"Mama!" Sigaw ni Riley sa akin kaya ako nagising. Marahan kong dinilat ang aking mata at ngumiti sa anak.
Ngumiwi ako ng bahagya kong igalaw ang aking katawan. Damang dama ko ang kirot ng ibang bahagi ng aking katawan. Malata at parang binugbog ng paulit ulit.
"Are you okay?" Tanong ni Riley sa akin. Tumango ako at pinilit labanan ang kirot na nararamdaman.
"Yes. How are you?" Tanong ko. Pagod na pagod ang pakiramdam ko. Mabuti nalang at linggo ngaun kaya wala akong pasok.
Ngumuso ang anak ko at yumakap sa akin. " You didn't follow us until we went home last night. Did sir do something wrong?" Tanong niya. Natawa pa ako kase alalang alala ang mukha ng anak.
"N-no." I stuttered. Nag iinit ang pisngi ko ng maalala ang nangyari kagabi. Ni hindi ko pa matignan sa mata si Riley dala ng kahihiyan.
"Okay. He seemed nice thought." Sagot niya sa akin. Napatingin ako sa kanya at ngumiti sabay halik sa kanyang pisngi. "He is nice." Sabi ko na ikinatango ni Riley.
"Are you two friends before, mama?" Tanong niya ulit. Now, he is bit more serious and curious. He stared at me like I need to tell him every detail of the whole story.
"Riley.." sagot ko. Naghahanap ng tamang salita o nag iisip kung paano ko sasabihin sa kanya ang totoo.
Tumunganga sa harap ko si Riley habang ako ay nawalan yata ng salita.
Isang katok ang narinig namin kaya medyo nakahinga ako ng maluwag. Nawala kase ang atensyon sa akin ng anak. "It's open." Sagot ni Riley. Bumukas ang pinto at iniluwa si Raffy. Nagtama ang mga mata namin. Sa hindi ko alam na dahilan ay bigla siyang nag iwas ng tingin. At sa unang pagkakataon, kumatok siya ng maayos.
"Why tito Raf?" Sagot ni Riley. Bumuntong hininga si Raffy.
"You two have visitors down stairs." Sagot niya at mabilis isinara ang pinto. Ni hindi ko manlang natanong ko sino ang bisita niyang sinasabi. Ganun pa man, bumangon ako para mag ayos ng sarili.
I brush my teeth and stared at the mirror. Kitang kita ang pamumula ng pisngi at maging sa sarili ko ay nahihiya ako tignan.
Nang maayos na ako ay dinampot ko ang cellphone ko. Labing limang mensahe ni Raj ang nandoon at hindi ko na nabuksan dahil sa tawag ni Riley.
Nang makababa kami ng hagdan ay tumatawa pa ang anak dahil sa bagal ko. Hindi ko naman masabi sa kanya na masakit ang katawan ko. He will worried to death at wala naman kwenta ang dahilan para ipag alala niya.
"Goodmorning," baritong boses ni Raj ang sumalubong sa amin.
Parehas kaming natigilan ni Riley ng nagsalita si Raj. He is wearing a simple shirt and khaki shorts plus a goddamn top sidder shoes. A casual attire na bagay na bagay sa kanya. He even smiled at us. Ugh! That smile? To die for.
Kumunot ang noo ng anak ko nang mapatingin sa kanya. "You again? What are you doing here sir?" Tanong ni Riley na tunog matanda. Nakita ko kung paano nanlake ang mata ni Raj kay Riley.
Ngumiti siya ng bahagya ng makabalik sa sarili." I'm visiting you and your mama. I will ask if you can two join me today." He said casually.
Natawa ako ng tumaas ang kilay ni Riley kay Raj at ilang segundo tumunganga sa kanya tila pinoproseso ang sinabi ng ama. Sa huli nagtatalon si Riley hanggang patakbo itong lumapit kay Raj at yumakap.
"Really sir?" Sabik na sabik na salita niya. Yumakap din pabalik si Raj sa kanya at tumawa." Yes," sagot niya.
Nakangiti akong nakatingin sa kanilang dalawa. "Mama can we join sir?" Tanong ng anak sa akin. Bumaling siya akin while is hopeful that I will agree.
Ngumiti ako sa kanya. Nang magtama ang mata namin ni Raj ay umiwas ako ng tingin. Alam kong namumula ang pisngi ko at nag iinit. "Sure baby." Sagot ko.
"Aalis kayo?" Lahat kami ay napatingin kay Raffy na nakasandal sa hamba ng pinto sa way sa kitchen. Kitang kita ko ang pagtagis ng bagang ni Rajan habang nakatingin sa kanya.
"Yes tito, wanna join us?" Patakbong tumungo si Riley kay Raffy. He even jumped kaya halos matumba si Raffy ng sapuhin niya si Riley at kinarga.
"You are big boy na and so heavy." Sagot ni Raffy na natatawa. Yumakap si Riley sa leeg ni Raffy.
"So you will join?" Tanong ulit ng anak ko. Tumingin si Raffy sa akin kaya mabilis ako nag iwas ng tingin. Napatingin ako kay Raj. His face became stoic at kitang kita ang sakit sa mga mata niya habang nakatingin kay Riley.
Bumaling naman si Raffy kay Raj. Walang emosyon si Raj. Tanging pagtitig lang ng malamig ang ginawad niya kay Raffy.
"Tito," ulit ni Riley kay Raffy kaya nabalik ang atensyon niya sa anak. Marahan niyang binaba si Riley at ginulo ang buhok. "I'm sorry buddy, I have something to do. I can't join you." Seryosong sagot ni Raffy. I saw how his eyes turns red. Simula noon, never tingangihan ni Raffy si Riley. He will delayed everything just to be with Riley. Iiwan niya ang lahat kahit trabaho basta para sa anak ko.
Nakaramdam ako ng sakit at lungkot para sa kanya at sa nangyayari. I know that my son is important to him and rejecting Riley now is pain for him.
Hindi ko naisip iyon. Nasasaktan din ako bigla dahil doon. Hindi ko pwede kalimutan ang mga tao na nanjan at nagmahal sa anak ko nung mga panahon na wala kaming kasama. And seeing Raffy's face now hurts me in some ways. I'm sorry Raf. Bulong ko sa sarili.
Ngumuso si Riley sa kanya." Really? It's sad, tito." Sagot ng anak ko na bagsak ang balikat. Tila ba nalungkot sa pag tanggi ni Raffy.
Tumawa si Raffy. Alam na alam ko na peke ang tawa niya. Kilalang kilala ko si Raffy. Alam kong ayaw niyang masaktan si Riley pero nirerespeto niya pa din ang oras ni Raj sa anak. I salute Raffy for being like that. Siguro, kung tama lang ang situation at panahon. Kung hindi ko minahal at nakilala si Raj. I will defenitely fall inlove with Raffy.
Pero hindi ko maturuan ang puso ko. Kahit nagkahiwalay kami ng matagal ni Raj. Kahit halos isumpa ko siya noon ay hindi ko maitatago na siya pa din ang mahal ko. Na siya pa din ang pipiliin ko sa kahit anong panahon at situation. I t will always be him.
"There is still next time though. All you need to do now is be happy and enjoy. Okay?" Sagot ni Raffy sa anak ko. Tumalikod siya at hindi na hinayaan magsalita si Riley. It was heartbreaking for me.
"Riley, fix yourself anak." Sagot ko. Nawala kasi ng kaonti ang sigla ng anak.
"Okay mama!" Sagot niya at nagsimulang maglakad. Tumingin din siya kay Raj. " I will just change sir, exuse me." He said politely to Raj.
"Take your time. I will wait here." Sagot ni Raj. Tumango si Riley at nagsimula nang tumakbo papunta sa kwarto niya.
Nang makakalis si Riley ay napatingin ako kay Raj. Tahimik lang siya at nakatingin sa gawi kung saan tumungo si Riley.
"I missed his younger years." Salita niya. Puno ng pagsisi at sakit at panghihinayang. Lumapit ako sa kanya at hinimas ang braso niya. "I'm sorry."sagot ko. I just want to comfort him. Gusto kong alisin yung lungkot at pagsisi na kumakain sa kanya.
I understand him. Kahit naman siguro ako ang nasa lugar niya ay manghihinayang ako dahil hindi ko nasaksihan ang paglaki ng anak.
"There is no room for regrets and blaming now Raj. Now, you all have the time to make it up to him. Just please be patient. Makukuha mo din ang loob ni Riley." Salita ko.
Pumikit ng mariin si Raj." Yeah right. Thank you." Sagot niya.
Manghang mangha ang anak ko ng makarating kami sa Esquivel aicrafts. Kabang kaba pa nga na baka magawi dito ang mama ni Raj. Ang sabi niya naman sa akin ay hindi na ito sakop ng kumpanya ng mama niya because he owned this personally. Siya ang namuhunan at pera niya lang lahat ang nakapasok sa company na ito.
I can't help myself not to be proud of him. Talagang malayo na ang narating niya at matagumpay na siya.
"Is these all real?" Manghang mangha si Riley na nakatingin sa mga eroplanong ginagawa. Lahat ng madaanan namin ay natitigilan sa pagbati ni Riley sa kanila. Ang ilan ay mukang nalilito pero karamihan sa kanila ay nakangiti sa amin.
"Wow sir! You made me so happy! I want to make my own plane someday!"Sigaw ni Riley habang nag tatalon sa gitna. He even went to Raj and held his hand.
"You can make it now. You don't need to wait someday. It's all yours," nakangiti si Raj kay Riley na mukhang nawindang yata sa sinabi niya. Hindi ako nagsisi na binigyan ko ng chance si Raj sa buhay ni Riley.
Looking at my son so happy made me feel contented and happy. Yun lang naman ang mahalaga sa akin. At tama din si Alice, Riley deserves this. Nagsisimula palang ako pero si Raj ay nasa tuktok na. He have the means to give Riley a better life. And besides, karapatan naman at deserve ni Riley iyon.
"For real sir?" Hindi pa din makapaniwala si Riley. Tumingin pa sa akin si Riley na tila ba nag tatanong kung totoo ito o panaginip lang.
Yumuko si Raj para magpantay sila ni Riley. Hinimas niya ang mahabang buhok ng anak na tumabing sa kanyang mukha ay tsaka niya ito hinalikan sa noo. "It's real. And stop calling me sir please." Salita ni Raj. Kumapit si Riley sa leeg ni Raj ng buhatin siya nito.
Nanatili akong nakatingin sa kanila at hindi ko mawala ang ngiti sa akin labi.
"What will I call you then?" Ngumuso ang anak ko at hinarap si Raj. Natawa pa nga si Raj sabay pindot ng ilong ni Riley.
Pumasok kami sa office ni Raj. The room is cold and freezing death. Tila ba hindi nadama ng mag ama ang lamig sa silid. Ako lang yata ang nanginginig dito dahil sa lamig.
Nanlaki pa ang mata ni Riley ng makakita ng mga designs ng planes at toy planes.
Sa kabilang gilid naman ay mini buffet. Kumunot ang noo ko ss hinandang pagkain ni Raj para sa amin lalo na kay Riley..
"I think it's too much for us. Lalo na kay Riley." Puna ko sa kanya. Nagkibit balikat lang si Raj at binalik ang mata sa anak na hindi alam kung ano ang unang lalapitan at pupurihin.
"That's fine. I forgot to ask you what's his favorite. Aleast he have choices." Sagot niya. Choices ba iyan??? Mukang kahit isang buwan kami ni Riley dito ay hindi mauubos yan.
Hindi na ako nakipatalo pa sa kanya. Lumapit si Raj kay Riley na ngaun ay nakatutok sa isang model ng maliit na eroplano.
"I always dreamt to see all I'm seeing right now. This is heaven for me sir." Salita ni Riley kay Raj. Kumunot ang noo ni Raj sa anak.
"Sir?" Ulit niya sa sinabi ni Riley. Napatakit ng bibig si Riley at ngumiwi ng maalala na ayaw siyang patawag na sir ni Raj.
"Sorry. I just don't know what to call you." He said. May himig pa ng lungkot ang boses niya.
Huminga ng malalim si Raj at yumuko ulit para maging kapantay ang anak. "Can you call me, papa instead?" Mabagal na sagot ni Raj. Titig na titig ako sa reaksyon ni Riley.
Nanlake ang mga mata ko ng makita ko ang pagtulo ng luha niya at marahan paghaplos sa pisngi ng ama. Nag-igting ang panga ni Raj at napapikit ng dumampi ang maliit na daliri ni Riley sa pisngi niya.
"Did you feel it?" Tanong ni Riley habang titig na titig kay Raj. Tumulo ang luha sa mata nilang dalawa ng tumango si Raj sa anak.
"I knew it. I knew it the first time I met you. Not just yesterday. The first day we landed at the airport. It was you who helped when I tripped.. you are my real father. You are my papa!" Direstong salita ng anak.
Napanganga ako ng maalala yung araw na iyon. Hindi ko ma-explain ang nararamdaman ko becuase I was astounded by my son. How could he remember that? How did he know that? Yun ba yung lukso ng dugo?
"Yes. I felt that. And Yes, I'm your father, Riley. I'm your papa." Sagot ni Raj. Tumango si Riley at humalik sa pisngi ni Rajan. "I'm happy to finally meet you papa. Please don't leave us again." Riley sound hurt. Nadudurog ang puso ko sa sinabi ng anak. He maybe quiet pero dala dala niya pala ito.
Nagpakawala ng malalim na buntong hininga si Raj. "I'm sorry. I wont leave anymore, baby. I promise." Sagot niya sabay yakap sa anak.