Chapter - 21
|| Zawgyi ||
လင္းယဲ့ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း ဧည္႔သည္အျဖစ္ရင္းႏွီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ နဂိုကျပင္းေနတာမို႔ ခ်ဴ းစစ္႐ွန္းနဲ႔ ခဏေလာက္စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူကႏိုင္ငံျခားကေန ျပန္လာၿပီးအင္တာနက္ဆိုင္ကို ႐ွာၾကည့္ေတာ့ ဒီေနရာကအိမ္နဲ႔အနီးဆံုးမို႔ ေရာက္လာခဲ့တာျဖစ္တယ္။
" အိုး...ငါညစာေပါင္မုန္႔ေလးႏွစ္လံုးဘဲ့ စားရေသးတာ"
အခ်ိန္က၉နာရီဝန္းက်င္ေလာက္ရိွေနၿပီ အစာလည္းေသခ်ာမစားရေသးဘဲ ဘယ္သူကအလုပ္ကိုေသခ်ာအာရံုစိုက္ ႏိုင္မွာလဲေလ။ မဟုတ္လား...
နာရီတၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္ေနတုန္း အလုပ္႐ွင္ယြမ္က်ိဳး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ဝမ္းခ်ဳပ္ေနတာ တစ္လေလာက္ရိွေနတဲ့ပံုနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနပါလဲ။ လင္းယဲ့ ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ထရပ္ၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
ယြမ္က်ိဳးက ေခါင္းကုတ္ရင္း အင္တင္တင္နဲ႔ စေျပာလာတယ္။
" လင္းယဲ့ အားေတာ့နာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့မိဘေတြက အင္တာနက္ဆိုင္ကို ပိတ္ခိုင္းေနတယ္။ "
တကယ္တန္းသူသာ ဝမ္းခ်ဳပ္ေနတာကို သိလိုက္ရေသာ လင္းယဲ့ေလး " ...... "
" ဟုတ္တယ္...ရက္စက္တဲ့မိဘအႀကီးစားႀကီးေလ ကြၽန္ေတာ္အားနာလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ္ဒီလစာေပးလိုက္ပါ့မယ္ "
"အမ္....!"
အေျခအေနတစ္ခုလံုးကို သေဘာေပါက္သြားေသာလင္းယဲ့ေလးက လက္ကိုအသာခါျပၿပီး တစ္လစာမလိုေၾကာင္းေျပာတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္လက္ခံလို႔ျဖစ္မလဲေလ။ သူ(လင္းယဲ့)ကပိုက္ဆံလိုေပမဲ့ ဒီေလာက္ေတာ့မ်က္ႏွာမေျပာင္ပါဘူး။
" ယူလိုက္ပါ " ယြမ္က်ိဳး ကလည္းအျပစ္ရိွတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ အတင္းကိုထည့္ေပးေနသည္။
" မဟုတ္တာ...ကြၽန္ေတာ္ကဒီေန႔မွ စဝင္တာေလ မယူေတာ့ပါဘူး။ "
"ဟူး...ေကာင္းပါၿပီ ဒါဆို တစ္ေန့ ကြၽန္ေတာ္ထမင္းလိုက္ေကြၽးမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
နာရီျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ သူအလုပ္မရိွေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ျပန္ရံုဘဲ့ေပါ့။ လြယ္လာတဲ့ လြယ္အိတ္ေလးကိုျပန္လြယ္ရင္း ထြက္လာလိုက္တယ္။ ေစာေစာျပန္ရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ေပ်ာ္မိတယ္။ ဘာလို႔ဆိုဗိုက္ကေသေလာက္ေအာင္ သံစံုတိီးဝိုင္းေတြ ျမည္ေနၿပီေလ။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက အျမန္လိုၿပီးထည့္ထားတဲ့ အေႂကြေစ့ေတြကို ထုတ္လိုက္တယ္။
" အင္း...လမ္းမွာဂဏန္းဟင္းေရာင္းေနတာျမင္တယ္။ ဝယ္သြားရမယ္။ "
အေႂကြေစ့ေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ကို ႀကိဳထုတ္ထားၿပီး လာလမ္းေလးအတိုင္းျပန္သြားတယ္။ လမ္းမွာကားတစ္ခ်ိဳ႕သာသြားေနၾကတယ္။ ဟူး...
Bazzzzz.....
ေဟာက္ရန္ မ်က္ႏွာေလးငယ္ကာ ထြက္သြားတဲ့လင္းယဲ့ေလးေၾကာင့္ စိတ္ထဲေတာ့အနညး္ငယ္ မသက္မသာျဖစ္မိတယ္။ သူကားစက္ႏိႈးလိုက္ၿပီး လင္းယဲ့အေနာက္ကိုလိုက္ဖို႔ျပင္တယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာယြမ္က်ိဳးကဖုန္းဆက္လာျပန္တယ္။
" ေဟ့ေကာင္ ေက်နပ္ၿပီလား ငါ့မွာေ႐ွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားၿပီး ေျပာလိုက္ရတာေနာ္ "
"ေအးပါကြာ...ေက်းဇူးဘဲ့ "
"ဟြန္႔ ဒီလိုကိစၥနဲ႔ေက်းဇူးတင္ခံရတာ မေကာင္းပါဘူး မင္းကိုငါေနာက္ဆံုးတစ္ခါေမးမယ္။ မင္းလင္းယဲ့ကိုဘာလို႔ ဂ႐ုမစိုက္တာလဲ "
" ....... "
" ဒါမွမဟုတ္ မင္းအစားငါဂ႐ုစိုက္ေပးမယ္ေလ "
" မလိုဘူး ငါတို႔ကိစၥမင္းမပါနဲ႔ မင္းရဲ႕စကီေလးေတြကိုသာ သြားQစမ္းပါ "
တု...တု....
က်သြားတဲ့ဖုန္းကိုၾကည့္ရင္း ယြမ္က်ိဳးၿငီးညဴ လိုက္တယ္။
"ငါနဲ႔အဲ့ေကာင္ မူႀကိဳ ကတည္းကေပါင္းလာတာပါ။ အခုအခ်ိန္ထိသူဘာလုပ္ခ်င္ေနတာလဲဆိုတာကို မေျပာျပဘူး။ ဟိုစိတ္ဒီစိတ္ေျပာင္းေနတာ ငါေတာင္နားမလည္ေတာ့ဘူး။ လင္းယဲ့ေရ ငါလည္းမတတ္သာလို႔ပါကြာ ေတာ္ၾကာ ကြၽမ္းခ်င္းခ်င္းလို ေအာက္ေျခေရာက္သြားမွာ ေၾကာက္တယ္ကြ"
သူ႔ဘာသာသူ အေပၚေမာ့ၾကည့္ရင္း တိုးတိုးေလးရင္ဖြင့္လိုက္ရတယ္။ ကြၽမ္းခ်င္းခ်င္း ကမိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပဲ့...အခုအဲ့ဒီမိန္းကေလးက ျပသနာတစ္ခ်ိဳ႕ျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္ကိုျပန္မလာခဲ့တာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ရိွေတာ့မည္။
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
saung ျပသနာလို႔ေရးတာက ဒီလိုစာလံုးကဝင္ထပ္သြားလို႔ပါေနာ္ 👉 ျပႆနာ 👈
6.Mar.21
Saung's
==================================================
စိတ်ကိုဖတ်နိုင်မဲ့ သဘာဝလွန်စွမ်းအားလေးများ ရှိလား?
Chapter - 21
|| Unicode ||
လင်းယဲ့ အလုပ်လုပ်နေတုန်း ဧည့်သည်အဖြစ်ရင်းနှီးတဲ့ လူတစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ နဂိုကပြင်းနေတာမို့ ချူ းစစ်ရှန်းနဲ့ ခဏလောက်စကားပြောဖြစ်တယ်။ သူကနိုင်ငံခြားကနေ ပြန်လာပြီးအင်တာနက်ဆိုင်ကို ရှာကြည့်တော့ ဒီနေရာကအိမ်နဲ့အနီးဆုံးမို့ ရောက်လာခဲ့တာဖြစ်တယ်။
" အိုး...ငါညစာပေါင်မုန့်လေးနှစ်လုံးဘဲ့ စားရေသးတာ"
အချိန်က၉နာရီဝန်းကျင်လောက်ရှိနေပြီ အစာလည်းသေချာမစားရသေးဘဲ ဘယ်သူကအလုပ်ကိုသေချာအာရုံစိုက် နိုင်မှာလဲလေ။ မဟုတ္လား...
နာရီတကြည့်ကြည့်ဖြစ်နေတုန်း အလုပ်ရှင်ယွမ်ကျိုး ပြန်ရောက်လာတယ်။ သူ့ကိုကြည့်ရတာ ဝမ်းချုပ်နေတာ တစ်လလောက်ရှိနေတဲ့ပုံနဲ့ ဘာဖြစ်နေပါလဲ။ လင်းယဲ့ တွေးတွေးဆဆနဲ့ ထရပ်ပြီးနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။
ယွမ်ကျိုးက ခေါင်းကုတ်ရင်း အင်တင်တင်နဲ့ စပြောလာတယ်။
" လင်းယဲ့ အားတော့နာပါတယ်။ ကျွန်တော့မိဘတွေက အင်တာနက်ဆိုင်ကို ပိတ်ခိုင်းနေတယ်။ "
တကယ်တန်းသူသာ ဝမ်းချုပ်နေတာကို သိလိုက်ရသော လင်းယဲ့လေး " ...... "
" ဟုတ်တယ်...ရက်စက်တဲ့မိဘအကြီးစားကြီးလေ ကျွန်တော်အားနာလိုက်တာ ကျွန်တော်ဒီလစာပေးလိုက်ပါ့မယ် "
"အမ်....!"
အခြေအနေတစ်ခုလုံးကို သဘောပေါက်သွားသောလင်းယဲ့လေးက လက်ကိုအသာခါပြပြီး တစ်လစာမလိုကြောင်းပြောတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်လက်ခံလို့ဖြစ်မလဲလေ။ သူ(လင်းယဲ့)ကပိုက်ဆံလိုပေမဲ့ ဒီလောက်တော့မျက်နှာမပြောင်ပါဘူး။
" ယူလိုက်ပါ " ယွမ်ကျိုး ကလည်းအပြစ်ရှိတဲ့စိတ်ကြောင့် အတင်းကိုထည့်ပေးနေသည်။
" မဟုတ္တာ...ကျွန်တော်ကဒီနေ့မှ စဝင်တာလေ မယူတော့ပါဘူး။ "
"ဟူး...ကောင်းပါပြီ ဒါဆို တစ်နေ့ ကျွန်တော်ထမင်းလိုက်ကျွေးမယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
နာရီပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုးနာရီခွဲလောက်ဖြစ်နေပြီ သူအလုပ်မရှိတော့ဘူးဆိုတော့ ပြန်ရုံဘဲ့ပေါ့။ လြယ္လာတဲ့ လွယ်အိတ်လေးကိုပြန်လွယ်ရင်း ထွက်လာလိုက်တယ်။ စောစောပြန်ရတော့ နည်းနည်းတော့ပျော်မိတယ်။ ဘာလို့ဆိုဗိုက်ကသေလောက်အောင် သံစုံတိီးဝိုင်းတွေ မြည်နေပြီလေ။ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက အမြန်လိုပြီးထည့်ထားတဲ့ အကြွေစေ့တွေကို ထုတ်လိုက်တယ်။
" အင်း...လမ်းမှာဂဏန်းဟင်းရောင်းနေတာမြင်တယ်။ ဝယ်သွားရမယ်။ "
အကြွေစေ့တွေနဲ့ ပိုက်ဆံအနည်းငယ်ကို ကြိုထုတ်ထားပြီး လာလမ်းလေးအတိုင်းပြန်သွားတယ်။ လမ်းမှာကားတစ်ချို့သာသွားနေကြတယ်။ ဟူး...
Bazzzzz.....
ဟောက်ရန် မျက်နှာလေးငယ်ကာ ထွက်သွားတဲ့လင်းယဲ့လေးကြောင့် စိတ်ထဲတော့အနညး်ငယ် မသက်မသာဖြစ်မိတယ်။ သူကားစက်နှိုးလိုက်ပြီး လင်းယဲ့အနောက်ကိုလိုက်ဖို့ပြင်တယ်။ ထိုအချိန်မှာယွမ်ကျိုးကဖုန်းဆက်လာပြန်တယ်။
" ဟေ့ကောင် ကျေနပ်ပြီလား ငါ့မှာရှေ့မျက်နှာနောက်ထားပြီး ပြောလိုက်ရတာနော် "
"အေးပါကွာ...ကျေးဇူးဘဲ့ "
"ဟွန့် ဒီလိုကိစ္စနဲ့ကျေးဇူးတင်ခံရတာ မကောင်ပါဘူး မင်းကိုငါနောက်ဆုံးတစ်ခါမေးမယ်။ မင်းလင်းယဲ့ကိုဘာလို့ ဂရုမစိုက်တာလဲ "
" ....... "
" ဒါမှမဟုတ် မင်းအစားငါဂရုစိုက်ပေးမယ်လေ "
" မလိုဘူး ငါတို့ကိစ္စမင်းမပါနဲ့ မင်းရဲ့စကီလေးတွေကိုသာ သြားQစမ်းပါ "
တု...တု....
ကျသွားတဲ့ဖုန်းကိုကြည့်ရင်း ယွမ်ကျိုးငြီးညူ လိုက်တယ်။
"ငါနဲ့အဲ့ကောင် မူကြို ကတည်းကပေါင်းလာတာပါ။ အခုအချိန်ထိသူဘာလုပ်ချင်နေတာလဲဆိုတာကို မပြောပြဘူး။ ဟိုစိတ်ဒီစိတ်ပြောင်းနေတာ ငါတောင်နားမလည်တော့ဘူး။ လင်းယဲ့ရေ ငါလည်းမတတ်သာလို့ပါကွာ တော်ကြာ ကျွမ်းချင်းချင်းလို အောက်ခြေရောက်သွားမှာ ကြောက်တယ်ကွ"
သူ့ဘာသာသူ အပေါ်မော့ကြည့်ရင်း တိုးတိုးလေးရင်ဖွင့်လိုက်ရတယ်။ ကျွမ်းချင်းချင်း ကမိန်းကလေးသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပဲ့...အခုအဲ့ဒီမိန်းကလေးက ပြသနာတစ်ချို့ဖြစ်ပြီး တရုတ်ကိုပြန်မလာခဲ့တာ သုံးနှစ်လောက်တောင်ရှိတော့မည်။
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
saung ပြသနာလို့ရေးတာက ဒီလိုစာလုံးကဝင်ထပ်သွားလို့ပါနော် ပြဿနာ
6.Mar.21
Saung's
==================================================