"GECEEE!!"
.
.
.
Gözlerimi yavaşça aralamıştım ama gözüme gelen ışıkla tekrar kapattım. En son silah sesini duymuştum ve sonrası yoktu. Gözlerimi hızla tekrar açtım ve etrafa baktım. Hastanede bir odadaydım. Yaşıyordum. Silah sesi duymuştum ama ben iyiydim. Ben yaşadığıma göre o çocuk mu ölmüştü? Lanet olsun! Başıma açmadığım bela kalmadı. Beni düşüncelerimden ayıran kapı sesi oldu. Kapıya döndüğüm de Ulaş'ın geldiğini anlamıştım. Ulaş kapıyı kapatıp hızlı adımlarla yanıma geldi.
"İyi misin güzelim?" dedi.
"Ben iyiyim de ne oldu?"dedim.
" Bunları boşver sonra konuşuruz. Sen şimdi dinlen tamam mı güzelim? "dedi.
" Hayır. Söyle lütfen ne oldu? "dedim.
Silah sesi kulağımdan gitmiyordu ve ne olduğunu da bilmiyordum.
" Yağız arkanda ki şerefsizi vurdu. Sen de korkudan bayılmışsın. Dinlenmen gerekiyor bebeğim hadi. "dedi.
" Öldü mü!? "dedim.
" Gece-"dedi ama devam etmesini engelledim.
" Lütfen söyle. "dedim.
" Yoğun bakımda şuan. "dedi.
Her ne kadar başıma silah dayamış olsa da bir insanın benim yüzümden bu halde olması beni üzüyordu. Belki salaklık belki de saflıkdı bu düşüncem ama ben de böyle biriydim.
" Benim yüzümden. "dedim.
Ulaşın gözleri anında bana çevrilmişti. Ben böyle biriydim. Benim yüzümden, benden sebep birinin başına bişey gelse üzülürdüm.
" Sen onu mu düşünüyorsun cidden! Farkındasın demi!? O silah senin başındaydı ve dayayan kişi yoğun bakımda olmasına rağmen üzülüyorsun!" dedi ve sustu.
"Ne yapma mı istersin!? İyi olmuş keşke ölseydi dememi mi!!?" dedim.
"Ölseydi demeni beklemiyordum zaten ama üzülmeni de beklemiyordum." dedi.
"Beni 2 yıl tanıyordun demi. Beni tanıyorsan böyle bir olaya nasıl tepki vereceğimi iyi bilirsin!" dedim.
"O şerefsiz sana dua etsin. Sen bayılmış olmasaydın ölüydü o şuan da." dedi.
Bu kadar acımasız olmasına inanamıyordum. Her ne olursa olsun onu öldürmekten bahsediyordu ve bunu sesi titremeden dile getiriyordu.
"Ulaş-" dedim ama bitirmeme izin vermemişti.
"Tamam güzelim yok bişey tamam mı? Dinlenmen gerekiyor Gece bunları düşünmen değil. O yüzden şimdi uyuyorsun. İtiraz yok. " dedi ve odadan çıktı.
Ben zaten uykumu almıştım uykum yoktu ki benim. Zaten bu aklımda ki soru işaretleriyle uyuyabileceğimi sanmıyordum. O çocuk bana abla demişti ve bir yer söylemişti. Gerçekten benim kardeşim miydi? Yoksa beni kandırmış mıydı? Beni 2 yaşımda bırakan annem gerçekten yaşıyor muydu? Yaşıyorsa ve o çocuk gerçekten karseşimse anneme ulaşabilir miydim? Neden şimdi o zaman? Önceden de gelebilirdi ama gelmemişti.
Kafamın içinde ki düşünceler beni boğuyordu artık. Resmen kendimi suda boğuluyormuş gibi hissediyordum bu yüzden serumu çıkarıp odada ki cama doğru yürüdüm. Camı açıp biraz hava aldım. Aşağıya baktığım da 4.katta olduğumuzu anlamıştım. Kaçıp kurtulmak istiyordum herkesden her şeyden. Koşarak uzaklaşmak istiyordum. Kaçsam kurtulur muydum? Tabiki de hayır. Beni her şekilde buluyordu.
'Ya kaçarsan? Başarırsan?' dedi iç sesim.
Başarmazdım. Kendimi biliyordum. Kaçsam bile en fazla akşama kadar kaçardım. Sabah tekrardan onun yanımda gözlerimi açardım.
' Denemekten zarar gelmez.' dedi iç sesim.
Doğruydu aslında. Denemekten zarar gelmezdi. Hem belki başarırsam hem Derine kavuşurdum hem de bana abla diyen çocuğu araştırırdım. Beni 2 yaşımda terk eden bir anneyi tabiki de istemiyordum ama merak ediyordum sadece. O kendine anne diyen kadını görünce hesap sormak istiyordum. Burdan kaçarsam Derini hemen aramayacaktım. Biliyordum ilk işi Derini kontrol etmek olacaktı. Bişey öğrenmek için bile Derine zarar verebilirdi. Pencereden uzaklaştım ve kapıya doğru yürümeye başladım. Kapıyı yavaşça açtığım da kapının karşısında birbiriyle konuşan 2 kişi görmüştüm. Koridor bomboştu. Hastanede olmamıza rağmen bu kadar sessiz ve bol olması insanı korkutuyordu. Koridorda bu 2 adamdan başka kimse yoktu. Belki de vardı ben görmüyordum. Kapıyı geri kapatıp plan yapmaya başladım.
Onlara bir şey uydurup göndermeye çalışsam biri gider bir kalırdı. Etrafa illa ki adamlar vardı ve bu halimle hiçbirine yetemezdim.
Yangın merdiveni olması lazımdı. Ancak yangın merdivenine bir bahane üretip gitmem gerekiyordu. Bahane olarak tuvalet desem odada vardı arızalı desem içeri girip bakarlardı.
Peki bayılmış numarası yapsam. Ulaş muhtemelen burda değildi. Ama bayılırsam da telaş yapıp Ulaşa haber verebilirdiler.
O zaman tek seçenek olarak onlara kızıp bağırmak ve sonra el kaldırmalarını sağlamaktı. Eğer içinden birini kızdırıp kendime vurdurursam o zaman Ulaşa haber veremezlerdi. Telaş yaptıkları için de hata payları yüksekti.
Odadan çıktım ve o 2 adamın yanına adımlamaya başladım. Odadan çıktıktan sonra koridorun sonraların da 2 adamın daha olduğunu fark ettim.
"Gece hanım bişey mi istediniz?" dedi sarı olan.
Adamlardan birisi sarı saçlı ela gözlüydü. Diğeri ise onun tam aksi kahverengi saçlı mavi gözlüydü.
"Evet beni burdan çıkarmanızı." dedim.
"Gece hanım burdan çıkamazsınız lütfen odanıza geri dönün." dedi sarı.
"Ben istiyorsam çıkaracaksınız. Siz Ulaşın köpekliğini yapıyorsunuz ya beni de dinleyin o zaman ve beni hemen çıkartın bu lanet yerden." dedim.
Ağır konuşmuştum ama yapacak bişeyim yoktu. Özür dilerim çocuklar ama çıkmam için size böyle davranmam gerekti. Mavi gözlü olan adamın gözlerinde ki siniri görmüştüm. Sarı hiç tepki vermiyordu ama mavi sinirlenmişti.
" Gece hanım lütfen odanıza gidin." dedi mavi.
Sesinde ki sinir fark ediliyordu ve sarışın da bunu farketmiş olacak ki kafasını kaldırıp ona baktı. Anlaşılan mavişin üzerine gitmemiz gerekiyordu.
"Ne o gitmezsem ne yapacaksın? Ben söylüyorum hiç bişey. Çünki it gibi korkuyorsunuz Ulaştan demi?" dedim.
İnsanlara böyle konuşmayı asla sevmezdim. Zatem ilkti ve umarım son olurdu. Mavi olan artık sabrı taşmış gibi konuşmaya başlamıştı.
"Gece misim nesin konuşmana dikkat et." dedi.
"Sana mı soracaktım? Doğru değil mi? Ondan korkuyorsunuz işte." dedim.
Mavi bir adım attı ve tekrar konuşmaya başladı.
"Korkmuyorum ondan. Onun adamı bile değilim ben. Seni istesem şurda öldürürüm de bakma sen!" dedi.
Bunu dibimde söylediği için sadece ben ve sarı duymuştuk. Nasıl yani bu Ulaşın adamı değilse kimin adamıydı?
Adamın dediklerini umursamamaya çalıştım ve tekrardan konuştum.
" Yapma ya bende yedim. "dedim.
Mavinin artık sabrı taşmış olmalı ki daha da üzerime geliyordu.
" Sen dua et patrona seni sağ istiyor yoksa sana yapacağımı bilirdim ben. "dedi.
Gerçekten korkmaya başlamıştım. Gerçekten artık kesin olan bişey vardı belayı üzerime çekiyordum. Şuan kaçmak istediğim adamı yanımda istiyordum. Ulaşın burda olması en azından güven veriyordu. Arkama baktığımda köşede ki adamların bize yaklaşmaya başladığını gördüm. Onlar da bu adam gibi başkalarının adamları mıydı? Yoksa Ulaşın gerçek adamları mıydı? Lütfen gerçekten Ulaşın adamları olsunlar diye geçirdim içimden. Önüme döndüğüm de sarı ve mavinin gözlerinin bize yaklaşan adamlarda olduğunu anladım. İkisinin de eli yavaşça bellerine gidiyordu. Muhtemelen adamları öldüreceklerdi. Her ne olursa olsun bağırmaya başladım.
"UZAKLAŞIN BURDAN HEMEN. ÖLDÜRECEKLER SİZİ! KAÇIN BURDAN HEMEN!" dedim.
Arsından iki el silah sesi gelmişti. Kulaklarımı ve gözlerimi hızla kapattım. Ne olmuştu bilmiyordum ama korkuyordum. Kolumdan tutulup çekilmemle gözlerim açılmış ve karşımda onu görmüştüm.
Bölüm sonu~
Sizce bölüm nasıldı?
Yeni bölüm biraz gecikebilir.
Gece hakkında ne düşünüyorsunuz?
Gece yerinde olsanız ne yapardınız?