[Recommend song-Country Roads]
••••
ဒီေန႔က ကခ်င္မွာေနရမယ့္ေနာက္ဆုံးေန႔။
ကားျပတင္းတံခါးေပၚ လက္တင္၍ ေရခဲေတာင္ေတြ၊ ေကာ္ေဇာအသြင္ အခင္းစိမ္းေတြ ကိုေငးၾကည့္မိသည္။ ေတာင္ပတ္လည္ဝိုင္းေနသည့္ ဤေဒသမွာ ျမင္သမွ်ကေငးခ်င္စရာအတိ။ လည္စရာေတြ မကုန္ေသးေပမယ့္ ေမာင့္အလုပ္ေတြကရွိေသးတာမို႔ ရန္ကုန္ကိုမျပန္လို႔လည္းမျဖစ္။
"ေနာက္ငါးရက္ေလာက္ထပ္ေနၾကဦးမလား"
"ေတာ္ပါၿပီ၊ ေမာင့္ကုမၸဏီက ပစ္ထားလို႔မွမရတာ"
"ရပါတယ္၊ အလုပ္နဲ႔မိသားစုနဲ႔ ယွဥ္စရာမလိုတာ"
ေခါင္းသာယမ္းျပမိသည္။ မေန႔ညက ကိုသုဖုန္းဆက္တာ လြန္းၾကားသည္။ လက္ေအာက္ဝန္ထမ္းေတြေတာ္တယ္ဆိုေသာ္ျငား အုပ္ခ်ဳပ္သူေနရာက အၾကာႀကီးလစ္လပ္ထားလို႔မရတာ လြန္းလည္း နားလည္ပါ၏။
"ကူးကူးေရာေနခ်င္ေသးလား"
ေနာက္ခန္းထိုင္ခုံရွည္မွာ ခါးပတ္ပတ္ေပးထားၿပီး ဟိုဘက္လွည့္၊ဒီဘက္လွည့္နဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္ထိုင္ေနသည့္ ကူးကူးက ဇာမ္ေခၚလိုက္ေတာ့ ေခါင္းေလးေထာင္သည္။ လြန္းက ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန လွမ္းၾကည့္၍
"ကူးကူး! အဲ့လက္မကိုတႁပြတ္ႁပြတ္မစုပ္ပါနဲ႔ဆို!"
"အင့္္!"
နီရဲဖူးဖူးႏႈတ္ခမ္းထဲငုံထားသည့္ လက္မကိုထုတ္ကာ အင့္ခနဲရႈိက္လိုက္ေသးသည္။ ဇာမ္ကသူ႔သားျဖစ္ပုံကို ၿပဳံးေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။
"ခ်ိဳလိမ္ဝယ္ေပးမယ္၊ ေဖ့သား ဒီေလာက္စို႔ခ်င္ေနရင္"
"မဟုတ္ဘူး ေမာင္၊ ႀကိမ္ေကာင္းတစ္ေခ်ာင္းဆိုရၿပီ၊ တင္ပါးကိုတစ္ခ်က္ေလာက္စပ္စပ္႐ိုက္ေပးမွမွတ္မွာ"
အေဖႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတာကို ေငးေနတဲ့ကူးကူးမ်က္ႏွာေလးက ညႇိဳးညႇိဳးက်သြားသည္။ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြက ႐ႊန္း႐ႊန္းစိုစို ပင့္ၾကည့္လ်က္။ အေပၚဘီလူးသြားေသးေသးေလးေတြနဲ႔လည္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖြဖြကိုက္ထားေသးသည္။
"လိေမၼာ္သီးထုပ္ေလးေပး ကူးကူး"
"ကူးကူးစားဦးမွာ"
"ေအးေလ၊ သားပါပါးကိုခြာခိုင္းမယ္ေလ၊ ကူးကူးကခြာတတ္လို႔လား"
"ေပး ပါပါးဆီ"
ထိုအခါမွ ထိုင္ခုံေပၚက ႂကြတ္ႂကြတ္အိပ္ႏွင့္ထည့္ထားသည့္လိေမၼာ္သီးထုပ္ေလးကိုယူကာ လြန္းဆီလွမ္းေပးသည္။ ခါးပတ္နဲ႔ဗိုက္နဲ႔ ကြက္တိခံေနတာမို႔ လုံးလုံးကစ္ကစ္ဖက္တီးေလးက ေအာက္ကိုေတာ့ျပဳတ္မက်။ ကေလးေလးက သူ႔ကိုယ္သူတျဖည္းျဖည္းထိန္းႏိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
လြန္းက လိေမၼာ္သီးေသးေသးေတြကို မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္၍ မ်က္ႏွာနဲ႔ေဝးေဝးမွာလက္ကိုထားၿပီး ခြာသည္။ အခြံကအရည္ေတြမ်က္စိထဲဝင္ရင္ စပ္တာထက္ပိုသည္။ ကူးကူးကို ခြာၿပီးသားတစ္လုံးလွမ္းေပးကာ ေနာက္တစ္လုံးထပ္ခြာၿပီး တစ္စိတ္ကို စားၾကည့္ေတာ့ ခ်ဥ္စူးေနသည့္အရသာက မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးအေၾကာကပ္သြားသလို။
"ခ်ဥ္လား လြန္း"
"ဟင့္အင္း၊ မခ်ဥ္ဘူး၊ စားၾကည့္"
ငဲ့ေစာင္းေပးလာတဲ့ ေမာင့္ပါးစပ္ထဲႏွစ္စိတ္အျပည့္ သြားခြံ႕ေတာ့ ပါးေစာင္အျပည့္ဝါးရင္း ရႈံ႕မဲ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရတာ သြားပါက်ိန္းသည္။
"အားး ငါ ပါးေစာင္ေတြက်ိမ္းလာၿပီ"
ေထြးလည္းမထုတ္ႏိုင္၊ ေရွ႕လမ္းကိုၾကည့္ကာ ကားေမာင္းရင္းျဖင့္ပင္ ေမာင့္ေမး႐ိုးေတြကႂကြလ်က္။ ခ်ဥ္စူးစူးအရသာကိုအံႀကိတ္ခံေနရခ်ိန္ လြန္းကိုစကားျပန္ေျပာႏိုင္မည့္ဟန္မရွိေသးတာမို႔ ေနာက္ခုံကေပါက္စကို ရႈိးေတာ့ ပါးစပ္ထဲလိေမၼာ္သီးစိတ္ကိုက္ရင္းတန္းလန္းျဖင့္ လက္သီးဆုပ္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုက်စ္က်စ္ဆုပ္၍ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ စုံမွိတ္ေနသည္။ မ်က္ေတာင္ဖ်ားေတြမွာ မ်က္ရည္စပင္ဝဲေနေလေသး။
"ဂ်ာဆိုင္းတစ္ေယာက္ လိေမၼာ္သီးနဲ႔သံပုရာသီးနဲ႔မ်ား မွားစိုက္သလားကြာ"
ဒီအထုပ္လိုက္က အိမ္မွာစိုက္ထားတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြဆိုၿပီး ဂ်ာဆိုင္းခူးေပးလိုက္တာျဖစ္သည္။ အခ်ိဳသီး၊ အခ်ဥ္သီးေတာ့ မေျပာလိုက္။
လြန္းကမေက်နပ္ဟန္နဲ႔ အထုပ္ထဲေခါင္းစိုက္၍ ဝါဝါေ႐ႊေ႐ႊေနာက္တစ္လုံးကို ထပ္ခြာသည္။ ၿပီးေတာ့ ဇာမ့္ကိုအရင္ေကြၽးသည္။
"အင္း၊ ဒီတစ္လုံးကခ်ိဳတယ္"
"အိုေခ၊ သားကူး ေရာ့"
ဇာမ့္မ်က္ႏွာအေနအထားက ညာေနတာမဟုတ္မွန္း အဆင္ေျပမေျပေလ့လာၿပီး စိတ္ခ်ရၿပီဆိုမွ က်န္တဲ့ကေလးႏွစ္ေယာက္က ထိုတစ္လုံးကို ေဝစုမွ်စားသည္။
မွန္ေလးခ်ပ္လုံးခ်ထားတာမို႔ ေလေအးေတြက ကားထဲကို အတားအဆီးမဲ့ ဒလေဟာဝင္ေနသည္။ ေရခဲေတာင္ေတြကို လက္ညႇိဳးထိုးမလြဲ ျမင္ေနရကာ သစ္ပင္ေတြၾကားထိုးေဖာက္ထားသည့္ လမ္းခ်ိဳးလမ္းေကြ႕ေတြက ခလုတ္ကန္သင္းမရွိဘဲ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕။ ေတာအုပ္ထဲေရာက္ေနသလိုခံစားခ်က္က စိတ္ႏွလုံးကိုေအးေစသည္။
ထင္းရႉးပင္တို႔ကိုျဖတ္ေျပးသည့္ ေလေတြက ထင္းရႉးနံ႔သင္းသည္။ ေလတစ္ခ်က္ေဝွ႔တိုင္း လြန္းဆံပင္စတို႔က နဖူးျပင္ထက္ သီကေဝ့ေဝ့ သြယ္က်ေနသည္။
အေႏြးအက်ႌၾကယ္သီးကို ရင္ဘတ္ေစ့ၿပီး လက္တစ္ဖက္ကိုအျပင္ထုတ္မိေတာ့ အလိုက္သိတဲ့သူက လမ္းက်ဥ္းေလးဟိုဘက္ကို ကားခ်ၿပီး ကပ္ေမာင္းေပးလာသည္။
"ေရွ႕မွာမေနာတိုင္ကိိုျမင္ေနရၿပီ"
လြန္းနဲ႔ကူးကူးေခါင္းေလးေတြက ေရွ႕တည့္တည့္ကိုေရာက္သြားၾကျပန္သည္။ ရဝမ္အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ဟူေသာ အဝင္တံခါးႏွင့္တဆက္တည္း ကတၱရာလမ္းမေျဖာင့္ေျဖာင့္ရွိေနၿပီး ထိုလမ္းအဆုံးမွာေတာ့ ႐ိုးရာမေနာတိုင္။
ကခ်င္ျပည္ရဲ႕အမွတ္အသားကိုစာထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးေပမဲ့ အျပင္သဘာဝေတြက လြန္းကိုမွင္သက္ေစသည္။
တိမ္ျမဴေတြအုပ္ေနသည့္ ေရခဲေတာင္တန္းေတြကိုေနာက္ခံထားၿပီး ခိုင္ခံ့စြာတည္ထားတဲ့ မေနာတိုင္က ဝံ့ဝံ့ႂကြားႂကြား။ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးရဲ႕ ညာဘက္မွာ ဟိုတစ္ေန႔ကဘုရားေပၚမွာေတြ႕ခဲ့ရသလို ႐ိုးရာဝတ္စုံနဲ႔ကခ်င္သူေလးေတြကိုေတြ႕ရသည္။
ဒီေနရာကို စကားလုံးနဲ႔ေဖာ္က်ဴးရမယ္ဆိုရင္ ကခ်င္ရဲ႕အသက္ဝိဥာဥ္၊ အလွတရားေတြအကုန္ တစုတေဝးတည္း ျမင္ေတြ႕ရသလိုမ်ိဳး....။
"အဲ့ေတာင္ေတြကတက္လို႔ရလား"
"ျမင့္ႀကီးပဲ"
ကူးကူးကအလယ္မွာ လြန္းနဲ႔ဇာမ္ရဲ႕လက္တစ္ဖက္ဆီကိုတြဲထားၿပီး လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္ျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ လြန္းက ဇာမ့္ကိုလွမ္းေမးေတာ့ သူကလည္းအားက်မခံ ၾကားထဲက ဝင္ေလပစ္လိုက္ေသးသည္။
"ေတာင္တက္ရင္အၾကာႀကီးတက္ရတာ၊ ေန႔ခ်င္းျပန္တက္လို႔မရဘူး"
"ဓာတ္ပုံ႐ိုက္မယ္"
မေနာတိုင္ေရွ႕ေနရာယူလိုက္ေတာ့ ကင္မရာကိုခ်ိန္ၿပီး ႐ိုက္ေပးရသူဟာ ဇာမ္ပါေပါ့။ ေတာင္ကေျပထက္ကေနေဝ့ပ်ံလာသည့္ ေလေတြကေအးေနသည္။ အေအးမမိေစဖို႔ အေႏြးထည္ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးကိို ပိုေစ့ေပးလိုက္လွ်င္ လြန္းက ခပ္ေရးေရးၿပဳံးသည္။
မိသားစုဓာတ္ပုံတစ္ပုံရဖို႔ အနားကတိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းရသည္။ အခ်စ္ေတြကႏုပ်ိဳေပမယ့္ အသက္ေတြကရပ္တန္႔ေနမွာမဟုတ္။
"ကူးကူး ၿပဳံးဦး၊ ေမာင္ ႐ုပ္ႀကီးတည္မေနနဲ႔"
တုံဏွိဘာေဝသားအဖကို တံေတာင္နဲ႔တို႔ သတိေပးေနခ်ိန္ Flash မီးေလးတဖ်တ္အခတ္မွာ ကပိုက႐ိုပုံဟာ သဘာဝက်က်။ ဇာမ့္လက္တစ္ဖက္က လြန္းပုံခုံးေပၚလွမ္းတင္ထားၿပီး လြန္းမ်က္ႏွာက ဇာမ့္ကို႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔မေနဖို႔ မ်က္ေမွာင္စုက်ဳတ္ကာေျပာေနသည္။ လွလွပပျဖစ္သြားသည့္ ကူးကူးကေတာ့ လက္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကို အမိအရေထာင္ထား၏။
ေနာက္ခံပန္းခ်ီကားကေတာ့ ေရခဲေတာင္ေတြျဖစ္သည္။
"ေက်းဇူးပါဗ်ေနာ္"
ခါးကိုၫႊတ္ကာ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုၿပီး ဇာမ္နဲ႔တိုင္းရင္းသားအစ္ကိုက မိတ္ေဆြဖြဲ႕စကားေတြထပ္ေျပာေနေသးသည္။ လြန္းတို႔က မျမင္ဖူးသည့္ ႐ိုးရာတိုင္ကိုပတ္ခ်ာလည္ၾကည့္ရင္း စပ္စုေနၾကသည္။ ေမာင္ စကားေျပာၿပီး လွမ္းေခၚမွ ထိုနားကိုေရာက္သြားရသည္။
"ၾကည့္လို႔ဝၿပီလား၊ သြားၾကစို႔"
"ၾကည့္လို႔ကဝၿပီ၊ မဝေသးတာက ဗ္ိုက္"
"ဟမ္ ဗိုက္ဆာၿပီလား"
တကယ္ေတာ့ထြက္လာတာဘယ္ေလာက္မွၾကာေသးတာမဟုတ္။ အစာေၾကဖ်က္ျမန္လြန္းတဲ့ဝမ္းက အသံထြက္ခ်င္ေနၿပီ။ အခုတေလာ ေဒသသစ္မို႔လားမသိ။ လြန္း ဗိုက္ခနခနဆာေနသည္။
"ဘာစားၾကမလဲ"
သားကိုေနာက္ခုံမွာခါးပတ္ေသခ်ာပတ္ေပးၿပီး ေမာင္းသူေနရာ steering ေရွ႕ျပန္ဝင္ထိုင္ကာ ေမးလာေတာ့ ဟိုတစ္ေန႔ကတည္းက အာသီသရွိေနသည့္ အစားအစာက ေခါင္းထဲမွာ ဖ်တ္ခနဲေပၚသည္။
"မုန္႔ဟင္းခါး"
"ေဟာ"
ကားစက္ကိုႏႈိးထားၿပီး အေႏြးထည္ကိုခြၽတ္၊ကားေက်ာမွီမွာ လႊားတင္ရင္းက လြန္းကိုၾကည့္လာသည္။ မရိတ္သိမ္းရေသးသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစိမ္းဖန္႔ဖန္႔တို႔က ေလးေထာင့္မက်တဲ့ေမး႐ိုးကားကားေအာက္ေျခမွာ တိုကပ္စြာ ရွိေနသည္။ လြန္းထိုင္ခုံက ခါးပတ္ကိုဆြဲယူ၍ ရင္ဘတ္နားေလးကပ္လာေတာ့ မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္ၾကည့္မိသည္။
"သားရွိတယ္ေနာ္"
"အဟြန္း ေမာင္ဘာလုပ္မွာလဲသိလို႔လား"
ဒက္ခနဲအသံႏွင့္အတူ လုံၿခဳံေရးခါးပတ္ေလးက လြန္းရင္ဘတ္မွာ ကန္႔လ်က္တပ္ၿပီးသားျဖစ္သြားရသည္။ မ်က္ဝန္းေအာက္ေျခကိုအသာဟကာ လြန္းမ်က္ကပ္မွန္ကို ေနရာတက်ျပင္ေပးလာၿပီးမွ ၿပဳံးစစတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ကားကိုစေမာင္းထြက္သည္။
ေလေအးေတြနည္းတူေဝ့ဝဲလာသည့္ ၾကည္သာတဲ့ ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳအၿပဳံးတို႔ကို မနာလိုသျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္းတင္းပိုက္၍ စူးရဲစြာၾကည့္ေပးေနလိုက္ေတာ့ ကလူက်ီစယ္ ရယ္သံတိုးတိုးထြက္လာသည္။ ဖုန္းနဲ႔ Join ထားသည့္ သီခ်င္းသံကိုက်ယ္ပစ္ေတာ့ မေဟာင္းေသာေတး ခင္ေမာင္ထူး၏သီခ်င္းသံက ခ်ိဳ႐ႊင္တေအး ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။
"ရင္ခုန္သံမင္းနားၾကပ္ေလးနဲ႔နားေထာင္ပါဦး၊ ေဆးေက်ာင္းသားေမာင့္ရဲ႕အခ်စ္ရယ္ ေမာင့္လာကုေပး"
စည္းခ်က္လိုက္ကာပင္ ဆိုေနေလလွ်င္ အျမင္ကတ္စရာမို႔ ေတာင္တန္းေတြဆီသာ ျပန္ေငးေနလိုက္သည္။ ထိုေတာ့လည္း ၾသရွရွအသံက တိတ္မသြားဘဲ ပိုပင္က်ယ္လာပါ၏။
တကယ္မုန္းစရာေကာင္းလိုက္တာ....ဇာမ္မင္းထည္ယံ။
••••
႐ိုးရာဆိုင္ေတြေပါေသာ္ျငား ဗမာစာေတြရွားပါးေနတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ "ေဒၚၾကာနီ" ဟု အမည္စကာ ရရွိႏိုင္သည့္ စားစရာေတြကို တန္းစီေရးထားတဲ့ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္သည္။ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ မနက္အေစာစာအေနနဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြးစားတတ္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွာ လူေတာ့သိပ္ရွိမေနပါ။
ငါးမွ်င္၊ပဲႏွစ္ ႂကြယ္ႂကြယ္ဝဝသုံးၿပီးခ်က္ထားတဲ့ မုန္႔ဟင္းရည္ထက္မွာ ၾကက္သြန္ဥဖူးဖူးေတြ ေပါေလာေပၚေနသည္။ မစားၾကည့္ရေသးဘဲ အေငြ႕တလူလူကပင္ ခ်ိဳအီေမႊးေနမည္ဆိုတာ သိေစသည္။
နံနံပင္၊ပဲပင္ေပါက္ကို လက္တစ္ဆုပ္ယူၿပီး ထည့္ေမႊလိုက္သည္။ ကူးကူးမႀကိဳက္တဲ့ ငွက္ေပ်ာအူေတြကိုေ႐ြးစားေပးေနသည့္ ေမာင့္အလစ္မွာ င႐ုတ္သီးအနည္းငယ္ကို ထည့္ခတ္လိုက္ေတာ့ လြန္းရဲ႕မြမ္းမံျပင္ဆင္ျခင္းက ေအာင္ျမင္သြားၿပီ။
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္မုန္႔ဖတ္နဲ႔ မုန္႔ရည္ပ်စ္ပ်စ္က လိုက္ဖက္တာထက္ပိုသည္။ ေမာင္ငွဲ႔ေပးထားသည့္ ေရေႏြးပူပူကို တဖူးဖူးမႈတ္ေသာက္လိုက္လွ်င္ ဒီထက္ပိုေကာင္းသည့္ခံစားခ်က္က ရွိေတာ့မယ္မထင္။
"ပိုက္ဆံရွင္းၿပီးထြက္ခဲ့၊ ကားေပၚကေစာင့္မယ္"
"ဟမ္ ၊ ဘာလို႔ငါရွင္းရမွာလဲ၊ ေမာင္က သူေဌးပဲ၊ ေမာင္ရွင္းေလ"
သုံးၿပီးသည့္တစ္ရႉးေတြကို စားပြဲေအာက္ကအမႈိက္ျခင္းထဲထည့္ၿပီး လြန္းကို ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔ေျပာ၍ ကားေသာ့ကိုယူကာ ထထြက္ဖို႔ႀကံခ်ိန္ လက္က်န္ေရေႏြးကိုေမာ့ေသာက္ရင္း ခပ္အုပ္အုပ္ေအာ္မိေတာ့ သူ႔အက်ႌအေႏြးေဘးအိတ္ ႏွစ္ဖက္ကို ထုတ္ျပလာသည္။
"No money ပါဗ်ေနာ္၊ ေမာင့္မွာ တစ္ရာတန္ကိုမပါဘူး"
ပုခုံးကို တြန္႔ျပလာသည္။ ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ လြန္းဂ်င္းေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲက သားေရပိုက္ဆံအိတ္ကို လက္ႏႈိက္ထုတ္လိုက္ရသည္။ မ်ားသည့္တန္ေၾကးမဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတေလမွာ အခ်စ္ကထိုသို႔လည္း မဟုတ္တာကိုဇာခ်ဲ႕ၿပီး လူကိုရန္လုတတ္ေစေသး၏။
"ခရီးသြားပါတယ္ဆို ေငြသားေတာ့ေဆာင္ထားဦးမွေပါ့၊ ငါသာမပါရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ"
"မပူပါနဲ႔၊ ကူးကူးကို ထားခဲ့မယ္၊ ေစာနက အေဒၚက အသဲယားစရာေကာင္းတယ္ေျပာေနတာ"
တစ္ေနကုန္စေနာက္ခံေနရရွာသည့္ ကူးကူးက ဒီတစ္ခါလည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ျဖစ္သည္။
"အင့္ အီး၊ ကူးကူးေနဘူး၊ ႏူးႏူးဆီကို ျပန္မယ္"
လက္ဖခုံေဖာင္းေဖာင္းေတြနဲ႔ မ်က္လုံးကိုပြတ္ၿပီး ေကာ့လန္ၿပဲေအာင္ငိုလာတာမို႔ ေမာင့္ကို လက္သီးေထာင္ျပရင္း ငိုေနတဲ့သားကိုေစြ႕ခနဲေကာက္ခ်ီလိုက္ရသည္။ ေက်ာျပင္ထဲလက္လွ်ိဳပုတ္ေတာ့ လြန္းပုခုံးေပၚမွီရင္း တအင့္အင့္ရႈိက္သည္။
"တိတ္တိတ္၊ သားေဖေဖက သားကိုစေနတာ၊ ပါပါးကေလးေလးကိုထားခဲ့စရာလား"
"အဟင္း၊ ေမာင္ကေတာ့မေနာက္ပါဘူး၊အင္ိုသန္တဲ့ကေလးဆို ထားပစ္ခဲ့မွာပဲ"
"ေမာင္!"
"အင့္ ! ကူးကူးကို ခ်စ္ဘူး! ေဖေဖ့ခ်စ္ဘူး! ကူးကူး အင့္!"
ဗလုံးဗေထြးစကားေတြက ဘာေျပာေနတာလည္းမသဲကြဲ။
"ေအးကြာ၊ မခ်စ္ဘူး၊ လြန္းကိုပဲ ခ်စ္တာ၊ မေက်နပ္ဘူးလား ေျပာ"
"ေဖေဖ့ မီေအာ့! အီးဟီး!"
"အာအာအာ တိတ္တိတ္၊ သားေဖေဖက သားကိုခ်စ္တယ္ေနာ္၊ ခ်စ္လို႔စေနတာ"
လြန္းက တအဲ့အဲ့ပိုငိုလာသည့္ ကူးကူးကိုပုတ္ေခ်ာ့ရင္း ေဘးကေနလမ္းယွဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး လြန္းပုခုံးေပၚေမးတင္ကာ ရႈံ႕မဲ့ေနသည့္ ကူးကူးကို မထိတထိစ၍ မ်က္ႏွာ႐ူးေနသည့္ ဇာမ့္ေျခေထာက္ကို လွမ္းကန္သည္။
င္ိုႀကီးခ်က္မကေလးကိုခ်ီၿပီး ႀကိဳးတံတားေပၚတက္ဖို႔က လြယ္တာမဟုတ္။
ဒါကိုလည္းစေနာက္တာမရပ္ဘဲ ကင္မရာနဲ႔ ဓာတ္ပုံလိုက္႐ိုက္ကာ စေနေသးသည္။
"ဟယ္ဟယ္ ႏွာရည္တြဲလြဲနဲ႔႐ုပ္ဆိုးႀကီး၊ မူႀကိဳကေကာင္မေလးေတြျမင္ရင္ေတာ့ လန္႔ကုန္ေတာ့မွာပဲ"
ခြၽဲပလဲသဲအသံႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ႀကီးထေအာ္ေတာ့ ကိုပဲမ်ားေပါက္စရဲ႕ ငိုထားလို႔ရဲေနတဲ့ မ်က္ႏွာေဖာင္းတြတ္တြတ္က ၿပိဳေတာ့မယ့္မိုးတိမ္တိုက္ေတြလို ခ်က္ခ်င္းမႈိင္းအုံ႔က်လာ႐ုံတင္မက လြန္းပါ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းထသြားသည္။
ေတာႀကီးေတာင္ႀကီးထဲသြားၿပီး အပေတြဘာေတြမွီသြားတာလား။
"အဲ့!"
ေအာ္ငိုဖို႔အသံမက်န္ေတာ့တာမို႔ ကူးကူးႏႈတ္ခမ္းပိစိေတြက အသံတိုးတိုးေလးထြက္လာၿပီး ဇာမ့္ကို အရည္ဝိုင္းေနသည့္မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြနဲ႔စိုက္ၾကည့္လွ်င္
"ဟယ္! အမွန္တရားကိုေျပာေတာ့ နာတတ္တယ္ေတာ့!"
"အီးဟီး!!"
ဒုတ္!
"ေမာင္! ေတာ္လိုက္ေတာ့ဆိုကြာ!"
ဇာမ့္စကားဆုံးတာနဲ႔ အသံသုံးခုက စက္ေသနတ္ပစ္သလ္ို စကၠန္႔မျခားထြက္ေပၚလာသည္။ ထပ္မံျဖတ္ကန္ခံလိုက္ရသည့္ သူ႔ေျခေထာက္ကို ခုန္ဆြခုန္ဆြလုပ္ၿပီး မနာဘဲနဲ႔နာဟန္ေဆာင္ကာ မ်က္လုံးေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ လြန္းတို႔ကို ညႇိဳးညႇိဳးငယ္ငယ္ၾကည့္လာသည္။
"တဟယ္ဟယ္နဲ႔ ေဘာျဖစ္ေနတာ"
ကေလးခ်ီထားသည့္ လြန္းကထိုမွ်ဆိုကာ ေရွ႕ကေနေလွ်ာက္သြားေလၿပီ။ ဆဲသြားတာက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းတာမို႔ အသည္းယားစြာရယ္လိုက္ရင္း မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ ေရွ႕ကေက်ာျပင္ငယ္ဆီ ကင္မရာကိုခ်ိန္ေတာ့ လြန္းေက်ာျပင္မွာ လက္ကေလးခ်ၿပီး ပုခုံးထက္ေခါင္းတင္ထားတဲ့ ကူးကူးက ဇာမ့္ကို စူေထာ္ေထာ္ၾကည့္သည္။
မူလာရွီဒီးတံတားေပၚက ေနာက္ေက်ာဓာတ္ပုံေလးက ကဗ်ာမဆန္ေပမဲ့ အမွတ္တရေတြ သိပ္သည္းပါ၏။
" ေရေတြကလွလိုက္တာ.."
မညီမညာျမစ္ေက်ာက္တုံးေတြက ေရျပင္က်ယ္က်ယ္ေအာက္မွာ ပလုံစီခတ္ေနသည္မွာ မ်က္စိေအးဖြယ္အတိ။ အစိမ္းပုတ္၊အျပာရစ္၊အစိမ္းေဖ်ာ့ အေရာင္သုံးေရာင္စပ္ယွပ္ေနသည့္ ေခ်ာင္းက ပူတာအိုမွာအေအးဆုံးေခ်ာင္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ထင့္၊ တံတားထက္ကေန၍ပင္ ရႉသြင္းမိတဲ့ေအာက္စီဂ်င္တို႔က အဆုတ္ထဲထိေအးျမေနသည္။
ေနစစထိုးလိုက္တိုင္း စိမ္းလဲ့လဲ့ေရေတြရဲ႕နံေဘးဘက္ေတြက ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြက တလက္လက္ထေနသည္။ ရတနာေတြစုၿပဳံေနသည္ႏွင့္ပင္ အလားဆင္၏။
"လာ၊ ဒီကိုလာလွဲ"
ႀကိဳးတံတားေပၚ ပက္လက္လွန္လွဲလိုက္ကာ ဇာမ္ေခၚေတာ့ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ မ်က္ဝန္းၾကည္ၾကည္တို႔က နားမလည္သည့္ဟန္ျဖင့္ စုက်ဳတ္သြားၿပီး
"ဘာလုပ္တာလဲ၊ ေအာက္ကဖုန္ေတြနဲ႔ကို"
"မရွိပါဘူး၊ ေမာင္ခါထားတယ္၊ လာလွဲပါဆို"
လက္ေကာက္ဝတ္က ဆြဲခ်မွ ခပ္႐ို႕႐ို႕ဝင္ထိုင္သည္။ ကူးကူးေခ်ာ္က်မွာစိုးတာမို႔ လြန္းလက္တစ္ဖက္က ကူးကူးအက်ႌစကိုလွမ္းထိန္းထားသည္။ ေလတိုးလို႔ပိုက႐ိုျဖစ္ေနသည့္ ဆံပင္တို႔က တံတားအခင္းကိုငုံ႔ကာၾကည့္ေနသည္မို႔
"ကဲ...ဖုန္မရွိပါဘူးဆို"
"အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ေမာင္ရာ"
စိတ္ရႈပ္သလိုတစ္ခ်က္႐ြတ္ၿပီး ဇာမ့္ေဘးဘက္မွာ ဒူးေထာင္၍ ပက္လက္လွန္လွဲေတာ့ ခပ္ဟဟရယ္လိုက္မိသည္။ လြန္ဆန္ႏိုင္တာလည္းမဟုတ္။
အညာေဒသမွာအားကုန္ပူျပင္းတတ္သည့္ သူရိန္ေနမင္းက ဒီဘက္အရပ္မွာေတာ့ အာဏာေလ်ာ့ရွာသည္။ တိမ္တိုက္ေတြၾကားက ေခတၱအရိပ္ထြက္ျပလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရခဲေတာင္ေတြေနာက္ဆီဝယ္ ျပန္လည္ခိုဝင္သြားျပန္သည္။
"လြန္းျမင္လား၊ ဟိုးဘက္မွာ မိုးေတြညိဳ႕ေနတာ"
ဇာမ္ လက္ညႇိဳးၫႊန္ျပရာအရပ္ဆီကို ဖန္လုံးၾကည္ၾကည္ေလးေတြက တေမ့တေမာလိုက္ကာၾကည့္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းစိုစိုႏွစ္လႊာအစြန္းက သြားတက္ခြၽန္ေလးက ေန႔ခင္းၾကယ္တစ္စင္းလို လွစ္ဟၿပဳံးလာ၏။
အသံထြက္ကေလးဖိနပ္နဲ႔ ပိက်ိပိက်ိလုပ္ေနတဲ့ ကူးကူးကိုဆြဲၿပီး ဇာမ့္ဗိုက္ေပၚေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ ဇာမ့္ကိိုစိတ္ေကာက္ေနတဲ့ ကေလးေပါက္စက သူ႔လက္ေသးေသးေတြနဲ႔ ထုေနေသးေပမယ့္ ခနအၾကာေတာ့ မိုးတိမ္ညိဳေတြဆီ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ၿငိမ္သက္သြားသည္။
ေျမျပင္အထက္ေရျပင္၊ေရျပင္အထက္ ေလဟာနယ္တစ္ခုေပၚ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္လွဲခ်ကာ ရယ္ေမာရင္း အဖုံးအကြယ္ကာဆီးျခင္းမရွိဘဲ ေကာင္းကင္ႀကီးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေမာ္ဖူးရျခင္းသည္ ပကတိေအးခ်မ္းေနသည္။
"ဟိုးေတာင္ဘက္ကတိမ္ေလးက လြန္းနဲ႔တူတယ္၊ ႏူးညံ့ၿပီးသိမ္ေမြ႕ေနတာ"
မ်က္ဝန္းၾကည္ေတြ ေမွးၫႊတ္စင္း၍ ၿပဳံးကာၾကည့္လာၿပီး
"အဲ့ဒီတိမ္ေလးက ဘာေျပာလဲ"
"ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္တဲ့"
"ေမာင္က လိပ္ပဲ"
"လိပ္ေတာ့လိပ္၊ ဒါေပမယ့္ လြန္းဘက္နဲ႔ေမာင့္ဘက္ ႏွစ္ဖက္လုံးကိုယက္တဲ့လိပ္"
ဗိုက္ေပၚအပီအျပင္ေခါင္းေမွာက္ေနတဲ့ ကူးကူးဆံပင္လုံးလုံးကို လက္ဖဝါးနဲ႔ဆြဲဖြရင္း လြတ္ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္က လြန္းညာဘက္လက္သြယ္သြယ္ကို ဆုပ္ကိုင္မိသည္။ အ႐ိုးအဆစ္မရွိဘူးလို႔ထင္ရေလာက္တဲ့အထိ သြယ္လ်လ်လက္ေခ်ာင္းေတြက ႏွင္းစေတြလိုျဖဴစြတ္စြတ္။
လက္သူႂကြယ္ထက္မွာေတာ့ ေဘာပင္အကိုင္မ်ားတာမို႔ အသားမာဖုခပ္ေသးေသးေလးရွိေနသည္။ ဟိုးအရင္တုန္းက စာသိပ္ႀကိဳးစားတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားေလးေပါ့။ ထိုေနရာကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ဖိကပ္နမ္းေတာ့ ေခါင္းယမ္းကာသဲ့သဲ့ရယ္သည္။
"ေမာင္ကေလ...လြန္းရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတိုင္းကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးခ်စ္တာ"
ရာသီဥတုအုံ႔မႈိင္းတာမို႔ ခရီးသြားသိပ္မရွိျခင္းက တိမ္ပုံျပင္ေတြကို ကာရန္စီကာျခယ္ကာျဖင့္ အၾကာႀကီးေျပာဖို႔ အခြင့္သင့္ေစသည္။ သဘာဝနတ္ဘုရားထံ ေျခစုံပစ္ေပ်ာ္ဝင္ရျခင္းက ႏွလုံးသားေတြကို ႏူးညံ့ေစသည္။
ႀကိဳးတံတားကိုဆုံးေအာင္ေလွ်ာက္ေတာ့ သစ္ပင္ႀကီးငယ္စိမ္းစိုစိုအလယ္မွာ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းက ေနရာယူသည္။ ဘုရားေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ေက်းငွက္သာရကတို႔နဲ႔ ဆိတ္ၿငိမ္ဖြယ္။
"အဟမ္းအဟမ္း! ဒီဘက္ကလြန္းေစတမာန္က ကြၽႏ္ုပ္ ဇာမ္မင္းထည္ယံကို အိမ္ေထာင္ဘက္ခင္ပြန္းအေနနဲ႔ တစ္သက္လုံးၾကင္ၾကင္နာနာေပါင္းႏိုင္ပါသလား"
ဒူးတစ္ဖက္ကိုၫႊတ္ခ်ၿပီး ဇာမ္ ေျပာေတာ့ လက္ဝါးကပ္တိုင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေနသည့္ ကူးကူးက ဘုမသိဘမသိနဲ႔ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ခုန္ဆြဆြလုပ္ကာ လက္ဖဝါးေလးႏွစ္ဖက္ကို တီး၏။
လြန္းက ျပန္မမဲ့စတမ္းၿပဳံးရင္း ဒူးတစ္ဖက္ၫႊတ္ထိုင္ေနသည့္ ဇာမ့္ေခါင္းကိုဖြဖြထိလိုက္သည္။
"အိမ္း၊ မေဖာက္မျပန္ဘဲ ဒီတစ္ေယာက္ကိုပဲခ်စ္ပါမယ္လို႔ သစၥာဆိုပါတယ္"
ခ်ိဳျမျမၿပဳံးလ်က္ ေခါင္းငုံ႔ေနရာက လြန္းကို ေမာ့ၾကည့္လာသည့္ မ်က္ႏွာသည္ ပီတိတို႔ျဖင့္ ႐ႊန္းေဝေနသည္။
"ခစ္ခစ္! ပါပါး ေဖ့ကိုနမ္း!"
"ဟမ္!"
တခစ္ခစ္ရယ္ေနတဲ့သြားက်ိဳးပိစိကို လြန္း မသကၤာရိပ္နဲ႔ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ ဇာမ္က မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္ျပကာ လက္မ,ေထာင္ရင္း သူ႔သားေတာ္ေမာင္ကို တိတ္တခိုးေလးခ်ီးက်ဴး၏။
"ကဲ၊ အဖိုးတန္ခင္ပြန္းေခ်ာေလးကို တစ္ခါပဲနမ္းခြင့္ရွိမယ္ေနာ္၊ ေမာင္မ်က္လုံးမွိတ္ေပးထားမယ္"
"ေဟာ...ဘယ္သူကနမ္းမယ္ေျပာလို႔လဲ၊ သားဖႏွစ္ေယာက္လုံး ရွက္လည္းမရွက္ၾက"
"အခ်စ္နဲ႔အရွက္ဆိုတာ တြဲလ်က္ မေနေကာင္းဘူး၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေဖ့သား"
"ဟုတ္!"
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေနာက္ပစ္ၿပီး မ်က္ႏွာႀကီးေရွ႕တိုးေပးကာ မ်က္လုံးဇြတ္မွိတ္၍ ႏႈတ္ခမ္းကိုစူေပးလာသည္မို႔ လြန္းကိုယ္က ေနာက္ကို႐ို႕သြားသည္။
"ေမာင္! ကေလးေရွ႕ကို"
စူထားသည့္ ဇာမ့္ႏႈတ္ခမ္းက ေနရာမွန္ကိုျပန္ေရာက္သြားသည္။ စင္ေအာက္ကိုၾကည့္ေတာ့ မ်က္လုံးဝိုင္းႀကီးေတြက စပ္စပ္စုစုကိုေငးေနသည္။
"ကူးကူး၊ မ်က္လုံးခနမွိတ္ထား"
"ဟင့္အင္း၊ မွိတ္ဘူး!"
"သားမ်က္လုံးမမွိတ္ရင္ သားပါပါးရွက္ေနမွာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား"
ဇာမ္ေျပာေတာ့ လြန္းကိုပုတ္ကလည္ပုတ္ကလည္ၾကည့္ၿပီး
"ပါပါးရွက္နဲ႔!"
"လိမၼာတဲ့ကေလးေလးက ဘယ္သူလဲ"
"ကူးကူး! လိမၼာတာ ကူးကူး!"
"အဲ့ဒါဆို မ်က္လုံးမွိတ္ထားဗ်ာ"
"အင့္! ဟုတ္!"
ကူးကူးက ဇာမ္ညႇိႏႈိင္းတာကိုလက္ခံၿပီး လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကို သူ႔မ်က္လုံးေပၚမွာကာအုပ္လိုက္သည္။ သို႔ေပမဲ့ လက္ေခ်ာင္းပုပုေလးေတြက တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တစ္ေခ်ာင္း မိုင္ေထာင္ခ်ီျခားေနသည္။ ကိုယ့္အေဖေတြကိုယ္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့႐ုပ္ေလးဟာ မခ်ိဳမခ်ဥ္။
ႏႈတ္ခမ္းႀကီးျပန္စူထိုးေပးလာသည့္ ကေလးႀကီးကိုတလွည့္၊ သားကိုတလွည့္ၾကည့္ၿပီး လြန္း ခပ္တိုးတိုးရယ္မိသည္။
လြန္းေရွ႕ကမ်က္ႏွာႀကီးက သူ႔ကိုနမ္းဖို႔အတြက္ တစ္ကိုယ္လုံးကိုထပ္မံလႈပ္ယမ္းျပလာေတာ့ ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္သြယ္သြယ္တို႔ႏွင့္္ အုပ္ကိုင္ၿပီး ၿပဳံးေကာ့လာသည့္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔အနီး တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တိုးကပ္သြားၿပီးမွ...
"တာ့တာ! ေျပးၿပီ! "
"ဒီလိုမ်ိဳးရေၾကးလား!"
လြန္းေျခလွမ္းေတြကို ႀကိဳျမင္သည့္အလား သတိတကပ္ဆြဲခံလိုက္ရတဲ့ လက္တစ္ဖက္၊ ေက်ာျပင္ငယ္ ကပ္သြားရာ ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးႏွင့္
"အား ယားတယ္! ေမာင္ ယားတယ္လို႔!"
"ခစ္ခစ္! ကူးကူးေရာထိုးမယ္"
"လက္ဖဝါး!လက္ဖဝါးကိုလုပ္ ကူးကူး"
"အား! မင္းတို႔သားဖ! ေတာ္ၿပီ! နမ္းမယ္နမ္းမယ္"
"မရဘူး! အခ်ိန္ျပည့္သြားၿပီ!"
ေတာအုပ္အလယ္က ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းက တခဏတြင္းမွာပင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လိုက္ဖမ္းသံ၊ ရယ္ေမာသံ၊ ဆည္းလည္းသံတို႔ျဖင့္ ညံစီခတ္သြားသည္။ ခိုဝင္ရာအရိပ္ လူေတြေအးခ်မ္းပါေစဟူသည့္ လႊမ္းၿခဳံေငြ႕ရိပ္က ေႏြးေထြးမႈလည္းရစ္သိုင္းေနျပန္ေသးသည္။
စိမ္းစိုေသာ သစ္ပင္ႀကီးေတြကေတာ့ ေလျပည္အေဝွ႔တိုင္း စည္းခ်က္လိုက္လို႔ ကခုန္ေနသည္။ ထို႔အတူ ကခ်င္ေျမရဲ႕တစ္ေနရာမွာလည္း ေမတၱာဓာတ္တို႔ ခုန္ေပါက္ခဲ့ေလ၏။
ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ အခ်စ္ရယ္
နတ္သမီးၿခံရံ မရွိရင္ေနပါ
စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ မရရင္ေနပါ
မင္းလက္ကိုသာ ဆြဲထားရရင္
အဲ့ဒါကိုယ့္အတြက္ နိဗၺာန္ပါပဲ။
>>>>High Boss's Husband<<<<
Note- သစ္ပင္ေတြထဲထိုးေဖာက္ေဆာက္ထားတဲ့ လမ္းေတြ( ကားမွန္ေလးခ်၊ လက္ေပၚေမးေလးတင္၊ လြန္းတို႔လို ကားေမာင္းရင္ သိပ္မိုက္မွာ TT )
ရဝမ္အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္နဲ႔ ႐ိုးရာမေနာတိုင္( ေနာက္ကေရခဲေတာင္ေတြကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၾကည့္ TT )
မူလာရွီးဒီႀကိဳးတံတား( ေအာက္ကိုၾကည့္ရင္ေရေတြ၊ အေပၚကိုၾကည့္ရင္ တိမ္ေတြတဆုံး )
တံတားထိပ္က ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္း
ကခ်င္
[သက္ဆိုင္ရာပုံအသီးသီးကိုမူရင္းတင္သူမ်ားထံေလးစားစြာနဲ႔crdေပးပါတယ္ဗ်]