Τρεις εβδομάδες αργότερα
Klarisa's p.o.v.
«Αγάπη, ξέρεις που είναι ο Kol;» ρώτησα τον Elijah, που καθόταν στον καναπέ και διάβαζε ένα βιβλίο.
«Πρέπει να είναι στο γυμναστήριο. Τι τον θες;» ρώτησε, χωρίς να με κοιτάξει.
«Είχε πει πως θα με βοηθήσει με τα μαθήματα» απάντησα.
«Μπορώ να σε βοηθήσω εγώ αν θες...»
«Όχι, δεν χρειάζεται. Πάω να τον βρω πάνω» είπα και πέρασα πίσω του.
Έσκυψα και του άφησα ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο, πριν πάω πάνω.
Ανέβηκα τις σκάλες μέχρι να φτάσω στο γυμναστήριο.
Εντόπισα τον Kol, σχεδόν ξαπλωμένο σε ένα σαν κρεβάτι, να ανεβοκατεβάζει μια μπάρα με τα χέρια του.
Φορούσε μόλις μια βερμούδα και μπορούσα να δω το γραμμωμένο, μυώδες σώμα του.
Ξεροέβηξα και με κοίταξε για μια στιγμή.
Ακούμπησε την μπάρα στην θέση της, πάνω από το κεφάλι του, και σηκώθηκε.
«Τι συμβαίνει, πριγκίπισσα;» ρώτησε μέσα από τις βαριές του ανάσες.
Το πρόσωπο και το σώμα του ιδρωμένο. Τα μαλλιά του φαινόντουσαν σαν βρεγμένα.
Είχα καρφώσει το βλέμμα μου στο τονωμένο στήθος του, χωρίς να το καταλάβω, και χαχάνισε.
Τον κοίταξα και είχε ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του.
«Εεε... Ει- είχες πει θα με β- βοηθήσεις με τα μαθήματα. Αλλά αν έχεις δουλειά, δεν πειράζει. Ασ' το»
«Όχι, τελείωσα. Πήγαινε στο δωμάτιο μου, ετοίμασε βιβλία, τετράδια, ό,τι θες δεν ξέρω, και έρχομαι» είπε.
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και έφυγα αθόρυβα.
Πήγα στο σαλόνι και πήρα την τσάντα μου από τον καναπέ.
«Τον βρήκες;» ρώτησε αφηρημένος ο Elijah.
«Ναι. Τώρα πάω πάνω να αρχίσουμε» απάντησα χαμογελαστή.
«Αν χρειαστείς κάτι πες μου» είπε και κούνησα το κεφάλι μου, κι ας μην με έβλεπε.
Πήγα πάνω και μπήκα στο δωμάτιο του Kol. Πέταξα κάτω την τσάντα.
Άνοιξα ένα συρτάρι του και πήρα ένα στυλό που ήταν χωμένο εκεί μέσα.
Κοίταξα το συρτάρι που είχε διάφορα μικροπράγματα, κάποια από τα οποία δεν ήξερα καν τι είναι.
«Αν ψάχνεις για προφυλακτικά, δεν πρόκειται να βρεις τίποτα. Είμαι βρικόλακας» άκουσα την φωνή του στο δωμάτιο και πετάχτηκα λίγο.
Έκλεισα γρήγορα το συρτάρι και γύρισα να τον κοιτάξω.
Ήταν βρεγμένος με μια μόνο πετσέτα γύρω από την μέση του.
«Συγγνώμη, απλά έψαχνα για ένα στυλό» απολογήθηκα χαμηλόφωνα.
«Κανένα θέμα μικρή, ηρέμησε. Ακούω την καρδιά σου να χτυπάει πιο γρήγορα από ό,τι πρέπει» είπε και άνοιξε την ντουλάπα του.
«Συγγνώμη...» ψιθύρισα και χαχάνισε.
«Πότε πρόλαβες να κάνεις μπάνιο;» ρώτησα μετά από λίγα δεύτερα σιωπής.
«Είμαι γρήγορος» απάντησε, βγάζοντας κάποια ρούχα από την ντουλάπα.
Τα ακούμπησε το κρεβάτι και κάθισα καλύτερα πάνω σε αυτό, απέναντί του ακριβώς.
Πήρε κάτι ακόμα από την ντουλάπα και έβαλε τα χέρια του στα πετσέτα.
«Θα κάτσεις για το θέαμα;» ρώτησε χαχανίζοντας.
«Ωχ συγγνώμη, ξεχάστηκα» είπα ντροπιασμένη και γύρισα από την άλλη.
«Εντάξει, γύρνα» είπε μετά από λίγο και γύρισα.
Εκείνη την ώρα κατέβαζε την μπλε, απλή μπλούζα του προς τα κάτω.
Στα πόδια μια μαύρη, φαρδιά φόρμα.
Σηκώθηκα και πήρα την τσάντα από το πάτωμα.
Την ακούμπησα στο κρεβάτι και τον κοίταξα ακριβώς μπροστά μου.
«Πάντως, εσύ έχεις καιρό να έρθεις για γυμναστική» είπε.
«Ναι δεν είχα τόσο όρεξη για μάχες κλπ. Είχαμε και την αλλαγή του χρόνου και με τις γιορτές και όλα αυτά ξεχάστηκα» απάντησα.
«Καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορείς να διατηρήσεις το σωματάκι σου αν δεν γυμνάζεσαι» είπε χαμηλόφωνα, περνώντας το χέρι του απαλά πάνω από το μπράτσο μου.
«Θα αρχίσω πάλι. Δεν κάνουμε τα μαθήματα τώρα;» ρώτησα.
«Ναι ναι, φυσικά» απάντησε και καθίσαμε στο κρεβάτι, ο ένας απέναντι από τον άλλον.
Έβγαλα το βιβλίο και το τετράδιο της άλγεβρας και, αφού βρήκα τις σελίδες, του έδειξα τις ασκήσεις.
Πήρε το βιβλίο και τις κοίταξε.
«Σοβαρά τώρα; Δεν ξέρεις να λύνεις ασκήσεις με ολοκληρώματα;» ρώτησε με σηκωμένο το φρύδι.
«Δεν σου ζήτησα βοήθεια για να με κρίνεις που δεν ξέρω μαθηματικά. Είσαι 1000 χρόνων, λογικό είναι να τα ξέρεις πολύ καλύτερα» είπα και γέλασε.
«Ναι, αυτό είναι αλήθεια»
«Θέλω και βοήθεια με την ιστορία μετά. Ζούσες κιόλας τότε» είπα.
«Όταν λέμε 'τότε';» ρώτησε.
«Β' Παγκόσμιο πόλεμο»
«Αα όχι δεν ζούσα»
«Μην με κοροϊδεύεις» σούφρωσα τα χείλη μου.
«Όχι, όντως δεν ζούσα. Ήμουν σε κάτι σαν κώμα»
«Kol, δεν είμαι ηλίθια»
«Ρώτα τον Klaus. Ή τον Elijah. Μέχρι και την Rebekah αν θες. Δεν ήμουν ακριβώς ζωντανός στον 2ο Παγκόσμιο. Ωστόσο, ξέρω αρκετά. Μπορώ να βοηθήσω» είπε έπειτα και ξεφύσηξα.
«Οκ λοιπόν»
[...]
«Βαρέθηκα» αναφώνησε κάποια στιγμή και σταμάτησα να διαβάζω.
«Να σε ψυχαναγκάσω απλά; Είναι σαν να βάζω τα πάντα μέσα στο κεφάλι σου. Θα περάσεις ό,τι διαγώνισμα κι αν γράφεις χωρίς να κουραστείς»
«Δεν γράφω διαγώνισμα. Μια εργασία έχω να κάνω, αλλά δεν ξέρω τίποτα» είπα αγανακτισμένη.
«Τι εργασία;» ρώτησε.
«Σχετικά με τους Εβραίους και την όλη κατάσταση με το Γκέτο» απάντησα.
«Κάτι σαν εξιστόρηση;»
«Περίπου. Πρέπει να γράψω κάτι σαν αφήγηση. Ξέρω εγώ, ότι ζούσα τότε και να βάλω συναισθήματα και κάτι τέτοιες βλακείες»
«Άσε, θα σ' την γράψω εγώ» είπε και πήρε το τετράδιο και το στυλό μου.
Άρχισε να γράφει, έκανε μερικές παύσεις να σκεφτεί κοιτώντας το ταβάνι, και συνέχιζε.
«Δεν χρειάζεται να την γράψεις εσύ. Απλά λίγη βοήθεια θελ-»
«Σκάσε. Σκέφτομαι τώρα» είπε και κάθισα καλύτερα προς τα πίσω.
Κοίταξα τριγύρω, μπλέκοντας τα δάχτυλα μου πάνω από το στομάχι μου.
«Η Maria που είναι;» ρώτησα.
«Στον Dunbar» απάντησε, χωρίς να με κοιτάξει καν.
«Πάλι;» ρώτησα.
«Ναι κάτι σχεδιάζουν για τον Lahey, δεν κατάλαβα ακριβώς. Κάτι έχει να κάνει με την πανσέληνο σήμερα»
Maria's p.o.v.
«Κοντεύουμε;»
«Ναι. Σκάσε και περπάτα, λυκοαγοράκι» είπα και στριφογύρισε τα μάτια του.
«Κεκάκι, έχω και όνομα»
«Σου έχω πει να μην με λες έτσι!» φώναξα και γύρισα να τον κοιτάξω.
Χαχάνισε και μου έδειξε μπροστά με το δάχτυλο του.
«Νομίζω πως φτάσαμε» είπε γελώντας και γύρισα να κοιτάξω την σπηλιά.
Μπήκα μέσα και αυτός ακολούθησε.
Ο Void περίμενε χαμογελαστός, με σταυρωμένα τα χέρια.
«Ααα το αγαπημένο μου τριβρίδιο» αναφώνησε, ανοίγοντας τα χέρια του.
«Βλέπω ήρθες» είπε έπειτα και έριξε το βλέμμα του στον Liam.
«Αυτός είναι;» με ρώτησε ο Liam λίγο φοβισμένος.
Ο Stiles απλά χαμογελούσε.
«Ναι. Μην φοβάσαι. Δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα από εκεί μέσα» είπα.
«Ισχύει. Εκτός από το να μπω στο μυαλό σου και να σε στοιχειώνω μέχρι να αποφασίσεις πως ο θάνατος σου θα είναι καλύτερος από το να συνεχίσεις να ζεις την άθλια και μίζερη ζωή σου» τον απείλησε και έσφιξα το σαγόνι μου.
«Ασ' τα αυτά. Ήρθα, είναι η τελευταία πανσέληνος του χειμώνα σήμερα και δεν μου έχεις πει ακόμα τι ακριβώς θα κάνω» είπα.
«Καταρχήν, θα χρειαστείς έναν Alpha» είπε χαλαρά και ο Liam με κοίταξε περίεργος.
«Είσαι σοβαρός; Δεν μπορούσες να μου το πεις πιο νωρίς; Πως περιμένεις να βρω έναν Alpha μέσα σε τρεις ώρες;» φώναξα.
«Πρώτον, σ' το είχα αναφέρει αλλά μάλλον το ξέχασες. Ωστόσο, μπορείς να βρεις. Ξόρκι εντοπισμού ίσως; Έλα, δεν θα σ' τα λέω εγώ όλα» είπε ειρωνικά.
«Γλυκέ μου, δεν γίνεται ούτε με ξόρκι εντοπισμού να βρω έναν τυχαίο» είπα και μου ήρθε μια ιδέα μετά από αυτό που είπα.
«Liam, χρειάζομαι λίγο από το αίμα σου» είπα και σήκωσε τα φρύδια του.
«Γιατί;»
«Σε παρακαλώ, το χρειάζομαι» τον παρακάλεσα και ξεφύσηξε.
Έβγαλα ένα μπουκάλι νερό από την τσάντα μου και το έχυσα όλο κάτω.
Δάγκωσε τον καρπό του και άφησε το αίμα να στάξει μέσα στο μπουκάλι.
«Ευχαριστώ! Εσύ κάτσε εδώ μαζί του. Μιλήστε, παιξ' τε μπιρίμπα, δεν ξέρω. Έρχομαι σε δύο ώρες το πολύ»
[...]
Μέσω του αίματος του Liam, κατάφερα να τον εντοπίσω.
Όντως οι Beta έχουν δυνατές σχέσεις με τους Alpha τους.
Όχι μόνο ψυχολογικά, αλλά και φυσικά.
Άνοιξα την πόρτα του μπαρ και μπήκα μέσα στον, γεμάτο με κόσμο, χώρο.
Τον εντόπισα, καθώς γύρισε ελάχιστα το βλέμμα του να με δει.
Καθόταν στην μπάρα και έπινε κάτι σαν whiskey, το κεφάλι του λίγο χαμηλωμένο.
Κάθισα περίπου δύο μέτρα μακριά του και ο μπάρμαν με πλησίασε.
Παρήγγειλα απλά μια μπύρα. Δεν ήθελα να πιω πολύ.
Είδα πως ο Brett κάπνιζε, οπότε έβγαλα ένα τσιγάρο από την τσέπη μου επίτηδες.
Το έβαλα στο στόμα μου και κοίταξα τριγύρω αθώα.
«Έχεις φωτιά;» ρώτησα τελικά και έσπρωξε τον αναπτήρα του στον πάγκο.
Τον σταμάτησα με το χέρι μου και του έκανα ένα νεύμα σαν να λέω "ευχαριστώ".
Άναψα το τσιγάρο και του έσυρα πίσω τον αναπτήρα.
«Νόμιζα εσείς οι μάγισσες μπορείτε να ανάψετε φωτιά μόνες σας» είπε και έβγαλα ένα γελάκι, φυσώντας τον καπνό από την μύτη και το στόμα μου.
«Δεν κάνω μαγικά έξω. Έχουμε εχθρούς ξέρεις, και δεν είμαστε ανίκητες. Κανείς δεν είναι» είπα και τεντώθηκα.
Πήρα μια σταχτοθήκη από πίσω από την μπάρα και την ακούμπησα μπροστά μου.
Σκούντηξα το τσιγάρο ελαφρά.
Ο μπάρμαν μου έφερε την μπύρα, ήδη ανοιγμένη.
«Στην υγειά σου» είπε στα γρήγορα και γύρισε στην δουλειά του.
«Μπύρα βλέπω. Σε είχα για πιο σκληρή» άκουσα τον Brett και γύρισα να τον κοιτάξω.
«Ήρθα για κάτι χαλαρό σήμερα. Θέλω να φύγω νηφάλια από εδώ» είπα με ένα μικρό χαμόγελο και χαμογέλασε και αυτό.
Πήρε το ποτό του, σέρνοντας το απαλά στην μπάρα, και κάθισε δίπλα μου.
Ευτυχώς μου κάνει πιο εύκολο το σχέδιο.
Αν και δεν με χαλάει καθόλου να τον πσρενοχλήσω. Είναι κούκλος.
Ψηλός, καστανόξανθες μπουκλίτσες, γαλάζια ματιά, γυμνασμένος, γωνίες που μπορούν να σε κόψουν. Να μην μιλήσω για το ότι είναι Alpha.
Αν δεν είχα τρία άλλα αγόρια στο μυαλό μου αυτή την στιγμή, θα τον σκεφτόμουν σοβαρά.
Και ναι, τρία τρέχουν στο μυαλό μου.
Ο Isaac μου, που για αυτόν τα κάνω όλα αυτά, κι ας μην είχαμε και κάτι.
Ο Kol, που απλά είναι από τα καλύτερα παιδιά που ξέρω και στεναχωριέμαι που τον έχω σαν παιχνίδι μου μόνο.
Και ο Liam, που δεν έχει υπάρξει κάτι ερωτικό τόσο καιρό, αλλά τον νοιάζομαι.
Κάποιες φορές νομίζω πως τα συναισθήματα μου ανοίγουν σιγά σιγά, αλλά μετά το ξεπερνάω.
«Και τι κάνει μια κοπέλα σαν εσένα τέτοια ώρα σε ένα μπαρ γεμάτο με λυσσασμένους άνδρες;» ρώτησε χαμηλόφωνα, παίρνοντας μια τζούρα από το τσιγάρο του.
«Δεν είμαι κάποια αδύναμη κοπελίτσα, σαν αυτή που πήγες και μετέτρεψες» είπα, πίνοντας μια γουλιά από την μπύρα μου.
Γέλασε λίγο, σκύβοντας το κεφάλι του για μια στιγμή.
«Χρειαζόμουν κάποιον στην αγέλη. Και μ' άρεσε αυτή. Οι γυναίκες είστε πιο δυνατές, κι ας είστε θνητές ακόμα. Εε και έτυχε να είναι αυτή. Μην ξεχνάς ότι σκότωσες έναν beta μου» είπε.
«Μην μου πεις τώρα ότι νοιαζόσουν για τον Lockwood?»
«Φυσικά. Για κάποιον λόγο ήταν στην αγέλη μου, βλέπεις. Αλλά δεν σου κρατάω κακία»
«Πως και έτσι;» ρώτησα περίεργη και χαμογέλασε.
«Πως να αντέξω να κρατήσω κακία σε αυτά τα πράσινα σου μάτια;»
[...]
Με έριξε πάνω στο κρεβάτι και ανέβηκε πάνω μου.
Συνέχισε να φιλάει τον λαιμό μου, ενώ τα χέρια μου τραβούσαν τα μαλλιά του και τα δικά του κατέβαζαν το εσώρουχο μου.
Το αφαίρεσε και σήκωσε το σώμα του.
Έβγαλε την μπλούζα του και απόλαυσα το καλογραμμωμένο σώμα του.
Έβγαλε το τζιν και το παντελόνι του στα γρήγορα.
Έτριψε το μόριο του στην περιοχή μου και τον σταμάτησα γρήγορα.
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε μέσα από τις κοφτές του ανάσες.
«Είσαι λυκάνθρωπος, και ένα μέρος μου είναι επίσης. Καλύτερα να χρησιμοποιήσεις προφυλακτικό» ψιθύρισα σχεδόν.
«Θα προσέχω, κούκλα, μην ανησυχείς» ψιθύρισε και μου φίλησε το μέτωπο.
Άρχισε να εισχωρεί μέσα μου σιγά σιγά και με έκανε να βγάλω μια κραυγή, που μόνο ψεύτικη δεν ήταν.
Άρχισε να κουνιέται όλο και πιο γρήγορα, αυξάνοντας την ηδονή όλο και περισσότερο.
Τον γύρισα ανάσκελα και πλέον ήμουν εγώ πάνω του.
Χαμογέλασε και πριν μπορέσει να αντιδράσει, έβγαλα την βελόνα με ακόνιτο από το σουτιέν μου και του την κάρφωσα στον λαιμό.
Ευτυχώς τον έπεισα ότι και καλά δεν μ' αρέσει το στήθος μου και δεν ήθελα να μου βγάλει το σουτιέν.
Γούρλωσε τα μάτια του, καθώς πατούσα την σύριγγα στο πάνω μέρος, και κάρφωσε τα νύχια του στο σώμα μου.
Το άγγιγμα του όμως χάθηκε, μαζί και με τις αισθήσεις του.
[...]
Άφησα το λιπόθυμο σώμα του έξω από την σπηλιά.
Μπήκα μέσα αλλά δεν είδα τον Liam εκεί.
«Που πήγε; Τι του έκανες;» ρώτησα τον Void, που καθόταν με την πλάτη στον τοίχο.
«Έφυγε, δεν του έκανα κάτι» απάντησε χαλαρά.
«Τι πράγμα; Γιατί έφυγε;» ρώτησα και χαμογέλασε.
«Τι του είπες;» ρώτησα έπειτα με σφιγμένο σαγόνι.
«Απλά ότι μπορεί να σώσει κάποιον δικό του. Αα ναι. Ίσως μου ξέφυγε και το πως ακριβώς» είπε και σηκώθηκε.
«Είσαι σοβαρός; Του είπες πως να σώσει τον Tyler;»
«Ναι, μόλις τώρα σ' το είπα. Δεν άκουσες;»
Ξεφύσηξα και κοίταξα για λίγο το πάτωμα, και έπειτα πάλι αυτόν.
«Τέλος πάντων. Ασ' τον. Δεν φοβάμαι τον λυκάνθρωπο φίλο του. Πες μου τώρα τι να κάνω»
[...]
Ακούμπησα το χέρι του Isaac πάνω σε αυτό του αναίσθητου Brett.
Κοίταξα την σελήνη και ήταν στο απόγειο της.
Ένιωθα το ρίγος σε όλο μου το σώμα.
Κοίταξα τα χέρια του και απλά άρχισα να εύχομαι από μέσα μου όλο αυτό να πετύχει.
Κι αν με κορόιδεψε ο Void; Κι αν απλά ήθελε να παίξει με το μυαλό μου; Να με κάνει χειρότερα από ό,τι ήμουν ως εκδίκηση που τον έκλεισα εκεί μέσα;
Αν και νομίζω προτιμάει αυτή την κατάσταση, παρά να τον παγίδευαν σε ένα αρχαίο ξίφος οι Mikaelsons και ο Peter.
Αλλά και πάλι. Δεν έχει κανέναν λόγο να με βοηθήσει. Απολύτως κανέναν.
Και να βοηθήσει και τον Liam να σώσει τον Tyler.
Ίσως ξέρει ότι θα προκληθεί χάος μετά από αυτές τις ενέργειες.
Ίσως για αυτό να γίνεται όλο αυτό. Λατρεύει το χάος. Όλα τα κάνει ηια το συμφέρον του.
Ένα επιφώνημα ξαφνιασμού με έβγαλε από τις σκέψεις μου.
Είδα τον Brett.
Είχε ανοίξει τα μάτια του και φώτιζαν κόκκινα, το στόμα του ανοιχτό κάνοντας τους κυνόδοντές του να φανούν.
Παρατήρησα το χέρι του και τα νύχια του Isaac είχαν καρφωθεί στο δέρμα του.
Η αναπνοή μου πιάστηκε στον λαιμό μου.
Κοίταξα το πτώμα του και σήκωσε το κεφάλι του σιγά σιγά, τα κίτρινα του μάτια να φωτίζουν.
Omg. Πέτυχε.
*Ουρλιαχτό δύο λύκων*