အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူး။ ေဘးမွာ ထူးေအာင္မရွိေတာ့။ ထူးေအာင္က မေန႕ကတည္းက ႐ုံးက ရိုက္ကူးေရးအဖြဲ႕နဲ႕ ေကာ့ေသာင္းကို ခရီးထြက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ပါ လိုက္သြားခ်င္ေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕အလုပ္ေလးေတြကို ဘယ္လိုမွပစ္ထားခဲ့လို႔ မရလို႔ မလိုက္ရဘူး။
ထူးေအာင္ကလည္း ဒီေန႕ တစ္ေနသာကုန္ၿပီး ညေရာက္သြားတယ္ ဖုန္းကတစ္ခါမွ မဆက္လာခဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေတာ့လည္း မကိုင္ျပန္။ ကြၽန္ေတာ္မပါဘဲ သူတစ္ေယာက္တည္းမို႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား ဘာညာေမးၾကည့္ခ်င္တာကို ဖုန္းကိုလုံးဝ မကိုင္။ မေနနိုင္လို႔ အေဖ့ဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ကဘာမွမေမးလိုက္ရဘူး။ အေဖကပဲ အေမ့အေၾကာင္းေတြေမးၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။
အေဖလည္း အတူတူပါသြားေတာ့ အဆင္ေျပမွာပါ။ ထူးေအာင္က ေနတတ္ထိုင္တတ္တယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွေတာ့ စိတ္ပူစရာ မရွိပါဘူး။ တကယ္တမ္း အဆင္မေျပတာက ကြၽန္ေတာ္။ အရမ္းအရမ္းကို လြမ္းတာပဲ။ အိပ္လို႔လည္း မေပ်ာ္ဘူး။ စိတ္ညစ္တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္လို႔ လုပ္ရမယ္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။
-----------------------------------------------------------
"Hello ကိုေဇာ္ေဇာ္ ေနေကာင္းရဲ႕လား"
"ေကာင္းပါ့ဗ်ာ... ေကာင္းပါ့"
"ဟုတ္မွာ ဟုတ္မွာ ၿပဳံး႐ႊင္ေနတာပဲဆိုေတာ့"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ ကိုေဇာ္ေဇာ္က သေဘာတက် ရယ္တယ္။ ဖုန္း screen ထဲကဆိုေပမယ့္ ကိုေဇာ္ေဇာ့္မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတယ္။ မျမင္တာၾကာလို႔လားမသိဘူး ကိုေဇာ္ေဇာ္က ပိုၾကည့္ေကာင္းလာတယ္။ ထိုင္းနိုင္ငံနဲ႕ ကိုေဇာ္ေဇာ္က ဓာတ္တည့္တယ္ထင္ပ အသားေတြလည္း ပိုၿပီးေဖြးလာတယ္။
"ဆိုစမ္းပါဦး။ မင္းမ်က္ႏွာက ဘယ္လိုျဖစ္ေနရတာတုန္း"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ"
"ငါ့ကိုလာၿပီး ညာေန။ ထူးေအာင္နဲ႕ဘာျဖစ္ထားလို႔လဲ"
တကယ္ပါ။ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွညာလို႔မရဘူး။
"ထူးေအာင္က ရိုက္ကူးေရးအဖြဲ႕နဲ႕ ေကာ့ေသာင္းကို ပါသြားတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ မေန႕ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕က်ေတာ့ အခုညေတာင္ေရာက္ေနၿပီကို တစ္ခါမွ ဖုန္းမဆက္ဘူး"
"ငါတို႔ ေမာင္ထူးေလးက လြမ္းေနတယ္ ဆိုပါေတာ့"
"ဟာဗ်ာ..."
"ကဲ... ကဲ... ဘာမွလာရွက္ျပမေနနဲ႕။ ထူးေအာင္လည္း မအားလို႔ ေနမွာေပါ့။ သူမဆက္ေတာ့ မင္းဆက္လိုက္ေလ ဘာခက္တာက်လိဳ႕"
"ကြၽန္ေတာ္ဆက္တယ္။ မနက္ကတည္းက ဆက္ေနတာကို ထူးေအာင္က မကိုင္ဘူး။ သူမကိုင္လို႔ အေဖ့ဆီဆက္ၾကည့္ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္က ဟဲလိုပဲေျပာရေသးတယ္ 'မင္းအေမေနေကာင္းရဲ႕... ဘယ္ေတြသြားေသးလဲ ဘာေတြလုပ္ေသးလဲ ဘာညာသာရကာေတြေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ ကိုေဇာ္ေဇာ္က တဟားဟားနဲ႕ ေအာ္လို႔ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီအေဖနဲ႕ဒီသား လိုက္လည္းလိုက္တယ္တဲ့ မၾကားတၾကား ေရ႐ြတ္ေနတယ္။
"ငါ့ကို သတိရလို႔ ဗီေကာေခၚတယ္မွတ္ေနတာ လက္စသတ္ေတာ့ အလြမ္းနာက်လိဳ႕ လွမ္းၿပီး ရင္ဖြင့္တာေပါ့ေလ"
"ဟာဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုေဇာ္ေဇာ့္ကို တကယ္သတိရလို႔ လွမ္းေခၚတာပါဗ်ာ"
"ဟုတ္ပါၿပီ။ ဟုတ္ပါၿပီ ငါကစတာပါ။ ဘယ္လိုလဲ ေနေကာင္းလား။ အဆင္ေရာေျပၾကလား။ စိတ္အေျခအေနေရာ ဘယ္လိုလဲ။ အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ဟုတ္။ အကုန္လုံး အဆင္ေျပပါတယ္။ အကိုေရာ ေနရတာ အဆင္ေျပလား"
ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့ ကိုေဇာ္ေဇာ္က ဖြဖြေလးၿပဳံးျပလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္လုံးကိုမွိတ္၊ ေခါင္းကိုညိတ္တယ္။
"အဆင္ေျပပါတယ္"
ေျပာၿပီး ကိုေဇာ္ေဇာ္က ေတာက္ေတာက္ပပ ၿပဳံးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခဏေလးေနာ္ဆိုၿပီး ေနရာကေန ထတယ္။ ျမင္ကြင္းထဲကေန ကိုေဇာ္ေဇာ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ မေကာင္းလွ။
တေအာင့္ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲကို ကိုေဇာ္ေဇာ္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
"Sorry ကြာ ေရႏြေးအိုးတည္ထားတာ ေမ့ေနလို႔"
"ရပါတယ္ဗ်ာ"
ဘာဆက္ေျပာလို႔ ေျပာရမယ္မွန္း မသိေတာ့။ ကိုေဇာ္ေဇာ္လည္း အတူတူပဲထင္တယ္။ သူ႕ဘက္ကလည္း ဘာစကားမွ ဆက္ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ အေတာ္ေလးၾကာမွ အိပ္ေတာ့ေလတဲ့ ကိုေဇာ္ေဇာ္က ေျပာလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဟုတ္ဆိုၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ ကိုေဇာ္ေဇာ္က ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့
"အိပ္မေပ်ာ္ရင္လည္း ထူးေအာင္ရဲ႕ ေသတမ္းစာေတြဘာေတြ ဖတ္ေနေလ"
ေျပာၿပီး တဟားဟားနဲ႕ ရယ္ျပန္တယ္။
"ဟာဗ်ာ... "
ထူးေအာင္ရဲ႕ ေသတမ္းစာအေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ပါ လိုက္ၿပီး ေအာ္ရယ္မိတယ္။
"ကဲ။ ကိုယ္ေတာ္ေလး။ ကိုယ္အလုပ္ရွိေသးလို႔ ဒါပဲေနာ္။ ဘာမွစိတ္ထဲေတြးမေနနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ ၾကားလား"
"ဟုတ္"
ကိုေဇာ္ေဇာ္နဲ႕ ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ မၾကာဘူး ထူးေအာင္ဆီကေန ဖုန္းဝင္လာတယ္။ သူ႕ဖုန္းက ဟိုတယ္မွာက်န္ခဲ့လို႔ပါတဲ့။ သူအဆင္ေျပတာမို႔ သူ႕ကိုစိတ္မပူဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ပါတဲ့။ အစားလည္း မစားဘဲ မေနပါနဲ႕။ က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ပါတဲ့။ စုံလို႔ပါပဲ ေတာက္ေလ်ာက္ကိုေျပာေနတာ။ ေနာက္ေတာ့ ေလလွိုင္းထဲကေန အာဘြားေတြဘာေတြေပးၿပီး ဖုန္းခ်လိဳက္ၾကတယ္။
----------------------------
ထူးေအာင္နဲ႕ ဖုန္းေျပာၿပီးမွပဲ ေနသာထိုင္သာရွိသြားေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လြမ္းေနေသးတာမို႔ ကိုေဇာ္ေဇာ္ေျပာသလို ထူးေအာင္ရဲ႕ မွတ္တမ္းစာအုပ္ကို ဖတ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ထူးေအာင္ရဲ႕ စာအုပ္ကိုဖတ္မယ္ဆိုေတာ့ ကိုေဇာ္ေဇာ္ေျပာတဲ့ ေသတမ္းစာအေၾကာင္းကို သတိရမိတယ္။ အဲ့တုန္းက ထူးေအာင္အစ္မ မဂၤလာေဆာင္မွာ ထူးေအာင္က ဟိုဟာဝိုင္းလုပ္ ဒီဟာဝိုင္းလုပ္နဲ႕ လက္ကိုဓားရွပါေလေရာ။
ဓားရွတာနည္းနည္းနစ္ေတာ့ ေသြးေတြအေတာ္ေလးထြက္တယ္။ ထူးေအာင္က သူ႕ေသြးေတြ ႏွေျမာတယ္ဆိုၿပီး ဓားရွတဲ့လက္ကို သူ႕ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး စုပ္တယ္။ ျပန္ၿမိဳခ်တယ္။ ျပႆနာက အဲ့မွာစတာ။ သူ႕ေသြးေတြက ခ်ိဳေနတယ္တဲ့။ သူ႕မွာဆီးခ်ိဳေသြးခ်ိဳ ျဖစ္ေနလားမသိလို႔ ဆီးကိုလည္း လ်က္ၾကည့္မယ္တဲ့ေလ။ ေသြးကဒီတိုင္းခ်ိဳေနတာေနမွာပါ ဘာေရာဂါမွ မရွိေလာက္ပါဘူး။ တကယ္လို႔ မင္းစိတ္ထဲထင့္ေနတယ္ဆို က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈ လုပ္ေပးမယ္။ ဆီးကိုေတာ့ မလ်က္ပါနဲ႕ကြာလို႔ ေျပာတာကို ဘယ္လိုမွ နားမဝင္ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ေသးေပါက္ရင္းနဲ႕ တစ္တို႔ေလာက္ တို႔ၾကည့္တယ္ထင္။ သူ႕မွာ ဆီးခ်ိဳေသြးခ်ိဳျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုၿပီး ငိုပါေလေရာ။ အဲ့မွာ ေသတမ္းစာေတြဘာေတြေရး၊ စာအိတ္ထဲထည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးတယ္။ သူေသတဲ့ညမွ ေဖာက္ဖတ္ပါတဲ့ေလ။ ကြၽန္ေတာ္မွာ ရယ္ရခက္ခက္ ငိုရခက္နဲ႕ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့တာ။
ေနာက္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္မွ သူ႕ကိုမရမကေခၚၿပီး က်န္းမာေရးစစ္ေပးလိုက္တယ္။ ဟိုက ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူးလို႔ အေျဖထြက္တာေတာင္မွ သူက အေျဖမွားေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲတဲ့ေလ။ တကယ့္ဟာေလ။
သူ႕မွာဘာေရာဂါမွ မရွိေနဘူးဆိုေတာ့ ေသတမ္းစာေတြဘာေတြ မလိုေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႕ ညေရာက္ေတာ့ သူ႕ေသတမ္းစာကို ေဖာက္ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘာေတြေရးထားလဲဆိုေတာ့ ည (၁၂)ထိုးရင္ လည္ပင္းလာညွစ္မွာမို႔ နိုးနိုးၾကားၾကားအိပ္ပါတဲ့ေလ။ ဖတ္ရင္းနဲ႕ေတာင္ လန႔္သြားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အထူးေလးက အဲ့လို အဲ့လို...လူကို စပရိုက္တိုက္တာ။
"မင္းနဲ႕အတူတူလိုက္ေသေပးလို႔ ေျပာလည္းရပါတယ္ကြာ ဘယ့္ႏွယ့္ လည္ပင္းလာညွစ္ရမယ္လို႔"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ ထူးေအာင္က ရွင္းျပလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သက္ေသရင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာခံစားရမွာ။ သူကေတာ့ ေရာဂါနဲ႕ေသတာမို႔ အဖန္ငါးရာေတြဘာေတြ ခံစားစရာမလိုဘူး။ တကယ္လို႔ ေနာက္ဘဝမွာ သူနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ညားပါၿပီပဲထား ကြၽန္ေတာ္က အခုသက္ေသတဲ့အ႐ြယ္ေရာက္ရင္ ထပ္ၿပီး သက္ေသမယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေသေတာ့ သူကလည္းလိုက္ေသမယ္တဲ့။ အဲ့လိုဆို ဘဝတိုင္းဘဝတိုင္း ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ေသေနရမွာမို႔ ကိုယ့္ဘာကိုသက္မေသခိုင္းဘူးတဲ့ေလ။ ေနာက္ဘဝမွာ အသက္ရွည္ရွည္ ေနရေအာင္လို႔ သူက လည္ပင္းကိုညွစ္ေပးရတာပါတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာစကားေတြ ေပ်ာက္ဆုံး။ အူယားလြန္းလို႔ လည္ပင္းကိုေတာင္ ထညွစ္ခ်င္သြားတယ္။ တကယ့္ဟာေလ။