Chapter - 69
|| Zawgyi ||
" အိမ္ေတာ္ကိုေမာင္းရမလား သခင္ေလး "
" အင္း... ဆရာဝန္ႀကိဳေခၚထား "
ေဟာက္ရန္ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာေပၽာ႔ေခြစြာ မွီထားတဲ့လင္းယဲ့ကိုအားမရဘူး။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဒီလိုျဖစ္လာတာမို႔ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမယ္ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။
" လင္းယဲ့ ေခါင္းကိ္ုက္ေနလားဟင္ ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ "
လင္းယဲ့ ေခါင္းခါျပတယ္။ သူအခုေသေလာက္ေအာင္ ေခါင္းေတြကိုက္ေနတာ။ ေဟာက္ရန္ရဲ႕အသံကအရမ္းကို စိုးရိမ္ေနပံုေပါက္တာမို႔ အတတ္ႏိုင္္ဆံုးအားတင္းၿပီး စကားေျပာလိုက္သည္။
" ဟင့္အင္း ဒီလိုေလးပဲ့အိပ္ေနခ်င္တယ္ "
ေဟာက္ရန္လင္းယဲ့ ကိုေပြ႔ဖက္ေပးထားၿပီး ေခါင္းကိုလည္းပြတ္ေပးေနခဲ့တယ္။
" အင္း ဟုတ္ၿပီအိပ္ေနလိုက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလည္းကိစၥမရိွဘူး။ ကိုယ္ေပြ႔သြားေပးမယ္ "
ထိုအခ်ိန္ေနမေကာင္းသလို ျဖစ္ေနတဲ့လင္းယဲ့မွာ စိတ္ထဲ႐ုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ အေၾကာင္းေလးေၾကာင့္ ေခါင္းေထာင္လာၿပီးေဟာက္ရန္ကိုေျပာသည္။
" မနက္ျဖန္ ကိုယ္ဝန္သြားျပရမွာေနာ္ "
" အင္း...ကိိုယ္တို႔အတူတူသြားျပမယ္ေလ အခုေတာ့အိပ္ေနလိိုက္အံုး "
သူတို႔ရဲ႕မသိစိတ္ထဲက ဝန္ေလးေနၾကတယ္။ လင္းယဲ့ျပန္လွဲခ်ၿပီး မ်က္လံုးပိတ္လိုက္ရံုရိွေသးတယ္။ အလင္းတစ္ခ်က္ျမင္လိုက္ရၿပီး ႀကီးမားတဲ့တိုက္သံႀကီးကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
ကုန္တင္ကားႀကီး တကယ့္ကိုကုန္တင္ကားႀကီးနဲ႔တိုက္မိတာ။ ညဘက္လူျပတ္တဲ့လမ္းမွာ ေဟာက္ရန္တို႔ကားက သံုးေလးပတ္မ်ွလွိမ့္သြားခဲ့သည္။
" လင္းယဲ့....ယဲ့....ဘာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး....."
လင္းယဲ့မ်က္လံုးေတြပိတ္မသြားခင္ သူ႔ကိုတင္းၾကပ္စြာေပြ႔ဖက္ထားၿပီး ထိခိုက္မႈေတြထံမွကာေပးထားတဲ့ ေဟာက္ရန္ကိုျမင္လိုက္ရတယ္။ ေဟာက္ရန္ရဲ႕ နဖူးမွာေသြးေတြစီးက်ေနၿပီး အရင္ထိမိထားတဲ့လက္မွာလည္း ေသြးေတြထပ္ၿပီးရႊဲနစ္ေနခဲ့သည္။
ဗိုက္နာတယ္။
" အကို....ဗိုက္.....အ "
အေမွာင္ႀကီးထဲ ေဟာက္ရန္တစ္ေယာက္ အလင္းေရာင္ေလးတစ္ခုကို အသည္္းအသန္႐ွာေဖြေနခဲ့တယ္။
" လင္းယဲ့ ဒီတခါမအိပ္လိုက္နဲ႔အံုးေနာ္....ေဟး မင္းထအံုး.. ေဟ့"
ေဟာက္ရန္ ဒါ႐ိုင္ဘာကိုႏိႈးေပမဲ့ သူလည္းသတိေမ့သြားပံုရသည္။ ေဟာက္ရန္ ဖုန္းကိုလွမ္းစမ္းေနရင္း ခ်ြဲေနတဲ့ ေရအိုင္ႀကီးကိုစမ္းလိိုက္မိတယ္။ ထို႔ေနာက္တိုက္ဆိုင္စြာ သူ႔ရဲ႕ဖုန္းကဆက္သြယ္မႈတစ္ခုဝင္လာသည္။ သူကယြမ္က်ိဳးျဖစ္တယ္။
" ဟလို...ေဟ့ေကာင္ဘာလို႔အေစာႀကီးျပန္သြားတာလဲ "
" ယြမ္က်ိဳး ေဆးရံုကားေခၚ...အဟြတ္...ငါတို႔လမ္းမွာအက္ဆီးဒင့္ျဖစ္....လင္းယဲ့! !! ... ယြမ္က်ိဳးျမန္ျမန္ေခၚ "
ေဟာက္ရန္ ဖုန္းအလင္းေရာင္ကေနထိုခြၽဲေနတဲ့ ေရအိုင္ကိုျမင္လိုက္ရတယ္။ ဒါလင္းယဲ့ကိုယ္ကေနဆင္းလာတဲ့ ေသြးေတြပဲ့။
ေဟာက္ရန္ လင္းယဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုဆြဲေမာ့ရင္း ငိုေကြၽးမိသည္။
" လင္းယဲ့ မင္းဘာမွမျဖစ္ရဘူးေနာ္။ ဘာမွမျဖစ္ရဘူး....အာ့ဟား ကိုယ့္ကိုမေျခာက္ပါနဲ႔ကြာ..."
လင္းယဲ့ေလးရဲ မ်က္ႏွာဟာအရမ္းကို ျဖဴေဖ်ာ့ေနခဲ့တယ္။ လက္ေတြကလည္းေအးစက္လို႔ ေဟာက္ရန္အရမ္းကိုေၾကာက္လန္႔ေနမိတယ္။ သူကထိခိုက္ထားတဲ့ဒဏ္ရာေတြက နာက်င္မႈေတြကိုေတာင္ မခံစားမိေတာ့ဘူး။ လင္းယဲ့ေလးရဲ႕ ေအးစက္ေနတဲ့လက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး
" ယဲ့ယဲ့ သတိရပါအံုး။ ဘာမွမျဖစ္ရဘူး သူတို႔လာေတာ့မွာ ဟုတ္တယ္သူတို႔လာေတာ့မွာ ဟာ့ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ပါအံုး။ ကိုယ္ကိုေနာက္မေနနဲ႔ေနာ္။ ဒါမွမဟုတ္ကိုယ္အရင္ကအျပစ္ေတြေၾကာင့္ တမင္သတိေမ့ေယာင္ေဆာင္ေနတာမလား။ ကိုယ္ေတာင္းပန္ၿပီးၿပီေလကြာ မင္း...မင္းခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေသးရင္လည္း ကိုယ္ထပ္ၿပီးေတာင္းပန္ပါ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္သတိေတာ့ရလာပါကြာ.....ကိုယ္ ကိုယ္တို႔မွာကေလးေလးရိွေသးတယ္ေလ။ မနက္ျဖန္သားေလးလား၊ သမီးေလးလားသြားၾကည့္မွာ မလား။ ယဲ့ယဲ့ "
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကေလ်ာ က်သြားခဲ့တယ္။ ေဟာက္ရန္ရင္ထဲဒိန္းခနဲျဖစ္သြားသည္။ သူကလင္းယဲ့နေခါင္းနား မ်က္နွာကိုတိုးသြားၿပီး
" ကိုယ့္က္ိုမေနာက္နဲ႔လို႔ အသက္႐ွဴေသးတယ္။ ဘာလို႔လန္႔ေအာင္လူပ္ေနတာလဲကြာ။ ဘာလို႔မလာၾကေသးတာလဲ !!!!! "
ေဟာက္ရန္ အက်ယ္ႀကီးေအာ္မိလိုက္တယ္။ သူကခ်က္ျခင္းအျပဳအမူကိုထိန္းလိုက္ၿပီး
" ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ လန္႔သြားလား။ "
ရင္ခြင္ထဲကေကာင္ေလးကိုပိုတင္း က်ပ္စြာေပြ႔ဖက္လိုက္တယ္။ ေသြးေတြကပိုမ်ားလာသလိုပဲ့။ ထိုအခ်ိန္ေဆးရံုကားေလးစီးေလာက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေနရာတစ္ခုလံုး ေျဗာင္းဆန္သြားၿပီး မႈခင္းရဲကားေတြလားေရာက္လာခဲ့တယ္။
" ကြၽန္ေတာ့္ခင္ပြန္းကိုၾကည့္ေပးပါ ျမန္ျမန္ေလးၾကည့္ေပးပါ သူ႔မွာက္ိုယ္ဝန္နဲ႔ "
ေဟာက္ရန္သူ႔ကိုအရင္လာတြယ္ေပးတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြကိုလင္းယဲ့ကို အရင္ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ေျပာတယ္။ သူတို႔လင္းယဲ့က္ိုတြန္းလွည္းေပၚတင္ေတာ့ ေသြးေတြကျမင္မေကာင္းဘူး။ ဝတ္စံုျဖဴေလးမွာအနီေရာင္ေသြးရည္ေတြ ခ်ည္းသာ။
" ယဲ့ယဲ့...... "
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
ေရးရင္းနဲ႔ငိုေနပါၿပီ။😭😭😭😭
12.Jul.21
Saung's
=============================================
အမှောင်ရိပ်တွေ ကွယ်နေတယ်
Chapter - 69
|| unicode ||
" အိမ်တော်ကိုမောင်းရမလား သခင်လေး "
" အင်း... ဆရာဝန်ကြိုခေါ်ထား "
ဟောက်ရန် သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာပျော့ခွေစွာ မှီထားတဲ့လင်းယဲ့ကိုအားမရဘူး။ ရုတ်တရက်ကြီး ဒီလိုဖြစ်လာတာမို့ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမယ် မစဉ်းစားနိုင်တော့ဘူး။
" လင်းယဲ့ ခေါင်းကိ်ုက်နေလားဟင် ကိုယ်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ "
လင်းယဲ့ ခေါင်းခါပြတယ်။ သူအခုသေလောက်အောင် ခေါင်းတွေကိုက်နေတာ။ ဟောက်ရန်ရဲ့အသံကအရမ်းကို စိုးရိမ်နေပုံပေါက်တာမို့ အတတ်နိုင််ဆုံးအားတင်းပြီး စကားပြောလိုက်သည်။
" ဟင့်အင်း ဒီလိုလေးပဲ့အိပ်နေချင်တယ် "
ဟောက်ရန်လင်းယဲ့ ကိုပွေ့ဖက်ပေးထားပြီး ခေါင်းကိုလည်းပွတ်ပေးနေခဲ့တယ်။
" အင်း ဟုတ်ပြီအိပ်နေလိုက် အိပ်ပျော်သွားလည်းကိစ္စမရှိဘူး။ ကိုယ်ပွေ့သွားပေးမယ် "
ထိုအချိန်နေမကောင်းသလို ဖြစ်နေတဲ့လင်းယဲ့မှာ စိတ်ထဲရုတ်တရက်ပေါ်လာတဲ့ အကြောင်းလေးကြောင့် ခေါင်းထောင်လာပြီးဟောက်ရန်ကိုပြောသည်။
" မနက်ဖြန် ကိုယ်ဝန်သွားပြရမှာနော် "
" အင်း...ကိိုယ်တို့အတူတူသွားပြမယ်လေ အခုတော့အိပ်နေလိိုက်အုံး "
သူတို့ရဲ့မသိစိတ်ထဲက ဝန်လေးနေကြတယ်။ လင်းယဲ့ပြန်လှဲချပြီး မျက်လုံးပိတ်လိုက်ရုံရှိသေးတယ်။ အလင်းတစ်ချက်မြင်လိုက်ရပြီး ကြီးမားတဲ့တိုက်သံကြီးကိုကြားလိုက်ရတယ်။
ကုန်တင်ကားကြီး တကယ့်ကိုကုန်တင်ကားကြီးနဲ့တိုက်မိတာ။ ညဘက်လူပြတ်တဲ့လမ်းမှာ ဟောက်ရန်တို့ကားက သုံးလေးပတ်မျှလှိမ့်သွားခဲ့သည်။
" လင်းယဲ့....ယဲ့....ဘာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး....."
လင်းယဲ့မျက်လုံးတွေပိတ်မသွားခင် သူ့ကိုတင်းကြပ်စွာပွေ့ဖက်ထားပြီး ထိခိုက်မှုတွေထံမှကာပေးထားတဲ့ ဟောက်ရန်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ဟောက်ရန်ရဲ့ နဖူးမှာသွေးတွေစီးကျနေပြီး အရင်ထိမိထားတဲ့လက်မှာလည်း သွေးတွေထပ်ပြီးရွှဲနစ်နေခဲ့သည်။
ဗိုက်နာတယ်။
" အကို....ဗိုက်.....အ "
အမှောင်ကြီးထဲ ဟောက်ရန်တစ်ယောက် အလင်းရောင်လေးတစ်ခုကို အသည််းအသန်ရှာဖွေနေခဲ့တယ်။
" လင်းယဲ့ ဒီတခါမအိပ်လိုက်နဲ့အုံးနော်....ဟေး မင်းထအုံး.. ဟေ့"
ဟောက်ရန် ဒါရိုင်ဘာကိုနှိုးပေမဲ့ သူလည်းသတိမေ့သွားပုံရသည်။ ဟောက်ရန် ဖုန်းကိုလှမ်းစမ်းနေရင်း ချွဲနေတဲ့ ရေအိုင်ကြီးကိုစမ်းလိိုက်မိတယ်။ ထို့နောက်တိုက်ဆိုင်စွာ သူ့ရဲ့ဖုန်းကဆက်သွယ်မှုတစ်ခုဝင်လာသည်။ သူကယွမ်ကျိုးဖြစ်တယ်။
" ဟလို...ဟေ့ကောင်ဘာလို့အစောကြီးပြန်သွားတာလဲ "
" ယွမ်ကျိုး ဆေးရုံကားခေါ်...အဟွတ်...ငါတို့လမ်းမှာအက်ဆီးဒင့်ဖြစ်....လင်းယဲ့! !! ... ယွမ်ကျိုးမြန်မြန်ခေါ် "
ဟောက်ရန် ဖုန်းအလင်းရောင်ကနေထိုချွဲနေတဲ့ ရေအိုင်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ဒါလင်းယဲ့ကိုယ်ကနေဆင်းလာတဲ့ သွေးတွေပဲ့။
ဟောက်ရန် လင်းယဲ့မျက်နှာလေးကိုဆွဲမော့ရင်း ငိုကျွေးမိသည်။
" လင်းယဲ့ မင်းဘာမှမဖြစ်ရဘူးနော်။ ဘာမှမဖြစ်ရဘူး....အာ့ဟား ကိုယ့်ကိုမခြောက်ပါနဲ့ကွာ..."
လင်းယဲ့လေးရဲ မျက်နှာဟာအရမ်းကို ဖြူဖျော့နေခဲ့တယ်။ လက်တွေကလည်းအေးစက်လို့ ဟောက်ရန်အရမ်းကိုကြောက်လန့်နေမိတယ်။ သူကထိခိုက်ထားတဲ့ဒဏ်ရာတွေက နာကျင်မှုတွေကိုတောင် မခံစားမိတော့ဘူး။ လင်းယဲ့လေးရဲ့ အေးစက်နေတဲ့လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး
" ယဲ့ယဲ့ သတိရပါအုံး။ ဘာမှမဖြစ်ရဘူး သူတို့လာတော့မှာ ဟုတ်တယ်သူတို့လာတော့မှာ ဟာ့ ကိုယ့်ကိုကြည့်ပါအုံး။ ကိုယ်ကိုနောက်မနေနဲ့နော်။ ဒါမှမဟုတ်ကိုယ်အရင်ကအပြစ်တွေကြောင့် တမင်သတိမေ့ယောင်ဆောင်နေတာမလား။ ကိုယ်တောင်းပန်ပြီးပြီလေကွာ မင်း...မင်းခွင့်မလွှတ်နိုင်သေးရင်လည်း ကိုယ်ထပ်ပြီးတောင်းပန်ပါ့မယ်။ ဒါကြောင့်သတိတော့ရလာပါကွာ.....ကိုယ် ကိုယ်တို့မှာကလေးလေးရှိသေးတယ်လေ။ မနက်ဖြန်သားလေးလား၊ သမီးလေးလားသွားကြည့်မှာ မလား။ ယဲ့ယဲ့ "
ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကလျော ကျသွားခဲ့တယ်။ ဟောက်ရန်ရင်ထဲဒိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်။ သူကလင်းယဲ့နခေါင်းနား မျက်နှာကိုတိုးသွားပြီး
" ကိုယ့်က်ိုမနောက်နဲ့လို့ အသက်ရှူသေးတယ်။ ဘာလို့လန့်အောင်လူပ်နေတာလဲကွာ။ ဘာလို့မလာကြသေးတာလဲ !!!!! "
ဟောက်ရန် အကျယ်ကြီးအော်မိလိုက်တယ်။ သူကချက်ခြင်းအပြုအမူကိုထိန်းလိုက်ပြီး
" ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် လန့်သွားလား။ "
ရင်ခွင်ထဲကကောင်လေးကိုပိုတင်း ကျပ်စွာပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။ သွေးတွေကပိုများလာသလိုပဲ့။ ထိုအချိန်ဆေးရုံကားလေးစီးလောက်ရောက်လာခဲ့တယ်။ နေရာတစ်ခုလုံး ဗြောင်းဆန်သွားပြီး မှုခင်းရဲကားတွေလားရောက်လာခဲ့တယ်။
" ကျွန်တော့်ခင်ပွန်းကိုကြည့်ပေးပါ မြန်မြန်လေးကြည့်ပေးပါ သူ့မှာက်ိုယ်ဝန်နဲ့ "
ဟောက်ရန်သူ့ကိုအရင်လာတွယ်ပေးတဲ့ ဝန်ထမ်းတွေကိုလင်းယဲ့ကို အရင်ဂရုစိုက်ပေးဖို့ပြောတယ်။ သူတို့လင်းယဲ့က်ိုတွန်းလှည်းပေါ်တင်တော့ သွေးတွေကမြင်မကောင်းဘူး။ ဝတ်စုံဖြူလေးမှာအနီရောင်သွေးရည်တွေ ချည်းသာ။
" ယဲ့ယဲ့...... "
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
ရေးရင်းနဲ့ငိုနေပါပြီ။😭😭😭😭
12.Jul.21
Saung's
=============================================