Chapter - 38
|| Zawgyi ||
ေဟာက္ရန္ သူကဘယ္သူလဲ။ သံုးႏွစ္သံုးမိုးလံုးလံုး ငါ့ကိုလံုးဝရိွတယ္လို႔မထင္တဲ့သူကေလ။ သေဘာက်တယ္တဲ့လား...ဒါကအရမ္း..အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းေပမဲ့ အရမ္းလည္းဝမ္းနည္းရတယ္။
ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ရက္ေတြအမ်ားႀကီးေလ။ ဒီရက္ေတြထဲ တစ္ေယာက္ထဲေနရတာေတြ၊ အထီးက်န္ခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားရတဲ့ရက္ေတြအရမ္းမ်ားေပမဲ့ ေဟာက္ရန္ဆိုတဲ့ အဲ့ဒီလူကိုေမ့ျပစ္လို႔မရခဲ့ဘူး။ အခုထြက္သြားရေတာ့မဲ့အခ်ိန္ေလးမွ ေဟာက္ရန္ဆီက ခ်စ္တယ္လို႔မၾကားရေသးေပမဲ့ သေဘာက်တယ္လို႔ ၾကားရတာနဲ႔တင္ လံုေလာက္ပါၿပီ။
" သခင္ေလး..."
" အင္း ထား၊ထားလိုက္ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ ကြၽမ္းမ်ိဳး႐ိုး ႐ွယ္ယာေစ်းေတြကေမာက္ကမ ျဖစ္ေအာင္လုပ္သြားတဲ့ ကုမၸဏီ၊ ကြၽမ္း....ဟက္ ကြၽမ္းခ်င္းခ်င္းလား "
အတြင္းေရးမႉး ကလင္းယဲ့အတြက္ ဝယ္လာတဲ့အစားစာကို စားပြဲေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။
" ဟုတ္ပါတယ္ သခင္ေလး ကြၽန္ေတာ္စံုးစမ္းရတာကေတာ့ ကြၽမ္းခ်င္းခ်င္း သူကလြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္က စင္ကာပူကိုထြက္သြားခဲ့တာ။ ႏိုင္ငံျခားမွာသူ႔အေဖရဲ႕ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းကို ဆက္ခံခဲ့တယ္။ ေနာက္တပတ္က သူတ႐ုတ္ကိုျပန္ေရာက္တယ္တဲ့။ "
ေဟာက္ရန္ laptop ကိုပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ စားစရာထုတ္ကိုယူလိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ထရပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အတြင္းေရးမႉးဘက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး ေလာကတစ္ခုလံုး သူ႔လုပ္စာထိုင္စားေနတဲ့ ႐ုပ္လုပ္လိုက္ကာ
" ဟက္ ခ်န္ကန္း ငါတို႔ကိုတိုက္ခိုက္တာထပ္ ဆယ္ဆေလာက္ခံရေအာင္ လုပ္ေပးသင့္တယ္မဟုတ္လား။ "
"ဟုတ္ကဲ့ သခင္ေလး "
ေဟာက္ရန္ကခ်န္ကန္းကို တာဝန္ေပးခဲ့ၿပီး လင္းယဲ့ရိွတဲ့အခန္းကို ဝင္လာခဲ့တယ္။ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ေနာက္တစ္နာရီက်ရင္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွာ လက္ထဲကဟမ္ဘာကာ ထုတ္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
" ေဟာက္........ရန္ ......... "
အိပ္ရာဘက္က သူ႔နာမည္ေခၚသံၾကားေတာ့ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အိပ္ေနရင္းနဲ႔ေယာင္ၿပီး ေအာ္ေခၚေနတဲ့ လင္းယဲ့ေလးေၾကာင့္ နေဘးကိုေလ်ွာက္သြားလိုက္သည္။ အနည္းငယ္ျပည့္ေဖာင္းသလို႔ျဖစ္ေနတဲ့ ပါးနီနီေလးကိုၾကည့္ရင္းမေနႏိုင္စြာ ပြတ္သက္လိုက္တယ္။ ဒီအထိအေတြ႔ေၾကာင့္လားမသိ အိပ္ေနရင္းလင္းယဲ့ေလး ႏႈတ္ခမ္းေတြစူထြက္လာၿပီး အင္းအဲ ညီးလိုက္ၿပီးျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္
" ဟက္ ကေလးလား တကယ္ပါပဲ့ "
ေဟာက္ရန္ လင္းယဲ့ နေဘးမွာပဲ့laptopသံုးကာ အလုပ္လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ၁၁နာရီေက်ာ္လာေတာ့ လင္းယဲ့ႏိုးလာသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဗိုက္ဆာလို႔ေပါ့... ႏိုးတာနဲ႔ထထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔နေဘးမွာရိွေနတဲ့ေဟာက္ရန္ဆီကို အၾကည့္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ၿပီးမွနေဘးကဟမ္ဘာကာကို ျမင္သြားၿပီးခ်က္ျခင္း လက္ကမုန္႔ထုတ္နားကိုေရာက္သြားၿပီျဖစ္တယ္။
" ေဟး...မစားနဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ "
" ဒါအရင္စားမယ္ေလ ၿပီးမွသြားစားတာေပါ့ ဟီး "
လင္းယဲ့ စားရင္းနဲ႔ေဟာက္ရန္ laptop ကိုစပ္စုေနသည္။
" ေဟာက္လန္...ျပတနာ႐ွင္းၿပီးၿပီလား...."
ေဟာက္ရန္ သူ႔နာမည္ေတာင္ပီေအာင္ မေခၚႏိုင္ပဲ ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔စားရင္းနဲ႔ ေျပာေနတဲ့လင္းယဲ့ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ပါးစပ္နားမွာေဆာ့စ္ေတာင္ေပေနေသးသည္။ ေဟာက္ရန္ မေနႏိုင္ပဲ ထိုေဆာ့စ္ကိုအနားကတစ္႐ွဴးနဲ႔ ပြတ္သုတ္ေပးလိုက္သည္။ နွစ္ေယာက္သားမိနစ္အနည္းငယ္ ၾကာတဲ့အထိစိုက္ၾကည့္ေနမိၿပီး လင္းယဲ့ဗိုက္ထဲကတစ္ဂြီဂြီ ျမည္လာတဲ့အထိပင္။
" အဟင္ ဗိုက္ဆာလာျပန္ၿပီ "
လင္းယဲ့ ဗိုက္ကိုလက္ညိဳးထိုးျပေတာ့ ေဟာက္ရန္သက္ျပင္းခ်ၿပီး
" မင္းေတာ္ေတာ္စားႏိုင္တာပဲ့ ဝက္ေပါက္စ႐ုပ္ေတာင္ေပါက္ေနၿပီ "
" ဘာ...ဘာကိုလဲ ဟြန္း အဲ့ဒီခင္ဗ်ားကေလးက စားခ်င္ေနတာဗ် "
ေဟာက္ရန္ သူသိမ္းလက္စေတြ ပ်က္သြားၿပီးလင္းယဲ့ကိုၾကည့္လိုက္သည္။
" အင္း...သြားစားရေအာင္ ၿပီးရင္မင္းကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္ေလ...ကိုယ္ေတာ့အလုပ္လုပ္ရအံုးမယ္ "
" ေအာ္ အိမ္မွာမေနခ်င္ဘူး ျပင္းတယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ကိုပို႔ေပးေလ အင္း...အလုပ္ထြက္တာအက်ိဳးအေၾကာင္းေလးေတာ့ သြားေျပာသင့္တယ္ေလ..."
ေဟာက္ရန္ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ထိုေကာ္ဖီဆိုင္ကို ထပ္မသြားခ်င္ဘူး။ ျငင္းမလို႔လုပ္ေပမဲ့ လင္းယဲ့ေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးေၾကာင့္ အေလ်ာ့ေပးလိုက္ရသည္။
" ေကာင္းၿပီေလ ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္။ ဒါမဲ့ကိုယ္လည္းလိုက္မယ္ အခုေန႔လည္စာသြားစားရေအာင္ "
လင္းယဲ့အတူတူသြားမဲ့ အစီအစဥ္ကိုလက္ခံလိုက္ရသည္။ မဟုတ္ရင္ သူ႔ကိုသြားခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ဘူးေလ...ေဟာက္ရန္ laptop ကိုယူလိုက္ၿပီးနားေနခန္းအျပင္ကိုထြက္လိုက္သည္။ သူတို႔အျပင္ထြက္မလို႔လင္းယဲ့ကအရင္ တံခါးကိုလွမ္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ တိုက္ဆိုင္စြာျမင္လိုက္ရတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
ကြၽမ္းခ်င္းခ်င္း !
လင္းယဲ့ေရာကြၽမ္းခ်င္းခ်င္းပါ ေအာက္သက္သက္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး လင္းယဲ့အေနာက္ကေဟာက္ရန္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ခ်င္းခ်င္းက
" ဟင္း...ပိုင္လင္းယဲ့ မင္းအခုထိငါ့လမ္းမွာပိတ္ေနတုန္းေပါ့ "
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
အပိုင္း ၂၁ မွာ ယြမ္က်ိဳးေျပာခဲ့တဲ့ ကြၽမ္းခ်င္းခ်င္းလိုေတာ့မျဖစ္ခ်င္ဘူးဆိုတာ မွတ္မိၾကလား။ အဲ့ေကာင္မေလးအခန္းေတြပါလာၿပီေနာ္....
6.Apr.21
Saung's
=====================================================
အရင်ကပြဿနာဟောင်းကြီး...တတ်လည်းတတ်နိုင်ပါပေတယ်။
Chapter - 38
|| Unicode ||
ဟောက်ရန် သူကဘယ္သူလဲ။ သုံးနှစ်သုံးမိုးလုံးလုံး ငါ့ကိုလုံးဝရှိတယ်လို့မထင်တဲ့သူကလေ။ သဘောကျတယ်တဲ့လား...ဒါကအရမ်း..အရမ်းပျော်ဖို့ကောင်းပေမဲ့ အရမ်းလည်းဝမ်းနည်းရတယ်။
မျှော်လင့်ခဲ့တယ်။ ရက်တွေအများကြီးလေ။ ဒီရက်တွေထဲ တစ်ယောက်ထဲနေရတာတွေ၊ အထီးကျန်ခဲ့ရတဲ့ရက်တွေ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သနားရတဲ့ရက်တွေအရမ်းများပေမဲ့ ဟောက်ရန်ဆိုတဲ့ အဲ့ဒီလူကိုမေ့ပြစ်လို့မရခဲ့ဘူး။ အခုထွက်သွားရတော့မဲ့အချိန်လေးမှ ဟောက်ရန်ဆီက ချစ်တယ်လို့မကြားရသေးပေမဲ့ သဘောကျတယ်လို့ ကြားရတာနဲ့တင် လုံလောက်ပါပြီ။
" သခင်လေး..."
" အင်း ထား၊ထားလိုက် သူအိပ်ပျော်နေတယ်။ ကျွမ်းမျိုးရိုး ရှယ်ယာဈေးတွေကမောက်ကမ ဖြစ်အောင်လုပ်သွားတဲ့ ကုမ္ပဏီ၊ ကျွမ်း....ဟက် ကျွမ်းချင်းချင်းလား "
အတွင်းရေးမှူး ကလင်းယဲ့အတွက် ဝယ္လာတဲ့အစားစာကို စားပွဲပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။
" ဟုတ်ပါတယ် သခင်လေး ကျွန်တော်စုံးစမ်းရတာကတော့ ကျွမ်းချင်းချင်း သူကလွန်ခဲ့တဲ့သုံးနှစ်က စင်ကာပူကိုထွက်သွားခဲ့တာ။ နိုင်ငံခြားမှာသူ့အဖေရဲ့ ကုမ္ပဏီလုပ်ငန်းကို ဆက်ခံခဲ့တယ်။ နောက်တပတ်က သူတရုတ်ကိုပြန်ရောက်တယ်တဲ့။ "
ဟောက်ရန် laptop ကိုပိတ်လိုက်ပြီးနောက် စားစရာထုတ်ကိုယူလိုက်တယ်။ ထို့နောက်ထရပ်လိုက်ပြီးနောက် အတွင်းရေးမှူးဘက်ကို လျှောက်လာခဲ့ပြီး လောကတစ်ခုလုံး သူ့လုပ်စာထိုင်စားနေတဲ့ ရုပ်လုပ်လိုက်ကာ
" ဟက် ချန်ကန်း ငါတို့ကိုတိုက်ခိုက်တာထပ် ဆယ်ဆလောက်ခံရအောင် လုပ်ပေးသင့်တယ်မဟုတ်လား။ "
"ဟုတ်ကဲ့ သခင်လေး "
ဟောက်ရန်ကချန်ကန်းကို တာဝန်ပေးခဲ့ပြီး လင်းယဲ့ရှိတဲ့အခန်းကို ဝင်လာခဲ့တယ်။ နာရီကိုကြည့်တော့ နောက်တစ်နာရီကျရင်ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့မှာ လက်ထဲကဟမ်ဘာကာ ထုတ်ကိုပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
" ဟောက်........ရန် ......... "
အိပ်ရာဘက်က သူ့နာမည်ခေါ်သံကြားတော့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ အိပ်နေရင်းနဲ့ယောင်ပြီး အော်ခေါ်နေတဲ့ လင်းယဲ့လေးကြောင့် နဘေးကိုလျှောက်သွားလိုက်သည်။ အနည်းငယ်ပြည့်ဖောင်းသလို့ဖြစ်နေတဲ့ ပါးနီနီလေးကိုကြည့်ရင်းမနေနိုင်စွာ ပွတ်သက်လိုက်တယ်။ ဒီအထိအတွေ့ကြောင့်လားမသိ အိပ်နေရင်းလင်းယဲ့လေး နှုတ်ခမ်းတွေစူထွက်လာပြီး အင်းအဲ ညီးလိုက်ပြီးပြန်အိပ်ပျော်သွားသည်
" ဟက် ကေလးလား တကယ်ပါပဲ့ "
ဟောက်ရန် လင်းယဲ့ နေဘးမွာပဲ့laptopသုံးကာ အလုပ်လုပ်နေလိုက်တယ်။ ၁၁နာရီကျော်လာတော့ လင်းယဲ့နိုးလာသည်။ သေချာတာကတော့ ဗိုက်ဆာလို့ပေါ့... နိုးတာနဲ့ထထိုင်လိုက်ပြီး သူ့နဘေးမှာရှိနေတဲ့ဟောက်ရန်ဆီကို အကြည့်ရောက်သွားခဲ့တယ်။ ပြီးမှနဘေးကဟမ်ဘာကာကို မြင်သွားပြီးချက်ခြင်း လက်ကမုန့်ထုတ်နားကိုရောက်သွားပြီဖြစ်တယ်။
" ဟေး...မစားနဲ့ ထမင်းစားချိန်ရောက်နေပြီ "
" ဒါအရင်စားမယ်လေ ပြီးမှသွားစားတာပေါ့ ဟီး "
လင်းယဲ့ စားရင်းနဲ့ဟောက်ရန် laptop ကိုစပ်စုနေသည်။
" ဟောက်လန်...ပြတနာရှင်းပြီးပြီလား...."
ဟောက်ရန် သူ့နာမည်တောင်ပီအောင် မခေါ်နိုင်ပဲ ပလုပ်ပလောင်းနဲ့စားရင်းနဲ့ ပြောနေတဲ့လင်းယဲ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။ ပါးစပ်နားမှာဆော့စ်တောင်ပေနေသေးသည်။ ဟောက်ရန် မနေနိုင်ပဲ ထိုဆော့စ်ကိုအနားကတစ်ရှူးနဲ့ ပွတ်သုတ်ပေးလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သားမိနစ်အနည်းငယ် ကြာတဲ့အထိစိုက်ကြည့်နေမိပြီး လင်းယဲ့ဗိုက်ထဲကတစ်ဂွီဂွီ မြည်လာတဲ့အထိပင်။
" အဟင် ဗိုက်ဆာလာပြန်ပြီ "
လင်းယဲ့ ဗိုက်ကိုလက်ညိုးထိုးပြတော့ ဟောက်ရန်သက်ပြင်းချပြီး
" မင်းတော်တော်စားနိုင်တာပဲ့ ဝက်ပေါက်စရုပ်တောင်ပေါက်နေပြီ "
" ဘာ...ဘာကိုလဲ ဟွန်း အဲ့ဒီခင်ဗျားကလေးက စားချင်နေတာဗျ "
ဟောက်ရန် သူသိမ်းလက်စတွေ ပျက်သွားပြီးလင်းယဲ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။
" အင်း...သွားစားရအောင် ပြီးရင်မင်းကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ်လေ...ကိုယ်တော့အလုပ်လုပ်ရအုံးမယ် "
" အော် အိမ်မှာမနေချင်ဘူး ပြင်းတယ်။ ကော်ဖီဆိုင်ကိုပို့ပေးလေ အင်း...အလုပ်ထွက်တာအကျိုးအကြောင်းလေးတော့ သွားပြောသင့်တယ်လေ..."
ဟောက်ရန်ဖြစ်နိုင်ရင် ထိုကော်ဖီဆိုင်ကို ထပ်မသွားချင်ဘူး။ ငြင်းမလို့လုပ်ပေမဲ့ လင်းယဲ့လေးရဲ႕ မျက်ဝန်းတောက်တောက်လေးကြောင့် အလျော့ပေးလိုက်ရသည်။
" ကောင်းပြီလေ ကိုယ်လိုက်ပို့ပေးမယ်။ ဒါမဲ့ကိုယ်လည်းလိုက်မယ် အခုနေ့လည်စာသွားစားရအောင် "
လင်းယဲ့အတူတူသွားမဲ့ အစီအစဉ်ကိုလက်ခံလိုက်ရသည်။ မဟုတ်ရင် သူ့ကိုသွားခွင့်ပြုမှာမဟုတ်ဘူးလေ...ဟောက်ရန် laptop ကိုယူလိုက်ပြီးနားနေခန်းအပြင်ကိုထွက်လိုက်သည်။ သူတို့အပြင်ထွက်မလို့လင်းယဲ့ကအရင် တံခါးကိုလှမ်းဖွင့်လိုက်တော့ တိုက်ဆိုင်စွာမြင်လိုက်ရတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်
ကျွမ်းချင်းချင်း !
လင်းယဲ့ရောကျွမ်းချင်းချင်းပါ အောက်သက်သက်ဖြစ်သွားခဲ့ပြီး လင်းယဲ့အနောက်ကဟောက်ရန် ထွက်လာခဲ့တယ်။ ချင်းချင်းက
" ဟင်း...ပိုင်လင်းယဲ့ မင်းအခုထိငါ့လမ်းမှာပိတ်နေတုန်းပေါ့ "
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
အပိုင်း ၂၁ မွာ ယွမ်ကျိုးပြောခဲ့တဲ့ ကျွမ်းချင်းချင်းလိုတော့မဖြစ်ချင်ဘူးဆိုတာ မှတ်မိကြလား။ အဲ့ကောင်မလေးအခန်းတွေပါလာပြီနော်....
6.Apr.21
Saung's
=====================================================