Chapter (139)_ ကျွန်မက စတုတ္ထ အိမ်သာခန်းအထဲမှာပါ....
သူမရဲ့ဆံပင်တွေဟာ ရှုပ်ထွေးနေပြီး သူမ၏မျက်နှာပေါ်မှာ ရှုပ်ပွစွာ ကျဆင်းနေသည်။ သရဲအိမ်ထဲ မဝင်ခင်က ကျော့မော့ကာ ဆက်ဆီကျသည် ပုံရိပ်က လုံးဝပျက်စီးနေပြီး သူမရဲ့ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်တရံပင် မပါတော့ပေ။
"တုန့်မုန့်လုလား?"
ချန်ကောသည် မာရသွန် အပြေးပြိုင်ပွဲတွင် ပါဝင်သလို ပြေးနေသည့် အမျိုးသမီးကိုတွေ့ခဲ့သည်။ သို့သော် ချန်ကောရဲ့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိသောသဘောထားနှင့် မတူဘဲ သူမသည် သူ့ကိုတွေ့တော့ တစ္ဆေကို တွေ့မြင်ပြီးထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်နေသည့် အလား သူမ ဆူညံစွာအော်ဟစ်စပြုလာသည်။
ချန်ကောက သူ့မျက်နှာကိုထိလိုက်တယ်။ မျက်နှာဖုံးကြောင့်လား....
ဒီဆက်တိုက်ကြောက်စိတ်နှစ်ခုသည် တုန့်မုန့်လုရဲ့ ကိုယ်အတွင်းရှိ လျှို့ဝှက်အားအင်ကို ပေါက်ကွဲစေခဲ့သလို သူမ၏ခြေထောက်များက လေကဲ့သို့ တရကြမ်း အလျင်ဖြင့် ချန်ကောရဲ့ မျက်လုံးရှေ့ကနေ ထွက်ပြေးသွားတော့သည်။
ကိုယ်ဖော့ပညာကိုများ သူမ သင်ထားသလား ထင်ရသည်။
ချန်ကောသည် မျက်နှာဖုံးကိုချွတ်က မုယန်အထက်တန်းကျောင်း ဆက်တင်ရဲ့ ဟိုးအတွင်းဘက်ကို ဝင်လာခဲ့သည်။
သူမ အဘယ်ကြောင့်တစ် ဦး တည်း ထွက်ပြေးလာရတာလဲ။ လူကွဲသွားလို့လား...
ချန်ကောသည် ပထမဆုံးလမ်းဆုံသို့ရောက်သောအခါ တုန့်မုန့်လုကို ရှာမတွေ့သေးပါ။ ဒါကြောင့် Pen Spirit ဘောပင်ဝိဉာဉ် ရဲ့အခန်းကိုအရင်သွားကြည့်ဖို့ စိတ်ကူးလိုက်သည်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ သူ့အိတ်ကပ်ထဲမှ ဖုန်းမြည်လာသောအခါ သူ စင်္ကြံတလျှောက် ထွက်လာခဲ့သည်။
...
အိမ်သာခန်း၏စတုတ္ထမြောက် အခန်းလေးထဲမှာ တုန့်မုန့်လုက သူမရဲ့ ပုံရိပ်ကို ထိန်းသိမ်းဖို့လုံးဝ လက်လျှော့လိုက်ပြီး သူမသည်ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေပြီး သူမရဲ့မျက်လုံးတွေက တံခါးပေါက်ရဲ့အောက်ခြေကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
ငါ့နောက်သို့ မလိုက်ခဲ့ဘူးပဲ... ကောင်းတယ်...ကောင်းတယ်။
သူမ၏ရင်ဘတ်က နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက်နှင့် အသက်ရှုသံပြင်းနေသည်။ သူမ မျက်စိမှိတ်လိုက်သည်နှင့် ဘောပင်ဝိဉာဉ်ကို မေးသည့် အခန်းထဲက အဖြစ်တွေ ပြန်မြင်ယောင်လာသည်။
ဝမ်ဟိုင်းလုံရဲ့ဇနီးကဘယ်သူလဲလို့ သူမမေးတဲ့အခါမှာ ဒီဂိမ်းဟာ အိပ်မက်ဆိုးတစ်ခုလို ထွက်ပေါ်လာတာပါ။
ဒီကြိုးဆွဲချသေနေတဲ့ ကောင်မလေးက ဘာလဲ? ၎င်းသည် အမှန်တကယ် လူတစ် ဦး မဖြစ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း 3D ပုံရိပ်နှင့် မတူပါ။ သူမစဉ်းစားလေလေ သူမကြောက်လေလေဖြစ်သည်။ သူမသည် ကျဉ်းကျဉ်းကျပ်သောအိမ်သာခန်းတွင်းထဲ၌ တစ်ယောက်တည်း ပုန်းအောင်းနေပြီး မမြင်ရသောလက်တစ်စုံက သူမ၏နှလုံးသားကို ဆုပ်ကိုင်ထားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
ငါ အခြားသူတွေကို ဆက်သွယ်လို့ရသေးတယ်။ အကိုလုံကို ကယ်ဖို့ ငါတို့ လူစုရမယ်။
တုန့်မုန့်လုက မျက်ရည်များကျလာပြီး ဝမ်ဝိန့်လုံ ၏ ဖုန်းနံပါတ်ကိုခေါ်ခဲ့သည်။ အချိန်ကြာမြင့်စွာ အသံမြည်သော်လည်း ဖုန်းဖြေသံကို မကြားရပေ။
သူတို့ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ? ဝိန့်လုံနဲ့ ဖေ့ဟူတို့ တစ်ခုခုဖြစ်ပျက်ခဲ့သလား။
တုန့်မုန့်လုက ရှမိန်လိရဲ့ ဖုန်းကိုဆက်ပေမယ့် ဘယ်သူမှ မဖြေလို့ ပိုပြီး အကူအညီမဲ့ ခံစားမိစေသည်။ သူမသည်ထောင့်ထဲသို့ပိုမိုနက်ရှိုင်း ဆုတ်ခွာခဲ့သည်။ သူတို့အားလုံး သရဲခြောက်တဲ့ အိမ်ရဲ့ သားကောင်ဖြစ်ခဲ့မယ်လို့ စိတ်ကူးပင်မယဉ်ခဲ့ဖူးပေ။
တုန့်မုန့်လုက အလွယ်တကူ အရှုံးမပေးချင်သောကြောင့် နောက်ဆုံး ဖေ့ဟူရဲ့ဖုန်းကို ခေါ်လိုက်သည်။
ဖက်တီး..မြန်မြန် ကိုင်လိုက်စမ်းပါ...။ မင်း ငါ့ကို စိုးရိမ်ပြီး သေစေချင်လို့ ငါ့ဖုန်းကို ချက်ချင်းမကိုင်ပဲ အချိန်ဆွဲနေတာလား။
အလွန်စိုးရိမ်သောကြောင့် တုန့်မုန့်လုရဲ့ နှင်းလို ဖြူဖွေးတဲ့ မျက်နှာထက်တွင် အစိမ်းရောင် သွေးပြန်ကြော များ တဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေသည်။
စောင့်နေရချိန်မှာ....သူမ တော်တော်လေး ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားသည်။
သုံးစက္ကန့် ကုန်လွန်သွားပြီး တုန့်မုန့်လု၏ စိတ်နှလုံးလေးက နစ်မြုပ်သွားသည်။ မင်းတို့ အားလုံး ဘာဖြစ်သွားသလဲ....
ငါးစက္ကန့်ကုန်လွန်သွားသောအခါသူမလက်ချောင်းများက ဖုန်းကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
ဆယ်စက္ကန့်ကုန်လွန်သွားပြီးနောက် တုန့်မုန့်လုက ငိုချတော့မလို ခံစားလိုက်ရတယ်။
သို့သော် ဆယ်သုံးစက္ကန့်တွင် ဖုန်းကို ရုတ်တရက်ကိုင်လိုက်တာကို သိလိုက်ရသည်။
"F * ck! ဖက်တီး... ငါ့ ဖုန်းကို ဘာကြောင့် ဒီလောက်စောင့်ပြီးမှ ကိုင်ရတာလဲ.... "
တုန့်မုန့်လုက မျက်ရည်ကျကာ ခါးသီးစွာ ပြောနေပြီ။ ရေနစ်သေဆုံးခါနီးလူက ကယ်ဆယ်ရေးဖောင်ကို တွေ့လိုက်ရသလို သူမက မျှော်လင့်ချက်ကိုမြင်တွေ့ ခဲ့ရသည်။
" မင်း ဘာလို့စကားမပြောရတာလဲ။အကိုလုံက အရမ်းကို ကြောက်လန့်နေတယ်။ ငါ အခု အများသုံးအိမ်သာထဲက စတုတ္ထမြောက် အိမ်သာခန်းလေးထဲမှာ ပုန်းနေတယ်။ ငါ့ကို လာကယ်ပါ ဦး!"
ခဏစဉ်းစားပြီးနောက် တုန့်မုန့်လုက ဖေ့ဟူကို သတိပေးလိုက်သည်။
"အစောပိုင်းက စင်္ကြံလမ်းတွေမှာ လှည့်လည်နေတဲ့ မကောင်းဆိုးဝါးကြီးကို ငါတွေ့ခဲ့ရတယ်။ ဒါကြောင့် မင်းဒီ ကိုရောက်ရင် သတိထားပါ။ "
သူမ၏အရေးတကြီးဖြင့် သိသမျှ အကုန်ပြောနေသလို စကားတွေက မြန်ဆန်နေသည်/ သို့သော် ဖေ့ဟူသည်အချိန်ကြာမြင့်စွာစောင့်ဆိုင်းခဲ့ပြီး တုံ့ပြန်မှုမရှိသေးပါ။
"ဖေ့ဟူ? မင်း အဲဒီမှာလား"
တုန့်မုန့်လုက ဖုန်းကို သူမ၏လက်များဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး နားရွက်ဘေးတွင် အတင်းကပ်ထားပြီး မေးခဲ့သည်။
"မင်း ငါ့ ပြောတာကို ကြားရလား။ ငါ့စကားကို ကြားရင် မင်း ငါ့ကို တခုခု ပြောပါ ဦး။ ငါ့ကို မခြောက်ပါနဲ့...."
စက္ကန့်အနည်းငယ်အကြာတွင် အခြားတစ်ဖက်မှ တုန့်ပြန်မှုတစ်ခုရှိခဲ့သည်။ သို့သော်ဖေ့ဟူ၏အသံမဟုတ်ပါ
" အင်း၊ ငါ မင်းကို အခုတွေ့ပြီ။ မင်းဆီကို လာခဲ့မယ်"
ဖုန်းထဲက ပြောလိုက်သည့် အသံက သူမနှင့် လုံးဝမရင်းနှီးသော ယောကျာ်းသံဖြစ်နေသည်။
ဖုန်းက သူမ၏လက်ချောင်းများကြားမှ ပြုတ်ကျသွားခဲ့သည်။
ထိုအသံကို ကြားရသည့်အခါ တုန့်မုန့်လု အလွန်အံ့အားသင့်သွားပြီး သူမ၏နှလုံးသားလေးက တုန်လှုပ်ချောက်ချားသွားခဲ့သည်။
ငါ ဘယ်သူကို ခေါ်ခဲ့မိတာလဲ...
ဖုန်းကို ဘယ်သူပြန်ဖြေတာလဲ
ဘယ်သူက ငါ့ဆီကို လာနေတာလဲ
သူမကြမ်းပြင်ပေါ်ရှိ ဖုန်းကိုကြည့်လိုက်သော်လည်း သူမ မထိရဲပဲ ကျိန်စာသင့်နေတဲ့ အရာ ၀ တ္ထုတစ်ခုလို ကြည့်လိုက်သည်။
သူ ရောက်မလာခင် ငါ ဒီက ထွက်ခွာချင်တယ်
တုန့်မုန့်လုက တံခါးကို တိတ်တိတ် ဆိတ်ဆိတ် ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူမရဲ့ဖုန်းကိုစွန့်ခွာကာ အိမ်သာ အပေါက်ဝမှ ထွက်ပြေးခဲ့သည်။ သူမသည် ပင်မ အိမ်သာအခန်းသို့ ရောက်လာချိန်တွင် ချန်ကောလည်း သွေးစွန်းနေသောအဝတ်အစားဖြင့် ထိုအိမ်သာခန်း တံခါးဝမှ ၀ င်ခဲ့သည်။
တုန့်မုန့်လု စူးရှစွာ အော်ဟစ်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လဲကျခဲ့သည်။ သူမက သူမ နောက်ကျောရှိ ရေချိုးခန်းသို့တွား သွားဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။
"ထွက်သွား...ထွက်သွား...."
ချန်ကော ဘာမှမပြောမီ တုန့်မုန့်လုက ကြမ်းပြင်မှထပြီး အနီးဆုံး အိမ်သာခန်းထဲသို့ပြေးကာ သူမရဲ့ ကိုယ်ကို ပုန်းချင်နေခဲ့သည်။ တံခါးကိုပိတ်ဆို့ရန် သူမရဲ့ကိုယ်နဲ့ ဖိတွန်းထားသည်။
ချန်ကောသည် သူမအားတားဆီးရန် အချိန်မရှိခဲ့သော်လည်း တုန့်မုန့်လုသည် ပဉ္စမအိသာအခခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်သည်ကို သူမြင်သောအခါ ချက်ချင်းပင် သူမ၏ဆီသို့ပြေးသွားခဲ့သည်။
"ဟေ့, ဒီ အိမ်သာခန်းက ဝင်ဖို့ကန့်သတ်ထားတယ်!"
စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာပြိုကွဲလုနီးပါးဖြစ်နေသော တုန့်မုန့်လုရဲ့ သူမ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို သူကြည့်နေစဉ် သူမ မျက်လုံးများ ဖွင့်လိုက်ချိန်မှာ သတိပြန်မကပ်လာနိုင် တော့ပေ။
သူမ၏ အရေပြား တစ်လျှောက်လုံး ကြက်သီးဖုများ ထောင်ထလာပြီး စကားပြောဆိုနိုင် စွမ်းပျောက်ဆုံး ခဲ့သည်။
ဒီလိုမျိုး အစောပိုင်းတုန်းက မဖြစ်ခဲ့ပါဘူး ...
တုန့်မုန့်လုက အကြောက်လွန်ပြီး နောက်ပြန်လဲကျသွားသည်။ ချန်ကောက သူမရဲ့ပုခုံးကို ပြေးဆွဲကာ ငါးခန်းမြောက် အိမ်သာခန်းကို ပိတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။.
"မင်း သတိထားပါဦး...? သရဲအိမ်ထဲမှာ ဆဲလ်ဖုန်း မသုံးဖို့ ငါသတိပေးခဲ့တယ် မဟုတ်လား"
ချန်ကော က ဖုန်းကိုကြမ်းပြင်ပေါ်မှ ကောက်ကာ တုန့်မုန့်လု ရဲ့အိတ်ကပ်ထဲထည့်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် တုန့်မုန့်လုက သူမရဲ့နောက်ဆုံးအားအစွမ်းကိုသုံးပြီး ဖုန်းကို အိတ်ထဲကနေ ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။
"အဲဒါကို ငါ့ဆီကနေ ယူသွားပါ။ နောင်ဆို ငါ ဖုန်းထပ်မသုံးတော့ပါဘူး။"
"မရူးစမ်းနဲ့...မင်း တံခါးနားမှာ အနားယူလိုက်ဦး။ မင်း သူငယ်ချင်းတွေကို ငါလိုက် ရှာတော့မယ်"
ချန်ကောသည် တုန့်မုန့်လုကို အိမ်သာခန်း အပြင်ဘက် တံခါးဝသို့ဆွဲခေါ်လာခဲ့သည်။
"စကားမစပ်၊ မင်းရဲ့လူတွေက လူခွဲပြီး ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သွားတယ်ဆိုတော့ သတ္တိရှိတယ်ဆိုတာ သေချာတယ်။ "
တုန့်မုန့်လုကိုနှစ်သိမ့်ပြီးနောက် ချန်ကောသည်အမျိုးသမီးအဆောင်သို့ ပြေး လာခဲ့သည်။ ဝမ်ဟိုင်လုံ၏ မျက်လုံးများက ပြူးကျယ်နေပြီး ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ မျက်ရည်ကျလျက်ထိုင်နေပြီး အချိန်မရွေး သတိလစ်တော့မလို ထင်ရသည်။
ဘောပင်ဝိညာဉ်ရဲ့ အဓိကစွမ်းအားမှာ ကံကြမ္မာကို ပြောပြခြင်းဖြစ်သည်။ အခြားရှုထောင့်များနှင့် ပတ်သက်လျှင် သူမအားနည်းနေသောကြောင့် စက္ကူကျားက စက္ကူကျားပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သရဲအိမ်ထဲကိုဝင်လာတဲ့ လူတွေကို သေလုအောင်တော့ ခြောက်လိုက်နိုင်သေးတာပဲ။
ချန်ကောကဘောပင်ကိုကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ ဘောပင်မထိခိုက်သည်ကို သူတွေ့သောအခါ ပြန်ထားလိုက်ပြီး ဝမ်ဟိုင်းလုံကို မိန်းကလေး အိပ်ဆောင်ခန်းထဲကနေ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
ငါမြင်တွေ့ချင်သလို တုန်လှုပ်စရာ မြင်ကွင်းက တကယ့် အတိအကျကို ဖြစ်လာတာပဲ...
ချန်ကောသည် ဝမ်ဟိုင်လုံနဲ့တုန့်မုန့်လုကို ပြန်လည်ဆုံတွေ့ခဲ့သည်။ ထို့နောက် ချန်ကောသည်အခြားစင်္ကြံထဲသို့ ဝင်၍ အခန်းတိုင်းကိုကြည့်လိုက်သည်။
သတိမထားမိသော ရှမိန်လိ အား အခန်း ၃၀၄ ၏အိမ်သာမှ ကယ်တင်ပြီးနောက် ချန်ကောသည် အမျိုးသမီးအရုပ်ကို မျက်နှာကြက်ထဲသို့ပြန်တွန်းတင် လိုက်သည်။ ထို့နောက် ချန်ကော သည်အခန်း ၃၀၃ ရှိ အိပ်ရာအောက်မှ ဖေ့ဟူ ကိုဆွဲထုတ်ခဲ့သည်။
သူရဲဘောကြောင်တဲ့ ဒီဖက်တီးဟာ သူတို့ အုပ်စုရဲ့စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အကောင်းဆုံးအခြေအနေမှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာ အားလုံးကို အံ့အားသင့်စေခဲ့တယ်။ ချန်ကောရောက်ရှိလာချိန်တွင် သူသည်တံခါးကို ဖွင့်ထားပြီး အရုပ်မရဲ့ ခေါင်းနှင့်ပြူးကြည့်နေသော အကြည့်ပြိုင်ပွဲတန်းလန်းတွင် ရှိနေသည်။ ထိုလူ၏ အဆိုအရ ချန်ကော မရောက်လာခင် သူသည် အရုပ်ခေါင်းနှင့် ၁၀ မိနစ်ခန့်ကြာအောင် စိုက်ကြည့်နေပြီးဖြစ်သည်။
ဖေ့ဟူကို ဦး ဆောင်ခေါ်လာစဉ် ချန်ကောသည်နောက်ဆုံးကြောက်စရာ နေရာသို့ ရောက်ခဲ့သည်။ ဖေ့ဟူက ရေတွင်းအစွန်းနားမှာရပ်ပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။
*-*
Chapter (140)_ကြောက်စရာဇာတ်လမ်း ဆက်တင်များ၏ကွဲပြားခြားနားသောအဆင့်များ
ဝမ်ဝိန့်လုံ သည်ရေတွင်းဟောင်းတွင် ထိုင်နေပြီး သူ၏လက်သီးများက သူ့ရှေ့မှာလေထုကို ထိုးနှက်နေသည်။ သူက လက်ဝှေ့သမားတွေရဲ့ အလယ်မှာရှိနေပုံရတယ်။
"ဒီနေရာမှာရပ်ပြီး မလှုပ်ရှားပါနဲ့။ ငါသွားပြီး သူ့ကိုဆွဲထုတ်လိုက်မယ်"
ချန်ကောက ဖေ့ဟူကိုပြောလိုက်ချိန် ရေတွင်းထဲက ထိုးကြိတ်နေသည့် ဝမ်ဝိန့်လုံက ဖေ့ဟူနာမည်ကို ကြားတော့ စိတ်ဒဏ်ရာအကြီးကျယ်ရထားသူလို ထိုးကြိတ်တာကိုရပ်ပြီး အပေါ်ကို မော့ကြည့်ပြီး ဖေ့ဟူကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။
သူ၏ခန္ဓာကိုယ်က ဒေါသဖြင့် တုန်ယင်နေပြီး စောပိုင်းက ဖေ့ဟူက သူ့ကို လွှတ်ချကာ ကိုယ်လွတ်ရုန်းပြေးသွားသည်ကို အခဲမကြေဖြစ်ဟန်ဖြင့် ဖေ့ဟူကို အော်ပြောလိုက်သည်။
"ဖေ့ဟူ....ငါလိုးမသား...မင်း ငါ့ကို ထားရစ်ပြီး အခုမျက်နှာလာပြရဲသေးတာလား"
"ငါပြောတာကို နားထောင်ပါဦး၊ အစောပိုင်းက ငါလည်း
အန္တရာယ်ရှိတဲ့အခြေအနေကို ကြုံလိုက်ရတယ်။ ငါ မင်းကို ထားပြီးမပြေးသွားရင် ငါတို့နှစ်ယောက်လုံး အန္တရာယ်ကျရောက်မှာပဲ။
"မင်းညာတယ်!"
"ဒါဟာ အမှန်ကို ပြောနေတာကွ။ ငါ့ကိုယ်နဲ့မျှားပြီး ကြောက်မက်ဖွယ် အကောင်းဆုံးခြိမ်းခြောက်မှုကို ရှောင်ရှားခဲ့တယ်။ မင်း ငါ့ကိုမယုံဘူးဆိုရင် သူဌေးကိုမေးကြည့်လိုက် "
ဖေ့ဟူက သူ အခုလို စွပ်စွဲခံရတာ မှားနေသည်ဟု ခံစားရသည်။ အရုပ်ခေါင်းပြတ်ကြီးနဲ့ ၁၀ မိနစ်လောက် အိပ်ယာအောက်မှာ အေးစက်တောင့်တင်းနေအောင် စိုက်ကြည့်ခံရတာ ဘယ်လောက် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသည်ကို မကြုံဖူးသူတွေက မသိနိုင်ကြပေ။
"မင်းရဲ့အသံကိုလျှော့ပါဦး။အပြင်ရောက်မှ ဆက်ပြောကြ။ အခု ငါ့လက်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်"
ချန်ကောက ဝမ်ဝိန့်လုံ စိတ်ဓါတ်ပျက်ပြားမနေတာကို တွေ့တော့ စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။
ချန်ကောကိုတွေ့တော့ ဝမ်ဝိန့်လုံက အော်ဟစ်ခြင်းကိုရပ်လိုက်သည်။
"ငါ ဆွဲမတက်နိုင်တော့ဘူး။ ငါ့အောက်ပိုင်းခန္ဓာကိုယ်က ထုံနေတယ်။ "
"ထုံနေတယ်?"
ချန်ကောက ရေတွင်းထဲကိုခုန်ချလိုက်ပြီး ဖေ့ဟူရဲ့ပူးပေါင်းမှုနဲ့ ဝမ်ဝိန့်လုံကိုဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ကောင်လေးကို နှစ်သိမ့်ပေးပြီးနောက် ချန်ကောက ချက်ချင်းထွက်မသွားခဲ့ပါဘူး။ ထိုနံနက်ခင်းတွင် နာမည်ကဒ်များကို သူထားသော ရေတွင်းကို ပြန်လည် စစ်ဆေးခဲ့သည်။အရုပ် ၂ ခုကလွဲပြီး ဒီရေတွင်းထဲမှာ အထူးသဖြင့်ကြောက်စရာဘာမှမရှိဘူးဖြစ်နေသည်။
ရေတွင်းအပြင်ဘက်တွင် ဝမ်ဝိန့်လုံနှင့် ဖေ့ဟူတို့သည် အငြင်းပွားမှုအသစ်ကို စတင်နေခဲ့သည်။ ချန်ကောသည် အရုပ်များ၏မျက်နှာများကိုစစ်ဆေးရန် ငုံ့လိုက်သည်။ ထိုမနက်ခင်းနှင့်မတူသည့် အချက်က အရုပ်ယောက်ျား၏မျက်လုံးများသည်ပွင့်လျက်ရှိသည်။
ရေတွင်းထဲတွင်မြှုပ်ထားသော အရုပ် များသည် ဖန်းယွီရဲ့မိဘများကိုကိုယ်စားပြုကာ ထားခဲ့တာဖြစ်သည်။ အကယ်၍ သူတို့က အညှိုးတေးဝိဉာဉ်ဖြစ်ရင်တော့ ကိုင်တွယ်ရတာ လွယ်မယ် မဟုတ်ဘူး။ ကံကောင်းတာက မကျွတ်လွတ်တဲ့ ဝိဉာဉ်ပဲဖြစ်နေလို့ပေါ့။
ဖိန်းယိုလျောင် ဘာဖြစ်ခဲ့သလဲ ဆိုတာက ချန်ကောကို သတိပေးနေသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို Pen Spirit က သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။ သူက လွတ်မြောက်လိုသော်လည်း သူသည် ချိပ်တံဆိပ်ခတ်ထားသော စာသင်ခန်းထဲမှ ဝိညာဉ်နှစ်ဆယ်ကြားတွင် ရပ်မိလျက် သားဖြစ်နေ ခဲ့သည်။
ဘောပင်ဝိဉာဉ်က ဖိန်းယို့လျောင်ရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာထဲသို့ ၀ င်ရောက်ပြီး ရေတွင်းဆီကို လမ်းလျှောက်လာရန် ထိန်းချုပ်ခဲ့သည်။ ရေတွင်းထဲက ဝိဉာဉ်နှစ်ခုက သူတို့ပိုင်နက်ထဲကို ကျူးကျော်လာတဲ့ ဘောပင်ဝိဉာဉ်ကို အပြစ်ပေးရန် ဖိန့်ယိုလျောင်ကို ရေတွင်းထဲ ဆွဲချချင်ခဲ့ပုံရသည်။ ဒါက ဘောပင်ဝိဉာဉ်ရဲ့ အမှားဖြစ်တယ်။ သူက သူများပိုင်နက်ထဲကို သွားခဲ့တာကိုး...
ရေတွင်းထဲမှာ ဖန်းယွီရဲ့မိဘတွေက သဲထဲမှာ အရှင်လတ်လတ် နစ်ပြီးအသတ်ခံလို်က်ရတယ်ဆိုတာ့
ဒီရေတွင်းက မကျွတ်လွတ်တဲ့သူတို့ နေရာဖြစ်နေတာပေါ့။ ဖိန်းယို့လျောင်က ရေတွင်းထဲ ခုန်ချလုနီးပါးဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် ဘောပင်နတ်က အတင်းတားထားနိုင်ခဲ့သည်။
ချန်ကောသည်သဲထဲတွင်မြှုပ်ထားသော ဖန်းယွီ၏မိဘများကိုကြည့်ပြီး သူ၏သံသယကိုအတည်ပြုနိုင်ခဲ့သည်။ ရေတွင်းဟောင်းသည် ဆိုးရွားလှသော ဝိဉာဉ်များအတွက်ထောင်ကျနေရတဲ့ နေရာဖြစ်ပုံရသည်။
အခု ငါစဉ်းစားနေတဲ့ ချိပ်ပိတ်ထားတဲ့ စာသင်ခန်းအတွင်းရှိ ဝိဉာဉ်တွေက အတော်အတန်ပြင်းထန်တဲ့ စိတ်ရှိပေမယ့် တရားမျှတမှုရှိပုံရတယ်။
သူတို့အသက်ရှင်ခဲ့တုန်းက ဝိညာဉ်တွေအားလုံးဟာ မိဘမဲ့ကလေးတွေဖြစ်တယ်။ သူတို့ကို ကျောင်းအုပ်ဟောင်းက မွေးစားခဲ့ပြီး မုယန် အထက်တန်းကျောင်းကို သူတို့၏ နေအိမ်အဖြစ် သဘောထားခဲ့သည်။ ချန်ကော၏ဖုန်းသည် သရဲအိမ် အတွင်းရှိ မုယန် အထက်တန်းကျောင်းကိုပြန်လည် တည်ဆောက်ပြီးသောအခါ ထိုစိတ်ဝိညာဉ်များ တည်ငြိမ်အေးချမ်းသော ဘ ၀ ကိုပိုင်ဆိုင်စေချင်တာ ဖြစ်သည်။
မင်းတို့ လွန်လွန်ကျူးကျူးမလုပ်သရွေ့..ငါ့ စည်းကမ်းကို မချိုးဖောက်သရွေ့ ငါ့သရဲအိမ်က မင်းတို့ရဲ့အိမ်အသစ်ဖြစ်လိမ့်မယ်။
ချန်ကော သည်သဲ၌မြှုပ်ထားသော အရုပ်များကိုကြည့်ကာ ရေတွင်းထဲမှခုန်ထွက်ခဲ့သည်။ သူသည်ရေတွင်းထဲကိုပြန်လှည့်ရန်ပြန်လှည့်သောအခါ အရုပ်နှစ်ရုပ်က ပြန်လည်နီးကပ်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"လာကြ၊ မင်းကိုအပြင်ထွက်ဖို့ အချိန်တန်ပြီ။ "
ချန်ကောက ဝမ်ဝိန့်လုံကိုကြမ်းပြင်ကနေ ထူပေးပြီး ထစေသည်။ ဝမ်ဝိန့်လုံက အစောပိုင်းက ဖေ့ဟူကို ဒေါသထွက်လို့ စိတ်ဓာတ်တက်ကြွနေပုံ ရနေ တာဖြစ်သည်။ ထိုစိတ်က အခြားစိတ်ခံစားမှုများ အားလုံးကိုဖိနှိပ်ခဲ့နေသောကြောင့် သတိလစ်မသွားတာ ဖြစ်သည်။
စွမ်းအင်အတော်များများ ဖြုန်းတီးပြီးနောက် ချန်ကောသည် ထိုလူငါး ဦး အား မုယန်အထက်တန်းကျောင်း ဆက်တင်မှ ဆွဲထုတ်နိုင်ခဲ့သည်။ သရဲအိမ်ရှိ တံခါးကို ဖွင့်ကာ ထို ၅ ယောက်ထွက်လာသောအခါ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ စောင့်ကြည့်နေသည့် ဧည့်သည်အားလုံးသည် အေးခဲသွားကြသည်။ သရဲခြောက်နေတဲ့အိမ်ထဲကနေ မထွက်လာခင် စူးဝါးတဲ့ အော်ဟစ်သံထွက်လာတာကို သူတို့ကြားခဲ့ကြရတယ်၊
"ဒီလူတွေ ဘာတွေကြုံတွေ့ခဲ့ရတာလဲ"
"ဒါဟာ နာရီဝက်လောက်ပဲကြာတယ် ... "
လက်မှတ်ရောင်းသူအနေဖြင့် အလေးအနက်ထားသူ ဦး လေး ရွှီက သူ့နောက်မှာ လူတိုင်းက အာရုံစိုက်နေသည်ဟု ခံစားခဲ့ရသည်။ သူ့မှာ မကောင်းတဲ့ခံစားမှုရှိခဲ့ပြီး နောက်လှည့်လိုက်တဲ့အခါ သူ့ဆံပင်တွေ ထောင်ထလာကုန်သည်။
"သူတို့တွေမေးနေတယ်။ အထဲဝင်သွားတဲ့ ၅ ယောက်က ဘာဖြစ်သွားကြလဲ"
ဦး လေးရွှီက အပြေးလွှားနဲ့ ရှမိန်လိနဲ့ ဝမ်ဟိုင်လုံကို ကူဖို့ ပြေးလာသည်။
"နည်းနည်းကြောက်နေရုံပါ။ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး။ "
ချန်ကောက ဝမ်ဝိန့်လုံ၏လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့သည်။
"မင်းကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ် လမ်းလျှောက်လို့ ရမလား"
ချန်ကော၏အသံကို သူတို့ကြားသည့်အခါ ဧည့်သည်အားလုံးကနောက်ဆုတ်လိုက်ကြသည်။
" သူတောင် လမ်းမလျှောက်နိုင်ဘူး၊ ဒါ နည်းနည်းကြောက်တယ်စရာကောင်းမယ် ထင်တယ် "
" မင်းတို့လိမ်ပြောနေတာလား"
ဝမ်ဝိန့်လုံသည်လူအုပ်က သူ့ကိုစောင့်ကြည့်နေသဖြင့် အရှက်ရခဲ့သည်။ လမ်းလျှောက်တတ်ဖို့ သင်ယူနေတဲ့ကလေးလိုခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းကို သူရှေ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
"ဝိန့်လုံ...ဖေ့ဟူ!"
ပခုံးပေါ်က ၀ ံပုလွေရဲ့ခေါင်းကိုတက်တူးထိုးထားသည့် ကိုယ်ထည်ကြီးကြီးနဲ့ ခြောက်ယောက်မြောက် သူက ဝိန့်လုံကို ကူညီဖို့အပြေးအလွှားသွားခဲ့သည်။
"မင်းအားလုံး ဘာဖြစ်သွားလဲ။ မင်းရဲ့အော်သံတွေကို အပြင်ကနေကြားလိုက်ရတယ်။"
သူတို့ရဲ့အစီအစဉ်အရ အခုလူဟာ သရဲခြောက်တဲ့အိမ်ကို တစ်ယောက်တည်းစိန်ခေါ်ဖို့ အချိန်ရောက်လာပြီဖြစ်တယ်။
"ကျနော်တို့က အသံကျယ်ခဲ့သလား"
ဝမ်ဝိန့်လုံက သူ့လက်များကိုဖယ်ထုတ်ကာ ရှက်လို့ ပြေးပုန်းစရာတွင်း ပေါက်ရှာချင်နေတော့သည်။
ဝိန့်လုံက ရှင်းမပြချင်သောကြောင့် ချန်ကောကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"မင်း ငါ့အကိုကို ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ"
"မင်းရဲ့အစ်ကို?"
ချန်ကောက ထိုလူ၏အသံသည် အနည်းငယ်ထူးဆန်းသည်ဟုထင်သော်လည်း သူသည် ထိုအရာကို စိတ်ထဲမထားခဲ့ပါ။ သူသည် လူအုပ်နှင့်ရင်ဆိုင်ရန် တစ်လှမ်းတိုးခဲ့သည်။
"သူတို့တွေ မဝင်ခင်က ဇာတ်လမ်းတွေကို အဆင့်တွေခွဲထားတယ်။ ငါက အစောပိုင်းက ဆက်တင်ဇာတ်လမ်းတွေကိုဖြတ်ကျော်ပြီးမှသာ မင်းတို့က အခု ဆက်တင်ကို ဝင်လို့ရမယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်လေ။ ဒါပေမယ့် မင်းတို့က ငြင်းဆန်ခဲ့တယ်မဟုတ်လား။ ငါ့စကားကိုနားမထောင့်ကြိုးစားချင်ခဲ့ကြတယ်။ ဒီရလဒ်ရဲကို မင်းတို့ကိုယ်တိုင်မြင်တွေ့လိုက်ရပြီ မဟုတ်လား။ "
သရဲအိမ် ရှေ့တွင်ရပ်နေသော ချန်ကောသည် ထို ကြွက်သားနဲ့လူကို လျစ်လျူရှုပြီး သူ၏လေသံက လေးနက်သွားသည်။
"အထဲက ဆက်တင်တွေရဲ့ကြောက်ရွံ့စရာ အခြေအနေတွေကို အဆင့်ဆင့်ခွဲခြားပြီး တဆင့်ချင်းသွားဖို့ ငါ အကြံပေးတဲ့အခါ မင်းတို့ရဲ့ငွေကို ငါက လှည့်ဖြားဖို့ကြိုးစားနေတယ်လို့ ပြောခဲ့ကြတယ်မဟုတ်လား။ ငါက ငါ့ဖောက်သည်တွေရဲ့ ဘေးကင်းမှုကို ကာကွယ်ချင်လို့ ခုလို စီစဉ်ထားခဲ့တယ်။ ဒီ အသစ်ဖွင့်လှစ်လိုက်တဲ့ ကြယ် ၂ ပွင့်အဆင့်ရှိတဲ့ ကြောက်လန့်စရာ ဆက်တင်က လူတိုင်းအတွင် မသင့်လျော်ဘူး။ သာမန်သရဲအိမ်တွေထက် ဒီနေရာက ပိုကြောက်စရာကောင်းတယ်"
ချန်ကောသည် သရဲအိမ်၏တံခါးကိုဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
"ကျုတ်ကျန်းမြို့ အနောက်ဘက်ခြမ်းက သရဲခြောက်တဲ့အိမ်ကို ဖွင့်လှစ်လာတာ နှစ်ပေါင်းများစွာရှိခဲ့ပြီး အစကနေ အခုထိ ငါတို့ရဲ့အဆင့်သတ်မှတ်ချက်က ၉၀ ရာခိုင်နှုန်းအောက့်ကျဆင်းသွားခြင်းမရှိခဲ့ဘူး။ ငါ့ရဲ့ဖောက်သည်ကို ဦးစားပေးလို့ ဒီနာမည်ကို ဆက်ထိန်းထားနိုင်တာပဲ။ မင်းကြိုးစားကြည့်ဖို့ ဆန္ဒရှိသရွေ့ ငါတို့က မင်းတို့ဘဝမှာ ကြောက်စရာ အကောင်းဆုံး ကို တွေ့ကြုံနိုင်အောင် လုပ်ပေးမယ်။ "
"လူတိုင်းရဲ့ ကြောက်ရွံ့မှုနှုန်းက မတူ ကွဲပြားခြားနား တယ်။ တချို့က သိပ်မကြောက်တတ် ပေမယ့် တချို့က အသည်းငယ်တယ်။ ဒါကြောင့် ငါက ဧည့်သည်တွေရဲ့ အဆင့်ကို လိုက်ပြီး ကြောက်လန့်မှု အတွေ့ကြုံကို အဆင့်ခွဲပေးထားပြီး စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းတွေကို သတ်မှတ် ခဲ့တယ် "
ချန်ကောက စည်းမျဉ်းသစ်များကို ဧည့်သည်များက လက်ခံလာအောင် မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သလို ဆုငွေနဲ့ဆွဲဆောင်ပြီး ဝမ်ဟိုင်းလုံတို့ အုပ်စုကို ဝင်အောင်လုပ်ခဲ့ပြီး သူတို့ဖြစ်ရပ်ကို သုံးပြီး မလိုက်နာရင် အကျိုးဆက် ဘာဖြစ်မယ်ဆိုတာ လက်တွေ့ပြခဲ့တာဖြစ်တယ်။
ဧည့်သည်များအားစည်းကမ်းများကိုမလိုက်နာခြင်းနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး သတိပေးခဲ့သည်။
"တကယ်လို့ မင်းတို့ ဆုကိုရချင်တယ်ဆိုရင်သရဲအိမ် ရဲ့စည်းမျဉ်းတွေကိုလိုက်နာရမယ်။ တဆင့်ချင်းကို အောင်မြင်အောင် ဖြတ်သန်းလာပြီးမှ ဒီစိန်ခေါ်မှုကို လက်ခံရမယ်။"
ဤနည်းဥပဒေပြဌာန်းပြီးသည်နှင့် သရဲအိမ်အတွင်းရှိ ဖြစ်ရပ်များကို ကောင်းစွာအသုံးချနိုင်လိမ့်မည်။ အရေးအကြီးဆုံးကတော့၊ သူသည် ကြောက်ရွံ့မှုနဲ့ ပတ်သတ်မှုအဆင့်အရ ဧည့်သည်တစ်ယောက်ကို အဆင့်တိုင်း လိုက်လုပ်ချင်အောင် ဆွဲဆောင်နိုင်လိမ့်မယ်။ တခါလာဖူးတဲ့ဧည့်သည်က အခြား ခက်ခဲတဲ့ အဆင့်ကို စိတ်ခေါ်ဖို့ ထပ်လာအောင် ဆွဲဆောင်တဲ့နည်းလမ်းပဲဖြစ်တယ်။
*-*
Chapter (139)_ ကြၽန္မက စတုတၳ အိမ္သာခန္းအထဲမွာပါ....
သူမရဲ႕ဆံပင္ေတြဟာ ရႈပ္ေထြးေနၿပီး သူမ၏မ်က္ႏွာေပၚမွာ ရႈပ္ပြစြာ က်ဆင္းေနသည္။ သရဲအိမ္ထဲ မဝင္ခင္က ေက်ာ့ေမာ့ကာ ဆက္ဆီက်သည္ ပုံရိပ္က လုံးဝပ်က္စီးေနၿပီး သူမရဲ႕ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္တရံပင္ မပါေတာ့ေပ။
"တုန႔္မုန႔္လုလား?"
ခ်န္ေကာသည္ မာရသြန္ အေျပးၿပိဳင္ပြဲတြင္ ပါဝင္သလို ေျပးေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးကိုေတြ႕ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်န္ေကာရဲ႕ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိေသာသေဘာထားႏွင့္ မတူဘဲ သူမသည္ သူ႔ကိုေတြ႕ေတာ့ တေစၦကို ေတြ႕ျမင္ၿပီးထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနသည့္ အလား သူမ ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္စျပဳလာသည္။
ခ်န္ေကာက သူ႔မ်က္ႏွာကိုထိလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာဖုံးေၾကာင့္လား....
ဒီဆက္တိုက္ေၾကာက္စိတ္ႏွစ္ခုသည္ တုန႔္မုန႔္လုရဲ႕ ကိုယ္အတြင္းရွိ လွ်ိဳ႕ဝွက္အားအင္ကို ေပါက္ကြဲေစခဲ့သလို သူမ၏ေျခေထာက္မ်ားက ေလကဲ့သို႔ တရၾကမ္း အလ်င္ျဖင့္ ခ်န္ေကာရဲ႕ မ်က္လုံးေရွ႕ကေန ထြက္ေျပးသြားေတာ့သည္။
ကိုယ္ေဖာ့ပညာကိုမ်ား သူမ သင္ထားသလား ထင္ရသည္။
ခ်န္ေကာသည္ မ်က္ႏွာဖုံးကိုခြၽတ္က မုယန္အထက္တန္းေက်ာင္း ဆက္တင္ရဲ႕ ဟိုးအတြင္းဘက္ကို ဝင္လာခဲ့သည္။
သူမ အဘယ္ေၾကာင့္တစ္ ဦး တည္း ထြက္ေျပးလာရတာလဲ။ လူကြဲသြားလို႔လား...
ခ်န္ေကာသည္ ပထမဆုံးလမ္းဆုံသို႔ေရာက္ေသာအခါ တုန႔္မုန႔္လုကို ရွာမေတြ႕ေသးပါ။ ဒါေၾကာင့္ Pen Spirit ေဘာပင္ဝိဉာဥ္ ရဲ႕အခန္းကိုအရင္သြားၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္သည္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းျမည္လာေသာအခါ သူ စႀကႍတေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့သည္။
...
အိမ္သာခန္း၏စတုတၳေျမာက္ အခန္းေလးထဲမွာ တုန႔္မုန႔္လုက သူမရဲ႕ ပုံရိပ္ကို ထိန္းသိမ္းဖို႔လုံးဝ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး သူမသည္ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး သူမရဲ႕မ်က္လုံးေတြက တံခါးေပါက္ရဲ႕ေအာက္ေျခကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
ငါ့ေနာက္သို႔ မလိုက္ခဲ့ဘူးပဲ... ေကာင္းတယ္...ေကာင္းတယ္။
သူမ၏ရင္ဘတ္က နိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ႏွင့္ အသက္ရႈသံျပင္းေနသည္။ သူမ မ်က္စိမွိတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေဘာပင္ဝိဉာဥ္ကို ေမးသည့္ အခန္းထဲက အျဖစ္ေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။
ဝမ္ဟိုင္းလုံရဲ႕ဇနီးကဘယ္သူလဲလို႔ သူမေမးတဲ့အခါမွာ ဒီဂိမ္းဟာ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုလို ထြက္ေပၚလာတာပါ။
ဒီႀကိဳးဆြဲခ်ေသေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ဘာလဲ? ၎သည္ အမွန္တကယ္ လူတစ္ ဦး မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း 3D ပုံရိပ္ႏွင့္ မတူပါ။ သူမစဥ္းစားေလေလ သူမေၾကာက္ေလေလျဖစ္သည္။ သူမသည္ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္ေသာအိမ္သာခန္းတြင္းထဲ၌ တစ္ေယာက္တည္း ပုန္းေအာင္းေနၿပီး မျမင္ရေသာလက္တစ္စုံက သူမ၏ႏွလုံးသားကို ဆုပ္ကိုင္ထားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ငါ အျခားသူေတြကို ဆက္သြယ္လို႔ရေသးတယ္။ အကိုလုံကို ကယ္ဖို႔ ငါတို႔ လူစုရမယ္။
တုန႔္မုန႔္လုက မ်က္ရည္မ်ားက်လာၿပီး ဝမ္ဝိန႔္လုံ ၏ ဖုန္းနံပါတ္ကိုေခၚခဲ့သည္။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အသံျမည္ေသာ္လည္း ဖုန္းေျဖသံကို မၾကားရေပ။
သူတို႔ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ? ဝိန႔္လုံနဲ႔ ေဖ့ဟူတို႔ တစ္ခုခုျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလား။
တုန႔္မုန႔္လုက ရွမိန္လိရဲ႕ ဖုန္းကိုဆက္ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မေျဖလို႔ ပိုၿပီး အကူအညီမဲ့ ခံစားမိေစသည္။ သူမသည္ေထာင့္ထဲသို႔ပိုမိုနက္ရႈိင္း ဆုတ္ခြာခဲ့သည္။ သူတို႔အားလုံး သရဲေျခာက္တဲ့ အိမ္ရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးပင္မယဥ္ခဲ့ဖူးေပ။
တုန႔္မုန႔္လုက အလြယ္တကူ အရႈံးမေပးခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံး ေဖ့ဟူရဲ႕ဖုန္းကို ေခၚလိုက္သည္။
ဖက္တီး..ျမန္ျမန္ ကိုင္လိုက္စမ္းပါ...။ မင္း ငါ့ကို စိုးရိမ္ၿပီး ေသေစခ်င္လို႔ ငါ့ဖုန္းကို ခ်က္ခ်င္းမကိုင္ပဲ အခ်ိန္ဆြဲေနတာလား။
အလြန္စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ တုန႔္မုန႔္လုရဲ႕ ႏွင္းလို ျဖဴေဖြးတဲ့ မ်က္ႏွာထက္တြင္ အစိမ္းေရာင္ ေသြးျပန္ေၾကာ မ်ား တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနသည္။
ေစာင့္ေနရခ်ိန္မွာ....သူမ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္သြားသည္။
သုံးစကၠန႔္ ကုန္လြန္သြားၿပီး တုန႔္မုန႔္လု၏ စိတ္ႏွလုံးေလးက နစ္ျမဳပ္သြားသည္။ မင္းတို႔ အားလုံး ဘာျဖစ္သြားသလဲ....
ငါးစကၠန႔္ကုန္လြန္သြားေသာအခါသူမလက္ေခ်ာင္းမ်ားက ဖုန္းကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
ဆယ္စကၠန႔္ကုန္လြန္သြားၿပီးေနာက္ တုန႔္မုန႔္လုက ငိုခ်ေတာ့မလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
သို႔ေသာ္ ဆယ္သုံးစကၠန႔္တြင္ ဖုန္းကို ႐ုတ္တရက္ကိုင္လိုက္တာကို သိလိုက္ရသည္။
"F * ck! ဖက္တီး... ငါ့ ဖုန္းကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေစာင့္ၿပီးမွ ကိုင္ရတာလဲ.... "
တုန႔္မုန႔္လုက မ်က္ရည္က်ကာ ခါးသီးစြာ ေျပာေနၿပီ။ ေရနစ္ေသဆုံးခါနီးလူက ကယ္ဆယ္ေရးေဖာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရသလို သူမက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုျမင္ေတြ႕ ခဲ့ရသည္။
" မင္း ဘာလို႔စကားမေျပာရတာလဲ။အကိုလုံက အရမ္းကို ေၾကာက္လန႔္ေနတယ္။ ငါ အခု အမ်ားသုံးအိမ္သာထဲက စတုတၳေျမာက္ အိမ္သာခန္းေလးထဲမွာ ပုန္းေနတယ္။ ငါ့ကို လာကယ္ပါ ဦး!"
ခဏစဥ္းစားၿပီးေနာက္ တုန႔္မုန႔္လုက ေဖ့ဟူကို သတိေပးလိုက္သည္။
"အေစာပိုင္းက စႀကႍလမ္းေတြမွာ လွည့္လည္ေနတဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါးႀကီးကို ငါေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းဒီ ကိုေရာက္ရင္ သတိထားပါ။ "
သူမ၏အေရးတႀကီးျဖင့္ သိသမွ် အကုန္ေျပာေနသလို စကားေတြက ျမန္ဆန္ေနသည္/ သို႔ေသာ္ ေဖ့ဟူသည္အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ၿပီး တုံ႔ျပန္မႈမရွိေသးပါ။
"ေဖ့ဟူ? မင္း အဲဒီမွာလား"
တုန႔္မုန႔္လုက ဖုန္းကို သူမ၏လက္မ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး နား႐ြက္ေဘးတြင္ အတင္းကပ္ထားၿပီး ေမးခဲ့သည္။
"မင္း ငါ့ ေျပာတာကို ၾကားရလား။ ငါ့စကားကို ၾကားရင္ မင္း ငါ့ကို တခုခု ေျပာပါ ဦး။ ငါ့ကို မေျခာက္ပါနဲ႔...."
စကၠန႔္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ အျခားတစ္ဖက္မွ တုန႔္ျပန္မႈတစ္ခုရွိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ေဖ့ဟူ၏အသံမဟုတ္ပါ
" အင္း၊ ငါ မင္းကို အခုေတြ႕ၿပီ။ မင္းဆီကို လာခဲ့မယ္"
ဖုန္းထဲက ေျပာလိုက္သည့္ အသံက သူမႏွင့္ လုံးဝမရင္းႏွီးေသာ ေယာက်ာ္းသံျဖစ္ေနသည္။
ဖုန္းက သူမ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွ ျပဳတ္က်သြားခဲ့သည္။
ထိုအသံကို ၾကားရသည့္အခါ တုန႔္မုန႔္လု အလြန္အံ့အားသင့္သြားၿပီး သူမ၏ႏွလုံးသားေလးက တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားခဲ့သည္။
ငါ ဘယ္သူကို ေခၚခဲ့မိတာလဲ...
ဖုန္းကို ဘယ္သူျပန္ေျဖတာလဲ
ဘယ္သူက ငါ့ဆီကို လာေနတာလဲ
သူမၾကမ္းျပင္ေပၚရွိ ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း သူမ မထိရဲပဲ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ အရာ ၀ တၳဳတစ္ခုလို ၾကည့္လိုက္သည္။
သူ ေရာက္မလာခင္ ငါ ဒီက ထြက္ခြာခ်င္တယ္
တုန႔္မုန႔္လုက တံခါးကို တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း သူမရဲ႕ဖုန္းကိုစြန႔္ခြာကာ အိမ္သာ အေပါက္ဝမွ ထြက္ေျပးခဲ့သည္။ သူမသည္ ပင္မ အိမ္သာအခန္းသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ခ်န္ေကာလည္း ေသြးစြန္းေနေသာအဝတ္အစားျဖင့္ ထိုအိမ္သာခန္း တံခါးဝမွ ၀ င္ခဲ့သည္။
တုန႔္မုန႔္လု စူးရွစြာ ေအာ္ဟစ္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ လဲက်ခဲ့သည္။ သူမက သူမ ေနာက္ေက်ာရွိ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔တြား သြားဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
"ထြက္သြား...ထြက္သြား...."
ခ်န္ေကာ ဘာမွမေျပာမီ တုန႔္မုန႔္လုက ၾကမ္းျပင္မွထၿပီး အနီးဆုံး အိမ္သာခန္းထဲသို႔ေျပးကာ သူမရဲ႕ ကိုယ္ကို ပုန္းခ်င္ေနခဲ့သည္။ တံခါးကိုပိတ္ဆို႔ရန္ သူမရဲ႕ကိုယ္နဲ႔ ဖိတြန္းထားသည္။
ခ်န္ေကာသည္ သူမအားတားဆီးရန္ အခ်ိန္မရွိခဲ့ေသာ္လည္း တုန႔္မုန႔္လုသည္ ပၪၥမအိသာအခခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္ကို သူျမင္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမ၏ဆီသို႔ေျပးသြားခဲ့သည္။
"ေဟ့, ဒီ အိမ္သာခန္းက ဝင္ဖို႔ကန႔္သတ္ထားတယ္!"
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာၿပိဳကြဲလုနီးပါးျဖစ္ေနေသာ တုန႔္မုန႔္လုရဲ႕ သူမ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို သူၾကည့္ေနစဥ္ သူမ မ်က္လုံးမ်ား ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္မွာ သတိျပန္မကပ္လာႏိုင္ ေတာ့ေပ။
သူမ၏ အေရျပား တစ္ေလွ်ာက္လုံး ၾကက္သီးဖုမ်ား ေထာင္ထလာၿပီး စကားေျပာဆိုႏိုင္ စြမ္းေပ်ာက္ဆုံး ခဲ့သည္။
ဒီလိုမ်ိဳး အေစာပိုင္းတုန္းက မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ...
တုန႔္မုန႔္လုက အေၾကာက္လြန္ၿပီး ေနာက္ျပန္လဲက်သြားသည္။ ခ်န္ေကာက သူမရဲ႕ပုခုံးကို ေျပးဆြဲကာ ငါးခန္းေျမာက္ အိမ္သာခန္းကို ပိတ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။.
"မင္း သတိထားပါဦး...? သရဲအိမ္ထဲမွာ ဆဲလ္ဖုန္း မသုံးဖို႔ ငါသတိေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား"
ခ်န္ေကာ က ဖုန္းကိုၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ေကာက္ကာ တုန႔္မုန႔္လု ရဲ႕အိတ္ကပ္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တုန႔္မုန႔္လုက သူမရဲ႕ေနာက္ဆုံးအားအစြမ္းကိုသုံးၿပီး ဖုန္းကို အိတ္ထဲကေန ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
"အဲဒါကို ငါ့ဆီကေန ယူသြားပါ။ ေနာင္ဆို ငါ ဖုန္းထပ္မသုံးေတာ့ပါဘူး။"
"မ႐ူးစမ္းနဲ႔...မင္း တံခါးနားမွာ အနားယူလိုက္ဦး။ မင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငါလိုက္ ရွာေတာ့မယ္"
ခ်န္ေကာသည္ တုန႔္မုန႔္လုကို အိမ္သာခန္း အျပင္ဘက္ တံခါးဝသို႔ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။
"စကားမစပ္၊ မင္းရဲ႕လူေတြက လူခြဲၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သြားတယ္ဆိုေတာ့ သတၱိရွိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ "
တုန႔္မုန႔္လုကိုႏွစ္သိမ့္ၿပီးေနာက္ ခ်န္ေကာသည္အမ်ိဳးသမီးအေဆာင္သို႔ ေျပး လာခဲ့သည္။ ဝမ္ဟိုင္လုံ၏ မ်က္လုံးမ်ားက ျပဴးက်ယ္ေနၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္က်လ်က္ထိုင္ေနၿပီး အခ်ိန္မေ႐ြး သတိလစ္ေတာ့မလို ထင္ရသည္။
ေဘာပင္ဝိညာဥ္ရဲ႕ အဓိကစြမ္းအားမွာ ကံၾကမၼာကို ေျပာျပျခင္းျဖစ္သည္။ အျခားရႈေထာင့္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ သူမအားနည္းေနေသာေၾကာင့္ စကၠဴက်ားက စကၠဴက်ားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သရဲအိမ္ထဲကိုဝင္လာတဲ့ လူေတြကို ေသလုေအာင္ေတာ့ ေျခာက္လိုက္ႏိုင္ေသးတာပဲ။
ခ်န္ေကာကေဘာပင္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ေဘာပင္မထိခိုက္သည္ကို သူေတြ႕ေသာအခါ ျပန္ထားလိုက္ၿပီး ဝမ္ဟိုင္းလုံကို မိန္းကေလး အိပ္ေဆာင္ခန္းထဲကေန ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
ငါျမင္ေတြ႕ခ်င္သလို တုန္လႈပ္စရာ ျမင္ကြင္းက တကယ့္ အတိအက်ကို ျဖစ္လာတာပဲ...
ခ်န္ေကာသည္ ဝမ္ဟိုင္လုံနဲ႔တုန႔္မုန႔္လုကို ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်န္ေကာသည္အျခားစႀကႍထဲသို႔ ဝင္၍ အခန္းတိုင္းကိုၾကည့္လိုက္သည္။
သတိမထားမိေသာ ရွမိန္လိ အား အခန္း ၃၀၄ ၏အိမ္သာမွ ကယ္တင္ၿပီးေနာက္ ခ်န္ေကာသည္ အမ်ိဳးသမီးအ႐ုပ္ကို မ်က္ႏွာၾကက္ထဲသို႔ျပန္တြန္းတင္ လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်န္ေကာ သည္အခန္း ၃၀၃ ရွိ အိပ္ရာေအာက္မွ ေဖ့ဟူ ကိုဆြဲထုတ္ခဲ့သည္။
သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ ဒီဖက္တီးဟာ သူတို႔ အုပ္စုရဲ႕စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေကာင္းဆုံးအေျခအေနမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ အားလုံးကို အံ့အားသင့္ေစခဲ့တယ္။ ခ်န္ေကာေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ သူသည္တံခါးကို ဖြင့္ထားၿပီး အ႐ုပ္မရဲ႕ ေခါင္းႏွင့္ျပဴးၾကည့္ေနေသာ အၾကည့္ၿပိဳင္ပြဲတန္းလန္းတြင္ ရွိေနသည္။ ထိုလူ၏ အဆိုအရ ခ်န္ေကာ မေရာက္လာခင္ သူသည္ အ႐ုပ္ေခါင္းႏွင့္ ၁၀ မိနစ္ခန႔္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီးျဖစ္သည္။
ေဖ့ဟူကို ဦး ေဆာင္ေခၚလာစဥ္ ခ်န္ေကာသည္ေနာက္ဆုံးေၾကာက္စရာ ေနရာသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ေဖ့ဟူက ေရတြင္းအစြန္းနားမွာရပ္ၿပီး ငုံ႔ၾကည့္လိုက္တယ္။
*-*
Chapter (140)_ေၾကာက္စရာဇာတ္လမ္း ဆက္တင္မ်ား၏ကြဲျပားျခားနားေသာအဆင့္မ်ား
ဝမ္ဝိန႔္လုံ သည္ေရတြင္းေဟာင္းတြင္ ထိုင္ေနၿပီး သူ၏လက္သီးမ်ားက သူ႔ေရွ႕မွာေလထုကို ထိုးႏွက္ေနသည္။ သူက လက္ေဝွ႔သမားေတြရဲ႕ အလယ္မွာရွိေနပုံရတယ္။
"ဒီေနရာမွာရပ္ၿပီး မလႈပ္ရွားပါနဲ႔။ ငါသြားၿပီး သူ႔ကိုဆြဲထုတ္လိုက္မယ္"
ခ်န္ေကာက ေဖ့ဟူကိုေျပာလိုက္ခ်ိန္ ေရတြင္းထဲက ထိုးႀကိတ္ေနသည့္ ဝမ္ဝိန႔္လုံက ေဖ့ဟူနာမည္ကို ၾကားေတာ့ စိတ္ဒဏ္ရာအႀကီးက်ယ္ရထားသူလို ထိုးႀကိတ္တာကိုရပ္ၿပီး အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေဖ့ဟူကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
သူ၏ခႏၶာကိုယ္က ေဒါသျဖင့္ တုန္ယင္ေနၿပီး ေစာပိုင္းက ေဖ့ဟူက သူ႔ကို လႊတ္ခ်ကာ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းေျပးသြားသည္ကို အခဲမေၾကျဖစ္ဟန္ျဖင့္ ေဖ့ဟူကို ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
"ေဖ့ဟူ....ငါလိုးမသား...မင္း ငါ့ကို ထားရစ္ၿပီး အခုမ်က္ႏွာလာျပရဲေသးတာလား"
"ငါေျပာတာကို နားေထာင္ပါဦး၊ အေစာပိုင္းက ငါလည္း
အႏၲရာယ္ရွိတဲ့အေျခအေနကို ႀကဳံလိုက္ရတယ္။ ငါ မင္းကို ထားၿပီးမေျပးသြားရင္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အႏၲရာယ္က်ေရာက္မွာပဲ။
"မင္းညာတယ္!"
"ဒါဟာ အမွန္ကို ေျပာေနတာကြ။ ငါ့ကိုယ္နဲ႔မွ်ားၿပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အေကာင္းဆုံးၿခိမ္းေျခာက္မႈကို ေရွာင္ရွားခဲ့တယ္။ မင္း ငါ့ကိုမယုံဘူးဆိုရင္ သူေဌးကိုေမးၾကည့္လိုက္ "
ေဖ့ဟူက သူ အခုလို စြပ္စြဲခံရတာ မွားေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ အ႐ုပ္ေခါင္းျပတ္ႀကီးနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အိပ္ယာေအာက္မွာ ေအးစက္ေတာင့္တင္းေနေအာင္ စိုက္ၾကည့္ခံရတာ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည္ကို မႀကဳံဖူးသူေတြက မသိႏိုင္ၾကေပ။
"မင္းရဲ႕အသံကိုေလွ်ာ့ပါဦး။အျပင္ေရာက္မွ ဆက္ေျပာၾက။ အခု ငါ့လက္ကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္"
ခ်န္ေကာက ဝမ္ဝိန႔္လုံ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ျပားမေနတာကို ေတြ႕ေတာ့ စိတ္သက္သာရာရသြားသည္။
ခ်န္ေကာကိုေတြ႕ေတာ့ ဝမ္ဝိန႔္လုံက ေအာ္ဟစ္ျခင္းကိုရပ္လိုက္သည္။
"ငါ ဆြဲမတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ေအာက္ပိုင္းခႏၶာကိုယ္က ထုံေနတယ္။ "
"ထုံေနတယ္?"
ခ်န္ေကာက ေရတြင္းထဲကိုခုန္ခ်လိုက္ၿပီး ေဖ့ဟူရဲ႕ပူးေပါင္းမႈနဲ႔ ဝမ္ဝိန႔္လုံကိုဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးကို ႏွစ္သိမ့္ေပးၿပီးေနာက္ ခ်န္ေကာက ခ်က္ခ်င္းထြက္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ထိုနံနက္ခင္းတြင္ နာမည္ကဒ္မ်ားကို သူထားေသာ ေရတြင္းကို ျပန္လည္ စစ္ေဆးခဲ့သည္။အ႐ုပ္ ၂ ခုကလြဲၿပီး ဒီေရတြင္းထဲမွာ အထူးသျဖင့္ေၾကာက္စရာဘာမွမရွိဘူးျဖစ္ေနသည္။
ေရတြင္းအျပင္ဘက္တြင္ ဝမ္ဝိန႔္လုံႏွင့္ ေဖ့ဟူတို႔သည္ အျငင္းပြားမႈအသစ္ကို စတင္ေနခဲ့သည္။ ခ်န္ေကာသည္ အ႐ုပ္မ်ား၏မ်က္ႏွာမ်ားကိုစစ္ေဆးရန္ ငုံ႔လိုက္သည္။ ထိုမနက္ခင္းႏွင့္မတူသည့္ အခ်က္က အ႐ုပ္ေယာက္်ား၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ပြင့္လ်က္ရွိသည္။
ေရတြင္းထဲတြင္ျမႇဳပ္ထားေသာ အ႐ုပ္ မ်ားသည္ ဖန္းယြီရဲ႕မိဘမ်ားကိုကိုယ္စားျပဳကာ ထားခဲ့တာျဖစ္သည္။ အကယ္၍ သူတို႔က အညႇိဳးေတးဝိဉာဥ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ကိုင္တြယ္ရတာ လြယ္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ ကံေကာင္းတာက မကြၽတ္လြတ္တဲ့ ဝိဉာဥ္ပဲျဖစ္ေနလို႔ေပါ့။
ဖိန္းယိုေလ်ာင္ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာက ခ်န္ေကာကို သတိေပးေနသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို Pen Spirit က သိမ္းပိုက္ခဲ့သည္။ သူက လြတ္ေျမာက္လိုေသာ္လည္း သူသည္ ခ်ိပ္တံဆိပ္ခတ္ထားေသာ စာသင္ခန္းထဲမွ ဝိညာဥ္ႏွစ္ဆယ္ၾကားတြင္ ရပ္မိလ်က္ သားျဖစ္ေန ခဲ့သည္။
ေဘာပင္ဝိဉာဥ္က ဖိန္းယို႔ေလ်ာင္ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာထဲသို႔ ၀ င္ေရာက္ၿပီး ေရတြင္းဆီကို လမ္းေလွ်ာက္လာရန္ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ေရတြင္းထဲက ဝိဉာဥ္ႏွစ္ခုက သူတို႔ပိုင္နက္ထဲကို က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ ေဘာပင္ဝိဉာဥ္ကို အျပစ္ေပးရန္ ဖိန႔္ယိုေလ်ာင္ကို ေရတြင္းထဲ ဆြဲခ်ခ်င္ခဲ့ပုံရသည္။ ဒါက ေဘာပင္ဝိဉာဥ္ရဲ႕ အမွားျဖစ္တယ္။ သူက သူမ်ားပိုင္နက္ထဲကို သြားခဲ့တာကိုး...
ေရတြင္းထဲမွာ ဖန္းယြီရဲ႕မိဘေတြက သဲထဲမွာ အရွင္လတ္လတ္ နစ္ၿပီးအသတ္ခံလို္က္ရတယ္ဆိုတာ့
ဒီေရတြင္းက မကြၽတ္လြတ္တဲ့သူတို႔ ေနရာျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဖိန္းယို႔ေလ်ာင္က ေရတြင္းထဲ ခုန္ခ်လုနီးပါးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေဘာပင္နတ္က အတင္းတားထားႏိုင္ခဲ့သည္။
ခ်န္ေကာသည္သဲထဲတြင္ျမႇဳပ္ထားေသာ ဖန္းယြီ၏မိဘမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး သူ၏သံသယကိုအတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့သည္။ ေရတြင္းေဟာင္းသည္ ဆိုး႐ြားလွေသာ ဝိဉာဥ္မ်ားအတြက္ေထာင္က်ေနရတဲ့ ေနရာျဖစ္ပုံရသည္။
အခု ငါစဥ္းစားေနတဲ့ ခ်ိပ္ပိတ္ထားတဲ့ စာသင္ခန္းအတြင္းရွိ ဝိဉာဥ္ေတြက အေတာ္အတန္ျပင္းထန္တဲ့ စိတ္ရွိေပမယ့္ တရားမွ်တမႈရွိပုံရတယ္။
သူတို႔အသက္ရွင္ခဲ့တုန္းက ဝိညာဥ္ေတြအားလုံးဟာ မိဘမဲ့ကေလးေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကို ေက်ာင္းအုပ္ေဟာင္းက ေမြးစားခဲ့ၿပီး မုယန္ အထက္တန္းေက်ာင္းကို သူတို႔၏ ေနအိမ္အျဖစ္ သေဘာထားခဲ့သည္။ ခ်န္ေကာ၏ဖုန္းသည္ သရဲအိမ္ အတြင္းရွိ မုယန္ အထက္တန္းေက်ာင္းကိုျပန္လည္ တည္ေဆာက္ၿပီးေသာအခါ ထိုစိတ္ဝိညာဥ္မ်ား တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ ဘ ၀ ကိုပိုင္ဆိုင္ေစခ်င္တာ ျဖစ္သည္။
မင္းတို႔ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးမလုပ္သေ႐ြ႕..ငါ့ စည္းကမ္းကို မခ်ိဳးေဖာက္သေ႐ြ႕ ငါ့သရဲအိမ္က မင္းတို႔ရဲ႕အိမ္အသစ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ခ်န္ေကာ သည္သဲ၌ျမႇဳပ္ထားေသာ အ႐ုပ္မ်ားကိုၾကည့္ကာ ေရတြင္းထဲမွခုန္ထြက္ခဲ့သည္။ သူသည္ေရတြင္းထဲကိုျပန္လွည့္ရန္ျပန္လွည့္ေသာအခါ အ႐ုပ္ႏွစ္႐ုပ္က ျပန္လည္နီးကပ္သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"လာၾက၊ မင္းကိုအျပင္ထြက္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ "
ခ်န္ေကာက ဝမ္ဝိန႔္လုံကိုၾကမ္းျပင္ကေန ထူေပးၿပီး ထေစသည္။ ဝမ္ဝိန႔္လုံက အေစာပိုင္းက ေဖ့ဟူကို ေဒါသထြက္လို႔ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြေနပုံ ရေန တာျဖစ္သည္။ ထိုစိတ္က အျခားစိတ္ခံစားမႈမ်ား အားလုံးကိုဖိႏွိပ္ခဲ့ေနေသာေၾကာင့္ သတိလစ္မသြားတာ ျဖစ္သည္။
စြမ္းအင္အေတာ္မ်ားမ်ား ျဖဳန္းတီးၿပီးေနာက္ ခ်န္ေကာသည္ ထိုလူငါး ဦး အား မုယန္အထက္တန္းေက်ာင္း ဆက္တင္မွ ဆြဲထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သရဲအိမ္ရွိ တံခါးကို ဖြင့္ကာ ထို ၅ ေယာက္ထြက္လာေသာအခါ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ ဧည့္သည္အားလုံးသည္ ေအးခဲသြားၾကသည္။ သရဲေျခာက္ေနတဲ့အိမ္ထဲကေန မထြက္လာခင္ စူးဝါးတဲ့ ေအာ္ဟစ္သံထြက္လာတာကို သူတို႔ၾကားခဲ့ၾကရတယ္၊
"ဒီလူေတြ ဘာေတြႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရတာလဲ"
"ဒါဟာ နာရီဝက္ေလာက္ပဲၾကာတယ္ ... "
လက္မွတ္ေရာင္းသူအေနျဖင့္ အေလးအနက္ထားသူ ဦး ေလး ႐ႊီက သူ႔ေနာက္မွာ လူတိုင္းက အာ႐ုံစိုက္ေနသည္ဟု ခံစားခဲ့ရသည္။ သူ႔မွာ မေကာင္းတဲ့ခံစားမႈရွိခဲ့ၿပီး ေနာက္လွည့္လိုက္တဲ့အခါ သူ႔ဆံပင္ေတြ ေထာင္ထလာကုန္သည္။
"သူတို႔ေတြေမးေနတယ္။ အထဲဝင္သြားတဲ့ ၅ ေယာက္က ဘာျဖစ္သြားၾကလဲ"
ဦး ေလး႐ႊီက အေျပးလႊားနဲ႔ ရွမိန္လိနဲ႔ ဝမ္ဟိုင္လုံကို ကူဖို႔ ေျပးလာသည္။
"နည္းနည္းေၾကာက္ေန႐ုံပါ။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ "
ခ်န္ေကာက ဝမ္ဝိန႔္လုံ၏လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့သည္။
"မင္းကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ရမလား"
ခ်န္ေကာ၏အသံကို သူတို႔ၾကားသည့္အခါ ဧည့္သည္အားလုံးကေနာက္ဆုတ္လိုက္ၾကသည္။
" သူေတာင္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါ နည္းနည္းေၾကာက္တယ္စရာေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ "
" မင္းတို႔လိမ္ေျပာေနတာလား"
ဝမ္ဝိန႔္လုံသည္လူအုပ္က သူ႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနသျဖင့္ အရွက္ရခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ဖို႔ သင္ယူေနတဲ့ကေလးလိုေျခလွမ္းႏွစ္လွမ္းကို သူေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
"ဝိန႔္လုံ...ေဖ့ဟူ!"
ပခုံးေပၚက ၀ ံပုေလြရဲ႕ေခါင္းကိုတက္တူးထိုးထားသည့္ ကိုယ္ထည္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေျခာက္ေယာက္ေျမာက္ သူက ဝိန႔္လုံကို ကူညီဖို႔အေျပးအလႊားသြားခဲ့သည္။
"မင္းအားလုံး ဘာျဖစ္သြားလဲ။ မင္းရဲ႕ေအာ္သံေတြကို အျပင္ကေနၾကားလိုက္ရတယ္။"
သူတို႔ရဲ႕အစီအစဥ္အရ အခုလူဟာ သရဲေျခာက္တဲ့အိမ္ကို တစ္ေယာက္တည္းစိန္ေခၚဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီျဖစ္တယ္။
"က်ေနာ္တို႔က အသံက်ယ္ခဲ့သလား"
ဝမ္ဝိန႔္လုံက သူ႔လက္မ်ားကိုဖယ္ထုတ္ကာ ရွက္လို႔ ေျပးပုန္းစရာတြင္း ေပါက္ရွာခ်င္ေနေတာ့သည္။
ဝိန႔္လုံက ရွင္းမျပခ်င္ေသာေၾကာင့္ ခ်န္ေကာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"မင္း ငါ့အကိုကို ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ"
"မင္းရဲ႕အစ္ကို?"
ခ်န္ေကာက ထိုလူ၏အသံသည္ အနည္းငယ္ထူးဆန္းသည္ဟုထင္ေသာ္လည္း သူသည္ ထိုအရာကို စိတ္ထဲမထားခဲ့ပါ။ သူသည္ လူအုပ္ႏွင့္ရင္ဆိုင္ရန္ တစ္လွမ္းတိုးခဲ့သည္။
"သူတို႔ေတြ မဝင္ခင္က ဇာတ္လမ္းေတြကို အဆင့္ေတြခြဲထားတယ္။ ငါက အေစာပိုင္းက ဆက္တင္ဇာတ္လမ္းေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွသာ မင္းတို႔က အခု ဆက္တင္ကို ဝင္လို႔ရမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔က ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ ငါ့စကားကိုနားမေထာင့္ႀကိဳးစားခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီရလဒ္ရဲကို မင္းတို႔ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရၿပီ မဟုတ္လား။ "
သရဲအိမ္ ေရွ႕တြင္ရပ္ေနေသာ ခ်န္ေကာသည္ ထို ႂကြက္သားနဲ႔လူကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး သူ၏ေလသံက ေလးနက္သြားသည္။
"အထဲက ဆက္တင္ေတြရဲ႕ေၾကာက္႐ြံ႕စရာ အေျခအေနေတြကို အဆင့္ဆင့္ခြဲျခားၿပီး တဆင့္ခ်င္းသြားဖို႔ ငါ အႀကံေပးတဲ့အခါ မင္းတို႔ရဲ႕ေငြကို ငါက လွည့္ျဖားဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။ ငါက ငါ့ေဖာက္သည္ေတြရဲ႕ ေဘးကင္းမႈကို ကာကြယ္ခ်င္လို႔ ခုလို စီစဥ္ထားခဲ့တယ္။ ဒီ အသစ္ဖြင့္လွစ္လိုက္တဲ့ ၾကယ္ ၂ ပြင့္အဆင့္ရွိတဲ့ ေၾကာက္လန႔္စရာ ဆက္တင္က လူတိုင္းအတြင္ မသင့္ေလ်ာ္ဘူး။ သာမန္သရဲအိမ္ေတြထက္ ဒီေနရာက ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္"
ခ်န္ေကာသည္ သရဲအိမ္၏တံခါးကိုဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
"က်ဳတ္က်န္းၿမိဳ႕ အေနာက္ဘက္ျခမ္းက သရဲေျခာက္တဲ့အိမ္ကို ဖြင့္လွစ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိခဲ့ၿပီး အစကေန အခုထိ ငါတို႔ရဲ႕အဆင့္သတ္မွတ္ခ်က္က ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေအာက့္က်ဆင္းသြားျခင္းမရွိခဲ့ဘူး။ ငါ့ရဲ႕ေဖာက္သည္ကို ဦးစားေပးလို႔ ဒီနာမည္ကို ဆက္ထိန္းထားႏိုင္တာပဲ။ မင္းႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔ ဆႏၵရွိသေ႐ြ႕ ငါတို႔က မင္းတို႔ဘဝမွာ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံး ကို ေတြ႕ႀကဳံႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္။ "
"လူတိုင္းရဲ႕ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈႏႈန္းက မတူ ကြဲျပားျခားနား တယ္။ တခ်ိဳ႕က သိပ္မေၾကာက္တတ္ ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕က အသည္းငယ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါက ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ အဆင့္ကို လိုက္ၿပီး ေၾကာက္လန႔္မႈ အေတြ႕ႀကဳံကို အဆင့္ခြဲေပးထားၿပီး စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို သတ္မွတ္ ခဲ့တယ္ "
ခ်န္ေကာက စည္းမ်ဥ္းသစ္မ်ားကို ဧည့္သည္မ်ားက လက္ခံလာေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သလို ဆုေငြနဲ႔ဆြဲေဆာင္ၿပီး ဝမ္ဟိုင္းလုံတို႔ အုပ္စုကို ဝင္ေအာင္လုပ္ခဲ့ၿပီး သူတို႔ျဖစ္ရပ္ကို သုံးၿပီး မလိုက္နာရင္ အက်ိဳးဆက္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕ျပခဲ့တာျဖစ္တယ္။
ဧည့္သည္မ်ားအားစည္းကမ္းမ်ားကိုမလိုက္နာျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး သတိေပးခဲ့သည္။
"တကယ္လို႔ မင္းတို႔ ဆုကိုရခ်င္တယ္ဆိုရင္သရဲအိမ္ ရဲ႕စည္းမ်ဥ္းေတြကိုလိုက္နာရမယ္။ တဆင့္ခ်င္းကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ျဖတ္သန္းလာၿပီးမွ ဒီစိန္ေခၚမႈကို လက္ခံရမယ္။"
ဤနည္းဥပေဒျပဌာန္းၿပီးသည္ႏွင့္ သရဲအိမ္အတြင္းရွိ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေကာင္းစြာအသုံးခ်ႏိုင္လိမ့္မည္။ အေရးအႀကီးဆုံးကေတာ့၊ သူသည္ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈနဲ႔ ပတ္သတ္မႈအဆင့္အရ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကို အဆင့္တိုင္း လိုက္လုပ္ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ တခါလာဖူးတဲ့ဧည့္သည္က အျခား ခက္ခဲတဲ့ အဆင့္ကို စိတ္ေခၚဖို႔ ထပ္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္တဲ့နည္းလမ္းပဲျဖစ္တယ္။
*-*