Chapter 2: New beginning
Bip. Bip. Bip. Bip.
What I heard gave me a clear understanding of the situation. The beeping sound confirmed my thought. I kept my eyes closed.
I’m no longer in a big mass of water, instead, I feel warm and cozy. I can smell disinfectants-a smell that brings so many memories. I can feel the heavy air. I’m not at the bottom of the large river. I’m at a hospital.
And most of all, I’m alive.
Iminulat ko ang aking mga mata. I stared at the ceiling while trying to rewind what happened.
Unti-unting namuo ang mga luha sa aking mga mata. Hinayaan ko lang itong bumagsak papunta sa parte ng buhok at tainga ko.
What was those tears for? Was I grateful for being here? Or do I feel frustrated that it didn’t end the way I thought it would?
Muli akong pumikit pero hinayaan ko parin ang pagdaloy ng mga luha sa aking mata. Hindi ko na dapat tanungin ang sarili ko. Kasi alam ko kung ano ang dahilan ng mga butil ng tubig na ito. Alam ko. Pero sa kabilang banda, natatakot pa rin ako. Natatakot ako kung paano harapin ang mundong ito.
“Good afternoon ma’am, buti gising na kayo. How are you feeling po?” nakangiting bati ng isang nurse na sa tingin ko ay nasa 5 feet na height. Nakatali ang kanyang buhok at nakasuot ng white na uniform.
Pamilyar siya sa akin. Kung hindi ako nagkakamali, isa siya sa mga nurse na palagi kong nakikita na pumapasok sa kwarto ni Alexa noon.
May hawak siyang bulaklak at isang box ng pagkain na hindi ko mawari kung ano na agad naman niyang inilapag sa mesa. “Ah, bigay pala ‘to ng isang bisita kanina. Hindi nga lang siya pumasok.”
Nagtaka ako kung sinong bisita, halatang hindi naman ang ate ko. I don’t think my sister would think of buying me flowers, she prefers fruits over those eye pleasers. At mas lalong wala din naman akong kaibigan o kilalang iba para bumisita sa akin.
“Ano po ang pakiramdam ninyo ma’am?” tanong niya nang makalapit na siya sa kinaroroonan ko. Ang weird ng pakiramdam na tinatawag akong ‘ma’am’ kahit pa man mas matanda siya ng ilang taon.
Iniabot niya ang tubig sa akin pero tinignan ko lang ito kaya inilapag niya lamang ito sa mesa malapit sa akin. Chineck niya ang mga vital signs ko at normal naman daw ang mga ito.
Sabi niya, tatawagan lang muna niya ang doctor pero pinigilan ko siya. “I’m okay, no need for the doctor.”
“It must be exhausting right?” malumanay niyang sabi. What would I expect from people who found out I was about to end my life? They will show concern and sympathy just because they find me vulnerable and hopeless. And I hate it. I hate it when people look at me like a pitiful lost dog on the street.
Sumeryoso ang itsura niya at muli niyang ibinuka ang kanyang bibig pero bago pa siya makapagsalita, bumukas ang pinto. Sabay kaming napatingin sa bagong dating.
My sister. She looks so serious but I can sense worry in her eyes.
Mild makeup and a casual-formal getup gives people the impression that she’s in control of herself and her surroundings. From the look in her face, she looks tired, but not all people recognizes it. She’s so good at hiding her emotions that I sometimes can’t even read her face.
Huminga muna siya ng malalim bago maglakad palapit sa amin. Umupo na rin ako sa kama.
Sandaling nag-usap ang ate ko at ang nurse tungkol sa kalagayan ko. Pagkatapos, umalis na rin ang nurse. Ang sabi niya, tatawagan daw niya ang doctor.
A few moments later, the room was filled with silence.
Inilapag niya ang dala niyang prutas sa mesa saka umupo sa upuang nasa tabi ng kama ko.
“What happened?” May halong buntong hininga nang tanungin niya ako. Umiwas ako ng tingin.
‘It’s hard for me. Nothing seem to work. Everything seems hopeless.’
Nang wala siyang narinig sa akin, muli siyang nagsalita.
“I know, you’re someone who doesn’t share stories…” natigilan siya sa pagsasalita.
Tumingin ako sa kamay kong nakapatong sa hita ko. May nakatusok IV na nakatusok sa kaliwa kong kamay.
Bumuntong hininga siya. “Seriously? Ano bang nangyari sa iyo?” Nawala ang seryoso niyang tono, mas nagigibabaw ang pag-aalala niya. Hindi ako sumagot o kumibo man lang.
“Someone rushed you here last night. Yun nga lang, hindi niya nasabi sa staff kung anong nangyari dahil nakaalis daw agad.” Kalmado siya pero halata sa boses na nga pag-aalala.
She knew. She’s just pretending not to know anything. She knew me too. She knew, I don’t want to talk about it.
“How are you feeling?” tanong niya sabay hawak sa noo ko. Bahagya naman akong umiwas kaya lumayo siya ng kunti sa akin at iniayos ang upo.
‘I don’t know?’
“I’m fine,” matigas kong sabi. When I wanted to get away from things, I always say that line. It’s an expected answer from me.
Bumuntong hininga siya. “Ruby.” Sa tuwing naririnig ko ang pangalan ko mula sa kanya. Alam kong may gusto siyang sabihin pero hindi niya masabi. Kilala ko siya. Nahihirapan din siyang e-express ang nararamdaman kaya minsan namimis-understand siya ng mga tao.
“What happened?”
“Hindi ko maalala.” Yan lang ang naisip kong dahilan. Mababaw man pero alam naman niya ang gusto kong ipahatid.
I told her, I wasn’t able to remember what happened.
Maya-maya pa’y dumating na ang doctor at agad naman siyang binate ni ate. Nasa mid-20s or early 30s na ata siya.
Ang sabi naman ng doctor, ayos naman ang lahat. Walang concussion o ano sa utak o kung anong problema. Sinabihan kaming bumalik kapag makakaranas raw ako ng pagkahilo o kapag hindi pa rin babalik ang ala-ala ko.
Nalaman kong totoong may tumulong sa akin. Yun nga lang nakaalis siya nang hindi man lang natatanong kung sino siya o anong nangyari. Buti na lang daw, dahil may ilang mga staff na nakakilala sa akin dahil madalas kami nina ate dito noon. Doon nila natawagan si ate.
This was Alexa’s home for about 2 years. Ito na rin ang pangalawang bahay namin nina ate. Minsan nga, dito ako natutulog para samahan ang nakakabatang kapatid. But that was before. I came here not to visit her. Instead of her, I’m the one lying on this white bed.
Nang naging maayos na lahat ng mga babayaran, dinischarge na rin ako.
Halos 15 minutes nang hindi kami nag-iimikan. Tahimik lang si ate sa pagmamaneho habang ako naman, hindi ko alam kung paano sisimulan ang usapan.
“Uhm, by the way, saan mo pala napiling mag senior high?” tanong ni ate habang nagda-drive. Nakatingin rin ang paningin niya sa harapan.
I took a deep breath and sighed.
‘Hindi ko alam.’
Nag-isip ako ng school na alam ko maliban sa dati kong school. “Uhm, I think Harrison Avente University is a good choice.” My mind was so occupied that I didn’t even think about school and such. I didn’t even know I’ll come to see the day.
“Good thing may naisipan ka na at medyo malapit lang sa bahay.” Nakatingin pa rin siya sa kalsada. Hindi na ako muling nagsalita pa.
Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa isip niya ngayon. Sinisisi ba niya ang sarili niya? Galit ba siya? Disappointed?
Maya-maya, muling nagsalita si ate. “Kanino pala galing yang box ng chicken at flowers?” napatingin ako sa backseat kung nasaan ang basket ng prutas, box ng chicken at bouquet.
Kahit anong isip ko, wala akong kilala na magbibigay sa akin ng ganun. Sino kaya?
“May nanliligaw ba sa’yo?” natauhan ako sa tanong ni ate. Dahil sa lalim ng iniisip ko, hindi ko namalayang kanina pa siya nagsasalita.
Saktong nakagreen ang traffic light kaya huminto siya sa pagmamaneho.
“Tell me. What’s his name?” nakangiti niyang sabi habang nakatingin sa akin. Medyo nagniningning ang kanyang mga mata pero hindi iyon dahil sa tuwa. It was something else. She’s just diverting those with her smile to look fine.
Seryoso ko siyang tinignan. “Ate, wala. Ni kaibigan nga wala eh.” Nagbago ang atmosphere dahil sa sinabi ko. Nawala ang ngiti ni ate at napansin ang lungkot sa kanyang mga mata.
Inabot ko sa back seat ang box. Marahan kong binuksan ito at bumungad ang mga fried chicken pati ang isang putting papel na nakapatong dito.
I slowly unfold it. There’s something written on it.
“Ano yan?” Agad kong inilagay sa bulsa ng jacket ko. “N-nothing.” I looked outside through the window on my side to hide my expression to her.
I took a deep breath and closed my eyes.
“I wonder who that person was.”
Nasa rooftop ako ngayon. Nakatingin lang sa langit. No stars to be seen and the moon’s covered with dark clouds. It’s too far from the last time I look at it. It’s nothing unusual though, we barely see stars at night.
It’s been about two weeks after the incident. For those past days, I sometimes cry unknowingly. I sometimes, oversleep or not sleeping at all. The routine was the same. Nothing changed, except for one or two.
During those times, I tried holding a knife, buying tons of pills and staying at the bath tab for so long. I was convincing the other part of myself but failed. That was not what I wanted.
I admit, I don’t know what to do with this life. But I don’t want to die yet. Not yet. I just realized it. For days of denying, I have come to the moment of acceptance. I have to accept it. To start anew and move forward. I want to live too. Not just to breath, but to live out there- to be someone. But I just don’t know how. I don’t know how to rebuild the ruins.
And that’s what I’m going to find out.
“Hayy. Ngayon lang na naman ako nakaakyat dito sa rooftop.” Lumapit si ate sa may railings at tumabi sa akin. Iniabot ni ate ang isang tasa.
“Abutin mo na, nangangalay na ang kamay ko sa kakahawak,” pag-iinarte niya. Inabot ko na lamang ito.
“Gatas? For real. Who drinks milk at this age?” taas-kilay na tanong ko. Ilang taon na nung huli akong uminom ng gatas. And she knows it. I prefer coffee.
“Ako.” Maikli niyang sagot sabay higop sa gatas niya. Oo alam ko. Hindi siya madalas magkape dahil mababa ang caffeine tolerance niya. She prefers chocolate or milk drinks. Ni alak nga, hindi pa ata niya natitikman.
Tinignan niya ako.
“Inumin mo na. Siguradong maganda ang tulog mo pag iinumin mo yan. And mas nakakaganda yan ‘no.” Napangiti ako sa sinabi niya.
Kilala ng tao si ate bilang tahimik at hindi palabiro. Madalas din siyang namiisinterpret na rude at snob dahil madalas hindi talaga siya namamansin o kumakausap, maliban na lamang kapag may unang mag-initiate o close talaga niya ang tao. Sa katunayan, mapagbiro at ang light lang siyang kasama.
“Sa ganda kong 'to di na kailangan ang gatas ‘no,” sagot ko naman dahilan upang mapatawa siya.
Nahawa ako sa kanyang pagkabulero at siguro nakuha ko rin sa kanya ang pagiging tahimik to the point na iisipin ng tao na maldita o mayabang ako.
Ngayon lang uli kami mag-usap ng ganito kalight ang atmosphere. For the past weeks, we barely talk. We’re living in the same roof but we barely see each other. I often stay at my room while she’s often at work.
For the past weeks, whenever we talk, we only greet or ask simple questions. “Kumain ka na ba?”, “Alis na ‘ko”, “Good morning” and other random phrases.
Pero noong nang na-fire siya sa trabaho, hands on na siya sa bahay. Hindi ko alam ang buong dahilan kung bakit siya naalis sa trabaho pero sana hindi ako isa doon.
Kapag kainan, lagi niya akong tinatawag sa kwarto. At minsan pa ay pasimpleng kumakatok sa kwarto para manghiram ng papel o lapis o kung ano mang bagay na hinihiram niya kahit wala naman talaga siyang paggagamitan.
Madalas din siyang magbake at magluto ng kung ano-ano. Isa iyon sa hobby niya. Noong bata pa kami, palaging nagluluto si mama ng mga cupcakes kaya dun na rin natoto si ate.
“So, how does it feel to be fired by the company you love?” panimula ko muli sa usapan.
Kahit nakatingin ako sa madilim na kalangitan, kita ko ang pagtaas ng ulo niya sa kalangitan.
“It was like breaking up with a long-time boyfriend,” biro niya saka tumingin sa akin.
I wonder if I was part of the reason why she got fired. I wonder if she actually resigned.
Tumingin ako sa kanya.
“Huwag mong isiping kasalanan mo yun.” Malumanay ang boses niya, pero gaya ng dati, medyo malamig ito. Nasanay na ata siya sa formal na set up sa company nila.
Tumingin ako sa gatas na hawak ko na ngayon.
“Naisip ko na mas maganda na rin iyon. Para maasikaso ko ang mga bagay na kailangang ayusin. Kailangan din ng panahon para intindihin at iabsorb ang mga nangyari,” makahulugan niyang sabi.
Hindi na ako nagsalita pa dahil baka kung ano pa ang masabi ko. Where both trying. Were both striving to walk even we’ve lost our foundation along the way.
“Ruby.”
Kumabog ng mabilis ang puso ko sa sinabi niya. Tumingin ako sa diriksyon niya.
Nagniningning ang kanyang mata kahit pa hindi ito gaanong nasisilayan ng ilaw. Iyon ang mga matang nakita ko noong nasa sasakyan kami noong nakaraang linggo.
She pursed her lips then blink twice to stop those tears from falling. She smiled at me. A bitter but comforting one.
“Huwag mo nang uulitin 'yun.” Natigilan ako sa sinabi niya.
That was an untouched topic for us for the past 2 weeks. I know she tried to talk about it, but always end up shutting her mouth. She must had a hard time, trying to find the right words to begin with. I on the other hand, I always tried to divert it into something.
Umiwas ako ng tingin at dumiritso ang mga mata ko sa madidilim na ulap na nakasanig sa buwan. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Wala akong mukhang ihaharap sa kanya.
“Please. Ruby.”
Hinawakan niya ang kamay kong nakababa lang. Mainit ang kanyang kamay na para bang sinasabing magiging ayos din ang lahat.
“Nandito lang ako. Kakayanin natin ‘to.” Napapikit ako sa sinabi niya. Naguguilty ako. Nalulungkot. At natutuwa, dahil ngayon ko lang uli siya marinig na magsabi ng mga salitang nabanggit niya. Kakapit ako sa mga salitang binanggit niya. Kakapit ako sa kanya.
Pinilit kong huwag umiyak saka tumingin sa kanya. Namumula na ang kanyang mga mata. Nangingiligid din ang mga luha sa mga mata ko.
Tumango ako.
“I’ll try. We’ll have to.”
Bahagya kong pinisil ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko. Tumango din siya saka nagpakawala ng ngiti. Ngiting punong-puno ng pag-asa at paniniwala.
Umiwas siya ng tingin at binitawan ako.
“Lumalalim na ang gabi. Let’s go inside.” Medyo nanginginig ang pagsasalita niya. Iniiwas din niya ang tingin sa akin at saka unang binuksan ang pinto papasok sa loob.
Agad kong pinunasan ang mga luhang dumadaloy sa mga pisngi ko.
“Let’s try. Let’s live.”