Angelo's POV
Napabalik na ako sa unit mula sa cafeteria. Tinulungan ko si Jack, kaibigan namin, na tanggalin ang mga kinabit naming prep sa cafeteria. Excited niya akong tinanong kung ano ang nangyari
nang umalis kami, kinewento ko sa kaniya ang nangyari at naramdaman niya rin ang lungkot ko dahil mukha raw akong napag-iwanan at busted.
Exhausted nga kung tutuusin pero kasalanan ko naman. Ako talaga ang may kasalanan. Hindi ko alam kung FO na ba or sadyang busted lang talaga ang nangyari, mas mabuti munang bigyan ko siya ng space ganun din ang sarili ko para makapag-isip ng tama.
Binuksan ko ang pinto ng unit namin habang bitbit ang box ng props. Medyo tinanggal ko na rin ang ikalawang butones sa long sleeve polo shirt ko kanina dahil sa init at pagod. I never felt this before, ngayon lang ako nanglumo, hinang-hina at 'di alam ang gagawin.
After I opened the door, closed it, and headed to the cabinet, I fixed the box inside there. Some dress move aside and a photograph fell and swung right to the front of me.
I didn't hesitate just to look after it and see the photograph belongs to the name written behind it,
'Matheo.' I see myself on the photograph holding a ball came from the familiar janitor.
I felt mixed mad, guilt, pain, pissed off that outrage my body. I felt numbed, betrayed, confused this time.
The door swung opened after a minute of standing there. "O bakit ang aga mo?" habang sinasarado n'ya ang pinto.
"Anong ibigsabihin nito?" bungad ko. Tumingin naman si Mark ng derecho sa mata ko matapos sabihin ang mga katagang 'yon. Tumingin din ito sa litratong tinutukoy ko. "Mark sumagot ka, magpaliwanag ka." Parang nanigas ito sa kaniyang pwesto.
Napailing lang siya at lumapit sa akin upang agawin ang letrato. Inihagis ko lang ang letrato sa hangin at sinuntok ko sa kanang pisngi si Mark. Hindi siya umiwas kahit alam niyang tatamaan s’ya nito.
Sinapo ng sahig ang letrato at saka sinundan ito ni Mark.
"TARANTADO!" sigaw ko sa kaniya. Hinatak ko ang damit niya at inaabangan lang niya ang susunod na suntok ko. Nanginginig ako, parang hindi ako ito.
"I don't....know" mahinang tugon niya kung kaya't nahinto ang kamao ko sa ere.
"Ginagago mo ko. Magpaliwanag ka. Bakit may letrato ko ang cabinet mo? Sino si Matheo? Sino ka?"
"Pasensya." Maikling tugon nito.
Alam ninyo yung pakiramdam na parang pinagkaisahan ka, niloko ka, tinatago ang katotohanan sa'yo. Ganun ang nararamdaman ko.
Sinuntok ko siya ng mahina sa balikat dahil wala na akong lakas para sa lahat ng nangyayari sa paligid ko. Parang lahat unti-unting nawawala ang lahat. Una - nawala ang pamilya ko, pangalawa - sinira ko ang pagkakaibigan namin ni Marthia, ikatlo - may stalker ako na niloloko ako habang magkasama kami sa iisang kwarto.
Napasandal lang ako sa aparador at naupo sa sahig kasama siya. Gulong-gulo ako, hindi ko na alam ang iisipin. Wala kaming imikan at katahimikan lang ang naghari sa pagitan namin. Tumagal rin ng ilang minuto ang pangyayari at tanging mabibigat na paghinga lamang ang naririnig namin sa isa't isa. Hawak lamang niya ang letrato habang naiwan naman ako sa kawalan na tulala at litong-lito.
"Look...Angelo..." panimula nito "...I really very sorry..." sincere niyang paghingi ng tawad pero wala ako sa mood para makipag-usap o kahit makinig. Kung kanina humihingi ako ng mga salita mula sa kanya, ngayon parang nawalan na ako ng gana.
"Fuck off Mark. Stop. Just Stop. I need rest," walang gana kong sagot.
I'm damn mean when I lost, at pagod na. Hinayaan niya lang ako na kusang tumayo, maglakad at mahiga sa kama ko.
Bumagsak ang talukap ng aking mga mata at saka unti-unting nakatulog.
-
THE NEXT DAY
"Angelo, That day when we met wasn't the first time at this province. Isa lamang iyon sa
Isang libo anim na raan at pito't tatlong araw na pagkikita natin na hindi mo alam. The day one was during junior high on public school in your province, nung araw kung paano kawalanghiya mo suportahan ang kaibigan mo sa isang volleyball contest. Sinisigaw mo pa ang buong pangalan ng team maging ang pangalan ng kaibigan mo. Dapat nga akong
marinde sa'yo noong araw na iyon kaso ito, nahulog sa iyo ng 'di alam kung bakit. I was configuring what my intention to you is, until I started to stalk you. I know it was lame and damn creepy but I don't know, I'm just happy, thinking and gazing at you. Puro nakaw na pagtingin ang ginawa ko. Then the day has come, that you were decided to immigrate to this new province. Mabuti nalang talaga may mga kapatid ako dito at
nalaman kong papasok ka sa paaralang pinagtatrabahuhan ng isa kong kapatid. I was excited back and then. Napakabuti ng tadhana sa akin. Sa wakas, kahit papaano makikita o makakasalubong kita sa araw-araw. Kala ko nga mamumukhaan mo ko, pero nalaman kong wala ka nga palang pake sa ibang taong 'di mo kilala o 'di mo ina-approach. Alam ko naman from the start na kuntento ka kung ano meron ka. And you humbly accept everything that comes to you. I like that. I like the way it was you. Kung handa ka na, handa ka na...na malaman ang katotohanan, sasabihin ko ang lahat. Just trust me again."
Nakapikit lamang ang mga mata ko habang dinarama ang yabag niya palayo at palabas ng pinto matapos niyang sabihin ang mga iyon. Araw ng Linggo pero mukhang may gagawin siya sa araw na ito. Hindi na ako nag-react at pilit nagtulog-tulugan sa mga sinabi niya. Ang hirap talaga paniwalaan na ka-school mate ko siya dati pa. Napaka-imposible noon. Alam kong manhid ako at wala akong pakielam sa ibang section dati
pero may mga kaibigan ako sa ibang section, marapat na miski isang beses nakita ko ang mukha n’ya. Hindi kaya nagtatago siya? Bakit niya ako ini-stalk? Kailangan kong malaman ang lahat. Karapatan ko 'yon para 'di na ako magoyo ng katulad niya. Pero
paano ko sisimulan? Paano ako mag-aapproach sa kaniya para malaman?
Napabangon ako sa kama at may nakita akong puting papel na nakalapag sa aking desk. Nagtaka ako kaya tumayo at kinuha ko ito.
"Ito ay kadugtong lamang ng mga sinabi ko..." Shems alam nyang nagtulogtulgan lang ako? "I'm sorry, I didn't meant to upset you. The photograph was captured during your first year here as I am. You were in trouble that day looking for a ball to make your PE
activity. Kung kaya't lumabas ako para bumili sa Angeles City ng araw na iyon. Matapos kong bumili, hindi na ako pinayagan ng guard na makapasok kung kaya't nanghingi ako ng tulong sa isang kaibigan ko para ibigay sa janitor ang bola at ang kaibigan ko mismo ang kukuha ng letrato. "Kailangan ko ng litrato niya, na nakangiti s’ya", ani ko sa kaibigan. Hindi naman niya ako binigo. Naalala mo pa ba ng ikwento mo sa akin ang
Janitor na nag-abot sayo ng bola? Nakakatuwa ka. Pinasaya mo araw ko noon at hindi mawala sa isip ko ang ngiti mo."
T*ngina bakit ako nakangiti ngayon? Nagpapaliwanag lang siya traydor tong labi na to a. "Kala ko matalino ka, bakit di mo nahalatang pinagsama lang na first name at second name ko ang pangalang 'Matheo,' Ma sa Mark at Theo sa Theodore. Kailangan mo pa yata magbasa-basa ng maraming libro."
Tapos na? Bitin pagkekwento niya. Walang Conclusion.
"Boo" isang nakakagulat na reaksyon ang nagpayanig sa buong katawan ko.
"What the...a.a.a."
"A.a.a. ano?" asar nito sa akin.
"Mark ‘di ba lumabas ka ng pinto? Pa-ano? Nevermined" Nilapag ko ang papel sa desk at mabilis bumalik sa kama ko at nagtalukbong.
Damn. Fuck. Naiinis ako bakit ako nagkaroon ng interest sa bagay na nagpapahiya sa akin.
Naramdaman ko ang pag-upo niya sa gilid ng kama ko. Humugot siya ng malalim na paghinga at saka nagsalita.
"All I said, All I wrote was true. I don't know if handa ka but no pressure, if you would like to listen, its my pleasure. If you won't like, then hide yourself still under the blanket. And I will go."
Hindi ako gumalaw mga ilang segundo pero may isang tanong pang nanggugulo sa isip ko kaya dahan-dahan kong binaba ang kumot at naupo sa kama ko mula sa pagkakahiga.
Magkatagilid kami ni Mark pero may distance parin sa pagitan namin. I can't sure what should I feel right now but it's fine. Okay na ako at ready na ako makinig.
"Tinamaan ako...sa'yo. It's been 2 years of one sided love and keep trying to stalk stalk stalk on you. Until the day our path crossed closely, the day when I found that you are the one who will be my room mate...halos hindi ako makapaniwala dahil sa wakas,
malalapitan na rin...kita araw-araw na pag-gising ko. I am more than glad because of that."
Nadala na ako ng emosyon dahil sunod-sunod ng pumatak ang luha ko. Naalala ko ang araw na sobrang sakit na ng nararamdaman ko dahil halos wala akong malapitan
ng ipagtabuyan niya ako sa harap ng mga kaibigan niya pagkatapos ang araw na pahirapan ako at pagtripan ng mga armadong lalaki sa CR.
"...pero bakit mo ko iniwasan, bakit mo ko nilayuan, bakit mo ko iniwan? Tinuring kitang kaibigan alam mo dapat iyon. Miski pagdamay wala kang ginawa.
Nagtago ka lang. Pinahirapan ako noong araw na iyon. Awang-awa ako sa sarili ko noon bakit kailangan kong magmakaawa sa isang tao para lang palabasin ka sa lintek na capsule na iyon. Tapos kinabukasan walang pansinan. Nilayuan ako ng marami noon. Yung buhok ko halos 'di magpantay noon. Tapos heto ka, aamin ng nararamdaman mo. Duwag ka."
Pinahid ko ang luha na kumawala ng mabilisan. Alam kong mawawala rin ito, lilipas din ito.
Tumingin s’ya sa mata ko, at nang makita niya na umiiyak ako na parang bata, humarap siya sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko para pakalmahin pero itinanggi ko. Ipinasok ko sa ilalim ng kumot ang dalawang kamay ko. Tinaas ko ang aking dalawa kong tuhod para protektahan ang sarili ko. Protektahan ang sarili ko sa mga sasabihin niya.
"Angelo, hindi ko intensyon na layuan ka. I'm sorry if I wasn't there for you."
"Ganyan naman lagi, kapag nag-sorry dapat patawarin. Nakakasawa. Sige ano ang
intensyon mo? Ano? Na saktan ako? Intensyon mo na saktan ako? Intensyon mo na iwan lang sa ere? Hindi ako palakaibigan na dapat alam mo since then. Pero ano ginawa mo?"
Paimpit na ng paimpit ang tono ng boses ko hanggang sa hindi ko na kayanin ang pag-alaala ng mga araw na iyon. Iniyak ko lang ang lahat sa tuhod ko at niyakap ang mga iyon.
"Ang akala ko, ako ang dahilan kung bakit nagiging miserable ang buhay mo. Akala ko kapag lumayo ako at pilitin ang sarili ko na tanggalin ka sa buhay ko mawawala na ang nakalilitong pagtingin na ito. Ang akala ko kapag lumayo na ako, babalik na ang masasayang...ngiti mo."
"Sa tingin mo ba tama ang akala mo? Hindi e, mukhang mali ka ng akala..."
"Pakinggan mo ko...please." lalong lumapit siya sa akin at ilang sentimetro nalang ang layo namin sa isa't isa.
"Yes, I am wrong. At lubos kong pinagsisisihan ang mga ginawa ko. Ang pagtalikod ko noong kinakailangan mo ng kaibigan. Ang pag-iwas sa iyo upang tanggalin ang koneksyon natin bilang magkaibigan. At ang, paglayo sa iyo upang burahin ang aking nararamdaman. Nararamdaman na ngayon sigurado na ako."
"Mali e. Sobrang mali. Hindi tama. Lalong pag-iinitan ako ng gulo at lalo akong hindi matatanggap ng iba. Hindi ko kayang sagutin ang gusto mo. May pag-aalinlangan
ako."
"Tanggap ko," ngumiti siya na parang nasaktan, pero kaya niyang tanggapin kahit na negatibo ang reaksyon ko sa kaniya. Niyakap niya ako bigla habang yakap ko pa rin ang mga tuhod ko.
"Para...saan..yung yakap na iyon?" tanong ko.
"Yakap...as a friend," he answered with a smile on his lips. Lumabas na siya ng pintuan at nagpaalam sa akin.
"Gago..." binato ko ang unan sa nakasaradong pinto. Late reaction at nanggigil lang sa mga oras na iyon. 'Di ko pa ina-accept friend request niya. Walangya siya.
Matapos ang oras ng kadramahan ko, parang wala na akong ihaharap kapag nagkita muli kami ni Mark. Bakit ganito? hindi naman dapat ganito ang reaction ko.
Napalakas kaya yung suntok ko kagabi sa kaniya kaya naaaning lang siya?
Dumeretcho na ako sa CR upang maligo at magsipilyo ng sa gayon makapunta na sa cafeteria at makakain. May isa pa pala akong problemang hindi nalulutas. Tama, kakausapin ko nalang si Marthia kapag nagkaroon ng pagkakataon.
Lumabas na ako ng unit dala ang susi ko at duplicate nito na susi ni Mark. Malilimutin talaga ang isang 'yon.
As usual na gawain sa umaga, pagkalabas ng unit, kakain,
makikipagkwentuhan, tapos balik ulit unit. Buhay nga naman kapag weekend. Pero ayos na rin kasi rest days.
Itinapat ko na ang wrist device sa machine at saka namili ng gusto kong agahan. Pancake nalang in-order ko with hot chocolate drink at bottled water. Pwede na
iyon, kailangan kong magtipid, naubos na kasi ang working points ko.
Pumunta na ako sa counter upang kunin ang order. Sa isang hindi inaasahang pagtatagpo, si Marthia ang nasa counter. S'ya ang nag-abot sa akin ng tray na kinalalagyan ng breakfast ko.
Nagkatitigan lang kami, dapat may sasabihin ako at least 'sorry' man lang pero wala e. Lumagpas lang ako pagkaabot sa akin ng pagkain at sobrang nahihiya ako sa ginawa ko.
Tinanaw ko ang mga kaibigan ko sa table na laging meeting place nilang lahat. Masaya silang nagkekwentuhan doon. "Kuya tubig niyo,"ani ng kasama ni Marthia sa counter . Hindi ko na napansin ang mismong inorder ko dahil sa titigan namin ni Marthia. Nakita ko naman na pumasok si Mark sa loob ng kitchen.
I head to the counter to get the bottle of water at saka dumeretcho sa kitchen para ibigay ng personal kay Mark ang susi. After I opened the door, bumungad sa harapan ko, mula sa malayo ang nakatalikod na si Mark habang si Marthia naman ang mukhang nasa harapan niya.
May kakaiba akong naramdaman na sa tanan ng buhay ko ngayon lang.
I closed the door slowly without any sound that might cause distraction to both of them. Kaya pala, kaya pala tumakbo si Marthia kagabi dahil may mahal na ito.
Parang bumilis ang pintig ng puso ko. Parang bumilis ang paggalaw ng lahat-lahat at tanging ako lang ang napag-iiwanan. Ang tanga ko. Kaya pala may damit si Marthia na ipinahiram sa akin na may pangalang "Matheo," si Mark iyon.
Siya ang boyfriend ni Marthia. Kaya pala nadulas si Marthia sa pagbanggit na nasanay na siyang
pumasok sa unit namin. At ang may-ari ng pajama hoodie na binili ni Marthia bukod ang sa amin, ay ang ireregalo niya kay Mark. Ang tanga ko. Bakit hindi sinabi sa akin ni Marthia na may boyfriend na siya ng sa ganun hindi na ako umasa.
At maaaring false feeling lang ang nararamdaman sa akin ni Mark.
Pumunta ako sa natitirang upuan, sa table ng mga katropa at kaibigan ko ng walang gana at wala sa mood. Nagchi-cheeers sila dahil alam na nilang nakipagdate ako.
Pumipito pa si Geejay. Tuwang-tuwa at niyuyugyog naman ako ni Eralyn at Angel Jhan.
Nasabunutan ko na siguro ang dalawang 'to kung nasa mood ako.
"Busted, she had a boyfriend." Ani ko na walang-wala sa wisyo.
Ramdam ko ang paghinto nila. Ramdam ko ang pagbago ng reaksyon nila. Ramdam ko ang sakit, manhid, at luhang malapit na bumagsak mula sa aking mata.
Sumandal lang sa akin ang dalawang babaeng nangyugyog sa akin kanina, na ngayon dinadamayan na ako.
"After your meal, everyone is required to proceed into the Information Hall. Thank You" ika ng boses sa megaphone.
Sa sobrang pag-motivate ko sa sarili ko kahit na ganoon ang natunghayan ko, naubos ko pa rin ang pancake ko. Sinimot ang hot chocolate drink ko. At ininom ang tubig. Matagtag to. MATATAG TO.