E shikoja tek buzeqeshte dhe me ngjallte besim, dukej si dikush qe kuptonte dhe mund te llogjikonte me qetesi, por fakti sesi sillej me femijen e tij me bente te stepesha dhe te mos hapesha me te.
Ndoshta do kishte qene me mire t'i kisha thene vete gjithcka ne lidhje me Brunen, por nuk e bera.
Ndoshta do me kishte kuptuar, ndoshta jo, por nuk e bera dhe nuk mund ta mereja vesh kurre sesi do shkonin gjerat nese do i kisha thene gjithcka.
- Jo s'kam gje, vetem me dhemb pak koka ngaqe jam me grip, asgje tjeter - i'a kthej une.
- Hajde brenda pi dicka te qetesohesh - me thote ngrohtesisht dhe me merr me vete!
U ula prane tij dhe ne ate moment filluan te shtronin tavolinen! Te gjithe zune nga nje vend ne tryeze!
- Nevila ti hajde ulu ktu afer shokut bashke me Brunen - thote i ati Neviles dhe u spostua nje vend me tutje!
Ne njeren ane kisha nje engjell ndersa ne anen tjeter djallin i cili ishte veshur si femer!
Prane Neviles ishte i ati qe dukej i lumtur qe kishte prane gjithe ata njerez.
- Eshte hera e pare qe e shoh kaq te lumtur - me peshperit Nevila dhe e shikonte plot adhurim!
Me ne fund gjerat mes saj dhe te atit ishin rregulluar plotesisht, ne ate familje kishte rene qetesia qe kishte kohe qe mungonte.
Ky ishte momenti kur kuptova se une nuk kisha asnje te drejte te prishja kete lumturi e cila kishte filluar te lulezonte, nuk mund te shkaterroja nje familje per te qene vete i lumtur, por nga kjo gje do lendohej edhe Nevila dhe nuke doja kete gje!
Po shpertheja nga nervat, me vinte te kapja Brunen nga floket dhe ta perplasja ne tavoline!
Nuk eshte e drejte qe njerezit te ndahen per shkak te ligesise te dikujt qe ne shpirt kishte vetem urrejte dhe zili!
Ajo e kishte mundesine per te me ber te lumtur por nuk e beri, ndersa tani kishte inat se po e bente dikush tjeter.
- Cfare ke? Pse nuk ha? - me pyet Nevila .
' Asgje jo, jam mire - i them duke buzeqeshur ne menyre qe mos i prishja mbremjen.
- Ke fol me Brunen? - me pyet duke peshperitur.
- Po, dhe gjerat jane shume serioze.
- Mos e vrit mendjen, vetem fjale ka ajo, do i rregullojme gjerat - me thote ajo.
Sado qe ajo perpiqej te me largonte mendjen ate nate nga kercenimet e Brunes ishte e pamundur.
Ne cdo sekond qe kalonte mundohesha te gjeja nje zgjidhje, nje menyre per te mos shkuar deri ne ate pike sa te largohesha nga Nevila per te mos shkaterruar nje familje, por nuk e dija nese do kisha forcen per t'u larguar.
Ndonjehere eshte e lehte te largohesh, por kjo ndodh kur nuk te plas per asgje, ndryshe nga rasti qe kisha perballe nga ku me plaste aq shume sa duhej te largohesha!
Darka mbaroi dhe te gjithe po benin muhabet, po qeshnin dhe po benin shaka, ndersa une qendroja i heshtur, i humbur ne mendime.
I shikoja vetem tek hapnin gojen por nuk i degjoja pavarsisht sesa fort bertisnin!
Me vinte te plasja qe nuk po gjeja dot nje zgjidhje, nje rrugedalje nga ai labirint.
S'ka mundesi qe nje njeri te ishte me i loge sesa Bruna, nuk ishte vetem fakti qe donte te na ndante por zilia dhe pafytyrsia e saj sesi i bente gjerat!
- Je futur me mendime eee - me thote Bruna duke me afruar buzet te veshi.
- Jo thjesht jam me nje shoqeri te keqe afer dhe s'kam me ke te flas - i them duke i kthyer kurrizin!
- Mos me kthe kurrizin mua, aq me pak para njerezve te mi - me thote me nerva dhe me kapi nga kofsha poshte tavolines!
U ktheva nga ajo dhe e pash ne sy, sy te eger.
- Sonte do tregoj gjithcka - shtoi ajo dhe u ngrit ne kembe duke u larguar!
U drejtua per nga guzhina ku ndodhej dhe Nevila, i pash tek bisedonin te acaruara!
Nevila hodhi syte nga une sikur donte te thoshte "Me fal" pastaj i drejtoi thiken Brunes dhe dicka sec i tha!
Bruna u kthye e qeshur dhe duke u sperdredhur vjen ulet serish!
Ne fytyre mbante nje buzeqeshje tipike si ato te lavireve, buzeqeshje e vetekenaqur.
- Ndoshta duhet te flasesh me ish te dashuren tende - me thote dhe hodhi syte nga Nevila e cila kishte vendosur duart mbi tavolinen e guzhines dhe koken e mbante ulur, dukej sikur po qante!...