်င္ေနတဲ့ပုံစံေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေနေစး ႏွလုံးသားကိုတစ္ခုခုနဲ႕ထိုးစိုက္သလိုခံစားေနရသည္။ ေနေစး အျပင္ဘက္ထြက္ၿပီး ဘႀကီးတို႔ကိုေခၚမယ့္အခ်ိန္မွာ အခန္းေထာင့္ကစားပြဲေပၚမွာ ပန္ကန္နဲ႕ထည့္ထားတဲ့ အစ္ဥသီးအခြံေတြကိုေတြ႕လိုက္တာေၾကာင့္ သိသြားသည္။
" ခင္ဗ်ားေလးကေတာ့ေလ က်ဳပ္စကားနားမေထာင္ျပန္ဘူးပဲ.."
အစ္ဥသီးကဒီရာသီမွာ အရသာအရွိဆုံးအသီးမို႔ ႐ြာကလူတိုင္းစားၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႕ဓာတ္နဲ႕သူရွိသည္။ ဒီ႐ြာမွာေမြးဒီ႐ြာမွာႀကီးတဲ့လူေတြအေနနဲ႕ ႏွစ္တိုင္းဒီအသီးကိုထမင္းစားေရေသာက္လိုစားေနၾကေပမယ့္ ခြန္စိုင္းလိုၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြအတြက္ေတာ့ အဆင္မေျပတဲ့အသီးလို႔ေျပာလို႔ရသည္။
ဘာျဖစ္မွန္းသိသြားတဲ့အခါ ေနေစးမွာ အခ်ိန္မဆြဲရဲ ၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေရနံဆီမီးအိမ္ကိုယူကာ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္မွာအသင့္ထားတဲ့ ကြၽန္းသစ္နဲ႕ရိုက္ထားတဲ့ ေဆးေသတၱာပုံးဆီေမြေႏွာက္ရွာရေတာ့သည္။ အဝါေရာင္ေဆးပုလင္းအရည္ကိုေတြ႕တာနဲ႕ ေရတစ္ခြက္ခတ္ယူကာ အေပၚထပ္ဆီျပန္တတ္လာခဲ့သည္။
ကုတင္ေပၚမွာေဝဒနါခံစားေနရတဲ့ ခြန္စိုင္းတစ္ေယာက္ ေနေစးထားခဲ့တုန္းကအတိုင္းေလးပဲ ပုံစံမပ်က္ညင္းၫူေနရွာသည္။ ေနေစး ဟာ မီးအိမ္ကို စားပြဲေပၚတင္ကာ ခြန္စိုင္းခႏၶာကိုယ္ေလးကိုပခုံးကိုဖက္၍ေပြ႕ကာ၊
" စိုင္းဟြမ္.. ဒါေလးေသာက္လိုက္..ခင္ဗ်ားသက္သာသြားလိမ့္မယ္ "
" အက္ဒြက္...."
" အင္း၊ က်ဳပ္ျပန္ေရာက္ၿပီ၊ အရင္ဆုံး ေဆးေသာက္လိုက္ေနာ္ "
ေဆးပုလင္းကိုင္ကာပါးစပ္နားေတ့ေပးေပမယ့္ ခြန္စိုင္းသည္ဗိုက္ကနာက်င္မႈ႕ကိုပဲအာ႐ုံစိုက္ကာ ေဆးေသာက္ရန္ပါးစပ္မဖြင့္ေပ။
" စိုင္းဟြမ္ေဆးေလးေသာက္လိုက္ေနာ္..အဲ့တာမွခင္ဗ်ားသက္သာမယ္ေရာ္ "
" ......."
" ဒီေဆးရည္တငုံပဲေသာက္ပါဗ်ာ..မဟုတ္ရင္ ခင္ဗ်ားမသက္သာနိုင္ဘူးေလး "
ေနေစး ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာေနေသာ္လည္း အဖ်ားႀကီးေနတဲ့ ခြန္စိုင္းက ေနေစးေပြ႕ထားတဲ့အတိုင္းပင္ ေခြေခြေလးရွိလို႔ေနၿပီး ဘာမွမေျပာေပ။ ဘဝမွာ တျခားတစ္ေယာက္ကိုတစ္ခါမွမျပဳစုဖူးတဲ့ ေနေစးတစ္ေယာက္ဒီအခ်ိန္မွာ အက်ပ္ေတြ႕ေနရသည္။ ခ်ဳပ္ၿပီးပါးစပ္ထဲေလာင္းထည့္ျပစ္လိုက္လို႔ရေသာ္လည္း အဲ့နည္းလမ္းကို ခြန္စိုင္းအေပၚမသုံးခ်င္ေပ ။
" အက္ဒြက္....အာ့ ဗိုက္ေအာင့္..တယ္ ဟင့္ "
" အဲ့တာေၾကာင့္ေျပာတာေလ ဒီေဆးေသာက္လိုက္..ခဏဆို သက္သာၿပီေလ၊ ေသာက္ေနာ္ "
" ဗိုက္ေအာင့္..တယ္ အေမေရ.."
နဂိုေသးငယ္တဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးက အခုေတာ့ပုဇြန္ထုတ္လိုေကြးေကြးေလးနဲ႕ေနေစးရင္ခြင္ထဲျမဳတ္လို႔ေနေတာ့သည္။
ေနေစးသည္ ခြန္စိုင္းကို ဘယ္လိုေဆးတိုက္ရမလဲႀကံေနတုန္း..ဗိုက္နာလြန္းလို႔ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုေပါက္ၿပဲမတတ္ကိုက္ထားတဲ့ ခြန္စိုင္းေၾကာင့္ ေနေစးကထိုႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဖယ္ေပးလိုက္ရသည္။
" ခင္ဗ်ားႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို အဲ့လိုေလွ်ာက္ကိုက္ေနရင္ ဒဏ္ရာျဖစ္ေတာ့မွာပဲဗ်ာ "
ႀကံရာမရတဲ့အဆုံး ေနေစးသည္ အဝါေရာင္ေဆးပုလင္းထဲကေဆးရည္ကိုေသာက္လိုက္ၿပီး ခြန္စိုင္းပါးႏွစ္ဖက္ကိုဖြဖြညစ္လိုက္ေတာ့ အနည္းငယ္ဆူထြက္လာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႕အတူပါးစပ္ပြင့္လာတဲ့အခါမွာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့၍ေဆးေျပာင္းေပးလိုက္ေတာ့သည္။
ခြန္စိုင္းပါးစပ္ထဲဝင္လာတဲ့ေဆးရည္ကိုတစ္ငုံၿမိဳခ်ၿပီးေနာက္ အင္မတန္ခါးသက္လြန္းတဲ့ေဆးရည္ေၾကာင့္ ခြန္စိုင္းမ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ႕ကာ ရွိေနဆဲထိုေဆးရည္ကို လွ်ာနဲ႕တြန္းထုတ္လာသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနေစးကလည္း ေဆးရည္ထည့္ေပးေနဆဲမို႔ ခြန္စိုင္းလွ်ာကေနေစးခံတြင္းထဲသို႔ဝင္သြားၿပီး လွ်ာခ်င္းထိမိသြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး သူ႕လွ်ာကိုလာထိတဲ့ ခြန္စိုင္းေၾကာင့္ ေနေစးတစ္ကိုယ္လုံးလွ်ပ္စီးလက္သလိုတုန္ယင္ကာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခြန္စိုင္းမ်က္ႏွာအနီးကခြာၿပီး သူ႕ပါးစပ္ကိုလက္နဲ႕အုပ္ကာရွက္သြားသည္။
* ဒါ...ဒါဘယ္လိုအေျခအေနႀကီးလဲ *
စစ္ထြက္တိုက္ရင္ေတာင္ ဒီေလာက္ထိစိတ္လႈပ္ရွားမွာမဟုတ္တဲ့ ေစာေနေစးဟာ အခုေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးပူထူၿပီးအေငြ႕ေတြထြက္ေနသလိုခံစားေနရသည္။ သူ႕ရင္ဘတ္ဆီကႏွလုံးခုန္သံက တာေဝးေျပးထားတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုေမာဟိုက္ကာေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ျဖစ္လို႔ေနေတာ့သည္။
* သူ...သူအခု ငါ့..ငါ့လွ်ာကိုလာထိလိုက္တာလား? ..တကယ္ႀကီး..ထိမိလိုက္တယ္၊ ဒီလူႀကီးေလးကေလ *
ဒါက မေတာ္တဆဆိုေပမယ့္ ေနေစး တစ္ေယာက္သူ႕မ်က္ႏွာေပၚၾကက္ဥတစ္လုံးေၾကာ္လို႔ရေလာက္ေအာင္ေငြ႕ထြက္လုနီးပါး အရွက္ႀကီးရွက္ၿပီး ရန္ခုန္သံေတြကိုလဲအဓိပၸါယ္ေဖာ္ဖို႔ေမ့ေနခဲ့သည္။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ.. အရွင္းဆုံးေျပာရရင္ ဒီခံစားခ်က္ကို သူႏွစ္သက္ေနမိသည္။
သို႔ေသာ္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ေက်ာက္႐ုပ္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ေနေစး ရဲ႕အျဖစ္ကိုမသိတဲ့ ခြန္စိုင္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဗိုက္ထဲေဆးဝင္ၿပီးသက္သာ၍ထင္၊ အသက္ရႉမွန္မွန္ေလးနဲ႕ ေစာေနေစးရင္ခြင္သို႔မွီလွ်က္အိပ္ေပ်ာ္သြား၏ ။
ေစာေနေစးသည္ တခဏအၾကာမွာ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ခြန္စိုင္းကိုၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူ႕အၾကည့္ေတြက ခြန္စိုင္းႏႈတ္ခမ္းေလးဆီအေရာက္မွာ သူ႕မ်က္ဝန္းေတြမဲေမွာင္လို႔သြားသည္။
* သူမသက္သာေလာက္ေသးဘူး..ငါတစ္ငုံေလာက္ထပ္တိုက္ၾကည့္ရမလား? *
အဲ့လိုေတြးၿပီး ထပ္တိုက္ခ်င္ေပမယ့္မျဖစ္ပါ၊ ထိုေဆးဓာတ္ကျပင္းတဲ့အျပင္ အာနိသင္ျပတာလဲျမန္သည္ ဒါ့ေၾကာင့္ မလိုအပ္ပဲထပ္တိုက္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ခြန္စိုင္းအစာအိမ္အတြက္မေကာင္းေပ။
ဒါေပမယ့္ ေစာေနေစး က ခြန္စိုင္းကို တစ္ငုံေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးထပ္တိုက္ခ်င္ေသးေပမယ့္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ဒါက သူတိုက္ခ်င္လို႔မဟုတ္ပဲ ခြန္စိုင္းေနမေကာင္းလို႔ မတတ္သာပဲတိုက္ရတယ္လို႔သူ႕ကိုယ္သူေျဖသိမ့္ေနေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေစာေနေစးသည္ ခြန္စိုင္းကို ကုတင္ေနရာမွာေသခ်ာျပန္တင္ေပးၿပီးထရန္ျပင္လိုက္စဥ္..၊
" အက္...ဒြက္.. "
အိပ္ေနရင္းတိုးတိုးေလးေယာင္လာတဲ့ ခြန္စိုင္းက မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ႕ကာ ေနေစးအက်ီစကိုဆြဲထားေသးသည္။ အဲ့တာကိုေတြ႕ေတာ့ ေစာေနေစးက သေဘာက်၍ၿပဳံးကာ ကုတင္ေအာက္ေျခမွာ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္၍ ကုတင္ေပၚမွာေစာင္းအိပ္ေနတဲ့ ခြန္စိုင္းကိုၾကည့္သည္။
"စိုင္းဟြမ္..ခင္ဗ်ားေလးအဲ့လိုဆက္ျပဳစားေနမယ္ဆိုရင္..က်ဳပ္႐ူးသြားတဲ့အခါ အျပစ္မဆိုနဲ႕ေနာ္ "
ဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းလမ္းစတစ္ခုအေနနဲ႕ ေစာေနေစး ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ေျပာျဖစ္တဲ့စကားစုေလးပါ..သို႔ေသာ္ ၾကားေစခ်င္တဲ့ လူႀကီးေလးကေတာ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လိုအိပ္ေမာက်ေနေခ်ၿပီ။
* ရက္ေတြက လ,ဆီကိုေတာင္မကူးေျပာင္းေသးတဲ့အခ်ိန္တစ္ခဏမွာ က်ဳပ္ႏွလုံးသားတံခါးက တစ္စုံတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ တြန္းဖြင့္စရာမလိုပဲ ခိုဝင္လို႔ရေနၿပီတဲ့လား က်ဳပ္ဧည့္သည္ေလးရာ *
________________________________________
အေျဖာင့္ႀကီးအက္ဒြက္က ေဆးတိုက္ရင္း
တို႔ကေလးကိုအသားယူခဲ့သည္ေပါ့😝
( အမယ္ သူပဲအသားယူၿပီးရွက္ေနေသး ဝြန့္ 🌚 )
# VOTE & CM PLEASE 🤙
# 15 - Auguest - 2021 - 4:40 PM
# MOEWATHAN 📚🍀
_______________________________________