PRESENT
Shayne’s POV
Hindi ko maramdaman ang katawan ko. Namamanhid ito na parang isang manikang walang buhay.
Malaya kong namumulat ang mata ko. Pero malabo ang paningin kong ito. Patay-sindi ang ilaw na sa pagsindi nito, batid kong andito parin kami. Sa loob ng chapel bagsak lahat ng katawang kanina lang ay nagsisiksikan.
Pinilit ko igalaw ang aking mga daliri sa kamay at paa. Ginawang tukod ang siko at tuhod na may mga pasa. Pinatatag ang sarili upang makatayo at hanapin ang mga kaibigang nakasadlak ang katawan sa sahig.
May mga bahid ng dugo sa dingding, alam ko iyon. Nasaksihan ko ang pagkawala ng maraming buhay sa loob ng eskwelahang ito. Maling-mali na ikulong kami rito. Saan ba nanggaling ang halimaw na iyon? Nakapasok kaya iyon dahil sa pagsabog? Pero pamilyar ang damit. Teka, ang guard ng eskwelahan ang agresibong nangagat. Siya ang nagkalat ng inpeksyon.
Nakita ko si Harvey na nasa bandang dulo. Dinaanan ko ang mga katawang walang malay (siguro). Hindi ako sigurado kung kagaya ko sila na maswerteng nabuhay hindi dahil sa pagkabagsak nitong kapilya, kundi dahil sa mga galamay ang siyang gamit upang kumitil ng buhay.
“Harvey” tawag ko na may iniindang sakit.
Hindi mapinta ang mukha niya. He cries for her I know it. His head descending onto the wall while facing it. I touched his shoulder and his head turns toward me. Facing me. I saw his glass; broken.
We look between our eyes at alam kong nagdadalamhati siya
sa nangyari kay Dianne.
Automatic na gumalaw ang aking braso para mayakap siya at magbigay ng simpatya. Nang kumalas na s'ya ay naguguluhan n’yang tinitigan ang kamay niya na balot ng dugo. Tinignan niya kung saan nagmula ito o saan dumapo.
“Shayne, okay ka lang?” tanong ni Harvey sa akin na may takot sa kaniyang boses.
I saw my side bleeding. I gave it pressure as I remember to block the passage way of the blood, streaming besides me. I remember where I got this, I got this from the huge limbs that sharply pierced me. I tried to avoid it, but it hits my side. My vision becomes blurred and suddenly totally went black.
-
Dave’s POV
Pilit kong binangon ang sarili ko ngunit nangangatog na ang aking kalamnan.
Hawak ko ang kamay ni Trynyty na parehas kaming nakahandusay kasama ang maraming
estudyanteng mga walang malay.
Biglang naalala ko ang nangyari. The metal rods disjoint when all of us jumped in great force of weight. The great force we applied, together with gravity is equal
to a great momentum. Tapos biglang bulusok nalang kami pababa. Isang long ride
pababa na halos ang kalamnan namin ay lulang-lula na.
We don’t know how great intensity it is but the pressure makes us dizzy enough to cannot resist the fall. Nakalutang kami dahil sa bilis ng pagbulusok kung nasaan kami.
Hinawakan ko ang kamay ni Trynyty. She can’t open her eyes. I know its hard and I can’t help her neither myself but to grit my teeth during that fall.
Then afterwards, we slapped on the floor. Different places of wounds, bruises and abrasives we have got on our bodies. We don’t even feel ourselves as time goes by.
The numb caused by intense pain shivers our body. Malakas ka na kung makatayo ka galing sa ganoong impact.
Nang mabuhayan ako ng diwa at lakas ay ginising ko si Trynyty pero hindi siya nag-rerespond. Takot ang naghari sa isip ko. Kinuha ko ang kamay niya at itinutok doon ang aking dalawang daliri upang pakiramdaman ang pulso niya. I exhaled in relief because of
what I have felt. There’s a pulse but she was still unresponsive.
And there is Shayne, tumayo s’ya kahit iika-ika ay tinunton niya si Harvey na nasa gilid, basag ang salamin at hinang-hina ang katawan. Ngayon ko lang nakitang ganito, walang sigla ang mukha, walang bahid kulay ang kaniyang labi at mata.
Napagitla ako ng naramdaman kong gumalaw ang kamay ni Trynyty.
“Trynyty!” bigkas ko ng pabulong at ginalaw niya ang kaniyang ulo paahon.
“Don’t move, nanghihina pa ang katawan mo, you don’t have to hurry. Take time and let your muscle gain power.” Sabi ko sa kanya.
Inayos ko ang mga hita ko at doon pinatong ang ulo niya. Tinagilid ko paharap atleast man lang makita ko ang mukha niya. I fixed her hair and tucked it behind her ears
para makita ko ang buong mukha niya. May pagkakahawig sila ni Jwyneth ng mukha. Pahaba. Napabungisngis nalang ako sa loob-loob ko.
Napatingin ako banda kila Harvey na nasa dulo nitong kapilya. Nang bigla nalang napakapit si Shayne kay Harvey na mukhang nawalan ng malay. I saw the bloods drips on his hand.
Nanlaki ang mata ko. Kailangan nila ng first aid. Pero paano si Trynyty kung iwan ko siya dito? Nagdadalawang isip ako kung sino ang uunahin ko.
“Harvsss” tawag ko kay Harvey… “Yung damit pwedeng gamiting bondage”
“Ano? Walang pang sterilize o tubig man lang” giit niya.
“Pwede na yun as much may pressure, ‘di kaagad mawawalan ng dugo si Shayne. ”
Hindi na nagpatumpik-tumpik pa si Harvey, isinandal niya si Shayne sa pader at tinanggal na n'ya ang vest, uniform at white shirt niya. Nangangatog niyang pinunit ang
kaniyang white t-shirt at itinali ito sa palibot ng tiyan ni Shayne. He applied pressure to her stabbed wounds.
Hinayaan lang namin ang mga oras na iyon na maging tahimik sa loob. Alam lahat na ang bawat isa, felt the pain pisikal man o emosyonal. Walang magagawa kundi mag-intay sa darating na tulong.
Ligtas dito sa loob. Alam ko iyon dahil plinano ito ng gobyerno. Mas gugustuhin ko pang dito sa loob kaysa makipagsapalaran at mamatay sa labas kasama ang mga galamay na iyon. Nakita ko ang nangyari kay Dianne at ilan pang estudyante na kinitil ang buhay.
I saw those limbs na naputol matapos dumausdos pababa ang kapilya na ito kung nasaan man kami ngayon. Napatingin ako sa rebultong imahen ng Mama Mary.
“Please, have mercy on us, " ito nalang ang nasabi ko dahil tuluyan na rin akong nawalan ng malay ng dahil sa manipis na hangin dito sa loob.