სორა კარების ხმამ გააღვიძა, გააზრებაც ვერ მოასწრო რა ხდებოდა, როდესაც თავზე ჯიმინი დაადგა, ის თავს ვერ იკავებდა და ბანცალებდა, ეტყობოდა ნასვამი იყო. გოგონა ფეხზე წამოდგა, მაგრამ ძირს დავარდნილმა ნივთის ხმამ შეაშინა და ადგილზე გაიყინა.
ჯიმინი-ეს რა არის?
ჯიმინი ისევ ვერ ახერხებდა თავის შეკავებას, გაჭირვებით აიღო ალბომი და როგორც კი "ტკბილი ოჯახის" ფოტო დაინახა, ზიზღიანი სახით შეხედა სორას.
ჯიმინი-სად იპოვე?
გოგონა შეშინდა, როცა მისი გამომეტყველება დაინახა, იცოდა რომ კარგს არაფერს უნდა ელოდა ბიჭისგან.
ეტყობოდა სახეზე ის ტკივილი, რომელიც მან წარსულში გაიარა, ეტყობოდა რომ სორა ახლა მას იმაზე მეტად უნდოდა დაენდო და მისთვის გული არ ეტკინა ვიდრე ფხიზელ მდგომარეობაში, მაგრამ მისი ტკივილი, მისი სიძულვილი, მისი გრძნობები, ამის უფლებას არ აძლევდა.
უნდოდა ყვარებოდა და უყვარს კიდევაც, მაგრამ იცით განადგურებული ადამიანის გული როგორია?..დანაწევრებული, დაჩეხილი და ყოვლად განადგურებული, რომელის გამთელებაც მხოლოდ ერთი ადამიანის სიყვარულს შეუძლია.
მაგრამ, როდესაც მის ერთ ნატამალ ღალატს მაინც ხედავ, შენში ისევ ის მონსტრი იღვიძებს, რომლის დამალვასაც ამდენი ხნის მანძილზე ცდილობდი.
ჯიმინს არ შეეძლო თავის შეკავება, ახლა ის საკმაოდ გაღიზიანებული იყო, სორა სწრაფი მოძრაობით მოიქცია ხელებში მისი შეშინებული სახე დაიჭირა და მის თვალებში ჩაიკარგა.
უყურებდა ყავისფერ თვალებს, რომლებიც ბიჭს ყველაზე და ყველაფერზე მეტად სჭირდებოდა.
ჯიმინი-რატომ არის ეს აქ? რატომ ათვალიერებ? ხელში რატომ გიჭირავს სორა, რატომ?- ჯიმინს არ ჩვევია ყვირილი, ყოველთვის წყანარად საუბრობდა, ეს მხოლოდ საქციელებში არ გამოიხატებოდა.
სორა-ჯიმინ, გთხოვ დაწყნარდი-ღრმად ჩაისუნთქა- ეს უბრალოდ ფოტოებია, ჯიმინ დაწყნარდი, კარგი?
ბიჭმა სქელი ალბომი ხელში აიღო და ბუხარში, ჯერ კიდევ შემორჩენილ პატარა ცეცხლთან მიაგდო, რის შედეგადაც ალბომი თავისი ფოტოებით უმოწყალოდ დაიწვა.
ჯიმინი- წყნარად?..წყნარად არააა? არ გაბედო ამ სიტყვის თქმა, შენ ამის თქმის უფლება გაქვს?- აწყლიანებული თვალებით გახედა გოგონას- სორა შენ ფიქრობ, რომ ამას შეგარჩენ?..ჩემთვის ღალატია ეს ყველაფერი, რა უფლებით ათვალიერებ ამ სურათებს?
სორა-მე ნუ მადანაშაულებ, ჯიმინ..გთხოვ უბრალოდ აზრზე მოდი.
გამწარებული იყო ამიტომ ჯავრი მხოლოდ ლარნაკზე იყარა, მშობლებისგან დატოვებული ნახატებიანი ლარნაკი, რომელიც განთავისუფლებული იყო ყვავილებისგან, ბიჭმა ძირს მოისროლა.
გოგონა შეეშინდა, ყურებზე ხელი აიფარა და მდივანთან ჩაიკუნცხა.
სორა ამ ყველაფერს აცრემლიანებული უყურებდა, ღმერთს მადლობას უხდიდა, რომ ჯიმინი მამამისივით არ იქცეოდა და მას არ სცემდა გაბრაზებულზე, მაგრამ მას მაინც სტკიოდა გული, სტკიოდა რადგან განადგურებულს უყურებდა.
ამტყუნებდა? არა, რადგან იცოდა როგორ სტკიოდა მასაც, იმაზე მეტად ვიდრე გოგონას.
ახლა მის დახმარებას არ სცდილობდა..
რატომ? იმიტომ, რომ იგი ებრძვოდა ტკივილს, მაგრამ ტკივილი მასზე ძლიერი იყო.
ჯიმინი გოგონასკენ მიდიოდა, არ ტიროდა, იღიმოდა.
გაჩერდა და ის ღიმილი გაუქრა, რაც სორას მოსწონდა, მისი სახე ამჯერადაც ხელებში მოიქცია, მაგრამ მის ქმედებაზე
სორა დაიბნა, არაფერი გაუკეთებია, უბრალოდ მანაც თვალები დახუჭა და ბიჭს უფლება მისცა მისთვის ეკოცნა.
მალევე მოშორდა, სიტყვის უთქმელად დატოვა მისღები და ოთახში ჩაიკეტა.
სორამ არ იცოდე რა გაეკეთებინა, ადგილზე გაშეშებული რამოდენიმე წუთი იდგა და ცრემლების გადმოყრის გარდა არაფერი შეეძლო.
ლარნაკის ნატეხების აღებას ცდილობდა, მაგრამ დაბნეულმა და ცრემლებით დაბრმავებულმა, ხელი გაიჭრა.
სისხლი შეუჩერებლად მოსდიოდა და ტკვილისგან იკლაკნებოდა, ჭრილობა ღრმა იყო, რადგან ნატეხი შეერჭო, ტკივილთან გასამკლავლებლად ქვედა ტუჩს უმოწყალოდ კბენდა.
ნატეხები ნაგავში მოისროლა და ისიც მოშორდა მისაღებს.
დასვენება ახლა ყველაზე მეტად სურდა, მაგრამ იმაზე ფიქრით, თუ ახლა როგორ იყო ჯიმინი თვალს ვერ ხუჭავდა.
შესაძლოა ზედმეტი მოუვიდა, მაგრამ სორამ იცოდა, რომ მისთვის რთულია ყველაფერი, ის ჯერ კიდევ ახალგაზრდაა გოგონასავით, მისი ცხოვრება კი ამ გზას არ უნდა დადგომოდა.
სორა ვერ იძინებდა, როგორც ეს ადრე ხდებოდა, ამიტომ უბრალოდ ოთახიდან გავიდა და ჯიმინის კარს მიუახლოვდა, ჩუმათ დააკაკუნა, მაგრამ როცა პასუხი ვერ მიიღო, კარი შეხსნა.
ბიჭს არაფერი უჭირდა, თავი ბალიშზე ედო და ტკბილად ეძინა, არ ეტყობოდა სევდა. სორას ამის ყურება სიამოვნებას ანიჭებდა, რამოდენიმე წუთი ბიჭს თმაზე ეფერებოდა და ცოტა ოდენი ტკბილი სიტყვაც დაუმატა, ალბათ ჯიმინს ეს რომ გაეგონა სიხარულით მეცხრე ცაზე იქნებოდა და სორას თბილ ჩახუტებასაც აჩუქებდა, მაგრამ მან ეს ბედნიერი წუთები გამოტოვა.
გოგონას მალევე მოეკიდა ძილი, თავის ოთახში დაბრუნდა. ტკივილი აწუხებდა, მაგრამ ხელი მაინც არ დაუმუშავებია და ყველანაირი ცრემლის ღვრის გარეშე, ისიც მიეცა ძილს.
______________
სამწუხაროდ ცოტა გამოვიდა, მაგრამ არაუშავს..
გეღირსათ შემდეგი თავი