-Chcesz ich potrzymać? - zapytała mnie kobieta na co delikatnie się uśmiechnęłam.
Poród trwał niecałe 4 godziny ale kosztował mnie tak dużo, że najchętniej zasnęłabym i obudziła się za dwa dni.
-Tak. - wychrypiałam i uniosłam ręce by przyjąć w swe objęcia dwójkę maluchów, zawiniętych w czerwone kocyki.
Rzeczywiście byli identyczni. Ich oczy nie były niebieskie, jak u większości noworodków, chłopczyk miał piękne brązowe oczy, a dziewczynka jasno zielone. Jak ja i Kol.
-Masz jakieś imiona? - zapytała Sabrina przez co chwilę się zastanowiłam.
-Katherine i Daniel. - szepnęłam i przejechałam palcem po główkach dzieci. Moich dzieci.
-Twoja komórka zaraz wybuchnie. - oznajmiła Barnet przez co spojrzałam w miejsce gdzie leżał telefon.
-Mogłabyś zobaczyć co piszą? - zapytałam i uśmiechnęłam się niemrawo.
-Jakiś „Mój kocur" napisał 302 wiadomości. - powiedziała Sabrina i spojrzała na mnie podejrzanie.
-To Kai. - oznajmiłam i spojrzałam na noworodków, którzy wlepiali we mnie swoje tęczówki.
-Nie wnikam w tą nazwę. - powiedziała Sabrina i podała mi telefon, który cały czas wibrował.
„Wszystko okey"
Napisałam krótką wiadomość do Parkera i wyłączyłam telefon, kładąc go na stoliku.
-Katherine i Daniel, zostaną ze mną dopóki nie rozprawisz się z Dahlią. - powiedziała brunetka przez co dotarła do mnie szara rzeczywistość.
Musiałam zostawić swoje dzieci bo jakaś kobieta mogła ich zabić.
-Jasne. - mruknęłam i ucałowałam dzieci w czółka.
Musiałam wracać, malutka Hope zapewne już dawno była na świecie i mnie potrzebowała. Każdy z nich mnie potrzebował, lecz moje dzieci również. Potrzebowały mnie jako matki, którą nie umiałam być.
-Sabrino, wrócę po nich jak to wszystko się skończy. - rzekłam i podałam w jej ramiona noworodki.
-Będę czekać. - powiedziała i wzrokiem wskazała na szare dresy, które po chwili założyłam bo spodenki od mojej piżamy były w opłakanym stanie.
-Dziękuje. - szepnęłam i uśmiechnęłam się niemrawo.
Brunetka już nic nie odpowiedziała tylko również się uśmiechnęła.
Szybkim krokiem opuściłam domek, nie odwracając się za siebie, bo gdybym to zrobiła - przepadłabym, zabrała dzieci i wyjechała jak najdalej stąd.
-Cholera! - warknęłam gdy będąc w drodze powrotnej przypomniałam sobie o telefonie, który został na stoliku w domu Sabriny.
Nie chciało mi się już wracać, więc zignorowałam telefon i dalej jechałam prosto do rezydencji Mikaelsonów.
**
Pewnym krokiem weszłam do rezydencji i zamknęłam głośno po sobie drzwi. Fakt, że byłam w samych klapkach nie był ani trochę sprzyjający więc postanowiłam go zignorować.
Wszyscy jak się okazało siedzieli w salonie i rozmawiali jednak rozmowy ucichły gdy tylko weszłam do salonu.
Byłam przeraźliwie głodna, dlatego zignorowałam pytające spojrzenia i ruszyłam prosto do kuchni. Jak się okazało, nie sama.
Będąc centymetry od drzwi lodówki napotkałam przeszkodę w postaci ciała pewnego heretyka.
-Przysięgam, że jeśli nie odsuniesz się to wypiję twoją krew. - syknęłam i przymknęłam oczy by się opanować.
-Gdzie byłaś? - zapytał brunet przez musiałam przygryzać palca.
-Kai, zaraz. - oznajmiłam i mocniej wygryzłam się w palca by nie zwariować.
-A właśnie, że teraz. Nie możesz sobie tak po prostu znikać na parę godzin nic nikomu nie mówiąc! - krzyknął i zrobił krok w moją stronę.
Byłam u czarownicy...
-Spotkałam się ze znajomą, okey? Nie możesz mi tego zabronić! - krzyknęłam a w moich oczach stanęły łzy, które szybko odgoniłam.
Twarz bruneta zmieniła się diametralnie. Z wściekłej zmieniła się na obojętną.
-Po co? - zapytał i ułożył obie dłonie za moimi plecami na blacie kuchennym.
Rodziłam tylko dzieci, błagałam żebyś tam był, skręcałam się z bólu, byłam samotna, musiałam zostawić swoje dzieci tylko po to żeby pomóc uratować małą Hope.
-Wyświadczałam jej przysługę. - skłamałam i spojrzałam mu prosto w oczy, by nie mógł odgadnąć, że kłamię.
Krew w jego żyłach znacznie przyspieszyła przez co musiałam mocno zacisnąć wargi, by nie wbić się w jego szyję.
Jego ręce znalazły się na dole moich pleców przez co wstrzymałam oddech.
-Kai... - syknęłam i złapałam go za nadgarstki. - Nie jesteśmy już sami, a ja zaraz Cie dosłownie zjem.
-To seksowne. - powiedział i ściągnął jedną dłoń z moich pleców by otworzyć nią za pomocą magii drzwi od lodówki i wyjąć z niej torebkę z krwią, na której widok aż oczy mi się zaświeciły.
Szybko wyrwałam się spod uścisku Parkera i zabrałam torebkę z krwią.
W jak najszybszym tempie pochłonęłam całą zawartość plastiku i oblizałam usta by spożyć jak najwiecej krwi.
-Madi, mogłabyś na chwilę? - nagle do kuchni wszedł Elijah przez co odwróciłam się w jego stronę.
-Jasne. - uśmiechnęłam się pokazując zaplamione krwią zęby.
-Madi, mogłabyś na chwilę? - nagle odezwał się Kai udając głos pierwotnego.
-Jasne. - teraz Parker udawał mój głos przez co musiałam przygryzać usta by się nie zaśmiać.
-Malachai, uspokój się. - zaśmiałam się używając jego pełnego imienia na co zrobił dziwną minę.
-Moje pełnie imię jest okropne. - powiedział z odrazą i zamknął drzwi do lodówki, które cały czas stały otworem.
-Moje też. - zaśmiałam się i udałam się do salonu gdzie wszyscy patrzyli na mnie podejrzanie.
-Między tobą a tym heretykiem... - nagle zaczął Klaus wskazując to na mnie to na Parkera, który wyszedł z kuchni zaraz za mną.
-Tylko się przyjaźnimy. - ja i Kai powiedzieliśmy równocześnie przez co spojrzałam na niego z wyrzutem.
-Hayley, może chcesz odpocząć? - zapytał Elijah brunetki, która ledwo co kontaktowała.
-Madi, mogłabyś zająć się Hope? - zapytała Hayley przez co spojrzałam na nią ze zestresowaną miną.
Miałam zajmować się dzieckiem znajomej, a nie swoimi. Miałam rozmawiać do czyjegoś dziecka a nie do swoich, miałam bawić się z innym dzieckiem niż moje.
-Oczywiście. - uśmiechnęłam się a po chwili Elijah razem z Hayley zniknęli.
-Klaus, jak czujesz się z myślą, że jesteś ojcem? - zapytałam i spojrzałam na hybrydę z ironicznym uśmiechem.
-Kocham Hope, najmocniej na świecie. - odpowiedział i spojrzał na mnie z nieodgadniętą miną.
-A ty? Jesteś jej ciotką. - zapytał i uśmiechnął się wrednie.
-A ja, mogę być wujkiem? - zapytał nagle Kai i spojrzał na mnie i Klausa.
-Prędzej ją zabijesz niż wypowiesz dobrze jej imię. - odparł hybryda przez co nieco mnie zamurowało.
-Przecież dobrze mówię jej imię, prawda Holly? - powiedział i zwrócił się do małej Hope.
-On nie ma pamięci do imion. - usprawiedliwiłam Kai'a i wskazałam na niego ręką.
-Dokładnie. - powiedział i podszedł do noworodka by zobaczyć ją z bliska.
Jednak nie dane było mu podejść na tyle blisko by ujrzeć małą twarzyczkę bo został przyciśnięty do ściany przez hybrydę.
-Nie zbliżaj się do Hope. - warknął blondyn przez co Kai się zaśmiał.
-Klaus, puść go! - krzyknęłam przez co Hope zaczęła płakać.
Szybko podeszłam do łóżeczka małej dziewczynki i wyjęłam ją z niego, zawiniętą w kocyk.
-Dokładnie, Camil. Puść mnie. - syknął Kai i złapał za nadgarstek Klausa wysysając z niego magię.
Zdezorientowany hybryda puścił Parkera i zaczął oglądać swój nadgarstek.
Mała Hope przestała płakać i patrzyła to na swojego tatę to na Kai'a.
To będzie ciężki dzień z dwoma samcami alfa...