Τα χέρια του Σάιμον σχεδόν έτρεμαν καθώς κρατούσε και κοίταζε το απόκομμα της εφημερίδας με τα πράσινα μάτια του διάπλατα ανοιγμένα και καρφωμένα στη φωτογραφία. Όσο την κοίταζε τόσο πεπεισμένος ήταν ότι ο άντρας που έσφιγγε το χέρι του Σεργκέι Στεπάνοφ ήταν ο ίδιος που είχε συστηθεί πριν μια εβδομάδα στην παρέα της έπαυλης ως δόκτωρ Χένρι Φρις. Στην φωτογραφία έδειχνε πιο νέος και πιο υγιής, με διαφορετικά γυαλιά• ο Σάιμον θα μπορούσε να πει χωρίς καμία υπερβολή ότι ο Φρις που είχε γνωρίσει σε σύγκριση με τον Φρις της εφημερίδας έδειχνε - πριν δολοφονηθεί τουλάχιστον - σαν να είχε περάσει από πάνω του μια αρρώστια που τον είχε αποδυναμώσει, αν όχι ολοκληρωτικά, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και πάλι όμως, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να εντοπιστεί η ομοιότητα μεταξύ της εικόνας και του ζωντανού Φρις που είχε έρθει ως καλεσμένος του θανάτου του στην έπαυλη.
Οι ερωτήσεις άρχισαν να ξεφυτρώνουν αμέσως στο μυαλό του. Το προαίσθημα που είχε εκείνη την πρώτη νύχτα, την οποία σχεδόν είχε λησμονήσει με τόσα που είχαν συμβεί από τότε ως τώρα, ότι ο καθηγητής ήταν πολλά περισσότερα απ’ όσα έδειχνε, όπως τα παγόβουνα, που το μεγαλύτερο μέρος τους ήταν βυθισμένο κάτω από τη θάλασσα κι ελάχιστο ήταν το κομμάτι που επέπλεε στα νερά. Αυτή η συνάντηση με τον Στεπάνοφ αναμφίβολα ανήκε στο κομμάτι της προσωπικότητας του Φρις που κρυβόταν μέσα στο νερό. Τόσα ανατρέπονταν ξαφνικά. Αν είχε πάρε δώσε με αυτόν τον μπολσεβίκο, μάλλον ήξερε τα πάντα. Ήξερε ποιους κοίταζε στα μάτια όταν γνώρισε τους τρεις Ντόροχοφ, πιθανότατα ήξερε και ότι βρισκόταν ανάμεσά τους ένα από τα παιδιά του Στεπάνοφ. Δεν μπορεί να μην του έκανε καμία εντύπωση το επώνυμο ή να μην κατάλαβε τι φανέρωνε η συμπεριφορά του νεαρού. Ωστόσο τα έκρυψε όλα, και τον ίδιο δεν τον κατάλαβε κανείς. Ακόμα και ο Σάιμον. Ήξερε πολύ λίγα τότε για να τον καταλάβει.
Τι άλλο δεν τους είχε πει όμως; Τι άλλο δεν είχε προλάβει να μην πει, γιατί τον δολοφόνησαν; Ποιος ήταν πραγματικά ο δόκτωρ;
Πάντως εκείνος ο Φρις της φωτογραφίας, ο νεαρός, έδειχνε να απολαμβάνει τη στιγμή που έσφιγγε το χέρι του γεροδεμένου μπολσεβίκου και χαμογελούσε στη μηχανή όπως κι εκείνος. Και οι δύο πόζαραν λες και απαθανατιζόταν κάποια ιστορική στιγμή από την πιθανώς ταπεινή κάμερα που χρησιμοποιούσε όποιος έτυχε να είχε αιχμαλωτίσει εκείνη την ημέρα την εικόνα τους. Ποια μέρα να ήταν αυτή, αλήθεια; Ο Σάιμον Χαρτ στριφογύρισε το απόκομμα στα χέρια του ψάχνοντας για ημερομηνία και ευχόμενος να μην τη βρει στα ρώσικα. Το βλέμμα του στάθηκε στην άκρη του φύλλου. Εκεί ήταν γραμμένα με μολύβι μια ημέρα, ένας μήνας και ένα έτος που πιθανότατα αντιστοιχούσαν στην ημερομηνία κυκλοφορίας της μάλλον κομμουνιστικής και παράνομης, όπως είχε υποθέσει ο κόμης Ντόροχοφ, εφημερίδας. 15 Μαρτίου του 1917. Ήταν θέμα μηνών το ξέσπασμα της Επανάστασης. Τον καιρό εκείνο μάλλον η Πελαγία θα ζούσε αμέριμνη στη Ρωσία με την οικογένειά της, η Βαλεντίνα θα συνόδευε τον σύζυγό της και θα τραγουδούσε σε συγκεντρώσεις, ο Κοπέικιν θα έκανε ό,τι μπορεί να έκανε τέλος πάντων. Ο Μαξίμ κι ο Βάνια ήταν ακόμα παιδιά και στο μεταξύ ένας Άγγλος καθηγητής πανεπιστημίου είχε μια φιλική συνάντηση με τον σκληρό φανατικό πατέρα του τελευταίου.
Το πιο σημαντικό συμπέρασμα που έβγαζε ο Σάιμον ήταν πως ο Φρις δεν ήταν τελικά απλώς ένας παράταιρος Άγγλος. Είχε βάλει το χέρι του στην αλλαγή του ρωσικού καθεστώτος, αν και ξένος, ή τουλάχιστον φαινόταν να την υποστήριζε και να είχε δείξει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον γι’αυτήν, τόσο μεγάλο που είχε συναντηθεί με έναν από τους πρωτεργάτες της. Γι’αυτό τον είχε προσκαλέσει ο οικοδεσπότης ανάμεσα στους άλλους. Μαζί του, οι κόκκινοι και οι λευκοί γίνονταν τέσσερις και τέσσερις. Και στη μέση ο Σάιμον Χαρτ. Τι ρόλο είχε έρθει λοιπόν να παίξει; Να ανακατευτεί σε μια βεντέτα προσπαθώντας να την τερματίσει, σαν τον Πρίγκιπα της Βερόνας στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα; Να ριχτεί σε μια ζώνη πυρός και να επιχειρήσει να βάλει τέλος στις ριπές των όπλων ελπίζοντας να μην χτυπηθεί; Αυτό δεν ήταν μυστήριο, ούτε περιπέτεια• αυτό ήταν σκέτη τρέλα! Την τρέλα νόμισε ότι έβλεπε και στο χαμόγελο του νεαρού Φρις και αναποδογύρισε βιαστικά το απόκομμα νιώθοντας την τρίχα του να σηκώνεται.
Πέρασαν λίγα λεπτά ακόμα πριν πιάσει με την άκρη του ματιού του τον κόμη Ντόροχοφ και τον Μαξίμ, που τον κοίταζαν και οι δύο ανήσυχοι• μάλλον γιατί δεν είχε βγάλει λέξη τόση ώρα και νόμιζαν ότι τον είχε πιάσει καμιά παράξενη σιωπηλή κρίση. Ίσως και να ήταν έτσι. Η σκέψη του είχε μπλοκάρει και ήξερε ότι για να βγει από το μπλόκο αυτό υπήρχαν δύο δρόμοι: ή θα σταματούσε να το σκέφτεται ή θα μάθαινε την απάντηση. Για τον Σάιμον Χαρτ ο πρώτος από τους δρόμους αυτούς ήταν εκείνος που ποτέ δεν θα ακολουθούσε, όπως ένας στεριανός ποτέ δεν θα προτιμούσε να κινδυνεύσει πηγαίνοντας από τη θάλασσα κάπου που μπορούσε να φτάσει με άνεση και από την ξηρά. Οπότε φρόντισε να ξεχάσει την ταραχή του γρήγορα ώστε να έχει σε εγρήγορση τις αισθήσεις του.
«Ντετέκτιβ, είστε καλά;» τον ρώτησε ο Ανατόλι Ντόροχοφ κάνοντας ένα βήμα πιο κοντά του. Ο Σάιμον σήκωσε τα μάτια του και τον κοίταξε με ένα ύφος από τα πιο σοβαρά που είχε τύχει να μεταχειριστεί ποτέ.
«Όσο καλά θα μπορούσα να είμαι μετά από αυτό, κόμη» απάντησε και έδειξε το απόκομμα της εφημερίδας στους δύο άντρες. «Είναι απίστευτο, έτσι;» ρώτησε. «Ήξερε. Ήταν μπλεγμένος κι αυτός στη διαμάχη, βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Και να σας πω κάτι;»
Η παύση τους άφησε σε αγωνία. Ο Σάιμον αναστέναξε.
«Έπρεπε να το είχα καταλάβει πιο νωρίς, έστω τη μέρα που έμαθα για σένα και τον Βάνια» είπε κοιτάζοντας τον Μαξίμ. «Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι εδώ μέσα είχατε όλοι έναν ρόλο, αλλά ο ανόητος εξακολουθούσα να πιστεύω ότι η παρουσία του δόκτορα Φρις ήταν ανεξήγητη. Έπρεπε να το είχα σκεφτεί ότι κάπου θα χωρούσε κι αυτός στον πόλεμό σας. Να η απόδειξη τώρα»
Χωρούσε και μάλιστα ήταν σημαντικό πιόνι στην σκακιέρα της διαμάχης, αλλιώς γιατί να είχε δολοφονηθεί πρώτος; Εκτός κι αν κάτι είχε αντιληφθεί. Και τότε η μνήμη του Σάιμον Χαρτ πήρε μια απότομη στροφή στο πρώτο βράδυ στην έπαυλη ξανά.
«Μα βέβαια» είπε ξαφνικά. «Όλα εξηγούνται τώρα. Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε όλοι μαζί εδώ, την ώρα και τη μέρα που όριζαν οι προσκλήσεις, ο δόκτωρ Φρις θέλησε να φύγει»
Ο Μαξίμ κοίταζε με ανοιχτό το στόμα τον Σάιμον.
«Άρα μας ήξερε. Ήξερε ποιοι ήμασταν, ότι όλοι μας είχαμε λίγο ή πολύ σχέση με την Επανάσταση» έκανε μπερδεμένος. «Είδε τη σύνδεση»
«Όλοι σας την είδατε» τον έκοψε ο Σάιμον. «Απλώς κάνατε σαν να μην υπήρχε»
«Ε, και λοιπόν; Δεν ήταν καλύτερα;» ρώτησε ο Μαξίμ κοιτάζοντάς τον έντονα. «Είδατε τι έγινε από τη στιγμή που αναγνωρίσαμε την ύπαρξή της»
Σταμάτησε απότομα τη φράση του σφίγγοντας τα χείλη, σαν να είχε μετανιώσει ήδη αυτό που είχε ξεστομίσει. Τα μάτια του έπεσαν στο πάτωμα ασυναίσθητα.
«Συγγνώμη» μουρμούρισε. «Είναι που ακόμη δεν...»
Ο Σάιμον Χαρτ έγνεψε με κατανόηση. Στο μεταξύ, συνέχισε το ταξίδι του στον χρόνο με προορισμό μια εβδομάδα πριν το τώρα. Η συμπεριφορά του Φρις πλέον μπορούσε να ερμηνευτεί άριστα με δεδομένο το ότι συμμετείχε στην αντιπαράθεση των καλεσμένων σχετικά με την Επανάσταση.
«Μετά από λίγο» συνέχισε, «αν δεν με απατά η μνήμη μου, είδε ότι ήμασταν κλειδωμένοι και πανικοβλήθηκε. Άρχισε να επιμένει πως μας είχαν παγιδεύσει. Τον ρωτούσαμε ποιοι και δεν απαντούσε με σαφήνεια»
Ο Σάιμον Χαρτ ένιωθε εκείνη τη στιγμή σαν να διέσχιζε έναν μαύρο, κατασκότεινο διάδρομο προσπαθώντας να φτάσει σε μια κλειστή πόρτα που από πίσω της φεγγοβολούσε ο ήλιος. Καθετί που θυμόταν από εκείνη τη βραδιά τον έφερνε όλο και πιο κοντά.
«Προσπάθησε να το σκάσει» είπε. «Να τι τον σκότωσε. Να γιατί ο δολοφόνος βιάστηκε να τον καθαρίσει. Ίσως θέλησε να βρει άλλη έξοδο από το σπίτι, και αναγκάστηκε να τον σταματήσει πριν τα καταφέρει. Ο Χένρι Φρις τα κατάλαβε όλα από την πρώτη στιγμή. Τρόμαξε γιατί είδε απέναντί του εχθρούς. Κι αν κρίνω από αυτήν την φωτογραφία που μας έδειξες, μάλλον οι ευγενείς είναι αυτοί οι εχθροί που φοβήθηκε τόσο»
«Κρίνετε σωστά, ντετέκτιβ»
Μέσα στην βουτιά του στις αναμνήσεις τις πρώτης νύχτας στην έπαυλη, ο Σάιμον Χαρτ ούτε που είχε παρατηρήσει ότι τόση ώρα ο Ανατόλι Ντόροχοφ εξέταζε το απόκομμα προσεκτικά χωρίς να τον ακούει. Τώρα ο κόμης τον πλησίασε και του το έδειξε, ξεκινώντας με τον τίτλο με τα τεράστια γράμματα.
«Ορίστε, δείτε τι γράφει» είπε, και από τις δύο πλευρές του έγειραν ο Σάιμον και ο Μαξίμ, κοιτώντας κι εκείνοι το φύλλο. «Το μέλλον της Ρωσίας στη θεωρία και στην πράξη. Είναι ένα έντυπο που εκδόθηκε από μπολσεβίκους»
«Κάτι σαν προπαγάνδα υπέρ τους, για να ξεσηκώσουν τον κόσμο και να τον φέρουν με την πλευρά τους;» ρώτησε ο Σάιμον ενώ ο Μαξίμ διάβαζε ψιθυρίζοντας μερικές λέξεις το κείμενο. Έσμιξε τα φρύδια του σκεφτικός. Πριν ο κόμης Ντόροχοφ προλάβει να δώσει απάντηση στην απορία του Σάιμον, είπε:
«Όχι, αυτό δεν μπορεί να απευθύνεται σε εργάτες που δεν ξέρουν καλά καλά να διαβάζουν. Είναι πολύ επιστημονικό. Σαν σχόλια πάνω σε σημεία από το Μανιφέστο του Μαρξ. Αυτά είναι για τους φανατικούς και μελετημένους, σαν τον Στεπάνοφ και τους γονείς μου για παράδειγμα»
«Είναι η θεωρία για την οποία μιλούσε ο τίτλος» συμφώνησε ο Ανατόλι Ντόροχοφ. «Ίσως όσα είχαν να κάνουν με την πράξη να βρίσκονταν στην επόμενη σελίδα»
«Υπάρχει κείμενο κι από πίσω, όμως είναι ψαλιδισμένη η εφημερίδα και δεν φαίνεται ακριβώς τι γράφει. Ωστόσο...»
Ένας επιτηδευμένο ξερό βηχαλάκι από τον Σάιμον τους διέκοψε και στράφηκαν και οι δύο προς τον ντετέκτιβ.
«Ωραία λοιπόν, αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά που λέτε με τον δόκτορα Φρις;» έκανε εκείνος ανυπόμονα. «Τι γράφει το άρθρο;»
Το γεγονός ότι δεν καταλάβαινε ρώσικα και δεν μπορούσε ο ίδιος να διαβάσει τι έγραφε εκείνη η καταραμένη εφημερίδα του προκαλούσε μεγάλο εκνευρισμό και ακόμα περισσότερο τον είχε ενοχλήσει ο τρόπος που συζητούσαν οι δύο άλλοι άντρες μεταξύ τους για το περιεχόμενο του άρθρου, αφήνοντας εκείνον στην άκρη, να παρακολουθεί. Ο Σάιμον ήθελε να έχει τον πλήρη έλεγχο των γεγονότων, αλλά για έναν Άγγλο ολομόναχο σε ένα σπίτι γεμάτο Ρώσους αυτό ήταν πρακτικά αδύνατο. Έτσι προσπαθούσε να συμβιβαστεί με όσα του επέτρεπαν οι συγκυρίες να ελέγχει. Η τωρινή ανατροπή όμως παραήταν σημαντική για συμβιβασμούς.
Ευτυχώς ο κόμης Ντόροχοφ και ο Μαξίμ κατανόησαν αμέσως τη δύσκολη θέση του κι άρχισαν να αναζητούν το όνομα του Φρις ή κάποιο στοιχείο που θα οδηγούσε σ’ αυτόν μέσα στις αράδες του κειμένου. Έσκυψε κι εκείνος για λόγους ευγένειας να κοιτάξει, κι ας έβλεπε μόνο ορνιθοσκαλίσματα μπροστά του.
Η αναζήτηση κράτησε πολύ λίγα λεπτά και αποδείχτηκε άκαρπη, καθώς στο τέλος και ο κόμης Ντόροχοφ αλλά και ο Μαξίμ είπαν σηκώνοντας τα μάτια τους από την εφημερίδα:
«Τίποτα»
Ο Σάιμον Χαρτ τους κοίταξε έκπληκτος σαν να περίμενε να το πάρουν πίσω και να του πουν ότι τον κορόιδευαν, αλλά βλέποντας ότι το εννοούσαν, αναστέναξε απογοητευμένος.
«Πώς τίποτα;» μουρμούρισε παίρνοντας το χαρτί στα χέρια του και στριφογυρίζοντάς το, λες και προσπαθούσε να μεταμορφώσει έτσι τα ρώσικα σε αγγλικά. Ήταν μια παρορμητική κίνηση που ίσως να φάνηκε αρκετά γελοία στους άλλους. Όμως ήταν αδύνατο να μην έδινε αυτό το απόκομμα ούτε ένα στοιχείο για τον ρόλο του Φρις σε όλο αυτό τη στιγμή που είχε τη φωτογραφία του πάνω πάνω. Ο Σάιμον ένιωσε το αίμα να του ανεβαίνει στο κεφάλι και μόνο στη σκέψη του να υπήρχε αναφορά στον Φρις στην σελίδα που δεν είχαν από την εφημερίδα. Καθώς έκανε να γυρίσει από την άλλη πλευρά το φύλλο όμως, ένας μικρός υπότιτλος κάτω από την φωτογραφία του Φρις με τον Στεπάνοφ του τράβηξε την προσοχή.
«Μου διαβάζει κάποιος τι γράφει εδώ;» ρώτησε απλώνοντας το χέρι του με το απόκομμα προς τους άλλους δύο και πιέζοντας το ένα του δάχτυλο στο σημείο που ήταν τυπωμένος ο υπότιτλος.
Πιο κοντά του στεκόταν ο Μαξίμ.
«Γράφει ο δόκτωρ Χάινριχ φον Έσσεν» διάβασε.
Αν το σοκ του Σάιμον Χαρτ όταν είδε τον Χένρι Φρις χαμογελαστό δίπλα στον Σεργκέι Στεπάνοφ ήταν πολύ μεγάλο, τότε το σοκ του ακούγοντας τον Μαξίμ να μεταφράζει εκείνον τον υπότιτλο ήταν κολοσσιαίο. Ακούγοντας πως η πρώτη λέξη του νεαρού ήταν δόκτωρ, το είχε θεωρήσει δεδομένο πως θα ακολουθούσε το όνομα του Φρις. Σίγουρα δεν περίμενε εκείνο το άγνωστο γερμανικό όνομα πίσω από την ίδια ιδιότητα με την οποία τους είχε συστηθεί το πρώτο θύμα του δολοφόνου. Ξαφνικά τα μυστικά έρχονταν στο φως το ένα μετά το άλλο σαν τοίχοι που έπεφταν με θόρυβο για να αποκαλύψουν τελικά σε τι είδους μέρος βρισκόταν τέλος πάντων το μυαλό του Σάιμον Χαρτ τώρα που εξερευνούσε τα σκοτεινά δρομάκια των δύο εγκλημάτων, γνωστά και ως παρελθόν και κίνητρα.
Γύρισε στον Μαξίμ, που έμοιαζε ακόμα πιο μπερδεμένος από τον ίδιο, σαν ένας λίγο πιο εκφραστικός καθρέφτης του.
«Φον Έσσεν;» επανέλαβε τονίζοντας κάθε συλλαβή λες και μιλούσε σε κουφό ηλικιωμένο.
«Ε...ναι» απάντησε ο Μαξίμ. «Τουλάχιστον έτσι γράφει εδώ»
«Για να δω»
Ο κόμης Ντόροχοφ πήρε την εφημερίδα από τα χέρια του νεαρού και τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα μόλις βρήκαν το σημείο που αναγραφόταν το όνομα.
«Ω, Θεέ μου. Έχει δίκιο» διαπίστωσε.
Ο Σάιμον Χαρτ έκλινε προς το να τους πιστέψει, άλλωστε με μια ματιά στην εφημερίδα είχε καταλάβει κι ο ίδιος πως επρόκειτο για ένα ονοματεπώνυμο με τρεις λέξεις και η λίγη και ταπεινή του προσπάθεια να αντιστοιχίσει τους κυριλλικούς χαρακτήρες με λατινικούς τον έπειθε πως πιθανότερο ήταν να αναγράφεται το όνομα Χάινριχ φον Έσσεν εκεί πάνω παρά το Χένρι Φρις. Άραγε τι σήμαινε αυτό; Ο δόκτωρ είχε πει ψέματα για την ταυτότητά του;
Ο Ανατόλι Ντόροχοφ έμοιαζε σοκαρισμένος κι αυτό τράβηξε το ενδιαφέρον του.
«Είστε εντάξει, κόμη;» τον ρώτησε.
Εκείνος έγνεψε καταφατικά αναστενάζοντας.
«Ντετέκτιβ Χαρτ, αυτό είναι σοβαρό» έκανε σιγανά. «Είναι πολύ σοβαρό»
«Πείτε μου, τι συμβαίνει;» απάντησε πρόθυμα ο Σάιμον και τον πλησίασε περισσότερο περιμένοντας με αγωνία να τον ακούσει.
«Αυτόν τον άντρα, τον Χάινριχ φον Έσσεν...» ξεκίνησε να λέει ο κόμης έχοντας την αμέριστη προσοχή τόσο του Σάιμον Χαρτ όσο και του Μαξίμ, που τους άκουγε σιωπηλός. «Δεν τον γνώριζα προσωπικά, αλλά ξέρω καλά περί τίνος πρόκειται. Κι αν ρωτήσετε και την αδερφή μου την Πελαγία, σίγουρα τα ίδια θα σας πει»
«Λοιπόν, ποιος ήταν;» έκανε ο Μαξίμ διστακτικά αλλά ανυπόμονα, προλαβαίνοντας στο πάρα πέντε τον Σάιμον, που σκόπευε να κάνει ακριβώς την ίδια ερώτηση, εκείνη ακριβώς τη στιγμή.
«Ήταν Γερμανός, προφανώς, και καθηγητής σε πανεπιστήμιο» τους αποκρίθηκε ο κόμης με τόνο διήγησης. «Είναι γνωστός στους Ρώσους αριστοκράτες που αναζήτησαν ποιοι κρύβονταν πίσω από την αλλαγή του καθεστώτος. Κι αυτό γιατί ήταν ίσως ένας από τους πιο διαβασμένους κομμουνιστές που υπάρχουν. Τον έδιωξαν από τη Γερμανία πριν τον πόλεμο κι ήρθε να μείνει στη χώρα μας, στην Πετρούπολη. Εκεί ανακατεύτηκε με τους μπολσεβίκους• ως και τον Λένιν τον ίδιο λένε ότι συναντούσε συχνά. Μόλο όμως που του άρεσε πολύ η κατήχηση στους μπολσεβίκους και η κουβέντα για το πώς μπορούσε να εφαρμοστεί η θεωρία του Μαρξ σε μια αληθινή κοινωνία, δεν έμεινε να δει τις ιδέες να υλοποιούνται. Και τότε πολλοί είπαν ότι το έσκασε στην Αγγλία• με ψεύτικο όνομα, γιατί ήξερε πόσο απεχθάνονταν οι Άγγλοι τους κομμουνιστές. Τον ονόμασαν πολλοί ιεραπόστολο της συγκεκριμένης ιδεολογίας, που διέδωσε τις απόψεις του στη Ρωσία, ύστερα στόχευσε στην Αγγλία και μετά, ποιος ξέρει; Ίσως ήθελε να γυρίσει όλη την Ευρώπη»
Έκανε μια παύση, που όμως αποδείχτηκε πολύ μεγάλη, για τον απλούστατο λόγο ότι ο κόμης δεν έβρισκε πώς να συνεχίσει και τι άλλο να πει. Αποφασίζοντας λοιπόν πως δεν θα ήταν αγένεια να πάρει τον λόγο, ο Σάιμον Χαρτ επέλεξε για άλλη μια φορά να το κάνει.
«Δηλαδή, κόμη, λέτε ο δόκτωρ Φρις να ήταν στην πραγματικότητα αυτός ο Χάινριχ φον Έσσεν;» είπε σιγανά. «Και να μας ξεγέλασε όλους μας;»
Δεν πήρε καμιά απάντηση, ωστόσο ανασήκωσε τους ώμους του και κοίταξε το κενό ρωτώντας, σαν να του είχαν μιλήσει:
«Ναι, αλλά γιατί;»
Έβγαλε από την τσέπη του την ταυτότητα του Φρις και την κοίταξε προσεκτικά. Δεν υπήρχε καμία ένδειξη ότι ήταν πλαστή. Η φωτογραφία που είχε χρησιμοποιηθεί προερχόταν φανερά από τους νεανικούς χρόνους του άντρα, τα στοιχεία του είχαν γραφτεί όπως σε κάθε αγγλική ταυτότητα και γενικότερα οτιδήποτε ύποπτο απουσίαζε. Υπήρχε όμως και άλλη πλευρά.
«Πάντως, μοιάζει περισσότερο Γερμανός παρά Άγγλος» σχολίασε με σιγουριά ο Μαξίμ. «Ακόμα και από κοντά, έφερνε σε Γερμανό»
«Και είχε και έντονη προφορά» συμφώνησε ο Σάιμον. «Αν υπήρχε κι άλλος Άγγλος εκτός από μένα σ’ αυτό το σπίτι, θα συμφωνούσε σίγουρα πως κάτι το ξενικό είχε ο τρόπος που μιλούσε»
«Άρα αν μοιάζει τόσο με αυτόν τον άντρα κι αν η ιστορία του φον Έσσεν του ταιριάζει γάντι...» είπε ο Μαξίμ. «Εννοώ, είναι και οι δύο καθηγητές πανεπιστημίου και αν ο φον Έσσεν το είχε όντως σκάσει στην Αγγλία θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ αυτόν τον καιρό»
Ο Σάιμον Χαρτ συνοφρυώθηκε. Πραγματικά η ιστορία του κόμη ταίριαζε τέλεια στον Χένρι Φρις. Εξηγούσε τα πάντα, από την βαριά ξενική προφορά του μέχρι την ύποπτη συμπεριφορά του. Ο άντρας είχε φοβηθεί μήπως τον αναγνωρίσουν. Κι ωστόσο κανείς δεν φάνηκε να το κάνει• ούτε καν ο κόμης Ντόροχοφ, που τόσο καλά γνώριζε την ιστορία του. Να μην ήξεραν άραγε πώς έμοιαζε φυσιογνωμικά; Αν όλο αυτό που έλεγε ο κόμης ίσχυε, τότε δεν ήταν διόλου απίθανο να ευθύνεται εκείνος για τον πρώτο φόνο, παριστάνοντας το βράδυ της υποτιθέμενης δεξίωσης πως δεν είχε καταλάβει ποιος ήταν ο καθηγητής Φρις. Σε τι όμως τον συνέφερε το να αποκαλύψει τώρα την αληθινή ταυτότητα του άντρα και έτσι να φέρει τον ντετέκτιβ πιο κοντά στη λύση του μυστηρίου, στην αποκάλυψη δηλαδή πως ήταν εκείνος ο ένοχος;
Κοίταξε άλλη μια φορά την φωτογραφία στα χέρια του κόμη. Δεν μπορεί να ήταν τυχαία η επιλογή της σε ένα άρθρο γραμμένο από τον Χάινριχ φον Έσσεν. Ήταν ολοφάνερο ότι αυτός ήταν ο Φρις με το κανονικό του όνομα και στην κανονική του ζωή. Άλλωστε μέχρι και η αλλαγή ονόματος ταίριαζε. Χάινριχ και Χένρι, ακριβώς το ίδιο όνομα σε δύο διαφορετικές γλώσσες. Τα επώνυμα Φρις και φον Έσσεν μπορεί να γράφονταν διαφορετικά, αλλά ξεκινούσαν και τα δύο από το ίδιο γράμμα. Ο καθηγητής είχε στήσει σε όλο τον κόσμο μια πλάνη σχεδιασμένη από κάθε λεπτομέρεια, σέρνοντας πίσω του αυτήν την κρυφή ζωή που ο Σάιμον δεν είχε προλάβει να ανακαλύψει πριν τον βρει ματωμένο στο πάτωμα της κουζίνας στο υπόγειο.
Τι ρόλο μπορεί να έπαιζε στη διαμάχη; Μεγάλο. Αν ήταν και ο φον Έσσεν και - μάλλον υποθετικά όσον αφορά τον δεύτερο - ο Βάνια ταγμένοι με το στρατόπεδο των κόκκινων, αυτό σήμαινε ότι στον πόλεμο που είχε αρχίσει, δεν είχαν καν την ευκαιρία να αμυνθούν. Απλά άφηναν τους αντιπάλους να τους κατατροπώνουν. Ήδη είχαν απομείνει μόνο οι μισοί. Ο Σάιμον Χαρτ σχεδόν γέμιζε με τρόμο στη σκέψη ότι σε αυτήν την περίπτωση ο δολοφόνος δεν απείχε από τον στόχο του παρά δύο άτομα. Όπως είχε πει και το πρωί στην Άννα, εκείνη κι ο Μαξίμ ήταν τα επόμενα υποψήφια θύματα. Τώρα, μετά από αυτό, το πίστευε ακόμη περισσότερο.
Πέρασε το χέρι του νευρικά στα μαλλιά του. Καθώς έριχνε καμιά ματιά γύρω του προβληματισμένος, το πράσινο βλέμμα του σταμάτησε στο χέρι του Μαξίμ. Τόση ώρα κρατούσε εκεί κάτι που ο Σάιμον είχε ξεχάσει. Έναν χοντρό Ντοστογιέφσκι, το βιβλίο που ανήκε στον πλέον νεκρό φίλο του. Ένα βιβλίο μέσα από το οποίο είχε εμφανίσει προ ολίγου το τρομερό απόκομμα. Έτριψε σκεφτικός με τα δυό δάχτυλα το μουστάκι του και αναστέναξε.
«Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας» είπε στον κόμη και τον Μαξίμ. «Ο άντρας αυτός, ο Χάινριχ φον Έσσεν, μας εξαπάτησε όλους. Και ξέροντας τώρα ποιος ήταν πραγματικά, αναγνωρίζω ακόμα πιο πολύ πόσο κινδυνεύετε εσύ και η Άννα, Μαξίμ»
Ο Μαξίμ τον κοίταξε σαστισμένος.
«Η Άννα;» απόρησε. «Μα γιατί; Εκείνη μεγάλωσε εδώ στην Αγγλία, δεν είχε καμία σχέση με όλο το σκηνικό, δεν ήξερε καν τι γινόταν στη Ρωσία!»
Ο Σάιμον Χαρτ χαμογέλασε. Ήταν σίγουρος ότι ο Μαξίμ θα ήξερε πριν από εκείνον την ιστορία της κοπέλας.
«Επίτρεψέ μου, νεαρέ, να πω ότι ούτε ο φίλος σου είχε σχέση» επενέβη ο Ανατόλι Ντόροχοφ ήρεμα. «Ωστόσο είδες τι του συνέβη και ξέρεις πού και πώς βρίσκεται τώρα»
Ο Μαξίμ ξεροκατάπιε, ενώ ο Σάιμον σκεφτόταν πως τα λόγια αυτά του κόμη Ντόροχοφ του ακούστηκαν ίσως κάπως απειλητικά. Η σκέψη αυτή όμως ήταν περαστική, διότι είχε να αναφέρει κάτι πολύ πιο σημαντικό στους συνομιλητές του.
«Πάντως, υπάρχει μια θεωρία που γεννιέται από το σημερινό σας εύρημα για τον καθηγητή φον Έσσεν» είπε, «και η οποία πηγαίνει κατά κάποιο τρόπο κόντρα στον ισχυρισμό σας αυτό, κόμη»
Ο Ανατόλι Ντόροχοφ τον κοίταξε σαστισμένος. Το ένα φρύδι του Μαξίμ σηκώθηκε ψηλά.
«Και ποια είναι αυτή;» απόρησε.
Ο Σάιμον Χαρτ αναστέναξε και τον κοίταξε κάπως λυπημένα, σαν να μετάνιωνε γι’αυτό που είχε να του πει.
«Ότι υπήρχε κάποιου είδους συννενόηση, κάποια συνεργεία αν θέλετε, μεταξύ του Βάνια και του καθηγητή Χάινριχ φον Έσσεν» το άφησε τελικά να βγει από το στόμα του και δεν έχασε λεπτό στο να προχωρήσει στην ανάλυση της θεωρίας του.
Η ξαφνική αποκάλυψη του μυστικού του Χένρι Φρις τον είχε οδηγήσει εντελώς ξαφνικά σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο γεμάτο πόρτες που ανοίγονταν διάπλατα μπροστά του, πόρτες πρόθυμες να του προσφέρουν απλόχερα η καθεμία τη δική της εκδοχή της ιστορίας. Τώρα είχε επιλέξει μία. Δυσάρεστη, αλλά πιθανή. Κι αν εκείνη δεν τον ικανοποιούσε, θα εξέταζε και τις υπόλοιπες. Μέχρι να φτάσει σε εκείνη που θα του φώναζε ότι ήταν η σωστή.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη ανατροπή του βιβλίου. Ποια είναι η γνώμη σας;
Γιατί πιστεύετε ότι ο Σάιμον υποπτεύεται πως ο Φρις και ο Βάνια ήταν κάποιου είδους συνεργοί;
Επίσης, έχετε κάποιον αγαπημένο χαρακτήρα;
(Εγώ Σάιμον, Πελαγία και Μαξίμ)
Τα λέμε την Κυριακή. Άβε φίλοι...