Chapter - 24
|| Zawgyi ||
" အကယ္၍ အဲ့ကေလးကခင္ဗ်ားကေလးဆိုရင္ေရာ "
သူတို႔ရဲ႕ကားနေဘးက ကားႀကီးတစ္စီးျဖတ္သြားတာမို႔ ထိုကားရဲ႕မီးအလင္းေရာင္က သူတို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚကို ျဖတ္ခနဲက်သြားခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီး သူတို႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြကေတာ့ မတူညီခဲ့ေပ။ ပိုင္လင္းယဲ့ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕အၾကည့္ေတြက စိတ္ပ်က္မႈနဲ႔ သီးမခံႏိုင္မႈေတြ ေရာေႏွာပါဝင္ေနခဲ့သလို ကြၽင္းေဟာက္ရန္ကေတာ့ ဘာမွနားမလည္၊မသိတတ္ေသးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို ေၾကာင္အအၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
မိနစ္အနည္းငယ္မ်ွေငးေၾကာင္ေနၿပီးမွ ေဟာက္ရန္ကစကားစလာခဲ့တယ္။
"ငါ့ကေလး ငါ့မွာကဘယ္လိုလုပ္ကေလးရိွမွာလဲ"
"ဟက္....ကြၽန္ေတာ္အေမနဲ႔ ေဆးရံုမွာဘာလို႔ေတြ႔တယ္ထင္လဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကေလးလြယ္ထားရလို႔...!!!! "
** ငါေျပာလိုက္ၿပီ အာ? **
လင္းယဲ့ ရဲ႕စိတ္ေတြအားလံုးပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားၿပီး ထိတ္လန္႔စြာနဲ႔ ေဟာက္ရန္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ ေဟာက္ရန္ကေတာ့ ေခါင္းကိုတခ်က္ခါလိုက္ကာ တကယ္ကိုမေျပာတတ္ေတာ့တဲ့ ပံုျဖစ္ေနတယ္။ ေဟာက္ရန္ရဲ႕အေတြးေတြထဲေမ်ာပါေနၿပီး အရင္ကအိပ္ရာေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ လင္းယဲ့အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ' မျဖစ္ဘူး ကေလး ' ဆိုတဲ့အေျပာကိုျပန္ၾကားလိုက္ရသလိုဘဲ့။
" အာ....မင္း...မင္းမွာကိုယ္ဝန္နဲ႔ ဒါမဲ့ေယာက်္ားေလး ဘယ္လိုလုပ္ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ႏိုင္မွာလဲ "
" ရတယ္...ယံု၊မယံုကြၽန္ေတာ္နဲ႔မဆိုင္ဘူး...ကေလးကိုလည္းကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲတာဝန္ယူႏိုင္တယ္။ မၾကာခင္ကြာ႐ွင္းေတာ့မွာဘဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုမေႏွာက္ယွက္ပါဘူး အခုကြၽန္ေတာ္သြားလို႔ရၿပီလား ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းဘဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကနည္းနည္းေဝးတယ္ေလ "
ကားေပၚကဆင္းသြားတဲ့ လင္းယဲ့ကိုမဆြဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒါထပ္ဆြဲဖို႔အားမရိွေတာ့သလိုဘဲ့ ။ အျပင္ကတစ္ေရြ႔ေရြ႔ေဝးသြားတဲ့ လူရိပ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ေနာက္ဆံုးကားေပၚကေနထပ္ၿပီး ဆင္းေျပးသြားမိတယ္။
စိတ္ေတြဗလာျဖစ္သြားေပမဲ့၊ မသိစိတ္တေနရာကေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာခံစားေနရသည္။ ဖံုးကြယ္စရာမရိွေတာ့တာ ေနထိုင္လို႔ေကာင္းတယ္။ လင္းယဲ့ အိမ္ျပန္လမ္းေလးကို အျမန္ေလ်ွာက္သြားခဲ့ေပမဲ့ အေနာက္ကေျပးလိုက္လာတဲ့ ေျခသံကိုၾကားလိုက္တယ္။ သူေနာက္လွည့္မၾကည့္ခင္ ေပြ႔ဖက္ျခင္းကိုခံလိုက္ရတယ္။
" ကိုယ္နဲ႔ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ အခုမင္းဗိုက္ထဲက ကေလးလဲ ကိုယ့္ကေလးဘဲ့မဟုတ္လားကြာ "
ရယ္စရာဘဲ့ သိပ့္ကိုနားဝင္ခ်ိဳလွတဲ့ပ်က္လံုးလို႔ မထင္ဘူးလား။ လင္းယဲ့ ေဟာက္ရန္ကိုတြန္းထုတ္လိုက္တယ္။
" ဘာလဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ယုဟိုင္ ပလူေနတာကိုထိုင္ၾကည့္ခိုင္းအံုးမလို႔လား ကြၽန္ေတာ္ခံစားေနရတာကို သေဘာက်တယ္မလား။ ကေလးကိုအေၾကာင္းျပၿပီး ျပန္ေခၚတာမလား ၿပီးရင္ထပ္ၿပီး ထပ္ၿပီး ႏွိပ့္စက္အံုးမလို႔မွတ္လား "
" အိုေက....ကိုယ္သူနဲ့ျဖတ္မယ္....ဟုတ္ၿပီလား "
" ဟမ္? "
တကယ္ႀကီးအဲ့လဒ ပါးစပ္ထဲကထြက္တဲ့ စကားလား၊ တျခားတစ္ေယာက္မ်ားအနားမွာရိွေနလား ဆိုၿပီးေတာ့ေတာင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ဒါကေကာင္းတဲ့စကားဆိုေပမဲ့ မယံုရဲဘူး။
" တကယ္ေျပာတာလား "
" အင္း...အခုျပန္လိုက္ပါလား "
လင္းယဲ့ သူ႔ကိုမယံုဘူးဆိုတာခံစားေနမိတယ္။ သူ(ေဟာက္ရန္)ကိုယ္တိုင္လည္း ကေလးရိွေနတယ္ဆိုတာ မယံုရဲေသးဘူး။ ေနာက္ေန႔မွေသခ်ာ ေဆးရံုမွာသြားစစ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ တကယ္သာ ကိုယ္ဝန္ရိွေနတယ္ဆိုရင္....
" ေကာင္းၿပီ ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ကြာ႐ွင္းဖို႔က "
" ေနာက္တစ္လမွ ေဆြးေႏြးမယ္ "
သူ႔ရဲ႕ပိုင္စိုး၊ပိုင္နင္းေျပာသံကေတာ့ မေျပာင္းလဲေခ်။ လင္းယဲ့ ဒီအေျခအေနမွာ မေပ်ာ္သင့္ဘူးဆိုေပမဲ့ နည္းနည္းေပ်ာ္ေနတယ္လို္႔ ခံစားရတယ္။ ကေလးေၾကာင့္ ေဟာက္ရန္ရဲ႕ဂ႐ုစိုက္မႈကို ရေပမဲ့ ဒါနဲ႔တင္ေက်နပ္လိုက္လို႔ရတယ္ေလ။
" ေနအံုး ဒီေန႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ငွါးထားတဲ့ အိမ္မွာျပန္အိပ္မယ္"
" မရဘူး!! "
ေဟာက္ရန္ေဘာက္ဆက္ဆက္ ျပန္ေျပာသံေၾကာင့္ မေက်မနပ္တဲ့ပံုနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္။ လင္းယဲ့ မ်က္လံုးထဲက ' လိုက္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရင္ ျပန္မလိုက္ဘူး ' ဆိုတဲ့အေျပာေတြကို ေဖာ္ျပေပးလိုက္တယ္။
"ေကာင္းၿပီ ကိုယ္ပါလိုက္မယ္"
လင္းယဲ့ ေျပာသာေျပာလိုက္ေပမဲ့ သူ႔စကားကိုလစ္လ်ဴ ႐ႈၿပီး ေဆာင့္ဆြဲသြားမယ္လို႔ေတြးေနေပမဲ့၊ ေဟာက္ရန္သေဘာတူမယ္လို႔ေတာ့ မထင္ထားခဲ့ဘူး။ ဒီလိုစကားၾကားေတာ့ ရင္ထဲတစ္မ်ိဳးႀကီးေတာင္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
" ဘာလဲ လိုက္လို႔မရလို႔လား "
"မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ားအိမ္နဲ႔အရမ္းကိုကြာလြန္းလို႔ မေနႏိုင္မွာစိုးတာ "
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
9.Mar.21
Saung's
=================================================
အား...! နောက်ဆုံးတော့.......သိသွားခဲ့ပြီဘဲ့
Chapter - 24
|| Unicode ||
" အကယ်၍ အဲ့ကလေးကခင်ဗျားကလေးဆိုရင်ရော "
သူတို့ရဲ့ကားနဘေးက ကားကြီးတစ်စီးဖြတ်သွားတာမို့ ထိုကားရဲ့မီးအလင်းရောင်က သူတို့ရဲ့မျက်နှာပေါ်ကို ဖြတ်ခနဲကျသွားခဲ့တယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်နေခဲ့ပြီး သူတို့ရဲ့အကြည့်တွေကတော့ မတူညီခဲ့ပေ။ ပိုင်လင်းယဲ့ဆိုတဲ့ ကောင်လေးရဲ့အကြည့်တွေက စိတ်ပျက်မှုနဲ့ သီးမခံနိုင်မှုတွေ ရောနှောပါဝင်နေခဲ့သလို ကျွင်းဟောက်ရန်ကတော့ ဘာမှနားမလည်၊မသိတတ်သေးတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို ကြောင်အအကြည့်နေခဲ့တယ်။
မိနစ်အနည်းငယ်မျှငေးကြောင်နေပြီးမှ ဟောက်ရန်ကစကားစလာခဲ့တယ်။
"ငါ့ကေလး ငါ့မှာကဘယ်လိုလုပ်ကလေးရှိမှာလဲ"
"ဟက်....ကျွန်တော်အမေနဲ့ ဆေးရုံမှာဘာလို့တွေ့တယ်ထင်လဲ။ ကျွန်တော် ခင်ဗျားရဲ့ ကလေးလွယ်ထားရလို့...!!!! "
** ငါပြောလိုက်ပြီ အာ? **
လင်းယဲ့ ရဲ့စိတ်တွေအားလုံးပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပြီး ထိတ်လန့်စွာနဲ့ ဟောက်ရန်ကိုကြည့်လိုက်တယ်။ ဟောက်ရန်ကတော့ ခေါင်းကိုတချက်ခါလိုက်ကာ တကယ်ကိုမပြောတတ်တော့တဲ့ ပုံဖြစ်နေတယ်။ ဟောက်ရန်ရဲ့အတွေးတွေထဲမျောပါနေပြီး အရင်ကအိပ်ရာပေါ်မှာပြောခဲ့တဲ့ လင်းယဲ့အသံသေးသေးလေးနဲ့ ' မျဖစ္ဘူး ကေလး ' ဆိုတဲ့အပြောကိုပြန်ကြားလိုက်ရသလိုဘဲ့။
" အာ....မင်း...မင်းမှာကိုယ်ဝန်နဲ့ ဒါမဲ့ယောကျ်ားလေး ဘယ်လိုလုပ်ကိုယ်ဝန်ဆောင်နိုင်မှာလဲ "
" ရတယ်...ယုံ၊မယုံကျွန်တော်နဲ့မဆိုင်ဘူး...ကလေးကိုလည်းကျွန်တော် တစ်ယောက်ထဲတာဝန်ယူနိုင်တယ်။ မကြာခင်ကွာရှင်းတော့မှာဘဲ့ ခင်ဗျားတို့ကိုမနှောက်ယှက်ပါဘူး အခုကျွန်တော်သွားလို့ရပြီလား ခင်ဗျားသိတဲ့အတိုင်းဘဲ့ ကျွန်တော့်အိမ်ကနည်းနည်းဝေးတယ်လေ "
ကားပေါ်ကဆင်းသွားတဲ့ လင်းယဲ့ကိုမဆွဲနိုင်ခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒါထပ်ဆွဲဖို့အားမရှိတော့သလိုဘဲ့ ။ အပြင်ကတစ်ရွေ့ရွေ့ဝေးသွားတဲ့ လူရိပ်လေးကိုကြည့်ရင်း နောက်ဆုံးကားပေါ်ကနေထပ်ပြီး ဆင်းပြေးသွားမိတယ်။
စိတ်တွေဗလာဖြစ်သွားပေမဲ့၊ မသိစိတ္တေနရာကေတာ့ သက်တောင့်သက်သာခံစားနေရသည်။ ဖုံးကွယ်စရာမရှိတော့တာ နေထိုင်လို့ကောင်းတယ်။ လင်းယဲ့ အိမ်ပြန်လမ်းလေးကို အမြန်လျှောက်သွားခဲ့ပေမဲ့ အနောက်ကပြေးလိုက်လာတဲ့ ခြေသံကိုကြားလိုက်တယ်။ သူနောက်လှည့်မကြည့်ခင် ပွေ့ဖက်ခြင်းကိုခံလိုက်ရတယ်။
" ကိုယ်နဲ့ပြန်လိုက်ခဲ့ပါ အခုမင်းဗိုက်ထဲက ကေလးလဲ ကိုယ့်ကလေးဘဲ့မဟုတ်လားကွာ "
ရယ္စရာဘဲ့ သိပ့်ကိုနားဝင်ချိုလှတဲ့ပျက်လုံးလို့ မထင်ဘူးလား။ လင်းယဲ့ ဟောက်ရန်ကိုတွန်းထုတ်လိုက်တယ်။
" ဘာလဲ ခင်ဗျားနဲ့ယုဟိုင် ပလူနေတာကိုထိုင်ကြည့်ခိုင်းအုံးမလို့လား ကျွန်တော်ခံစားနေရတာကို သေဘာက်တယ္မလား။ ကလေးကိုအကြောင်းပြပြီး ပြန်ခေါ်တာမလား ပြီးရင်ထပ်ပြီး ထပ်ပြီး နှိပ့်စက်အုံးမလို့မှတ်လား "
" အိုကေ....ကိုယ်သူနဲ့ဖြတ်မယ်....ဟုတ်ပြီလား "
" ဟမ်? "
တကယ်ကြီးအဲ့လဒ ပါးစပ်ထဲကထွက်တဲ့ စကားလား၊ တခြားတစ်ယောက်များအနားမှာရှိနေလား ဆိုပြီးတော့တောင် လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်ရတယ်။ ဒါကကောင်းတဲ့စကားဆိုပေမဲ့ မယုံရဲဘူး။
" တကယ်ပြောတာလား "
" အင်း...အခုပြန်လိုက်ပါလား "
လင်းယဲ့ သူ့ကိုမယုံဘူးဆိုတာခံစားနေမိတယ်။ သူ(ဟောက်ရန်)ကိုယ်တိုင်လည်း ကလေးရှိနေတယ်ဆိုတာ မယုံရဲသေးဘူး။ နောက်နေ့မှသေချာ ဆေးရုံမှာသွားစစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တကယ္သာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်ဆိုရင်....
" ကောင်းပြီ နောက်တစ်ခါကျရင် ကွာရှင်းဖို့က "
" နောက်တစ်လမှ ဆွေးနွေးမယ် "
သူ့ရဲ့ပိုင်စိုး၊ပိုင်နင်းပြောသံကတော့ မပြောင်းလဲချေ။ လင်းယဲ့ ဒီအခြေအနေမှာ မပျော်သင့်ဘူးဆိုပေမဲ့ နည်းနည်းပျော်နေတယ်လို့် ခံစားရတယ်။ ကလေးကြောင့် ဟောက်ရန်ရဲ့ဂရုစိုက်မှုကို ရေပမဲ့ ဒါနဲ့တင်ကျေနပ်လိုက်လို့ရတယ်လေ။
" နေအုံး ဒီနေ့တော့ ကျွန်တော်ငှါးထားတဲ့ အိမ်မှာပြန်အိပ်မယ်"
" မရဘူး!! "
ဟောက်ရန်ဘောက်ဆက်ဆက် ပြန်ပြောသံကြောင့် မကျေမနပ်တဲ့ပုံနဲ့ ပြန်ကြည့်ပေးလိုက်တယ်။ လင်းယဲ့ မျက်လုံးထဲက ' လိုက်ချုပ်ချယ်ရင် ပြန်မလိုက်ဘူး ' ဆိုတဲ့အပြောတွေကို ဖော်ပြပေးလိုက်တယ်။
"ကောင်းပြီ ကိုယ်ပါလိုက်မယ်"
လင်းယဲ့ ပြောသာပြောလိုက်ပေမဲ့ သူ့စကားကိုလစ်လျူ ရှုပြီး ဆောင့်ဆွဲသွားမယ်လို့တွေးနေပေမဲ့၊ ဟောက်ရန်သဘောတူမယ်လို့တော့ မထင်ထားခဲ့ဘူး။ ဒီလိုစကားကြားတော့ ရင်ထဲတစ်မျိုးကြီးတောင်ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။
" ဘာလဲ လိုက်လို့မရလို့လား "
"မဟုတ်ပါဘူး ခင်ဗျားအိမ်နဲ့အရမ်းကိုကွာလွန်းလို့ မနေနိုင်မှာစိုးတာ "
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
9.Mar.21
Saung's
=================================================