Chapter - 37
|| Zawgyi ||
" ဒါကိုယ့္ရံုးခန္း မင္းဟိုဘက္နားေနခန္းမွာ အိပ္လို႔ရတယ္ "
လင္းယဲ့ ေခါင္းငံု႔ျပလိုက္ၿပီး ေဟာက္ရန္ရံုးခန္းကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္စိတ္ထဲကမသက္မသာျဖစ္လာသည္။
ငါေလးအခုမွဒီေရာက္ဖူးတယ္။ ဒီေနရာမွာယုဟိုင္ရဲ႕ ေျခရာေတြကအရမ္းမ်ားေနမွာ ငါေလးအရင္ကတည္းက ဒီကိုလာဖူးသင့္တယ္။
" ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာခဏေလာက္ ေလ်ွာက္ၾကည့္လို႔ရလား"
" အင္း... "
ေဟာက္ရန္ သေဘာတူၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ခံုေပၚမွာထိုင္ၿပီး ႐ွယ္ယာေစ်းေတြျပန္စစ္ေနလိုက္သည္။ အလုပ္ထဲအာရံုဝင္သြားတာမို႔ လင္းယဲ့ကိုမၾကည့္ျဖစ္ဘူး။
လင္းယဲ့ေလးက ေဟာက္ရန္ရံုးခန္းထဲက ပစၥည္းေလးေတြကိုလိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီတစ္ခန္းမွာအလွဆင္ထားတာက သင့္ေတာ္ၿပီးေခတ္မွီတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ အပိုအလိုမရိွဘူး။ နရံမွာကပ္ထားတဲ့ အထပ္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ စင္ေလးအနားကိုေလ်ွာက္သြားလိုက္တယ္။ စင္ေပၚမွာ ၿပိဳင္ကားအ႐ုပ္ေလးတင္ထားတယ္။ ကားေလးကိုၾကည့္ရင္း စင္ေပၚကအုပ္ေလးကို သတိထားမိသြားတယ္။ ၁၂လက္မေလာက္ရိွတဲ့ အုပ္ေလးကိုစိတ္ဝင္စားသြားၿပီး ယူမလို႔ျပင္လိုက္တယ္။ ဒါမဲ့သူမ်ားပစၥည္းဆိုတာ မထိခိုင္းပဲ ထိလို႔မသင့္ေတာ္ဘူးေလ။
" ေဟာက္ရန္ ဒီအုပ္ေလးကြၽန္ေတာ္ၾကည့္လို႔ရလား "
ေဟာက္ရန္ကလင္းယဲ့ကိုမၾကည့္ပဲ ေခါင္းငံု႔ျပလိုက္သည္။ လင္းယဲ့သေဘာတူလိုက္တာ ျမင္တာနဲ႔ စင္ရဲ႕အေပၚဆံုးကအုပ္ေလးကို မမွီတစ္မွီနဲ႔လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္အုပ္ေလးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ပစၥည္းေလးကို ျမင္လိုက္ရသည္။
ေက်ာက္စိမ္းဇာမဏီငွက္ႏွစ္ေကာင္ ပိုင္မ်ိဳး႐ိုးရဲ႕ မိဘအေမြေလး
" အာ...ဒါေလးဘယ္လိုလုပ္ ဒီမွာရိွေနတာလဲ "
ဒါကကြဲသြားၿပီမဟုတ္လား။ ငါေနာက္ဆံုးျမင္ခဲ့တာ ကြဲေက်ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္ျပားေလးေလ အခုဘယ္လိုလုပ္အေကာင္းတိုင္းရိွေနတာလဲ။ ေဟာက္ရန္ ျပန္ျပင္ထားတာလား။ အိုး...မျဖစ္ႏိုင္တာႀကီး...
" ဟမ္....! "
ေဟာက္ရန္လည္း အဲ့ဒီဇာမဏီေက်ာက္စိမ္းေလးကို သတိရသြားၿပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားသည္။ သူျပင္ခိုင္းထားၿပီး ျပန္ရခဲ့တာမၾကာေသးဘူး။ အိမ္ကိုယူသြားမလို႔ စင္ေပၚတင္ထားရင္း က်က်န္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အခုလင္းယဲ့ျမင္သြားၿပီ ေဟာက္ရန္ ႐ွယ္ယာေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို save လုပ္ထားၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကိုပိတ္လိုက္သည္။
" ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ျပင္ထားတာ "
" ဒါ...ဒါဆိုခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္ေရးတားတဲ့ ပို႔စ္ကတ္ေလးကစာေတြ ဖတ္ၿပီးၿပီလား "
႐ွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ငါအရင္ကအဲ့ေကာင္ကို ေသေလာက္ေအာင္ စြဲလန္းခဲ့တာပဲ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကေလးဆန္လိုက္လဲ။
ေျပာရင္းပို႔စ္ကတ္ေတြကစာေတြကို သတိရၿပီးမ်က္ႏွာေတြနီရဲလာခဲ့သည္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ပိတ္မိေနတုန္း ေဟာက္ရန္အနားေရာက္ေနတာကို သတိမထားမိဘူး။ လက္မွာကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းဇာမဏီပံုေဆာင္ခဲေလး ေဟာက္ရန္ယူလိုက္မွ သတိျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ေဟာက္ရန္ကစင္ေပၚျပန္ထားလိုက္ၿပီး လင္းယဲ့နဲ႔နီးေအာင္ေရႊ႔လာၿပီး နီရဲေနတဲ့နားရြက္ေလးအနား ကပ္ကာေျပာသည္။
" ခ်စ္တဲ့ပိုင္လင္းယဲ့လို႔ အဆံုးသတ္ထားတယ္မလား။ အခုေရာခ်စ္ေသးလား "
" ........ "
" ေျဖေလ "
ငါကဘာလို႔ေျဖရမွာလဲ။
"ဟြန္း ခင္ဗ်ားႀကီးကကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ားသေဘာက်ဖူးလို႔လဲ။ အခုလည္းကေလးေၾကာင့္ ျပန္ေခၚတာမလား။ ကြၽန္ေတာ္လည္း...ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္တိုတတ္ပါတယ္ဗ်။ ေနာက္တစ္ခါေတာ့အလွည့္စားမခံေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္လားမခ်စ္ဘူးလားဆိုတာ ခင္ဗ်ားနဲ႔မဆိုင္ဘူး "
" ေကာင္းၿပီေလ...အခုကိုယ္ျပန္လိုက္ရမွာေပါ့ "
" ဘာ...ဘာလိုက္မွာလဲ "
လင္းယဲ့ နားလည္ေပမဲ့ အမွန္လို႔မယူဆရဲဘူး။ သူ႔ကိုကစားမွာစိုးရိမ္တယ္။ ဒါကတကယ္ကိုခန္႔မွန္းလို႔မရဘူး။ ဒါ့ထပ္ေဟာက္ရန္ျဖစ္ေနလို႔ ခန္႔မွန္းလို႔မရဲတာ။
ေဟာက္ရန္ကလင္းယဲ့ ႐ွက္သလိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ အျပဳအမူေၾကာင့္ရယ္လိုက္ၿပီး။
" ၾကည့္ရတာကိုယ္သိပ့္ လိုက္စရာမလိုဘူးထင္တယ္ ဟုတ္တယ္မလား ကိုယ္မင္းကိုသေဘာက်တယ္ထင္တယ္ "
" ခင္ဗ်ား............ကြၽန္ေတာ္သြားအိပ္အံုးမယ္ "
ေျပာရင္းအေနာက္ျပန္မလွည့္ၾကည့္ရဲပဲ နားေနခန္းထဲဝင္ေျပးသြားမိသည္။ တံခါးကိုမွီလိုက္ၿပီး ရင္ဘက္ထဲကခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကိုဖိလိုက္ၿပီး စိတ္ထဲမွာသက္သာသြားေအာင္ ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။
" အား.....!! တကယ္ႀကီး ေဟာက္ရန္...သူသူ..."
အိပ္ရာေပၚဘုန္းခနဲမည္ေအာင္ ေမွာက္အိပ္လိုက္တယ္။ ေဟာက္ရန္ကသူ႔ကို သေဘာက်တယ္။ သေဘာက်တယ္လို႔သာ ေျပာေပမဲ့ ဒါနဲ႔တင္ႏွလံုးေရာဂါစြဲႏိုင္သည္။
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
5.Apr.21
Saung's
==================================================
WTF! သဘောကျတယ်တဲ့...ယုံလို့ရမယ်ထင်လာ?
Chapter - 37
|| Unicode ||
" ဒါကိုယ့်ရုံးခန်း မင်းဟိုဘက်နားနေခန်းမှာ အိပ်လို့ရတယ် "
လင်းယဲ့ ခေါင်းငုံ့ပြလိုက်ပြီး ဟောက်ရန်ရုံးခန်းကို သေချာလိုက်ကြည့်နေသည်။ ထို့နောက်စိတ်ထဲကမသက်မသာဖြစ်လာသည်။
ငါလေးအခုမှဒီရောက်ဖူးတယ်။ ဒီနေရာမှာယုဟိုင်ရဲ့ ခြေရာတွေကအရမ်းများနေမှာ ငါလေးအရင်ကတည်းက ဒီကိုလာဖူးသင့်တယ်။
" ကျွန်တော်ဒီမှာခဏလောက် လျှောက်ကြည့်လို့ရလား"
" အင်း... "
ဟောက်ရန် သဘောတူပြီးတာနဲ့ သူ့ခုံပေါ်မှာထိုင်ပြီး ရှယ်ယာဈေးတွေပြန်စစ်နေလိုက်သည်။ အလုပ်ထဲအာရုံဝင်သွားတာမို့ လင်းယဲ့ကိုမကြည့်ဖြစ်ဘူး။
လင်းယဲ့လေးက ဟောက်ရန်ရုံးခန်းထဲက ပစ္စည်းလေးတွေကိုလိုက်ကြည့်နေတယ်။ ဒီတစ်ခန်းမှာအလှဆင်ထားတာက သင့်တော်ပြီးခေတ်မှီတဲ့ ပစ္စည်းတွေနဲ့ အပိုအလိုမရှိဘူး။ နရံမွာကပ္ထားတဲ့ အထပ်တွေအများကြီးနဲ့ စင်လေးအနားကိုလျှောက်သွားလိုက်တယ်။ စင်ပေါ်မှာ ပြိုင်ကားအရုပ်လေးတင်ထားတယ်။ ကားလေးကိုကြည့်ရင်း စင်ပေါ်ကအုပ်လေးကို သတိထားမိသွားတယ်။ ၁၂လက်မလောက်ရှိတဲ့ အုပ်လေးကိုစိတ်ဝင်စားသွားပြီး ယူမလို့ပြင်လိုက်တယ်။ ဒါမဲ့သူများပစ္စည်းဆိုတာ မထိခိုင်းပဲ ထိလို့မသင့်တော်ဘူးလေ။
" ဟောက်ရန် ဒီအုပ်လေးကျွန်တော်ကြည့်လို့ရလား "
ဟောက်ရန်ကလင်းယဲ့ကိုမကြည့်ပဲ ခေါင်းငုံ့ပြလိုက်သည်။ လင်းယဲ့သဘောတူလိုက်တာ မြင်တာနဲ့ စင်ရဲ့အပေါ်ဆုံးကအုပ်လေးကို မမှီတစ်မှီနဲ့လှမ်းယူလိုက်တယ်။ ထို့နောက်အုပ်လေးကိုဖွင့်လိုက်တော့ အရမ်းရင်းနှီးတဲ့ပစ္စည်းလေးကို မြင်လိုက်ရသည်။
ကျောက်စိမ်းဇာမဏီငှက်နှစ်ကောင် ပိုင်မျိုးရိုးရဲ့ မိဘအေမြေလး
" အာ...ဒါလေးဘယ်လိုလုပ် ဒီမှာရှိနေတာလဲ "
ဒါကကွဲသွားပြီမဟုတ်လား။ ငါနောက်ဆုံးမြင်ခဲ့တာ ကွဲကျေနေတဲ့ကျောက်စိမ်ပြားလေးလေ အခုဘယ်လိုလုပ်အကောင်းတိုင်းရှိနေတာလဲ။ ဟောက်ရန် ပြန်ပြင်ထားတာလား။ အိုး...မဖြစ်နိုင်တာကြီး...
" ဟမ်....! "
ဟောက်ရန်လည်း အဲ့ဒီဇာမဏီကျောက်စိမ်းလေးကို သတိရသွားပြီး ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်သွားသည်။ သူပြင်ခိုင်းထားပြီး ပြန်ရခဲ့တာမကြာသေးဘူး။ အိမ်ကိုယူသွားမလို့ စင်ပေါ်တင်ထားရင်း ကျကျန်ခဲ့တာဖြစ်တယ်။ အခုလင်းယဲ့မြင်သွားပြီ ဟောက်ရန် ရှယ်ယာတွေနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အချက်အလက်တွေကို save လုပ်ထားပြီး ကွန်ပျူတာကိုပိတ်လိုက်သည်။
" ဟုတ်တယ်။ ကိုယ်ပြင်ထားတာ "
" ဒါ...ဒါဆိုခင်ဗျား ကျွန်တော်ရေးတားတဲ့ ပို့စ်ကတ်လေးကစာတွေ ဖတ်ပြီးပြီလား "
ရှက်စရာကောင်းလိုက်တာ။ ငါအရင်ကအဲ့ကောင်ကို သေလောက်အောင် စွဲလန်းခဲ့တာပဲ့။ ဘယ်လောက်တောင် ကလေးဆန်လိုက်လဲ။
ပြောရင်းပို့စ်ကတ်တွေကစာတွေကို သတိရပြီးမျက်နှာတွေနီရဲလာခဲ့သည်။ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ပိတ်မိနေတုန်း ဟောက်ရန်အနားရောက်နေတာကို သတိမထားမိဘူး။ လက်မှာကိုင်ထားတဲ့ ကျောက်စိမ်းဇာမဏီပုံဆောင်ခဲလေး ဟောက်ရန်ယူလိုက်မှ သတိပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ ဟောက်ရန်ကစင်ပေါ်ပြန်ထားလိုက်ပြီး လင်းယဲ့နဲ့နီးအောင်ရွှေ့လာပြီး နီရဲနေတဲ့နားရွက်လေးအနား ကပ်ကာပြောသည်။
" ချစ်တဲ့ပိုင်လင်းယဲ့လို့ အဆုံးသတ်ထားတယ်မလား။ အခုရောချစ်သေးလား "
" ........ "
" ဖြေလေ "
ငါကဘာလို့ဖြေရမှာလဲ။
"ဟွန်း ခင်ဗျားကြီးကကျွန်တော့်ကို ဘယ်အချိန်ကများသဘောကျဖူးလို့လဲ။ အခုလည်းကလေးကြောင့် ပြန်ခေါ်တာမလား။ ကျွန်တော်လည်း...ကျွန်တော်လည်း စိတ်တိုတတ်ပါတယ်ဗျ။ နောက်တစ်ခါတော့အလှည့်စားမခံတော့ဘူး။ ကျွန်တော်ခင်ဗျားကို ခ်စ္လားမခ်စ္ဘူးလားဆိုတာ ခင်ဗျားနဲ့မဆိုင်ဘူး "
" ကောင်းပြီလေ...အခုကိုယ်ပြန်လိုက်ရမှာပေါ့ "
" ဘာ...ဘာလိုက်မှာလဲ "
လင်းယဲ့ နားလည်ပေမဲ့ အမှန်လို့မယူဆရဲဘူး။ သူ့ကိုကစားမှာစိုးရိမ်တယ်။ ဒါကတကယ်ကိုခန့်မှန်းလို့မရဘူး။ ဒါ့ထပ်ဟောက်ရန်ဖြစ်နေလို့ ခန့်မှန်းလို့မရဲတာ။
ဟောက်ရန်ကလင်းယဲ့ ရှက်သလိုလိုဖြစ်နေတဲ့ အပြုအမူကြောင့်ရယ်လိုက်ပြီး။
" ကြည့်ရတာကိုယ်သိပ့် လိုက်စရာမလိုဘူးထင်တယ် ဟုတ္တယ္မလား ကိုယ်မင်းကိုသဘောကျတယ်ထင်တယ် "
" ခင်ဗျား............ကျွန်တော်သွားအိပ်အုံးမယ် "
ပြောရင်းအနောက်ပြန်မလှည့်ကြည့်ရဲပဲ နားနေခန်းထဲဝင်ပြေးသွားမိသည်။ တံခါးကိုမှီလိုက်ပြီး ရင်ဘက်ထဲကခုန်ပေါက်နေတဲ့ နှလုံးသားကိုဖိလိုက်ပြီး စိတ်ထဲမှာသက်သာသွားအောင် အော်ဟစ်လိုက်တယ်။
" အား.....!! တကယ်ကြီး ဟောက်ရန်...သူသူ..."
အိပ်ရာပေါ်ဘုန်းခနဲမည်အောင် မှောက်အိပ်လိုက်တယ်။ ဟောက်ရန်ကသူ့ကို သဘောကျတယ်။ သဘောကျတယ်လို့သာ ပြောပေမဲ့ ဒါနဲ့တင်နှလုံးရောဂါစွဲနိုင်သည်။
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
5.Apr.21
Saung's
==================================================